ການກັບໃຈເປັນເລື່ອງບວກສະເໝີ

ໂດຍ ສະຕີບເວັນ ດັບເບິນຢູ ໂອເວັນ

ປະທານອົງການຊາຍໜຸ່ມສາມັນ

ໃນເວລາທີ່ເຮົາເລີ່ມເດີນໄປຢູ່ໃນເສັ້ນທາງຂອງການກັບໃຈ, ເຮົາຈະເຊື້ອເຊີນອຳນາດແຫ່ງການໄຖ່ ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດເຂົ້າມາສູ່ຊີວິດຂອງເຮົາ.

ເມື່ອຫລາຍປີກ່ອນ, ປະທານກໍດອນ ບີ ຮິງລີ ໄດ້ໄປຊົມເກມຟຸດບານທີ່ມະຫາວິທະຍາໄລ. ເພິ່ນໄດ້ໄປທີ່ນັ້ນເພື່ອປະກາດວ່າ ສະໜາມກິລາຈະຖືກເອີ້ນຕາມຊື່ຂອງຄູສອນກິລາມາເປັນເວລາດົນນານ ແລະ ເປັນທີ່ຮັກ, ຜູ້ທີ່ກຳລັງຈະອອກກິນບຳນານ. ທີມກໍຢາກຊະນະຫລາຍທີ່ສຸດ ເພື່ອໃຫ້ກຽດແກ່ຫົວໜ້າທີມ. ປະທານຮິງລີໄດ້ຖືກເຊື້ອເຊີນໃຫ້ໄປຢ້ຽມຢາມຫ້ອງຕູ້ໄວ້ເຄື່ອງ ຂອງນັກກິລາ ເພື່ອໃຫ້ກຳລັງໃຈເຂົາເຈົ້າ. ໂດຍທີ່ໄດ້ຮັບການດົນໃຈຈາກຖ້ອຍຄຳຂອງເພິ່ນ, ທີມນັ້ນໄດ້ຊະນະເກມ ແລະ ຈົບການຫລິ້ນປະຈຳປີ ດ້ວຍຄະແນນຊະນະເລີດ.

ມື້ນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າຢາກກ່າວຕໍ່ຜູ້ທີ່ອາດກັງວົນວ່າເຂົາເຈົ້າ ຈະບໍ່ມີຊີວິດທີ່ມີໄຊຊະນະ. ຄວາມຈິງກໍຄື, ແນ່ນອນ ວ່າເຮົາ “ທຸກຄົນໄດ້ເຮັດຜິດບາບ ແລະ ຂາດຈາກລັດສະໝີພາບຂອງພຣະເຈົ້າ.”¹ ເຖິງແມ່ນວ່າອາດໄດ້ມີຊ່ວງປີທີ່ບໍ່ໄດ້ຜ່າຍແພ້ໃນເກມກິລາ, ແຕ່ຈະບໍ່ມີຊ່ວງປີແບບນັ້ນເລີຍໃນຊີວິດ. ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເປັນພະຍານວ່າ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ພຣະເຢຊູຄຣິດ ໄດ້ສຳເລັດການຊົດໃຊ້ ທີ່ດີພ້ອມ ແລະ ໄດ້ປະທານຂອງປະທານແຫ່ງການກັບໃຈ—ເສັ້ນທາງຂອງເຮົາທີ່ຈະ ນຳໄປສູ່ຄວາມສະຫວ່າງທີ່ດີພ້ອມ ແຫ່ງຄວາມຫວັງ ແລະ ຊີວິດທີ່ມີໄຊຊະນະ.

ການໃຫ້ອະໄພນຳຄວາມສຸກມາໃຫ້

ສ່ວນຫລາຍແລ້ວເຮົາມັກຈະຄິດເຖິງການກັບໃຈວ່າເປັນເລື່ອງທີ່ໂສກເສົ້າ ແລະ ງ່ວມເຫງົາ. ແຕ່ແຜນຂອງພຣະເຈົ້າເປັນແຜນແຫ່ງຄວາມສຸກ, ບໍ່ແມ່ນແຜນແຫ່ງຄວາມທຸກໃຈ. ການກັບໃຈເຮັດໃຫ້ເຮົາເບີກບານ ແລະ ຍົກລະດັບຈິດໃຈ. ບາບນັ້ນແຫລະທີ່ນຳຄວາມທຸກໃຈມາໃຫ້.² ການກັບໃຈເປັນເສັ້ນທາງການໜີໄພຂອງເຮົາ! ດັ່ງທີ່ ແອວເດີ ດີ ທອດ ຄຣິສໂຕເຟີສັນ ໄດ້ອະທິບາຍວ່າ: “ປາດສະຈາກການກັບໃຈແລ້ວ ຈະບໍ່ມີຄວາມກ້າວໜ້າທີ່ແທ້ຈິງ ຫລື ການພັດທະນາໃນຊີວິດ. … ພຽງແຕ່ຜ່ານການກັບໃຈເທົ່ານັ້ນ ທີ່ເຮົາຈະເຂົ້າເຖິງພຣະຄຸນຂອງການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ຄວາມລອດໄດ້. ການກັບໃຈ … ນຳເຮົາໄປສູ່ອິດສະລະພາບ, ຄວາມໝັ້ນໃຈ, ແລະ ຄວາມສະຫງົບສຸກ.”³ ຂ່າວສານຂອງຂ້າພະເຈົ້າຕໍ່ທຸກຄົນ—ໂດຍສະເພາະຊາວໜຸ່ມ—ກໍຄືວ່າ ການກັບໃຈເປັນເລື່ອງບວກສະເໝີ.

ເມື່ອເຮົາກ່າວເຖິງການກັບໃຈ, ເຮົາບໍ່ພຽງແຕ່ກ່າວກ່ຽວກັບຄວາມພະຍາຍາມ ຂອງການພັດທະນາຕົວເອງເທົ່ານັ້ນ. ການກັບໃຈທີ່ແທ້ຈິງມີຄວາມໝາຍຫລາຍກວ່ານັ້ນ—ມັນຖືກດົນໃຈໂດຍສັດທາທີ່ມີໃນອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າ ແລະ ອຳນາດຂອງພຣະອົງທີ່ຈະໃຫ້ອະໄພບາບຂອງເຮົາ. ດັ່ງທີ່ ແອວເດີ ແດວ ຈີ ເຣັນລັນ ໄດ້ສອນເຮົາວ່າ, “ປາດສະຈາກພຣະຜູ້ໄຖ່, …ການກັບໃຈຈະກາຍເປັນພຽງແຕ່ການປ່ຽນແປງພຶດຕິກຳທີ່ຊົ່ວຊ້າເທົ່ານັ້ນ.”⁴ ເຮົາສາມາດພະຍາຍາມປ່ຽນພຶດຕິກຳຂອງເຮົາດ້ວຍຕົວເອງໄດ້, ແຕ່ມີພຽງແຕ່ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດເທົ່ານັ້ນ ທີ່ສາມາດລຶບຄວາມດ່າງພ້ອຍຂອງເຮົາ ແລະ ຍົກພາລະແບກຫາບຂອງເຮົາອອກໄປ, ເຮັດໃຫ້ເຮົາສາມາດດຳເນີນຕໍ່ໄປໄດ້ ໃນເສັ້ນທາງແຫ່ງການເຊື່ອຟັງດ້ວຍຄວາມໝັ້ນໃຈ ແລະ ພະລັງ. ຄວາມຊື່ນຊົມທີ່ມາຈາກການກັບໃຈມີຄວາມໝາຍຫລາຍກວ່າຄວາມຊື່ນຊົມ ທີ່ມາຈາກການດຳລົງຊີວິດທີ່ດີ. ມັນເປັນຄວາມຊື່ນຊົມຂອງການໄດ້ຮັບການໃຫ້ອະໄພ, ຂອງການໄດ້ເປັນຄົນທີ່ສະອາດຄືນອີກ, ແລະ ການເຂົ້າໃກ້ພຣະເຈົ້າຫລາຍຂຶ້ນ. ເມື່ອທ່ານໄດ້ປະສົບກັບຄວາມຊື່ນຊົມນີ້ແລ້ວ, ຈະບໍ່ມີສິ່ງໃດໆທີ່ໜ້ອຍກວ່ານັ້ນມາແທນໄດ້.

ການກັບໃຈທີ່ແທ້ຈິງດົນໃຈເຮົາ ໃຫ້ເຮັດການເຊຶ່ອຟັງຂອງເຮົາເປັນຄຳໝັ້ນສັນຍາ—ເປັນພັນທະສັນຍາ, ທີ່ເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການຮັບບັບຕິສະມາ ແລະ ການເຊື່ອມຕໍ່ແຕ່ລະອາທິດຢູ່ທີ່ເຂົ້າແລງຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ຊຶ່ງເປັນສິນລະລຶກ. ຢູ່ທີ່ນັ້ນ ເຮົາໄດ້ຮັບຄຳສັນຍາວ່າ ເຮົາຈະ “ມີພຣະວິນຍານຂອງພຣະອົງຢູ່ [ກັບເຮົາ] ຕະຫລອດເວລາ,”⁵ ພ້ອມທັງຄວາມຊື່ນຊົມ ແລະ ຄວາມສະຫງົບທັງໝົດທີ່ມາຈາກຄວາມເປັນເພື່ອນຂອງພຣະອົງຕະຫລອດເວລາ. ນີ້ຄືຜົນຂອງການກັບໃຈ, ແລະ ສິ່ງນີ້ແຫລະທີ່ເຮັດໃຫ້ການກັບໃຈເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຊື່ນຊົມ!

ການກັບໃຈຮຽກຮ້ອງຄວາມທົນທານ

ຂ້າພະເຈົ້າມັກຄຳອຸປະມາເລື່ອງລູກຊາຍທີ່ເສຍ.⁶ ມັນມີອັນໃດບາງຢ່າງທີ່ຕື້ນຕັນໃຈກ່ຽວກັບເວລາທີ່ສຳຄັນສຸດ ເມື່ອລູກຊາຍທີ່ເສຍ “ສຳນຶກຕົວໄດ້.” ຕອນນັ່ງຢູ່ໃນຄອກໝູ, ຢາກຈະ “ກິນໝາກຖົ່ວທີ່ໝູກິນໃຫ້ອີ່ມທ້ອງ,” ໃນທີ່ສຸດລາວໄດ້ຮັບຮູ້ວ່າ ລາວບໍ່ພຽງແຕ່ໄດ້ຜານຊັບສິນຂອງພໍ່ລາວເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ໄດ້ຜານຊີວິດຂອງລາວເອງນຳອີກ. ດ້ວຍສັດທາທີ່ວ່າພໍ່ຂອງລາວອາດຈະຍອມຮັບລາວຢູ່—ຖ້າບໍ່ຮັບເປັນລູກຊາຍ ຢ່າງນ້ອຍກໍໄດ້ເປັນຄົນຮັບໃຊ້—ລາວຈຶ່ງໄດ້ຕັ້ງໃຈທີ່ຈະປະຖິ້ມອະດີດກະບົດຂອງລາວ ແລະ ກັບບ້ານ.

ຂ້າພະເຈົ້າມັກຈະຄິດຢູ່ເລື້ອຍໆກ່ຽວກັບການເດີນທາງກັບບ້ານທີ່ຍາວໄກຂອງລູກຊາຍຄົນນັ້ນ. ໄດ້ມີເວລາໃດບໍຕອນທີ່ລາວໄດ້ລັ່ງເລ ແລະ ໄດ້ຄິດວ່າ, “ພໍ່ຈະຕ້ອນຮັບເຮົາແນວໃດ?” ບາງທີ່ລາວອາດຍ່າງສອງສາມບາດກ້າວກັບຄືນໄປຫາຝູງໝູກໍໄດ້. ຂໍໃຫ້ວາດພາບເຫັນວ່າເລື່ອງນີ້ຈະແຕກຕ່າງບໍຖ້າຫາກລາວໄດ້ທໍ້ຖອຍ. ແຕ່ສັດທາໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ລາວກ້າວໄປໜ້າ, ແລະ ສັດທາໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ພໍ່ຂອງລາວແນມເບິ່ງ ແລະ ລໍຖ້າດ້ວຍຄວາມອົດທົນ, ຈົນວ່າໃນທີ່ສຸດ:

“ຂະນະທີ່ຍັງຢູ່ຫ່າງໄກຈາກບ້ານພໍສົມຄວນ, ພໍ່ກໍແນມເຫັນລາວ, ແລ້ວມີຄວາມເມດຕາສົງສານ ຈຶ່ງແລ່ນອອກໄປກອດລູກໄວ້ດ້ວຍຄວາມຮັກແພງ.

“ຜູ້ເປັນລູກຈຶ່ງເວົ້າວ່າ, ພໍ່ເອີຍ, ລູກໄດ້ເຮັດບາບຕໍ່ພຣະເຈົ້າ, ແລະ ຕໍ່ພໍ່ແລ້ວ, ລູກບໍ່ສົມຄວນທີ່ຈະມີຊື່ວ່າເປັນລູກຂອງພໍ່ອີກຕໍ່ໄປ.

“ແຕ່ຜູ້ເປັນພໍ່ເອີ້ນບັນດາຄົນຮັບໃຊ້ຂອງຕົນໃຫ້ ຟ້າວເອົາເຄື່ອງຢ່າງດີທີ່ສຸດມານຸ່ງໃຫ້ລາວ, ຈົ່ງເອົາແຫວນມາສວມໃສ່ນິ້ວມື, ແລະ ສຸບເກີບໃສ່ຕີນຂອງລາວ: …

“ດ້ວຍວ່າ, ລູກຂອງເຮົາຄົນນີ້ຕາຍແລ້ວ ແຕ່ບັດນີ້ລາວມີຊີວິດຢູ່; ລາວເສຍໄປແລ້ວ ແຕ່ບັດນີ້ເຮົາໄດ້ພົບລາວອີກ.”

ການກັບໃຈແມ່ນສຳລັບທຸກຄົນ

ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ເຮົາທຸກຄົນເປັນລູກທີ່ເສຍໄປ. ເຮົາທຸກຄົນໄດ້ “ສຳນຶກຕົວ”—ສ່ວນຫລາຍແລ້ວແມ່ນຫລາຍກວ່າໜຶ່ງເທື່ອ—ແລະ ເລືອກເສັ້ນທາງທີ່ນຳເຮົາກັບບ້ານ. ມັນເປັນການເລືອກທີ່ເຮົາເລືອກເຮັດທຸກໆວັນ, ຕະຫລອດຊົ່ວຊີວິດຂອງເຮົາ.

ເຮັາມັກຈະເອົາການກັບໃຈມາພົວພັນກັບບາບທີ່ຮ້າຍແຮງ ທີ່ຮຽກຮ້ອງ “ການປ່ຽນແປງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່.”⁷ ແຕ່ການກັບໃຈແມ່ນສຳລັບທຸກຄົນ—ສຳລັບຜູ້ທີ່ກຳລັງຍ່າງໄປຢູ່ໃນ “ທາງຕ້ອງຫ້າມ ແລະ [ກຳລັງ] ຫລົງທາງຢູ່”⁸ ແລະ ສຳລັບຜູ້ທີ່ “ເຂົ້າໄປໃນທາງຄັບ ແລະ [ແຄບ]” ແລ້ວ ແລະ ບັດນີ້ຕ້ອງ “ມຸ້ງໜ້າ.”⁹ ການກັບໃຈທັງນຳເຮົາໄປສູ່ເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງ ແລະ ຮັກສາເຮົາໄວ້ຢູ່ໃນເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງ.ມັນແມ່ນສຳລັບຜູ້ທີ່ກຳລັງເລີ່ມທີ່ຈະເຊື່ອ, ສຳລັບຜູ້ທີ່ໄດ້ເຊື່ອມາຕະຫລອດ, ແລະ ສຳລັບຜູ້ທີ່ຈຳເປັນຕ້ອງກັບມາເລີ່ມເຊື່ອອີກ. ດັ່ງທີ່ ແອວເດີ ເດວິດ ເອ ແບ໊ດນາ ໄດ້ສອນວ່າ: “ເຮົາສ່ວນຫລາຍກໍເຂົ້າໃຈຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງວ່າ ການຊົດໃຊ້ນັ້ນແມ່ນສຳລັບຄົນບາບ. ແຕ່ ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ແນ່ໃຈວ່າ ເຮົາຮູ້ ແລະ ເຂົ້າໃຈວ່າການຊົດໃຊ້ນັ້ນກໍແມ່ນສຳລັບນັກບຸນຄືກັນ—ສຳລັບຊາຍ ແລະ ຍິງທີ່ດີ ຜູ້ທີ່ເຊື່ອຟັງ, ມີຄ່າຄວນ, ແລະ … ພະຍາຍາມຈະກາຍເປັນຄົນທີ່ດີກວ່າເກົ່າ.”¹⁰

ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມສູນອົບລົມຜູ້ສອນສາດສະໜາ ຕອນທີ່ກຸ່ມຜູ້ສອນສາດສະໜາກຸ່ມໃໝ່ໄດ້ມາເຖິງ. ຂ້າພະເຈົ້າຊາບຊຶ້ງໃຈຫລາຍ ຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເບິ່ງ ແລະ ໄດ້ສັງເກດເຫັນຄວາມສະຫວ່າງຢູ່ໃນແວວຕາຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເຂົາເຈົ້າເບິ່ງຄືວ່າເບີກບານ ແລະ ມີຄວາມສຸກ ແລະ ຕື່ນເຕັ້ນ. ແລ້ວຄວາມຄິດຢ່າງໜຶ່ງໄດ້ເຂົ້າມາໃນໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າວ່າ: “ເຂົາເຈົ້າໄດ້ປະສົບສັດທາ ທີ່ນຳໄປສູ່ການກັບໃຈແລ້ວ.” ສິ່ງນີ້ແຫລະຄືເຫດຜົນທີ່ເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມປິຕິຍິນດີ ແລະ ຄວາມຫວັງ.”

ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າເຂົາເຈົ້າທຸກຄົນເຄີຍໄດ້ມີການລ່ວງລະເມີດ ທີ່ຮ້າຍແຮງໃນອະດີດ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮູ້ວິທີທີ່ຈະກັບໃຈ; ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າການກັບໃຈເປັນເລື່ອງບວກ; ແລະ ເຂົາເຈົ້າກໍພ້ອມແລ້ວ ແລະ ຕື່ນເຕັ້ນທີ່ຈະແບ່ງປັນຂ່າວສານ ທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍສຸກນີ້ກັບຊາວໂລກ.

ນີ້ແຫລະຄືສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນເມື່ອເຮົາຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມສຸກຂອງການກັບໃຈ. ຂໍໃຫ້ພິຈາລະນາຕົວຢ່າງຂອງເອໂນດ. ເພິ່ນໄດ້ມີເວລາ “ສຳນຶກຕົວ” ຂອງເພິ່ນເອງ, ແລະ ຫລັງຈາກ “ຄວາມຜິດຂອງເພິ່ນຖືກກວາດລ້າງໄປ,” ໃນທັນທີ ຈິດໃຈຂອງເພິ່ນໄດ້ຫັນໄປຫາຄວາມຜາສຸກຂອງຄົນອື່ນ. ເອໂນດໄດ້ທຸ້ມເທຊີວິດຂອງເພິ່ນໃນການເຊື້ອເຊີນທຸກໆຄົນໃຫ້ກັບໃຈ ແລະ “ປິຕິຍິນດີໃນສິ່ງເຫລົ່ານີ້ ເໜືອກວ່າສິ່ງໃດໆໃນໂລກ.”¹¹ ການກັບໃຈເຮັດໃຫ້ເກີດສິ່ງນັ້ນ; ມັນຫັນຫົວໃຈຂອງເຮົາໄປສູ່ເພື່ອນມະນຸດຂອງເຮົາ ເພາະວ່າເຮົາຮູ້ວ່າຄວາມສຸກທີ່ເຮົາຮູ້ສຶກນັ້ນແມ່ນສຳລັບທຸກຄົນ.

ການກັບໃຈເປັນການສະແຫວງຫາຕະຫລອດຊີວິດ

ຂ້າພະເຈົ້າມີເພື່ອນຄົນໜຶ່ງທີ່ໄດ້ເຕີບໂຕມາໃນຄອບຄົວໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍທີ່ບໍ່ເຂັ້ມແຂງ. ຕອນລາວເປັນຄົນໜຸ່ມ ລາວກໍໄດ້ “ສຳນຶກຕົວ” ຄືກັນ ແລະ ໄດ້ຕັດສິນໃຈໄປເຜີຍແຜ່ສາດສະໜາ.

ລາວໄດ້ກາຍເປັນຜູ້ສອນສາດສະໜາທີ່ດີເລີດ. ໃນວັນສຸດທ້າຍກ່ອນລາວຈະກັບບ້ານ, ປະທານເຜີຍແຜ່ໄດ້ສຳພາດລາວ ແລະ ໄດ້ຂໍໃຫ້ລາວສະແດງປະຈັກພະຍານ. ລາວໄດ້ເຮັດດັ່ງນັ້ນ ແລະ ຫລັງຈາກການໂອບກອດທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍນ້ຳຕາ, ປະທານໄດ້ກ່າວວ່າ, “ແອວເດີ, ເຈົ້າສາມາດລືມ ຫລື ປະຕິເສດທຸກສິ່ງທີ່ເຈົ້າໄດ້ກ່າວເປັນພະຍານເຖິງ ພາຍໃນສາມສີ່ເດືອນເທົ່ານັ້ນ ຖ້າຫາກເຈົ້າບໍ່ເຮັດຕາມສິ່ງທີ່ໄດ້ເສີມສ້າງ ປະຈັກພະຍານຂອງເຈົ້າໃນຕອນຕົ້ນນັ້ນ.”

ຕໍ່ມາເພື່ອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່າ ລາວໄດ້ອະທິຖານ ແລະ ໄດ້ອ່ານພຣະຄຳພີທຸກໆມື້ຕັ້ງແຕ່ລາວໄດ້ກັບຈາກການເຜີຍແຜ່່ຂອງລາວ. ການທີ່ໄດ້ຮັບ “ການບຳລຸງລ້ຽງດ້ວຍພຣະຄຳອັນປະເສີດຂອງພຣະເຈົ້າ” ໄດ້ຮັກສາລາວໄວ້ “ຢູ່ໃນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງ.”¹²

ທ່ານຜູ້ທີ່ກຳລັງຕຽມຕົວສຳລັບການເຜີຍແຜ່ເຕັມເວລາ ແລະ ທ່ານຜູ້ທີ່ກຳລັງຈະກັບບ້ານ, ຂໍໃຫ້ຈື່ຈຳສິ່ງນີ້ເດີ້! ມັນບໍ່ພຽງພໍທີ່ຈະພຽງແຕ່ມີປະຈັກພະຍານເທົ່ານັ້ນ; ທ່ານຕ້ອງຮັກສາມັນໄວ້ ແລະ ເສີມສ້າງມັນໃຫ້ເຂັ້ມແຂງ. ດັ່ງທີ່ຜູ້ສອນສາດສະໜາທຸກຄົນຮູ້, ຖ້າຫາກທ່ານຢຸດຖີບລົດຖີບ, ມັນຈະລົ້ມລົງ, ແລະ ຖ້າຫາກທ່ານຢຸດບຳລຸງລ້ຽງປະຈັກພະຍານຂອງທ່ານ, ມັນຈະອ່ອນແອລົງ. ຫລັກທຳອັນດຽວກັນນີ້ກໍກ່ຽວພັນກັບການກັບໃຈ—ມັນເປັນການສະແຫວງຫາຕະຫລອດຊີວິດ, ບໍ່ແມ່ນເປັນປະສົບການພຽງເທື່ອດຽວໃນຊີວິດ.

ຕໍ່ທຸກໆຄົນທີ່ສະແຫວງຫາການໃຫ້ອະໄພ—ຊາວໜຸ່ມ, ຜູ້ໃຫຍ່ໂສດ, ພໍ່ແມ່, ພໍ່ຕາແມ່ຍາຍ, ແລະ ແນ່ນອນ ແມ່ນແຕ່ພໍ່ຕູ້ແມ່ຕູ້ທວດ—ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເຊື້ອເຊີນທ່ານໃຫ້ກັບບ້ານ. ດຽວນີ້ແຫລະຄືເວລາທີ່ຈະເລີ່ມຕົ້ນ. ຢ່າເລື່ອນວັນແຫ່ງການກັບໃຈຂອງພວກທ່ານເລີຍ.¹³

ແລ້ວ, ຫລັງຈາກທ່ານໄດ້ຕັດສິນໃຈແລ້ວ, ຂໍໃຫ້ຍຶດໝັ້ນຢູ່ໃນເສັ້ນທາງນັ້ນຕໍ່ໄປ. ພຣະບິດາຂອງເຮົາກຳລັງລໍຖ້າຢູ່, ປະສົງຢາກຮັບຕ້ອນທ່ານ. ແຂນຂອງພຣະອົງໄດ້ຍື່ນອອກໄປຫາທ່ານ “ຕະຫລອດທັງວັນ.”¹⁴ ລາງວັນນັ້ນແມ່ນກຸ້ມຄ່າກັບຄວາມພະຍາຍາມ.

ຂໍໃຫ້ຈື່ຈຳຖ້ອຍຄຳເຫລົ່ານີ້ຈາກ ນີໄຟວ່າ: “ພວກທ່ານຕ້ອງມຸ້ງໜ້າດ້ວຍຄວາມໝັ້ນຄົງໃນພຣະຄຣິດ, ໂດຍມີຄວາມສະຫວ່າງຢ່າງບໍລິບູນຂອງຄວາມຫວັງ ແລະ ຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຂອງມະນຸດທັງປວງ. ດັ່ງນັ້ນ ຫາກທ່ານຈະມຸ້ງໜ້າ, ຊື່ນຊົມຢູ່ດ້ວຍພຣະຄຳຂອງພຣະຄຣິດ, ແລະ ອົດທົນຈົນເຖິງທີ່ສຸດແລ້ວ, ຈົ່ງເບິ່ງ ພຣະບິດາກ່າວດັ່ງນີ້: ເຈົ້າຈະມີຊີວິດນິລັນດອນ.”¹⁵

ບາງເທື່ອການເດີນທາງຈະເບິ່ງຄືວ່າດົນນານ—ມັນເປັນດັ່ງນັ້ນເພາະວ່າ ມັນເປັນການເດີນທາງໄປສູ່ຊີວິດນິລັນດອນ. ແຕ່ມັນສາມາດເປັນການເດີນທາງທີ່ຊື່ນຊົມໄດ້ ຖ້າຫາກເຮົາສະແຫວງຫາມັນດ້ວຍສັດທາໃນພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ຄວາມຫວັງໃນການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ໃນເວລາທີ່ເຮົາເລີ່ມເດີນໄປຢູ່ໃນເສັ້ນທາງຂອງການກັບໃຈ, ເຮົາຈະເຊື້ອເຊີນອຳນາດແຫ່ງການໄຖ່ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດເຂົ້າມາສູ່ຊີວິດຂອງເຮົາ. ອຳນາດນັ້ນຈະເຮັດໃຫ້ຕີນຂອງເຮົາໝັ້ນຄົງ, ຂະຫຍາຍວິໄສທັດຂອງເຮົາ, ແລະ ເຮັດໃຫ້ຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງເຮົາເລິກຊຶ້ງທີ່ຈະກ້າວໄປໜ້າ, ເທື່ອລະບາດກ້າວ, ຈົນກວ່າວັນທີ່ຮຸ່ງໂລດວັນນັ້ນ ເມື່ອໃນທີ່ສຸດເຮົາໄດ້ກັບໄປສູ່ບ້ານແຫ່ງສະຫວັນຂອງເຮົາ ແລະ ໄດ້ຍິນພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາກ່າວຕໍ່ເຮົາວ່າ, “ດີແລ້ວ.”¹⁶ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.