ໂອ້ ແຜນຂອງພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຮົາຍິ່ງໃຫຍ່ພຽງໃດ!
ເຮົາຖືກອ້ອມຮອບໄປດ້ວຍຄວາມສະຫວ່າງ ແລະ ຄວາມຈິງທີ່ໜ້າອັດສະຈັນໃຈ ຈົນຂ້າພະເຈົ້າສົງໄສວ່າ ເຮົາມີຄວາມກະຕັນຍູຕໍ່ສິ່ງທີ່ເຮົາມີຢູ່ບໍ.
ຊ່າງເປັນພອນແທ້ໆ ທີ່ພວກເຮົາໄດ້ມາເຕົ້າໂຮມກັນ ໃນກອງປະຊຸມໃຫຍ່ທົ່ວໂລກນີ້ ພາຍໃຕ້ການຊີ້ນຳ ແລະ ການນຳພາຂອງສາດສະດາທີ່ຮັກຂອງພວກເຮົາ ປະທານ ທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ. ປະທານເອີຍ, ພວກເຮົາຮັກທ່ານ ແລະ ພວກເຮົາສະໜັບສະໜູນທ່ານ ດ້ວຍສຸດໃຈ!
ຕອນຂ້າພະເຈົ້າເປັນນັກບິນ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເພິ່ງຄວາມແນ່ຊັດ ແລະ ເພິ່ງລະບົບຄອມພິວເຕີ ຫລາຍທີ່ສຸດ,ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຄ່ອຍໄດ້ໃຊ້ຄອມພິວເຕີຂອງຕົນເອງ. ໃນບ່ອນທຳງານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ໃນຖານະເປັນຜູ້ບໍລິຫານ, ຂ້າພະເຈົ້າມີຜູ້ຊ່ວຍ ແລະ ເລຂາ ຊ່ວຍທຳງານ.
ທຸກສິ່ງໄດ້ປ່ຽນໄປ ໃນປີ 1994, ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກເອີ້ນໃຫ້ເປັນເຈົ້າໜ້າທີ່ຊັ້ນຜູ້ໃຫຍ່. ການເອີ້ນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແມ່ນຮ່ວມດ້ວຍໂອກາດທີ່ດີຫລາຍຢ່າງ ເພື່ອປະຕິບັດ, ແຕ່ມັນຍັງຮ່ວມດ້ວຍການເຮັດວຽກຫລາຍສົມຄວນຢູ່ຫ້ອງການຂອງສາດສະໜາຈັກນຳອີກ—ຫລາຍກວ່າທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ ຈະເປັນໄປໄດ້.
ຕໍ່ຄວາມປະຫລາດໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເຄື່ອງມືທີ່ຊ່ວຍຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ຈັດວຽກງານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ໃຫ້ຮຽບຮ້ອຍດີ ແມ່ນຄອມພິວເຕີສ່ວນຕົວ.
ເປັນເທື່ອທຳອິດໃນຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງໄດ້ໃຊ້ສິ່ງທີ່ແປກ, ລຶກລັບ, ແລະ ບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈໄດ້.
ຈາກຕອນຕົ້ນ, ຄອມພິວເຕີ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າກໍບໍ່ລົງເອີ່ຍກັນດີ.
ຜູ້ຄົນທີ່ຮູ້ຈັກຄອມພິວເຕີດີ ໄດ້ພະຍາຍາມສອນຂ້າພະເຈົ້າ ເຖິງການໃຊ້ມັນ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຢືນຢູ່ຂ້າງຫລັງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເດ່ມືຂ້າມບ່າຂອງຂ້າພະເຈົ້າມາ, ນິ້ວມືຂອງເຂົາເຈົ້າຕີແປ້ນອັກສອນຢ່າງວ່ອງໄວ.
“ເຫັນບໍ?” ເຂົາເຈົ້າເວົ້າດ້ວຍຄວາມພູມໃຈ. “ຕ້ອງເຮັດແນວນັ້ນ.”
ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຫັນ. ມັນເປັນການປ່ຽນແປງທີ່ຍາກຫລາຍ.
ການຮຽນໃຊ້ຄອມພິວເຕີຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແມ່ນຊ້າຫລາຍ.
ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງໄດ້ໃຊ້ເວລາດົນເຕີບ, ເຮັດລຶ້ມຄືນເທື່ອແລ້ວເທື່ອອີກ, ຕ້ອງອົດທົນ, ຕ້ອງມີຄວາມຫວັງ ແລະ ມີສັດທາຫລາຍທີ່ສຸດ; ໄດ້ຮັບຄວາມໝັ້ນໃຈຫລາຍຈາກພັນລະຍາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ແລະ ໝົດນ້ຳໂຊດາ ຫລາຍລິດ ແຕ່ຊິບໍ່ບອກວ່າ ແມ່ນຊະນິດໃດ.
ບັດນີ້, 22 ປີ ຜ່ານໄປ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກອ້ອມຮອບໄປດ້ວຍເທັກໂນໂລຈີຂອງເຄື່ອງຄອມພິວເຕີ. ຂ້າພະເຈົ້າມີອີເມວ, ມີ Twitter, ແລະ ມີ Facebook. ຂ້າພະເຈົ້າມີມືຖືທີ່ສະຫລາດ, ມີກະດານອ່ານປຶ້ມ, ມີ ຄອມພິວເຕີນ້ອຍ, ແລະ ມີກ້ອງຖ່າຍຮູບດີຈີຕອນ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ຄວາມຮູ້ຂອງຂ້າພະເຈົ້າເລື່ອງຄອມພິວເຕີ ບໍ່ສາມາດທຽບເທົ່າກັບຄວາມຮູ້ຂອງເດັກນ້ອຍອາຍຸເຈັດປີກໍຕາມ, ສຳລັບຄົນອາຍຸເກືອບເຖິງແປດສິບປີແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍເຮັດໄດ້ດີຫລາຍ.
ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສັງເກດເຫັນບາງສິ່ງທີ່ໜ້າສົນໃຈ. ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ຈັກໃຊ້ເທັກໂນໂລຈີຫລາຍຂຶ້ນເທົ່າໃດ, ຂ້າພະເຈົ້າຍິ່ງປະເມີນຄ່າຂອງມັນໜ້ອຍລົງເທົ່ານັ້ນ.
ໃນປະຫວັດສາດສ່ວນໃຫຍ່ຂອງມະນຸດ, ການສື່ສານແມ່ນໄວເທົ່າກັບຄວາມໄວຂອງມ້າ, ການສົ່ງຂ່າວ ແລະ ການລໍຖ້າຂ່າວ ຕ້ອງໄດ້ໃຊ້ເວລາຫລາຍມື້ ຫລື ແມ່ນແຕ່ເປັນເວລາຫລາຍເດືອນ. ທຸກວັນນີ້ ຂ່າວສານຂອງເຮົາ ໄດ້ຖືກສົ່ງໄປຢ່າງໄວ ທາງອາວະກາດ ຫລື ເປັນໄລຍະຫລາຍພັນແມັດ ໃຕ້ນ້ຳທະເລ ເພື່ອສົ່ງໄປໃຫ້ບາງຄົນ ຢູ່ຊີກໂລກອີກເບື້ອງໜຶ່ງ, ແລະ ຖ້າຫາກຂ່າວສານມາຊ້າ ແມ່ນແຕ່ສອງສາມວິນາທີ, ເຮົາກໍຈະງຸດງິດໃຈ ແລະ ອົດທົນລໍບໍ່ໄດ້ອີກແລ້ວ.
ມັນເປັນທຳມະຊາດຂອງມະນຸດ: ເມື່ອເຮົາລຶ້ງເຄີຍກັບບາງສິ່ງຫລາຍເທົ່າໃດ, ແມ່ນແຕ່ສິ່ງມະຫັດສະຈັນ ແລະ ການດົນໃຈທີ່ໜ້າພິສະຫວົງ, ເຮົາກໍຈະໝົດຄວາມຮູ້ສຶກຕື່ນເຕັ້ນ ແລະ ປະພຶດກັບມັນ ແບບທຳມະດາ.
ເຮົາປະເມີນຄ່າຂອງຄວາມຈິງທາງວິນຍານໜ້ອຍລົງບໍ?
ການປະເມີນຄ່າເທັກໂນໂລຈີ ແລະ ຄວາມສະດວກຂອງເຮົາໃນປະຈຸບັນໜ້ອຍລົງ ອາດບໍ່ສຳຄັນຫລາຍປານໃດ. ແຕ່, ໜ້າເສຍໃຈ, ບາງເທື່ອເຮົາໄດ້ປະພຶດແບບດຽວກັນນັ້ນ ກັບຄຳສອນແຫ່ງນິລັນດອນ ທີ່ຂະຫຍາຍຈິດວິນຍານຂອງເຮົາ ເຖິງພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ໃນສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ເຮົາໄດ້ຮັບພອນຫລາຍ. ເຮົາຖືກອ້ອມຮອບໄປດ້ວຍຄວາມສະຫວ່າງ ແລະ ຄວາມຈິງທີ່ໜ້າອັດສະຈັນໃຈ ຈົນຂ້າພະເຈົ້າສົງໄສວ່າ ເຮົາມີຄວາມກະຕັນຍູຕໍ່ສິ່ງທີ່ເຮົາມີຢູ່ບໍ.
ໃຫ້ຄິດກ່ຽວກັບສານຸສິດລຸ້ນທຳອິດ ທີ່ໄດ້ຍ່າງ ແລະ ເວົ້າລົມກັບພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ຕອນພຣະອົງໄດ້ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຂອພຣະອົງຢູ່ໃນໂລກ. ໃຫ້ວາດພາບເຫັນ ເຂົາເຈົ້າມີຄວາມກະຕັນຍູ ແລະ ມີຄວາມຄາລະວະຫລາຍຂະໜາດໃດ ເມື່ອເຂົາເຈົ້າໄດ້ເຫັນພຣະອົງລຸກຂຶ້ນມາຈາກອຸບມຸງ, ຕອນທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ແຕະຕ້ອງຮອຍແຜໃນພຣະຫັດຂອງພຣະອົງ. ຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າຄົງບໍ່ເໝືອນເດີມອີກ!
ໃຫ້ຄິດກ່ຽວກັບໄພ່ພົນໃນສະໄໝເລີ່ມຕົ້ນ ຜູ້ໄດ້ຮູ້ຈັກສາດສະດາໂຈເຊັບ ສະມິດ ແລະ ໄດ້ຟັງເພິ່ນສັ່ງສອນພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຖືກຟື້ນຟູຄືນມາໃໝ່. ໃຫ້ວາດພາບເຫັນ ເຂົາເຈົ້າຮູ້ສຶກແນວໃດ ທີ່ຮູ້ວ່າ ຜ້າມ່ານລະຫວ່າງສະຫວັນ ແລະ ແຜ່ນດິນໂລກ ໄດ້ຖືກເປີດອີກ, ໃຫ້ຄວາມສະຫວ່າງ ແລະ ຄວາມຮູ້ ແກ່ໂລກ ຈາກບ້ານໃນສະຫວັນເບື້ອງເທິງ.
ແຕ່ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ໃຫ້ຄິດເຖິງຕອນທຳອິດທີ່ທ່ານໄດ້ເຊື່ອ ແລະ ເຂົ້າໃຈວ່າ ທ່ານເປັນລູກຂອງພຣະເຈົ້າແທ້ໆ; ວ່າພຣະເຢຊູຄຣິດ ໄດ້ເຕັມພຣະໄທຮັບທຸກທໍລະມານແທນບາບ ຂອງທ່ານ ເພື່ອວ່າທ່ານຈະສະອາດຄືນອີກ; ວ່າອຳນາດຂອງຖານະປະໂລຫິດນັ້ນເປັນຄວາມຈິງ ແລະ ສາມາດຜູກມັດທ່ານເຂົ້າກັບຄົນທີ່ທ່ານຮັກ ສຳລັບການເວລາ ແລະ ສຳລັບຊົ່ວນິລັນດອນໄດ້; ວ່າມີສາດສະດາທີ່ມີຊີວິດຢູ່ໃນໂລກ ທຸກວັນນີ້. ສິ່ງນີ້ປະເສີດ ແລະ ໜ້າອັດສະຈັນໃຈບໍ?
ເມື່ອພິຈາລະນາທັງໝົດນີ້, ເປັນໄປໄດ້ແນວໃດ ທີ່ວ່າ ທຸກຄົນບໍ່ກະຕືລືລົ້ນ ກັບການໄປໂບດຂອງເຮົາ ເພື່ອນະມັດສະການ? ຫລື ເມື່ອຍກັບການອ່ານພຣະຄຳພີທີ່ສັກສິດ? ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ ສິ່ງນີ້ເກີດຂຶ້ນໄດ້ ເພາະໃຈຂອງເຮົາ ບໍ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກ ກະຕັນຍູ ແລະ ພິສະຫວົງ ສຳລັບຂອງປະທານທີ່ສັກສິດ ແລະ ປະເສີດ ທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ປະທານໃຫ້ເຮົາ. ຄວາມຈິງທີ່ປ່ຽນແປງຊີວິດ ແມ່ນຢູ່ຕໍ່ໜ້າເຮົາ ແລະ ຢູ່ໄກພຽງແຄ່ເອື້ອມມືເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ບາງເທື່ອເຮົາບໍ່ສົນໃຈກັບການຢູ່ໃນເສັ້ນທາງຂອງການເປັນສານຸສິດ. ສ່ວນຫລາຍແລ້ວ ເຮົາມັກປ່ອຍໃຫ້ຄວາມຂາດຕົກບົກພ່ອງຂອງເພື່ອນສະມາຊິກມາລົບກວນເຮົາ ແທນທີ່ເຮົາຈະເຮັດຕາມຕົວຢ່າງຂອງພຣະອາຈານ. ເສັ້ນທາງຊີວິດຂອງເຮົາເຕັມໄປດ້ວຍໂອກາດທີ່ຍອດຍ້ຽມ, ແຕ່ເຮົາບໍ່ເຫັນເຖິງຄວາມສຳຄັນຂອງມັນເລີຍ.
ຂ່າວສານທີ່ຄຸ້ນຫູ
ຕອນຂ້າພະເຈົ້າຍັງນ້ອຍ, ໝູ່ເພື່ອນໄດ້ຖາມຂ້າພະເຈົ້າເລື່ອງສາດສະໜາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ສ່ວນຫລາຍແລ້ວ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນໂດຍການບອກເຖິງຄວາມແຕກຕ່າງ, ເຊັ່ນພຣະວາຈາແຫ່ງປັນຍາ. ບາງເທື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເນັ້ນໜັກເຖິງຄວາມຄ້າຍຄືກັນຂອງສາດສະໜາຂອງຊາວຄຣິດ. ບໍ່ມີສິ່ງໃດປະທັບໃຈເຂົາເຈົ້າຫລາຍເທົ່າໃດ. ແຕ່ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກ່າວກ່ຽວກັບແຜນແຫ່ງຄວາມສຸກຂອງພຣະບິດາຜູ້ສະຖິດຢູ່ໃນສະຫວັນ ທີ່ມີສຳລັບເຮົາ ໃນຖານະທີ່ເປັນລູກໆຂອງພຣະອົງ, ເຂົາເຈົ້າເກີດມີຄວາມສົນໃຈ.
ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ໄດ້ຕອນຂ້າພະເຈົ້າພະຍາຍາມແຕ້ມຮູບແຜນແຫ່ງຄວາມລອດໃສ່ເທິງກະດານດຳ ຢູ່ຫ້ອງຮຽນຂອງໂບດພວກເຮົາ ຢູ່ເມືອງຟະແຣງເຝີດ, ປະເທດເຢຍລະມັນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ແຕ້ມຮູບວົງມົນ ອັນໜຶ່ງເປັນຕົວແທນໃຫ້ຊີວິດກ່ອນເກີດ, ອັນໜຶ່ງແມ່ນຊ່ວງມະຕະ, ແລະ ອັນໜຶ່ງແມ່ນຕອນເຮົາກັບໄປຫາພຣະບິດາມານດາແຫ່ງສະຫວັນຂອງເຮົາ ຫລັງຈາກຊີວິດນີ້.
ຕອນເປັນໄວລຸ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າກໍມັກແບ່ງປັນຂ່າວສານນີ້ຂະໜາດ. ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອະທິບາຍກ່ຽວກັບຫລັກທຳເຫລົ່ານີ້ ໃນຖ້ອຍຄຳທີ່ລຽບງ່າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າຈະເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມກະຕັນຍູຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ຜູ້ຮັກລູກໆຂອງພຣະອົງ, ແລະ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ຜູ້ໄດ້ໄຖ່ເຮົາທຸກຄົນ ຈາກຄວາມຕາຍ ແລະ ນະລົກ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີຄວາມພາກພູມໃຈຫລາຍກັບຂ່າວສານນີ້ ເຖິງຄວາມຮັກ, ຄວາມສຸກ, ແລະ ຄວາມຫວັງ.
ໝູ່ເພື່ອນບາງຄົນຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເວົ້າວ່າ ເຂົາເຈົ້າຮູ້ສຶກຄຸ້ນເຄີຍກັບຂ່າວສານນີ້, ເຖິງແມ່ນວ່າ ເຂົາເຈົ້າບໍ່ເຄີຍໄດ້ຍິນມັນມາກ່ອນ ໃນສາດສະໜາຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເບິ່ງຄືກັບວ່າ ເຂົາເຈົ້າຮູ້ຕະຫລອດເວລາວ່າ ເລື່ອງນີ້ເປັນຄວາມຈິງ; ຄືກັບວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເວົ້າເລື່ອງທີ່ເຂົາເຈົ້າເຄີຍຮູ້ຈັກ ແລະ ຝັງໃຈຢູ່ແລ້ວ.
ເຮົາມີຄຳຕອບ!
ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອວ່າ ມະນຸດທຸກຄົນກໍມີຄຳຖາມຢູ່ໃນໃຈກ່ຽວກັບຊີວິດ. ເຮົາມາຈາກໃສ? ເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງມາຢູ່ນີ້? ຈະມີຫຍັງເກີດຂຶ້ນຫລັງຈາກເຮົາຕາຍໄປ?
ມະນຸດໄດ້ຖາມຄຳຖາມນີ້ ນັບຕັ້ງແຕ່ດຶກດຳບັນເປັນຕົ້ນມາ. ນັກທິດສະດີ, ນັກປາດອາຈານ, ແລະ ຜູ້ຊ່ຽວຊານ ໄດ້ໃຊ້ເວລາຕະຫລອດຊີວິດ ແລະ ຊັບສິນຂອງເຂົາເຈົ້າ ເພື່ອຊອກຫາຄຳຕອບ.
ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມກະຕັນຍູຫລາຍ ທີ່ພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຖືກຟື້ນຟູຄືນມາໃໝ່ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ໄດ້ຕອບຄຳຖາມທີ່ສັບຊ້ອນທີ່ສຸດ ໃນຊີວິດ. ຄຳຕອບເຫລົ່ານີ້ແມ່ນຖືກສອນຢູ່ໃນສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດແຫ່ງໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ. ມັນເປັນຄວາມຈິງ, ລຽບງ່າຍ, ກົງໄປກົງມາ, ແລະ ງ່າຍທີ່ຈະເຂົ້າໃຈ. ມັນໃຫ້ການດົນໃຈ, ແລະ ເຮົາສອນມັນໃຫ້ແກ່ເດັກນ້ອຍອາຍຸສາມປີ ຢູ່ໃນຊັ້ນປະຖົມໄວ.
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ເຮົາເປັນບຸກຄົນແຫ່ງນິລັນດອນ, ບໍ່ມີການເລີ່ມຕົ້ນ ຫລື ບ່ອນຈົບ. ເຮົາໄດ້ເປັນຢູ່ຕະຫລອດມາ.1 ເຮົາເປັນລູກທາງວິນຍານແທ້ໆຂອງພຣະບິດາມານດາແຫ່ງສະຫວັນ, ທີ່ເປັນອະມະຕະ, ແລະ ຊົງລິດອຳນາດຍິ່ງໃຫຍ່!
ເຮົາມາຈາກສະຫວັນຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຂອງເຮົາ. ເຮົາເປັນສະມາຊິກໃນຄອບຄົວຂອງເອໂລຮິມທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່, ພຣະເຈົ້າອົງສູງສຸດ. ເຮົາໄດ້ຍ່າງກັບພຣະອົງ ໃນຊີວິດກ່ອນເກີດຂອງເຮົາ. ເຮົາໄດ້ຟັງພຣະອົງກ່າວ, ໄດ້ເປັນພະຍານເຖິງຄວາມສະຫງ່າລາສີຂອງພຣະອົງ, ໄດ້ຮຽນຮູ້ວິທີທາງຂອງພຣະອົງ.
ທ່ານ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຢູ່ໃນກອງປະຊຸມມະຫາສານ ບ່ອນທີ່ພຣະບິດາທີ່ຊົງຮັກຂອງເຮົາ ໄດ້ນຳສະເໜີແຜນຂອງພຣະອົງສຳລັບເຮົາ—ວ່າເຮົາຈະມາສູ່ໂລກ, ຮັບເອົາຮ່າງກາຍທີ່ເປັນມະຕະ, ຮຽນທີ່ຈະເລືອກລະຫວ່າງຄວາມດີ ແລະ ຄວາມຊົ່ວ, ແລະ ກ້າວໜ້າໃນວິທີທາງທີ່ບໍ່ສາມາດເປັນໄປໄດ້ ໃນວິທີອື່ນ.
ເມື່ອເຮົາລົງມາສູ່ຊີວິດມະຕະ, ເຮົາໄດ້ຮູ້ວ່າ ເຮົາຈະບໍ່ຈື່ຈຳຊີວິດກ່ອນອີກ. ມັນຈະມີການກົງກັນຂ້າມ ແລະ ຄວາມຍາກລຳບາກ ແລະ ການລໍ້ລວງ. ແຕ່ເຮົາກໍຮູ້ອີກວ່າ ການມີຮ່າງກາຍເປັນສິ່ງສຳຄັນຫລາຍທີ່ສຸດຕໍ່ເຮົາ. ໂອ້, ເຮົາໄດ້ຫວັງວ່າ ເຮົາຈະຮຽນຮູ້ໄວທີ່ຈະເລືອກສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງ, ເອົາຊະນະການລໍ້ລວງຂອງຊາຕານ, ແລະ ໃນທີ່ສຸດ ກັບຄືນໄປຫາພຣະບິດາມານດາໃນສະຫວັນຂອງເຮົາ.
ເຮົາຮູ້ວ່າ ເຮົາຈະເຮັດບາບ ແລະ ເຮັດຄວາມຜິດ—ບາງທີ ແມ່ນແຕ່ບາບທີ່ຮ້າຍແຮງ. ແຕ່ເຮົາກໍຮູ້ວ່າ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ໄດ້ຂໍມາສູ່ໂລກ, ໃຊ້ຊີວິດທີ່ປາດສະຈາກບາບ, ແລະ ອາສາສະໝັກຖວາຍຊີວິດຂອງພຣະອົງເອງ ໃນການເສຍສະລະນິລັນດອນ. ເຮົາຮູ້ວ່າ ຖ້າຫາກເຮົາມອບໃຈໃຫ້ແກ່ພຣະອົງ, ໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະອົງ, ແລະ ພະຍາຍາມຈົນສຸດພະລັງແຫ່ງຈິດວິນຍານຂອງເຮົາ ທີ່ຈະເດີນໃນເສັ້ນທາງແຫ່ງການເປັນສານຸສິດ, ແລ້ວເຮົາຈະສາມາດໄດ້ຮັບການຊຳລະໃຫ້ສະອາດ ແລະ ອີກເທື່ອໜຶ່ງ ເຂົ້າໄປໃນທີ່ປະທັບຂອງພຣະບິດາຜູ້ສະຖິດຢູ່ໃນສະຫວັນທີ່ຊົງຮັກຂອງເຮົາ.
ສະນັ້ນ, ດ້ວຍສັດທາໃນການເສຍສະລະຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ທ່ານ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າ ຈຶ່ງໄດ້ຮັບເອົາແຜນຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ດ້ວຍຄວາມສະໝັກໃຈ.
ສະນັ້ນເຮົາຈຶ່ງມາສູ່ໂລກທີ່ສວຍງາມນີ້—ເພາະພຣະເຈົ້າໄດ້ສະເໜີໂອກາດຕໍ່ເຮົາ, ແລະ ເຮົາໄດ້ເລືອກຮັບເອົາມັນ. ແຕ່ຊີວິດມະຕະຂອງເຮົາ ເປັນພຽງຊົ່ວຄາວເທົ່ານັ້ນ ແລະ ຈະສິ້ນສຸດລົງດ້ວຍຄວາມຕາຍທາງຮ່າງກາຍ. ແຕ່ແກ່ນສານຂອງເຮົາ ຈະບໍ່ຖືກທຳລາຍ. ວິນຍານຂອງເຮົາຈະມີຊີວິດຢູ່ຕໍ່ໄປ ແລະ ລໍຖ້າການຟື້ນຄືນຊີວິດ—ເປັນຂອງປະທານທີ່ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນທີ່ຊົງຮັກຂອງເຮົາ ແລະ ພຣະບຸດຂອງພຣະອົງ ພຣະເຢຊູຄຣິດ ໄດ້ປະທານໃຫ້ທຸກຄົນຢ່າງຟຣີໆ.2 ໃນຕອນຟື້ນຄືນຊີວິດ, ວິນຍານ ແລະ ຮ່າງກາຍຂອງເຮົາ ຈະກັບຄືນຫາກັນ, ຫລຸດພົ້ນຈາກຄວາມເຈັບປວດ ແລະ ຄວາມບໍ່ສົມບູນແບບຂອງຮ່າງກາຍ.
ຫລັງຈາກການຟື້ນຄືນຊີວິດ, ມັນຈະມີວັນແຫ່ງການພິພາກສາ. ໃນທີ່ສຸດ ຂະນະທີ່ທຸກຄົນໄດ້ຮັບຄວາມລອດ ແລະ ອານາຈັກແຫ່ງລັດສະໝີພາບ, ຜູ້ທີ່ໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ສະແຫວງຫາທີ່ຈະເຮັດຕາມກົດ ແລະ ພິທີການຂອງພຣະອົງ ຈະໄດ້ຮັບຊີວິດໃນນິລັນດອນ ທີ່ເກີນກວ່າຈະວາດພາບໄດ້ ໃນລັດສະໝີພາບ ແລະ ໃນຄວາມສະຫງ່າລາສີ ທີ່ເກີນກວ່າຈະພັນລະນາໄດ້.
ມື້ນັ້ນ ມື້ແຫ່ງການພິພາກສາ ຈະເປັນມື້ແຫ່ງຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມຮັກ—ເປັນມື້ ເມື່ອຫົວໃຈທີ່ຊອກຊ້ຳໄດ້ຮັບການປິ່ນປົວ, ເມື່ອນ້ຳຕາແຫ່ງຄວາມໂສກເສົ້າ ປ່ຽນເປັນນ້ຳຕາແຫ່ງຄວາມກະຕັນຍູ, ເມື່ອທຸກຄົນໄດ້ຮັບຄວາມຍຸດຕິທຳ.3
ແມ່ນແລ້ວ, ຈະຮູ້ສຶກເສຍໃຈຫລາຍ ເພາະບາບ. ແມ່ນແລ້ວ, ຈະມີຄວາມກິນແໜງ ແລະ ແມ່ນແຕ່ເຈັບປວດ ເພາະຄວາມຜິດຂອງເຮົາ, ຄວາມໂງ່ຈ້າຂອງເຮົາ, ແລະ ຄວາມແຂງກະດ້າງຂອງໃຈເຮົາ ທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາພາດໂອກາດສຳລັບອະນາຄົດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່າ.
ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມເຊື່ອໝັ້ນວ່າ ບໍ່ພຽງແຕ່ເຮົາຈະພໍໃຈກັບການພິພາກສາຂອງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ເຮົາຈະປະຫລາດໃຈ ແລະ ປາບປື້ມໃຈຫລາຍນຳອີກ ໂດຍພຣະຄຸນອັນເປັນນິດ, ຄວາມເມດຕາ, ຄວາມເພື່ອແຜ່, ແລະ ຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງ ສຳລັບເຮົາຜູ້ເປັນລູກໆຂອງພຣະອົງ. ຖ້າຫາກຄວາມປາດຖະໜາ ແລະ ວຽກງານຂອງເຮົາ ເປັນສິ່ງທີ່ດີ, ຖ້າຫາກເຮົາມີສັດທາໃນພຣະເຈົ້າທີ່ມີຊີວິດຢູ່, ແລ້ວເຮົາກໍສາມາດມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນກັບສິ່ງທີ່ໂມໂຣໄນ ເອີ້ນວ່າ “ບ່ອນພິພາກສາອັນໜ້າພໍພຣະໄທຂອງພຣະເຢໂຮວາຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່, ຜູ້ພິພາກສາຜູ້ສະຖິດນິລັນດອນ.”4
Pro Tanto Quid Retribuamus
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ, ໝູ່ເພື່ອນ, ທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເຮົາຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມມະຫັດສະຈັນ ແລະ ຄວາມພິສະຫວົງໃນຈິດໃຈຂອງເຮົາບໍ ເມື່ອເຮົາຄິດກ່ຽວກັບແຜນແຫ່ງຄວາມສຸກ ທີ່ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາ ໄດ້ຕຽມໄວ້ໃຫ້ເຮົາ? ມັນໄດ້ເຮັດໃຫ້ເຮົາເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມສຸກທີ່ບໍ່ອາດຈະພັນລະນາໄດ້ບໍ ທີ່ຮູ້ເຖິງອະນາຄົດອັນຮຸ່ງເຫລື້ອມ ຊຶ່ງຖືກຕຽມໄວ້ໃຫ້ທຸກຄົນທີ່ລໍຖ້າພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ?
ຖ້າຫາກທ່ານບໍ່ເຄີຍຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມມະຫັດສະຈັນ ແລະ ຄວາມສຸກເຊັ່ນນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເຊື້ອເຊີນທ່ານໃຫ້ສະແຫວງຫາ, ສຶກສາ, ແລະ ໄຕ່ຕອງ ພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ລຽບງ່າຍ ແຕ່ໜ້າປະທັບໃຈຫລາຍ ຊຶ່ງໄດ້ຖືກຟື້ນຟູຄືນມາໃໝ່. ຈົ່ງສະສົມເລື່ອງເຫລົ່ານີ້ໄວ້ໃນໃຈຂອງທ່ານ.5 ຂໍໃຫ້ມັນຈົ່ງສະແດງປະຈັກພະຍານແກ່ທ່ານ ເຖິງຄວາມສູງສົ່ງຂອງແຜ່ນແຫ່ງຄວາມລອດ.
ຖ້າຫາກທ່ານເຄີຍໄດ້ຮູ້ສຶກເຖິງສິ່ງນີ້ມາກ່ອນ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍຖາມທ່ານໃນມື້ນີ້ວ່າ, “[ທ່ານ] ຮູ້ສຶກເຊັ່ນນັ້ນບໍໃນເວລານີ້?”6
ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີໂອກາດເດີນທາງໄປຫາເມືອງແບວແຟສ໌, ພາກເໜືອຂອງປະເທດອຽກລັງ. ຂະນະຢູ່ທີ່ນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສັງເກດເຫັນ ສັນຍາລັກເປັນເຄື່ອງກຳບັງ ຂອງເມືອງແບວແຟສ໌, ຊຶ່ງຮ່ວມດ້ວຍຄຳຂວັນ ທີ່ວ່າ “Pro tanto quid retribuamus.” ແປວ່າ, “ເຮົາຄວນມອບສິ່ງໃດເປັນການຕອບແທນ ສຳລັບສິ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ຮັບຢ່າງຫລວງຫລາຍ?”7
ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເຊື້ອເຊີນທຸກຄົນໃຫ້ພິຈາລະນາຄຳຖາມຂໍ້ນີ້. ເຮົາຄວນມອບສິ່ງໃດເປັນການຕອບແທນ ສຳລັບຄວາມສະຫວ່າງ ແລະ ຄວາມຈິງຢ່າງຫລວງຫລາຍ ທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ຖອກເທລົງມາສູ່ເຮົາ?
ພຣະບິດາທີ່ຊົງຮັກຂອງເຮົາ ພຽງແຕ່ຂໍໃຫ້ເຮົາດຳລົງຊີວິດໃນຄວາມຈິງ ທີ່ເຮົາໄດ້ຮັບ, ແລະ ໃຫ້ເຮົາເດີນຕາມເສັ້ນທາງ ທີ່ພຣະອົງໄດ້ຈັດຕຽມໄວ້. ດັ່ງນັ້ນ, ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງກ້າຫານ, ແລະ ໄວ້ວາງໃຈໃນການນຳພາຂອງພຣະວິນຍານ. ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງແບ່ງປັນຂ່າວສານທີ່ໜ້າອັດສະຈັນໃຈ ແລະ ໜ້າດົນໃຈນີ້ ກ່ຽວກັບແຜນແຫ່ງຄວາມສຸກຂອງພຣະເຈົ້າ ກັບເພື່ອນມະນຸດ ດ້ວຍຄຳວາຈາ ແລະ ດ້ວຍການກະທຳ. ຂໍໃຫ້ຄວາມປະສົງຂອງເຮົາ ຄືທີ່ຈະຮັກພຣະເຈົ້າ ແລະ ຮັກລູກໆຂອງພຣະອົງ, ເພາະເຂົາເຈົ້າເປັນອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງເຮົາ. ນີ້ຄືສິ່ງທຳອິດທີ່ເຮົາສາມາດເຮັດໄດ້ ໃນການຕອບແທນສຳລັບສິ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ຮັບຢ່າງຫລວງຫລາຍ.
ມື້ໜຶ່ງ, “ທຸກຫົວເຂົ່າຈະຄຸລົງ, ແລະ ທຸກລີ້ນຈະສາລະພາບ” ວ່າ ວິທີທາງຂອງພຣະເຈົ້າ ແມ່ນຍຸດຕິທຳ ແລະ ແຜນຂອງພຣະອົງແມ່ນສົມບູນແບບ.8 ສຳລັບທ່ານ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າແລ້ວ, ຂໍໃຫ້ມື້ນັ້ນ ເປັນມື້ນີ້. ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງປະກາດ ຮ່ວມກັບຢາໂຄບໃນສະໄໝບູຮານວ່າ, “ໂອ້ ແຜນຂອງພຣະເຈົ້າຂອງເຮົາຍິ່ງໃຫຍ່ພຽງໃດ!”9
ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເປັນພະຍານເຖິງສິ່ງນີ້ ດ້ວຍຄວາມກະຕັນຍູຢ່າງເລິກຊຶ້ງ ຕໍ່ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາ, ຂະນະທີ່ມອບພອນໃຫ້ທ່ານ, ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.