“ຕັ້ງຢູ່ໃນຄວາມຮັກຂອງເຮົາ”

ໂດຍ ແອວເດີ ດີ ທອດ ຄຣິສໂຕເຟີສັນ

ແຫ່ງກຸ່ມອັກຄະສາວົກສິບສອງ

ຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ມີຈຸດຈົບ ແລະ ຈະອົດທົນຕະຫລອດການ, ແຕ່ສິ່ງທີ່ມັນມີຄວາມໝາຍສຳລັບເຮົາແຕ່ລະຄົນ ແມ່ນຂຶ້ນຢູ່ກັບວິທີທີ່ເຮົາຕອບຮັບຕໍ່ຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງ.

ພຣະຄຣິສຕະທຳຄຳພີ ບອກເຮົາວ່າ “ພຣະເຈົ້າເປັນຄວາມຮັກ.”¹ ພຣະອົງເປັນຕົວຢ່າງທີ່ສົມບູນແບບ ເຖິງຄວາມຮັກ, ແລະ ເຮົາເພິ່ງອາໄສຄວາມຮັກທີ່ໝັ້ງຄົງ ແລະ ຄວາມຮັກສຳລັບທຸກຄົນນັ້ນຫລາຍທີ່ສຸດ. ດັ່ງທີ່ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ ໄດ້ກ່າວວ່າ: “ຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ ມີໄວ້ໃຫ້ທ່ານຢູ່ແລ້ວ ບໍ່ວ່າທ່ານຈະຮູ້ສຶກວ່າ ທ່ານມີຄ່າຄວນສຳລັບຄວາມຮັກນັ້ນຫລືບໍ່. ມັນຈະມີໄວ້ໃຫ້ທ່ານຢູ່ສະເໝີ.”²

ມີຫລາຍວິທີທີ່ຈະບັນຍາຍ ແລະ ກ່າວເຖິງຄວາມຮັກແຫ່ງສະຫວັນ. ຄຳໜຶ່ງ ທີ່ເຮົາໄດ້ຍິນເລື້ອຍໆ ໃນທຸກວັນນີ້ແມ່ນ ຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນ “ບໍ່ມີເງື່ອນໄຂ.” ເຖິງແມ່ນມັນຖືກຕ້ອງໃນຄວາມໝາຍໜຶ່ງ, ແຕ່ຄຳວ່າ ບໍ່ມີເງື່ອນໄຂ ບໍ່ມີຢູ່ໃນພຣະຄຳພີເລີຍ. ແຕ່ຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງຖືກບັນຍາຍຢູ່ໃນພຣະຄຳພີ ວ່າເປັນ “ຄວາມຮັກອັນຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ປະເສີດ,”³ “ຄວາມຮັກອັນຄົບບໍລິບູນ,”⁴ “ຄວາມຮັກທີ່ໄຖ່,”⁵ ແລະ “ຄວາມຮັກອັນໝັ້ນຄົງ.”⁶ ຄຳເຫລົ່ານີ້ ເປັນຄຳທີ່ດີກວ່າ ເພາະຄຳທີ່ວ່າ ບໍ່ມີເງື່ອນໄຂ ສາມາດສື່ສານຄວາມຄິດທີ່ຜິດ ກ່ຽວກັບຄວາມຮັກແຫ່ງສະຫວັນ, ດັ່ງເຊັ່ນ, ພຣະເຈົ້າທົນກັບເຮົາ ແລະ ບໍ່ເອົາໂທດເຮົາ ເພາະຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງ ບໍ່ມີເງື່ອນໄຂ, ຫລື ພຣະເຈົ້າບໍ່ບັນຊາເຮົາ ເພາະຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງ ບໍ່ມີເງື່ອນໄຂ, ຫລື ທຸກຄົນ ຈະລອດ ໃນອານາຈັກສະຫວັນຂອງພຣະເຈົ້າ ເພາະຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງ ບໍ່ມີເງື່ອນໄຂ. ຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ມີຈຸດຈົບ ແລະ ຈະອົດທົນຕະຫລອດການ, ແຕ່ສິ່ງທີ່ມັນມີຄວາມໝາຍສຳລັບເຮົາແຕ່ລະຄົນ ແມ່ນຂຶ້ນຢູ່ກັບວິທີທີ່ເຮົາຕອບຮັບຕໍ່ຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງ.

ພຣະເຢຊູໄດ້ກ່າວວ່າ:

“ພຣະບິດາຮັກເຮົາຢ່າງໃດ ເຮົາກໍຮັກພວກເຈົ້າຢ່າງນັ້ນ: ຈົ່ງຕັ້ງຢູ່ໃນຄວາມຮັກຂອງເຮົາ.

“ຖ້າພວກເຈົ້າເຊື່ອຟັງພຣະບັນຍັດຂອງເຮົາ, ພວກເຈົ້າກໍຈະຕັ້ງຢູ່ໃນຄວາມຮັກຂອງເຮົາ; ເໝືອນດັ່ງເຮົາໄດ້ເຊື່ອຟັງຂໍ້ຄຳສັ່ງຂອງພຣະບິດາ, ແລະ ຕັ້ງຢູ່ໃນຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງ.”⁷

ໃນການ “ຕັ້ງໃຈຢູ່ໃນ” ຫລື “ຕັ້ງຢູ່ໃນ” ຄວາມຮັກຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ໝາຍເຖິງທີ່ຈະຮັບເອົາພຣະຄຸນຂອງພຣະອົງ ແລະ ດີພ້ອມເພາະການນີ້.⁸ ໃນການຮັບເອົາພຣະຄຸນຂອງພຣະອົງ, ເຮົາຕ້ອງມີສັດທາໃນພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ຮັກສາພຣະບັນຍັດຂອງພຣະອົງ, ຮ່ວມທັງການກັບໃຈຈາກບາບຂອງເຮົາ, ການບັບຕິສະມາເພື່ອການປົດບາບ, ການຮັບເອົາພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ, ແລະ ການດຳເນີນຕໍ່ໄປໃນເສັ້ນທາງແຫ່ງການເຊື່ອຟັງ.⁹

ພຣະເຈົ້າຈະຮັກເຮົາສະເໝີໄປ, ແຕ່ພຣະອົງບໍ່ສາມາດຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ລອດຢູ່ໃນບາບຂອງເຮົາ.¹⁰ ເຮົາຈື່ຈຳຖ້ອຍຄຳຂອງແອວມິວເລັກ ຕໍ່ ຊີເອສຣອມ ໄດ້ບໍທີ່ວ່າ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ຈະບໍ່ຊ່ວຍຜູ້ຄົນຂອງພຣະອົງ ໃນ ບາບ ແຕ່ ຈາກ ບາບຂອງພວກເຂົາ,¹¹ ເຫດຜົນກໍຄື ເມື່ອມີບາບ ເຮົາກໍບໍ່ສະອາດ ແລະ “ສິ່ງທີ່ບໍ່ສະອາດ ຈະບໍ່ໄດ້ຮັບອານາຈັກສະຫວັນ”¹² ຫລື ຢູ່ໃນທີ່ປະທັບຂອງພຣະເຈົ້າ. “ແລະ [ພຣະຄຣິດ] ມີອຳນາດ ຊຶ່ງໄດ້ຮັບຈາກພຣະບິດາ ເພື່ອໄຖ່ [ຜູ້ຄົນຂອງພຣະອົງ] ຈາກບາບຂອງພວກເຂົາ ຍ້ອນການກັບໃຈ; ຊຶ່ງຈະນຳໄປຫາອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ໄຖ່, ໄປຫາຄວາມລອດຂອງຈິດວິນຍານຂອງພວກເຂົາ.”¹³

ຈາກພຣະຄຳພີມໍມອນ ເຮົາຮຽນຮູ້ວ່າ ເຈດຕະນາຂອງການຮັບທຸກທໍລະມານຂອງພຣະຄຣິດ, ການສະແດງໃຫ້ປະຈັກອັນສູງສົ່ງເຖິງຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງ, ຄື “ເພື່ອຈະນຳອຸທອນແຫ່ງຄວາມເມດຕາມາ, ຊຶ່ງມີອຳນາດເໜືອກວ່າຄວາມຍຸດຕິທຳ, ແລະ ນຳຫົນທາງມາໃຫ້ມະນຸດ ເພື່ອພວກເຂົາຈະໄດ້ມີສັດທາຈົນເຖິງການກັບໃຈ.

“ແລະ ຄວາມເມດຕາສາມາດສະໜອງຂໍ້ຮຽກຮ້ອງແຫ່ງຄວາມຍຸດຕິທຳໄດ້, ແລະ ລ້ອມພວກເຂົາໄວ້ໃນອ້ອມແຂນແຫ່ງຄວາມປອດໄພ, ແຕ່ຜູ້ບໍ່ມີສັດທາຈົນເຖິງການກັບໃຈ ຈະຕ້ອງຊົດໃຊ້ດ້ວຍຕົນເອງຕາມກົດຂອງຂໍ້ຮຽກຮ້ອງແຫ່ງຄວາມຍຸດຕິທຳທັງໝົດ; ດັ່ງນັ້ນ ແຜນແຫ່ງການໄຖ່ອັນຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ນິລັນດອນມາເຖິງພຽງຄົນທີ່ມີສັດທາຈົນເຖິງການກັບໃຈເທົ່ານັ້ນ.”¹⁴

ແລ້ວການກັບໃຈ ຄືຂອງປະທານທີ່ພຣະອົງໄດ້ມອບໃຫ້ແກ່ເຮົາ, ຊຶ່ງມີຄ່າຫລາຍທີ່ສຸດ.

ບາງຄົນຈະໂຕ້ຖຽງວ່າ ພຣະເຈົ້າປະທານພອນໃຫ້ແກ່ຄົນທຸກຄົນ ເທົ່າໆກັນ—ອ້າງເຖິງ, ເຊັ່ນຕົວຢ່າງ, ພຣະຄຳຂອງພຣະເຢຊູ ໃນຕອນທີ່ເທດສະໜາຢູ່ເທິງເນີນພູ ທີ່ວ່າ: “[ພຣະເຈົ້າ] ບັນດານໃຫ້ແສງຕາເວັນຂອງພຣະອົງສ່ອງໃສ່ທັງຄົນຊົ່ວ ແລະ ຄົນດີ.”¹⁵ ແນ່ນອນ, ພຣະເຈົ້າກໍສົ່ງຝົນໃຫ້ຕົກລົງມາໃສ່ລູກໆທຸກຄົນຂອງພຣະອົງ ແລະ ສົ່ງພອນທັງໝົດມາໃຫ້ທຸກຄົນ ຕາມທີ່ພຣະອົງສາມາດ—ພອນທຸກປະການທີ່ຄວາມຮັກ ແລະ ກົດ ແລະ ຄວາມຍຸດຕິທຳ ແລະ ຄວາມເມດຕາ ຈະອະນຸຍາດ. ແລະ ພຣະອົງບັນຊາເຮົາໃຫ້ມີຄວາມເພື່ອແຜ່ເຊັ່ນກັນ ທີ່ວ່າ:

“ເຮົາບອກເຈົ້າທັງຫລາຍວ່າ, ຈົ່ງຮັກສັດຕູຂອງເຈົ້າ, ຈົ່ງໃຫ້ພອນແກ່ຄົນທີ່ປ້ອຍດ່າເຈົ້າ, ຈົ່ງເຮັດດີຕໍ່ຜູ້ທີ່ກຽດຊັງເຈົ້າ, ແລະ ອະທິຖານເພື່ອຜູ້ທີ່ໃຊ້ເຈົ້າຢ່າງໝິ່ນປະໝາດ ແລະ ຂົ່ມເຫັງເຈົ້າ;

“ເພື່ອວ່າເຈົ້າຈະໄດ້ເປັນລູກຂອງພຣະບິດາ ຜູ້ປະທັບຢູ່ໃນສະຫວັນ.”¹⁶

ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ພອນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງພຣະເຈົ້າ ແມ່ນຂຶ້ນຢູ່ກັບການເຊື່ອຟັງ. ປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ ໄດ້ອະທິບາຍວ່າ: “ຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າອັນຍິ່ງໃຫຍ່—ແມ່ນຮ່ວມດ້ວຍຊີວິດນິລັນດອນ—ຮ່ວມດ້ວຍພອນທີ່ເຮົາຕ້ອງເໝາະສົມສຳລັບມັນ, ບໍ່ແມ່ນພອນທີ່ເຮົາຈະໄດ້ຮັບ ເຖິງແມ່ນເຮົາບໍ່ມີຄ່າຄວນສຳລັບມັນກໍຕາມ. ຄົນບາບບໍ່ສາມາດບັງຄັບພຣະອົງໃຫ້ເຮັດຕາມຄວາມປະສົງຂອງເຂົາ ແລະ ບໍ່ສາມາດຮຽກຮ້ອງໃຫ້ພຣະອົງປະທານພອນໃຫ້ເຂົາ ໃນຄວາມບາບຂອງເຂົາ [ເບິ່ງ ແອວມາ 11:37]. ຖ້າຫາກເຂົາຢາກຊື່ນຊົມກັບພອນທຸກປະການທີ່ພຣະອົງມີ, ເຂົາຕ້ອງກັບໃຈ.”¹⁷

ການເຮັດໃຫ້ຄົນໜຶ່ງກັບໃຈຈາກຄວາມຮູ້ສຶກຜິດ ແລະ ປາດສະຈາກຈຸດດ່າງພ້ອຍ ດ້ວຍຄຳສັນຍາ ທີ່ຈະ “ຖືກຍົກຂຶ້ນໃນວັນສຸດທ້າຍ,”¹⁸ ມັນມີພາກສ່ວນຈຳເປັນອັນທີສອງ ໃນຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ. ການຕັ້ງຢູ່ໃນຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງ ຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ບັນລຸຄວາມສາມາດອັນເຕັມປ່ຽມຂອງເຮົາ, ເພື່ອກາຍເປັນເໝືອນດັ່ງທີ່ພຣະອົງເປັນ.¹⁹ ດັ່ງທີ່ປະທານດີເດີ ແອັຟ ອຸກດອບ ໄດ້ກ່າວວ່າ: “ພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າ ບໍ່ໄດ້ຖືກມອບໃຫ້ເຮົາ ໃນຕອນທີ່ເຮົາຢູ່ໃນສະພາບບໍລິສຸດເທົ່ານັ້ນ. ... ພຣະອົງມີເປົ້າໝາຍທີ່ສູງກວ່ານັ້ນ. ພຣະອົງປະສົງໃຫ້ບຸດ ແລະ ທິດາຂອງພຣະອົງ ກາຍເປັນເໝືອນດັ່ງພຣະອົງ.”²⁰

ທີ່ຈະຕັ້ງຢູ່່ໃນຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ ໃນຄວາມຮູ້ສຶກນີ້ ໝາຍເຖິງການຍອມເຮັດຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງ. ມັນໝາຍເຖິງການຮັບເອົາຄຳຕັກເຕືອນຂອງພຣະອົງ ເມື່ອຈຳເປັນ, “ເພາະພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຕີສອນຜູ້ທີ່ພຣະອົງຮັກ.”²¹ ມັນໝາຍຄວາມວ່າ ທີ່ຈະຮັກ ແລະ ຮັບໃຊ້ຊຶ່ງກັນແລະກັນ ດັ່ງທີ່ພຣະເຢຊູໄດ້ຮັກ ແລະ ຮັບໃຊ້ເຮົາ.²² ມັນໝາຍເຖິງການຮຽນ ທີ່ຈະປະຕິບັດຕາມກົດຂອງອານາຈັກຊັ້ນສູງ.”²³ ກ່ອນພຣະອົງຈະສາມາດຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ກາຍເປັນຄົນທີ່ເຮົາສາມາດກາຍເປັນ, ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາ ຮຽກຮ້ອງເຮົາໃຫ້ຍອມຕໍ່ “ການຊັກຈູງຂອງພຣະວິນຍານອັນສັກສິດ, ແລະ [ປະຖິ້ມ] ມະນຸດທີ່ມີຈິດໃຈທຳມະດາ ແລະ [ກາຍເປັນ] ໄພ່ພົນຂອງພຣະເຈົ້າ ໂດຍການຊົດໃຊ້ຂອງອົງພຣະຄຣິດ, ແລະ [ກາຍເປັນ] ຄືກັບກັບເດັກນ້ອຍ, ບອກລອນສອນງ່າຍ, ອ່ອນໂຍນ, ຖ່ອມຕົວ, ອົດທົນ, ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຮັກ, ເຕັມໃຈໃນທຸກສິ່ງທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເຫັນສົມຄວນທີ່ຈະໃຫ້ເກີດກັບພວກເຂົາ, ເໝືອນດັ່ງເດັກນ້ອຍຍິນຍອມຕໍ່ບິດາຂອງຕົນ.”²⁴

ແອວເດີ ດາລິນ ເອັຈ ໂອກສ໌ ໄດ້ສັງເກດວ່າ: “ການພິພາກສາຄັ້ງສຸດທ້າຍ ບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ເພື່ອເປັນການປະເມີນຄວາມດີງາມ ແລະ ການກະທຳທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ—ສິ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ ເຮັດ ຜ່ານມາເທົ່ານັ້ນ. ມັນເປັນການຮັບຮູ້ເຖິງຜົນສະທ້ອນສຸດທ້າຍຂອງການກະທຳ ແລະ ຄວາມຄິດ—ສິ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ ກາຍເປັນ.”²⁵

ເລື່ອງລາວຂອງນາງເຮເລັນ ເຄວເລີ ຄືກັນກັບຄຳອຸປະມາ ບອກເຖິງວິທີທີ່ຄວາມຮັກແຫ່ງສະຫວັນ ສາມາດປ່ຽນແປງຄົນທີ່ເຕັມໃຈຈະປ່ຽນ. ນາງເຮເລັນ ໄດ້ເກີດຢູ່ໃນລັດອາລາບາມາ ຂອງສະຫະລັດອາເມຣິກາ ໃນປີ 1880. ຕອນນາງມີອາຍຸໄດ້ 19 ເດືອນ, ນາງໄດ້ລົ້ມປ່ວຍ ແລະ ໄດ້ກາຍເປັນຄົນຫູໜວກ ແລະ ຕາບອດ. ນາງເປັນຄົນສະຫລາດຫລາຍ ແລະ ນາງມີຄວາມງຸດງິດໃຈຫລາຍ ເມື່ອນາງພະຍາຍາມເຂົ້າໃຈ ແລະ ສັງເກດເບິ່ງ ສິ່ງທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບນາງ. ເມື່ອນາງເຮເລັນເອົາມືແປະປາກຄົນໃນຄອບຄົວ ແລະ ຮູ້ວ່າ ເຂົາເຈົ້າໃຊ້ປາກເວົ້າ, “ນາງໄດ້ໃຈຮ້າຍຂຶ້ນຢ່າງແຮງ [ເພາະ] ນາງບໍ່ສາມາດເວົ້າລົມກັບເຂົາເຈົ້າໄດ້.”²⁶ ຕອນນາງເຮເລັນມີອາຍຸໄດ້ຫົກປີ, ນາງຢາກສື່ສານຫລາຍ ແລະ ຄວາມງຸດງິດໃຈຂອງນາງ ໄດ້ເພີ່ມທະວີຫລາຍຂຶ້ນ ຈົນວ່ານາງ “ລະເບີດທຸກມື້, ບາງເທື່ອທຸກໆຊົ່ວໂມງ.”²⁷

ພໍ່ແມ່ຂອງນາງເຮເລັນ ໄດ້ຈ້າງນາຍຄູມາຊ່ວຍສອນລູກ, ເປັນຜູ້ຍິງ ຊື່ວ່າ ແອນ ຊາລີວັນ. ເຊັ່ນດຽວກັບເຮົາທີ່ມີໃນພຣະເຢຊູຄຣິດ, ພຣະອົງຜູ້ເຂົ້າໃຈຄວາມອ່ອນແອຂອງເຮົາ,²⁸ ນາງແອນ ຊາລີວັນ ກໍເຄີຍມີບັນຫາທີ່ຮ້າຍແຮງ ແລະ ກໍເຂົ້າໃຈຄວາມອ່ອນແອຂອງນາງເຮເລັນ. ຕອນມີອາຍຸໄດ້ຫ້າປີ, ນາງເຮເລັນໄດ້ຕິດພະຍາດທີ່ເຮັດໃຫ້ແກ້ວຕາຂອງນາງເຈັບປວດທີ່ສຸດ ຈົນນາງກາຍເປັນຄົນຕາບອດ. ຕອນນາງ ແອນມີອາຍຸໄດ້ແປດປີ, ແມ່ຂອງນາງໄດ້ເສຍຊີວິດໄປ, ພໍ່ຂອງນາງໄດ້ປະຖິ້ມນາງ ແລະ ນ້ອງຊາຍຂອງນາງ, ທ້າວຈິມມີ. ທັງສອງຖືກສົ່ງໄປຢູ່ “ເຮືອນສຳລັບຄົນອະນາຖາ” ບ່ອນທີ່ສະພາບການເປັນຕາເວດທະນາຫລາຍທີ່ສຸດ ຈົນວ່າທ້າວຈິມມີໄດ້ຕາຍໄປ ຫລັງຈາກພຽງແຕ່ສາມເດືອນ. ຜ່ານຄວາມບໍ່ຍອມທໍ້ຖອຍ, ນາງແອນໄດ້ຖືກຮັບເຂົ້າໂຮງຮຽນ ເພີຄິນສ໌ ສຳລັບຄົນຕາບອດ ແລະ ສາຍຕາຖືກທຳລາຍ, ບ່ອນທີ່ນາງໄດ້ສຳເລັດຢ່າງສົດໃສ. ການຜ່ານຕັດຕາໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ນາງສາມາດອ່ານປຶ້ມໄດ້. ເມື່ອພໍ່ຂອງນາງເຮເລັນ ເຄວເລີ ໄດ້ຕິດຕໍ່ໂຮງຮຽນ ເພີຄິນສ໌ ຊອກຫາຄົນໄປສອນລູກຂອງລາວ, ນາງແອນ ຊາລີວັນ ກໍໄດ້ຖືກເລືອກ.²⁹

ໃນຕອນຕົ້ນ ມັນກໍບໍ່ໄດ້ເປັນປະສົບການທີ່ໜ້າສະບາຍໃຈ. ນາງເຮເລັນ “ໄດ້ຕີ, ໄດ້ຢິກ, ແລະ ໄດ້ເຕະ ນາຍຄູຂອງນາງ ແລະ ໄດ້ຊັດນາງ ຈົນແຂ້ວເຫລັ້ມໜຶ່ງຫັກ. ໃນທີ່ສຸດ [ນາງແອນ] ສາມາດຄວບຄຸມສະຖານະການໄດ້ ໂດຍການຍ້າຍໄປຢູ່ເຮືອນຫລັງນ້ອຍກັບ [ນາງເຮເລັນ] ທີ່ຕັ້ງຢູ່ໃນທີ່ດິນຂອງຄອບຄົວ ເຄວເລີ. ຜ່ານຄວາມອົດທົນ ແລະ ຜ່ານການເຮັດຢ່າງສະໜ່ຳສະເໝີ, ໃນທີ່ສຸດ ນາງໄດ້ເອົາຊະນະໃຈ ແລະ ຄວາມໄວ້ວາງໃຈຂອງເດັກ.”³⁰ ເຊັ່ນດຽວກັນນັ້ນ, ເມື່ອເຮົາໄວ້ວາງໃຈ ແທນທີ່ຈະຕໍ່ຕ້ານພຣະອາຈານແຫ່ງສະຫວັນຂອງເຮົາ, ພຣະອົງສາມາດທຳງານກັບເຮົາ ເພື່ອສອນເຮົາ ແລະ ຍົກເຮົາຂຶ້ນ ສູ່ຄວາມເປັນຈິງລະດັບໃໝ່.³¹

ເພື່ອຊ່ວຍນາງເຮເລັນໃຫ້ຮຽນຮູ້ຄຳສັບ, ນາງແອນໄດ້ໃຊ້ນິ້ວມືສະກົດຄຳສັບ ໃສ່ໃນຝາມືຂອງນາງເຮເລັນ. “[ນາງເຮເລັນ] ມັກການຫລິ້ນ ‘ດ້ວຍນິ້ວ ມື,’ ນີ້ຫລາຍ, ແຕ່ນາງບໍ່ເຂົ້າໃຈມັນ ຈົນກວ່ານາງແອນ ໄດ້ສະກົດຄຳວ່າ ‘ນ້ຳ’ ໃສ່ຝາມືຂອງນາງ ໃນຂະນະທີ່ນາງສູບນ້ຳໃສ່ມື [ຂອງນາງເຮເລັນ]. ຕໍ່ມາ [ນາງເຮເລັນ] ໄດ້ຂຽນວ່າ:

“‘ທັນໃດນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກຢູ່ໃນໃຈເຖິງບາງສິ່ງທີ່ຖືກລືມ ... ແລະ ເບິ່ງຄືວ່າ ຄວາມລຶກລັບຂອງພາສາ ໄດ້ຖືກເປີດເຜີຍແກ່ຂ້າພະເຈົ້າ. ໃນເວລານັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ “ນ້ຳ” ໝາຍເຖິງບາງສິ່ງທີ່ເຢັນ ຊຶ່ງໄຫລລົງມາໃສ່ມືຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຄຳສັບທີ່ມີພະລັງນັ້ນ ໄດ້ປຸກຈິດວິນຍານຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ຕື່ນຂຶ້ນ, ໄດ້ໃຫ້ຄວາມສະຫວ່າງ, ຄວາມຫວັງ, ຄວາມສຸກ, ແລະ ປ່ອຍຈິດວິນຍານຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ເປັນອິດສະລະ! … ທຸກສິ່ງມີຊື່, ແລະ ທຸກຊື່ ໄດ້ສ້າງແນວຄິດໃໝ່ໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ. ເມື່ອພວກເຮົາກັບຄືນໄປເຮືອນ ສິ່ງຂອງທຸກຢ່າງ ... ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສຳພັດ ເບິ່ງຄືວ່າເຕັມໄປດ້ວຍຊີວິດ.’”³²

ເມື່ອນາງເຮເລັນ ເຄວເລີ ໄດ້ເຕີບໂຕເປັນຜູ້ໃຫຍ່, ນາງໄດ້ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີ ເຖິງຄວາມຮັກຂອງນາງຕໍ່ພາສາ, ເຖິງຄວາມສາມາດຂອງນາງໃນການຂຽນປຶ້ມ, ແລະ ການປາໄສຂອງນາງໃນສາທະລະນະຊົນ.

ໃນໜັງເລື່ອງຕາມຊີວິດຈິງຂອງນາງເຮເລັນ ເຄວເລີ, ພໍ່ແມ່ຂອງນາງ ໄດ້ສະແດງເຖິງຄວາມພໍໃຈກັບການທຳງານຂອງນາງແອນ ຊາລີວັນ ທີ່ໄດ້ປ່ຽນລູກສາວທີ່ເຄີຍມີອາລົມຮ້າຍ ໃຫ້ນັ່ງຢູ່ຢ່າງຮຽບຮ້ອຍ ໃນເວລາກິນເຂົ້າ, ກິນຢ່າງມີມາລະຍາດ, ແລະ ພັບຜ້າເຊັດມື ຫລັງຈາກກິນເຂົ້າແລ້ວ. ແຕ່ນາງແອນຮູ້ວ່ານາງເຮເລັນມີຄວາມສາມາດຫລາຍກວ່ານັ້ນ, ຫລາຍກວ່ານັ້ນອີກ ແລະ ວ່ານາງມີສິ່ງສຳຄັນທີ່ຈະເຮັດ.³³ ເຖິງແມ່ນວ່າ ເຮົາພໍໃຈກັບສິ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ເຮັດ ໃນຊີວິດຂອງເຮົາ, ແລະ ວ່າເຮົາເປັນໄດ້ເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ເຫັນຄວາມສາມາດທີ່ຮຸ່ງເຫລື້ອມຂອງເຮົາ ຊຶ່ງເຮົາພຽງ “ເຫັນພໍມົວໆ ເໝືອນເບິ່ງໃນແວ່ນ.”³⁴ ເຮົາແຕ່ລະຄົນສາມາດຊື່ນຊົມກັບຄວາມສາມາດແຫ່ງສະຫວັນ ຊຶ່ງເຮົາໄດ້ພັດທະນາຢູ່ໃນຕົວ ກໍຄືກັນກັບຄວາມສຸກຂອງນາງເຮເລັນ ເຄວເລີ ເມື່ອຄຳສັບ ກາຍເປັນສິ່ງທີ່ມີຊີວິດ, ໃຫ້ຄວາມສະຫວ່າງແກ່ຈິດວິນຍານຂອງນາງ ແລະ ປ່ອຍມັນໃຫ້ເປັນອິດສະລະ. ເຮົາແຕ່ລະຄົນສາມາດຮັກ ແລະ ຮັບໃຊ້ພຣະເຈົ້າ ແລະ ສາມາດເປັນພອນໃຫ້ແກ່ເພື່ອນມະນຸດໄດ້. “ເໝືອນດັ່ງທີ່ມີຄຳຂຽນໄວ້, ສິ່ງທີ່ຕາບໍ່ເຫັນ ຫູບໍ່ໄດ້ຍິນ ແລະ ສິ່ງທີ່ມະນຸດຄິດບໍ່ອອກ ແມ່ນສິ່ງນັ້ນແຫລະ ທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ຈັດຕຽມໄວ້ ໃຫ້ແກ່ຄົນທັງຫລາຍທີ່ຮັກພຣະອົງ.”³⁵

ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງຄິດກ່ຽວກັບຄວາມຮັກທີ່ມີຄ່າປະເສີດລ້ຳຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຢຊູໄດ້ເປີດເຜີຍສິ່ງນີ້ວ່າ ກ່ອນຈະຊົດໃຊ້ສຳລັບບາບຂອງເຮົາ ແລະ ໄຖ່ເຮົາ ຈາກຄວາມຕາຍ, ທັງທາງຮ່າງກາຍ ແລະ ທາງວິນຍານ, ຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງພຣະອົງ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ ແມ່ນແຕ່ພຣະເຈົ້າ, ຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນບັນດາທຸກສິ່ງທັງປວງ, ຕ້ອງສັ່ນເພາະຄວາມເຈັບປວດ, ແລະ ເລືອດໄຫລອອກຈາກທຸກຂຸມຂົນ, ແລະ ທົນທຸກທໍລະມານທັງຮ່າງກາຍ ແລະ ວິນຍານ—ແລະ ປາດຖະໜາທີ່ [ພຣະອົງ] ຈະບໍ່ຕ້ອງດື່ມຈອກອັນຂົມຂື່ນນັ້ນ, ແລະ ຢຸດສະຫງັກຢູ່.³⁶ ຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງພຣະອົງໃນສວນເຄັດເຊມາເນ ແລະ ຢູ່ເທິງໄມ້ກາງແຂນ ແມ່ນເຈັບປວດຫລາຍກວ່າມະນຸດຄົນໃດຈະທົນກັບມັນໄດ້.³⁷ ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເປັນເພາະຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງ ສຳລັບພຣະບິດາຂອງພຣະອົງ ແລະ ສຳລັບເຮົາ, ພຣະອົງໄດ້ອົດທົນກັບມັນ, ແລະ ໃນທີ່ສຸດ, ພຣະອົງສາມາດມອບຊີວິດທີ່ເປັນອະມະຕະ ແລະ ນິລັນດອນໃຫ້ແກ່ເຮົາ.

ມັນເປັນເຄື່ອງໝາຍທີ່ຕື້ນຕັນໃຈຫລາຍ ທີ່ “ໂລຫິດ [ໄດ້ໄຫລ] ອອກມາຈາກທຸກຂຸມຂົນ”³⁸ ໃນຂະນະທີ່ພຣະເຢຊູ ຮັບທຸກທໍລະມານຢູ່ໃນສວນເຄັດເຊມາເນ, ບ່ອນກັ່ນນ້ຳໝາກກອກ. ໃນການຜະລິດນ້ຳມັນໝາກກອກ ໃນວັນເວລາຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ກ່ອນອື່ນໝົດ ໝາກກອກຕ້ອງຖືກທຸບໃຫ້ແຕກ ໂດຍການໃຊ້ຫີນແທ່ງໃຫຍ່ເປັນເຄື່ອງລິ້ງທັບ. ເມື່ອ “ບົດ” ແລ້ວ, ໝາກກອກຈະຖືກເອົາໄປໃສ່ໄວ້ໃນກະຕ່າໄມ້ ທີ່ສານຫ່າງໆ ແລະ ຖືກຢອງກັນຂຶ້ນ. ນ້ຳໜັກຂອງມັນ ຈະບີບນ້ຳມັນທີ່ເຂັ້ມຂຸ້ນ ແລະ ດີທີ່ສຸດອອກມາ. ແລ້ວ ເຂົາເຈົ້າຈະເອົາຖ່ອນໄມ້ຍາວມາຢອງກະຕ່ານຳອີກ, ຊຶ່ງເຮັດໃຫ້ນ້ຳມັນ ໄຫລອອກມາຕື່ມ. ໃນທີ່ສຸດ, ໃນການຄັ້ນເອົານ້ຳມັນຢົດສຸດທ້າຍ, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຫ້ອຍກ້ອນຫີນໃສ່ສົ້ນຂອງຖ່ອນໄມ້ ເພື່ອໃຫ້ມີນ້ຳໜັກຫລາຍທີ່ສຸດ.³⁹ ແລະ ແມ່ນແລ້ວ, ນ້ຳມັນຢົດທຳອິດ ທີ່ໄຫລອອກມາ ເປັນສີແດງ ຄືກັນກັບເລືອດ.

ຂ້າພະເຈົ້າຄິດເຖິງເລື່ອງລາວຂອງມັດທາຍ ກ່ຽວກັບພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ຕອນພຣະອົງໄດ້ເຂົ້າໄປໃນສວນ ເຄັດເຊມາເນ ໃນຄ່ຳຄືນທີ່ໂຊກຊາຕາໄດ້ລິຂິດໄວ້ນັ້ນ—ວ່າພຣະອົງ “ຮູ້ສຶກໂສກເສົ້າ ແລະ ໜັກໜ່ວງຫລາຍ. …

“ພຣະອົງຍ່າງເລີຍໄປໄກໜ້ອຍໜຶ່ງ ໝູບໜ້າລົງກັບພື້ນ ແລະ ອະທິຖານວ່າ, ພຣະບິດາຂອງລູກເອີຍ ຖ້າເປັນໄປໄດ້ ຂໍໃຫ້ຈອກແຫ່ງຄວາມທົນທຸກທໍລະມານນີ້ ເລື່ອນພົ້ນໄປຈາກລູກທ້ອນ ແຕ່ເຖິງຢ່າງໃດກໍດີ, ຂໍຢ່າໃຫ້ເປັນໄປຕາມໃຈປາດຖະໜາຂອງລູກ, ແຕ່ໃຫ້ເປັນໄປຕາມຄວາມປະສົງຂອງພຣະອົງ.”⁴⁰

ແລ້ວ, ດັ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າວາດພາບ ຄວາມເຈັບປວດໄດ້ເພີ່ມທະວີຫລາຍຂຶ້ນ, ຈົນພຣະອົງໄດ້ອ້ອນວອນເປັນເທື່ອທີສອງ ຂໍຄວາມບັນເທົາ, ໃນທີ່ສຸດ, ບາງທີໃນຄວາມທຸກທໍລະມານຈົນສຸດຂີດຂອງພຣະອົງ, ພຣະອົງໄດ້ອ້ອນວອນເປັນເທື່ອທີສາມ. ພຣະອົງໄດ້ອົດທົນກັບຄວາມເຈັບປວດອັນແສນສາຫັດ ຈົນໄດ້ສະໜອງຄວາມຍຸດຕິທຳ ຈົນເຖິງຢົດສຸດທ້າຍ.⁴¹ ພຣະອົງໄດ້ເຮັດສິ່ງນີ້ ເພື່ອໄຖ່ທ່ານ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າ.

ຄວາມຮັກແຫ່ງສະຫວັນເປັນຂອງປະທານທີ່ປະເສີດແທ້ໆ! ໂດຍທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຮັກນັ້ນ, ພຣະເຢຊູໄດ້ຖາມວ່າ: “ບັດນີ້ ພວກເຈົ້າຍັງຈະບໍ່ຫັນກັບມາຫາເຮົາບໍ, ແລະ ກັບໃຈຈາກບາບຂອງພວກເຈົ້າ ແລະ ປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສ, ເພື່ອເຮົາຈະໄດ້ປິ່ນປົວພວກເຈົ້າ?”⁴² ດ້ວຍຄວາມລະອຽດອ່ອນ ພຣະອົງໄດ້ໃຫ້ເຮົາແນ່ໃຈວ່າ, “ຈົ່ງເບິ່ງ, ແຂນແຫ່ງຄວາມເມດຕາສົງສານຂອງເຮົາໄດ້ເດ່ອອກມາຫາພວກເຈົ້າແລ້ວ, ແລະ ຜູ້ໃດກໍຕາມທີ່ຈະເຂົ້າມາຫາເຮົາ, ເຮົາຈະຮັບເອົາໄວ້; ແລະ ຄົນທີ່ມາຫາເຮົາຈະເປັນສຸກ.”⁴³

ທ່ານຈະບໍ່ຮັກພຣະອົງບໍ ຜູ້ໄດ້ຮັກທ່ານກ່ອນ?⁴⁴ ແລ້ວຈົ່ງຮັກສາພຣະບັນຍັດຂອງພຣະອົງ.⁴⁵ ທ່ານຈະບໍ່ເປັນເພື່ອນຂອງພຣະອົງບໍ ຜູ້ໄດ້ສະລະພຣະຊົນເພື່ອເພື່ອນຂອງພຣະອົງ?⁴⁶ ແລ້ວຈົ່ງຮັກສາພຣະບັນຍັດຂອງພຣະອົງ.⁴⁷ ທ່ານຈະບໍ່ຕັ້ງຢູ່ໃນຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງ ແລະ ຮັບເອົາທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງມີໄວ້ໃຫ້ທ່ານບໍ? ແລ້ວຈົ່ງຮັກສາພຣະບັນຍັດຂອງພຣະອົງ.⁴⁸ ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານວ່າ ເຮົາຈະຮູ້ສຶກ ແລະ ຕັ້ງຢູ່ໃນຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງແທ້ໆ, ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.