ພະຍານທີ່ໜ້າສົນໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ: ພຣະຄຳພີມໍມອນ
ພຣະຄຳພີມໍມອນເປັນພະຍານທີ່ໜ້າສົນໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ ເຖິງຄວາມເປັນພຣະເຈົ້າຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ເຖິງການເອີ້ນໃຫ້ເປັນສາດສະດາຂອງໂຈເຊັບ ສະມິດ, ແລະ ເຖິງຄວາມຈິງແທ້ຂອງສາດສະໜາຈັກນີ້.
ພຣະຄຳພີມໍມອນ ບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນ ສີລາສຳຄັນ ຂອງສາດສະໜາເຮົາເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ມັນຍັງກາຍເປັນ ສີລາສຳຄັນ ຂອງປະຈັກພະຍານຂອງເຮົານຳອີກ ເພື່ອວ່າເມື່ອການທົດລອງມາເຖິງ ຫລື ເມື່ອເຮົາມີຄຳຖາມທີ່ບໍ່ສາມາດຕອບໄດ້, ມັນສາມາດຍຶດປະຈັກພະຍານຂອງເຮົາໄວ້ ໃນບ່ອນທີ່ປອດໄພ. ພຣະຄຳພີເຫລັ້ມນີ້ມີນ້ຳໜັກໃນຄວາມຈິງ ທີ່ເກີນກວ່ານ້ຳໜັກຂອງການໂຕ້ຖຽງກັນຂອງນັກວິຈານ. ເປັນຫຍັງ? ເພາະຖ້າຫາກ ມັນເປັນຄວາມຈິງ, ແລ້ວ ໂຈເຊັບ ສະມິດ ກໍໄດ້ເປັນສາດສະດາ ແລະ ນີ້ຄື ສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ບໍ່ວ່າປະຫວັດສາດ ຫລື ການໂຕ້ຖຽງກັນ ຈະເປັນແນວໃດກໍຕາມ. ເພາະດ້ວຍເຫດນີ້, ນັກວິຈານຈຶ່ງໄດ້ຕັ້ງໃຈທີ່ຈະພິສູດໃຫ້ເຫັນວ່າ ພຣະຄຳພີມໍມອນ ບໍ່ຈິງ, ແຕ່ອຸປະສັກທີ່ເຂົາເຈົ້າປະເຊີນແມ່ນ ບໍ່ສາມາດຈະເອົາຊະນະໄດ້ ເພາະວ່າພຣະຄຳພີເຫລັ້ມນີ້ເປັນຄວາມຈິງ.
ທຳອິດ, ນັກວິຈານຕ້ອງອະທິບາຍວິທີທີ່ ໂຈເຊັບ ສະມິດ, ຜູ້ອາຍຸ 23 ປີ ເປັນຊາວໄຮ່ຊາວນາ ທີ່ດ້ອຍການສຶກສາ, ໄດ້ແຕ່ງປຶ້ມຂຶ້ນມາແນວໃດ ດ້ວຍຊື່ຂອງຜູ້ຄົນ ແລະ ສະຖານທີ່ ທີ່ໂດດເດັ່ນຫລາຍຮ້ອຍຊື່, ພ້ອມທັງລາຍລະອຽດຂອງເລື່ອງລາວ ແລະ ເຫດການຕ່າງໆ. ສະນັ້ນ, ນັກວິຈານຫລາຍຄົນຈຶ່ງຄິດວ່າ ເພິ່ນເປັນຄົນຊ່າງຄິດ ຜູ້ອີງຕໍ່ປຶ້ມຫລາຍໆເຫລັ້ມ ແລະ ແຫລ່ງອື່ນໆ ເພື່ອສ້າງເນື້ອຫາຂອງພຣະຄຳພີມໍມອນ. ແຕ່ກົງກັນຂ້າມກັບການຢືນຢັນຂອງເຂົາເຈົ້າ, ບໍ່ມີພະຍານຄົນໃດເລີຍທີ່ເຄີຍເຫັນ ໂຈເຊັບມີປຶ້ມແຫລ່ງຊ່ວຍເຫລືອເຫລົ່ານັ້ນ ກ່ອນເລີ່ມຕົ້ນການແປ.
ເຖິງແມ່ນຖ້າຫາກການໂຕ້ຖຽງນີ້ເປັນຄວາມຈິງ, ແຕ່ມັນກໍຍັງບໍ່ມີຄຳອະທິບາຍພຽງພໍເຖິງການທີ່ພຣະຄຳພີມໍມອນມີຢູ່ໃນເວລານີ້ແນວໃດ. ບຸກຄົນຕ້ອງຕອບຄຳຖາມທີ່ວ່າ: ໂຈເຊັບ ໄດ້ອ່ານປຶ້ມທີ່ຖືກກ່າວຫາໄດ້ແນວໃດ, ກຳຈັດສິ່ງທີ່ບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງອອກໄປ, ຮັກສາຂໍ້ມູນທີ່ສັບສົນໄວ້ໃຫ້ຖືກບ່ອນ ທັງກ່ຽວກັບຜູ້ຄົນ ແລະ ສະຖານທີ່ ແລະ ເວລາ, ແລ້ວເວົ້າມັນຈາກຄວາມຊົງຈຳຢ່າງລະອຽດ? ເພາະຕອນໂຈເຊັບ ສະມິດ ໄດ້ແປ, ເພິ່ນບໍ່ມີປຶ້ມເລີຍ ຕາມຈິງແລ້ວ, ເອມມາ ພັນລະຍາຂອງເພິ່ນ ຈື່ໄດ້ວ່າ: “ລາວບໍ່ໄດ້ອ່ານຈາກຕົ້ນສະບັບ ຫລື ຈາກປຶ້ມ. … ຖ້າຫາກລາວມີສິ່ງໃດ ຂ້ອຍຄົງເຫັນມັນແລ້ວ.”1
ສະນັ້ນ ເຮັດແນວໃດ ໂຈເຊັບ ຈຶ່ງສາມາດບອກຂໍ້ຄວາມຫລາຍກວ່າ 500 ໜ້າ ໂດຍບໍ່ໃຊ້ປຶ້ມ? ກ່ອນຈະເຮັດໄດ້, ເພິ່ນບໍ່ພຽງແຕ່ຕ້ອງເປັນຄົນຊ່າງຄິດຊ່າງເວົ້າ ແຕ່ຕ້ອງມີຄວາມຊົງຈຳທີ່ເປັນພາບ ຢ່າງໜ້າອັດສະຈັນໃຈທີ່ສຸດ. ແຕ່ຖ້າຫາກສິ່ງນັ້ນເປັນຄວາມຈິງ, ເປັນຫຍັງຜູ້ວິຈານຈຶ່ງບໍ່ສົນໃຈກັບພອນສະຫວັນທີ່ແປກປະຫລາດນີ້ຂອງເພິ່ນ?
ແຕ່ມີຫລາຍກວ່ານັ້ນ. ການໂຕ້ຖຽງນີ້ ແມ່ນກ່ຽວກັບປະຫວັດເນື້ອຫາຂອງປຶ້ມເທົ່ານັ້ນ. ບັນຫາຫລັກຍັງຢູ່ກັບ: ໂຈເຊັບແຕ່ງປຶ້ມຂຶ້ນມາໄດ້ແນວໃດ ທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍພຣະວິນຍານ, ແລະ ເພິ່ນເອົາຄຳສອນທີ່ປະທັບໃຈມາຈາກໃສ, ຊຶ່ງສ່ວນຫລາຍບັນຍາຍຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງ ຫລື ຂັດກັບຄວາມເຊື່ອຖືຂອງຊາວຄຣິດໃນວັນເວລາຂອງເພິ່ນ.
ຍົກຕົວຢ່າງ, ພຣະຄຳພີມໍມອນສິດສອນ, ຂັດກັບຄວາມເຊື່ອຖືຂອງຊາວຄຣິດສ່ວນຫລາຍ, ວ່າການຕົກຂອງອາດາມ ແລະ ເອວາ ເປັນຂັ້ນຕອນທາງບວກ ທີ່ກ້າວໄປໜ້າ. ມັນເປີດເຜີຍພັນທະສັນຍາ ທີ່ໄດ້ເຮັດຕອນຮັບບັບຕິສະມາ, ຊຶ່ງບໍ່ໄດ້ກ່າວເຖິງຢູ່ໃນພຣະຄຣິສຕະທຳຄຳພີ.
ນອກເໜືອຈາກນັ້ນ, ບາງຄົນອາດຖາມວ່າ: ໂຈເຊັບໄດ້ຮັບຄວາມຮູ້ທີ່ມີພະລັງມາຈາກໃສ ທີ່ວ່າການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະຄຣິດ ບໍ່ພຽງແຕ່ຊຳລະລ້າງເຮົາໃຫ້ສະອາດເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ດີພ້ອມໄດ້? ເພິ່ນໄປເອົາຄຳເທດສະໜາທີ່ໜ້າງຶດງໍ້ມາຈາກໃສ່ ກ່ຽວກັບສັດທາ ໃນ ແອວມາ 32? ຫລື ຄຳເທດສະໜາຂອງກະສັດເບັນຢາມິນ ເຖິງການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ບາງທີອາດເປັນຄຳເທດສະໜາທີ່ເດັ່ນທີ່ສຸດ ກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ ໃນບັນດາພຣະຄຳພີທັງໝົດ? ຫລື ຄຳອຸປະມາເລື່ອງຕົ້ນໝາກກອດເທດ ທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຊັບຊ້ອນ ແລະ ຄຳສອນທີ່ເລິກຊຶ້ງ? ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າອ່ານຄຳອຸປະມານີ້, ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງໄດ້ແຕ້ມຮູບແຜນທີ່ເພື່ອຈະໄດ້ເຂົ້າໃຈເນື້ອເລື່ອງ. ບັດນີ້ ເຮົາຄິດບໍວ່າ ໂຈເຊັບ ສະມິດ ໄດ້ເວົ້າຄຳເທດສະໜາເຫລົ່ານີ້ ຈາກສະໝອງຂອງເພິ່ນເອງ ໂດຍບໍ່ຕ້ອງໃຊ້ປຶ້ມໃດໆ?
ກົງກັນຂ້າມ ກັບຄວາມຄິດນັ້ນ, ລາຍພຣະຫັດຂອງພຣະເຈົ້າ ມີເຕັມຢູ່ໃນ ພຣະຄຳພີມໍມອນ, ຊຶ່ງເປັນຫລັກຖານເຖິງຄວາມຈິງຂອງຄຳສອນທີ່ສັກສິດ, ໂດຍສະເພາະຄຳເທດສະໜາທີ່ຍອດຍ້ຽມເລື່ອງການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ.
ຖ້າຫາກ ໂຈເຊັບ ບໍ່ໄດ້ເປັນສາດສະດາ, ແລ້ວໃນການອະທິບາຍກ່ຽວກັບຄຳສອນເຫລົ່ານີ້ ແລະ ຄຳສອນອື່ນໆ ທີ່ເດັ່ນທີ່ສຸດ, ນັກວິຈານຕ້ອງໂຕ້ຖຽງວ່າ ເພິ່ນເປັນນັກທິດສະດີທີ່ເກັ່ງກ້າຄົນໜຶ່ງ. ແຕ່ຖ້າຫາກເປັນ ແບບນັ້ນ, ບາງຄົນອາດຖາມວ່າ: ເປັນຫຍັງໂຈເຊັບ ຈຶ່ງເປັນຄົນດຽວເທົ່ານັ້ນ ທີ່ໄດ້ຂຽນຄຳສອນທີ່ໂດດເດັ່ນ ແລະ ແຈ່ມແຈ້ງທີ່ສຸດ ນັບແຕ່ 1,800 ປີ ຫລັງຈາກພຣະຄຣິດໄດ້ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຂອງພຣະອົງ? ເພາະວ່າມັນເປັນການເປີດເຜີຍ, ບໍ່ແມ່ນຄວາມສະຫລາດ, ຊຶ່ງເປັນແຫລ່ງຂອງໜັງສືເຫລັ້ມນີ້.
ແຕ່ ເຖິງແມ່ນເຮົາຄິດວ່າ ໂຈເຊັບ ເປັນຄົນຊ່າງຄິດ ແລະ ເກັ່ງກ້າທາງດ້ານສາດສະໜາ, ຊຶ່ງມີຄວາມຊົງຈຳທີ່ເປັນພາບ—ພອນສະຫວັນເຫລົ່ານີ້ ບໍ່ໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ເພິ່ນເປັນນັກຂຽນທີ່ເກັ່ງກ້າໄດ້. ໃນການອະທິບາຍເຖິງການມີ ພຣະຄຳພີມໍມອນຢູ່ໃນເວລານີ້, ນັກວິຈານຕ້ອງອ້າງວ່າ ໂຈເຊັບ ເປັນນັກຂຽນທີ່ມີພອນສະຫວັນຫລາຍທີ່ສຸດ ຕອນມີອາຍຸ 23 ປີ. ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນ, ເພິ່ນຈະສາມາດປະສົມປະສານຊື່, ສະຖານທີ່, ແລະ ເຫດການ ເຂົ້າກັນໄດ້ແນວໃດ ປາດສະຈາກຄວາມຜິດພາດ? ເພິ່ນຮູ້ເລື່ອງຍຸດທະວິທີກ່ຽວກັບສົງຄາມມາຈາກໃສ, ຄຳເທດສະໜາຢ່າງໂວຫານໄດ້ແນວໃດ, ແລະ ເອົາສຳນວນທີ່ໂດດເດັ່ນ, ຄຳທ່ອງຈຳ, ຄຳກ່າວອ້າງ, ທີ່ຫລາຍລ້ານຄົນເອົາໄປຕິດໄວ້ຢູ່ຝາຕູ້ເຢັນມາຈາກໃສ, ສຳນວນດັ່ງເຊັ່ນ, “ເມື່ອພວກທ່ານຮັບໃຊ້ເພື່ອນມະນຸດດ້ວຍກັນ ພວກທ່ານກໍຮັບໃຊ້ພຣະເຈົ້າຂອງພວກທ່ານນັ້ນເອງ” (ໂມໄຊຢາ 2:17) ຫລື “ມະນຸດເປັນຢູ່ກໍເພື່ອພວກເຂົາຈະໄດ້ມີຄວາມສຸກ” (2 ນີໄຟ 2:25). ນີ້ແມ່ນຂ່າວສານທີ່ປະທັບໃຈ—ຂ່າວສານທີ່ດຳລົງຢູ່ ແລະ ມີຊີວິດ ແລະ ດົນໃຈ. ການຄິດວ່າ ໂຈເຊັບ ສະມິດ ຕອນມີອາຍຸໄດ້ 23 ປີ ມີພອນສະຫວັນດ້ານການຂຽນວຽກງານອັນຍິ່ງໃຫຍ່ນີ້ ຢ່າງບໍ່ມີການກວດແກ້ ພາຍໃນ 65 ວັນທຳງານ ກໍຮູ້ວ່າເປັນໄປບໍ່ໄດ້ຢູ່ແລ້ວ.
ປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ, ຜູ້ເປັນນັກຂຽນທີ່ມີປະສົບການ ແລະ ຊຳນານຫລາຍ, ໄດ້ບອກວ່າ ເພິ່ນໄດ້ຂຽນບົດປາໄສສຳລັບກອງປະຊຸມໃຫຍ່ສາມັນເທື່ອແລ້ວນີ້ ແລະ ໄດ້ກວດແກ້ 40 ເທື່ອ. ບັດນີ້ເຮົາເຊື່ອບໍວ່າ ໂຈເຊັບ ສະມິດ, ໄດ້ແຕ່ງເລື່ອງທັງໝົດຂອງພຣະຄຳພີມໍມອນຂຶ້ນມາດ້ວຍຕົວເອງ ໂດຍບໍ່ຕ້ອງໄດ້ກວດແກ້, ແລະ ເຫັນວ່າມີຄວາມຜິດໜ້ອຍໜຶ່ງກ່ຽວກັບຫລັກໄວຍະກອນເທົ່ານັ້ນ?
ເອມມາ ພັນລະຍາຂອງໂຈເຊັບ ໄດ້ຢືນຢັນເຖິງຄວາມເປັນໄປບໍ່ໄດ້ວ່າ: “ໂຈເຊັບ ສະມິດ [ທີ່ຍັງໜຸ່ມຢູ່] ແມ່ນແຕ່ຈະຂຽນ ຫລື ບອກຂໍ້ຄວາມທີ່ຕິດຕໍ່ກັນ ແລະ ກ່າວຖ້ອຍຄຳທີ່ຄົມຄາຍ ລົງໃນຈົດໝາຍກໍຍັງເຮັດບໍ່ໄດ້; ແລ້ວຈະບອກເລື່ອງທີ່ຢູ່ໃນ ພຣະຄຳພີມໍມອນໄດ້ແນວໃດ.”2
ແລະ ສຸດທ້າຍ, ເຖິງແມ່ນມີຄົນຍອມຮັບສິ່ງທີ່ກ່າວໂຕ້ຖຽງຜ່ານມານັ້ນ, ເຖິງຈະເປັນຕາສົງໄສປານໃດກໍຕາມ, ນັກວິຈານກໍຍັງປະເຊີນກັບອຸປະສັກອີກຢ່າງໜຶ່ງຢູ່. ໂຈເຊັບ ໄດ້ປະກາດວ່າ ພຣະຄຳພີມໍມອນ ໄດ້ຖືກຂຽນໄວ້ຢູ່ໃນແຜ່ນຈາລຶກຄຳ. ສິ່ງນີ້ໄດ້ຖືກວິຈານຫລາຍທີ່ສຸດ ໃນວັນເວລາຂອງເພິ່ນ—ເພາະ “ທຸກຄົນ” ຮູ້ວ່າ ປະຫວັດສາດໃນສະໄໝບູຮານ ໄດ້ຖືກຂຽນໄວ້ຢູ່ໃນໃບລານພະພາຍຣັສ ຫລື ໃນແຜ່ນໜັງ, ຈົນຫລາຍປີຈາກນັ້ນ, ຈຶ່ງມີຜູ້ຄົນຄົ້ນພົບເຫັນການຂຽນຂອງສະໄໝບູຮານ ໃນແຜ່ນໂລຫະ. ນອກເໜືອຈາກນັ້ນ, ນັກວິຈານຍັງປະກາດວ່າ ການໃຊ້ຊີມັງ, ດັ່ງທີ່ບັນຍາຍຢູ່ໃນພຣະຄຳພີມໍມອນ, ເປັນວຽກງານທີ່ເກີນຄວາມສາມາດຂອງຄົນອາເມຣິກາໃນສະໄໝບູຮານ—ຈົນວ່າ ອາຄານທີ່ຖືກສ້າງດ້ວຍຊີມັງໄດ້ຖືກພົບເຫັນ ໃນອາເມຣິກາຈາກສະໄໝບູຮານ. ນັກວິຈານຈະວ່າແນວໃດກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ ແລະ ການຄົ້ນພົບຢ່າງອື່ນໆ ທີ່ຄ້າຍຄືກັນນີ້? ສະນັ້ນ ໂຈເຊັບ, ຄົງຈະເປັນຄົນເດົາເກັ່ງທີ່ສຸດ. ເຖິງແມ່ນຈະມີຫລາຍຄົນຕໍ່ຕ້ານເພິ່ນ, ເຖິງແມ່ນພຣະຄຳພີມໍມອນຈະຂັດກັບຫລັກວິທະຍາສາດ ແລະ ຄວາມຮູ້ຂອງນັກປາດອາຈານ, ແຕ່ເພິ່ນເດົາຖືກ ເມື່ອຄົນອື່ນໆເດົາຜິດ.
ສະຫລຸບແລ້ວ, ບາງຄົນອາດສົງໄສວ່າ ຜູ້ຄົນໄປເຊື່ອໄດ້ແນວໃດທີ່ວ່າ ສ່ວນປະກອບ ແລະ ອິດທິພົນທັງໝົດ ຊຶ່ງນັກວິຈານກ່າວເຖິງ, ເປັນເລື່ອງຄວາມໂຊກດີ ໃນທາງທີ່ຊ່ວຍໂຈເຊັບໃຫ້ຂຽນພຣະຄຳພີມໍມອນ ຂຶ້ນມາເພື່ອສົ່ງເສີມຊາຕານ. ແຕ່ມັນບໍ່ໄດ້ເປັນແບບນັ້ນ? ກົງກັນຂ້າມກັບຂໍ້ຢືນຢັນເຊັ່ນນັ້ນ, ໜັງສືເຫລັ້ມນີ້ ດົນໃຈຫລາຍລ້ານຄົນ ເພື່ອໃຫ້ປະຕິເສດຊາຕານ ແລະ ດຳລົງຊີວິດຢ່າງພຣະຄຣິດ.
ເຖິງແມ່ນຫລາຍຄົນຈະເລືອກເຊື່ອຖ້ອຍຄຳຂອງນັກວິຈານກໍຕາມ, ແຕ່ສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າແລ້ວ, ພຣະຄຳພີມໍມອນເປັນຫລັກທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຈະຍຶດໄວ້. ຖ້າຫາກຈະໄປເຊື່ອແບບນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຄົງຈະຜິດຫວັງກັບການຫາຫລັກຖານບໍ່ພົບ ຈັກເທື່ອ. ນອກເໜືອຈາກນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຄົງບໍ່ສົນໃຈກັບປະຈັກພະຍານຂອງພະຍານ11 ຄົນນຳອີກ,3 ເຖິງແມ່ນວ່າ ແຕ່ລະຄົນໄດ້ຢືນຢັນເຖິງຄວາມຈິງແທ້ຂອງປະຈັກພະຍານຂອງຕົນຈົນເຖິງວັນຕາຍ, ຂ້າພະເຈົ້າຄົງຕ້ອງປະຕິເສດຄຳສອນຈາກສະຫວັນ ທີ່ເຕັມຢູ່ໃນໜ້າປຶ້ມທີ່ສັກສິດເຫລົ່ານັ້ນ ຊຶ່ງເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຈິງທີ່ມະຫັດສະຈັນ, ຂ້າພະເຈົ້າຄົງຕ້ອງປະຕິເສດຜູ້ຄົນເປັນຈຳນວນຫລວງຫລາຍ, ຮ່ວມທັງຕົວຂ້າພະເຈົ້າເອງ, ທີ່ໄດ້ເຂົ້າໃກ້ຊິດກັບພຣະເຈົ້າ ໂດຍການອ່ານໜັງສືເຫລັ້ມນີ້ ຫລາຍກວ່າໜັງສືເຫລັ້ມອື່ນໆ, ຍິ່ງກວ່າສິ່ງອື່ນໃດໝົດ, ຂ້າພະເຈົ້າຄົງຕ້ອງປະຕິເສດການຢືນຢັນທີ່ແຜ່ວເບົາຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ. ສິ່ງນີ້ຄົງກົງກັນຂ້າມກັບທຸກສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າເປັນຄວາມຈິງ.
ເພື່ອນທີ່ດີ ແລະ ສະຫລາດຂອງຂ້າພະເຈົ້າຄົນໜຶ່ງ ໄດ້ໜີໄປຈາກສາດສະໜາຈັກ ຊົ່ວໄລຍະໜຶ່ງ. ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ລາວໄດ້ຂຽນຈົດໝາຍຫາຂ້າພະເຈົ້າ ກ່ຽວກັບການກັບຄືນມາຂອງລາວວ່າ: “ໃນຕອນຕົ້ນ, ຂ້ອຍຢາກໄດ້ຮັບຫລັກຖານກ່ຽວກັບປະຫວັດສາດ, ພູມີສາດ, ພາສາ, ແລະ ວັດທະນະທຳ ຢູ່ໃນພຣະຄຳພີມໍມອນ. ແຕ່ເມື່ອຂ້ອຍໄດ້ຫັນຄວາມສົນໃຈ ໄປຫາຄຳສອນຂອງມັນ ກ່ຽວກັບພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ພາລະກິດຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງພຣະອົງ, ແລ້ວຂ້ອຍເລີ່ມຕົ້ນມີປະຈັກພະຍານຫລາຍຂຶ້ນ ກ່ຽວກັບຄວາມຈິງແທ້ຂອງມັນ. ມື້ໜຶ່ງຂະນະທີ່ອ່ານ ພຣະຄຳພີມໍມອນຢູ່ໃນຫ້ອງ, ຂ້ອຍໄດ້ຢຸດອ່ານ, ໄດ້ຄຸເຂົ່າລົງ, ແລະ ໄດ້ອະທິຖານຢ່າງຕັ້ງໃຈ ແລ້ວໄດ້ຍິນສຽງກະຊິບຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຕໍ່ວິນຍານຂອງຂ້ອຍວ່າ ສາດສະໜາຈັກ ແລະ ພຣະຄຳພີມໍມອນແມ່ນແທ້ຈິງ. ຫລັງຈາກໄດ້ໃຊ້ເວລາ ສາມປີເຄິ່ງ ພິຈາລະນາເບິ່ງ ສາດສະໜາຈັກ ຂ້ອຍຈຶ່ງໄດ້ກັບຄືນມາ ດ້ວຍຄວາມເຊື່ອສຸດໃຈ ເຖິງຄວາມຈິງແທ້ຂອງມັນ.”
ຖ້າຫາກຜູ້ຄົນຈະໃຊ້ເວລາ ຖ່ອມຕົວລົງ ເພື່ອອ່ານ ແລະ ໄຕ່ຕອງກ່ຽວກັບ ພຣະຄຳພີມໍມອນ, ດັ່ງທີ່ເພື່ອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດ, ແລະ ຟັງສຸລະສຽງຂອງພຣະວິນຍານ, ແລ້ວເຂົາເຈົ້າຈະໄດ້ຮັບປະຈັກພະຍານ ດັ່ງທີ່ປາດຖະໜາ.
ພຣະຄຳພີມໍມອນ ເປັນຂອງປະທານທີ່ປະເສີດເລີດລ້ຳຢ່າງໜຶ່ງ ທີ່ພຣະເຈົ້າ ໄດ້ປະທານໃຫ້ເຮົາ. ມັນເປັນທັງດາບ ແລະ ໂລປ້ອງກັນ—ມັນສົ່ງພຣະຄຳຂອງພຣະເຈົ້າອອກ ໄປຕໍ່ສູ້ ເພື່ອໃຈຂອງຄົນທ່ຽງທຳ ແລະ ເປັນຫົວໜ້າປ້ອງກັນຄວາມຈິງ. ໃນຖານະທີ່ເປັນໄພ່ພົນ, ເຮົາບໍ່ພຽງແຕ່ມີສິດທິພິເສດທີ່ຈະປ້ອງກັນພຣະຄຳພີມໍມອນເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ມີໂອກາດທີ່ຈະປະເຊີນໜ້ານຳອີກ—ເພື່ອສັ່ງສອນຄຳສອນແຫ່ງສະຫວັນຢ່າງມີພະລັງ ແລະ ໃຫ້ຖ້ອຍຄຳເຖິງປະຈັກພະຍານທີ່ດີເລີດຂອງພຣະຄຳພີມໍມອນເຖິງພຣະເຢຊູຄຣິດ.
ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານຢ່າງໜັກແໜ້ນວ່າ ພຣະຄຳພີມໍມອນ ໄດ້ຖືກແປດ້ວຍຂອງປະທານ ແລະ ອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ. ມັນເປັນພະຍານທີ່ຈຳເປັນຂອງພຣະເຈົ້າ ເຖິງຄວາມເປັນພຣະເຈົ້າຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ເຖິງການເອີ້ນໃຫ້ເປັນສາດສະດາຂອງໂຈເຊັບ ສະມິດ, ແລະ ເຖິງຄວາມຈິງແທ້ຂອງສາດສະໜາຈັກນີ້. ຂໍໃຫ້ມັນຈົ່ງເປັນສີລາສຳຄັນ ຂອງປະຈັກພະຍານຂອງເຮົາ, ເພື່ອວ່າມັນຈະກ່າວເຖິງເຮົາ, ດັ່ງທີ່ມັນໄດ້ກ່າວເຖິງຊາວເລມັນຜູ້ທີ່ໄດ້ປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສວ່າ ເຂົາເຈົ້າ “ຈະບໍ່ເຄີຍຕົກໄປ” (ແອວມາ 23:6). ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.