“ຈົ່ງຕາມເຮົາມາ” ໂດຍການປະຕິບັດຕາມຄວາມຮັກ ແລະ ການຮັບໃຊ້ດັ່ງພຣະຄຣິດ

ໂດຍ ແອວເດີ ຣໍເບີດ ດີ ແຮວສ໌

ແຫ່ງກຸ່ມອັກຄະສາວົກສິບສອງ

ໃນຖານະສານຸສິດຍຸກສຸດທ້າຍຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ເຮົາມາຫາພຣະອົງໂດຍການຮັກ ແລະ ຮັບໃຊ້ລູກໆຂອງພຣະເຈົ້າ.

ທ່ານອີລີ ວາຍໂຊ ຜູ້ໄດ້ຮັບລາງວັນຫລຽນຄຳຊອບ ໂນແບວ ໄດ້ຢູ່ທີ່ໂຮງໝໍເພື່ອພັກຟື້ນຈາກການຜ່າຕັດຫົວໃຈ ຕອນຫລານຊາຍຂອງເພິ່ນ ອາຍຸຫ້າປີໄດ້ໄປຢ້ຽມເພິ່ນ. ເມື່ອເດັກຊາຍຄົນນັ້ນໄດ້ຫລຽວເບິ່ງດວງຕາຂອງພໍ່ຕູ້ຂອງລາວ, ລາວໄດ້ເຫັນຄວາມເຈັບປວດຂອງພໍ່ຕູ້ຂອງລາວ. ລາວໄດ້ຖາມວ່າ, “ພໍ່ຕູ້, ຖ້າຫາກຂ້ານ້ອຍຮັກພໍ່ຕູ້ຫລາຍຂຶ້ນ, ແລ້ວພໍ່ຕູ້ຈະ [ເຈັບປວດໜ້ອຍລົງ] ບໍ]?”¹ ມື້ນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າຂໍຖາມເຮົາທຸກຄົນ ໃນຄຳຖາມທີ່ຄ້າຍຄືກັນນັ້ນວ່າ: “ຖ້າຫາກເຮົາຮັກພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຫລາຍຂຶ້ນ, ແລ້ວເຮົາຈະທົນທຸກທໍລະມານໜ້ອຍລົງບໍ?”

ເມື່ອພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ເອີ້ນສານຸສິດຂອງພຣະອົງໃຫ້ຕິດຕາມພຣະອົງ, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ປະຕິບັດຕາມກົດຂອງໂມເຊ, ຮ່ວມດ້ວຍການສະແຫວງຫາ “ຕາແທນຕາ, ແຂ້ວແທນແຂ້ວ,”² ແຕ່ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ສະເດັດມາເພື່ອເຮັດໃຫ້ກົດນັ້ນສຳເລັດ ດ້ວຍການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງ. ພຣະອົງໄດ້ສອນຄຳສອນໃໝ່ວ່າ: “ຈົ່ງຮັກສັດຕູຂອງເຈົ້າ, ຈົ່ງໃຫ້ພອນແກ່ຄົນທີ່ປ້ອຍດ່າເຈົ້າ, ຈົ່ງເຮັດດີຕໍ່ຜູ້ທີ່ກຽດຊັງເຈົ້າ, ແລະ ອະທິຖານເພື່ອຜູ້ທີ່ໃຊ້ເຈົ້າຢ່າງໝິ່ນປະໝາດ, ແລະ ຂົ່ມເຫັງເຈົ້າ.”³

ສານຸສິດຖືກສອນໃຫ້ຫັນໄປຈາກວິທີທາງຂອງມະນຸດທີ່ມີຈິດໃຈທຳມະດາ ສູ່ວິທີທາງແຫ່ງການຮັກ ແລະ ຫ່ວງໃຍຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ໂດຍເອົາການໃຫ້ອະໄພ, ຄວາມກະລຸນາ ແລະ ຄວາມເມດຕາມາແທນການຂັດແຍ້ງ. ພຣະບັນຍັດໃໝ່ທີ່ໃຫ້ “ຮັກຊຶ່ງກັນແລະກັນ”⁴ ບໍ່ໄດ້ເປັນເລື່ອງງ່າຍທີ່ຈະເຮັດຕາມສະເໝີ. ເມື່ອສານຸສິດໄດ້ກັງວົນກ່ຽວກັບການພົວພັນກັບຄົນບາບ ແລະ ຜູ້ຄົນໃນຊົນຊັ້ນຕ່າງໆ, ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ສອນຢ່າງອົດທົນວ່າ, “ເມື່ອພວກເຈົ້າໄດ້ເຮັດສິ່ງເຫລົ່ານີ້ແກ່ຜູ້ທີ່ຕ່ຳຕ້ອຍທີ່ສຸດໃນພວກພີ່ນ້ອງເຫລົ່ານີ້ຂອງເຮົາ, ພວກເຈົ້າກໍໄດ້ເຮັດແກ່ເຮົາເໝືອນກັນ.”⁵ ຫລື, ດັ່ງທີ່ສາດສະດາໃນພຣະຄຳພີມໍມອນໄດ້ອະທິບາຍວ່າ, “ເມື່ອພວກທ່ານຮັບໃຊ້ເພື່ອນມະນຸດດ້ວຍກັນ ພວກທ່ານກໍຮັບໃຊ້ພຣະເຈົ້າຂອງພວກທ່ານນັ້ນເອງ.”⁶

ໃນຖານະສານຸສິດຍຸກສຸດທ້າຍຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ເຮົາມາຫາພຣະອົງໂດຍການຮັກ ແລະ ການຮັບໃຊ້ລູກໆຂອງພຣະເຈົ້າ. ເມື່ອເຮົາເຮັດດັ່ງນີ້, ເຮົາອາດບໍ່ສາມາດຫລີກລ້ຽງຄວາມທຸກຍາກ, ຄວາມຍາກລຳບາກ, ແລະ ຄວາມທຸກທໍລະມານທາງຮ່າງກາຍໄດ້, ແຕ່ເຮົາຈະທົນທຸກທໍລະມານໜ້ອຍລົງທາງວິນຍານ. ແມ່ນແຕ່ໃນລະຫວ່າງຄວາມເດືອດຮ້ອນຂອງເຮົາ ເຮົາກໍຈະສາມາດມີຄວາມສຸກ ແລະ ຄວາມສະຫງົບໄດ້.

ຄວາມຮັກ ແລະ ການຮັບໃຊ້ດັ່ງພຣະຄຣິດຂອງເຮົາ ຕາມທຳມະຊາດຈະເລີ່ມຕົ້ນຢູ່ທີ່ບ້ານ. ພໍ່ແມ່ທັງຫລາຍ, ພວກທ່ານຖືກເອີ້ນໃຫ້ເປັນຄູສອນ ແລະ ຜູ້ສອນສາດສະໜາທີ່ມີຄວາມຮັກຕໍ່ລູກໆ ແລະ ຊາວໜຸ່ມຂອງພວກທ່ານ. ພວກເຂົາເປັນຜູ້ສົນໃຈຂອງພວກທ່ານ. ພວກທ່ານມີໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບທີ່ຈະຊ່ວຍເຫລືອພວກເຂົາ ໃຫ້ກາຍເປັນຜູ້ປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສ. ຕາມຄວາມຈິງແລ້ວ, ເຮົາທຸກຄົນກໍສະແຫວງຫາ ທີ່ຈະເປັນຄົນປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສ—ຊຶ່ງໝາຍຄວາມວ່າ ການເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຮັກຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ.

ເມື່ອເຮົາຕິດຕາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງກະຕຸ້ນເຮົາໃຫ້ຊ່ວຍເຫລືອກັນແລະກັນໃນການເດີນທາງໃນຊີວິດມະຕະຂອງເຮົາ. ເຮົາຈະກ້າວໜ້າບໍ່ໄດ້ຕາມລຳພັງ.⁷ ທ່ານເຄີຍໄດ້ຍິນຂ້າພະເຈົ້າແບ່ງປັນສຸພາສິດຂອງຊາວຄະເວກເກີ ມາແລ້ວ ທີ່ວ່າ: ເຈົ້າຍົກຂ້ອຍຂຶ້ນ, ແລ້ວຂ້ອຍຈະຍົກເຈົ້າຂຶ້ນ, ແລະ ພວກເຮົາຈະກ້າວຂຶ້ນໄປດ້ວຍກັນຊົ່ວນິລັນດອນ.⁸ ໃນຖານະສານຸສິດ, ເຮົາເລີ່ມຍົກກັນຂຶ້ນເມື່ອເຮົາຮັບບັບຕິສະມາ, ສະແດງຄວາມເຕັມໃຈຂອງເຮົາທີ່ຈະ “ແບກຫາບພາລະຂອງກັນແລະກັນ, ເພື່ອຈະໄດ້ແບ່ງເບົາ.”⁹

[ການ] ສອນຄຳສອນຂອງອານາຈັກໃຫ້ກັນແລະກັນ¹⁰ ກໍເປັນວິທີໜຶ່ງທີ່ຈະຮັກ ແລະ ຮັບໃຊ້ກັນແລະກັນ. ພໍ່ແມ່ ແລະ ປູ່ຍ່າຕາຍາຍທັງຫລາຍ, ເຮົາມັກຈະສະແດງຄວາມເສົ້າເສຍໃຈກ່ຽວກັບສະພາບການຂອງໂລກ—ວ່າ ໂຮງຮຽນບໍ່ສອນເລື່ອງຄຸນລັກສະນະທາງສິນທຳ. ແຕ່ຍັງມີຫລາຍສິ່ງຫລາຍຢ່າງທີ່ ເຮົາ ເຮັດໄດ້. ເຮົາ ສາມາດສວຍເອົາໂອກາດທີ່ຈະສອນຢູ່ໃນບ້ານເຮືອນຂອງເຮົາ—ໝາຍເຖິງດຽວນີ້ເລີຍ. ຢ່າພາດໂອກາດທີ່ຈະສອນ. ເມື່ອມີໂອກາດທີ່ຈະແບ່ງປັນຄວາມຄິດຂອງທ່ານກ່ຽວກັບພຣະກິດຕິຄຸນ ແລະ ບົດຮຽນຈາກຊີວິດ, ຂໍໃຫ້ຢຸດທຸກສິ່ງ, ນັ່ງລົງ, ແລະ ເວົ້າລົມນຳລູກໆ ແລະ ຫລານໆຂອງທ່ານ.

ເຮົາບໍ່ຄວນເປັນຫ່ວງວ່າເຮົາບໍ່ແມ່ນຄູສອນພຣະກິດຕິຄຸນມືອາຊີບ ທີ່ໄດ້ຮັບການເຝິກຝົນມາແລ້ວ. ບໍ່ມີຫ້ອງຮຽນເຝິກຝົນ ຫລື ຄູ່ມືໃດ ຈະຊ່ວຍເຮົາໄດ້ຫລາຍກວ່າການສຶກສາພຣະຄຳພີ, ການອະທິຖານ, ການໄຕ່ຕອງ, ແລະ ການສະແຫວງຫາການຊີ້ນຳຈາກພຣະວິນຍານສັກສິດເປັນການສ່ວນຕົວ. ພຣະວິນຍານຈະນຳພາທ່ານ. ຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ສັນຍາທ່ານວ່າ: ການເອີ້ນໃຫ້ເປັນພໍ່ແມ່ແມ່ນຮ່ວມດ້ວຍ ຂອງປະທານແຫ່ງການສອນໃນວິທີທາງ ທີ່ຖືກຕ້ອງສຳລັບທ່ານ ແລະ ສຳລັບລູກໆຂອງທ່ານ. ຂໍໃຫ້ຈຳໄວ້ວ່າ, ອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ທີ່ຈະມີອິດທິພົນຕໍ່ເຮົາຢ່າງຊອບທຳຄື ຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງ. “ຝ່າຍເຮົາທັງຫລາຍໄດ້ຮັກ, ເພາະພຣະອົງໄດ້ຮັກພວກເຮົາກ່ອນ.”¹¹

ຊາວໜຸ່ມທັງຫລາຍ, ພວກເຈົ້າເປັນຄູສອນພຣະກິດຕິຄຸນສ່ວນໜຶ່ງ ທີ່ມີປະສິດທິພາບຫລາຍ. ພວກເຈົ້າມາໂບດເພື່ອຮຽນຮູ້ ເພື່ອວ່າພວກເຈົ້າຈະອອກໄປສອນປະຈຳບ້ານ ແລະ ຮັບໃຊ້ຄອບຄົວ, ເພື່ອນບ້ານ, ແລະ ໝູ່ເພື່ອນຂອງພວກເຈົ້າ. ຢ່າຊູຢ້ານ. ຂໍໃຫ້ມີສັດທາທີ່ຈະເປັນພະຍານເຖິງສິ່ງທີ່ພວກເຈົ້າຮູ້ວ່າຈິງ. ຂໍໃຫ້ຄິດເຖິງວິທີທີ່ຜູ້ສອນສາດສະໜາເຕັມເວລາ ພັດທະນາທາງວິນຍານແນວໃດ ເພາະວ່າເຂົາເຈົ້າດຳລົງຊີວິດທີ່ອຸທິດຖວາຍຢ່າງຊອບທຳ—ໃຊ້ເວລາ ແລະ ພອນສະຫວັນຂອງເຂົາເຈົ້າ ແລະ ສະແດງປະຈັກພະຍານ ເພື່ອຮັບໃຊ້ ແລະ ເປັນພອນແກ່ຄົນອື່ນ. ເມື່ອພວກເຈົ້າສະແດງປະຈັກພະຍານຂອງພວກເຈົ້າ ເຖິງພຣະກິດຕິຄຸນ, ສັດທາຂອງພວກເຈົ້າຈະເຕີບໂຕ ແລະ ຄວາມໝັ້ນໃຈຂອງພວກເຈົ້າຈະເພີ່ມທະວີຂຶ້ນ!

ການຮັບໃຊ້ດັ່ງພຣະຄຣິດ ທີ່ມີອິດທິພົນຫລາຍທີ່ສຸດບາງຢ່າງ ແມ່ນຖືກມອບໃຫ້ໂດຍການຈັດເວລາສຶກສາພຣະຄຳພີເປັນຄອບຄົວ, ອະທິຖານເປັນຄອບຄົວ, ແລະ ປະຊຸມສະພາຄອບຄົວ. ເປັນເວລານານກວ່າໜຶ່ງຮ້ອຍປີແລ້ວ, ຜູ້ນຳໃນສາດສະໜາຈັກໄດ້ຂໍຮ້ອງໃຫ້ເຮົາຈັດ—ເວລາທີ່ບໍ່ໃຫ້ຫຍັງມາລົບກວນແຕ່ລະອາທິດ. ແຕ່ຫລາຍຄົນໃນພວກເຮົາກໍຍັງພາດພອນເຫລົ່ານັ້ນຢູ່. ການສັງສັນໃນຄອບຄົວບໍ່ແມ່ນການເທດຈາກແມ່ ແລະ ພໍ່. ມັນເປັນເວລາຂອງຄອບຄົວເຮົາ ທີ່ຈະແບ່ງປັນຂໍ້ຄິດ ແລະ ປະສົບການທາງວິນຍານ, ເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ລູກຂອງເຮົາຮຽນຮູ້ ທີ່ຈະຮັກ ແລະ ແບ່ງປັນ, ມີຄວາມມ່ວນຊື່ນນຳກັນ, ສະແດງປະຈັກພະຍານນຳກັນ, ແລະ ເຕີບໂຕ ແລະ ກ້າວໜ້ານຳກັນ. ເມື່ອເຮົາຈັດການສັງສັນໃນຄອບຄົວທຸກໆອາທິດ, ຄວາມຮັກຂອງເຮົາທີ່ມີໃຫ້ກັນແລະກັນຈະເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນ, ແລະ ເຮົາຈະທົນທຸກທໍລະມານໜ້ອຍລົງ.

ເຮົາຄວນຈຳໄວ້ວ່າ: ວຽກງານທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດ ທີ່ເຮົາເຮັດໃນຄອບຄົວຂອງເຮົາ ແມ່ນຜ່ານອຳນາດຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ. ເມື່ອໃດເຮົາໃຊ້ສຽງດັງໃນຄວາມໂກດຮ້າຍ, ພຣະວິນຍານຈະໜີໄປຈາກຄູ່ສາມີພັນລະຍາ ແລະ ຄອບຄົວຂອງເຮົາ. ເມື່ອເຮົາກ່າວດ້ວຍຄວາມຮັກ, ພຣະວິນຍານສາມາດສະຖິດຢູ່ກັບເຮົາໄດ້. ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງຈຳໄວ້ວ່າ ລູກໆ ແລະ ຫລານໆຂອງເຮົາວັດແທກຄວາມຮັກຂອງເຮົາ ຕາມເວລາທີ່ເຮົາອຸທິດຕົນກັບພວກເຂົາຫລາຍເທົ່າໃດ. ສຳຄັນເໜືອທຸກສິ່ງໝົດແມ່ນ ຢ່າໝົດຄວາມອົດທົນ ແລະ ຢ່າທໍ້ຖອຍ!

ພຣະຄຳພີບອກເຮົາວ່າ ຕອນທີ່ລູກທາງວິນຍານຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາບາງຄົນ ໄດ້ເລືອກທີ່ຈະບໍ່ຕິດຕາມແຜນຂອງພຣະອົງ, ສະຫວັນໄດ້ຮ້ອງໄຫ້.¹² ພໍ່ແມ່ບາງຄົນ ຜູ້ທີ່ຮັກ ແລະ ໄດ້ສອນລູກໆຂອງເຂົາເຈົ້າກໍໄດ້ຮ້ອງໄຫ້ເໝືອນກັນ ເມື່ອລູກໆທີ່ໃຫຍ່ແລ້ວຂອງເຂົາເຈົ້າ ເລືອກທີ່ຈະບໍ່ຕິດຕາມແຜນຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ພໍ່ແມ່ຈະເຮັດຫຍັງໄດ້ແດ່? ເຮົາບໍ່ສາມາດຈະອະທິຖານເພື່ອທູນຂໍສິ່ງໃດທີ່ຈະລະເມີດອຳເພີໃຈຂອງຄົນອື່ນ. ຂໍໃຫ້ຈຳພໍ່ຂອງລູກຊາຍທີ່ເສຍໄປ, ຜູ້ທີ່ໄດ້ລໍຖ້າຢ່າງອົດທົນ ເພື່ອໃຫ້ລູກຊາຍຂອງລາວ “ສຳນຶກຕົວໄດ້,” ເມື່ອໃນເວລາດຽວກັນນັ້ນ ໄດ້ຄອຍຖ້າລູກຢູ່. ແລະ “ຕອນທີ່ລູກຍັງຢູ່ໄກ,” ພໍ່ໄດ້ແລ່ນອອກໄປຫາລູກຊາຍ.¹³ ເຮົາສາມາດອະທິຖານຂໍການຊີ້ນຳກ່ຽວກັບເວລາທີ່ຈະເວົ້າລົມ, ສິ່ງທີ່ຈະເວົ້າ, ແລະ ແມ່ນແລ້ວ, ບາງເທື່ອ, ເມື່ອໃດທີ່ຈະຢູ່ຢ່າງງຽບໆ. ຂໍໃຫ້ຈຳໄວ້ວ່າ, ລູກໆ ແລະ ສະມາຊິກໃນຄອບຄົວຂອງເຮົາ ໄດ້ເລືອກທີ່ຈະຕິດຕາມພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດແລ້ວ ໃນຊີວິດກ່ອນເກີດຂອງພວກເຂົາ. ບາງເທື່ອມັນຈະຕ້ອງຜ່ານປະສົບການໃນຊີວິດຂອງພວກເຂົາເອງເທົ່ານັ້ນ ທີ່ພວກເຂົາຈະກັບມາຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມສັກສິດເຫລົ່ານັ້ນຄືນອີກ. ໃນທີ່ສຸດແລ້ວ, ການເລືອກທີ່ຈະຮັກ ແລະ ຕິດຕາມພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຕ້ອງເປັນການເລືອກຂອງພວກເຂົາເອງ.

ຍັງມີວິທີພິເສດອີກວິທີໜຶ່ງ ທີ່ສານຸສິດຈະສະແດງຄວາມຮັກທີ່ເຂົາເຈົ້າມີໃຫ້ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ. ມື້ນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າຂໍໃຫ້ກຽດທຸກໆຄົນທີ່ຮັບໃຊ້ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໃນບົດບາດຜູ້ໃຫ້ການດູແລຄົນທີ່ເຈັບປ່ວຍ. ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຮັກພວກທ່ານຫລາຍແທ້ໆ! ໃນການຮັບໃຊ້ງຽບໆ ທີ່ບໍ່ມີໃຜຍ້ອງຍໍ, ພວກທ່ານກໍຕິດຕາມພຣະອົງ ຜູ້ທີ່ໄດ້ໃຫ້ສັນຍາວ່າ, “ພຣະບິດາຂອງເຈົ້າຜູ້ເຫັນໃນທີ່ລັບໆ, ຈະໂຜດປະທານລາງວັນໃຫ້ແກ່ເຈົ້າຢ່າງເປີດເຜີຍ.”¹⁴

ຂ້າພະເຈົ້າຄິດເຖິງເພື່ອນບ້ານຄົນໜຶ່ງ ຜູ້ທີ່ພັນລະຍາຂອງລາວເປັນໂຣກຄວາມຈຳເສື່ອມ. ທຸກໆວັນອາທິດ ລາວຈະຊ່ວຍນາງນຸ່ງເຄື່ອງແຕ່ງຕົວໄປໂບດ, ຫວີຜົມ, ແຕ່ງໜ້າ, ແລະ ແມ່ນແຕ່ໃສ່ຕຸ້ມຫູໃຫ້ນາງ. ໃນການຮັບໃຊ້ນີ້ ລາວໄດ້ເປັນຕົວຢ່າງໃຫ້ແກ່ຊາຍ ແລະ ຍິງໃນຫວອດຂອງພວກເຮົາ ແທ້ຈິງແລ້ວ, ໃຫ້ແກ່ຊາວໂລກດ້ວຍ. ມື້ໜຶ່ງ ພັນລະຍາຂອງລາວໄດ້ເວົ້າກັບລາວວ່າ, “ຂ້ອຍຢາກເຫັນສາມີຂອງຂ້ອຍອີກ ແລະ ຢູ່ກັບລາວ.”

ລາວໄດ້ຕອບວ່າ, “ຂ້ອຍນີ້ແຫລະເປັນສາມີຂອງເຈົ້າ.”

ແລະ ນາງໄດ້ຕອບດ້ວຍຄວາມຮັກວ່າ, “ໂອ້, ດີແລ້ວ!”

ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ສາມາດຈະກ່າວເຖິງການດູແລ ໂດຍປາດສະຈາກການຮັບຮູ້ຕໍ່ຜູ້ທີ່ໃຫ້ການດູແລພິເສດໃນຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ—ສານຸສິດພິເສດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດທີ່ພຣະອົງໄດ້ປະທານໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ—ນາງແມຣີ, ຄູ່ຄອງນິລັນດອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າເອງ. ນາງໄດ້ໃຫ້ທຸກສິ່ງໃນການບຳລຸງລ້ຽງ ແລະ ຄວາມຮັກທີ່ເມດຕາສົງສານ. ມືຂອງນາງເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຄິດເຖິງພຣະຫັດອັນນິ້ມນວນ ທີ່ຄ້ຳຊູຂອງພຣະອົງ. ຂ້າພະເຈົ້າຈະມີວັນນີ້ບໍ່ໄດ້ຖ້າຂາດນາງ. ແລະ ພ້ອມກັບນາງ, ຂ້າພະເຈົ້າຈະສາມາດອົດທົນຈົນເຖິງທີ່ສຸດ ແລະ ຢູ່ກັບນາງໃນຊີວິດນິລັນດອນ.

ຖ້າຫາກວ່າທ່ານທົນທຸກຢ່າງໜັກໜ່ວງ, ຢູ່ກັບຄົນອື່ນ ຫລື ຄົນດຽວ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍຊຸກຍູ້ທ່ານໃຫ້ປ່ອຍໃຫ້ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ່ລອດເປັນຜູ້ດູແລຂອງທ່ານ. ໃຫ້ທ່ານເພິ່ງພາຄວາມຮັກທີ່ພຣະອົງມີໃຫ້ຢ່າງລົ້ນເຫລືອ.¹⁵ ຂໍໃຫ້ຮັບເອົາຄຳຮັບຮອງຂອງພຣະອົງທີ່ວ່າ: “ເຮົາຈະບໍ່ປະຖິ້ມເຈົ້າທັງຫລາຍໄວ້ໃຫ້ເປັນກຳພ້າ: ເຮົາຈະມາຫາພວກເຈົ້າ,” ພຣະອົງສັນຍາ.¹⁶

ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ຖ້າວ່າເຮົາຍັງບໍ່ທັນໄດ້ເຮັດເທື່ອ, ກໍຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງຫັນໄປຫາການໃຫ້ອະໄພ, ຄວາມກະລຸນາ, ແລະ ຄວາມຮັກຫລາຍຂຶ້ນ. ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງປະຖິ້ມຄວາມຮູ້ສຶກໂຫດຮ້າຍ ທີ່ມັກຈະເປັນພາກສ່ວນຂອງອາລົມຂອງມະນຸດທີ່ມີຈິດໃຈທຳມະດາ ແລະ ປະກາດເຖິງຄວາມຫ່ວງໃຍ, ຄວາມຮັກ, ແລະ ຄວາມສະຫງົບຂອງພຣະຄຣິດສາເຖີດ.¹⁷

ຖ້າຫາກ, “ພວກທ່ານມາເຖິງຄວາມຮູ້ເລື່ອງລັດສະໝີພາບ [ແລະ ຄຸນງາມຄວາມດີ] ຂອງພຣະເຈົ້າ”¹⁸ ແລະ “ການຊົດໃຊ້ ຊຶ່ງມີຕຽມໄວ້ນັບຕັ້ງແຕ່ການວາງຮາກຖານຂອງໂລກ,”¹⁹ ນຳອີກ, “ພວກທ່ານຈະບໍ່ມີຈິດໃຈທີ່ຈະເຮັດສິ່ງອັນຕະລາຍໃຫ້ຊຶ່ງກັນແລະກັນ, ແຕ່ຈະຢູ່ນຳກັນຢ່າງສັນຕິ. ... ແລະ ພວກທ່ານຈະບໍ່ປ່ອຍໃຫ້ລູກຫລານຂອງພວກທ່ານ ... ລ່ວງລະເມີດກົດຂອງພຣະເຈົ້າ, ແລະ ຕໍ່ສູ້ ແລະ ຜິດຖຽງກັນ, ... ແຕ່ພວກທ່ານຈະ ... ສອນໃຫ້ພວກເຂົາຮັກກັນ ແລະ ຮັບໃຊ້ຊຶ່ງກັນແລະກັນ.”²⁰

ກ່ອນການຄຶງຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ພຣະອົງໄດ້ສອນອັກຄະສາວົກຂອງພຣະອົງວ່າ: “ເຮົາມອບກົດບັນຍັດຂໍ້ໃໝ່ໃຫ້ພວກເຈົ້າຄື, ຈົ່ງຮັກຊຶ່ງກັນແລະກັນ; ເຮົາຮັກພວກເຈົ້າຢ່າງໃດ ພວກເຈົ້າກໍຈົ່ງຮັກຊຶ່ງກັນແລະກັນຢ່າງນັ້ນ”²¹ ແລະ “ຖ້າພວກເຈົ້າຮັກເຮົາ, ພວກເຈົ້າກໍຈະເຊື່ອຟັງກົດບັນຍັດຂອງເຮົາ.”²²

ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ແທ້ຈິງທີ່ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດມີຕໍ່ເຮົາ ແມ່ນເປັນແບບຮູບປັ້ນ ຊຶ່ງປັ້ນໂດຍທ່ານໂຕວໍເຊັນ ມີນາມວ່າ ພຣະຄຣິດ ທີ່ຍື່ນພຣະຫັດອອກມາຫາເຮົາ. ພຣະອົງຍັງຍື່ນພຣະຫັດຂອງພຣະອົງອອກມາ ຢູ່ຕໍ່ໄປ,²³ ຊັກຊວນວ່າ, “ຈົ່ງມາຫາເຮົາ.” ເຮົາຕິດຕາມພຣະອົງ ໂດຍການຮັກ ແລະ ການຮັບໃຊ້ຊຶ່ງກັນແລະກັນ ແລະ ໂດຍການຮັກສາພຣະບັນຍັດຂອງພຣະອົງ.

ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານພິເສດວ່າ ພຣະອົງຊົງພຣະຊົນຢູ່ ແລະ ຮັກເຮົາດ້ວຍຄວາມຮັກທີ່ສົມບູນແບບ. ນີ້ແມ່ນສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະອົງ. ທ່ານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ ເປັນສາດສະດາຂອງພຣະອົງຢູ່ເທິງໂລກ ໃນເວລານີ້. ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງຮັກພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາ ແລະ ພຣະບຸດຂອງພຣະອົງຫລາຍຂຶ້ນ, ແລະ ທົນທຸກທໍລະມານໜ້ອຍລົງ, ນີ້ຄືຄຳອະທິຖານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.