ຄວາມຕ້ອງການທີ່ຢູ່ຕໍ່ໜ້າເຮົາ
ຄວາມຕ້ອງການທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດບາງຢ່າງ ທີ່ເຮົາສາມາດສະໜອງໄດ້ແມ່ນຢູ່ພາຍໃນຄອບຄົວຂອງເຮົາເອງ, ໃນບັນດາໝູ່ເພື່ອນຂອງເຮົາ, ໃນຫວອດຂອງເຮົາ, ແລະ ໃນຊຸມຊົນຂອງເຮົາ.
ໃນຊ່ວງເວລານີ້ ເຮົາໄດ້ເຫັນໄພພິບັດທຳມະຊາດຢ່າງຫລວງຫລາຍ, ຢູ່ທີ່ປະເທດເມັກຊີໂກ, ໃນສະຫະລັດ, ທີ່ອາຊີ, ໃນເຂດກາຣີບຽນ, ແລະ ໃນອາຟຣິກາ. ມັນໄດ້ນຳຄວາມດີງາມທີ່ສຸດຂອງຜູ້ຄົນອອກມາໃຫ້ປະຈັກ ຂະນະທີ່ຄົນຫລາຍໆພັນຄົນໄດ້ລຸກຂຶ້ນຊ່ວຍ ຜູ້ຄົນທີ່ຕົກຢູ່ໃນອັນຕະລາຍ ຫລື ຄວາມຂັດສົນ ແລະ ຜູ້ທີ່ໄດ້ສູນເສຍຢ່າງຫລວງຫລາຍ. ຂ້າພະເຈົ້າຕື່ນເຕັ້ນຫລາຍທີ່ໄດ້ເຫັນຍິງໜຸ່ມຢູ່ລັດເທັກຊັດ ແລະ ລັດຟໍຣິດາ ຜູ້ທີ່ໄດ້ນຸ່ງເສື້ອຍືດສີເຫລືອງຂອງ ມືທີ່ຊ່ວຍເຫລືອ ພ້ອມກັບຄົນອື່ນໆ ແລະ ໄດ້ຊ່ວຍມ້ຽນມັດເຮືອນຊານ ກຳຈັດເສດສິ່ງທີ່ມາຈາກພະຍຸຮ້າຍເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້. ຫລາຍໆພັນຄົນກໍຈະໄປຊ່ວຍຢູ່ທີ່ສູນກູ້ໄພ ຖ້າຫາກບໍ່ເປັນເພາະການເດີນທາງທີ່ຍາວໄກ. ແຕ່ແທນນັ້ນ, ທ່ານໄດ້ບໍລິຈາກຢ່າງເພື່ອແຜ່ ເພື່ອຊ່ວຍບັນເທົາຄວາມທຸກທໍລະມານ. ນ້ຳໃຈທີ່ເພື່ອແຜ່ ແລະ ຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈຂອງທ່ານໄດ້ດົນໃຈ ແລະ ເປັນເໝືອນດັ່ງພຣະຄຣິດ.
ມື້ນີ້ຂ້າພະເຈົ້າຢາກກ່າວເຖິງດ້ານໜຶ່ງຂອງການຮັບໃຊ້ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າ ສຳຄັນສຳລັບທຸກໆຄົນ—ບໍ່ວ່າເຮົາຈະອາໄສຢູ່ໃສກໍຕາມ. ສຳລັບພວກເຮົາຜູ້ໄດ້ເບິ່ງຂ່າວ ກ່ຽວກັບເຫດການທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ແລະ ບໍ່ຮູ້ວ່າຈະຊ່ວຍແນວໃດ, ຄຳຕອບອາດຢູ່ຕໍ່ໜ້າເຮົາ.
ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ສອນວ່າ, “ເພາະຜູ້ໃດທີ່ຢາກຊ່ວຍຊີວິດຂອງຕົນໃຫ້ພົ້ນ ຜູ້ນັ້ນກໍ ຈະເສຍຊີວິດ, ແຕ່ຜູ້ໃດທີ່ສະລະຊີວິດຂອງຕົນ ເພື່ອເຫັນແກ່ເຮົາ ແລະ ແກ່ຂ່າວປະເສີດ ຜູ້ນັ້ນ ກໍຈະຖືກຊ່ວຍຊີວິດໃຫ້ພົ້ນໄດ້.”1 ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ ໄດ້ກ່າວເຖິງພຣະຄຳພີ ຂໍ້ນີ້ວ່າ: “ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອວ່າ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍ ໃຫ້ລອດກຳລັງບອກເຮົາວ່າ ຖ້າຫາກເຮົາບໍ່ສະລະຊີວິດຂອງເຮົາ ໃນການຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນ, ແລ້ວຊີວິດ ຂອງເຮົາກໍຈະມີຈຸດປະສົງນ້ອຍໄປ. ຜູ້ຄົນທີ່ມີຊີວິດຢູ່ເພື່ອຕົວເຂົາເຈົ້າເອງເທົ່ານັ້ນ ໃນທີ່ສຸດກໍຈະຫ່ຽວແຫ້ງ ແລະ ສູນເສຍຊີວິດ ເຂົາເຈົ້າໄປ, ຂະນະທີ່ຄົນອື່ນທີ່ໄດ້ເສຍສະລະຕົນເອງ ຢູ່ໃນການຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນ ຈະເຕີບໂຕ ແລະ ຮຸ່ງເຮືອງ—ແລະ ໃນທີ່ສຸດກໍຖືກຊ່ວຍຊີວິດຂອງຕົນໃຫ້ພົ້ນ.”2
ເຮົາດຳລົງຊີວິດຢູ່ໃນສັງຄົມ ບ່ອນທີ່ຄົນຫລາຍຕໍ່ຫລາຍຄົນເຮົາ ພາກັນເອົາໃຈໃສ່ແຕ່ຈໍນ້ອຍໆ, ຢູ່ໃນມືຂອງເຮົາ ຫລາຍກວ່າທີ່ຈະເອົາໃຈໃສ່ຄົນທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງເຮົາ. ເຮົາເອົາການສົ່ງສື່ສານມາແທນການແນມເບິ່ງດວງຕາຂອງຄົນອື່ນ ແລະ ຍິ້ມໃຫ້ກັນ ຫລື, ຍິ່ງເປັນສິ່ງທີ່ແປກໆກໍຄື, ການທີ່ຈະເວົ້າລົມກັນໜ້າຕໍ່ໜ້າຕົວຕໍ່ຕົວ. ເຮົາມັກຈະກັງວົນກັບການມີ ຄົນຕິດຕາມ ແລະ ຄົນມັກຊອບ ຫລາຍໄປກວ່າການເອົາແຂນ ໂອບກອດໝູ່ເພື່ອນ ແລະ ສະແດງຄວາມຮັກ, ຄວາມຫ່ວງໃຍ ແລະ ຄວາມສົນໃຈທີ່ສຳພັດໄດ້. ເຖິງແມ່ນວ່າເທັກໂນໂລຈີສະໄໝໃໝ່ຈະດີເດັ່ນປານໃດກໍຕາມ ສຳລັບການແຜ່ຂະຫຍາຍສື່ສານ ຂອງພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ການຊ່ວຍໃຫ້ເຮົາຕິດຕໍ່ພົວພັນກັບຄອບຄົວ ແລະ ໝູ່ເພື່ອນ, ຖ້າຫາກເຮົາບໍ່ລະມັດລະວັງໃນວິທີທີ່ເຮົາໃຊ້ເຄື່ອງມືຖືສ່ວນຕົວເຫລົ່ານີ້, ເຮົາກໍຈະເລີ່ມຫັນ ເຂົ້າຫາຕົວເອງ ແລະ ລືມໄປວ່າແກ່ນສານຂອງການດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະກິດຕິຄຸນຄືການຮັບໃຊ້.
ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມຮັກ ແລະ ສັດທາຫລາຍໆ ໃນພວກທ່ານ ຜູ້ທີ່ເປັນໄວລຸ້ນ ແລະ ໄວໜຸ່ມສາວຂອງທ່ານ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນ ແລະ ໄດ້ຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມປາດຖະໜາຂອງທ່ານ ທີ່ຈະຮັບໃຊ້ ແລະ ເຮັດຄວາມແຕກຕ່າງຢູ່ໃນໂລກ. ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອວ່າ ສະມາຊິກສ່ວນໃຫຍ່ກໍເຫັນວ່າການຮັບໃຊ້ນັ້ນເປັນຈຸດໃຈກາງຂອງພັນທະສັນຍາ ແລະ ການເປັນສານຸສິດຂອງເຂົາເຈົ້າ. ແຕ່ ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຄິດອີກວ່າ ບາງເທື່ອມັນເປັນເລື່ອງງ່າຍທີ່ຈະພາດໂອກາດທີ່ສຳຄັນບາງຢ່າງ ທີ່ຈະຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນ ເພາະເຮົາຖືກລົບກວນ ຫລື ເພາະເຮົາຊອກຫາວິທີທາງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ທີ່ຈະປ່ຽນແປງໂລກ ແລະ ເຮົາບໍ່ເຫັນວ່າ ຄວາມຕ້ອງການທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດບາງຢ່າງ ທີ່ເຮົາສາມາດສະໜອງໄດ້ແມ່ນ ຢູ່ພາຍໃນຄອບຄົວຂອງເຮົາເອງ, ໃນບັນດາໝູ່ເພື່ອນຂອງເຮົາ, ໃນຫວອດຂອງເຮົາ, ແລະ ໃນຊຸມຊົນຂອງເຮົາ. ໃຈຂອງເຮົາຖືກສຳພັດ ເມື່ອເຮົາເຫັນຄວາມທຸກທໍລະມານ ແລະ ຄວາມຕ້ອງການອັນໃຫຍ່ຫລວງ ຂອງຜູ້ຄົນທີ່ອາໄສຢູ່ໄກໆຈາກເຮົາໃນໂລກ, ແຕ່ເຮົາອາດບໍ່ເຫັນວ່າຍັງມີອີກຄົນທີ່ຕ້ອງການ ມິດຕະພາບຂອງເຮົາ ທີ່ນັ່ງຢູ່ຂ້າງເຮົາໃນຫ້ອງຮຽນ.
ຊິດສະເຕີ ລິນດາ ເຄ ເບີຕັນ ໄດ້ເລົ່າເລື່ອງຂອງປະທານສະມາຄົມສະຕິສົງເຄາະໃນສະເຕກໃຫ້ຟັງ, ຜູ້ທີ່ເຮັດວຽກຮ່ວມມືກັບຄົນອື່ນ, ສະສົມຜ້າຫົ່ມໃຫ້ຜູ້ຄົນທີ່ຂັດສົນໃນລະຫວ່າງປີ 1990. “ນາງ ແລະ ລູກສາວຂອງນາງໄດ້ຂັບລົດທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຜ້າຫົ່ມຈາກກຸງລອນດອນ ໄປເຖິງ ປະເທດໂກໂຊໂວ. ໃນການເດີນທາງກັບບ້ານ ນາງໄດ້ຮັບການປະທັບໃຈແຫ່ງວິນຍານ ທີ່ປະຕິເສດບໍ່ໄດ້ ທີ່ເຮັດໃຫ້ຫົວໃຈຂອງນາງອ່ອນໄຫວ. ຄວາມປະທັບໃຈນັ້ນໄດ້ບອກວ່າ: ‘ສິ່ງທີ່ເຈົ້າເຮັດນັ້ນກໍເປັນສິ່ງທີ່ດີຫລາຍ. ແຕ່ບັດນີ້ ໃຫ້ເຈົ້າກັບເມືອບ້ານ, ຍ່າງຂ້າມຖະໜົນ, ແລະ ໄປຮັບໃຊ້ເພື່ອນບ້ານຂອງເຈົ້າເດີ້.‘”3
ມັນຈະມີສິ່ງໃດດີ ທີ່ຈະຊ່ວຍໂລກໃຫ້ພົ້ນ ຖ້າຫາກເຮົາລະເລີຍກັບຄວາມຕ້ອງການຂອງຜູ້ຄົນ ທີ່ອາໄສຢູ່ໃກ້ເຮົາທີ່ສຸດ ແລະ ຜູ້ທີ່ເຮົາຮັກທີ່ສຸດ? ມັນຈະມີຄຸນຄ່າຫລາຍເທົ່າໃດໃນການສ້ອມແປງໂລກ ຖ້າຫາກວ່າ ຜູ້ຄົນທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງເຮົາກຳລັງ ເສົ້າສະຫລົດໃຈ ແລະ ເຮົາພັດບໍ່ໄດ້ສັງເກດເຫັນເຂົາເຈົ້າເລີຍ? ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນອາດໄດ້ວາງຜູ້ຄົນທີ່ຕ້ອງການເຮົາ ໃຫ້ຢູ່ໃກ້ເຮົາທີ່ສຸດ, ເພາະພຣະອົງຮູ້ວ່າ ເຮົາເປັນຜູ້ທີ່ເໝາະສົມທີ່ສຸດທີ່ຈະສະໜອງຄວາມຕ້ອງການຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້.
ທຸກໆຄົນສາມາດພົບເຫັນວິທີທາງທີ່ຈະສະເໜີການຮັບໃຊ້ທີ່ເໝືອນດັ່ງພຣະຄຣິດ. ທີ່ປຶກສາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຊິດສະເຕີ ແຄວໂຣ ແອັຟ ມັກຄອງກີ ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ໄດ້ບອກຂ້າພະເຈົ້າ ເຖິງຫລານສາວຂອງເພິ່ນ ນາງ ແຊວຣາ ອາຍຸ 10 ປີ, ຕອນທີ່ນາງໄດ້ຮັບຮູ້ວ່າແມ່ຂອງນາງບໍ່ສະບາຍ, ນາງໄດ້ຕັດສິນໃຈດ້ວຍຕົວເອງວ່າຈະຊ່ວຍແມ່. ນາງໄດ້ຊ່ວຍປຸກນ້ອງສາວຂອງນາງໃຫ້ຕື່ນນອນ, ຊ່ວຍນ້ອງນຸ່ງເຄື່ອງ, ຖູແຂ້ວ, ຫວີຜົມໃຫ້ນ້ອງ, ແລະ ເຮັດອາຫານເຊົ້າໃຫ້ນ້ອງ ເພື່ອວ່າແມ່ຂອງນາງຈະໄດ້ພັກຜ່ອນ. ນາງໄດ້ດຳເນີນການກະທຳຂອງການຮັບໃຊ້ທີ່ລຽບງ່າຍຢ່າງງຽບໆ ໂດຍບໍ່ໄດ້ຖືກຮຽກຮ້ອງໃຫ້ເຮັດ ເພາະນາງໄດ້ເຫັນວ່າມີຄວາມຕ້ອງການ ແລະ ຢາກຊ່່ວຍ. ນາງແຊວຣາ ບໍ່ພຽງແຕ່ໄດ້ເປັນພອນໃຫ້ແກ່ແມ່ຂອງນາງເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າແນ່ໃຈວ່າ ນາງກໍໄດ້ຮູ້ສຶກມີຄວາມສຸກ ທີ່ຮູ້ວ່ານາງໄດ້ຊ່ວຍແບ່ງເບົາພາລະຂອງຄົນທີ່ນາງຮັກ ແລະ ເມື່ອເຮັດດັ່ງນັ້ນ, ນາງກໍໄດ້ເຮັດໃຫ້ຄວາມສຳພັນລະຫວ່າງນາງກັບນ້ອງສາວເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນ. ປະທານ ເຈມສ໌ ອີ ຟາວ ໄດ້ກ່າວວ່າ: “ການຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນສາມາດເລີ່ມຕົ້ນໄດ້ເກືອບໃນທຸກໆໄວ. … ມັນບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງເປັນເລື່ອງທີ່ໃຫຍ່ໂຕ, ແລະ ມັນຈະເປັນເລື່ອງທີ່ສູງສົ່ງທີ່ສຸດພາຍ ໃນຄອບຄົວ.”4
ເດັກນ້ອຍທັງຫລາຍ ພວກເຈົ້າຮູ້ບໍວ່າມັນມີຄວາມໝາຍຫລາຍຂະໜາດໃດຕໍ່ພໍ່ແມ່ ແລະ ສະມາຊິກ ໃນຄອບຄົວຂອງພວກເຈົ້າ ເມື່ອພວກເຈົ້າຊອກຫາວິທີທີ່ຈະຮັບໃຊ້ຢູ່ໃນບ້ານເຮືອນຂອງພວກເຈົ້າ? ສຳລັບພວກເຈົ້າທີ່ຢູ່ໃນໄວລຸ້ນ, ການເສີມສ້າງ ແລະ ການຮັບໃຊ້ສະມາຊິກໃນຄອບຄົວຂອງພວກເຈົ້າ ຄວນເປັນໜຶ່ງໃນລະດັບຄວາມສຳຄັນຂອງພວກເຈົ້າ ຂະນະທີ່ພວກເຈົ້າຊອກຫາວິທີທີ່ຈະປ່ຽນແປງໂລກ. ການສະແດງຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມຫ່ວງໃຍຕໍ່ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ ແລະ ພໍ່ແມ່ຂອງພວກເຈົ້າ ຈະຊ່ວຍສ້າງບັນຍາກາດແຫ່ງຄວາມເປັນໜຶ່ງ ແລະ ຈະເຊື້ອເຊີນພຣະວິນຍານໃຫ້ເຂົ້າມາສະຖິດຢູ່ ໃນບ້ານເຮືອນຂອງພວກເຈົ້າ. ການປ່ຽນແປງໂລກເລີ່ມດ້ວຍການເຮັດໃຫ້ຄອບຄົວຂອງພວກເຈົ້າເອງເຂັ້ມແຂງ.
ອີກດ້ານໜຶ່ງຂອງຄວາມເອົາໃຈໃສ່ສຳລັບການຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາສາມາດເກີດຂຶ້ນພາຍໃນຄອບຄົວ ຫວອດຂອງເຮົາເອງ. ເປັນບາງຄັ້ງບາງຄາວລູກໆຂອງເຮົາຈະຖາມວ່າ, “ເປັນຫຍັງລູກຕ້ອງໄປຮ່ວມໃນ ກິດຈະກຳຂອງຊາວໜຸ່ມ? ລູກບໍ່ໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດໃດໆຈາກສິ່ງນັ້ນເລີຍ.”
ຖ້າຫາກຂ້າພະເຈົ້າມີຊ່ວງເວລາທີ່ເປັນແມ່ທີ່ດີ, ແລ້ວຂ້າພະເຈົ້າຈະຕອບວ່າ, “ແມ່ນຫຍັງລະເຮັດ ໃຫ້ລູກຄິດວ່າ ການໄປຮ່ວມກິດຈະກຳຂອງຊາວໜຸ່ມນັ້ນ ເພາະຜົນປະໂຫຍດທີ່ ລູກ ຈະໄດ້ຮັບ?”
ເພື່ອນຊາວໜຸ່ມຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າຮັບຮອງກັບພວກເຈົ້າໄດ້ວ່າ ຈະມີບາງຄົນສະເໝີ ຢູ່ທີ່ກອງປະຊຸມຂອງສາດສະໜາຈັກ ທີ່ພວກເຈົ້າໄປຮ່ວມ ຜູ້ທີ່ໂດດດ່ຽວ, ຜູ້ທີ່ກຳລັງມີການທ້າທາຍ ແລະ ຕ້ອງການເພື່ອນຄົນໜຶ່ງ, ຫລື ຜູ້ທີ່ອາດມີຄວາມຮູ້ສຶກຄືກັນວ່າ ເຂົາບໍ່ມີໝູ່ ຫລື ເປັນທີ່ຍອມຮັບຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ພວກເຈົ້າມີບາງສິ່ງທີ່ສຳຄັນ ທີ່ຈະມອບໃຫ້ ຢູ່ໃນທຸກໆກອງປະຊຸມ ຫລື ກິດຈະກຳ, ແລະ ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າປະສົງໃຫ້ພວກເຈົ້າຫລຽວໄປເບິ່ງໝູ່ເພື່ອນ ທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງພວກເຈົ້າ ແລະ ແລ້ວໃຫ້ປະຕິບັດຕໍ່ພວກເຂົາດັ່ງທີ່ພຣະອົງຈະປະຕິບັດ.
ແອວເດີ ດີ ທອດ ຄຣິສໂຕເຟີສັນ ໄດ້ສອນວ່າ, “ເຫດຜົນສຳຄັນຢ່າງໜຶ່ງ ທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ມີສາດສະໜາຈັກ ກໍເພື່ອຈະສ້າງຊຸມຊົນຂອງໄພ່ພົນຂອງພຣະເຈົ້າ ທີ່ຈະສະໜັບສະໜູນກັນແລະກັນ ຢູ່ໃນເສັ້ນທາງ ‘ຄັບ ແລະ ແຄບ ທີ່ນຳໄປສູ່ຊີວິດນິລັນດອນ.’” ເພິ່ນໄດ້ກ່າວຕໍ່ໄປວ່າ, “ສາດສະໜານີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນຫ່ວງນຳຕົວເອງເທົ່ານັ້ນ; ແຕ່ ເຮົາຖືກເອີ້ນໃຫ້ຮັບໃຊ້.” ເຮົາເປັນພຣະເນດ, ເປັນພຣະຫັດ, ເປັນພຣະສຽນ, ເປັນພຣະບາດ, ແລະ ສ່ວນອື່ນໆອີກ ຂອງພຣະກາຍ ຂອງພຣະຄຣິດ.”5
ມັນເປັນຄວາມຈິງທີ່ເຮົາໄປຮ່ວມກອງປະຊຸມຂອງເຮົາທຸກໆອາທິດ ເພື່ອມີສ່ວນຮ່ວມໃນພິທີການ, ຮຽນຮູ້ຄຳສອນ, ແລະ ໄດ້ຮັບການດົນໃຈ, ແຕ່ ເຫດຜົນທີ່ສຳຄັນຫລາຍອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍແມ່ນ, ໃນຖານະຄອບຄົວໃນຫວອດ ແລະ ໃນຖານະສານຸສິດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ເຮົາດູແລກັນແລະກັນ, ໃຫ້ກຳລັງໃຈກັນ, ແລະ ຊອກຫາວິທີທີ່ຈະຮັບໃຊ້ ແລະ ເສີມສ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ກັນແລະກັນ. ເຮົາບໍ່ໄດ້ເປັນພຽງແຕ່ຜູ້ໄດ້ຮັບ ແລະ ຜູ້ເກັບເອົາສິ່ງທີ່ຖືກມອບໃຫ້ຢູ່ທີ່ໂບດເທົ່ານັ້ນ; ເຮົາຍັງຖືກຮຽກຮ້ອງໃຫ້ເປັນຜູ້ທີ່ໃຫ້ ແລະ ຜູ້ທີ່ຈັດຫາໃຫ້ດ້ວຍ. ຍິງໜຸ່ມ ແລະ ຊາຍໜຸ່ມທັງຫລາຍ, ເທື່ອໜ້າທີ່ພວກເຈົ້າໄປຮ່ວມໃນກິດຈະກຳຂອງຊາວໜຸ່ມ, ແທນທີ່ຈະຈັບເອົາໂທລະສັບຂອງພວກເຈົ້າຂຶ້ນມາເບິ່ງວ່າ ໝູ່ເພື່ອນຂອງພວກເຈົ້າກຳລັງເຮັດຫຍັງຢູ່, ໃຫ້ພວກເຈົ້າຢຸດ, ຫລຽວເບິ່ງໄປອ້ອມໆ, ແລະ ຖາມຕົວເອງວ່າ, “ມີໃຜຕ້ອງການເຮົາບໍມື້ນີ້?” ພວກເຈົ້າອາດເປັນຄົນທີ່ຈະເອື້ອມອອກໄປ ແລະ ສຳພັດຊີວິດຂອງໝູ່ເພື່ອນຄົນໜຶ່ງ ຫລື ເປັນຜູ້ທີ່ໃຫ້ກຳລັງໃຈແກ່ໝູ່ເພື່ອນຜູ້ທີ່ກຳລັງດີ້ນລົນຢູ່ຢ່າງງຽບໆກໍໄດ້.
ຂໍໃຫ້ທູນຖາມພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງພວກເຈົ້າ ໃຫ້ສະແດງໃຫ້ພວກເຈົ້າເຫັນຜູ້ຄົນທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງ ພວກເຈົ້າ ຜູ້ທີ່ຕ້ອງການຄວາມຊ່ວຍເຫລືອຂອງພວກເຈົ້າ ແລະ ໃຫ້ດົນໃຈພວກເຈົ້າ ໃຫ້ຮູ້ວິທີທີ່ຈະ ຮັບໃຊ້ເຂົາເຈົ້າໃຫ້ໄດ້ດີທີ່ສຸດ. ຂໍໃຫ້ຈື່ຈຳໄວ້ວ່າ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ສ່ວນຫລາຍແລ້ວໄດ້ປະຕິບັດຕໍ່ຜູ້ຄົນເທື່ອລະຄົນ.
ຫລານຊາຍຂອງພວກເຮົາ ທ້າວອີຕັນ ມີອາຍຸ 17 ປີ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກຊາບຊຶ້ງໃຈເມື່ອລະດູຮ້ອນທີ່ຜ່ານມານີ້ ຕອນລາວໄດ້ບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່າ, ໂດຍທີ່ໄດ້ຮັບການດົນໃຈຈາກຕົວຢ່າງຂອງແມ່ລາວ, ລາວອະທິຖານແຕ່ລະມື້ ເພື່ອຈະມີໂອກາດທີ່ຈະຮັບໃຊ້ຄົນໃດຄົນໜຶ່ງ. ເມື່ອພວກເຮົາໄດ້ໃຊ້ເວລາຢູ່ກັບຄອບຄົວຂອງລາວ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສັງເກດເຫັນວິທີທີ່ ທ້າວອີຕັນ ປະຕິບັດຕໍ່ນ້ອງໆຂອງລາວດ້ວຍຄວາມອົດທົນ, ດ້ວຍຄວາມຮັກ, ແລະ ດ້ວຍຄວາມເມດຕາ ແລະ ລາວໄດ້ຊ່ວຍພໍ່ແມ່ຂອງລາວ ແລະ ຊອກຫາວິທີທີ່ຈະເອື້ອມອອກໄປຊ່ວຍຄົນອື່ນ. ຂ້າພະເຈົ້າປະທັບໃຈ ທີ່ລາວຮັບຮູ້ຜູ້ຄົນທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງລາວ ແລະ ຄວາມປາດຖະໜາຂອງລາວ ທີ່ຈະຮັບໃຊ້ເຂົາເຈົ້າ. ລາວເປັນຕົວຢ່າງສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າ. ການທີ່ເຮັດດັ່ງ ທ້າວອີຕັນ ເຮັດ—ເຊື້ອເຊີນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໃຫ້ຊ່ວຍເຮົາພົບເຫັນວິທີທີ່ຈະຮັບໃຊ້—ຈະອະນຸຍາດໃຫ້ພຣະວິນຍານເປີດຕາຂອງເຮົາໃຫ້ເຫັນຄວາມຕ້ອງການທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງເຮົາ, ໃຫ້ເຫັນ “ຄົນໆນັ້ນ” ຜູ້ທີ່ຕ້ອງການເຮົາໃນມື້ນັ້ນ, ແລະ ໃຫ້ຮູ້ວິທີທີ່ຈະປະຕິບັດຕໍ່ເຂົາຄົນໆນັ້ນ.
ນອກເໜືອໄປຈາກການຮັບໃຊ້ຄອບຄົວຂອງພວກເຈົ້າ ແລະ ສະມາຊິກໃນຫວອດຂອງພວກເຈົ້າ, ໃຫ້ຊອກຫາໂອກາດທີ່ຈະຮັບໃຊ້ຢູ່ໃນໝູ່ບ້ານ ແລະ ຊຸມຊົນຂອງພວກເຈົ້າດ້ວຍ. ເຖິງແມ່ນວ່າບາງເທື່ອເຮົາຖືກເອີ້ນໃຫ້ຮັບໃຊ້ ຫລັງຈາກໄພພິບັດທີ່ຮ້າຍແຮງ, ແຕ່ໃນແຕ່ລະວັນ ເຮົາກໍຖືກຊຸກຍູ້ໃຫ້ຊອກຫາໂອກາດນັ້ນ ຢູ່ໃນຂອບເຂດຂອງເຮົາເອງ ທີ່ຈະເຊີດຊູ ແລະ ຊ່ວຍເຫລືອຜູ້ຄົນທີ່ຂັດສົນ. ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຄຳສອນຈາກຝ່າຍປະທານເຂດ, ທີ່ຮັບໃຊ້ຢູ່ໃນປະເທດໜຶ່ງ ທີ່ກຳລັງມີການທ້າທາຍຫລາຍ, ວິທີທີ່ຈະຊ່ວຍຜູ້ທີ່ຂັດສົນໄດ້ດີທີ່ສຸດ ທີ່ອາໄສຢູ່ໃນເຂດອື່ນຂອງໂລກ ນັ້ນຄືການບໍລິຈາກທີ່ເພື່ອແຜ່, ບໍລິຈາກໃຫ້ກອງທຶນຊ່ວຍເຫລືອມະນຸດສະທຳ, ແລະ ຊອກຫາວິທີທີ່ຈະຮັບໃຊ້ຢູ່ໃນຊຸມຊົນ ບ່ອນທີ່ທ່ານອາໄສຢູ່. ຂໍໃຫ້ວາດພາບເຫັນວ່າ ໂລກນີ້ຈະໄດ້ຮັບພອນຂະໜາດໃດ ຖ້າຫາກທຸກໆຄົນເຮັດຕາມຄຳແນະນຳນີ້!
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ແລະ ໂດຍສະເພາະຊາວໜຸ່ມ, ຂະນະທີ່ທ່ານພະຍາຍາມກາຍເປັນເໝືອນ ດັ່ງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ພຣະເຢຊູຄຣິດຫລາຍຂຶ້ນເທົ່າໃດ ແລະ ດຳລົງຊີວິດຕາມພັນທະສັນຍາຂອງທ່ານ, ທ່ານຈະໄດ້ຮັບພອນຕໍ່ໄປ ດ້ວຍຄວາມປາດຖະໜາ ທີ່ຈະບັນເທົາຄວາມທຸກທໍລະມານ ແລະ ເພື່ອຊ່ວຍເຫລືອຜູ້ຄົນທີ່ຂັດສົນຫລາຍກວ່າເຮົາ. ຂໍໃຫ້ຈື່ຈຳໄວ້ວ່າ ຄວາມຕ້ອງການທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ບາງຢ່າງອາດຢູ່ຕໍ່ໜ້າທ່ານນັ້ນເອງ. ຂໍໃຫ້ເລີ່ມການຮັບໃຊ້ຂອງທ່ານຢູ່ໃນບ້ານເຮືອນ ແລະ ພາຍໃນຄອບຄົວຂອງທ່ານເອງ. ນີ້ເປັນຄວາມສຳພັນທີ່ຈະເປັນຊົ່ວນິລັນດອນໄດ້. ເຖິງແມ່ນວ່າ—ແລະ ໂດຍສະເພາະຖ້າວ່າ—ສະພາບການຂອງຄອບຄົວຂອງທ່ານບໍ່ສົມບູນແບບ, ທ່ານສາມາດຊອກຫາວິທີທີ່ຈະຮັບໃຊ້, ເຊີດຊູ, ແລະ ເສີມຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ໄດ້. ໃຫ້ເລີ່ມຕົ້ນຈາກບ່ອນທີ່ທ່ານຢູ່, ໃຫ້ຮັກຜູ້ຄົນຕາມທີ່ເຂົາເຈົ້າເປັນຢູ່, ແລະ ໃຫ້ຕຽມຕົວເພື່ອຈະມີຄອບຄົວທີ່ທ່ານຢາກມີໃນອະນາຄົດ.
ຂໍໃຫ້ອະທິຖານເພື່ອທູນຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫລືອ ໃນການຮັບຮູ້ຜູ້ຄົນທີ່ຢູ່ໃນຫວອດຂອງທ່ານ ຜູ້ທີ່ຕ້ອງການຄວາມຮັກ ແລະ ກຳລັງໃຈ. ແທນທີ່ຈະໄປໂບດດ້ວຍຄຳຖາມທີ່ວ່າ, “ເຮົາໄດ້ຫຍັງແດ່ຈາກກອງປະຊຸມນີ້?” ໃຫ້ຖາມວ່າ, “ມີໃຜຕ້ອງການເຮົາແດ່ມື້ນີ້? ເຮົາມີຫຍັງແດ່ທີ່ຈະມອບໃຫ້?”
ຂະນະທີ່ທ່ານເປັນພອນໃຫ້ແກ່ຄອບຄົວຂອງທ່ານເອງ ແລະ ສະມາຊິກໃນຫວອດ, ໃຫ້ຊອກຫາວິທີທີ່ຈະເປັນພອນໃຫ້ແກ່ຜູ້ທີ່ອາໄສຢູ່ໃນຊຸມຊົນໃນທ້ອງຖິ່ນຂອງທ່ານ. ບໍ່ວ່າທ່ານຈະມີເວລາສຳລັບການຮັບໃຊ້ທີ່ກວ້າງໄກ ຫລື ພຽງແຕ່ສາມາດຊ່ວຍໄດ້ເປັນສາມສີ່ຊົ່ວໂມງ ແຕ່ລະອາທິດ, ຄວາມພະຍາຍາມຂອງທ່ານຈະເປັນພອນໃຫ້ແກ່ຄົນອື່ນ ແລະ ຈະເປັນພອນ ໃຫ້ແກ່ທ່ານນຳອີກ ໃນວິທີທາງທີ່ທ່ານອາດບໍ່ສາມາດມອງເຫັນໄດ້ເທື່ອ.
ປະທານ ສະເປັນເຊີ ດັບເບິນຢູ ຄິມໂບ ໄດ້ສອນວ່າ: “ພຣະເຈົ້າຮັບຮູ້ເຮົາ, ແລະ ພຣະອົງດູແລເຮົາ. ແຕ່ຕາມທຳມະດາແລ້ວ ພຣະອົງສະໜອງຄວາມຕ້ອງການຂອງເຮົາ ຜ່ານທາງຄົນອື່ນ.”6 ຂໍໃຫ້ເຮົາແຕ່ລະຄົນຈົ່ງຮັບຮູ້ສິດທິພິເສດ ແລະ ພອນຂອງການມີພາກສ່ວນໃນການສຳເລັດວຽກງານ ຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາ ຂະນະທີ່ເຮົາສະໜອງຄວາມຕ້ອງການຂອງລູກໆຂອງພຣະອົງ ນີ້ຄືຄຳອະທິຖານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.