ຮັບໃຊ້

ໂດຍ ແອວເດີ ຄາລ໌ ບີ ຄຸກ

ແຫ່ງສາວົກເຈັດສິບ

ພວກເຮົາຕ້ອງການສະມາຊິກທຸກຄົນ, ແລະ ສະມາຊິກທຸກຄົນກໍຕ້ອງການໂອກາດທີ່ຈະຮັບໃຊ້.

ຕອນຂ້າພະເຈົ້າຍັງນ້ອຍ ຂ້າພະເຈົ້າມັກເຮັດວຽກກັບ ລຸງໄລມັນ ແລະ ປ້າດໍຣາຕີ ຢູ່ໃນທົ່ງຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຕາມປົກກະຕິແລ້ວ ລຸງໄລມັນ ເປັນຜູ້ນຳພາ, ແລະ ປ້າດໍຣາຕີ ມັກໄປຊ່ວຍ ແລະ ຂັບລົດກະບະຄັນເກົ່າໆໄປ. ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ເວລາທີ່ມີຄວາມຕື່ນເຕັ້ນ ຕອນລົດຄາຢູ່ຕົມ ຫລື ຕອນລົດພະຍາຍາມແລ່ນຂຶ້ນຄ້ອຍສູງ: ລຸງໄລມັນ ຈະຮ້ອງອອກໄປວ່າ, “ໃສ່ເກຍປະສົມແມ, ດໍຣາຕີ!” ຕອນນັ້ນແຫລະ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງອະທິຖານ. ແຕ່ດ້ວຍຄວາມຊ່ວຍເຫລືອຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ຫລັງຈາກໄດ້ຍິນສຽງເກຍດັງຄວກຄາກ, ແລ້ວປ້າດໍຣາຕີ ກໍພົບເຫັນເກຍປະສົມ. ຫລັງຈາກທີ່ກົງລົດທັງໝົດຖືກລ໊ອກ ແລະ ໝຸນພ້ອມກັນ, ແລ້ວລົດແລະ ວຽກງານຂອງເຮົາກໍສາມາດດຳເນີນຕໍ່ໄປ.

“ການໃສ່ເກຍປະສົມ” ໝາຍເຖິງການໃສ່ເກຍພິເສດ ຊຶ່ງໃນເກຍນັ້ນ ມີຫລາຍເກຍທີ່ທຳງານດ້ວຍກັນ ເພື່ອສ້າງພະລັງແຮງ.¹ ເກຍປະສົມ, ພ້ອມດ້ວຍຕີນລົດໝຸນທັງສີ່ເບື້ອງພ້ອມກັນ, ຈະຊ່ວຍທ່ານໃຫ້ສາມາດໃຊ້ເກຍຕ່ຳ, ເພີ່ມພະລັງຂຶ້ນ, ແລະ ເຄື່ອນຍ້າຍ.

ຂ້າພະເຈົ້າມັກຄິດກ່ຽວກັບເຮົາແຕ່ລະຄົນ ວ່າເປັນພາກສ່ວນໜຶ່ງຂອງເກຍປະສົມ ໃນຂະນະທີ່ເຮົາຮັບໃຊ້ດ້ວຍກັນ ໃນສາດສະໜາຈັກ—ໃນຫວອດ ແລະ ໃນສາຂາ, ໃນກຸ່ມ ແລະ ໃນອົງການຊ່ວຍເຫລືອຂອງເຮົາ. ຄືກັນກັບເກຍປະສົມ ທີ່ສ້າງພະລັງອັນຍິ່ງໃຫຍ່, ເຮົາກໍມີພະລັງອັນຍິ່ງໃຫຍ່ຄືກັນ ເມື່ອເຮົາສາມັກຄີກັນ. ເມື່ອເຮົາສາມັກຄີໃນການຮັບໃຊ້ຊຶ່ງກັນແລະກັນ, ເຮົາຈະປະສົບຄວາມສຳເລັດ ຫລາຍກວ່າເຮົາເຮັດຕາມລຳພັງ. ມັນເປັນສິ່ງທີ່ໜ້າຕື່ນເຕັ້ນ ໃນການຮ່ວມໄມ້ຮ່ວມມື ແລະ ສາມັກຄີກັນ ເມື່ອເຮົາຮັບໃຊ້, ແລະ ຊ່ວຍເຫລືອໃນວຽກງານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.

ການຮັບໃຊ້ເປັນພອນຢ່າງໜຶ່ງ

ໂອກາດທີ່ຈະຮັບໃຊ້ ເປັນພອນອັນຍິ່ງໃຫຍ່ ຂອງການເປັນສະມາຊິກໃນສາດສະໜາຈັກ.² ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ ຖ້າຫາກເຮົາຮັກພຣະອົງ ເຮົາຄວນຮັບໃຊ້ພຣະອົງ,³ ແລະ ເຮົາຮັບໃຊ້ພຣະອົງ ໂດຍການຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນ.⁴

ເມື່ອເຮົາຮັບໃຊ້, ເຮົາໄດ້ເຂົ້າໃກ້ຊິດພຣະເຈົ້າຫລາຍຂຶ້ນ.⁵ ເຮົາມາຮູ້ຈັກພຣະອົງໃນວິທີທີ່ເຮົາບໍ່ສາມາດຮູ້ຈັກໄດ້ ຖ້າເປັນໃນວິທີອື່ນ. ສັດທາຂອງເຮົາໃນພຣະອົງຈະເພີ່ມທະວີຂຶ້ນ. ບັນຫາຂອງເຮົາຈະຖືກແກ້ໄຂ. ຊີວິດຈະເປັນໜ້າເພິ່ງພໍໃຈ. ຄວາມຮັກຂອງເຮົາສຳລັບຄົນອື່ນຈະມີເພີ່ມຫລາຍຂຶ້ນ ແລະ ມີຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຈະຮັບໃຊ້ຫລາຍກວ່າເກົ່າ. ຜ່ານຂັ້ນຕອນທີ່ເປັນພອນນີ້, ເຮົາຈະກາຍເປັນເໝືອນດັ່ງພຣະເຈົ້າຫລາຍຂຶ້ນ, ແລະ ເຮົາຈະສາມາດຕຽມຕົວໄດ້ດີກວ່າເກົ່າ ທີ່ຈະກັບຄືນໄປຫາພຣະອົງ.⁶

ດັ່ງທີ່ປະທານແມຣິອອນ ຈີ ຣອມນີ ໄດ້ສອນວ່າ: “ການຮັບໃຊ້ ບໍ່ແມ່ນບາງສິ່ງທີ່ເຮົາຕ້ອງອົດທົນເຮັດ ຕອນຢູ່ໃນໂລກນີ້ ເພື່ອວ່າເຮົາຈະສາມາດມີສິດ ທີ່ຈະໄດ້ອາໄສຢູ່ໃນອານາຈັກຊັ້ນສູງ. ການຮັບໃຊ້ຄືສາຍໃຍທີ່ສ້າງຊີວິດອັນສູງສົ່ງ ຢູ່ໃນອານາຈັກຊັ້ນສູງ.”⁷

ການຮັບໃຊ້ສາມາດເປັນສິ່ງທ້າທາຍໄດ້

ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ການຮັບໃຊ້ໃນສາດສະໜາຈັກ ສາມາດເປັນການທ້າທາຍ ຖ້າຫາກເຮົາຖືກຂໍໃຫ້ເຮັດບາງສິ່ງທີ່ເຮົາຢ້ານກົວ, ຖ້າຫາກເຮົາຮູ້ສຶກອ່ອນແຮງໃນການຮັບໃຊ້, ຫລື ຖ້າຫາກເຮົາໄດ້ຖືກເອີ້ນໃຫ້ເຮັດບາງຢ່າງທີ່ເຮົາບໍ່ຢາກເຮັດ.

ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບການມອບໝາຍໃຫ້ເຮັດໜ້າທີ່ໃໝ່. ກ່ອນໜ້ານັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບໃຊ້ຢູ່ເຂດໃຕ້ຂອງອາຟຣິກາ. ເປັນການຮັບໃຊ້ທີ່ໜ້າຕື່ນເຕັ້ນຫລາຍ ໃນບ່ອນທີ່ສາດສະໜາຈັກຫາກໍເລີ່ມຕົ້ນ, ແລະ ພວກເຮົາກໍຮັກໄພ່ພົນຢູ່ເຂດນັ້ນ. ແລ້ວຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກເອີ້ນໃຫ້ກັບມາທຳງານຢູ່ສູນກາງໃຫຍ່ຂອງສາດສະໜາຈັກ, ຕາມຄວາມຈິງແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍບໍ່ຢາກມາ. ໜ້າທີ່ໃໝ່ຈະນຳບາງສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຮູ້ຈັກມາໃຫ້.

ໃນຄືນໜຶ່ງ ຫລັງຈາກໄດ້ໄຕ່ຕອງກ່ຽວກັບໜ້າທີ່ໃໝ່, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຝັນເຫັນພໍ່ຕູ້ທວດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ຊື່ ໂຈເຊັບ ສະກີນ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ຊີວິດຂອງເພິ່ນ ຈາກປຶ້ມບັນທຶກສ່ວນຕົວຂອງເພິ່ນ ຕອນເພິ່ນກັບແມ່ຕູ້ທວດ ມາເຣຍ ພັນລະຍາຂອງເພິ່ນ ໄດ້ຍ້າຍໄປຢູ່ເມືອງນາວູ, ເພິ່ນກໍຢາກຮັບໃຊ້, ສະນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງໄດ້ໄປຫາສາດສະດາໂຈເຊັບ ສະມິດ ແລະ ໄດ້ຖາມວ່າ ມີຫຍັງໃຫ້ເພິ່ນຮັບໃຊ້ບໍ. ສາດສະດາໄດ້ສົ່ງເພິ່ນໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ທົ່ງພຽງ ແລະ ໄດ້ບອກເພິ່ນວ່າ ໃຫ້ເຮັດເທົ່າທີ່ເພິ່ນສາມາດເຮັດໄດ້, ແລະ ເພິ່ນກໍໄດ້ເຮັດຕາມນັ້ນ. ເພິ່ນໄດ້ທຳງານຢູ່ໃນໄຮ່ຂອງຄອບຄົວສະມິດ.⁸

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄຕ່ຕອງກ່ຽວກັບສິດທິພິເສດ ທີ່ພໍ່ຕູ້ທວດ ໂຈເຊັບ ສະກີນ ໄດ້ຮັບ ໃນການຮັບເອົາໜ້າທີ່ມອບໝາຍຂອງເພິ່ນແບບນັ້ນ. ທັນໃດນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າກໍສຳນຶກໄດ້ວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າກໍມີສິດທິພິເສດຄືກັນ, ດັ່ງທີ່ເຮົາທຸກຄົນມີ. ການເອີ້ນທຸກຢ່າງຂອງສາດສະໜາຈັກ ມາຈາກພຣະເຈົ້າ—ຜ່ານຜູ້ຮັບໃຊ້ທີ່ຖືກແຕ່ງຕັ້ງໄວ້ຂອງພຣະອົງ.⁹

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ສຶກເຖິງການຢືນຢັນພິເສດທາງວິນຍານວ່າ ໜ້າທີ່ໃໝ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ມາຈາກການດົນໃຈແທ້ໆ. ມັນສຳຄັນທີ່ເຮົາຈະເຂົ້າໃຈເຊັ່ນນັ້ນ—ວ່າການເອີ້ນຂອງເຮົາ ມາຈາກພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແທ້ໆ ຜ່ານທາງຜູ້ນຳຖານະປະໂລຫິດຂອງເຮົາ. ຫລັງຈາກປະສົບການນັ້ນ, ທ່າທີຂອງຂ້າພະເຈົ້າກໍປ່ຽນໄປ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມປາດຖະໜາອັນເລິກຊຶ້ງ ທີ່ຈະຮັບໃຊ້. ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມກະຕັນຍູສຳລັບພອນແຫ່ງການກັບໃຈ ແລະ ສຳລັບການປ່ຽນໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າມັກໜ້າທີ່ໃໝ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າຫລາຍ.

ເຖິງແມ່ນຖ້າຫາກເຮົາຄິດວ່າ ການເອີ້ນຂອງເຮົາ ມາຈາກແນວຄິດຂອງຜູ້ນຳຖານະປະໂລຫິດຂອງເຮົາເທົ່ານັ້ນ, ຫລື ເຮົາໄດ້ຮັບໜ້າທີ່ນັ້ນ ເພາະຄົນອື່ນບໍ່ຢາກເຮັດ, ເຮົາຈະໄດ້ຮັບພອນເມື່ອເຮົາຮັບໃຊ້. ແຕ່ເມື່ອເຮົາຮັບຮູ້ວ່າ ພຣະເຈົ້າມີພາກສ່ວນໃນການເອີ້ນຂອງເຮົາ ແລະ ເຮົາຮັບໃຊ້ດ້ວຍສຸດໃຈ, ແລ້ວພະລັງເພີ່ມເຕີມຈະມາສູ່ການຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາ ແລະ ເຮົາຈະກາຍເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ.

ການຮັບໃຊ້ຮຽກຮ້ອງສັດທາ

ກ່ອນຈະບັນລຸການເອີ້ນຂອງເຮົາ, ເຮົາຕ້ອງມີສັດທາ. ບໍ່ດົນຫລັງຈາກພໍ່ຕູ້ທວດ ໂຈເຊັບ ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນທຳງານຢູ່ໃນໄຮ່, ເພິ່ນກັບແມ່ຕູ້ທວດມາເຣຍໄດ້ລົ້ມປ່ວຍ. ພວກເພິ່ນບໍ່ມີເງິນ ແລະ ໄດ້ອາໄສຢູ່ໃນທ່າມກາງຄົນແປກໜ້າ. ມັນເປັນຊ່ວງໄລຍະທີ່ທຸກຍາກລຳບາກຫລາຍສຳລັບພວກເພິ່ນ. ໃນປຶ້ມບັນທຶກສ່ວນຕົວ, ພໍ່ຕູ້ທວດ ໂຈເຊັບ ໄດ້ຂຽນວ່າ, “ພວກເຮົາໄດ້ທຳງານຕໍ່ໄປ [ແລະ] ຊື່ສັດຕໍ່ສາດສະໜາຈັກ ຕາມສັດທາເລັກນ້ອຍທີ່ພວກເຮົາມີ, ເຖິງແມ່ນມານໄດ້ພະຍາຍາມທີ່ຈະທຳລາຍພວກເຮົາ ແລະ ສົ່ງພວກເຮົາກັບຄືນໄປ.”¹⁰

ຂ້າພະເຈົ້າ, ພ້ອມດ້ວຍລູກຫລານຫລາຍຮ້ອຍຄົນ ມີຄວາມກະຕັນຍູຫລາຍຕໍ່ພໍ່ຕູ້ທວດ ໂຈເຊັບ ແລະ ແມ່ຕູ້ທວດ ມາເຣຍ ທີ່ບໍ່ໄດ້ກັບຄືນໄປ. ພອນຈະມາເຖິງ ເມື່ອເຮົາເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ການເອີ້ນ ແລະ ໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບຂອງເຮົາ ແລະ ອົດທົນດ້ວຍສັດທາທັງໝົດທີ່ເຮົາມີ.

ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ຈັກຄູສອນຫລັກທຳພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ດີເລີດຄົນໜຶ່ງ ຜູ້ໄດ້ດົນໃຈສະມາຊິກໃນຫ້ອງຮຽນ ໃນຂະນະທີ່ນາງສອນ, ແຕ່ມັນບໍ່ໄດ້ເປັນແບບນັ້ນ ມາຕະຫລອດ. ຫລັງຈາກໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມສາດສະໜາຈັກ, ນາງໄດ້ຮັບເອົາການເອີ້ນໃຫ້ສອນໃນຊັ້ນປະຖົມໄວ. ນາງຮູ້ສຶກວ່າ ນາງບໍ່ຮູ້ຈັກວິທີສອນ, ແຕ່ໂດຍທີ່ຮູ້ເຖິງຄວາມສຳຄັນຂອງການຮັບໃຊ້, ນາງໄດ້ຮັບເອົາການເອີ້ນນັ້ນ. ບໍ່ດົນຈາກນັ້ນ ນາງເລີ່ມເກີດຄວາມຢ້ານກົວ, ສະນັ້ນ ນາງຈຶ່ງບໍ່ໄປໂບດ ເພາະຢ້ານໄດ້ສອນ. ດີແຕ່ຄູສອນປະຈຳບ້ານ ເຫັນວ່ານາງບໍ່ໄປໂບດ, ຈຶ່ງໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມ, ແລະ ໄດ້ເຊື້ອເຊີນນາງໃຫ້ກັບໄປໂບດ. ອະທິການ ແລະ ສະມາຊິກຂອງຫວອດ ໄດ້ຊ່ວຍເຫລືອນາງ. ໃນທີ່ສຸດ, ໂດຍທີ່ມີສັດທາເພີ່ມຂຶ້ນ, ນາງໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນສອນເດັກນ້ອຍ. ເມື່ອນາງໄດ້ນຳໃຊ້ຫລັກທຳ ທີ່ມີຢູ່ໃນປຶ້ມ Teaching in the Savior’s Way, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ອວຍພອນນາງ ສຳລັບຄວາມພະຍາຍາມ ແລະ ນາງໄດ້ກາຍເປັນຄູສອນທີ່ມີພອນສະຫວັນ.¹¹

ຊາຍ ຫລື ຍິງ ທີ່ມີຈິດໃຈທຳມະດາ ຊຶ່ງຢູ່ໃນຕົວເຮົາ ມັກຈະຫາຂໍ້ແກ້ຕົວ ເມື່ອຖືກຂໍໃຫ້ຮັບໃຊ້ ດັ່ງເຊັ່ນ “ຂ້ອຍບໍ່ພ້ອມທີ່ຈະຮັບໃຊ້; ຂ້ອຍຕ້ອງຮຽນຮູ້ຕື່ມອີກ,” “ຂ້ອຍເມື່ອຍ ແລະ ຢາກພັກຜ່ອນ,” “ຂ້ອຍເຖົ້າແລ້ວ—ມັນເປັນຜຽນຂອງຄົນອື່ນ,” ຫລື “ຂ້ອຍຫຍຸ້ງກັບວຽກຫລາຍ.”

ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ການຮັບເອົາ ແລະ ການເຮັດໜ້າທີ່ ເປັນການກະທຳດ້ວຍສັດທາ. ເຮົາສາມາດໄວ້ວາງໃຈ ດັ່ງທີ່ສາດສະດາຂອງເຮົາ, ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ ໄດ້ສອນ ເທື່ອແລ້ວເທື່ອອີກວ່າ: “ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຮັບຮູ້ຄົນທີ່ພຣະອົງເອີ້ນ,” ແລະ “ເມື່ອເຮົາແລ່ນວຽກໃຫ້ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ເຮົາກໍມີສິດທີ່ຈະຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫລືອຈາກພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.”¹² ບໍ່ວ່າເຮົາຫຍຸ້ງ ຫລື ບໍ່ຫຍຸ້ງ, ບໍ່ວ່າເຮົາຢ້ານ ຫລື ເບື່ອໜ່າຍ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າປະສົງໃຫ້ເຮົາໃສ່ເກຍຕ່ຳ, ເພີ່ມພະລັງຂຶ້ນ, ແລະ ຮັບໃຊ້.

ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍເຫັນປະທານມອນສັນ ແລະ ເພື່ອນຮ່ວມງານຂອງເພິ່ນ ໃນຝ່າຍປະທານສູງສຸດ ແລະ ກຸ່ມອັກຄະສາວົກສິບສອງ ຫຍຸ້ງເກີນໄປ ຫລື ເມື່ອຍຫລາຍເກີນໄປ. ພວກເພິ່ນເປັນຕົວຢ່າງເຖິງພະລັງທີ່ມາສູ່ຊີວິດຂອງເຮົາ ໃນວິທີທີ່ດົນໃຈ ເມື່ອເຮົາໃຊ້ສັດທາ, ຮັບເອົາການມອບໝາຍ, ແລະ ບັນລຸໜ້າທີ່ ດ້ວຍຄວາມຕັ້ງໃຈ ແລະ ການອຸທິດຕົນ. ພວກເພິ່ນ “ໄດ້ເອົາບ່າໄຫລ່ໜຸນລໍ້ເດີນ”¹³ ເປັນເວລາຫລາຍປີ, ແລະ ພວກເພິ່ນກໍໜຸນລໍ້ຕໍ່, ໄປຂ້າງໜ້າ, ແລະ ຂຶ້ນສູງ.

ແມ່ນແລ້ວ, ພວກເພິ່ນຮັບໃຊ້ໃນການເອີ້ນທີ່ສຳຄັນ, ແຕ່ການເອີ້ນ ຫລື ການມອບໝາຍ ທຸກຢ່າງ ແມ່ນສຳຄັນທັງນັ້ນ. ປະທານກໍດອນ ບໍ ຮິງລີ, ສາດສະດາຄົນກ່ອນ ແລະ ເປັນປະທານຂອງສາດສະໜາຈັກ ໄດ້ກ່າວວ່າ: “ເຮົາທຸກຄົນຢູ່ໃນວຽກງານອັນຍິ່ງໃຫຍ່ນີ້ນຳກັນ. … ໜ້າທີ່ຂອງທ່ານຢູ່ໃນຂອບເຂດຂອງທ່ານ ກໍສຳຄັນເທົ່າໆກັບໜ້າທີ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ທີ່ຢູ່ໃນຂອບເຂດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ບໍ່ມີການເອີ້ນໃດໃນສາດສະໜາຈັກນີ້ ທີ່ຕ່ຳຕ້ອຍ ແລະ ບໍ່ສຳຄັນ.”¹⁴ ການເອີ້ນແຕ່ລະຢ່າງແມ່ນສຳຄັນໝົດ.¹⁵

ຂໍໃຫ້ເຮົາຮັບໃຊ້

ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງລຸກຂຶ້ນໃນສັດທາ, “ເອົາບ່າໄຫລ່ໜຸ່ນລໍ້ເດີນ,” ແລະ ເຄື່ອນຍ້າຍ “ວຽກງານທີ່ມີຄ່າຄວນນີ້ໄປຂ້າງໜ້າ.”¹⁶ ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງ “ໃສ່ເກຍປະສົມ,” ພ້ອມກັບປ້າ ດໍຣາຕີ. ໃນຖານະອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງກັນ, ໃຫ້ເຮົາມາຮັບໃຊ້ ນຳກັນເທາະ.

ຖ້າຫາກທ່ານຢາກໃຫ້ອະທິການ ຫລື ປະທານສາຂາຂອງທ່ານ ດີໃຈ, ໃຫ້ຖາມເພິ່ນວ່າ “ມີຫຍັງໃຫ້ຂ້ອຍຊ່ວຍບໍ?” “ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າມີຫຍັງໃຫ້ຂ້ອຍຮັບໃຊ້ບໍ?” ເມື່ອເພິ່ນອະທິຖານ ແລະ ພິຈາລະນາໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບສ່ວນຕົວ, ຄອບຄົວ, ແລະ ການງານຂອງທ່ານ, ແລ້ວເພິ່ນຈະໄດ້ຮັບການດົນໃຈ ວ່າການເອີ້ນໃດທີ່ເໝາະສົມສຳລັບທ່ານ. ເມື່ອທ່ານໄດ້ຮັບການແຕ່ງຕັ້ງເປັນທາງການ, ທ່ານໄດ້ຮັບພອນຂອງຖານະປະໂລຫິດ ເພື່ອຊ່ວຍທ່ານບັນລຸໜ້າທີ່ດັ່ງກ່າວ. ທ່ານ ຈະ ໄດ້ຮັບພອນ! ພວກເຮົາຕ້ອງການສະມາຊິກທຸກຄົນ, ແລະ ສະມາຊິກທຸກຄົນກໍຕ້ອງການໂອກາດທີ່ຈະຮັບໃຊ້.¹⁷

ພຣະເຢຊູຄຣິດເປັນຕົວຢ່າງຂອງເຮົາ

ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຕົວຢ່າງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງເຮົາ, ໄດ້ມອບພຣະຊົນຂອງພຣະອົງໃຫ້ແກ່ວຽກງານຂອງພຣະບິດາຂອງພຣະອົງ. ໃນສະພາມະຫາສານ ກ່ອນໂລກນີ້ໄດ້ຖືກສ້າງຂຶ້ນ, ພຣະເຢຊູ ໄດ້ຖືກເລືອກ ແລະ ຖືກແຕ່ງຕັ້ງ ນັບແຕ່ຕອນຕົ້ນ, ໄດ້ອາສາສະໝັກ ຂໍໃຫ້ພຣະເຈົ້າສົ່ງພຣະອົງມາ.¹⁸ ໃນການເຮັດສິ່ງນີ້, ພຣະອົງຈຶ່ງກາຍເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາທຸກຄົນແທ້ໆ. ຜ່ານທາງພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະອຳນາດທີ່ເຮົາໄດ້ຮັບ ຜ່ານການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງ, ເຮົາຈຶ່ງສາມາດຮັບໃຊ້ຄືກັນ. ພຣະອົງຈະຊ່ວຍເຮົາ.¹⁹

ຂ້າພະເຈົ້າຂໍສະແດງຄວາມຮັກຢ່າງຈິງໃຈຕໍ່ຜູ້ທີ່ບໍ່ສາມາດຮັບໃຊ້ສາດສະໜາຈັກໃນເວລານີ້ ດັ່ງທີ່ເຄີຍໄດ້ເຮັດຜ່ານມາ ເນື່ອງດ້ວຍສະພາບການສ່ວນຕົວບໍ່ອຳນວຍ ແຕ່ກໍຍັງດຳລົງຊີວິດໃນວິນຍານແຫ່ງການຮັບໃຊ້ຢູ່. ຂ້າພະເຈົ້າ ອະທິຖານວ່າ ທ່ານຈະໄດ້ຮັບພອນໃນຄວາມພະຍາຍາມຂອງທ່ານ. ຂ້າພະເຈົ້າ ຂໍສະແດງຄວາມຂອບໃຈ ສຳລັບຜູ້ທີ່ຂະຫຍາຍການເອີ້ນ ໃນແຕ່ລະອາທິດ, ຕະຫລອດທັງຜູ້ທີ່ຈະໄດ້ຮັບການເອີ້ນໃຫ້ຮັບໃຊ້ ໃນໄວໆນີ້. ການມີສ່ວນຮ່ວມ ແລະ ການເສຍສະລະທຸກຢ່າງ ມີຄ່າລົ້ນເຫລືອ, ໂດຍສະເພາະຕໍ່ພຣະອົງຜູ້ທີ່ເຮົາຮັບໃຊ້. ທຸກຄົນທີ່ຮັບໃຊ້ ຈະໄດ້ຮັບພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າ.²⁰

ບໍ່ວ່າເຮົາຈະມີອາຍຸໜ້ອຍຫລາຍເທົ່າໃດ ຫລື ສະຖານະການຂອງເຮົາຈະເປັນແບບໃດກໍຕາມ, ຂໍໃຫ້ການຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາ “ເປັນຄຳຂວັນ.”²¹ ຈົ່ງຮັບໃຊ້ໃນການເອີ້ນຂອງທ່ານ. ຈົ່ງຮັບໃຊ້ເຜີຍແຜ່. ຈົ່ງຮັບໃຊ້ແມ່ຂອງທ່ານ. ຈົ່ງຮັບໃຊ້ຄົນແປກໜ້າ. ຈົ່ງຮັບໃຊ້ເພື່ອນບ້ານຂອງທ່ານ. ຂໍແຕ່ໃຫ້ຮັບໃຊ້.

ຂໍໃຫ້ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈົ່ງອວຍພອນເຮົາແຕ່ລະຄົນ ໃນຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະຮັບໃຊ້ ແລະ ກາຍເປັນຜູ້ຕິດຕາມທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ.²² ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ພຣະອົງຊົງພຣະຊົນຢູ່ ແລະ ນຳພາວຽກງານນີ້. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.