ຈິດໃຈຂອງແມ່ໝ້າຍ
ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງເຮັດສິ່ງທີ່ຈຳເປັນ ເພື່ອຈະມີຈິດໃຈເໝືອນດັ່ງແມ່ໝ້າຍ, ຊື່ນຊົມຢ່າງຈິງໃຈ ໃນພອນຕ່າງໆທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ “ຄວາມຕ້ອງການ” ທີ່ຕາມມານັ້ນເຕັມປ່ຽມ.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບພອນຈາກການຮັບໃຊ້ໃນບັນດາໄພ່ພົນໃນເຂດປາຊີຟິກ ໃນໄວຜູ້ໃຫຍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ຕະຫລອດມາ. ສັດທາ, ຄວາມຮັກ, ແລະ ການເສຍສະລະທີ່ໜ້າອັດສະຈັນຂອງໄພ່ພົນທີ່ອຸທິດຕົນເຫລົ່ານີ້ ເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມດົນໃຈ, ຄວາມກະຕັນຍູ, ແລະ ຄວາມຊື່ນຊົມ. ເລື່ອງລາວຂອງເຂົາເຈົ້າກໍເໝືອນດັ່ງຂອງທ່ານເອງ.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສຳນຶກໄດ້ວ່າ ໄພ່ພົນເຫລົ່ານີ້ມີຫລາຍຢ່າງທີ່ຄ້າຍຄືກັນກັບແມ່ໝ້າຍຜູ້ທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ໄດ້ສັງເກດເຫັນຂະນະທີ່ພຣະອົງ “ນັ່ງ … ຢູ່ໃກ້ຫີບຖວາຍເງິນໃນພຣະວິຫານນັ້ນ: ຄົນຮັ່ງມີຫລາຍຄົນໄດ້ປ່ອນເງິນລົງຢ່າງຫລວງຫລາຍ.
“ແລ້ວແມ່ໝ້າຍທີ່ຍາກຈົນຄົນໜຶ່ງໄດ້ເອົາຫລຽນທອງແດງສອງຫລຽນປ່ອນລົງໃນຫີບເໝືອນກັນ. …
“ດັ່ງນັ້ນພຣະເຢຊູຈຶ່ງເອີ້ນພວກສາວົກຂອງພຣະອົງມາ, ແລະ ກ່າວແກ່ພວກເພິ່ນວ່າ, ເຮົາບອກພວກເຈົ້າຕາມຄວາມຈິງວ່າ, ແມ່ໝ້າຍຍາກຈົນຄົນນີ້ໄດ້ປ່ອນເງິນລົງໃນຫີບຖວາຍ ຫລາຍກວ່າຄົນອື່ນທັງໝົດທີ່ປ່ອນໃສ່ນັ້ນ:
“ເພາະຄົນອື່ນນັ້ນ … ໄດ້ເອົາເງິນທີ່ເຂົາເຫລືອໃຊ້ມາປ່ອນລົງ; ແຕ່ສ່ວນຍິງຜູ້ນີ້ຍາກຈົນທີ່ສຸດ ນາງໄດ້ຖວາຍທຸກສິ່ງທີ່ນາງມີສຳລັບລ້ຽງຊີບ.”1
ເຖິງແມ່ນວ່າຫລຽນທອງແດງສອງຫລຽນຂອງນາງເປັນສ່ວນບໍລິຈາກທີ່ໜ້ອຍທີ່ສຸດ, ສຳລັບພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດແລ້ວ ຂອງຖວາຍຂອງນາງມີຄ່າສູງສຸດ, ເພາະນາງໄດ້ຖວາຍທຸກສິ່ງ. ໃນເວລານັ້ນ, ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ຮູ້ຈັກແມ່ໝ້າຍຄົນນັ້ນຢ່າງສົມບູນຄົບຖ້ວນ, ເພາະຂອງຖວາຍຂອງນາງໄດ້ສະແດງໃຫ້ພຣະອົງເຫັນຈິດໃຈຂອງນາງ. ຄຸນນະພາບ ແລະ ຄວາມເລິກຊຶ້ງຂອງຄວາມຮັກ ແລະ ສັດທາຂອງນາງກໍເປັນດັ່ງທີ່ນາງໄດ້ຖວາຍໃຫ້ ໂດຍທີ່ຮູ້ວ່າ “ຄວາມຕ້ອງການ” ຂອງນາງຈະຖືກຈັດຫາໄວ້ໃຫ້.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນຈິດໃຈແບບດຽວກັນນີ້ໃນບັນດາໄພ່ພົນໃນເຂດປາຊີຟິກ. ໃນໝູ່ບ້ານນ້ອຍໆແຫ່ງໜຶ່ງ ຢູ່ໃນເກາະໜຶ່ງ, ມີຊາຍສູງອາຍຸຄົນໜຶ່ງ ແລະ ພັນລະຍາຂອງລາວໄດ້ຮັບເອົາການເຊື້ອເຊີນຂອງຜູ້ສອນສາດສະໜາ ໃຫ້ອະທິຖານຢ່າງຈິງໃຈ ເພື່ອທູນຖາມພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຖ້າຫາກວ່າບົດຮຽນທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຍິນນັ້ນຈິງຫລືບໍ່. ໃນຂັ້ນຕອນນັ້ນ, ເຂົາເຈົ້າກໍໄດ້ພິຈາລະນາເຖິງຜົນສະທ້ອນຂອງຄຳໝັ້ນສັນຍາ ວ່າເຂົາເຈົ້າຈຳເປັນຕ້ອງເຮັດ ຖ້າຫາກຄຳຕອບທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບ ນຳໄປສູ່ການຍອມຮັບພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ໄດ້ຟື້ນຟູແລ້ວ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖືສິນອົດເຂົ້າ ແລະ ອະທິຖານເພື່ອຈະຮູ້ຄວາມຈິງຂອງສາດສະໜາຈັກ ແລະ ຄວາມແທ້ຈິງຂອງພຣະຄຳພີມໍມອນ. ຄຳຕອບຕໍ່ຄຳຖາມຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ມີມາ ຈາກການຢຶນຢັນໃນຮູບແບບທີ່ຫວານຊື່ນ ແຕ່ດັງກ້ອງວ່າ: “ແມ່ນແລ້ວ!” ມັນເປັນຄວາມຈິງ!”
ເມື່ອໄດ້ຮັບການເປັນພະຍານແບບນີ້, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເລືອກທີ່ຈະຮັບບັບຕິສະມາ. ນີ້ບໍ່ໄດ້ແມ່ນທາງເລືອກທີ່ປາດສະຈາກການເສຍຫາຍສ່ວນຕົວ. ທາງເລືອກ ແລະ ການບັບຕິສະມາຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ນຳຄວາມເສຍຫາຍຫລາຍຢ່າງມາໃຫ້. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຕົກງານ, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເສຍສະລະຕຳແໜ່ງທາງສັງຄົມໄປ, ໄດ້ສູນເສຍມິດຕະພາບທີ່ສຳຄັນ, ແລະ ການສະໜັບສະໜູນ, ຄວາມຮັກ, ແລະ ຄວາມເຄົາລົບຈາກຄອບຄົວກໍໄດ້ຂາດໄປ. ບັດນີ້ເຂົາເຈົ້າໄດ້ພາກັບຍ່າງໄປໂບດທຸກໆວັນອາທິດ, ແລກປ່ຽນສາຍຕາທີ່ອຶດອັດກັບໝູ່ເພື່ອນ ແລະ ຄົນບ້ານໃກ້ເຮືອນຄຽງ ຜູ້ທີ່ພາກັນຍ່າງໄປທາງກົງກັນຂ້າມ.
ໃນສະຖານະການທີ່ຍາກລຳບາກເຫລົ່ານີ້, ອ້າຍທີ່ດີຄົນນີ້ຖືກຖາມວ່າ ລາວໄດ້ຮູ້ສຶກແນວໃດກ່ຽວກັບການຕັດສິນໃຈເຂົ້າຮ່ວມສາດສະໜາຈັກ. ຄຳຕອບທີ່ລຽບງ່າຍ ແລະ ບໍ່ຫວັ່ນໄຫວຂອງລາວກໍແມ່ນ, “ມັນເປັນຄວາມຈິງ, ບໍ່ແມ່ນບໍ? ການຕັດສິນໃຈຂອງພວກເຮົາກໍແຈ້ງຊັດດີ.”
ໄພ່ພົນທີ່ປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສໃໝ່ສອງຄົນນີ້ໄດ້ມີຈິດໃຈເໝືອນດັ່ງແມ່ໝ້າຍແທ້ໆ. ເໝືອນດັ່ງແມ່ໝ້າຍ, ເຂົາເຈົ້າ “ໄດ້ຖວາຍທຸກສິ່ງ” ທີ່ເຂົາເຈົ້າສາມາດຖວາຍ, ໂດຍທີ່ຮູ້ວ່າໄດ້ມອບ “ຄວາມຕ້ອງການ” ຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຜົນທີ່ໄດ້ມາຈາກຈິດໃຈທີ່ເຊື່ອ ແລະ ສັດທາທີ່ທົນທານຂອງເຂົາເຈົ້າໃນຊ່ວງເວລາທີ່ລຳບາກນັ້ນກໍຄືວ່າ, ພາລະແບກຫາບຂອງເຂົາເຈົ້າກໍໄດ້ເບົາບາງລົງ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບຄວາມຊ່ວຍເຫລືອ ແລະ ຖືກອ້ອມຮອບໄປດ້ວຍສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກ ທີ່ສະໜັບສະໜູນ ແລະ ປະຕິບັດຕໍ່ເຂົາເຈົ້າ ແລະ ຖືກເສີມສ້າງໃຫ້ເຂັ້ມແຂງ ໂດຍການຮັບໃຊ້ຂອງເຂົາເຈົ້າໃນການເອີ້ນຢູ່ໂບດ.
ຫລັງຈາກເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖວາຍ “ທຸກສິ່ງ” ທີ່ເຂົາເຈົ້າມີ, ວັນທີ່ດີທີ່ສຸດສຳລັບເຂົາເຈົ້າ ໄດ້ມາເຖິງເມື່ອເຂົາເຈົ້າໄດ້ຜະນຶກເຂົ້າກັນໃນພຣະວິຫານ ເປັນຄອບຄົວນໍລັນດອນ. ດັ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ກະທຳກັບຜູ້ປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສພາຍໃຕ້ການນຳພາຂອງ ແອວມາ, “ແທ້ຈິງແລ້ວ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ເພີ່ມພະລັງໃຫ້ພວກເຂົາ ເພື່ອພວກເຂົາຈະໄດ້ທົນຕໍ່ພາລະແບກຫາບຢ່າງງ່າຍດາຍ, ແລະ ພວກເຂົາໄດ້ຍອມຮັບຢ່າງເບີກບານມ່ວນຊື່ນ ແລະ ດ້ວຍຄວາມອົດທົນຕໍ່ພຣະປະສົງທັງໝົດ ຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.”2 ຈິດໃຈທີ່ເໝືອນດັ່ງແມ່ໝ້າຍກໍຖືກສະແດງອອກໃຫ້ເຫັນຈາກຄູ່ສາມີພັນລະຍາຜູ້ປະເສີດຄູ່ນີ້.
ຂ້າພະເຈົ້າຂໍກ່າວເຖິງອີກປະສົບການໜຶ່ງ ທີ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນຈິດໃຈຂອງແມ່ໝ້າຍຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງ. ໃນປະເທດຊາມົວ, ພວກເຮົາໄດ້ເຮັດວຽກກັບສະພາຂອງໝູ່ບ້ານ ເພື່ອຈະໄດ້ໃຫ້ຜູ້ສອນສາດສະໜາ ເຂົ້າໄປສອນພຣະກີດຕິຄຸນ. ສາມສີ່ປີກ່ອນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເວົ້າລົມກັບຫົວໜ້າຂອງໝູ່ບ້ານ ບ່ອນທີ່ຜູ້ສອນສາດສະໜາ ຖືກຫ້າມບໍ່ໃຫ້ເຂົ້າໄປສອນເປັນເວລາຫລາຍປີແລ້ວ. ການເວົ້າລົມຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເກີດຂຶ້ນບໍ່ດົນຫລັງຈາຫົວໜ້າທີ່ສຳຄັນໄດ້ເປີດໝູ່ບ້ານ ໃຫ້ແກ່ສາດສະໜາຈັກ, ອະນຸຍາດໃຫ້ຜູ້ສອນສາດສະໜາຂອງເຮົາ ສອນຜູ້ຄົນທີ່ສົນໃຈຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບພຣະກິດຕິຄຸນ ແລະ ຄຳສອນໃນນັ້ນ.
ຫລັງຈາກຫລາຍໆປີ, ແລ້ວໄດ້ມີການປ່ຽນແປງທີ່ອັດສະຈັນແບບນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າກໍຢາກຮຽນຮູ້ວ່າ ມີຫຍັງເກີດຂຶ້ນທີ່ເຮັດໃຫ້ຫົວໜ້າທີ່ສຳຄັນຂອງໝູ່ບ້ານຄົນນີ້ຕັດສິນໃຈເຮັດແບບນີ້. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖາມເຖິງເລື່ອງນີ້, ແລະ ຫົວໜ້າທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເວົ້າລົມນຳຢູ່ຕອນນັ້ນໄດ້ຕອບວ່າ, “ຄົນເຮົາສາມາດຢູ່ໃນຄວາມມືດໄດ້ເປັນຊ່ວງໄລຍະໜຶ່ງ, ແຕ່ເວລາຈະມາເຖິງ ເມື່ອເຂົາກໍຢາກຈະເຂົ້າມາຢູ່ໃນຄວາມສະຫວ່າງ.”
ຫົວໜ້າທີ່ສຳຄັນ, ໃນການເປີດໝູ່ບ້ານນັ້ນ, ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນຈິດໃຈຂອງແມ່ໝ້າຍ—ຈິດໃຈທີ່ໄດ້ອ່ອນນ້ອມລົງເມື່ອຄວາມອົບອຸ່ນຂອງຄວາມຈິງຖືກເປີດເຜີຍ. ຜູ້ນຳຄົນນີ້ໄດ້ເຕັມໃຈປະປ່ອຍປະເພນີທີ່ເກົ່າແກ່, ໄດ້ປະເຊີນກັບການຕໍ່ຕ້ານຫລາຍຢ່າງ, ແລະ ໄດ້ຢືນຢູ່ຢ່າງໝັ້ນຄົງເພື່ອວ່າຄົນອື່ນຈະໄດ້ຮັບພອນ. ນີ້ຄືຫົວໜ້າ ຜູ້ທີ່ມີຈິດໃຈທີ່ເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ຄວາມຜາສຸກ ແລະ ຄວາມສຸກຂອງຜູ້ຄົນຂອງເພິ່ນ ແທນທີ່ຈະເຫັນແກ່ປະເພນີ, ວັດທະນະທຳ, ແລະ ອຳນາດສ່ວນຕົວ. ເພິ່ນໄດ້ປ່ອຍຄວາມຫ່ວງໃຍເຫລົ່ານັ້ນໄປ ເພື່ອເຫັນແກ່ສິ່ງທີ່ ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ ໄດ້ສອນວ່າ, “ເມື່ອເຮົາເຮັດຕາມແບບຢ່າງຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ເຮົາຈະມີໂອກາດ ທີ່ຈະເປັນຄວາມສະຫວ່າງໃຫ້ແກ່ຊີວິດຂອງຄົນອື່ນ.”3
ສຸດທ້າຍນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍແບ່ງປັນປະສົບການອີກຢ່າງໜຶ່ງ ໃນບັນດາໄພ່ພົນຈາກເຂດປາຊີຟິກ ທີ່ຍັງຄົງຢູ່ຢ່າງເລິກຊຶ້ງ ແລະ ຝັງຢູ່ທາງວິນຍານຢູ່ໃນຈິດວິນຍານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ເມື່ອຫລາຍປີກ່ອນ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເປັນທີ່ປຶກສາໜຸ່ມຂອງອະທິການໃນຫວອດໃໝ່ ໃນປະເທດອາເມຣິກັນຊາມົວ. ພວກເຮົາໄດ້ມີສະມາຊິກ 99 ຄົນ, ທີ່ປະກອບດ້ວຍຊາວໄຮ່ຊາວນາ, ພະນັກງານໂຮງງານອາຫານກະປ໋ອງ, ພະນັກງານລັດຖະບານ, ແລະ ຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເມື່ອຝ່າຍປະທານສູງສຸດໄດ້ປະກາດໃນປີ 1977 ວ່າພຣະວິຫານຈະຖຶກສ້າງຂຶ້ນຢູ່ທີ່ປະເທດຊາມົວ, ເຮົາທຸກຄົນໄດ້ສະແດງຄວາມຊື່ນຊົມ ແລະ ຄວາມຂອບພຣະຄຸນ. ໃນຕອນນັ້ນ ການໄປພຣະວິຫານຈາກປະເທດອາເມຣິກັນຊາມົວ ຕ້ອງໄດ້ເດີນທາງໄປທີ່ລັດຮາວາຍ ຫລື ປະເທດນິວຊີແລນ. ການເດີນທາງນັ້ນແມ່ນແພງເກີນເອື້ອມສຳລັບສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກຜູ້ຊື່ສັດຫລາຍໆຄົນ.
ໃນຊ່ວງເວລານີ້ ສະມາຊິກກໍຖືກຊຸກຍູ້ໃຫ້ບໍລິຈາກເງິນເພື່ອຊ່ວຍໃນກອງທຶນຂອງການສ້າງພຣະວິຫານ. ໃນຄວາມຮູ້ສຶກແບບນີ້, ອະທິການຂອງເຮົາໄດ້ຂໍໃຫ້ສະມາຊິກໃນຫວອດພິຈາລະນາ ດ້ວຍການອະທິຖານວ່າ ເຂົາເຈົ້າຈະສາມາດບໍລິຈາກເທົ່າໃດ. ວັນທີກໍໄດ້ຖືກຈັດຂຶ້ນສຳລັບຄອບຄົວທີ່ມາເຕົ້າໂຮມກັນເພື່ອມອບສ່ວນບໍລິຈາກຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຕໍ່ມາ, ເມື່ອສ່ວນບໍລິຈາກເຫລົ່ານີ້ຖືກເປີດຢູ່ລັບໆ, ອະທິການຂອງເຮົາກໍຮູ້ສຶກຖ່ອມຕົວ ແລະ ຊາບຊຶ້ງໂດຍສັດທາ ແລະ ຄວາມເພື່ອແຜ່ຂອງສະມາຊິກຜູ້ປະເສີດໃນຫວອດຂອງເຮົາ.
ໂດຍທີ່ຮູ້ແຕ່ລະຄອບຄົວ ແລະ ສະຖານະການຂອງເຂົາເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ສຶກປະຫລາດໃຈ, ມີຄວາມເຄົາລົບ ແລະ ມີຄວາມຖ່ອມຕົວທີ່ເລິກຊຶ້ງ. ສ່ວນບໍລິຈາກເຫລົ່ານີ້, ໃນທຸກໆວິທີທາງ, ໄດ້ເປັນຫລຽນທອງແດງຂອງແມ່ໝ້າຍ ທີ່ບໍລິຈາກດ້ວຍຄວາມເຕັມໃຈຈາກ “ຄວາມຕ້ອງການ,” ແລະ ດ້ວຍຄວາມຊື່ນຊົມ ກັບພອນ ເພື່ອສ້າງພຣະວິຫານສັກສິດ ຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າທີ່ໄດ້ສັນຍາໄວ້ໃນປະເທດຊາມົວ. ຄອບຄົນເຫລົ່ານີ້ໄດ້ອຸທິດຖວາຍທຸກສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າມີ ໃຫ້ແກ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ດ້ວຍສັດທາຂອງເຂົາເຈົ້າ ທີ່ວ່າເຂົາເຈົ້າຈະບໍ່ຖືກປະປ່ອຍໃຫ້ຂາດແຄນ. ການຖວາຍຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນຈິດໃຈທີ່ເໝືອນດັ່ງແມ່ໝ້າຍ. ທຸກຄົນທີ່ໄດ້ບໍລິຈາກໄດ້ເຮັດຢ່າງເຕັມໃຈ ແລະ ດ້ວຍຄວາມຊື່ນຊົມ ເພາະຈິດໃຈເໝືອນດັ່ງ ແມ່ໝ້າຍທີ່ຢູ່ໃນຕົວເຂົາເຈົ້າສາມາດມອງເຫັນດ້ວຍສາຍຕາແຫ່ງສັດທາ ເຖິງພອນປະເສີດທີ່ມີໄວ້ໃຫ້ ຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າ ແລະ ທຸກຄົນໃນປະເທດຊາມົວ ແລະ ອາເມຣິກັນຊາມົວ, ສຳລັບຫລາຍໆລຸ້ນຄົນທີ່ຈະມານຳຫລັງ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຮັບຮູ້ ແລະ ຮັບເອົາສ່ວນບໍລິຈາກທີ່ອຸທິດຕົນຂອງເຂົາເຈົ້າ, ຫລຽນທອງແດງຂອງແມ່ໝ້າຍຂອງເຂົາເຈົ້າ.
ຈິດໃຈຂອງແມ່ໝ້າຍຜູ້ທີ່ບໍລິຈາກຫລຽນທອງແດງສອງຫລຽນຂອງນາງ ຄືຈິດໃຈທີ່ຈະມອບທຸກສິ່ງ ໂດຍການເສຍສະລະ; ໂດຍການອົດທົນຕໍ່ຄວາມຍາກລຳບາກ, ການຂົ່ມເຫັງ, ແລະ ການປະຕິເສດ; ແລະ ໂດຍການທົນທຸກຕໍ່ພາລະແບກຫາບຫລາຍໆຮູບແບບ. ຈິດໃຈຂອງແມ່ໝ້າຍຄືຈິດໃຈທີ່ຮັບຮູ້, ຮູ້ສຶກ, ແລະ ຮູ້ຈັກຄວາມສະຫວ່າງແຫ່ງຄວາມຈິງ ແລະ ຈະສະລະທຸກສິ່ງເພື່ອຈະຍອມຮັບເອົາຄວາມຈິງນັ້ນ. ມັນຍັງຊ່ວຍຄົນອື່ນໃຫ້ເຫັນຄວາມສະຫວ່າງອັນດຽວກັນນັ້ນນຳອີກ ແລະ ມາຮູ້ຈັກຄວາມສຸກ ແລະ ຄວາມຊື່ນຊົມນິລັນດອນອັນດຽວກັນນັ້ນ. ສຸດທ້າຍ, ຈິດໃຈຂອງແມ່ໝ້າຍຖືກສະແດງໃຫ້ເຫັນໂດຍຄວາມເຕັມໃຈ ທີ່ຈະມອບທຸກສິ່ງ ເພື່ອການສ້າງສາອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າຢູ່ເທິງໂລກ.
ຂໍໃຫ້ເຮົາມາຮ່ວມກັນໃນຖານະໄພ່ພົນຕະຫລອດທົ່ວໂລກ ໃນການເຮັດສິ່ງທີ່ຈຳເປັນ ເພື່ອຈະມີຈິດໃຈເໝືອນດັ່ງແມ່ໝ້າຍ, ຊື່ນຊົມຢ່າງຈິງໃຈໃນພອນຕ່າງໆທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ “ຄວາມຕ້ອງການ” ທີ່ຕາມມານັ້ນເຕັມປ່ຽມ. ຄຳອະທິຖານຂອງຂ້າພະເຈົ້າສຳລັບເຮົາທຸກໆຄົນ ແມ່ນໃຫ້ເຮົາມີຈິດໃຈທີ່ຈະທົນຕໍ່ພາລະແບກຫາບ, ເສຍສະລະທີ່ຈຳເປັນ, ແລະ ມີຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ຈະປະຕິບັດ ແລະ ບໍລິຈາກ. ຂ້າພະເຈົ້າສັນຍາວ່າ ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະບໍ່ປ່ອຍໃຫ້ເຮົາຂາດແຄນອັນໃດ. ຈິດໃຈຂອງແມ່ໝ້າຍແມ່ນເຕັມໄດ້ດ້ວຍຄວາມຂອບພຣະໄທວ່າ ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ “ທົນທຸກນາໆ ແລະ ທົນຕໍ່ຄວາມເຈັບປວດ”4 ເພື່ອວ່າເຮົາຈະບໍ່ຕ້ອງໄດ້ດື່ມຈາກ “ຈອກອັນຂົ່ມຂື່ນ.”5 ເຖິງແມ່ນວ່າເຮົາຈະມີຄວາມອ່ອນແອ ແລະ ຄວາມບົກພ່ອງ, ແລະ ເປັນເພາະສິ່ງເຫລົ່ານີ້, ພຣະອົງຈຶ່ງສະເໜີພຣະຫັດຂອງພຣະອົງຢູ່, ຊຶ່ງຖືກບາດເຈັບເພື່ອເຫັນແກ່ເຮົາ. ພຣະອົງຈະຍົກເຮົາຂຶ້ນ ຖ້າຫາກເຮົາເຕັມໃຈທີ່ຈະເຂົ້າມາສູ່ຄວາມສະຫວ່າງຂອງ ພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະອົງ, ຍອມຮັບພຣະອົງ, ແລະ ອະນຸຍາດໃຫ້ພຣະອົງເຮັດໃຫ້ “ຄວາມຕ້ອງການ” ຂອງເຮົາເຕັມປ່ຽມ.
ຂ້າພະເຈົ້າກ່າວປະຈັກພະຍານເຖິງຄວາມຮັກອັນຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ເຮົາສາມາດມີ ໃນຖານະສານຸສິດ ແລະ ຜູ້ຕິດຕາມຂອງອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າຮັກ ແລະ ສະໜັບສະໜູນ ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ ວ່າເປັນສາດສະດາ ຂອງພຣະເຈົ້າຢູ່ເທິງໂລກ. ພຣະຄຳພີມໍມອນຄືປະຈັກພະຍານອີກຢ່າງໜຶ່ງເຖິງພຣະເຢຊູຄຣິດຕໍ່ຊາວໂລກ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເຊື້ອເຊີນທຸກຄົນໃຫ້ອ່ານ ແລະ ພົບເຫັນຂ່າວສານທີ່ມີໄວ້ສຳລັບທ່ານຢູ່ໃນພຣະຄຳພີນັ້ນ. ທຸກຄົນທີ່ຍອມຮັບເອົາຄຳເຊື້ອເຊີນຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໃຫ້ມາຫາພຣະອົງຈະໄດ້ພົບຄວາມສະຫງົບສຸກ, ຄວາມຮັກ, ແລະ ຄວາມສະຫວ່າງ. ພຣະເຢຊູຄຣິດຄືຕົວຢ່າງ ແລະ ພຣະຜູ້ໄຖ່ທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງເຮົາ. ພຽງແຕ່ຜ່ານພຣະເຢຊູຄຣິດເທົ່ານັ້ນ, ແລະ ຄວາມມະຫັດສະຈັນຂອງການຊົດໃຊ້ ທີ່ບໍ່ມີຂອບເຂດຂອງພຣະອົງ ທີ່ເຮົາຈະສາມາດໄດ້ຮັບຊີວິດນິລັນດອນ. ຂ້າພະເຈົ້າກ່າວປະຈັກພະຍານນີ້ ໃນພຣະນາມອັນສັກສິດຂອງພຣະອົງ, ແມ່ນແຕ່ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.