ຈົ່ງຮັກເພື່ອນບ້ານຂອງເຈົ້າ
ຄວາມເມດຕາສົງສານເປັນຄຸນລັກສະນະຂອງພຣະຄຣິດ. ມັນເກີດຈາກຄວາມຮັກທີ່ມີໃຫ້ແກ່ຄົນອື່ນ ແລະ ບໍ່ມີຂອບເຂດ.
ເຊົ້າມື້ນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເຊື້ອເຊີນທ່ານໃຫ້ຮ່ວມກັບຂ້າພະເຈົ້າໃນການເດີນທາງທີ່ອາຟຣິກາ. ທ່ານຈະບໍ່ເຫັນຝູງສິງ, ຝູງມ້າລາຍ, ຫລື ຝູງຊ້າງ, ແຕ່ບາງທີ, ໃນຕອນທ້າຍຂອງການເດີນທາງ, ທ່ານຈະໄດ້ເຫັນວິທີທີ່ສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດແຫ່ງໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍຫລາຍໆພັນຄົນຕອບຮັບຕໍ່ພຣະບັນຍັດຂໍ້ສຳຄັນທີ່ສຸດຂໍ້ທີສອງຂອງພຣະຄຣິດ ທີ່ໃຫ້ “ຮັກເພື່ອນບ້ານເໝືອນຮັກຕົນເອງ” (ມາຣະໂກ 12:31).
ຂໍໃຫ້ວາດພາບເຫັນຈັກບຶດໜຶ່ງ ເຂດຊົນນະບົດ, ຂີ້ດິນແດງທີ່ອາຟຣິກາ. ທ່ານເຫັນຈາກດິນແດນທີ່ແຫ້ງແລ້ງປາດສະຈາກພືດຜົນ ວ່າຝົນບໍ່ໄດ້ຕົກລົງມາໃນປະລິມານທີ່ວັດແທກໄດ້ເປັນເວລາຫລາຍປີ. ຝູງງົວໜ້ອຍໂຕທີ່ຜ່ານເສັ້ນທາງຂອງທ່ານກໍຈ່ອຍຜອມເຫລືອແຕ່ກະດູກ ແລະ ມີຄົນລ້ຽງສັດຊາວກາຣາໂມຈອງ ທີ່ຫົ່ມຜ້າຫົ່ມ ກຳລັງໄຫລ່ມັນໄປ, ຜູ້ທີ່, ດ້ວຍການໃສ່ເກີບຊັງດານ, ຍ່າງໄປຊ້າໆເພື່ອຫວັງຈະພົບເຫັນພືດພັນ ແລະ ນ້ຳ.
ຂະນະທີ່ທ່ານເດີນທາງໄປຕາມທາງທີ່ເປັນຂຸມຄຸຄະ ແລະ ເຕັມໄປດ້ວຍກ້ອນຫີນນັ້ນ, ທ່ານຈະເຫັນກຸ່ມເດັກນ້ອຍທີ່ໜ້າຮັກຫລາຍກຸ່ມ ແລະ ຈະສົງໄສວ່າເປັນຫຍັງພວກເຂົາຈຶ່ງບໍ່ໄປໂຮງຮຽນ. ພວກເດັກນ້ອຍສົ່ງຮອຍຍິ້ມ ແລະ ໂບກມືທັກທາຍ, ແລະ ທ່ານກໍໂບກມືກັບໄປດ້ວຍນ້ຳຕາ ແລະ ຮອຍຍິ້ມ. ເກົ້າສິບສອງເປີເຊັນໃນບັນດາເດັກນ້ອຍທີ່ນ້ອຍທີ່ສຸດທີ່ທ່ານເຫັນໃນການເດີນທາງນີ້ ອາໄສຢູ່ໃນຄວາມທຸກຍາກເລື່ອງອາຫານ, ແລະ ຫົວໃຈຂອງທ່ານຄວນຄາງດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດ.
ຢູ່ທາງໜ້າ, ທ່ານເຫັນແມ່ຄົນໜຶ່ງກຳລັງຍ່າງໄປ ມີຖັງນ້ຳຫ້າກາລອນ (19 ລິດ) ວາງຢູ່ເທິງຫົວຂອງນາງຢ່າງລະມັດລະວັງ ແລະ ອີກໜຶ່ງຖັງຢູ່ໃນມືຂອງນາງ. ນາງເປັນຕົວແທນໃຫ້ແກ່ໜຶ່ງຄົນໃນທຸກສອງຄົວເຮືອນໃນເຂດນີ້, ບ່ອນທີ່ແມ່ຍິງ, ໜຸ່ມ ແລະ ແກ່, ຍ່າງໄປໄກແຕ່ລະທາງດົນກວ່າ 30 ນາທີ, ແຕ່ລະມື້, ເພື່ອໄປຫາແຫລ່ງນ້ຳສຳລັບຄອບຄົວຂອງພວກນາງ. ໃນທັນໃດນັ້ນ ທ່ານກໍຮູ້ສຶກເສົ້າສະຫລົດໃຈຢ່າງໜັກ.
ສອງຊົ່ວໂມງຜ່ານໄປ ແລະ ທ່ານໄດ້ໄປເຖິງສະໜາມປ່ຽວດຽວດາຍ, ທີ່ມີຮົ່ມ. ສະຖານທີ່ປະຊຸມບໍ່ໄດ້ເປັນຕຶກ ຫລື ແມ່ນແຕ່ຜ້າເຕັນ ແຕ່ຢູ່ກ້ອງຕົ້ນໄມ້ໃຫຍ່ສອງສາມຕົ້ນ ເປັນບ່ອນພັກພາຈາກແສງຕາເວັນທີ່ຮ້ອນຈັດ. ຢູ່ໃນບ່ອນນີ້, ທ່ານສັງເກດເຫັນວ່າບໍ່ມີນ້ຳປະປາ, ບໍ່ມີໄຟຟ້າ, ບໍ່ມີສ້ວມຊະນິດກົດນ້ຳ. ທ່ານຫລຽວໄປຮອບໆ ແລະ ຮູ້ວ່າທ່ານໄດ້ຢູ່ທ່າມກາງຜູ້ຄົນທີ່ຮັກພຣະເຈົ້າ, ແລະ ໃນທັນໃດນັ້ນ ທ່ານກໍຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ມີໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ມາເຕົ້າໂຮມກັນເພື່ອຈະຮັບເອົາຄວາມຊ່ວຍເຫລືອ ແລະ ຄວາມຫວັງ, ແລະ ທ່ານກໍໄດ້ມາເຖິງເພື່ອຈະແບ່ງປັນມັນ.
ນີ້ກໍເປັນການເດີນທາງຂອງຊິດສະເຕີ ອາເດິນ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າ, ພ້ອມດ້ວຍ ຊິດສະເຕີ ຄະມຽວ ຈອນສັນ, ປະທານສະມາຄົມສະຕິສົງເຄາະສາມັນຂອງເຮົາ, ແລະ ດັກ, ສາມີຂອງເພິ່ນ, ແລະ ຊິດສະເຕີ ແຊຣັນ ຢູແບ້ງ, ຜູ້ອຳນວຍການ ການຮັບໃຊ້ມະນຸດສະທຳຂອງສາດສະໜາຈັກ, ຂະນະທີ່ພວກເຮົາໄດ້ເດີນທາງໃນປະເທດຢູການດາ, ປະເທດທີ່ມີປະຊາກອນ 47 ລ້ານຄົນ ໃນພາກກາງຂອງອາຟຣິກາ. ໃນມື້ນັ້ນ, ຢູ່ກ້ອງຮົ່ມຕົ້ນໄມ້, ພວກເຮົາໄດ້ຢ້ຽມຢາມໂຄງການສຸຂະພາບຊຸມຊົນ ທີ່ໄດ້ຮັບທຶນອຸປະຖຳຮ່ວມກັນໂດຍໂຄງການຊ່ວຍເຫລືອມະນຸດສະທຳຂອງສາດສະໜາຈັກ, ກອງທຶນສາກົນເພື່ອພັດທະນາເດັກ, ແລະ ກະຊວງສາທາລະນະສຸກຂອງລັດຖະບານຢູການດາ. ອົງການເຫລົ່ານີ້ເປັນອົງການທີ່ໄວ້ວາງໃຈໄດ້, ທີ່ຖືກເລືອກຢ່າງລະມັດລະວັງເພື່ອໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າ ເງິນທຶນມະນຸດສະທຳທີ່ສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກໄດ້ບໍລິຈາກໄປ ຖືກນຳໃຊ້ຢ່າງຮອບຄອບ.
ເຖິງແມ່ນວ່າການໄດ້ເຫັນເດັກນ້ອຍທີ່ຂາດອາຫານ ແລະ ຜົນສະທ້ອນຂອງວັນນະໂລກ, ໄຂ້ຍຸງ, ແລະ ການຖອກທ້ອງທີ່ບໍ່ຢຸດຢັ້ງເປັນເລື່ອງທີ່ໂສກເສົ້າໃຈ, ແຕ່ພວກເຮົາແຕ່ລະຄົນໄດ້ມີຄວາມຫວັງສຳລັບອະນາຄົດທີ່ດີກວ່າສຳລັບຜູ້ຄົນທີ່ພວກເຮົາໄດ້ພົບປະ.
ຄວາມຫວັງນັ້ນໄດ້ມີມາ, ໃນພາກສ່ວນໜຶ່ງ, ຜ່ານທາງຄວາມເມດຕາຂອງສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກ ຈາກຕະຫລອດທົ່ວໂລກ ຜູ້ບໍລິຈາກເວລາ ແລະ ເງິນໃຫ້ແກ່ໂຄງການມະນຸດສະທຳຂອງສາດສະໜາຈັກ. ຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນຄົນເຈັບປ່ວຍ ແລະ ເປັນທຸກໄດ້ຮັບການຊ່ວຍເຫລືອ ແລະ ຖືກຍົກຂຶ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກົ້ມຫົວໃນຄວາມກະຕັນຍູ. ໃນວິນາທີນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າໃຈຫລາຍຂຶ້ນເຖິງຄວາມໝາຍຂອງຈອມກະສັດ, ທີ່ພຣະອົງໄດ້ກ່າວ:
“ມາເຖີດ ພວກເຈົ້າຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບພຣະພອນຈາກພຣະບິດາຂອງເຮົາ ຈົ່ງມາຮັບເອົາອານາຈັກ ຊຶ່ງໄດ້ຖືກຈັດຕຽມໄວ້ສຳລັບພວກເຈົ້າ … :
“ເພາະເມື່ອເຮົາຫິວເຂົ້າ ພວກເຈົ້າກໍເອົາໃຫ້ເຮົາກິນ: ເມື່ອເຮົາຫິວນ້ຳ ພວກເຈົ້າກໍເອົາໃຫ້ເຮົາດື່ມ: ເຮົາເປັນແຂກບ້ານ, ພວກເຈົ້າໄດ້ຕ້ອນຮັບເຮົາໄວ້” (ມັດທາຍ 25:34–35).
ຄຳອ້ອນວອນຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາແມ່ນວ່າ “ຈົ່ງໃຫ້ແສງສະຫວ່າງທີ່ຢູ່ໃນພວກເຈົ້ານັ້ນສ່ອງແຈ້ງຕໍ່ໜ້າຄົນທັງຫລາຍ ເພື່ອວ່າພວກເຂົາຈະໄດ້ເຫັນຄຸນງາມຄວາມດີທີ່ພວກເຈົ້າເຮັດ, ແລະ ສັນລະເສີນພຣະບິດາຂອງເຈົ້າທີ່ສະຖິດຢູ່ໃນສະຫວັນ” (ມັດທາຍ 5:16; ເບິ່ງ ຂໍ້ທີ 14–15 ນຳອີກ). ຢູ່ໃນສອກຫລີກທີ່ໄກແສນໄກຂອງແຜ່ນດິນໂລກ, ຄຸນງາມຄວາມດີຂອງພວກທ່ານໄດ້ເຮັດໃຫ້ຊີວິດດີຂຶ້ນ ແລະ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ພາລະໜັກໜ່ວງຂອງຜູ້ຄົນທີ່ຂັດສົນເບົາລົງ, ແລະ ພຣະເຈົ້າຊົງໄດ້ຮັບກຽດ.
ໃນມື້ທີ່ຮ້ອນ ແລະ ມີຂີ້ຝຸ່ນນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຢາກໃຫ້ທ່ານໄດ້ຍິນຄຳອະທິຖານແຫ່ງຄວາມສັນລະເສີນ ແລະ ຄວາມກະຕັນຍູຂອງເຂົາເຈົ້າ ທີ່ມີຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ເຂົາເຈົ້າຢາກຈະໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າກ່າວກັບທ່ານໃນພາສາກາຣາໂມຈອງ ຊຶ່ງເປັນພາສາແມ່ຂອງເຂົາເຈົ້າວ່າ, “Alakara.” ຂໍຂອບໃຈ.
ການເດີນທາງຂອງພວກເຮົາໄດ້ເຕືອນໃຈຂ້າພະເຈົ້າເຖິງຄຳອຸປະມາເລື່ອງໄທຊາມາເຣຍຜູ້ໃຈດີ, ຜູ້ທີ່ການເດີນທາງໄດ້ນຳລາວໄປໃນຫົນທາງທີ່ມີຂີ້ຝຸ່ນ, ຊຶ່ງຄືກັບການເດີນທາງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ບັນຍາຍມາ, ຫົນທາງທີ່ລົງຈາກນະຄອນເຢຣູຊາເລັມໄປຫາເມືອງເຢຣິໂກ. ໄທຊາມາເຣຍຜູ້ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຄົນນີ້ສິດສອນເຮົາວ່າການທີ່ຈະ “ຮັກເພື່ອນບ້ານຂອງເຈົ້າ” ນັ້ນໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ.
ລາວໄດ້ເຫັນ “ຊາຍຄົນໜຶ່ງ … [ຜູ້ທີ່] ຕົກຢູ່ໃນກຳມືຂອງພວກນັກປຸ້ນ, ພວກນັກປຸ້ນໄດ້ເອົາທຸກສິ່ງທີ່ຊາຍຜູ້ນັ້ນມີ ທັງຕົບຕີລາວ ແລະ ປະຖິ້ມໄວ້ເກືອບຕາຍ” (ລູກາ 10:30). ໄທຊາມາເຣຍຄົນນັ້ນ “ກໍມີໃຈເມດຕາສົງສານ” (ລູກາ 10:33).
ຄວາມເມດຕາສົງສານເປັນຄຸນລັກສະນະຂອງພຣະຄຣິດ. ມັນເກີດຈາກຄວາມຮັກທີ່ມີໃຫ້ແກ່ຄົນອື່ນ ແລະ ບໍ່ມີຂອບເຂດ. ພຣະເຢຊູ, ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງໂລກ, ເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີເລີດຂອງຄວາມເມດຕາສົງສານ. ເມື່ອເຮົາໄດ້ອ່ານວ່າ “ພຣະເຢຊູກໍຮ້ອງໄຫ້” (ໂຢຮັນ 11:35) ເຮົາກໍເປັນພະຍານ, ດັ່ງທີ່ ນາງມາຣີ ແລະ ນາງມາທາໄດ້ເປັນ, ເຖິງຄວາມເມດຕາສົງສານ ຊຶ່ງໃນຕອນຕົ້ນໄດ້ເຮັດໃຫ້ພຣະອົງ ສະເທືອນໃຈ ແລະ ໂສກເສົ້າ (ເບິ່ງ ໂຢຮັນ 11:33). ຕົວຢ່າງແຫ່ງຄວາມເມດຕາສົງສານຢ່າງໜຶ່ງຢູ່ໃນພຣະຄຳພີມໍມອນ, ພຣະເຢຊູໄດ້ປະກົດຕໍ່ຝູງຊົນ ແລະ ໄດ້ກ່າວວ່າ:
“ມີຜູ້ໃດທີ່ເປັນລ່ອຍ, ຫລື ຕາບອດ, ຫລື ຂາເສຍ, … ຫລື ຫູໜວກ, ຫລື ເປັນທຸກອັນໃດບໍ່? ຈົ່ງນຳເອົາພວກເຂົາມານີ້ ແລະ ເຮົາຈະປິ່ນປົວພວກເຂົາ, ເພາະເຮົາມີຄວາມເມດຕາສົງສານເຈົ້າ. …
“… ແລະ ພຣະອົງໄດ້ປິ່ນປົວພວກເຂົາທຸກຄົນ” (3 ນີໄຟ 17:7, 9).
ເຖິງແມ່ນວ່າເຮົາຈະພະຍາຍາມພຽງໃດກໍຕາມ, ທ່ານ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຈະບໍ່ສາມາດປິ່ນປົວທຸກຄົນໄດ້ ແຕ່ເຮົາແຕ່ລະຄົນສາມາດເປັນຄົນໜຶ່ງທີ່ສາມາດສ້າງຄວາມແຕກຕ່າງໃນທາງດີ ໃນຊີວິດຂອງຄົນໃດຄົນໜຶ່ງໄດ້. ມັນແມ່ນເດັກນ້ອຍຄົນໜຶ່ງ, ເດັກຊາຍນ້ອຍໆຄົນໜຶ່ງ, ຜູ້ທີ່ໄດ້ສະເໜີມອບເຂົ້າຈີ່ຫ້າກ້ອນ ແລະ ປາສອງໂຕ ທີ່ໄດ້ລ້ຽງເຂົ້າຫ້າພັນຄົນ. ເຮົາອາດເວົ້າເຖິງສ່ວນບໍລິຈາກຂອງເຮົາ, ດັ່ງທີ່ອັນເດອາໄດ້ເວົ້າກ່ຽວກັບເຂົ້າຈີ່ ແລະ ປາວ່າ, “ຈະບໍ່ພໍສຳລັບຄົນເຫລົ່ານີ້ທັງໝົດດອກ.” (ໂຢຮັນ 6:9). ຂ້າພະເຈົ້າຮັບປະກັນກັບທ່ານໄດ້: ມັນພຽງພໍທີ່ຈະມອບ ຫລື ເຮັດສິ່ງທີ່ທ່ານສາມາດມອບໃຫ້ ແລະ ແລ້ວປ່ອຍໃຫ້ພຣະຄຣິດຂະຫຍາຍຄວາມພະຍາຍາມຂອງທ່ານ.
ໃນເລື່ອງນີ້, ແອວເດີ ແຈັບຟະຣີ ອາ ຮໍແລນ ໄດ້ເຊື້ອເຊີນເຮົາວ່າ, “ບໍ່ວ່າຈະຮັ່ງມີ ຫລື ຍາກຈົນ, … ໃຫ້ ‘ເຮັດເທົ່າທີ່ເຮົາເຮັດໄດ້’ ເມື່ອຄົນອື່ນຕ້ອງການຄວາມຊ່ວຍເຫລືອ.” ແລ້ວເພິ່ນໄດ້ເປັນພະຍານ, ເຊັ່ນດຽວກັບຂ້າພະເຈົ້າ, ວ່າພຣະເຈົ້າ “ຈະຊ່ວຍເຫລືອທ່ານ ແລະ ນຳພາທ່ານໃນການກະທຳດ້ວຍຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ ຂອງການເປັນສານຸສິດ [ຂອງທ່ານ]” (“Are We Not All Beggars?,” Liahona, Nov. 2014, 41).
ໃນແຜ່ນດິນທີ່ໄກແສນໄກແຫ່ງນັ້ນ, ໃນວັນທີ່ຈະບໍ່ເຄີຍລືມ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຢືນໃນຂະນະນັ້ນ ແລະ ຢືນໃນເວລານີ້ ເພື່ອເປັນພະຍານເຖິງຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ ທີ່ກະຕຸ້ນຈິດວິນຍານ ແລະ ປ່ຽນແປງຊີວິດຂອງສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກ, ທັງຮັ່ງມີ ແລະ ຍາກຈົນ.
ຄຳອຸປະມາເລື່ອງໄທຊາມາເຣຍຜູ້ໃຈດີສືບຕໍ່ຂະນະທີ່ລາວ “ເອົາຜ້າພັນບາດ [ໃຫ້ຊາຍຄົນນັ້ນ] … ແລະ ເອົາໃຈໃສ່ບົວລະບັດລາວ” (ລູກາ 10:34). ໂຄງການມະນຸດສະທຳຂອງສາດສະໜາຈັກຂອງເຮົາຈະຕອບຮັບຕໍ່ໄພພິບັດທຳມະຊາດຢ່າງວ່ອງໄວ ແລະ ພັນບາດແຜຈາກພະຍາດທີ່ຫລາກຫລາຍຂອງໂລກ, ຄວາມອຶດຫິວ, ການຕາຍຂອງທາລົກເດັກແດງ, ການຂາດສານອາຫານ, ການອົບພະຍົບ, ແລະ ບາດແຜຂອງຄວາມທໍ້ຖອຍໃຈທີ່ເຫັນໄດ້ຍາກ, ຄວາມຜິດຫວັງ ແລະ ຄວາມສິ້ນຫວັງ.
ແລ້ວໄທຊາມາເຣຍຜູ້ໃຈດີ “ໄດ້ເອົາເງິນສອງຫລຽນໃຫ້ເຈົ້າຂອງໂຮງແຮມ ແລະ ສັ່ງວ່າ, ຈົ່ງຊ່ວຍເບິ່ງແຍງຊາຍຄົນນີ້ໃຫ້ດີເນີ” (ລູກາ 10:35). ໃນຖານະສາດສະໜາຈັກ, ເຮົາກະຕັນຍູທີ່ຈະຮ່ວມມືກັບ “ເຈົ້າພາບ” ຫລື ອົງການອື່ນໆ ດັ່ງເຊັ່ນ ໂຄງການສົງເຄາະກາໂຕລິກ, ກອງທຶນສາກົນເພື່ອພັດທະນາເດັກ, ແລະ ສະພາກາແດງ/ສະພາສ້ຽວເດືອນແດງ ເພື່ອຊ່ວຍເຫລືອໃນຄວາມພະຍາຍາມເລື່ອງມະນຸດສະທຳຂອງເຮົາ. ເຮົາກໍກະຕັນຍູເທົ່າໆກັນສຳລັບ “ເງິນສອງຫລຽນ” ຫລື ສອງຢູໂລ, ສອງເປໂຊ, ຫລື ສອງຊິວລິງ ຂອງທ່ານ ທີ່ກຳລັງແບ່ງເບົາພາລະທີ່ຫລາຍໆຄົນຕະຫລອດທົ່ວໂລກຈຳເປັນຕ້ອງແບກຫາບຢູ່. ອາດເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ທ່ານຈະຮູ້ຈັກຜູ້ຄົນທີ່ໄດ້ຮັບເວລາ, ເງິນໂດລາ, ແລະ ເງິນກີບຂອງທ່ານ, ແຕ່ຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈບໍ່ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ເຮົາຮູ້ຈັກເຂົາເຈົ້າ; ມັນພຽງແຕ່ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ເຮົາຮັກເຂົາເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ.
ຂອບໃຈ, ປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ, ທີ່ເຕືອນໃຈເຮົາວ່າ “ເມື່ອເຮົາຮັກ ພຣະເຈົ້າ ດ້ວຍສຸດຫົວໃຈຂອງເຮົາ, ແລ້ວພຣະອົງຈະຫັນຫົວໃຈຂອງເຮົາໄປຫາຄວາມຜາສຸກຂອງ ຄົນອື່ນ” (“The Second Great Commandment,” Liahona, Nov. 2019, 97). ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ເຮົາແຕ່ລະຄົນຈະມີຄວາມຊື່ນຊົມ, ຄວາມສະຫງົບ, ຄວາມຖ່ອມຕົວ, ແລະ ຄວາມຮັກຫລາຍຂຶ້ນ ຂະນະທີ່ເຮົາຕອບຮັບຕໍ່ຄຳຂໍຮ້ອງຂອງປະທານແນວສັນ ແລະ ຄຳອ້ອນວອນຂອງ ໂຈເຊັບ ສະມິດ ເພື່ອໃຫ້ຫັນໃຈເຮົາໄປສູ່ຄວາມສະຫວັດດີພາບຂອງຄົນອື່ນ ໃນການໃຫ້ “ອາຫານແກ່ຄົນຫິວໂຫຍ, ໃຫ້ເສື້ອຜ້າຜູ້ຄົນທີ່ເປືອຍກາຍ, ຈັດຫາໃຫ້ແມ່ໝ້າຍ, ເຊັດນ້ຳຕາເດັກກຳພ້າ, [ແລະ] ປອບໂຍນຜູ້ຄົນທີ່ທົນທຸກ, ບໍ່ວ່າຢູ່ໃນສາດສະໜາຈັກນີ້, ຫລື ອື່ນໃດ, ຫລື ບໍ່ຢູ່ໃນສາດສະໜາໃດເລີຍກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າ [ເຮົາຈະພົບພໍ້] ເຂົາເຈົ້າຢູ່ບ່ອນໃດກໍຕາມ” (“Editor’s Reply to a Letter from Richard Savary,” Times and Seasons, Mar. 15, 1842, 732).
ຕະຫລອດຫລາຍເດືອນຜ່ານມາ, ພວກເຮົາໄດ້ພົບເຫັນຜູ້ຄົນທີ່ຫິວໂຫຍ ແລະ ເປັນທຸກໃນທົ່ງພຽງທີ່ແຫ້ງແລ້ງ ແລະ ມີຂີ້ຝຸ່ນ ແລະ ໄດ້ເປັນພະຍານເຫັນສາຍຕາຂອງເຂົາເຈົ້າ ທີ່ອ້ອນວອນຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫລືອ. ໃນວິທີທາງຂອງເຮົາເອງ, ເຮົາ ໄດ້ສະເທືອນໃຈ ແລະ ຮ້ອງໄຫ້ (ເບິ່ງ ໂຢຮັນ 11:33), ແຕ່ຄວາມຮູ້ສຶກເຫລົ່ານັ້ນຖືກຢັບຢັ້ງເມື່ອເຮົາໄດ້ເຫັນຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈຂອງສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກດຳເນີນງານ ຂະນະທີ່ຜູ້ທີ່ຫິວໂຫຍໄດ້ມີອາຫານກິນ, ແມ່ໝ້າຍໄດ້ຮັບຄວາມຊ່ວຍເຫລືອ, ແລະ ຜູ້ທີ່ເປັນທຸກໄດ້ຮັບການປອບໂຍນ ແລະ ນ້ຳຕາຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ແຫ້ງໄປ.
ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງຈັດຫາໃຫ້ເພື່ອຄວາມຜາສຸກຂອງຄົນອື່ນຕະຫລອດໄປ ແລະ ສະແດງໃຫ້ເຫັນໃນຖ້ອຍຄຳ ແລະ ການກະທຳວ່າເຮົາ “ເຕັມໃຈຈະແບກຫາບພາລະຂອງກັນແລະກັນ” (ໂມໄຊຢາ 18:8), ເພື່ອ “ປອບໂຍນຫົວໃຈທີ່ຊອກຊ້ຳ,” (ຄຳສອນ ແລະ ພັນທະສັນຍາ 138:42), ແລະ ຮັກສາພຣະບັດຍັດທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດຂໍ້ທີສອງຂອງພຣະຄຣິດ ທີ່ວ່າ “ຈົ່ງຮັກເພື່ອນບ້ານເໝືອນຮັກຕົນເອງ” (ມາຣະໂກ 12:31). ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.