ເປັນຄົນກະຕືລືລົ້ນແທນພຣະຄຣິດ
ເຮົາເປັນຄົນທີ່ກະຕືລືລົ້ນແທນພຣະຄຣິດເມື່ອເຮົາຮັບໃຊ້ຢ່າງຊື່ສັດ, ຍອມຮັບຢ່າງຖ່ອມຕົວ, ອົດທົນຢ່າງສະຫງ່າ, ອະທິຖານຢ່າງຈິງໃຈ, ແລະ ຮັບສ່ວນສິນລະລຶກຢ່າງມີຄຸນຄ່າດີພໍ.
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າທັງຫລາຍ, ມື້ນີ້ຂ້າພະເຈົ້າຢາກກ່າວຕໍ່ຄົນໜຸ່ມສາວຂອງສາດສະໜາຈັກ ຮ່ວມທັງຜູ້ສອນສາດສະໜາທີ່ປະເສີດຂອງເຮົາ. ແນ່ນອນວ່າ, ບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ມີຈິດໃຈດັ່ງຄົນໜຸ່ມກໍຖືກເຊື້ອເຊີນຢ່າງຈິງໃຈໃຫ້ຮັບຟັງດ້ວຍ.
ເມື່ອວັນທີ 21 ເດືອນສິງຫາ ທີ່ຜ່ານມານີ້, ປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ ໄດ້ອຸທິດພຣະວິຫານ ສາໂປໂຣ ທີ່ສວຍງາມ—ທີ່ເປັນພຣະວິຫານແຫ່ງທີສາມໃນປະເທດຍີ່ປຸ່ນ. ພຣະວິຫານ ສາໂປໂຣ ຖືກສ້າງຂຶ້ນຢູ່ທີ່ພາກເໜືອຂອງປະເທດຍີ່ປຸ່ນ ໃນສະຖານທີ່ ທີ່ມີຊື່ວ່າ ໂຮໄຄໂດ. ເໝືອນດັ່ງລັດຢູທາ, ຜູ້ບຸກເບີກທີ່ຂະຫຍັນ ແລະ ດຸໝັ່ນໄດ້ໄປຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ທີ່ ໂຮໄຄໂດ.
ໃນປີ 1876, ນັກສຶກສາຊື່ສຽງໂດ່ງດັງຄົນໜຶ່ງຊື່ ທ່ານ ດຣ. ວິວລຽມ ຄະລາກ1 ຖືກຮັບເຊີນໃຫ້ໄປສອນຢູ່ທີ່ ໂຮໄຄໂດ. ເພິ່ນໄດ້ອາໄສຢູ່ປະເທດຍິ່ປຸ່ນພຽງແຕ່ແປດເດືອນເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຄຸນສົມບັດດັ່ງພຣະຄຣິດຂອງເພິ່ນ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ນັກຮຽນໜຸ່ມຂອງເພິ່ນ ທີ່ບໍ່ໄດ້ເປັນຊາວຄຣິດສະຕຽນປະທັບໃຈຫລາຍ. ກ່ອນທີ່ເພິ່ນໄດ້ຈາກໄປ, ເພິ່ນໄດ້ໃຫ້ຂ່າວສານສັ່ງລານັກຮຽນຂອງເພິ່ນ ທີ່ໄດ້ກາຍເປັນສິ່ງອະມະຕະຢູ່ໃນຮູບປັ້ນທອງແດງນີ້.2 ເພິ່ນໄດ້ກ່າວວ່າ, “ຊາຍໜຸ່ມທັງຫລາຍ, ໃຫ້ເປັນຄົນກະຕືລືລົ້ນ!”—“ເປັນຄົນກະຕືລືລົ້ນແທນພຣະຄຣິດ.”3 ຄຳສັ່ງຂອງເພິ່ນ ວ່າໃຫ້ “ເປັນຄົນກະຕືລືລົ້ນແທນພຣະຄຣິດ” ສາມາດຊ່ວຍຊີ້ນຳການເລືອກປະຈຳວັນ ສຳລັບໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍໄດ້.
ການ “ເປັນຄົນກະຕືລືລົ້ນແທນພຣະຄຣິດ” ໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ? ການເປັນຄົນກະຕືລືລົ້ນແທນພຣະຄຣິດ ໝາຍຄວາມວ່າ ການເປັນຄົນກະຕືລືລົ້ນ, ເຈາະຈົງ, ແລະ ອຸທິດຕົນຕໍ່ວຽກງານຂອງພຣະອົງ. ການເປັນຄົນກະຕືລືລົ້ນແທນພຣະຄຣິດ ໝາຍຄວາມວ່າ ໜ້ອຍເທື່ອທີ່ເຮົາຈະຖືກເລືອກໃຫ້ມີຊື່ສຽງເດັ່ນ ແຕກຕ່າງຈາກຄົນອື່ນສຳລັບກຽດຕິຍົດ. ການເປັນຄົນກະຕືລືລົ້ນແທນພຣະຄຣິດ ໝາຍຄວາມວ່າ ເຮົາຮັບໃຊ້ຢ່າງຊື່ສັດ ແລະ ພາກພຽນ ໃນຫວອດ ແລະ ສາຂາຂອງເຮົາ ປາດສະຈາກການເວົ້າຈົ່ມ ແຕ່ດ້ວຍຈິດໃຈປິຕິຍິນດີ.
ຜູ້ສອນສາດສະໜາຂອງເຮົາ ທີ່ຮັບໃຊ້ຢູ່ຕະຫລອດທົ່ວໂລກ ເປັນຕົວຢ່າງທີ່ສວຍງາມຂອງບັນດາຜູ້ຄົນທີ່ ກະຕືລືລົ້ນແທນພຣະຄຣິດແທ້ໆ. ເມື່ອສາມສີ່ປີກ່ອນ, ຊິດສະເຕີ ຢາມາຊີຕາ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບໃຊ້ຢູ່ເຂດເຜີຍແຜ່ ນາໂກຢາ ປະເທດຍິ່ປຸ່ນ. ຜູ້ສອນສາດສະໜາຂອງພວກເຮົາເປັນຄົນທີ່ກະຕືລືລົ້ນ ແທນພຣະຄຣິດ. ຄົນໜຶ່ງໃນບັນດາຜູ້ສອນສາດສະໜາເຫລົ່ານັ້ນ ແມ່ນຊາຍໜຸ່ມຊື່ ແອວເດີ ຄາວວັນ.
ແອວເດີ ຄາວວັນ ບໍ່ມີຂາເບື້ອງຂວາເພາະອຸປະຕິເຫດກັບລົດຖີບຕອນຍັງນ້ອຍ. ສາມສີ່ອາທິດຫລັງຈາກລາວໄດ້ໄປເຖິງສະໜາມເຜີຍແຜ່, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບໂທລະສັບຈາກຄູ່ສອນສາດສະໜາຂອງລາວ. ຂາທຽມຂອງ ແອວເດີ ຄາວວັນ ຫັກຂະນະທີ່ລາວໄດ້ຂັບລົດຖີບຂອງລາວ. ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພາລາວໄປຫາສະຖານທີ່ສ້ອມແປງທີ່ດີ, ແລະ ຢູ່ທີ່ຫ້ອງສ່ວນຕົວນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນຂາຂອງລາວເປັນເທື່ອທຳອິດ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຮູ້ວ່າ ລາວໄດ້ທົນກັບຄວາມເຈັບປວດຫລາຍຂະໜາດໃດ. ຂາທຽມຂອງລາວຖືກສ້ອມແປງ, ແລະ ລາວກໍໄດ້ກັບຄືນໄປທີ່ເຂດເຜີຍແຜ່ຂອງລາວ.
ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ອາທິດຕໍ່ໆໄປ, ຂາທຽມຂອງລາວກໍໄດ້ຫັກຊ້ຳແລ້ວຊ້ຳອີກ. ທີ່ປຶກສາທາງການແພດຂອງເຂດໄດ້ແນະນຳວ່າໃຫ້ ແອວເດີ ຄາວວັນ ກັບບ້ານ ເພື່ອໄປຮັບການມອບໝາຍໃໝ່ ບ່ອນທີ່ລາວສາມາດຮັບໃຊ້ໄດ້. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕໍ່ຕ້ານຄຳແນະນຳນີ້ ເພາະວ່າ ແອວເດີ ຄາວວັນ ເປັນຜູ້ສອນສາດສະໜາທີ່ດີເລີດ, ແລະ ເພາະວ່າລາວໄດ້ມີຄວາມປາດຖະໜາອັນແຮງກ້າທີ່ຈະເຜີຍແຜ່ຢູ່ປະເທດຍີ່ປຸ່ນ. ແຕ່ ເທື່ອລະເລັກເທື່ອລະໜ້ອຍ, ແອວເດີ ຄາວວັນ ກໍເລີ່ມເຂົ້າໃຈ ເຖິງຂີດຈຳກັດທາງຮ່າງກາຍຂອງລາວ. ແຕ່ເຖິງແມ່ນວ່າມີບັນຫານີ້, ລາວບໍ່ໄດ້ຈົ່ມຈັກເທື່ອ.
ອີກເທື່ອໜຶ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຄຳແນະນຳວ່າໃຫ້ ແອວເດີ ຄາວວັນ ໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ບ່ອນທີ່ບໍ່ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ລາວຕ້ອງຂີ່ລົດຖີບ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄຕ່ຕອງສະພາບການນີ້. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄິດກ່ຽວກັບ ແອວເດີ ຄາວວັນ ແລະ ອະນາຄົດຂອງລາວ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອະທິຖານກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້. ຂ້າພະເຈົ້າຖືກດົນໃຈວ່າ ແມ່ນແລ້ວ, ແອວເດີ ຄາວວັນ ຄວນກັບບ້ານ ແລະ ລໍຖ້າການມອບໝາຍໃໝ່. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໂທຫາລາວ ແລະ ໄດ້ສະແດງຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມຫ່ວງໃຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ແກ່ລາວ ແລະ ໄດ້ບອກລາວເຖິງການຕັດສິນໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ລາວບໍ່ໄດ້ເວົ້າຫຍັງ ເປັນຄຳຕອບ. ຂ້າພະເຈົ້າພຽງແຕ່ໄດ້ຍິນສຽງໄຫ້ຂອງລາວຢູ່ໃນສາຍ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເວົ້າກັບລາວວ່າ, “ແອວເດີ ຄາວວັນ ເອີຍ, ເຈົ້າບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງໃຫ້ຄຳຕອບຂ້ອຍໃນເວລານີ້. ຂ້ອຍຈະໂທຫາເຈົ້າມື້ອື່ນ. ຂໍໃຫ້ເຈົ້າພິຈາລະນາຄຳແນະນຳຂອງຂ້ອຍດ້ວຍການອະທິຖານ ຢ່າງຈິງໃຈເດີ.”
ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໂທຫາລາວເຊົ້າຕໍ່ມາ, ລາວໄດ້ບອກຢ່າງຖ່ອມຕົວວ່າ ລາວຈະເຮັດຕາມຄຳແນະນຳຂອງຂ້າພະເຈົ້າ.
ລະຫວ່າງການສຳພາດຄັ້ງສຸດທ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າກັບລາວ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖາມຄຳຖາມນີ້ກັບລາວວ່າ: “ແອວເດີ ຄາວວັນ, ເຈົ້າໄດ້ຂໍຮ້ອງໃນໃບສະໝັກສອນສາດສະໜາຂອງເຈົ້າບໍວ່າ ໃຫ້ສົ່ງເຈົ້າໄປທີ່ເຂດເຜີຍແຜ່ ບ່ອນທີ່ເຈົ້າບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ຂີ່ລົດຖີບ?”
ລາວໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ໂດຍ, ທ່ານປະທານ, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຂໍດັ່ງນັ້ນ.”
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕອບວ່າ, “ແອວເດີ ຄາວວັນ, ເຈົ້າຖືກເອີ້ນໃຫ້ມາຮັບໃຊ້ຢູ່ທີ່ເຂດເຜີຍແຜ່ ນາໂກຢາ ປະເທດຍິ່ປຸ່ນ ບ່ອນທີ່ເຈົ້າຕ້ອງໄດ້ຂີ່ລົດຖີບ. ເຈົ້າໄດ້ບອກເລື່ອງນີ້ໃຫ້ປະທານສະເຕກຂອງເຈົ້າຮູ້ບໍ?”
ຂ້າພະເຈົ້າຕົກໃຈໂດຍຄຳຕອບຂອງລາວ. ລາວໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ບໍ່, ຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ບອກເພິ່ນ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຕັ້ງໃຈວ່າ ຖ້າຫາກເຂດເຜີຍແຜ່ ນີ້ ເປັນບ່ອນທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຢາກເອີ້ນໃຫ້ຂ້ານ້ອຍມາ, ຂ້ານ້ອຍຈະໄປທີ່ສະຖານທີ່ອອກກຳລັງກາຍ ແລະ ເຝິກຮ່າງກາຍຂອງຂ້ານ້ອຍໃຫ້ຂີ່ລົດຖີບໃຫ້ໄດ້.”
ໃນທ້າຍການສຳພາດຂອງເຮົາ, ລາວໄດ້ຖາມຄຳຖາມນີ້ກັບຂ້າພະເຈົ້າດ້ວຍນ້ຳຕາວ່າ, “ທ່ານປະທານ ຢາມາຊີຕາ, ເປັນຫຍັງຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງໄດ້ມາປະເທດຍີ່ປຸ່ນ? ຂ້ານ້ອຍມາທີ່ນີ້ເພາະເຫດໃດ?”
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕອບລາວປາດສະຈາກການລັງເລໃຈວ່າ, “ແອວເດີ ຄາວວັນ, ຂ້ອຍຮູ້ສາເຫດໜຶ່ງທີ່ເຈົ້າໄດ້ມາທີ່ນີ້. ເຈົ້າໄດ້ມາທີ່ນີ້ເພື່ອຜົນປະໂຫຍດຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈວ່າ ຂ້ອຍໄດ້ຮັບໃຊ້ກັບຊາຍໜຸ່ມທີ່ປະເສີດຄົນໜຶ່ງ. ຂ້ອຍໄດ້ຮັບພອນທີ່ໄດ້ຮູ້ຈັກເຈົ້າ.”
ຂ້າພະເຈົ້າດີໃຈທີ່ຈະລາຍງານວ່າ ແອວເດີ ຄາວວັນ ໄດ້ກັບບ້ານຫາຄອບຄົວທີ່ຮັກລາວ ແລະ ວ່າລາວໄດ້ຮັບການມອບໝາຍໃໝ່ ໃຫ້ຮັບໃຊ້ຢູ່ບ່ອນທີ່ລາວສາມາດໃຊ້ລົດເພື່ອການເດີນທາງຂອງລາວ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ພຽງແຕ່ພາກພູມໃຈນຳ ແອວເດີ ຄາວວັນ ເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ນຳຜູ້ສອນສາດສະໜາທຸກໆຄົນ ຕະຫລອດທົ່ວໂລກ ຜູ້ທີ່ຮັບໃຊ້ຢ່າງເຕັມໃຈ ໂດຍບໍ່ຈົ່ມຫຍັງເລີຍ. ຂໍຂອບໃຈ ແອວເດີ ແລະ ຊິດສະເຕີ ທັງຫລາຍ ສຳລັບສັດທາ, ຄວາມເອົາໃຈໃສ່, ແລະ ຄວາມກະຕືລືລົ້ນອັນແຮງກ້າແທນພຣະຄຣິດຂອງພວກເຈົ້າ.
ພຣະຄຳພີມໍມອນບັນຈຸເລື່ອງລາວຫລາຍຢ່າງ ເຖິງຜູ້ຄົນທີ່ກະຕືລືລົ້ນແທນພຣະຄຣິດ. ແອວມາຜູ້ລູກ ຕອນເປັນຊາຍໜຸ່ມໄດ້ຂົ່ມເຫັງສາດສະໜາຈັກ ແລະ ສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກ. ຕໍ່ມາເພິ່ນໄດ້ມີການປ່ຽນແປງໃນໃຈລະດັບໃຫຍ່ ແລະ ໄດ້ຮັບໃຊ້ເປັນຜູ້ສອນສາດສະໜາທີ່ມີພະລັງ. ເພິ່ນໄດ້ສະແຫວງຫາການຊີ້ນຳຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ແລະ ເພິ່ນໄດ້ໃຫ້ພອນຄູ່ສອນສາດສະໜາຂອງເພິ່ນ ຂະນະທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບໃຊ້ນຳເພິ່ນ. ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນເຂັ້ມແຂງ, ແລະ ເພິ່ນກໍໄດ້ເອົາຊະນະຄວາມຍາກລຳບາກທີ່ເພິ່ນໄດ້ປະເຊີນ.
ແອວມາຄົນນີ້ໄດ້ມອບຄຳແນະນຳດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້ໃຫ້ແກ່ ຮີລາມັນ ລູກຊາຍຂອງເພິ່ນວ່າ:
“ຜູ້ໃດກໍຕາມທີ່ໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະເຈົ້າ, ຜູ້ນັ້ນຈະໄດ້ຮັບການອູ້ມຊູໃນເວລາຂັດສົນຂອງພວກເຂົາ, ແລະ ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຂອງພວກເຂົາ, ແລະ ຄວາມທຸກຂອງພວກເຂົາ. …
“… ຈົ່ງຮັກສາພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າ. …
“ຈົ່ງປຶກສານຳພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໃນການກະທຳທັງໝົດຂອງລູກ, ແລະ ພຣະອົງຈະຊີ້ທາງໃຫ້ລູກເພື່ອຄວາມດີ.”4
ລູກຊາຍຄົນທີສອງຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໃຊ້ຊີວິດໃນໄວໜຸ່ມຂອງລາວ ຫ່າງໄກຈາກສາດສະໜາຈັກ. ຕອນລາວມີອາຍຸ 20 ປີ, ລາວໄດ້ມີປະສົບການໜຶ່ງທີ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ລາວຢາກຈະປ່ຽນແປງຊີວິດຂອງລາວ. ດ້ວຍຄວາມຮັກ, ການອະທິຖານ, ແລະ ຄວາມຊ່ວຍເຫລືອຈາກຄອບຄົວຂອງລາວ ແລະ ສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກ, ແລະ ໃນທີ່ສຸດ, ຜ່ານຄວາມເມດຕາສົງສານ ແລະ ພຣະຄຸນຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ລາວກໍໄດ້ກັບຄືນມາສູ່ສາດສະໜາຈັກ.
ຕໍ່ມາລາວໄດ້ຖືກເອີ້ນໃຫ້ໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ເຂດເຜີຍແຜ່ ຊີອາໂທ ລັດວໍຊິງຕັນ. ໃນຕອນຕົ້ນ ລາວໄດ້ມີຄວາມທໍ້ຖອຍໃຈຫລາຍ. ທຸກໆຄືນ ເປັນເວລາສາມເດືອນໃນຕອນຕົ້ນ, ລາວໄດ້ຮ້ອງໄຫ້ຢູ່ໃນຫ້ອງນ້ຳ. ເໝືອນດັ່ງ ແອວເດີ ຄາວວັນ, ລາວໄດ້ສະແຫວງຫາເພື່ອຈະເຂົ້າໃຈວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍຢູ່ທີ່ນີ້ເພາະເຫດໃດ?”
ຫລັງຈາກລາວໄດ້ຮັບໃຊ້ເປັນເວລາໜຶ່ງປີ, ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບອີເມວທີ່ເປັນຄຳຕອບຕໍ່ຄຳອະທິຖານຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າ. ລາວໄດ້ຂຽນວ່າ: “ໃນເວລານີ້ລູກສາມາດຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ພຣະເຢຊູແທ້ໆ. ລູກຈະເຮັດວຽກໃຫ້ຂະຫຍັນຫລາຍຂຶ້ນ ເພື່ອຈະກາຍເປັນຄົນເໝືອນດັ່ງສາດສະດາໃນສະໄໝບູຮານ. ເຖິງແມ່ນວ່າລູກກຳລັງມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫລາຍຢ່າງຢູ່, ລູກກໍມີຄວາມສຸກແທ້ໆ. ການຮັບໃຊ້ພຣະເຢຊູເປັນສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດເລີຍ. ບໍ່ມີຫຍັງປະເສີດໄປກວ່ານີ້. ລູກມີຄວາມສຸກຫລາຍແທ້ໆ.”
ລາວໄດ້ຮູ້ສຶກເໝືອນດັ່ງ ແອວມາ ວ່າ: “ແລະ ໂອ້, ພໍ່ບໍ່ເຄີຍເຫັນຄວາມສຸກ ແລະ ຄວາມສະຫວ່າງອັນໃດທີ່ໜ້າອັດສະຈັນເຊັ່ນນີ້; ແທ້ຈິງແລ້ວ, ຈິດວິນຍານຂອງພໍ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມສຸກທີ່ສຸດເທົ່າກັບຄວາມເຈັບປວດຂອງພໍ່!”5
ໃນຊີວິດຂອງເຮົາ ເຮົາມີຄວາມຂັດສົນ, ແຕ່ຖ້າຫາກເຮົາເປັນຄົນທີ່ກະຕືລືລົ້ນແທນພຣະຄຣິດ, ເຮົາສາມາດເອົາໃຈໃສ່ພຣະອົງ ແລະ ຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມສຸກ ແມ່ນແຕ່ໃນທ່າມກາງຄວາມຂັດສົນນັ້ນ. ພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງເຮົາເປັນຕົວຢ່າງທີ່ປະເສີດເລີດ. ພຣະອົງໄດ້ເຂົ້າໃຈພາລະກິດອັນສັກສິດຂອງພຣະອົງ ແລະ ໄດ້ເຊື່ອຟັງຕໍ່ພຣະປະສົງຂອງພຣະບິດາເຈົ້າ. ຊ່າງເປັນພອນອັນປະເສີດລ້ຳທີ່ຈະນຳເອົາຕົວຢ່າງທີ່ປະເສີດຂອງພຣະອົງເຂົ້າມາສູ່ຄວາມຊົງຈຳຂອງເຮົາ ແຕ່ລະອາທິດ ຂະນະທີ່ເຮົາຮັບສ່ວນສິນລະລຶກ.
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າທັງຫລາຍ, ເຮົາເປັນຄົນທີ່ກະຕືລືລົ້ນແທນພຣະຄຣິດເມື່ອເຮົາຮັບໃຊ້ຢ່າງຊື່ສັດ, ຍອມຮັບຢ່າງຖ່ອມຕົວ, ອົດທົນຢ່າງສະຫງ່າ, ອະທິຖານຢ່າງຈິງໃຈ, ແລະ ຮັບສ່ວນສິນລະລຶກຢ່າງມີຄຸນຄ່າດີພໍ.
ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງເປັນຄົນທີ່ກະຕືລືລົ້ນແທນພຣະຄຣິດ ຂະນະທີ່ເຮົາຍອມຮັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ ແລະ ຄວາມຂັດສົນຂອງເຮົາດ້ວຍຄວາມອົດທົນ ແລະ ສັດທາ ແລະ ພົບເຫັນຄວາມສຸກໃນການເຮັດ ແລະ ຮັກສາພັນທະສັນຍາຂອງເຮົາ.
ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຮູ້ຈັກທ່ານ. ພຣະອົງຮູ້ຈັກຄວາມດີ້ນລົນ ແລະ ຄວາມກັງວົນຂອງທ່ານ. ພຣະອົງຮູ້ຄວາມປາດຖະໜາຂອງທ່ານ ທີ່ຈະຮັບໃຊ້ພຣະອົງດ້ວຍການອຸທິດຕົນ, ແລະ ແມ່ນແຕ່ ດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນ. ຂໍໃຫ້ພຣະອົງຈົ່ງຊີ້ນຳ ແລະ ປະທານພອນໃຫ້ແກ່ທ່ານ ຂະນະທີ່ທ່ານເຮັດດັ່ງນັ້ນ. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.