“ພວກເຈົ້າຄືມິດສະຫາຍຂອງເຮົາ”
ການປະກາດຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າວ່າ “ພວກເຈົ້າຄືມິດສະຫາຍຂອງເຮົາ” ເປັນການຮຽກຮ້ອງທີ່ຊັດເຈນໃຫ້ສ້າງຄວາມສຳພັນທີ່ສູງກວ່າ ແລະ ສັກສິດກວ່າ ທ່າມກາງລູກໆທັງໝົດຂອງພຣະເຈົ້າ.
ໃນໂລກທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍການຂັດແຍ້ງ ແລະ ການແບ່ງແຍກ, ບ່ອນທີ່ການສົນທະນາກ່ຽວກັບພົນລະເມືອງໄດ້ຖືກແທນທີ່ດ້ວຍການຕັດສິນ ແລະ ການດູຖູກ, ແລະ ມິດຕະພາບໄດ້ຖືກນິຍາມໂດຍຄຳວ່າ -ນິຍົມ ແລະ ຊາວ-, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມາຮູ້ວ່າ ມີຕົວຢ່າງທີ່ຊັດເຈນ, ລຽບງ່າຍ, ແລະ ກ່ຽວກັບສະຫວັນ ທີ່ເຮົາສາມາດມຸ່ງຫວັງຫາ ເພື່ອຄວາມເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນ, ຄວາມຮັກ, ແລະ ຄວາມເປັນພາກສ່ວນ. ຕົວຢ່າງນັ້ນກໍຄື ພຣະເຢຊູຄຣິດ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ພຣະອົງເປັນຜູ້ລວມທຸກສິ່ງໃຫ້ເປັນໜຶ່ງດຽວ.
ເຮົາເປັນມິດສະຫາຍຂອງພຣະອົງ
ໃນເດືອນທັນວາຂອງປີ 1832, ຂະນະທີ່ “ບັນຫາຂອງປະຊາຊາດ” ເລີ່ມຕົ້ນ “ແຈ່ມແຈ້ງ” ຫລາຍກວ່າເວລາໃດ ຕັ້ງແຕ່ການຈັດຕັ້ງສາດສະໜາຈັກ, ຜູ້ນຳໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍໃນເມືອງເຄີດແລນ, ລັດໂອໄຮໂອ, ໄດ້ມາເຕົ້າໂຮມກັນສຳລັບກອງປະຊຸມໃຫຍ່. ພວກເພິ່ນໄດ້ອະທິຖານ “ໂດຍແຍກກັນ ແລະ ອອກສຽງຫາພຣະເຈົ້າເພື່ອໃຫ້ເປີດເຜີຍພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງແກ່ [ພວກເພິ່ນ].” ໃນການຮັບຮູ້ເຖິງຄຳອະທິຖານຂອງສະມາຊິກທີ່ຊື່ສັດເຫລົ່ານີ້ ໃນຊ່ວງເວລາແຫ່ງຄວາມຍາກລຳບາກທີ່ໜັກໜ່ວງ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ປອບໂຍນພວກເພິ່ນ, ໂດຍເອີ້ນໄພ່ພົນທັງຫລາຍສາມເທື່ອດ້ວຍພຣະຄຳອັນຊົງພະລັງ: “ເພື່ອນທັງຫລາຍຂອງເຮົາ.”
ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ເອີ້ນຜູ້ຕິດຕາມທີ່ຊື່ສັດຂອງພຣະອົງວ່າເພື່ອນທັງຫລາຍຂອງພຣະອົງມາດົນແລ້ວ. ສິບສີ່ຄັ້ງໃນຄຳສອນ ແລະ ພັນທະສັນຍາ, ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໃຊ້ຄຳວ່າ ເພື່ອນ ເພື່ອນິຍາມຄວາມສຳພັນອັນສັກສິດ ແລະ ທະນຸຖະໜອມ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເວົ້າກ່ຽວກັບຄຳວ່າ ເພື່ອນ ໃນແບບທີ່ໂລກນິຍາມ—ຕາມຜູ້ຕິດຕາມໃນສື່ສັງຄົມ ຫລື “ຍອດໄລ້.” ມັນບໍ່ສາມາດຖືກຈັບລົງໃນແຮັຊ໌ແທັກ ຫລື ຕົວເລກໃນອິນສະຕາແກຣມ ຫລື ເອັກສ໌.
ຂ້າພະເຈົ້າຍອມຮັບວ່າ, ຕອນເປັນໄວລຸ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ການສົນທະນາທີ່ໜ້າຫວັ່ນໃຈ ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍິນຄຳທີ່ເຈັບປວດເຫລົ່ານັ້ນທີ່ວ່າ “ເຮີ້ຍ, ເຮົາເປັນພຽງແຕ່ໝູ່ກັນໄດ້ບໍ່?” ຫລື “ໃຫ້ເຮົາຢູ່ໃນເຂດເພື່ອນເທົ່ານັ້ນເທາະ.” ບໍ່ມີບ່ອນໃດໃນພຣະຄຳພີສັກສິດທີ່ເຮົາໄດ້ຍິນພຣະອົງກ່າວວ່າ, “ພວກເຈົ້າເປັນພຽງແຕ່ມິດສະຫາຍຂອງເຮົາ.” ແທນທີ່, ພຣະອົງໄດ້ສິດສອນວ່າ “ບໍ່ມີຜູ້ໃດມີຄວາມຮັກໃຫຍ່ກວ່ານີ້ ຄືການທີ່ຜູ້ໜຶ່ງໄດ້ສະລະຊີວິດ ເພື່ອມິດສະຫາຍຂອງຕົນ.” ແລະ “ພວກເຈົ້າຄືຜູ້ທີ່ພຣະບິດາຂອງເຮົາໄດ້ມອບໃຫ້ເຮົາ; ພວກເຈົ້າຄືມິດສະຫາຍຂອງເຮົາ.”
ຄວາມຮູ້ສຶກນັ້ນຊັດເຈນ: ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຮູ້ຈັກເຮົາແຕ່ລະຄົນ ແລະ ເບິ່ງແຍງເຮົາ. ການເບິ່ງແຍງດູແລນີ້ ບໍ່ແມ່ນເລື່ອງເລັກນ້ອຍ ຫລື ບໍ່ສຳຄັນ. ແທນທີ່, ມັນສູງສົ່ງ, ຍົກລະດັບ, ແລະ ນິລັນດອນ. ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນການປະກາດຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າວ່າ “ພວກເຈົ້າຄືມິດສະຫາຍຂອງເຮົາ” ວ່າເປັນການຮຽກຮ້ອງທີ່ຊັດເຈນໃຫ້ສ້າງຄວາມສຳພັນທີ່ສູງກວ່າ ແລະ ສັກສິດກວ່າ ທ່າມກາງລູກໆທັງໝົດຂອງພຣະເຈົ້າ “ເພື່ອພວກເຮົາຈະໄດ້ເປັນໜຶ່ງ.” ເຮົາເຮັດເຊັ່ນນີ້ ເມື່ອເຮົາຮ່ວມກັນສະແຫວງຫາທັງໂອກາດທີ່ຈະເປັນໜຶ່ງ ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກເປັນພາກສ່ວນສຳລັບທຸກຄົນ.
ເຮົາເປັນໜຶ່ງດຽວໃນພຣະອົງ
ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນຢ່າງສວຍງາມໃນການເອີ້ນຂອງພຣະອົງ “ຈົ່ງຕາມເຮົາມາ.” ພຣະອົງໄດ້ນຳໃຊ້ພອນສະຫວັນ ແລະ ຄຸນລັກສະນະສ່ວນບຸກຄົນຂອງກຸ່ມທີ່ຫລາກຫລາຍໃນຜູ້ຕິດຕາມຂອງພຣະອົງໃນການເອີ້ນອັກຄະສາວົກຂອງພຣະອົງ. ພຣະອົງໄດ້ເອີ້ນຄົນຫາປາ, ເຊໂລເຕ, ພວກອ້າຍນ້ອງທີ່ຜູ້ຄົນຮູ້ຈັກດີຍ້ອນບຸກຄະລິກແບບຟ້າຮ້ອງຂອງພວກເພິ່ນ, ແລະ ແມ່ນແຕ່ຄົນເກັບພາສີ. ຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເພິ່ນໃນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຈະຫຍັບເຂົ້າໃກ້ພຣະອົງ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ພວກເພິ່ນເປັນໜຶ່ງດຽວ. ພວກເພິ່ນໄດ້ເບິ່ງໄປທີ່ພຣະອົງ, ໄດ້ເຫັນພຣະເຈົ້າຜ່ານທາງພຣະອົງ, ແລະ “ໃນທັນໃດນັ້ນ ພວກເພິ່ນກໍປະມອງໄວ້ ແລະ ຕິດຕາມໄປກັບພຣະອົງ.”
ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ເຫັນວິທີທີ່ການສ້າງຄວາມສຳພັນທີ່ສູງກວ່າ ແລະ ສັກສິດກວ່າ ນຳເຮົາມາຮ່ວມກັນເປັນໜຶ່ງດຽວເຊັ່ນກັນ. ເຈນນິເຟີ ພັນລະຍາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບພອນໃຫ້ລ້ຽງລູກຫ້າຄົນຂອງພວກເຮົາໃນເມືອງນິວຢອກ. ໃນມະຫານະຄອນອັນວຸ້ນວາຍນັ້ນ, ພວກເຮົາໄດ້ສ້າງຄວາມສຳພັນອັນລໍ້າຄ່າ ແລະ ສັກສິດກັບເພື່ອນບ້ານ, ໝູ່ຢູ່ໂຮງຮຽນ, ເພື່ອນຮ່ວມທຸລະກິດ, ຜູ້ນຳທາງສາດສະໜາ, ແລະ ໄພ່ພົນດ້ວຍກັນ.
ໃນເດືອນພຶດສະພາຂອງປີ 2020, ຂະນະທີ່ໂລກກຳລັງຕໍ່ສູ້ຟາດຟັນກັບການແຜ່ລະບາດທົ່ວໂລກ, ສະມາຊິກຄະນະກຳມະການຜູ້ນຳທາງສາດສະໜາແຫ່ງເມືອງນິວຢອກ ໄດ້ພົບກັນທາງອອນລາຍໃນການເອີ້ນກອງປະຊຸມຢ່າງກະທັນຫັນ. ບໍ່ໄດ້ມີວາລະໃດໆທັງສິ້ນ. ບໍ່ມີແຂກພິເສດໃດໆທັງສິ້ນ. ມີແຕ່ການຮ້ອງຂໍໃຫ້ມາຮ່ວມກັນ ແລະ ສົນທະນາກ່ຽວກັບຄວາມທ້າທາຍທີ່ພວກເຮົາທຸກຄົນກຳລັງປະເຊີນໃນຖານະຜູ້ນຳທາງສາດສະໜາ. ບັນດາສູນຄວບຄຸມພະຍາດຫາກໍລາຍງານວ່າ ເມືອງຂອງພວກເຮົາເປັນສູນກາງການລະບາດຂອງໂຄວິດ-19 ໃນສະຫະລັດ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ບໍ່ມີການເຕົ້າໂຮມກັນອີກ. ບໍ່ມີການເຂົ້າມາລວມຕົວກັນອີກ.
ສຳລັບຜູ້ນຳທາງສາດສະໜາເຫລົ່ານີ້, ຖ້າຢຸດການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດສ່ວນຕົວ, ການເຕົ້າໂຮມໃນບ່ອນຊຸມນຸມ, ແລະ ການນະມັດສະການປະຈຳອາທິດ ຈະເປັນການສູນເສຍຄັ້ງຍິ່ງໃຫຍ່. ກຸ່ມນ້ອຍໆຂອງພວກເຮົາ—ຊຶ່ງລວມທັງ ພະຄາດິນານ, ບາດຫລວງ, ແຣັບບາຍ, ຜູ້ນຳຊາວມຸສລິມ, ສິດຍາພິບານ, ພຣະຄຸນເຈົ້າ, ແລະ ຜູ້ອາວຸໂສ—ຕ່າງກໍໄດ້ຮັບຟັງ, ປອບໃຈ, ແລະ ສະໜັບສະໜູນກັນແລະກັນ. ແທນທີ່ຈະສຸມໃສ່ຄວາມແຕກຕ່າງຂອງພວກເຮົາ, ພວກເຮົາໄດ້ເຫັນສິ່ງທີ່ພວກເຮົາມີຄືກັນ. ພວກເຮົາໄດ້ເວົ້າກ່ຽວກັບຄວາມເປັນໄປໄດ້. ພວກເຮົາໄດ້ຮວບຮວມ ແລະ ຕອບຄຳຖາມກ່ຽວກັບສັດທາ ແລະ ອະນາຄົດ. ແລະ ແລ້ວພວກເຮົາກໍໄດ້ອະທິຖານ. ໂອ, ພວກເຮົາໄດ້ອະທິຖານແທ້ໆ.
ໃນເມືອງທີ່ອຸດົມໄປດ້ວຍຄວາມຫລາກຫລາຍ ເຕັມໄປດ້ວຍວັດທະນະທຳທີ່ຊັບຊ້ອນ ແລະ ຂັດແຍ້ງກັນ, ພວກເຮົາໄດ້ເຫັນຄວາມແຕກຕ່າງຂອງພວກເຮົາເຫືອດຫາຍໄປ ເມື່ອພວກເຮົາເຂົ້າມາຮ່ວມກັນໃນຖານະໝູ່ເພື່ອນທີ່ມີສຽງດຽວ, ຈຸດປະສົງດຽວ, ແລະ ຄຳອະທິຖານດຽວ.
ພວກເຮົາຈະບໍ່ແນມຂ້າມໂຕະໄປເບິ່ງກັນອີກຕໍ່ໄປ ແຕ່ຈະເບິ່ງໄປເທິງທ້ອງຟ້ານຳກັນ. ພວກເຮົາໄດ້ອອກຈາກແຕ່ລະກອງປະຊຸມຄັ້ງຕໍ່ໆມາຢ່າງສາມັກຄີກັນຫລາຍກວ່າເກົ່າ ແລະ ພ້ອມທີ່ຈະຈັບ “ຊ້ວນ” ຂຶ້ນມາ ແລະ ໄປເຮັດວຽກ. ການຮ່ວມມືທີ່ສົ່ງຜົນໃຫ້ເກີດ ແລະ ການຮັບໃຊ້ທີ່ເຮັດເພື່ອຊາວນິວຢອກເປັນພັນໆຄົນ ໄດ້ສິດສອນຂ້າພະເຈົ້າວ່າ ໃນໂລກທີ່ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີການແບ່ງແຍກ, ການຫ່າງເຫີນ, ແລະ ການຖອນຕົວ, ມີຫລາຍຢ່າງກວ່ານີ້ທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາເປັນໜຶ່ງດຽວກັນຫລາຍກວ່າແຍກເຮົາອອກຈາກກັນ. ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ວິງວອນວ່າ, “ຈົ່ງເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນ; ແລະ ຖ້າຫາກພວກເຈົ້າບໍ່ເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນພວກເຈົ້າກໍບໍ່ແມ່ນຂອງເຮົາ.”
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ເຮົາຕ້ອງຢຸດຊອກຫາເຫດຜົນທີ່ຈະແບ່ງແຍກ ແລະ ສະແຫວງຫາໂອກາດທີ່ຈະ “ເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນ” ແທນ. ພຣະອົງໄດ້ອວຍພອນເຮົາດ້ວຍຂອງປະທານ ແລະ ຄຸນລັກສະນະທີ່ເປັນເອກະລັກ ທີ່ເຊື້ອເຊີນການຮຽນຮູ້ຈາກກັນແລະກັນ ແລະ ການເຕີບໂຕສ່ວນຕົວ. ຂ້າພະເຈົ້າມັກຈະບອກນັກຮຽນມະຫາວິທະຍາໄລຂອງຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ເລື້ອຍໆວ່າ ຖ້າຂ້າພະເຈົ້າເຮັດໃນສິ່ງທີ່ພວກທ່ານເຮັດ ແລະ ພວກທ່ານເຮັດໃນສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເຮັດ, ພວກເຮົາກໍບໍ່ຕ້ອງການກັນແລະກັນ. ແຕ່ຍ້ອນວ່າພວກທ່ານບໍ່ເຮັດໃນສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເຮັດ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຮັດໃນສິ່ງທີ່ພວກທ່ານເຮັດ, ພວກເຮົາຈຶ່ງຕ້ອງການກັນແລະກັນ. ແລະ ສິ່ງນັ້ນຈຳເປັນຕ້ອງນຳພວກເຮົາມາຮ່ວມກັນ. ການແບ່ງແຍກ ແລະ ການເອົາຊະນະ ແມ່ນແຜນຂອງຜູ້ປໍລະປັກເພື່ອທີ່ຈະທຳລາຍມິດຕະພາບ, ຄອບຄົວ, ແລະ ສັດທາ. ແມ່ນພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດທີ່ເຮັດໃຫ້ເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນ.
ເຮົາເປັນຂອງພຣະອົງ
ໜຶ່ງໃນພອນທີ່ຖືກສັນຍາໄວ້ຂອງການ “ເປັນໜຶ່ງດຽວ” ເປັນຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ມີພະລັງຂອງການເປັນພາກສ່ວນ. ແອວເດີ ຄວິນຕິນ ແອວ ຄຸກ ໄດ້ສິດສອນວ່າ “ແກ່ນສານຂອງການເປັນພາກສ່ວນທີ່ແທ້ຈິງຄືການເປັນໜຶ່ງກັບພຣະຄຣິດ.”
ໃນການໄປຢ້ຽມຢາມລ່າສຸດກັບຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າທີ່ການາ ປະເທດທາງອາຟຣິກາຕາເວັນຕົກ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕິດໃຈກັບປະເພນີທ້ອງຖິ່ນຢ່າງໜຶ່ງ. ຕອນກຳລັງໄປຮອດໂບດ ຫລື ບ້ານ, ເຮົາໄດ້ຮັບຄຳທັກທາຍດ້ວຍຖ້ອຍຄຳທີ່ວ່າ “ຍິນດີຕ້ອນຮັບ.” ເມື່ອອາຫານໄດ້ຖືກເສີບ, ເຈົ້າພາບຈະປະກາດວ່າ, “ທ່ານໄດ້ຮັບເຊີນ.” ຄຳທັກທາຍທີ່ລຽບງ່າຍນີ້ ໄດ້ຖືກສົ່ງຕໍ່ດ້ວຍຈຸດປະສົງ ແລະ ຄວາມຕັ້ງໃຈ. ຍິນດີຕ້ອນຮັບ. ທ່ານໄດ້ຮັບເຊີນ.
ເຮົາວາງການປະກາດອັນສັກສິດທີ່ຄ້າຍຄືກັນຢູ່ປະຕູອາຄານປະຊຸມຂອງເຮົາ. ແຕ່ປ້າຍທີ່ວ່າ ຍິນດີຕ້ອນຮັບຜູ້ມາຢ້ຽມຢາມເທົ່ານັ້ນແມ່ນບໍ່ພຽງພໍ. ເຮົາຕ້ອນຮັບທຸກຄົນທີ່ເຂົ້າຜ່ານປະຕູນັ້ນມາຢ່າງອົບອຸ່ນຢູ່ບໍ? ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ການນັ່ງຢູ່ຕັ່ງຍາວໃນໂບດເທົ່ານັ້ນແມ່ນບໍ່ພຽງພໍ. ເຮົາຕ້ອງຟັງຄຳຮຽກຮ້ອງຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໃຫ້ສ້າງຄວາມສຳພັນທີ່ສູງກວ່າ ແລະ ສັກສິດກວ່າກັບລູກໆທັງໝົດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເຮົາຕ້ອງໃຊ້ຊີວິດຕາມສັດທາຂອງເຮົາ! ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າມັກຈະຢໍ້າເຕືອນຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ເລື້ອຍໆວ່າ ການນັ່ງຢູ່ຕັ່ງຍາວຢູ່ໂບດໃນວັນອາທິດເທົ່ານັ້ນ ບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ລູກເປັນຊາວຄຣິດທີ່ດີຫລາຍໄປກວ່າການນອນຢູ່ໃນອູ່ລົດຈະສ້າງລົດໃຫ້ລູກ.
ເຮົາຕ້ອງດຳລົງຊີວິດຂອງເຮົາໃນທາງທີ່ໂລກຈະບໍ່ເຫັນເຮົາ ແຕ່ຈະເຫັນພຣະອົງຜ່ານທາງເຮົາ. ສິ່ງນີ້ບໍ່ເກີດຂຶ້ນພຽງແຕ່ໃນວັນອາທິດເທົ່ານັ້ນ. ມັນເກີດຂຶ້ນຢູ່ຮ້ານຂາຍເຄື່ອງ, ປໍ້ານໍ້າມັນ, ການປະຊຸມໂຮງຮຽນ, ການເຕົ້າໂຮມໝູ່ບ້ານ—ທຸກບ່ອນທີ່ສະມາຊິກຄອບຄົວທີ່ຮັບບັບຕິສະມາແລ້ວ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາເຮັດວຽກ ແລະ ອາໄສຢູ່.
ຂ້າພະເຈົ້ານະມັດສະການໃນວັນອາທິດເພື່ອເປັນການຢໍ້າເຕືອນວ່າ ເຮົາຕ້ອງການກັນແລະກັນ ແລະ ເຮົາຕ້ອງການພຣະອົງນຳກັນ. ຂອງປະທານ ແລະ ພອນສະຫວັນອັນເປັນເອກະລັກຂອງເຮົາທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາແຕກຕ່າງໃນໂລກແຫ່ງໂລກີ ເຮັດໃຫ້ເຮົາເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນໃນພື້ນທີ່ສັກສິດ. ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ຮຽກຮ້ອງເຮົາໃຫ້ຊ່ວຍເຫລືອ, ຍົກຊຶ່ງກັນແລະກັນ, ແລະ ສິດສອນກັນ. ນີ້ຄືສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ກະທຳ ເມື່ອພຣະອົງໄດ້ປິ່ນປົວຜູ້ຍິງທີ່ເປັນພະຍາດເລືອດຕົກ, ໄດ້ປິ່ນປົວຊາຍທີ່ເປັນພະຍາດຂີ້ທູດທີ່ອ້ອນວອນຂໍຄວາມເມດຕາຈາກພຣະອົງ, ໄດ້ໃຫ້ຄຳປຶກສາແກ່ເສດຖີໜຸ່ມທີ່ຖາມວ່າ ລາວຈະສາມາດເຮັດຫຍັງຕື່ມແນ່, ໄດ້ຮັກນິໂກເດມ ຜູ້ທີ່ຮູ້ດີ ແຕ່ຍັງລັງເລໃນສັດທາຂອງຕົນ, ແລະ ໄດ້ນັ່ງກັບຜູ້ຍິງຢູ່ນ້ຳສ້າງ ຜູ້ທີ່ບໍ່ເໝາະສົມກັບປະເພນີໃນສະໄໝນັ້ນ ແຕ່ເປັນຜູ້ທີ່ພຣະອົງໄດ້ປະກາດພາລະກິດຂອງພຣະເມຊີອາໃຫ້ຟັງ. ນີ້ສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າ ແມ່ນໂບດ—ສະຖານທີ່ແຫ່ງການເຕົ້າໂຮມ ແລະ ການຟື້ນຕົວ, ການສ້ອມແຊມ ແລະ ປັບຄວາມຕັ້ງໃຈໃໝ່. ດັ່ງທີ່ປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ ໄດ້ສິດສອນວ່າ: “ດາງແຫພຣະກິດຕິຄຸນແມ່ນໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນໂລກ. ພຣະເຈົ້າໄດ້ເຊື້ອເຊີນ ທຸກຄົນ ໃຫ້ມາຫາພຣະອົງ. … ຍັງມີບ່ອນວ່າງສຳລັບທຸກຄົນ.”
ບາງຄົນອາດເຄີຍມີປະສົບການທີ່ເຮັດໃຫ້ທ່ານຮູ້ສຶກວ່າ ທ່ານບໍ່ເປັນພາກສ່ວນ. ຂ່າວສານຈາກພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດເຖິງທ່ານ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້ານັ້ນຄືກັນ: “ບັນດາຜູ້ທີ່ເຮັດການໜັກໜ່ວງ ແລະ ແບກພາລະໜັກ ຈົ່ງມາຫາເຮົາ ແລະ ເຮົາຈະໃຫ້ພວກເຈົ້າໄດ້ຮັບຄວາມເຊົາເມື່ອຍ.” ພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດເປັນບ່ອນທີ່ສົມບູນແບບສຳລັບເຮົາ. ການມາໂບດໃຫ້ຄວາມຫວັງແຫ່ງມື້ທີ່ດີກວ່າ, ຄຳສັນຍາທີ່ວ່າ ທ່ານບໍ່ໄດ້ຢູ່ຕົວຄົນດຽວ, ແລະ ຄອບຄົວທີ່ຕ້ອງການເຮົາສໍ່າໆກັບທີ່ເຮົາຕ້ອງການພວກເຂົາ. ແອວເດີ ດີ ທອດ ຄຣິສໂຕເຟີສັນ ຢືນຢັນວ່າ “ການເປັນໜຶ່ງດຽວກັບພຣະບິດາ, ພຣະບຸດ, ແລະ ພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ ແນ່ນອນວ່າຄືການເປັນພາກສ່ວນທີ່ສູງສຸດ.” ສຳລັບຜູ້ໃດທີ່ໄດ້ກ້າວອອກໄປ ແລະ ກຳລັງສະແຫວງຫາໂອກາດທີ່ຈະກັບຄືນມາ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍມອບຄວາມຈິງນິລັນດອນ ແລະ ຄຳເຊື້ອເຊີນ: ທ່ານເປັນພາກສ່ວນ. ກັບຄືນມາສາ. ມັນເຖິງເວລາແລ້ວ.
ໃນໂລກທີ່ຂັດແຍ້ງ ແລະ ແບ່ງແຍກ, ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ພຣະເຢຊູຄຣິດ ເປັນຜູ້ເຮັດໃຫ້ເປັນໜຶ່ງດຽວທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເຊື້ອເຊີນໃຫ້ເຮົາແຕ່ລະຄົນມີຄ່າຄວນສຳລັບຄຳເຊື້ອເຊີນຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໃນການ “ເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນ” ແລະ ປະກາດຢ່າງກ້າຫານດັ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ປະກາດວ່າ, “ພວກເຈົ້າຄືມິດສະຫາຍຂອງເຮົາ.” ໃນພຣະນາມອັນສັກສິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.