ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງໃນພຣະຄຣິດ

ໂດຍ ແອວເດີ ຢູລິດຊິສ໌ ໂຊອາເຣສ໌

ແຫ່ງກຸ່ມອັກຄະສາວົກສິບສອງ

ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງຊື່ນຊົມກັບຄວາມເປັນຍາດພີ່ນ້ອງທາງວິນຍານທີ່ມີຢູ່ລະຫວ່າງພວກເຮົາຫລາຍຂຶ້ນ ແລະ ເຫັນຄຸນຄ່າລັກສະນະທີ່ແຕກຕ່າງ ແລະ ຂອງປະທານທີ່ແຕກຕ່າງກັນ ທີ່ພວກເຮົາທຸກຄົນມີ.

ເພື່ອນທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ພວກເຮົາໄດ້ມີກອງປະຊຸມພາກຕ່າງໆທີ່ດີເລີດໃນມື້ນີ້. ເຮົາທຸກຄົນໄດ້ຮູ້ສຶກເຖິງພຣະວິນຍານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງຜ່ານທາງຂ່າວສານທີ່ດີເລີດ ທີ່ຖືກແບ່ງປັນໂດຍຜູ້ນຳຂອງພວກເຮົາ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກມີສິດທິພິເສດທີ່ຈະກ່າວກັບທ່ານໃນຄ່ຳຄືນນີ້ໃນຖານະຜູ້ກ່າວຄຳປາໄສຄົນສຸດທ້າຍ. ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານວ່າ ພຣະວິນຍານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະສືບຕໍ່ສະຖິດຢູ່ກັບເຮົາ ໃນຂະນະທີ່ເຮົາປິຕິຍິນດີນຳກັນ ໃນຖານະອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ແທ້ຈິງໃນພຣະຄຣິດ.

ສາດສະດາທີ່ຮັກແພງຂອງເຮົາ, ຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ, ໄດ້ປະກາດວ່າ: “ມື້ນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າຂໍໃຫ້ສະມາຊິກຂອງພວກເຮົາໃນທຸກແຫ່ງຫົນ ເປັນຕົວຢ່າງໃນການປະຖິ້ມຄວາມອະຄະຕິ. ຂ້າພະເຈົ້າອ້ອນວອນທ່ານໃຫ້ສົ່ງເສີມການມີຄວາມນັບຖືຕໍ່ລູກໆທຸກຄົນຂອງພຣະເຈົ້າ.”¹ ໃນຖານະສາດສະໜາຈັກລະດັບໂລກ ແລະ ເຕີບໂຕຕະຫລອດເວລາ, ການເຮັດຕາມຄຳເຊື້ອເຊີນຈາກສາດສະດາຂອງເຮົາ ເປັນສິ່ງຈຳເປັນທີ່ສຳຄັນໃນການສ້າງສາອານາຈັກຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ໃນທຸກປະຊາຊາດຂອງໂລກ.

ພຣະເຢຊູຄຣິດສິດສອນວ່າ ເຮົາທຸກຄົນເປັນບຸດ ແລະ ທິດາທາງວິນຍານຂອງພຣະບິດາມານດາໃນສະຫວັນ ທີ່ຮັກເຮົາແທ້ໆ² ແລະ ວ່າເຮົາໄດ້ມີຊີວິດເປັນຄອບຄົວໃນທີ່ປະທັບຂອງພຣະເຈົ້າ ກ່ອນທີ່ເຮົາໄດ້ມາເກີດຢູ່ໃນໂລກນີ້. ພຣະກິດຕິຄຸນຍັງສິດສອນວ່າ ເຮົາທຸກຄົນໄດ້ຖືກສ້າງຂຶ້ນຕາມຮູບລັກສະນະ ແລະ ຄ້າຍຄືພຣະເຈົ້ານຳອີກ.³ ດັ່ງນັ້ນ, ເຮົາຈຶ່ງເທົ່າທຽມກັນຕໍ່ພຣະພັກຂອງພຣະອົງ,⁴ ເພາະພຣະອົງ “ໄດ້ສ້າງມະນຸດທຸກຊາດ ໃຫ້ເກີດມາຈາກມະນຸດຊາຍ [ແລະ ຍິງ] ຄົນດຽວ.”⁵ ດັ່ງນັ້ນ, ເຮົາທຸກຄົນຈຶ່ງມີທຳມະຊາດ, ມໍລະດົກ, ແລະ ສັກກະຍະພາບອັນສູງສົ່ງ, ເພາະວ່າ “ມີພຣະເຈົ້າອົງດຽວ ຄືພຣະບິດາເຈົ້າຂອງຄົນທັງປວງ, ຜູ້ຊົງສະຖິດຢູ່ເທິງຄົນທັງປວງ, ທົ່ວຄົນທັງປວງ, ແລະ ໃນ [ເຮົາ] ທັງປວງ.”⁶

ໃນຖານະສານຸສິດຂອງພຣະຄຣິດ, ເຮົາຖືກເຊື້ອເຊີນໃຫ້ເພີ່ມສັດທາຂອງເຮົາ, ຄວາມຮັກຂອງເຮົາ, ຕໍ່ຄວາມເປັນອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທາງວິນຍານຂອງເຮົາ ໂດຍການຖັກສານຫົວໃຈຂອງເຮົາເຂົ້າກັນຢ່າງແທ້ຈິງ ໃນຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນ ແລະ ຄວາມຮັກ, ໂດຍບໍ່ຄຳນຶງເຖິງຄວາມແຕກຕ່າງຂອງເຮົາ, ດ້ວຍເຫດນີ້ ຈຶ່ງເປັນການເພີ່ມຄວາມສາມາດຂອງເຮົາ ໃນການສົ່ງເສີມຄວາມເຄົາລົບຕໍ່ກຽດສັກສິດຂອງບຸດ ແລະ ທິດາທຸກຄົນຂອງພຣະເຈົ້າ.⁷

ນັ້ນແມ່ນສະພາບທີ່ຜູ້ຄົນຂອງນີໄຟປະສົບມາເປັນເວລາເກືອບສອງສັດຕະວັດຫລັງຈາກພຣະຄຣິດໄດ້ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຕໍ່ພວກເຂົາ ບໍ່ແມ່ນບໍ?

“ແລະ ໂດຍແນ່ນອນແລ້ວ ຄົງບໍ່ມີຜູ້ຄົນກຸ່ມໃດທີ່ມີຄວາມສຸກຫລາຍໄປກວ່ານີ້ໃນບັນດາຜູ້ຄົນທັງປວງທີ່ພຣະຫັດຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ສ້າງຂຶ້ນມາ. …

“ທັງບໍ່ມີຊາວເລມັນ ຫລື ຊາວໃດໆເລີຍ; ແຕ່ຄົນທັງໝົດຢູ່ເປັນພວກດຽວກັນ, ເປັນລູກຂອງພຣະຄຣິດ, ແລະ ທາຍາດຂອງອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າ.

“ແລະ ພວກເຂົາໄດ້ເປັນສຸກຫລາຍແທ້ໆ!”⁸

ປະທານແນວສັນໄດ້ເນັ້ນຕື່ມອີກເຖິງຄວາມສຳຄັນຂອງການເຜີຍແຜ່ກຽດສັກສີ ແລະ ຄວາມເຄົາລົບຕໍ່ເພື່ອນມະນຸດດ້ວຍກັນ ເມື່ອເພິ່ນກ່າວວ່າ: “ພຣະຜູ້ສ້າງຂອງເຮົາທຸກຄົນຮຽກຮ້ອງໃຫ້ເຮົາແຕ່ລະຄົນປະຖິ້ມທັດສະນະຄະຕິທີ່ມີອະຄະຕິ ຕໍ່ລູກໆຂອງພຣະເຈົ້າທຸກກຸ່ມ. ໃຜກໍຕາມໃນພວກເຮົາທີ່ມີອະຄະຕິຕໍ່ເຊື້ອຊາດອື່ນຕ້ອງກັບໃຈ! … ມັນເຮັດໃຫ້ເຮົາແຕ່ລະຄົນເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ເຮົາສາມາດເຮັດໄດ້ໃນຂອບເຂດອິດທິພົນຂອງເຮົາ ເພື່ອຮັກສາກຽດສັກສີ ແລະ ເຄົາລົບນັບຖືບຸດ ແລະ ທິດາຂອງພຣະເຈົ້າທຸກຄົນ ທີ່ສົມຄວນໄດ້ຮັບ.”⁹ ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ກຽດສັກສີຂອງມະນຸດຮຽກຮ້ອງໃຫ້ເຄົາລົບໃນຄວາມແຕກຕ່າງຂອງເຮົາ.¹⁰

ເມື່ອພິຈາລະນາເຖິງຄວາມຜູກພັນອັນສັກສິດທີ່ລວມເຮົາເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນກັບພຣະເຈົ້າໃນຖານະລູກໆຂອງພຣະອົງ, ການຊີ້ນຳຂອງສາດສະດາທີ່ມອບໃຫ້ໂດຍປະທານແນວສັນຢ່າງບໍ່ຕ້ອງສົງໄສ ວ່າເປັນຂັ້ນຕອນພື້ນຖານສູ່ການສ້າງສະພານແຫ່ງຄວາມເຂົ້າໃຈ ແທນທີ່ຈະສ້າງກຳແພງແຫ່ງອະຄະຕິ ແລະ ການແບ່ງແຍກໃນບັນດາພວກເຮົາ.¹¹ ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ດັ່ງທີ່ໂປໂລໄດ້ເຕືອນເອເຟໂຊ, ເຮົາຕ້ອງຮັບຮູ້ວ່າ ກ່ອນຈະບັນລຸຈຸດປະສົງນີ້ໄດ້, ມັນຈຳເປັນຕ້ອງໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມທັງສ່ວນບຸກຄົນ ແລະ ນຳກັນ ເພື່ອປະຕິບັດດ້ວຍຄວາມຖ່ອມຕົນ, ຄວາມອ່ອນນ້ອມ, ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນຕໍ່ກັນແລະກັນ.¹²

ມີເລື່ອງເລົ່າເລື່ອງໜຶ່ງກ່ຽວກັບອາຈານຊາວຢິວຄົນໜຶ່ງທີ່ກຳລັງຊົມຕາເວັນຂຶ້ນກັບໝູ່ສອງຄົນ. ລາວໄດ້ຖາມເຂົາເຈົ້າວ່າ, “ພວກເຈົ້າຮູ້ໄດ້ແນວໃດວ່າກາງຄືນໄດ້ໝົດໄປ ແລະ ມື້ໃໝ່ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນ?”

ຜູ້ໜຶ່ງໄດ້ຕອບວ່າ, “ເມື່ອເຈົ້າຫລຽວເບິ່ງທາງທິດຕາເວັນອອກ ແລະ ສາມາດຈຳແນກໄດ້ວ່າ ອັນໃດເປັນໂຕແກະ ແລະ ອັນໃດເປັນໂຕແບ້.”

ແລ້ວອີກຜູ້ໜຶ່ງໄດ້ຕອບວ່າ, “ເມື່ອເຈົ້າຫລຽວເບິ່ງຂອບຟ້າ ແລະ ສາມາດຈຳແນກໄດ້ວ່າອັນໃດເປັນຕົ້ນໝາກກອກ ແລະ ອັນໃດເປັນຕົ້ນໝາກເດື່ອ.”

ແລ້ວເຂົາເຈົ້າໄດ້ຫັນໄປຫາອາຈານຜູ້ສະຫລາດ ແລະ ຖາມຄຳຖາມດຽວກັນນັ້ນ. ຫລັງຈາກໄດ້ສະທ້ອນຄິດຢູ່ດົນເຕີບ, ລາວໄດ້ຕອບວ່າ, “ເມື່ອເຈົ້າຫລຽວເບິ່ງທາງທິດຕາເວັນອອກ ແລະ ເບິ່ງໜ້າຜູ້ຍິງ ຫລື ໜ້າຜູ້ຊາຍ ແລະ ສາມາດເວົ້າອອກມາໄດ້ວ່າ, ‘ລາວເປັນເອື້ອຍນ້ອງ, ລາວເປັນອ້າຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍ.’”¹³

ເພື່ອນທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດຮັບຮອງໄດ້ວ່າ ແສງສະຫວ່າງຂອງມື້ໃຫມ່ຈະສ່ອງສະຫວ່າງຫລາຍຂຶ້ນໃນຊີວິດຂອງເຮົາ ເມື່ອເຮົາເຫັນ ແລະ ປະຕິບັດຕໍ່ເພື່ອນມະນຸດດ້ວຍກັນດ້ວຍຄວາມເຄົາລົບ ແລະ ກຽດສັກສີ ແລະ ເປັນອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ແທ້ຈິງໃນພຣະຄຣິດ.

ລະຫວ່າງການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຂອງພຣະອົງຢູ່ເທິງໂລກ, ພຣະເຢຊູໄດ້ສະແດງຕົວຢ່າງຫລັກທຳນີ້ຢ່າງສົມບູນແບບ ເມື່ອພຣະອົງ “ໄດ້ໄປທຸກຫົນທຸກແຫ່ງເຮັດຄຸນງາມຄວາມດີ”¹⁴ ແກ່ຜູ້ຄົນທັງປວງ, ເຊື້ອເຊີນເຂົາເຈົ້າໃຫ້ມາຫາພຣະອົງ ແລະ ຮັບສ່ວນພຣະກະລຸນາທິຄຸນຂອງພຣະອົງ, ໂດຍບໍ່ຄຳນຶງເຖິງຕົ້ນກຳເນີດ, ຊັ້ນສັງຄົມ, ຫລື ລັກສະນະວັດທະນະທຳຂອງເຂົາເຈົ້າ. ພຣະອົງໄດ້ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ, ປິ່ນປົວ, ແລະ ເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ຄວາມຕ້ອງການຂອງທຸກຄົນ, ໂດຍສະເພາະຜູ້ທີ່ເວລານັ້ນຖືວ່າແຕກຕ່າງ, ຖືກດູຖູກ, ຫລື ຖືກຍົກເວັ້ນ. ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ປະຕິເສດ ຜູ້ໃດ ແຕ່ໄດ້ປະຕິບັດຕໍ່ເຂົາເຈົ້າດ້ວຍຄວາມທ່ຽງທຳ ແລະ ຄວາມຮັກ, ເພາະພຣະອົງເຫັນວ່າ ເຂົາເຈົ້າເປັນອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງພຣະອົງ, ເປັນບຸດ ແລະ ທິດາຂອງພຣະບິດາອົງດຽວກັນ.¹⁵

ໜຶ່ງໃນໂອກາດທີ່ໂດດເດັ່ນທີ່ສຸດ ເມື່ອສິ່ງນີ້ເກີດຂຶ້ນແມ່ນຕອນທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ເດີນທາງໄປແຂວງຄາລີເລ, ໂດຍຕັ້ງໃຈໃຊ້ເສັ້ນທາງທີ່ຜ່ານຊາມາເຣຍ.¹⁶ ແລ້ວພຣະເຢຊູໄດ້ຕັດສິນໃຈນັ່ງຢູ່ແຄມນ້ຳສ້າງຂອງຢາໂຄບເພື່ອພັກຜ່ອນ. ໃນຂະນະທີ່ຢູ່ທີ່ນັ້ນ, ຍິງຊາວຊາມາເຣຍຄົນໜຶ່ງໄດ້ມາຕັກນ້ຳ. ໃນຄວາມຮອບຮູ້ທຸກຢ່າງຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຢຊູໄດ້ກ່າວກັບນາງວ່າ, “ເຮົາຂໍດື່ມນ້ຳແດ່.”¹⁷

ຍິງຄົນນີ້ປະຫລາດໃຈຫລາຍທີ່ມີຊາວຢິວຄົນໜຶ່ງຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫລືອຈາກຍິງຊາວຊາມາເຣຍ ແລະ ໄດ້ກ່າວຄວາມປະຫລາດໃຈວ່າ, “ດ້ວຍເຫດໃດທ່ານຜູ້ເປັນຄົນຢິວ ຈຶ່ງຂໍດື່ມນ້ຳຈາກຂ້ານ້ອຍ ທີ່ເປັນຄົນຊາມາເຣຍ.”¹⁸

ແຕ່ພຣະເຢຊູ, ໂດຍທີ່ໄດ້ປະຖິ້ມປະເພນີຂອງຄວາມປໍລະປັກເປັນເວລາດົນນານ ລະຫວ່າງຊາວຊາມາເຣຍ ແລະ ຊາວຢິວ, ໄດ້ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຕໍ່ຍິງຄົນນີ້ດ້ວຍຄວາມຮັກ, ໂດຍການຊ່ວຍໃຫ້ນາງເຂົ້າໃຈວ່າ ພຣະອົງເປັນໃຜແທ້ໆ—ນັ້ນຄື, ພຣະເມຊີອາ, ຜູ້ທີ່ຈະບອກທຸກສິ່ງ ແລະ ການສະເດັດມາ ຊຶ່ງນາງໄດ້ລໍຄອຍຢູ່.¹⁹ ຜົນກະທົບຂອງການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດອັນອ່ອນໂຍນນັ້ນ ເຮັດໃຫ້ຍິງຄົນນັ້ນແລ່ນເຂົ້າໄປໃນເມືອງ ເພື່ອປະກາດໃຫ້ຜູ້ຄົນຊາບເຖິງສິ່ງທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນ, ໂດຍເວົ້າວ່າ, “ຜູ້ນີ້ບໍ່ແມ່ນພຣະຄຣິດບໍ?”²⁰

ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈຢ່າງສຸດຊຶ້ງຕໍ່ຜູ້ທີ່ຖືກດູໝິ່ນ, ດູຖູກ, ຫລື ຖືກຂົ່ມເຫັງ ຈາກຜູ້ຄົນທີ່ບໍ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກ ແລະ ບໍ່ມີຄວາມຄິດ, ເພາະວ່າ, ໃນຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນດ້ວຍຕົວເອງ ເຖິງຄວາມເຈັບປວດທີ່ຄົນດີທົນທຸກຈາກການຖືກຕັດສິນ ຫລື ຖືກໄລ່ອອກ ເພາະວ່າເຂົາເຈົ້າເວົ້າ, ເບິ່ງ, ຫລື ດຳລົງຊີວິດທີ່ແຕກຕ່າງ. ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຮູ້ສຶກໂສກເສົ້າຢູ່ໃນໃຈຢ່າງແທ້ຈິງສຳລັບຜູ້ທີ່ຈິດໃຈຍັງມືດມົວ, ຜູ້ຊຶ່ງສາຍຕາມີຈຳກັດ, ແລະ ຜູ້ທີ່ຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາຍັງແຂງກະດ້າງ ດ້ວຍຄວາມເຊື່ອໃນຄວາມຕ່ຳຕ້ອຍຂອງຜູ້ທີ່ແຕກຕ່າງຈາກພວກເຂົາ. ການມອງຜູ້ອື່ນຢ່າງຈຳກັດໄດ້ຂັດຂວາງຄວາມສາມາດໃນການມອງເຫັນວ່າ ພວກເຂົາເປັນໃຜໃນຖານະລູກຂອງພຣະເຈົ້າ.

ດັ່ງທີ່ຖືກບອກລ່ວງໜ້າໂດຍສາດສະດາ, ເຮົາມີຊີວິດຢູ່ໃນວັນເວລາອັນໜ້າຢ້ານກົວ ຊຶ່ງນຳໄປສູ່ການສະເດັດມາຄັ້ງທີສອງຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ.²¹ ໂດຍທົ່ວໄປໂລກຖືກແບ່ງແຍກໂດຍການແຍກທີ່ແຂງແຮງ, ໂດຍການແບ່ງແຍກເຊື້ອຊາດ, ການເມືອງ, ແລະ ເສດຖະກິດສັງຄົມ. ການແບ່ງແຍກດັ່ງກ່າວບາງຄັ້ງກໍມີອິດທິພົນຕໍ່ວິທີການຄິດ ແລະ ການກະທຳຂອງຜູ້ຄົນ ທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບເພື່ອນມະນຸດດ້ວຍກັນ. ດ້ວຍເຫດນີ້, ຈຶ່ງບໍ່ເປັນເລື່ອງແປກທີ່ຈະເຫັນຜູ້ຄົນບົ່ງບອກວິທີແນວຄິດ, ການກະທຳ, ແລະ ການເວົ້າຈາເຖິງວັດທະນະທຳ, ເຊື້ອຊາດ, ແລະ ເຜົ່າພັນຂອງຄົນອື່ນ ວ່າຕ່ຳກວ່າ, ໂດຍໃຊ້ຄວາມຄິດທີ່ລ່ວງໜ້າ, ຄວາມເຂົ້າໃຈຜິດ, ແລະ ຄວາມຄິດສຽດສີ, ກໍ່ໃຫ້ເກີດທັດສະນະຄະຕິທີ່ດູຖູກ, ບໍ່ສົນໃຈ, ບໍ່ເຄົາລົບ, ແລະ ແມ່ນແຕ່ມີອະຄະຕິຕໍ່ພວກເຂົາ. ທັດສະນະຄະຕິດັ່ງກ່າວມາຈາກຮາກເຫງົ້າຂອງຄວາມທະນົງໃຈ, ຄວາມອວດດີ, ຄວາມອິດສາ, ແລະ ຄວາມຫວງແຫນ, ຊຶ່ງເປັນລັກສະນະກາມມະລົມຂອງຕົນເອງ,²² ຊຶ່ງກົງກັນຂ້າມກັບຄຸນລັກສະນະເໝືອນດັ່ງພຣະຄຣິດ. ການປະພຶດນີ້ແມ່ນບໍ່ເໝາະສົມສຳລັບຜູ້ທີ່ພະຍາຍາມກາຍເປັນສານຸສິດທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະອົງ.²³ ແທ້ຈິງແລ້ວ, ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ບໍ່ມີບ່ອນສຳລັບຄວາມຄິດ ຫລື ການກະທຳທີ່ອະຄະຕິໃນຊຸມຊົນຂອງໄພ່ພົນ.

ໃນຖານະບຸດ ແລະ ທິດາແຫ່ງພັນທະສັນຍາ, ເຮົາສາມາດຊ່ວຍກຳຈັດພຶດຕິກຳປະເພດນີ້ໄດ້ ໂດຍການເບິ່ງຄວາມແຕກຕ່າງທີ່ຊັດເຈນ ທີ່ມີຢູ່ລະຫວ່າງພວກເຮົາ ດ້ວຍພຣະເນດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ²⁴ ແລະ ຂຶ້ນຢູ່ກັບສິ່ງທີ່ເຮົາມີເໝືອນກັນ—ເອກກະລັກ ແລະ ຄວາມເປັນຍາດພີ່ນ້ອງອັນສູງສົ່ງຂອງເຮົາ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ເຮົາສາມາດພະຍາຍາມເບິ່ງຕົວເອງສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນໃນຄວາມຝັນ, ຄວາມຫວັງ, ຄວາມໂສກເສົ້າ, ແລະ ຄວາມເຈັບປວດຂອງເພື່ອນບ້ານຂອງເຮົາ. ເຮົາທຸກຄົນເປັນເພື່ອນຮ່ວມເດີນທາງໃນຖານະລູກໆຂອງພຣະເຈົ້າ, ເທົ່າທຽມກັນໃນສະພາບທີ່ບໍ່ສົມບູນແບບຂອງເຮົາ ແລະ ໃນຄວາມສາມາດຂອງເຮົາທີ່ຈະເຕີບໂຕ. ເຮົາຖືກເຊື້ອເຊີນໃຫ້ເດີນໄປດ້ວຍກັນ, ຢ່າງສະຫງົບ, ດ້ວຍໃຈທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຮັກທີ່ມີຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ມະນຸດທຸກຄົນ—ຫລື, ດັ່ງທີ່ອັບຣາຮາມ ລິນກັນ ໄດ້ກ່າວວ່າ, “ບໍ່ມີເຈດຕະນາຮ້າຍຕໍ່ຄົນໃດ; ດ້ວຍຄວາມໃຈບຸນຕໍ່ທຸກຄົນ.”²⁵

ທ່ານເຄີຍໄຕ່ຕອງຫລືບໍ່ ວ່າຫລັກທຳຂອງການເຄົາລົບກຽດສັກສີ ແລະ ຄວາມເທົ່າທຽມກັນຂອງມະນຸດ ສະແດງໃຫ້ເຫັນຜ່ານທາງວິທີລຽບງ່າຍ ທີ່ເຮົາແຕ່ງກາຍໃນບ້ານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ? ເຮົາທຸກຄົນມາທີ່ພຣະວິຫານເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນໃນຈຸດປະສົງດຽວ ແລະ ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຈະບໍລິສຸດ ແລະ ສັກສິດໃນການປະທັບຢູ່ອັນສັກສິດຂອງພຣະອົງ. ໃນຊຸດຂາວ, ເຮົາທຸກຄົນຖືກຮັບໄວ້ໂດຍພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າພຣະອົງເອງ ໃນຖານະລູກທີ່ຮັກຂອງພຣະອົງ, ຊາຍ ແລະ ຍິງຂອງພຣະເຈົ້າ, ລູກຫລານຂອງພຣະຄຣິດ.²⁶ ເຮົາໄດ້ຮັບສິດທິພິເສດໃຫ້ປະຕິບັດພິທີການອັນດຽວກັນ, ເຮັດພັນທະສັນຍາອັນດຽວກັນ, ໃຫ້ຄຳໝັ້ນສັນຍາວ່າຈະດຳລົງຊີວິດທີ່ສູງກວ່າ ແລະ ສັກສິດກວ່າ, ແລະ ຮັບຄຳສັນຍານິລັນດອນອັນດຽວກັນ. ເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນໃນຈຸດປະສົງ, ເຮົາເຫັນກັນແລະກັນດ້ວຍຕາໃໝ່, ແລະ ໃນຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງດຽວຂອງເຮົາ, ເຮົາສະເຫລີມສະຫລອງຄວາມແຕກຕ່າງຂອງເຮົາໃນຖານະລູກໆອັນສູງສົ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ.

ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຊ່ວຍນຳພາບຸກຄົນສຳຄັນ ແລະ ເຈົ້າໜ້າທີ່ຂອງລັດຖະບານ ໃນງານເປີດຊົມພຣະວິຫານບຣາຊີເລຍ ບຣາຊິນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຢຸດຢູ່ສະຖານທີ່ປ່ຽນເສື້ອຜ້າກັບຮອງປະທານປະເທດບຣາຊິນ, ແລະ ໄດ້ສົນທະນາກັນເລື່ອງເສື້ອຜ້າສີຂາວທີ່ທຸກຄົນໃສ່ໃນພຣະວິຫານ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອະທິບາຍໃຫ້ເພິ່ນຟັງວ່າ ການໃຊ້ເສື້ອຜ້າສີຂາວຄືກັນໝົດທຸກຄົນນີ້ ເປັນສັນຍາລັກວ່າ ພວກເຮົາທຸກຄົນແມ່ນເໝືອນກັນຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ວ່າໃນພຣະວິຫານ, ເອກະລັກຂອງເຮົາບໍ່ແມ່ນລອງປະທານປະເທດ ຫລື ຜູ້ນຳຂອງສາດສະໜາຈັກ ແຕ່ມີເອກະລັກນິລັນດອນ ໃນຖານະບຸດຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນທີ່ຊົງຮັກ.

ແມ່ນ້ຳອີກົວຊູໄຫລຜ່ານພາກໃຕ້ຂອງບຣາຊິນ ແລະ ໄຫລລົງສູ່ພູພຽງບ່ອນສູງ ຊຶ່ງກໍ່ໃຫ້ເກີດລະບົບນ້ຳຕົກ ທີ່ຮູ້ຈັກກັນທົ່ວໂລກໃນນາມ ນ້ຳຕົກອີກົວຊູ—ເປັນໜຶ່ງໃນສິ່ງທີ່ສວຍງາມ ແລະ ໜ້າປະທັບໃຈທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ສ້າງຂຶ້ນຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ, ຊຶ່ງຖືວ່າເປັນໜຶ່ງໃນເຈັດສິ່ງມະຫັດສະຈັນຂອງໂລກ. ປະລິມານຂອງນ້ຳມະຫາສານໄດ້ໄຫລລົງສູ່ແມ່ນ້ຳສາຍດຽວ ແລ້ວແຍກອອກຈາກກັນ, ກໍ່ໃຫ້ເກີດເປັນສາຍນ້ຳຕົກນັບເປັນຮ້ອຍ. ເມື່ອເວົ້າໃນທຳນອງປຽບທຽບ, ລະບົບນ້ຳຕົກອັນມະຫັດສະຈັນນີ້ ເປັນພາບສະທ້ອນເຖິງຄອບຄົວຂອງພຣະເຈົ້າຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ, ເພາະເຮົາມີຕົ້ນກຳເນີດ ແລະ ສານທາງວິນຍານແບບດຽວກັນ, ຊຶ່ງມາຈາກມໍລະດົກ ແລະ ຄວາມເປັນຍາດພີ່ນ້ອງອັນສູງສົ່ງຂອງເຮົາ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເຮົາແຕ່ລະຄົນໄຫລວຽນຢູ່ໃນວັດທະນະທຳ, ເຜົ່າພັນ, ແລະ ເຊື້ອຊາດທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ໂດຍມີຄວາມຄິດເຫັນ, ປະສົບການ, ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ເຖິງເປັນເຊັ່ນນີ້, ແຕ່ເຮົາກໍກ້າວໄປໜ້າໃນຖານະລູກໆຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ໃນຖານະອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງໃນພຣະຄຣິດ, ໂດຍບໍ່ໄດ້ສູນເສຍການເຊື່ອມຕໍ່ອັນສູງສົ່ງຂອງເຮົາ, ຊຶ່ງເຮັດໃຫ້ເຮົາເປັນຜູ້ຄົນທີ່ມີເອກະລັກ ແລະ ເປັນທີ່ຮັກແພງຂອງຊຸມຊົນ.²⁷

ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງປັບໃຈ ແລະ ຈິດໃຈຂອງເຮົາໃຫ້ສອດຄ່ອງກັບຄວາມຮູ້ ແລະ ປະຈັກພະຍານ ທີ່ວ່າເຮົາທຸກຄົນເທົ່າທຽມກັນຕໍ່ພຣະພັກຂອງພຣະເຈົ້າ, ວ່າເຮົາທຸກຄົນໄດ້ຮັບຂອງປະທານສັກສິດຢ່າງເຕັມທີ່ ດ້ວຍສັກກະຍະພາບ ແລະ ມໍລະດົກນິລັນດອນອັນດຽວກັນ. ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງຊື່ນຊົມກັບຄວາມເປັນຍາດພີ່ນ້ອງທາງວິນຍານທີ່ມີຢູ່ລະຫວ່າງພວກເຮົາຫລາຍຂຶ້ນ ແລະ ເຫັນຄຸນຄ່າລັກສະນະທີ່ແຕກຕ່າງ ແລະ ຂອງປະທານທີ່ແຕກຕ່າງກັນ ທີ່ພວກເຮົາທຸກຄົນມີ. ຖ້າຫາກເຮົາເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າສັນຍາກັບທ່ານວ່າ ເຮົາຈະໄຫລໄປໃນທາງຂອງເຮົາເອງ, ເໝືອນດັ່ງນ້ຳຕົກອີກົວຊູ, ໂດຍທີ່ບໍ່ສູນເສຍການເຊື່ອມຕໍ່ອັນສູງສົ່ງຂອງເຮົາ ທີ່ລະບຸເຮົາວ່າເປັນຜູ້ຄົນທີ່ມີເອກະລັກ, “ລູກຂອງພຣະຄຣິດ, ແລະ ທາຍາດຂອງອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າ.”²⁸

ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານກັບທ່ານວ່າ ເມື່ອເຮົາສືບຕໍ່ໄຫລໄປໃນທາງນີ້ລະຫວ່າງຊີວິດມະຕະຂອງເຮົາ, ມື້ໃໝ່ຈະເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍແສງສະຫວ່າງໃໝ່ ທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຊີວິດຂອງເຮົາສົດໃສ ແລະ ສ່ອງສະຫວ່າງດ້ວຍໂອກາດທີ່ດີເລີດ ທີ່ຈະໃຫ້ຄຸນຄ່າຫລາຍຂຶ້ນ, ແລະ ໄດ້ຮັບພອນຢ່າງເຕັມທີ່, ຈາກຄວາມຫລາກຫລາຍທີ່ຖືກສ້າງຂຶ້ນໂດຍພຣະເຈົ້າໃນບັນດາລູກໆຂອງພຣະອົງ.²⁹ ເຮົາຈະເປັນເຄື່ອງມືໃນພຣະຫັດຂອງພຣະອົງຢ່າງແທ້ຈິງ ເພື່ອສົ່ງເສີມຄວາມເຄົາລົບ ແລະ ກຽດສັກສີໃນບັນດາບຸດ ແລະ ທິດາທັງໝົດຂອງພຣະອົງ. ພຣະເຈົ້າຊົງພຣະຊົນຢູ່. ພຣະເຢຊູເປັນພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງໂລກ. ປະທານແນວສັນເປັນສາດສະດາຂອງພຣະເຈົ້າໃນທຸກວັນນີ້. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານເຖິງຄວາມຈິງເຫລົ່ານີ້ ໃນພຣະນາມອັນສັກສິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.