ການແບ່ງປັນພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຟື້ນຟູ

ໂດຍ ແອວເດີ ດາລິນ ເອັຈ ໂອກສ໌

ແຫ່ງກຸ່ມອັກຄະສາວົກສິບສອງ

ສິ່ງທີ່ເຮົາເອີ້ນວ່າ “ວຽກງານເຜີຍແຜ່ຂອງສະມາຊິກ” ບໍ່ໄດ້ເປັນໂຄງການ ແຕ່ເປັນທ່າທີແຫ່ງຄວາມຮັກ ແລະ ການເອື້ອມອອກໄປຊ່ວຍຄົນທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງເຮົາ.

I.

ໃກ້ບັ້ນທ້າຍຂອງການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຂອງພຣະອົງ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ໄດ້ບັນຊາສານຸສິດຂອງພຣະອົງວ່າ: “ເຫດສະນັ້ນ ພວກເຈົ້າຈົ່ງໄປ, ຈົ່ງເຮັດໃຫ້ຄົນທຸກຊາດເປັນລູກສິດ” (ມັດທາຍ 28:19) ແລະ “ເຈົ້າທັງຫລາຍຈົ່ງໄປທົ່ວໂລກ ປະກາດຂ່າວປະເສີດແກ່ມະນຸດສະໂລກທັງໝົດ.” (ມາຣະໂກ 16:15). ຊາວຄຣິດທຸກຄົນມີພັນທະທີ່ຈະເຊື່ອຟັງພຣະບັນຊາເຫລົ່ານີ້ ທີ່ໃຫ້ແບ່ງປັນພຣະກິດຕິຄຸນກັບທຸກຄົນ. ຫລາຍຄົນເອີ້ນສິ່ງນີ້ວ່າ “ໜ້າທີ່ມອບໝາຍທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່.”

ດັ່ງທີ່ແອວເດີ ນຽວ ແອວ ແອນເດີເຊັນ ໄດ້ບັນຍາຍໃນພາກເຊົ້າ, ແນ່ນອນວ່າ ໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ ເປັນກຸ່ມຄົນຈຳນວນໜຶ່ງທີ່ຜູກມັດຕໍ່ຄວາມຮັບຜິດຊອບທີ່ສຳຄັນນີ້. ເຮົາຕ້ອງພະຍາຍາມໃນເລື່ອງນີ້, ເພາະເຮົາຮູ້ວ່າພຣະເຈົ້າຮັກລູກໆຂອງພຣະອົງ ແລະ ວ່າໃນວັນເວລາສຸດທ້າຍນີ້ ພຣະອົງໄດ້ຟື້ນຟູຄວາມຮູ້ທີ່ຈຳເປັນເພີ່ມເຕີມ ແລະ ອຳນາດທີ່ຈະໃຫ້ພອນເຂົາເຈົ້າທຸກຄົນ. ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ສອນເຮົາ ໃຫ້ຮັກທຸກຄົນ ໃນຖານະອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງເຮົາ, ແລະ ເຮົາໃຫ້ກຽດຄຳສອນນັ້ນໂດຍການແບ່ງປັນພະຍານ ແລະ ຂ່າວສານແຫ່ງພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຟື້ນຟູນີ້ໃຫ້ແກ່ທຸກປະຊາຊາດ, ທຸກຕະກຸນ, ທຸກພາສາ, ແລະ ທຸກຜູ້ຄົນທັງປວງ (ເບິ່ງ D&C 112:1). ນີ້ຄືພາກສ່ວນທີ່ຈຳເປັນຂອງຄວາມໝາຍຂອງການເປັນໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ. ເຮົາຖືສິ່ງນີ້ວ່າເປັນສິດທິພິເສດທີ່ໜ້າຊື່ນຊົມ. ຈະມີຫຍັງເປັນທີ່ໜ້າຊື່ນຊົມຫລາຍກວ່າທີ່ຈະແບ່ງປັນຄວາມຈິງນິລັນດອນກັບລູກໆຂອງພຣະເຈົ້າບໍ?

ທຸກວັນນີ້ເຮົາມີແຫລ່ງຊ່ວຍເຫລືອຫລາຍຢ່າງ ທີ່ຈະແບ່ງປັນພຣະກິດຕິຄຸນ ທີ່ບໍ່ໄດ້ມີໄວ້ໃຫ້ຄົນໃນລຸ້ນທີ່ຜ່ານມາ. ເຮົາມີໂທລະພາບ, ອິນເຕີເນັດ, ແລະ ຊ່ອງສື່ສານມວນຊົນ. ເຮົາມີຂ່າວສານທີ່ສຳຄັນ ທີ່ຊ່ວຍແນະນຳເລື່ອງພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຟື້ນຟູ. ເຮົາມີສາດສະໜາຈັກທີ່ມີຊື່ສຽງໃນຫລາຍໆປະຊາຊາດ. ເຮົາໄດ້ເພີ່ມຈຳນວນຜູ້ສອນສາດສະໜາ. ແຕ່ ເຮົາກຳລັງນຳໃຊ້ແຫລ່ງຊ່ວຍເຫລືອໃຫ້ເຕັມປ່ຽມບໍ? ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອວ່າຫລາຍຄົນໃນພວກເຮົາຈະຕອບວ່າ ບໍ່. ເຮົາປາດຖະໜາທີ່ຈະມີປະສິດທິພາບຫລາຍຂຶ້ນ ໃນການບັນລຸໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບອັນສູງສົ່ງທີ່ຖືກມອບໝາຍໃຫ້ ທີ່ຈະປະກາດເລື່ອງພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຟື້ນຟູຕະຫລອດທົ່ວໂລກ.

ມີຄວາມຄິດທີ່ດີຫລາຍຢ່າງສຳລັບການແບ່ງປັນພຣະກິດຕິຄຸນ ທີ່ຈະໃຊ້ໄດ້ໃນສະເຕກຂອງເຮົາ ຫລື ໃນແຕ່ລະປະເທດ. ແຕ່ ເປັນເພາະເຮົາເປັນສາດສະໜາຈັກທີ່ມີຢູ່ທົ່ວໂລກ, ຂ້າພະເຈົ້າຢາກຈະກ່າວເຖິງຄວາມຄິດເຫັນ ທີ່ຈະນຳໃຊ້ໄດ້ໃນທຸກແຫ່ງຫົນ, ຮ່ວມທັງໜ່ວຍໃໝ່ໆຈົນເຖິງໜ່ວຍທີ່ຖືກຈັດຕັ້ງຂຶ້ນມານານແລ້ວ, ຮ່ວມທັງວັດທະນະທຳທີ່ກຳລັງຍອມຮັບພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ໃນປະຊາຊາດທີ່ນັບມື້ນັບໂຫດຮ້າຍຕໍ່ສາດສະໜາ. ຂ້າພະເຈົ້າຢາກເວົ້າເຖິງຄວາມຄິດທີ່ທ່ານສາມາດແບ່ງປັນກັບຜູ້ຄົນທີ່ເປັນຜູ້ເຊື່ອໃນພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ກັບຜູ້ຄົນທີ່ບໍ່ເຄີຍໄດ້ຍິນແມ່ນແຕ່ຊື່ຂອງພຣະອົງ, ກັບຜູ້ຄົນທີ່ພໍໃຈນຳຊີວິດປະຈຸບັນຂອງເຮົາ ແລະ ກັບຜູ້ຄົນທີ່ກຳລັງສະແຫວງຫາຢ່າງສິ້ນຫວັງ ທີ່ຈະພັດທະນາຕົວເອງໃຫ້ດີຂຶ້ນ.

ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດເວົ້າຫຍັງໄດ້ແດ່ ທີ່ຈະຊ່ວຍທ່ານໄດ້ ໃນການແບ່ງປັນພຣະກິດຕິຄຸນ, ບໍ່ວ່າສະຖານະການຂອງທ່ານຈະເປັນແບບໃດກໍຕາມ? ເຮົາຕ້ອງການຄວາມຊ່ວຍເຫລືອຈາກສະມາຊິກທຸກຄົນ, ແລະ ສະມາຊິກທຸກຄົນກໍສາມາດຊ່ວຍໄດ້, ເພາະວ່າຍັງມີວຽກງານຫລາຍຢ່າງທີ່ຕ້ອງເຮັດ ຂະນະທີ່ເຮົາແບ່ງປັນພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຟື້ນຟູ ກັບທຸກປະຊາຊາດ, ທຸກຕະກຸນ, ທຸກພາສາ, ແລະ ທຸກຜູ້ຄົນທັງປວງ.

ປະທານມອນສັນຊຸກຍູ້ສະມາຊິກ ແລະ ຜູ້ສອນສາດສະໜາໃຫ້ເຮັດວຽກງານນຳກັນ

ເຮົາທຸກຄົນກໍຮູ້ດີວ່າພາກສ່ວນຂອງສະມາຊິກໃນວຽກງານເຜີຍແຜ່ ແມ່ນຈຳເປັນຫລາຍໃນການບັນລຸຜົນສຳເລັດ ທັງໃນການປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສ ແລະ ໃນການຮັກສາໄວ້ໃຫ້ເຂັ້ມແຂງ. ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ ໄດ້ກ່າວວ່າ: “ບັດນີ້ເປັນເວລາສຳລັບສະມາຊິກ ແລະ ຜູ້ສອນສາດສະໜາ ທີ່ຈະຮ່ວມມືກັນ ... [ແລະ] ອອກແຮງງານຢູ່ໃນສວນອະງຸ່ນຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເພື່ອນຳຈິດວິນຍານມາສູ່ພຣະອົງ. ພຣະອົງໄດ້ຕຽມແບບແຜນໄວ້ໃຫ້ເຮົາໃນຫລາຍວິທີທາງ ເພື່ອຈະໄດ້ແບ່ງປັນພຣະກິດຕິຄຸນ, ແລະ ພຣະອົງຈະຊ່ວຍເຫລືອເຮົາ ໃນການອອກແຮງ ຖ້າຫາກເຮົາຈະກະທຳໃນສັດທາ ເພື່ອບັນລຸວຽກງານຂອງພຣະອົງ.”¹

ວຽກງານເຜີຍແຜ່ບໍ່ແມ່ນແຕ່ວຽກງານສຳຄັນຢ່າງດຽວ

ການແບ່ງປັນພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຟື້ນຟູ ເປັນໜ້າທີ່ ແລະ ສິດທິພິເສດຕະຫລອດຊີວິດຂອງຊາວຄຣິດສະຕຽນເຮົາ. ແອວເດີ ຄວິນຕິນ ແອວ ຄຸກ ເຕືອນເຮົາວ່າ, “ວຽກງານເຜີຍແຜ່ບໍ່ໄດ້ເປັນພຽງແຕ່ວຽກງານ ທີ່ເຮົາຈະເອົາໃຈໃສ່ເປັນບາງຄັ້ງບາງຄາວເທົ່ານັ້ນ; ມັນເປັນວຽກງານທີ່ສຳຄັນ ທີ່ຕ້ອງເອົາໃຈໃສ່ຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ຕະຫລອດຊີວິດຂອງເຮົາ ຖ້າຫາກເຮົາຈະຄົງຢູ່ໃຫ້ສອດຄ່ອງກັບຄຳໝັ້ນສັນຍາຂອງເຮົາຕໍ່ອຸດົມການຂອງຊາວຄຣິດ ແລະ ພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ.”²

II.

ມີສາມສິ່ງທີ່ສະມາຊິກທຸກຄົນສາມາດເຮັດໄດ້ ເພື່ອຊ່ວຍແບ່ງປັນພຣະກິດຕິຄຸນ, ບໍ່ວ່າສະຖານະການໃນບ່ອນທີ່ເຂົາເຈົ້າອາໄສຢູ່ ແລະ ທີ່ທຳງານຈະເປັນແບບໃດກໍຕາມ. ເຮົາທຸກຄົນຄວນເຮັດທຸກສິ່ງເຫລົ່ານີ້ທັງໝົດ.

ໜຶ່ງ, ເຮົາສາມາດອະທິຖານ ເພື່ອຂໍຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຈະຊ່ວຍ ໃນພາກສ່ວນທີ່ຈຳເປັນຂອງວຽກງານແຫ່ງຄວາມລອດ. ທຸກໆຄວາມພະຍາຍາມເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍ ຄວາມປາດຖະໜາ.

ສອງ, ເຮົາສາມາດຮັກສາພຣະບັນຍັດດ້ວຍຕົວເຮົາເອງ. ສະມາຊິກທີ່ຊື່ສັດ ແລະ ເຊື່ອຟັງຄືພະຍານທີ່ດຶງດູດໃຈເຖິງຄວາມຈິງ ແລະ ຄຸນຄ່າຂອງພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຟື້ນຟູ. ຍິ່ງສຳຄັນຫລາຍກວ່ານັ້ນ, ສະມາຊິກທິ່ຊື່ສັດຈະມີພຣະວິນຍານຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດສະຖິດຢູ່ນຳເຂົາເຈົ້າຕະຫລອດເວລາ ເພື່ອຊີ້ນຳເຂົາເຈົ້າ ຂະນະທີ່ເຂົາເຈົ້າສະແຫວງຫາ ທີ່ຈະມີພາກສ່ວນໃນວຽກງານທີ່ປະເສີດ ຂອງການແບ່ງປັນພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ.

ສາມ, ເຮົາສາມາດອະທິຖານເພື່ອຂໍການດົນໃຈເຖິງສິ່ງທີ່ ເຮົາ ສາມາດເຮັດໄດ້ ໃນສະຖານະການສ່ວນຕົວຂອງເຮົາ ທີ່ຈະແບ່ງປັນພຣະກິດຕິຄຸນກັບຄົນອື່ນ. ນີ້ແມ່ນແຕກຕ່າງຈາກການອະທິຖານເພື່ອ ຜູ້ສອນສາດສະໜາ ຫລື ການອະທິຖານເພື່ອສິ່ງທີ່ ຄົນອື່ນ ສາມາດເຮັດໄດ້. ເຮົາຄວນອະທິຖານເພື່ອສິ່ງທີ່ ເຮົາ ສາມາດເຮັດໄດ້ເປັນສ່ວນຕົວ. ເມື່ອເຮົາອະທິຖານ, ເຮົາຄວນຈຳໄວ້ວ່າ ຄຳອະທິຖານເພື່ອການດົນໃຈດັ່ງກ່າວຈະໄດ້ຮັບຄຳຕອບ ຖ້າຫາກມັນຄຽງຄູ່ໄປກັບຄຳໝັ້ນສັນຍາ—ສິ່ງທີ່ພຣະຄຳພີເອີ້ນວ່າ, “ໃຈຈິງ” ຫລື “ຄວາມມຸ້ງໝາຍເຕັມທີ່ແຫ່ງໃຈ.” ຂໍໃຫ້ອະທິຖານດ້ວຍຄຳໝັ້ນສັນຍາທີ່ຈະກະທຳ ຕາມການດົນໃຈທີ່ທ່ານໄດ້ຮັບ, ໃຫ້ສັນຍາພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າວ່າ ຖ້າຫາກພຣະອົງຈະດົນໃຈທ່ານໃຫ້ເວົ້າລົມກັບຄົນໃດຄົນໜຶ່ງ ກ່ຽວກັບພຣະກິດຕິຄຸນ, ແລ້ວທ່ານຈະເຮັດຕາມ.

ເຮົາຕ້ອງການ ການຊີ້ນຳຈາກພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເພາະວ່າ ໃນເວລາໃດເວລາໜຶ່ງໂດຍສະເພາະ ບາງຄົນ—ກໍພ້ອມ ແລະ ອີກບາງຄົນກໍບໍ່ພ້ອມ—ທີ່ຈະຮັບຟັງຄວາມຈິງເພີ່ມເຕີມຂອງພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຟື້ນຟູ. ເຮົາບໍ່ຄວນຕັ້ງຕົວເອງຂຶ້ນເພື່ອເປັນຜູ້ຕັດສິນວ່າໃຜພ້ອມແລ້ວ ແລະ ໃຜຍັງບໍ່ພ້ອມທີ່ຈະຍອມຮັບ. ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຮູ້ຈັກຄວາມປາດຖະໜາຂອງລູກໆຂອງພຣະອົງທຸກຄົນ, ແລະ ຖ້າຫາກເຮົາອະທິຖານເພື່ອຂໍການດົນໃຈ, ພຣະອົງຈະຊ່ວຍເຮົາພົບເຫັນຜູ້ຄົນທີ່ພຣະອົງຮູ້ວ່າ ຄົນໃດ “ຢູ່ໃນການຕຽມພ້ອມທີ່ຈະຮັບຟັງພຣະຄຳ” (ແອວມາ 32:6).

ໃນຖານະອັກຄະສາວົກຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຄົນໜຶ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍຊຸກຍູ້ສະມາຊິກ ແລະ ຄອບຄົວໃນສາດສະໜາຈັກ ໃຫ້ອະທິຖານທູນຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫລືອ ເພື່ອຈະພົບເຫັນຜູ້ຄົນທີ່ຖືກຕຽມໄວ້ໃຫ້ ເພື່ອຮັບເອົາຂ່າວສານແຫ່ງພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ແອວເດີ ເອັມ ຣະໂຊ ບາເລີດ ໄດ້ໃຫ້ຄຳແນະນຳທີ່ສຳຄັນ, ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າກໍເຫັນດ້ວຍ ທີ່ວ່າ “ຈົ່ງໄວ້ວາງພຣະໄທພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ພຣະອົງຮູ້ຈັກແກະຂອງພຣະອົງ. ... ຖ້າຫາກເຮົາບໍ່ຮ່ວມໄມ້ຮ່ວມມືກັນ, ຫລາຍຄົນທີ່ຄວນຈະໄດ້ຮັບຟັງຂ່າວສານແຫ່ງການຟື້ນຟູ ຈະບໍ່ມີໂອກາດ. ... ຫລັກການນັ້ນກໍລຽບງ່າຍ—ອະທິຖານເປັນສ່ວນຕົວ ແລະ ເປັນຄອບຄົວ, ຂໍໂອກາດທາງການເຜີຍແຜ່.”³ ເມື່ອເຮົາສະແດງສັດທາຂອງເຮົາ ໂອກາດເຫລົ່ານີ້ຈະມາເຖິງ ໂດຍບໍ່ໄດ້ວາງແຜນໄວ້ລ່ວງໜ້າ. ມັນຈະເກີດຂຶ້ນຕາມຜົນງານທຳມະຊາດແຫ່ງຄວາມຮັກຂອງເຮົາ ທີ່ມີໃຫ້ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງເຮົາ.”⁴

ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າມັນຈິງ. ຂ້າພະເຈົ້າຈະຕື່ມຄຳສັນຍາຂອງຂ້າພະເຈົ້າວ່າ ດ້ວຍສັດທາໃນຄວາມຮັກຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ເຮົາຈະຖືກນຳພາ, ໄດ້ຮັບການດົນໃຈ, ແລະ ພົບຄວາມສຸກອັນຍິ່ງໃຫຍ່ໃນວຽກງານແຫ່ງຄວາມຮັກ ທີ່ສຳຄັນຊົ່ວນິລັນດອນ. ເຮົາມາເຂົ້າໃຈວ່າຄວາມສຳເລັດໃນການແບ່ງປັນພຣະກິດຕິຄຸນ ແມ່ນການເຊື້ອເຊີນຜູ້ຄົນດ້ວຍຄວາມຮັກ ແລະ ດ້ວຍເຈດຕະນາທີ່ຈິງໃຈ ເພື່ອຈະຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າ, ບໍ່ວ່າການໂຕ້ຕອບຂອງເຂົາເຈົ້າຈະເປັນແບບໃດກໍຕາມ.

III.

ຕໍ່ໄປນີ້ຄືສິ່ງອື່ນໆ ທີ່ເຮົາສາມາດເຮັດໄດ້ ເພື່ອແບ່ງປັນພຣະກິດຕິຄຸນຢ່າງມິປະສິດທິພາບ.

ເຮົາຕ້ອງຈຳໄວ້ວ່າ, “ຜູ້ຄົນຈະຮຽນເມື່ອເຂົາເຈົ້າພ້ອມແລ້ວທີ່ຈະຮຽນ, ບໍ່ແມ່ນເມື່ອເຮົາພ້ອມແລ້ວທີ່ຈະສອນເຂົາເຈົ້າ.”⁵ ສິ່ງທີ່ ເຮົາ ສົນໃຈ, ດັ່ງຄຳສອນເພີ່ມເຕີມທີ່ສຳຄັນ ໃນສາດສະໜາຈັກ, ຕາມປົກກະຕິແລ້ວບໍ່ໄດ້ເປັນສິ່ງທີ່ ຄົນອື່ນ ສົນໃຈ. ຄົນອື່ນຢາກໄດ້ ຜົນ ທີ່ຕາມມາຂອງຄຳສອນ, ບໍ່ແມ່ນຢາກໄດ້ຄຳສອນ. ເມື່ອເຂົາເຈົ້າສັງເກດເຫັນ ຫລື ປະສົບກັບຜົນສະທ້ອນຂອງພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຟື້ນຟູຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ໃນຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າ, ເຂົາເຈົ້າຈະຮູ້ສຶກເຖິງພຣະວິນຍານ ແລະ ເລີ່ມຈະສົນໃຈໃນຄຳສອນ. ເຂົາເຈົ້າອາດສົນໃຈເມື່ອເຂົາເຈົ້າສະແຫວງຫາຄວາມສຸກຫລາຍກວ່ານັ້ນ, ສະແຫວງຫາໃກ້ຊິດກັບພຣະເຈົ້າ, ຫລື ຄວາມເຂົ້າໃຈຈຸດປະສົງຂອງຊີວິດຫລາຍຂຶ້ນ.⁶ ສະນັ້ນ, ເຮົາຕ້ອງລະວັງ ແລະ ອະທິຖານ, ສະແຫວງຫາການຫລິງເຫັນ ວິທີທີ່ຈະຖາມຄົນອື່ນກ່ຽວກັບຄວາມສົນໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າ ທີ່ຈະຮຽນຮູ້ຫລາຍກວ່າເກົ່າ. ສິ່ງນີ້ຈະຂຶ້ນຢູ່ກັບຫລາຍໆຢ່າງ, ດັ່ງເຊັນສະຖານະການຂອງຄົນອື່ນໃນປະຈຸບັນ ແລະ ຄວາມສຳພັນຂອງເຮົາກັບເຂົາ. ນີ້ເປັນຫົວຂໍ້ທີ່ດີ ທີ່ຈະສົນທະນາໃນສະພາ, ກຸ່ມ, ແລະ ໃນສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະ.
ເມື່ອເຮົາກ່າວກັບຄົນອື່ນ, ເຮົາຕ້ອງຈຳໄວ້ວ່າ ການເຊື້ອເຊີນໃຫ້ຮຽນຮູ້ຫລາຍຂຶ້ນກ່ຽວກັບພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະອົງເປັນສິ່ງທີ່ດີກວ່າ ການເຊື້ອເຊີນໃຫ້ຮຽນຮູ້ຫລາຍຂຶ້ນກ່ຽວກັບ ສາດສະໜາຈັກ.⁷ ເຮົາຢາກໄດ້ຜູ້ຄົນທີ່ປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສຕໍ່ພຣະກິດຕິຄຸນ. ນີ້ຄືບົດບາດອັນຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພຣະຄຳພີມໍມອນ. ຄວາມຮູ້ສຶກກ່ຽວກັບສາດສະໜາຈັກຂອງເຮົາ ຈະຕິດຕາມການປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສຕໍ່ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ບໍ່ແມ່ນມາກ່ອນ. ເຖິງແມ່ນຫລາຍຄົນທີ່ມັກລະແວງກ່ຽວກັບສາດສະໜາຈັກ, ແຕ່ເຂົາເຈົ້າຍັງມີຄວາມຮັກຕໍ່ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຢູ່. ເຮົາຕ້ອງເຮັດສິ່ງທີ່ສຳຄັນກ່ອນ.
ເມື່ອເຮົາສະແຫວງຫາ ທີ່ຈະແນະນຳຜູ້ຄົນໃຫ້ຮູ້ຈັກພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຟື້ນຟູ, ເຮົາຄວນເຮັດໃນວິທີທີ່ຈິງໃຈ ແລະ ໃນຄວາມຮັກທີ່ຫ່ວງໃຍທີ່ມີໃຫ້ບຸກຄົນນັ້ນ. ສິ່ງນີ້ຈະເກີດຂຶ້ນ ເມື່ອເຮົາພະຍາຍາມຊ່ວຍຄົນອື່ນກັບບັນຫາທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຊີ້ບອກ ຫລື ເມື່ອເຮົາເຮັດວຽກກັບເຂົາເຈົ້າໃນກິດຈະກຳການຮັບໃຊ້ໃນຊຸມຊົນ, ດັ່ງເຊັ່ນການບັນເທົາຄວາມທຸກທໍລະມານ, ການດູແລຜູ້ຄົນທີ່ຍາກຈົນ ແລະ ຂັດສົນ, ຫລື ເພີ່ມຄຸນນະພາບໃຫ້ແກ່ຊີວິດຂອງຄົນອື່ນ.
ຄວາມພະຍາຍາມຂອງເຮົາ ທີ່ຈະແບ່ງປັນພຣະກິດຕິຄຸນ ບໍ່ຄວນມີຂີດຈຳກັດ ພຽງແຕ່ໃນກຸ່ມໝູ່ເພື່ອນ ແລະ ເພື່ອນຮ່ວມງານເທົ່ານັ້ນ. ໃນລະຫວ່າງການແຂ່ງຂັນກິລາ ໂອລິມປິກ ເຮົາໄດ້ຮຽນຮູ້ເຖິງຄົນຂັບລົດແທັກຊີຄົນໜຶ່ງ ທີ່ເປັນໄພ່ພົນໃນ ຣີໂອ ເດ ຮາເນໂຣ ຜູ້ທີ່ໄດ້ມີພຣະຄຳພີມໍມອນທັງເຈັດພາສາທີ່ຕິດຕົວລາວໄປ ແລະ ໄດ້ເອົາມັນໃຫ້ຜູ້ໃດກໍຕາມທີ່ຈະຮັບເອົາມັນ. ລາວໄດ້ເອີ້ນຕົວເອງວ່າ “ຜູ້ສອນສາດສະໜາທີ່ຂັບລົດແທັກຊີ.” ລາວໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ຖະໜົນຫົນທາງຂອງ ຣີໂອ ເດ ຮາເນໂຣ ... ເປັນສະໜາມເຜີຍແຜ່ [ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ].”⁸

ຄະເລຕັນ ເອັມ ຄຣິສຕຽນເຊັນ, ຜູ້ໄດ້ມີປະສົບການທີ່ໜ້າປະທັບໃຈ ໃນຖານະຜູ້ສອນສາດສະໜາທີ່ເປັນສະມາຊິກ, ກ່າວວ່າ, “ເປັນເວລາຊາວປີຜ່ານມາ, ສະມາຊິກໄດ້ສັງເກດເຫັນການປະສົມປະສານລະຫວ່າງຄວາມເລິກຊຶ້ງຂອງຄວາມສຳພັນ ແລະ ຄວາມເປັນໄປໄດ້ທີ່ຄົນໃດຄົນໜຶ່ງຈະສົນໃຈໃນການຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບພຣະກິດຕິຄຸນ.”⁹
ຝ່າຍອະທິການໃນຫວອດສາມາດວາງແຜນກອງປະຊຸມສິນລະລຶກພິເສດ ທີ່ສະມາຊິກຖືກຊຸກຍູ້ໃຫ້ພາຄົນທີ່ສົນໃຈມາໂບດດ້ວຍ. ສະມາຊິກໃນຫວອດຈະລັງເລໃຈໜ້ອຍລົງ ທີ່ຈະນຳຜູ້ຄົນທີ່ເຂົາເຈົ້າຮູ້ຈັກ ມາທີ່ກອງປະຊຸມນັ້ນ ເພາະວ່າເຂົາເຈົ້າຈະໄດ້ຮັບຄວາມແນ່ນອນໃຈວ່າເນື້ອເລື່ອງຂອງກອງປະຊຸມນັ້ນຈະຖືກວາງແຜນ ທີ່ຈະກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມສົນໃຈ ແລະ ເປັນຕົວແທນໃຫ້ແກ່ສາດສະໜາຈັກເປັນຢ່າງດີ.
ຍັງມີຫລາຍໆໂອກາດ ທີ່ຈະແບ່ງປັນພຣະກິດຕິຄຸນ. ຍົກຕົວຢ່າງ, ໃນລະດູຮ້ອນຜ່ານມານີ້ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຈົດໝາຍທີ່ມີຄວາມສຸກຈາກສະມາຊິກໃໝ່ຄົນໜຶ່ງ ຜູ້ທີ່ໄດ້ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຟື້ນຟູ ເມື່ອເພື່ອນຮ່ວມຫ້ອງຮຽນເກົ່າໄດ້ໂທຫານາງ ເພື່ອຖາມຂ່າວຄາວກ່ຽວກັບຄວາມເຈັບປ່ວຍທີ່ນາງເປັນຢູ່ໃນເວລານັ້ນ. ນາງໄດ້ຂຽນວ່າ: “ຂ້ານ້ອຍປະທັບໃຈໂດຍວິທີທີ່ລາວໄດ້ແນະນຳຕົວຕໍ່ຂ້ານ້ອຍ. ຫລັງຈາກສາມສີ່ເດືອນໃນການຮຽນຮູ້ຈາກຜູ້ສອນສາດສະໜາ ຂ້ານ້ອຍກໍໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາ. ຊີວິດຂອງຂ້ານ້ອຍໄດ້ດີຂື້ນຫລາຍນັບຕັ້ງແຕ່ເວລານັ້ນ.”¹⁰ ເຮົາທຸກຄົນກໍຮູ້ວ່າຊີວິດຂອງຫລາຍຄົນຈະດີຂຶ້ນ ເພາະພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຟື້ນຟູ. ເຮົາກຳລັງເອື້ອມອອກໄປຫາເຂົາເຈົ້າຢູ່ບໍ?
ຄວາມຫລົງໄຫລ ແລະ ຄວາມຊຳນານຂອງສະມາຊິກໜຸ່ມຂອງເຮົາກັບສື່ສານມວນຊົນ ເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າມີໂອກາດພິເສດ ທີ່ຈະເອື້ອມອອກໄປຫາຄວາມສົນໃຈຂອງຄົນອື່ນໃນພຣະກິດຕິຄຸນ. ໃນການບັນຍາຍເຖິງການປະກົດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຕໍ່ຊາວນີໄຟ, ມໍມອນຂຽນວ່າ, “ພຣະອົງໄດ້ສິດສອນ ແລະ ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດແກ່ເດັກນ້ອຍ ... , ແລະ ພຣະອົງໄດ້ມາຍລີ້ນຂອງພວກເຂົາ ... ເພື່ອພວກເຂົາຈະເວົ້າອອກມາໄດ້(3 ນີໄຟ 26:14). ໃນວັນເວລາຂອງເຮົາ ຂ້າພະເຈົ້າສັນນິຖານວ່າ ເຮົາຈະກ່າວວ່າ “ມາຍ [ນິ້ວໂປ້ທີ່ໃຊ້ສົ່ງຂໍ້ຄວາມ] ຂອງເຂົາເຈົ້າອອກ ເພື່ອເຂົາເຈົ້າຈະເວົ້າອອກມາໄດ້.” ຊາວໜຸ່ມທັງຫລາຍ, ໃຫ້ພວກເຈົ້າເຮັດຕໍ່ໄປເລີຍ!

ການແບ່ງປັນພຣະກິດຕິຄຸນຜ່ານການສົ່ງຂໍ້ຄວາມໃນມືຖື

ການແບ່ງປັນພຣະກິດຕິຄຸນບໍ່ໄດ້ເປັນພາລະໜັກ ແຕ່ເປັນຄວາມສຸກ. ສິ່ງທີ່ເຮົາເອີ້ນວ່າ “ວຽກງານເຜີຍແຜ່ຂອງສະມາຊິກ” ບໍ່ໄດ້ເປັນໂຄງການ ແຕ່ເປັນທ່າທີແຫ່ງຄວາມຮັກ ແລະ ການເອື້ອມອອກໄປຊ່ວຍຄົນທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງເຮົາ. ມັນຍັງເປັນໂອກາດທີ່ຈະເປັນພະຍານເຖິງສິ່ງທີ່ເຮົາຮູ້ສຶກນຳອີກ ກ່ຽວກັບພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຟື້ນຟູ ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ. ດັ່ງທີ່ ແອວເດີ ບາເລີດ ໄດ້ສອນວ່າ, “ຫລັກຖານທີ່ສຳຄັນຫລາຍທີ່ສຸດຂອງການປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສ ແລະ ວ່າເຮົາຮູ້ສຶກແນວໃດກ່ຽວກັບພຣະກິດຕິຄຸນໃນຊີວິດຂອງເຮົາເອງ ຄືຄວາມເຕັມໃຈທີ່ຈະແບ່ງປັນມັນກັບຄົນອື່ນ.”¹¹

ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານເຖິງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອົງທີ່ເປັນຄວາມສະຫວ່າງ ແລະ ຊີວິດຂອງໂລກ (ເບິ່ງ 3 ນີໄຟ 11:11). ພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຟື້ນຟູຂອງພຣະອົງສ່ອງແສງໃຫ້ໃນຊີວິດມະຕະ. ການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງໃຫ້ຄວາມແນ່ນອນໃຈແກ່ເຮົາ ເຖິງຊີວິດຫລັງຄວາມຕາຍ ແລະ ຄວາມເຂັ້ມແຂງທີ່ຈະອົດທົນຕໍ່ໄປສູ່ຄວາມເປັນອະມະຕະ. ແລະ ການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງປະທານໂອກາດໃຫ້ແກ່ເຮົາ ທີ່ຈະໄດ້ຮັບການໃຫ້ອະໄພຈາກບາບຂອງເຮົາ ແລະ ພາຍໃຕ້ແຜນແຫ່ງຄວາມລອດອັນຮຸ່ງໂລດຂອງພຣະອົງ, ເພື່ອຈະສົມຄວນໄດ້ຮັບຊີວິດນິລັນດອນ, ຊຶ່ງເປັນຂອງປະທານອັນຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດ ໃນຂອງປະທານທັງໝົດຂອງພຣະເຈົ້າ (ເບິ່ງ D&C 14:7). ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.