ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສິ່ງເຫລົ່ານີ້
ໂດຍ ປະທານບອຍ ເຄ ແພ໊ກເກີ
ປະທານສະພາອັກຄະສາວົກສິບສອງ
ໃນທຸກໆສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອ່ານ ແລະ ໄດ້ສອນ ແລະ ໄດ້ ຮຽນຮູ້ມາ, ຄວາມຈິງທີ່ລ້ຳຄ່າ ແລະ ສັກສິດທີ່ສຸດ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມີ ທີ່ຈະມອບໃຫ້ ຄືສັກຂີພະຍານພິເສດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ເຖິງພຣະເຢຊູຄຣິດ.
ໃນປີ 1992, ຫລັງຈາກໄດ້ຮັບໃຊ້ໃນຖານະຜູ້ຊ່ອຍງານຂອງສະພາອັກຄະສາວົກສິບສອງ ເປັນເວລາ 9 ປີ ແລະ ອີກ 22 ປີ ໃນຖານະສະມາຊິກຂອງສະພາອັກຄະສາວົກສິບສອງ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ມີອາຍຸ 68 ປີ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກປະທັບໃຈຢາກເລີ່ມແຕ່ງກາບກອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເອີ້ນວ່າ “ຜົນງານທີ່ຍັງບໍ່ສຳເລັດ.” ພາກສ່ວນທຳອິດຂອງຜົນງານນັ້ນ ຄືໃນທຳນອງຕໍ່ໄປນີ້:
ເມື່ອຄືນກ່ອນນັ້ນ ເຮົາໄດ້ຄິດອັນໃດອອກ,
ຄວາມຄິດທີ່ສຳຄັນ ແລະ ເລິກຊຶ້ງ.
ໄດ້ຄິດຂຶ້ນຕອນເຮົາເມື່ອຍລ້າ,
ອິດເມື່ອຍຫລາຍຈົນນອນບໍ່ຫລັບ.
ມື້ນັ້ນແມ່ນຫຍຸ້ງຍາກວຽກຫລາຍ
ແລະ ໄດ້ຄິດໄຕ່ຕອງເຖິງຊາຕາກຳຂອງຕົນ.
ຄວາມຄິດກໍຄື ດັ່ງນີ້:
ຕອນເຮົາຍັງໜຸ່ມ, ອາຍຸບໍ່ເຖິງ 68!
ເຮົາຍ່າງໄປມາ ບໍ່ໄດ້ຍ່າງຂາເຄ;
ບ່າໄຫລ່ເຮົາບໍ່ໄດ້ເຈັບປວດ.
ເຮົາອ່ານປະໂຫຍກໜຶ່ງ ສອງເທື່ອກໍພໍ
ແລະ ກ່າວມັນຄືນໄດ້.
ເຮົາເຮັດວຽກໄດ້ ຫລາຍໆຊົ່ວໂມງ
ແລະ ບໍ່ຕ້ອງຢຸດພັກຜ່ອນ.
ແລະ ສິ່ງທີ່ບັດນີ້ ເຮົາເຮັດບໍ່ໄດ້
ແຕ່ກ່ອນເຮົາເຮັດໄດ້ ຢ່າງງ່າຍດາຍ.
ບັດນີ້ ຖ້າຫາກເຮົາກັບຄືນ ໄປຫາວັນເວລານັ້ນໄດ້,
ຖ້າຫາກນັ້ນ ເປັນສິດທີ່ຈະເລືອກຂອງເຮົາ,
ເຮົາຈະບໍ່ເອົາອາຍຸ ມາແລກປ່ຽນກັບຄວາມໜຸ່ມແໜ້ນ,
ເຮົາຈະສູນເສຍຫລາຍເກີນໄປ.
ເຮົາພໍໃຈຫລາຍ ທີ່ຈະກ້າວໄປໜ້າ,
ທີ່ຈະສູນເສຍຄວາມໜຸ່ມແໜ້ນ, ບໍ່ວ່າມັນຈະປະເສີດພຽງໃດກໍຕາມ.
ສິ່ງທີ່ເຮົາອາດຈະສູນເສຍ ຖ້າເຮົາກັບໄປ
ຄື ສິ່ງທີ່ເຮົາເຂົ້າໃຈ.
ຕໍ່ມາອີກສິບປີ, ຂ້າພະເຈົ້າຕັດສິນໃຈຕື່ມ ອີກສາມສີ່ແຖວໃສ່ ກາບກອນນັ້ນວ່າ:
ສິບປີໄດ້ຜ່ານໄປຢ່າງວ່ອງໄວ ໄປໃສບໍ່ຮູ້
ແລະ ຄວາມເຈັບປວດກໍໄດ້ຕາມມັນໄປ.
ກະໂພກເຫລັກ ໄດ້ປ່ຽນການຍ່າງຂາເຄຂອງເຮົາ;
ເຮົາຍ່າງຊື່ກົງໄດ້ອີກ.
ເຫລັກອີກແຜ່ນໜຶ່ງ ຊ່ອຍຕິດກະດູກໃນຄໍເຂົ້າກັນ—
ມັນຊ່າງເປັນການສ້າງທີ່ວິເສດແທ້!
ມັນຊ່ອຍໃນຜົນສະທ້ອນຂອງໂລກເປ້ຍໃຫ້ຫາຍໄປ;
ເຮົາໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມລຸ້ນຄົນຄໍແຂງ.
ກໍເຫັນໄດ້ງ່າຍວ່າເຮົານັ້ນແກ່ແລ້ວ.
ສິ່ງເຫລົ່ານັ້ນ ຈະບໍ່ດີຂຶ້ນໄດ້.
ສິ່ງດຽວທີ່ຈະເຕີບໂຕຂຶ້ນໃນພະລັງ
ຄື ຄວາມສາມາດທີ່ຈະລືມໄດ້ງ່າຍ.
ເຮົາຈະຖາມວ່າ, “ເຈົ້າແມ່ນໃຜ?”
ແນ່ນອນ, ເຈົ້າເໝືອນເດີມ ດັ່ງທີ່ໄດ້ເຫັນເຈົ້າເທື່ອກ່ອນ.
ບັດນີ້ ຢ່າໃຈຮ້າຍໂວຍວາຍເຖີດ
ຖ້າເຮົາຈຳຊື່ເຈົ້າບໍ່ໄດ້.
ເຮົາເຫັນດ້ວຍ ວ່າເຮົາໄດ້ຮຽນອັນໃດບາງຢ່າງ
ທີ່ເຮົາບໍ່ຢາກຮຽນຮູ້,
ແຕ່ອາຍຸໄດ້ນຳຄວາມຈິງ ທີ່ລ້ຳຄ່າເຫລົ່ານັ້ນມານຳ
ທີ່ເຮັດໃຫ້ວິນຍານຈະເລີນເຕີບໂຕ.
ຈາກພອນທັງໝົດ ທີ່ໄດ້ມີມານັ້ນ,
ສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດ ໃນຊີວິດຂອງເຮົາ
ຄື ຄວາມເປັນເພື່ອນ ແລະ ການປອບໂຍນ
ທີ່ ເຮົາໄດ້ມາຈາກພັນລະຍາຂອງເຮົາ.
ລູກຂອງພວກເຮົາ ທຸກໆຄົນໄດ້ແຕ່ງງານດີ,
ດ້ວຍມີຄອບຄົວ ຂອງພວກເຂົາເອງ,
ພ້ອມກັບລູກໆ ແລະ ຫລານໆ,
ພວກເຂົາເຕີບໂຕໄວແທ້ໆ.
ເຮົາຍັງບໍ່ປ່ຽນໃຈຈັກນ້ອຍເລີຍ
ໃນເລື່ອງການໄດ້ຄວາມໜຸ່ມແໜ້ນນັ້ນຄືນມາ.
ເຮົາຕ້ອງເຖົ້າແກ່, ເພາະເມື່ອເຮົາແກ່ຕົວ
ຄວາມຮູ້ເຖິງຄວາມຈິງ ກໍຕິດຕາມມາດ້ວຍ.
ເຮົາຈະຖາມວ່າ, “ອະນາຄົດຈະນຳຫຍັງມານຳ?
ຊາຕາກຳຂອງເຮົາ ຈະເປັນແບບໃດ?”
ເຮົາຈະກ້າວໄປໜ້າ ແລະ ບໍ່ຈົ່ມວ່າ.
ຖາມອີກເມື່ອເຮົາອາຍຸ 88!
ປີແລ້ວນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕື່ມແຖວເຫລົ່ານີ້ວ່າ:
ແລະ ບັດນີ້ ກໍເຫັນໄດ້ວ່າ ເຮົາອາຍຸ 88.
ຫລາຍປີໄດ້ຜ່ານໄປໄວແທ້ໆ.
ເຮົາໄດ້ຍ່າງ, ໄດ້ຍ່າງຂາເຄ, ເຮົາໄດ້ຖືໄມ້ເທົ້າ,
ແລະ ບັດນີ້ເບິ່ງດູ ເຮົາຂີ່ລົດເຂັນ.
ບາງເທື່ອເຮົາກໍຈະນອນເວັນ,
ແຕ່ອຳນາດຂອງຖານະປະໂລຫິດຍັງຄົງຢູ່.
ເຖິງແມ່ນວ່າ ເຮົາຈະຂາດເຂີນທາງຮ່າງກາຍ
ເຮົາໄດ້ເຕີບໂຕຫລາຍ ທາງວິນຍານ.
ເຮົາໄດ້ເດີນທາງໄປຕະຫລອດທົ່ວໂລກ
ຫລາຍກວ່າ ສາມລ້ານກິໂລແມັດ
ແລະ ຜ່ານການຖ່າຍທອດທາງດາວທຽມ,
ສຽງຂອງເຮົາ ຍັງຈະດັງກ້ອງອອກໄປທົ່ວໂລກ.
ບັດນີ້ເຮົາສາມາດກ່າວດ້ວຍຄວາມແນ່ໃຈໄດ້
ວ່າ ເຮົາຮູ້ຈັກ ແລະ ຮັກພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
ເຮົາສາມາດເປັນພະຍານ ກັບຄົນລຸ້ນເກົ່າ
ເມື່ອເຮົາສັ່ງສອນ ພຣະຄຳອັນສັກສິດຂອງພຣະອົງ.
ເຮົາຮູ້ວ່າ ສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ຮູ້ສຶກໃນ ສວນເຄັດເຊມາເນ
ແມ່ນຍາກຫລາຍທີ່ຈະເຂົ້າໃຈໄດ້.
ເຮົາຮູ້ວ່າພຣະອົງເຮັດທັງໝົດ ເພື່ອພວກເຮົາ;
ເຮົາບໍ່ມີເພື່ອນ ທີ່ດີປະເສີດໄປກວ່ານີ້ອີກ.
ເຮົາຮູ້ວ່າ ພຣະອົງຈະສະເດັດມາອີກຄັ້ງ
ພ້ອມດ້ວຍອຳນາດ ແລະ ໃນລັດສະໝີພາບ.
ເຮົາຮູ້ວ່າເຮົາຈະໄດ້ເຫັນພຣະອົງອີກຄັ້ງ
ໃນບັ້ນທ້າຍຂອງຊີວິດເຮົາ.
ເຮົາຈະຄຸເຂົ່າ ຕໍ່ພຣະບາດຂອງພຣະອົງ;
ເຮົາຈະຮູ້ສຶກເຖິງລັດສະໝີພາບ ໃນທີ່ປະທັບຂອງພຣະອົງ.
ສຽງຊຶ່ມ, ສຽງທີ່ສັ່ນເຊັນ ຂອງເຮົາຈະກ່າວວ່າ,
“ເຮົາຮູ້ຈັກ ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຂອງເຮົາ, ພຣະເຈົ້າຂອງເຮົາ.”1
ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າກໍຮູ້ແທ້ໆ!
ປ່ອງຢ້ຽມທາງຫລັງບ້ານຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າ ເປີດໃຫ້ເຫັນສວນດອກໄມ້ນ້ອຍໆ ແລະ ປ່າໄມ້ທີ່ຢູ່ຖັດໄປຈາກຫ້ວຍນ້ອຍໆສາຍໜຶ່ງ. ຝາເຮືອນດ້ານໜຶ່ງ ແມ່ນຢູ່ຕິດກັບສວນນ້ອຍນັ້ນ ແລະ ໜາຕຶບໄປດ້ວຍເຄືອໄອວີ. ຫລາຍໆປີ ເຄືອໄອວີນີ້ໄດ້ ເປັນບ່ອນທີ່ນົກຈອກມັກມາເຮັດຮັງ. ຮັງນົກທີ່ຢູ່ໃນເຄືອນັ້ນ ກໍປອດໄພດີຈາກໝາຈອກ ແລະ ໂຕແຣກຄູນ ແລະ ແມວ ທີ່ອອກຫາກິນ.
ມື້ໜຶ່ງ ໄດ້ມີສຽງຮ້ອງຢ່າງວຸ້ນວາຍໃນເຄືອໄອວີນັ້ນ. ສຽງຮ້ອງ ຢ່າງທຸກທໍລະມານ ໄດ້ເອີ້ນໃຫ້ນົກຈອກ 8 ຫລື 10 ໂຕ ອອກມາຈາກປ່າ ເພື່ອມາຮ່ວມໃນສຽງຮ້ອງ ທີ່ໜ້າເປັນຫ່ວງນັ້ນ. ບໍ່ດົນຈາກນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນຕົ້ນເຫດຂອງສຽງວຸ້ນວາຍນັ້ນ. ງູໂຕໜຶ່ງໄດ້ລອຍລົງໄປເຄິ່ງທາງຈາກເຄືອໄອວີ ແລະ ໄດ້ຫ້ອຍຢູ່ທີ່ໜ້າປ່ອງຢ້ຽມ ດົນພໍທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຈະດຶງມັນອອກໄປໄດ້. ໃນເຄິ່ງໂຕຂອງງູໂຕນັ້ນມີໂພງ—ທີ່ພິສູດວ່າມັນໄດ້ກືນກິນນົກຈອກນ້ອຍສອງໂຕຈາກຮັງນັ້ນ. ພວກຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍເຫັນເລື່ອງແບບນີ້ເກີດຂຶ້ນ ໃນເວລາ 50 ປີທີ່ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອາໄສຢູ່ທີ່ບ້ານຫລັງນັ້ນ. ມັນເປັນປະສົບການທີ່ອາດເກີດຂຶ້ນໄດ້ເທື່ອດຽວໃນຊີວິດ—ທີ່ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄິດ.
ສາມສີ່ມື້ຕໍ່ມາ ໄດ້ມີສຽງວຸ້ນວາຍນັ້ນເກີດຂຶ້ນອີກ, ເທື່ອນີ້ ຢູ່ໃນເຄືອປົກຄອກໝາຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າ. ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍິນສຽງຮ້ອງອັນດຽວກັນນັ້ນ ແລະ ໄດ້ເຫັນຝູງນົກຈອກດຽວກັນ ທີ່ອາໄສຢູ່ໃນແຖວນັ້ນ. ພວກຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ຮູ້ວ່າ ແມ່ນຫຍັງເປັນສັດທີ່ລ່າເຫຍື່ອນັ້ນ. ຫລານຊາຍຄົນໜຶ່ງ ໄດ້ປີນຂຶ້ນຫລັງຄາ ຄອກໝາ ແລະ ໄດ້ດຶງເອົາງູອີກໂຕໜຶ່ງ ທີ່ຍັງຈັບແມ່ນົກໂຕໜຶ່ງໄວ້ແໜ້ນ ທີ່ມັນໄດ້ຈັບເອົາໃນຮັງ ແລະ ໄດ້ຂ້າໃຫ້ຕາຍແລ້ວ.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເວົ້າກັບຕົວເອງວ່າ, “ມີຫຍັງເກີດຂຶ້ນ? ສວນເອເດນຖືກບຸກລຸກອີກແລ້ວຊັ້ນບໍ?”
ແລ້ວ ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ຄິດເຖິງຄຳຕັກເຕືອນ ທີ່ສາດສະດາໄດ້ກ່າວໄວ້. ເຮົາຈະບໍ່ປອດໄພສະເໝີໄປ ຈາກອິດທິພົນຂອງມານ, ແມ່ນແຕ່ພາຍໃນບ້ານເຮືອນຂອງເຮົາເອງ. ເຮົາຕ້ອງປົກປັກຮັກສາລູກນ້ອຍໆຂອງເຮົາ.
ເຮົາມີຊີວິດຢູ່ໃນໂລກທີ່ອັນຕະລາຍຫລາຍ ທີ່ຂົ່ມຂູ່ສິ່ງທີ່ເປັນຝ່າຍວິນຍານ. ຄອບຄົວ, ໜ່ວຍພື້ນຖານໃນການເວລາ ແລະ ນິລັນດອນ, ກຳລັງຖືກໂຈມຕີ ຈາກພະລັງທັງທີ່ເຫັນໄດ້ ແລະ ເຫັນບໍ່ໄດ້. ຜູ້ກົງກັນຂ້າມຍັງບໍ່ຢູ່ບໍ່ເຊົາ. ຈຸດປະສົງຂອງມັນແມ່ນ ຈະກໍ່ໃຫ້ບາດເຈັບ. ຖ້າຫາກມັນສາມາດເຮັດໃຫ້ຄອບຄົວອ່ອນແອ ແລະ ທຳລາຍຄອບຄົວໄດ້, ມັນຈະເຮັດໃຫ້ສຳເລັດຜົນ.
ໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ ຮູ້ເຖິງຄວາມສຳຄັນທີ່ຍອດຍ້ຽມຂອງຄອບຄົວ ແລະ ພະຍາຍາມທີ່ຈະດຳລົງຊີວິດໃນວິທີທາງທີ່ຜູ້ກົງກັນຂ້າມຈະບໍ່ສາມາດລັກເຂົ້າມາໃນບ້ານເຮືອນຂອງເຮົາ. ເຮົາພົບເຫັນຄວາມປອດໄພ ແລະ ຄວາມໝັ້ນຄົງສຳລັບຕົວເຮົາເອງ ແລະ ລູກໆຂອງເຮົາໃນການໃຫ້ກຽດຕໍ່ພັນທະສັນຍາ ທີ່ເຮົາໄດ້ເຮັດ ແລະ ປະຕິບັດຕາມການກະທຳທີ່ລຽບງ່າຍຂອງການເຊື່ອຟັງທີ່ຖືກຮຽກຮ້ອງຈາກຜູ້ຕິດຕາມຂອງພຣະຄຣິດ.
ເອຊາຢາໄດ້ກ່າວວ່າ, “ຄວາມສະຫງົບສຸກ ແລະ ຄວາມປອດໄພຈະມີຕະຫລອດໄປ ເພາະທຸກຄົນຈະເຮັດໃນສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງ.”2
ຄວາມສະຫງົບສຸກນັ້ນ ກໍຖືກສັນຍາໄວ້ ໃນການເປີດເຜີຍນຳອີກ ທີ່ໃນນັ້ນ ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ປະກາດວ່າ ຖ້າຫາກພວກເຮົາຕຽມພ້ອມພວກເຮົາຈະບໍ່ຢ້ານກົວ.”3
ອຳນາດທີ່ດີເລີດຂອງຖານະປະໂລຫິດ ຖືກປະທານໃຫ້ ເພື່ອຈະປົກປ້ອງບ້ານເຮືອນ ແລະ ຄົນທີ່ອາໄສຢູ່ໃນນັ້ນ. ພໍ່ມີສິດ ແລະ ໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບ ທີ່ຈະສອນລູກຂອງຕົນ ແລະ ທີ່ຈະໃຫ້ພອນ ແລະ ຈັດຫາພິທີການຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ ແລະ ການປົກປ້ອງຮັກສາຂອງຖານະປະໂລຫິດອື່ນໆ ທີ່ຈຳເປັນໃຫ້ພວກ ເຂົາ. ເຂົາຕ້ອງສະແດງຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມຊື່ສັດ ແລະ ໃຫ້ກຽດແກ່ຜູ້ທີ່ເປັນແມ່ ເພື່ອວ່າລູກໆຂອງເຂົາເຈົ້າຈະສາມາດເຫັນຄວາມຮັກນັ້ນໄດ້.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມາຮູ້ຈັກວ່າ ສັດທານັ້ນເປັນອຳນາດທີ່ແທ້ຈິງ ບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ເປັນຖ້ອຍຄຳ ຫລື ຄວາມເຊື່ອເທົ່ານັ້ນ. ມີບໍ່ເທົ່າໃດສິ່ງທີ່ມີພະລັງຫລາຍກວ່າການອະທິຖານຢ່າງຊື່ສັດຂອງແມ່ທີ່ຊອບທຳ.
ສອນຕົວທ່ານເອງ ແລະ ສອນຄອບຄົວຂອງທ່ານກ່ຽວກັບຂອງປະທານແຫ່ງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ ແລະ ການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ທ່ານຈະບໍ່ໄດ້ເຮັດວຽກງານນິລັນດອນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່າ ວຽກທີ່ເກີດຂືຶ້ນພາຍໃນບ້ານເຮືອນຂອງທ່ານເອງ.
ເຮົາຮູ້ວ່າເຮົາເປັນລູກທາງວິນຍານຂອງບິດາມານດາເທິງສະຫວັນ, ວ່າເຮົາຢູ່ໃນໂລກນີ້ ເພື່ອຈະໄດ້ຮັບຮ່າງກາຍມະຕະຂອງເຮົາ ແລະ ຖືກທົດລອງ. ເຮົາຜູ້ທີ່ມີຮ່າງກາຍມະຕະ ມີອຳນາດເໜືອວິນຍານ ທີ່ບໍ່ມີຮ່າງກາຍ.4 ເຮົາເປັນອິດສະລະທີ່ຈະເລືອກສິ່ງໃດກໍຕາມ ທີ່ເຮົາຢາກຈະເລືອກ ແລະ ເລືອກການ ກະທຳຂອງເຮົາ, ແຕ່ເຮົາບໍ່ໄດ້ເປັນອິດສະລະທີ່ຈະເລືອກຜົນທີ່ຕາມມານັ້ນ ແລະ ຈະປ່ຽນມັນບໍ່ໄດ້. ຜົນຈະເກີດຂຶ້ນດັ່ງທີ່ມັນຈະເກີດຂຶ້ນ.
ອຳເພີໃຈ ຖືກອະທິບາຍໃນພຣະຄຳພີວ່າເປັນ “ອຳເພີໃຈອັນຊອບທຳ;” ຊຶ່ງໝາຍຄວາມວ່າ ເຮົາສາມາດຈະເລືອກລະຫວ່າງ ຄວາມດີ ແລະ ຄວາມຊົ່ວ. ຜູ້ກົງກັນຂ້າມສະແຫວງຫາເພື່ອຈະລໍ້ລວງເຮົາໃຫ້ໃຊ້ອຳເພີໃຈອັນຊອບທຳຂອງເຮົາໃນທາງທີ່ຜິດພາດ.
ພຣະຄຳພີສອນເຮົາວ່າ ເພື່ອວ່າມະນຸດທຸກໆຄົນຈະໄດ້ກະທຳໃນຄຳສອນ ແລະ ຫລັກທຳກ່ຽວກັບອະນາຄົດ, ຕາມອຳເພີໃຈອັນຊອບທຳ ຊຶ່ງເຮົາໄດ້ມອບໃຫ້ແກ່ເຂົາ, ເພື່ອວ່າມະນຸດທຸກຄົນຈະຮັບຜິດຊອບ ຕໍ່ບາບຂອງຕົນເອງ ໃນວັນແຫ່ງການພິພາກສາ.”5
ສາດສະດາແອວມາ ໄດ້ສອນວ່າ “ເພາະພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າບໍ່ສາມາດເບິ່ງບາບດ້ວຍລະດັບການຍິນຍອມແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍທີ່ສຸດ.”6 ເພື່ອຈະເຂົ້າໃຈເລື່ອງນີ້, ເຮົາຕ້ອງແບ່ງແຍກບາບຈາກຜູ້ທີ່ເຮັດບາບ.
ຍົກຕົວຢ່າງ, ເມື່ອພວກທຳມະຈານ ແລະ ພວກຟາລີຊາຍ ໄດ້ພາຍິງຄົນໜຶ່ງທີ່ຖືກຈັບໃນຖານຫລິ້ນຊູ້, ມາຫາພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ, ພຣະອົງໄດ້ເຮັດໃຫ້ເລື່ອງນີ້ສິ້ນສຸດລົງດ້ວຍພຣະຄຳເຫລົ່ານີ້ວ່າ: “ຈົ່ງໄປສາ, ແຕ່ຢ່າເຮັດບາບອີກ.”7 ນີ້ຄືວິນຍານແຫ່ງການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຂອງພຣະອົງ.
ການໂຍະຍານກໍເປັນຄຸນນະທຳ, ແຕ່, ເໝືອນດັ່ງຄຸນນະທຳທັງໝົດ, ເມື່ອເຮັດໄປເກີນຄວນ ມັນກໍປ່ຽນໄປເປັນຄວາມຊົ່ວຮ້າຍໄດ້. ເຮົາຕ້ອງລະວັງຕໍ່ “ກັບດັກຂອງການໂຍະຍານ” ເພື່ອວ່າ ເຮົາຈະບໍ່ຕິດກັບດັກນັ້ນ. ການໂຍະຍານຂອງມວນຊົນ ຊຶ່ງຖືກສ້າງຂຶ້ນໂດຍກົດໝາຍແພ່ງ ທີ່ອະນຸຍາດໃຫ້ການກະທຳທີ່ຜິດສິນທຳ ກາຍເປັນສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງຕາມກົດໝາຍ ກໍຈະບໍ່ລຸດຜ່ອນຄວາມຮ້າຍແຮງຂອງຜົນທີ່ຕາມມາທາງວິນຍານ ທີ່ເປັນຜົນຈາກການລະເມີດກົດພົມມະຈັນຂອງພຣະເຈົ້າ.
ທຸກຄົນໄດ້ເກີດມາດ້ວຍຄວາມສະຫວ່າງຂອງພຣະຄຣິດ, ອິດທິພົນທີ່ຊີ້ນຳ ຊຶ່ງອະນຸຍາດແຕ່ລະຄົນ ໃຫ້ຮັບຮູ້ສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງຈາກສິ່ງທີ່ຜິດພາດ. ສິ່ງທີ່ເຮົາເຮັດກັບຄວາມສະຫວ່າງນັ້ນ ແລະ ວິທີທີ່ເຮົາຕອບຮັບ ຕໍ່ການກະຕຸ້ນໃຫ້ດຳລົງຊີວິດຢ່າງຊອບທຳເຫລົ່ານັ້ນ ກໍເປັນພາກສ່ວນຂອງການທົດລົງຂອງຊີວິດມະຕະ.
“ເພາະຈົ່ງເບິ່ງ, ພຣະວິນຍານຂອງພຣະຄຣິດໄດ້ຖືກມອບໃຫ້ແກ່ມະນຸດທຸກຄົນ, ເພື່ອເຂົາຈະຮູ້ຈັກຄວາມດີຈາກຄວາມຊົ່ວ; ດັ່ງນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຂໍສະແດງວິທີທີ່ຈະຕັດສິນໃຫ້ແກ່ທ່ານ ເພາະວ່າທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ເຊື້ອເຊີນໃຫ້ເຮັດຄວາມດີ, ແລະ ຊັກຊວນໃຫ້ເຊື່ອໃນພຣະຄຣິດ, ຖືກສົ່ງມາໂດຍອຳນາດ ແລະ ຂອງປະ ທານຂອງພຣະຄຣິດ; ດັ່ງນັ້ນ ທ່ານຈະຮູ້ດ້ວຍຄວາມຮູ້ອັນສົມບູນວ່າ ສິ່ງນັ້ນມາຈາກພຣະເຈົ້າ.”8
ເຮົາແຕ່ລະຄົນຕ້ອງຄົງຢູ່ຢ່າງຕຽມພ້ອມ ເພື່ອຈະຕອບຮັບຕໍ່ການດົນໃຈ ແລະ ການກະຕຸ້ນຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ. ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າມີວິທີທາງ ໃນການປະທານປັນຍາອັນບໍລິສຸດ ໃຫ້ເຂົ້າມາສູ່ຈິດໃຈຂອງເຮົາ ເພື່ອກະຕຸ້ນເຮົາ, ຊີ້ນຳເຮົາ, ສອນເຮົາ, ແລະ ເຕືອນເຮົາ. ບຸດ ແລະ ທິດາແຕ່ລະຄົນຂອງພຣະເຈົ້າ ຈະສາມາດຮູ້ສິ່ງທີ່ເຂົາຈຳເປັນຕ້ອງຮູ້ຢ່າງທັນທີ. ຂໍໃຫ້ຮຽນຮູ້ທີ່ຈະຮັບເອົາ ແລະ ລົງມືປະຕິບັດຕໍ່ການດົນໃຈ ແລະ ການເປີດເຜີຍ.
ໃນທຸກໆສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອ່ານ ແລະ ໄດ້ສອນ ແລະ ໄດ້ ຮຽນຮູ້ມາ, ຄວາມຈິງທີ່ລ້ຳຄ່າ ແລະ ສັກສິດທີ່ສຸດ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມີ ທີ່ຈະມອບໃຫ້ ຄືສັກຂີພະຍານພິເສດຂອງຂ້າພະເຈົ້າເຖິງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ພຣະອົງຊົງພຣະຊົນຢູ່. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າພຣະອົງຊົງພຣະຊົນ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນສັກຂີພະຍານຂອງພຣະອົງ. ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດເປັນພະຍານເຖິງພຣະອົງ. ພຣະອົງເປັນພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ, ພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງເຮົາ. ຂ້າພະເຈົ້າແນ່ໃຈເຖິງສິ່ງນີ້. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານເຖິງສິ່ງນີ້ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.