ການສະແຫວງຫາຄວາມຮູ້ໂດຍທາງພຣະວິນຍານ

ໂດຍ ແອວເດີ ມາຕີອາສ໌ ແຮວດ໌

ແຫ່ງສາວົກເຈັດສິບ

ເຮົາຄວນຮຽນຮູ້ ແລະ ເບິ່ງອອກວ່າອັນໃດເປັນຄວາມຈິງ ບໍ່ພຽງແຕ່ຜ່ານທາງຄວາມຄິດທີ່ມີເຫດຜົນຂອງເຮົາເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຜ່ານທາງສຽງແຜ່ວເບົາຂອງພຣະວິນຍານນຳອີກ.

ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ບອກເຮົາຫລາຍເທື່ອແລ້ວວ່າ ເຮົາຄວນສະແຫວງຫາການຮຽນຮູ້ ແມ່ນແຕ່ໂດຍການສຶກສາ ແລະ ໂດຍສັດທານຳອີກ.¹ ເຮົາສາມາດໄດ້ຮັບຄວາມສະຫວ່າງ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈ ບໍ່ພຽງແຕ່ຜ່ານທາງເຫດຜົນຂອງຄວາມຄິດຂອງເຮົາເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຜ່ານທາງການນຳພາ ແລະ ການດົນໃຈຈາກພຣະວິນຍານບໍລິສຸດນຳອີກ.

ແຫລ່ງຂອງຄວາມຮູ້ເພີ່ມເຕີມນີ້ ບໍ່ໄດ້ເປັນພາກສ່ວນຂອງຊີວິດເຮົາຕະຫລອດເວລາ.

ໄອຣີນ ພັນລະຍາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມສາດສະໜາຈັກ ເມື່ອ 31 ປີກ່ອນ ຕອນພວກເຮົາຫາກໍແຕ່ງງານ. ພວກເຮົາໄດ້ເຕີບໂຕຢູ່ປະເທດໂຄລຳເບຍ, ແຕ່ສອງສາມເດືອນຫລັງຈາກແຕ່ງງານ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປທຳງານຢູ່ປະເທດເຢຍລະມັນ. ພວກເຮົາຍັງໜຸ່ມ ແລະ ມີຄວາມຫວັງ ແລະ ຄວາມຄາດໝາຍຫລາຍ; ມັນເປັນຊ່ວງໄລຍະທີ່ໜ້າຕື່ນເຕັ້ນ ແລະ ມີຄວາມສຸກຫລາຍ ສຳລັບພວກເຮົາ.

ຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ວຽກງານ, ໄອຣີນຮູ້ສຶກວ່າ ພວກເຮົາຈະໄດ້ຮັບຂ່າວສານຈາກສະຫວັນ, ໂດຍທີ່ບໍ່ຮູ້ວ່າດ້ວຍວິທີໃດ ຫລື ເມື່ອໃດ. ສະນັ້ນ ນາງຈຶ່ງໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນເປີດປະຕູຮັບຄົນທີ່ມາເລາະຂາຍປຶ້ມຮວບຮວມຄວາມຮູ້ສາລະພັດ, ຈັກດູດພົມ, ປຶ້ມຕຳລາອາຫານ, ເຄື່ອງໃຊ້ຢູ່ເຮືອນຄົວ, ແລະ ອື່ນໆ, ພ້ອມທັງຄອຍຖ້າຂ່າວສານພິເສດ.

ຄ່ຳຄືນໜຶ່ງ ນາງໄດ້ບອກວ່າ ມີຊາຍໜຸ່ມສອງຄົນນຸ່ງຊຸດດຳມາເຄາະປະຕູ ແລະ ວ່ານາງຮູ້ສຶກປະທັບໃຈແບບພິເສດ ທີ່ຈະໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເຂົ້າໄປໃນເຮືອນ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເວົ້າວ່າ ເຂົາເຈົ້າຢາກເວົ້າລົມກັບນາງກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ ແຕ່ຈະກັບມາອີກ ຕອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ບ້ານ. ນີ້ແມ່ນຂ່າວສານທີ່ພວກເຮົາລໍຄອຍບໍ?

ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນມາຢ້ຽມຢາມພວກເຮົາ, ແລະ ດ້ວຍການຊີ້ນຳຂອງເຂົາເຈົ້າ, ພວກເຮົາໄດ້ອ່ານພຣະຄຳພີ ແລະ ເຂົ້າໃຈເຖິງຄວາມສຳຄັນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ວ່າເປັນພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ແລະ ພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງພວກເຮົາ. ບໍ່ດົນ ພວກເຮົາກໍຮູ້ສຶກເສຍໃຈທີ່ພວກເຮົາໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາແລ້ວ ຕອນຍັງເປັນແອນ້ອຍພຸ້ນ, ຊຶ່ງບໍ່ໄດ້ເປັນພັນທະສັນຍາທີ່ຢູ່ໃນຈິດສຳນຶກ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ການຮັບບັບຕິສະມາໃໝ່ ຈະໝາຍຄວາມວ່າ ພວກເຮົາຕ້ອງກາຍເປັນສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກນີ້, ສະນັ້ນ ສິ່ງທຳອິດທີ່ພວກເຮົາຕ້ອງການຫລາຍ ແມ່ນຢາກເຂົ້າໃຈທຸກຢ່າງກ່ຽວກັບສາດສະໜາຈັກ.

ແຕ່ພວກເຮົາຈະຮູ້ໄດ້ແນວໃດ ວ່າສິ່ງທີ່ຜູ້ສອນສາດສະໜາບອກພວກເຮົາກ່ຽວກັບພຣະຄຳພີມໍມອນ, ກ່ຽວກັບໂຈເຊັບ ສະມິດ, ແລະ ກ່ຽວກັບແຜນແຫ່ງຄວາມລອດ ເປັນຄວາມຈິງທັງໝົດແທ້ໆ? ພວກເຮົາໄດ້ເຂົ້າໃຈຈາກພຣະຄຳຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ວ່າພວກເຮົາສາມາດ “ຮູ້ເຂົາໂດຍໝາກຜົນ.”² ສະນັ້ນ, ຕາມແບບແຜນ, ພວກເຮົາໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນກວດກາເບິ່ງສາດສະໜາຈັກ ໂດຍການເບິ່ງໝາກຜົນ ດ້ວຍຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງຄວາມຄິດທີ່ມີເຫດຜົນ. ພວກເຮົາໄດ້ເຫັນຫຍັງ? ພວກເຮົາໄດ້ເຫັນ:

ຜູ້ຄົນທີ່ເປັນມິດ ແລະ ມີຄວາມສຸກ ແລະ ມີຄອບຄົວທີ່ດີ ທີ່ເຂົ້າໃຈວ່າ ເຮົາຄວນຮູ້ສຶກຊື່ນຊົມໃນຊີວິດນີ້ ແລະ ບໍ່ແມ່ນມີແຕ່ຄວາມທຸກທໍລະມານ ແລະ ຄວາມໂສກເສົ້າ.
ເປັນສາດສະໜາຈັກ ທີ່ບໍ່ມີຄຸນພໍ່ທີ່ໄດ້ຮັບເງິນເດືອນ ແຕ່ເປັນສາດສະໜາຈັກທີ່ສະມາຊິກເອງຮັບເອົາການມອບໝາຍ ແລະ ໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບ.
ເປັນສາດສະໜາຈັກທີ່ພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ຄອບຄົວ ເປັນຈຸດໃຈກາງຂອງທຸກສິ່ງທັງປວງ, ບ່ອນທີ່ສະມາຊິກຖືສິນອົດເຂົ້າເດືອນລະເທື່ອ ແລະ ບໍລິຈາກເງິນຊ່ວຍເຫລືອຄົນຍາກຈົນ ແລະ ຄົນຂັດສົນ, ບ່ອນທີ່ສົ່ງເສີມໃຫ້ເຮັດສິ່ງທີ່ດີ, ສິດສອນເຮົາໃຫ້ຫລີກເວັ້ນຈາກສິ່ງທີ່ເປັນອັນຕະລາຍ.

ນອກເໜືອຈາກນັ້ນ:

ພວກເຮົາກໍມັກເລື່ອງການເນັ້ນຄວາມເຕີບໂຕເປັນສ່ວນຕົວ, ເລື່ອງການສຶກສາ, ເລື່ອງການເຮັດວຽກງານຢ່າງຂະຫຍັນ ແລະ ການເພິ່ງຕົວເອງ.
ພວກເຮົາໄດ້ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບໂຄງການຊ່ວຍເຫລືອມະນຸດສະທຳ.
ແລະ ພວກເຮົາປະທັບໃຈຫລາຍກັບກອງປະຊຸມໃຫຍ່ສາມັນ, ດ້ວຍເພງທີ່ມ່ວນອອນຊອນ ແລະ ຄຳສອນທີ່ຊາບຊຶ້ງທາງວິນຍານທີ່ກ່າວຢູ່ທີ່ນັ້ນ.

ເມື່ອເຫັນທັງໝົດນີ້ແລ້ວ, ພວກເຮົາຈຶ່ງບໍ່ເຫັນສິ່ງໃດທີ່ບໍ່ດີກ່ຽວກັບສາດສະໜາຈັກ. ກົງກັນຂ້າມ, ພວກເຮົາມັກທຸກສິ່ງ ທີ່ພວກເຮົາເຫັນ ຫລາຍທີ່ສຸດ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ພວກເຮົາຍັງບໍ່ສາມາດຕັດສິນໃຈ ທີ່ຈະຮັບບັບຕິສະມາເທື່ອ ເພາະພວກເຮົາຍັງຢາກຮູ້ທຸກສິ່ງກ່ອນ.

ແຕ່, ເຖິງແມ່ນໃນຕອນທີ່ຍັງບໍ່ຕັດສິນໃຈເທື່ອ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກໍຍັງຕຽມພວກເຮົາດ້ວຍຄວາມອົດທົນ, ພຣະອົງໄດ້ຫລໍ່ຫລອມພວກເຮົາ, ແລະ ພຣະອົງໄດ້ຊ່ວຍພວກເຮົາໃຫ້ຄົ້ນພົບວ່າ ພວກເຮົາຄວນຮຽນຮູ້ ແລະ ເບິ່ງອອກວ່າອັນໃດເປັນຄວາມຈິງ ບໍ່ພຽງແຕ່ຜ່ານທາງຄວາມຄິດທີ່ມີເຫດຜົນຂອງພວກເຮົາເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຜ່ານທາງສຽງແຜ່ວເບົາຂອງພຣະວິນຍານນຳອີກ, ຊຶ່ງກ່າວຕໍ່ຫົວໃຈຂອງພວກເຮົາໂດຍສະເພາະ.

ສຽງ ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ເປັນຜົນ ໄດ້ມາສູ່ພວກເຮົາໃນຄ່ຳຄືນໜຶ່ງ ຫລັງຈາກທີ່ໄດ້ຮຽນຮູ້ພຣະກິດຕິຄຸນ ເປັນເວລາ 10 ເດືອນ, ເມື່ອພວກເຮົາອ່ານໃນ ໂມໄຊຢາ ບົດທີ 18 ວ່າ, “ຍ້ອນວ່າພວກທ່ານປາດຖະໜາ … ຈະແບກຫາບພາລະຂອງກັນແລະກັນ, ແລະ ປອບໃຈຄົນທີ່ຕ້ອງການຄວາມປອບໃຈ, … ຖ້າຫາກສິ່ງນີ້ເປັນຄວາມປາດຖະໜາຂອງໃຈຂອງພວກທ່ານແລ້ວ, ພວກທ່ານມີຫຍັງແດ່ຂັດຂ້ອງ ທີ່ຈະຮັບບັບຕິສະມາໃນພຣະນາມຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ?”³

ຂໍ້ຄວາມຈາກພຣະຄຳພີມໍມອນ ໄດ້ເຂົ້າສູ່ຫົວໃຈ ແລະ ຈິດວິນຍານຂອງພວກເຮົາ, ແລະ ທັນໃດນັ້ນພວກເຮົາກໍຮູ້ສຶກ ແລະ ຮູ້ວ່າ ບໍ່ມີເຫດຜົນໃດເລີຍ ທີ່ບໍ່ໃຫ້ພວກເຮົາຮັບບັບຕິສະມາ. ພວກເຮົາຮູ້ວ່າ ຄວາມປາດຖະໜາທີ່ກ່າວເຖິງໃນຂໍ້ນັ້ນ ກໍເປັນຄວາມປາດຖະໜາຂອງໃຈຂອງພວກເຮົາຄືກັນ ແລະ ວ່າມັນສຳຄັນແທ້ໆ. ມັນສຳຄັນຫລາຍກວ່າຄວາມເຂົ້າໃຈທຸກສິ່ງ ເພາະພວກເຮົາຮູ້ພຽງພໍແລ້ວ. ພວກເຮົາໄດ້ເພິ່ງການນຳພາຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນມາຕະຫລອດ ແລະ ພວກເຮົາແນ່ໃຈວ່າ ພຣະອົງຈະສືບຕໍ່ນຳພາພວກເຮົາ.

ສະນັ້ນ, ໃນມື້ດຽວກັນນັ້ນ, ພວກເຮົາຈຶ່ງໄດ້ຫາມື້ ທີ່ຈະຮັບບັບຕິສະມາ, ແລະ ບໍ່ດົນພວກເຮົາກໍໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາ, ໃນທີ່ສຸດ!

ການຮັບບັບຕິສະມາຂອງແອວເດີ ແລະ ຊິດສະເຕີ ແຮວດ໌

ພວກເຮົາຮຽນຮູ້ຫຍັງແດ່ຈາກປະສົບການນັ້ນ?

ທຳອິດ, ພວກເຮົາຮຽນຮູ້ວ່າ ພວກເຮົາສາມາດໄວ້ວາງໃຈທັງໝົດ ໃນພຣະບິດາເທິງສະຫວັນທີ່ຊົງຮັກ, ຜູ້ພະຍາຍາມຊ່ວຍເຫລືອເຮົາຢູ່ສະເໝີ ໃຫ້ກາຍເປັນບຸກຄົນທີ່ພຣະອົງຮູ້ວ່າ ເຮົາສາມາດກາຍເປັນໄດ້. ພວກເຮົາຢືນຢັນຄວາມຈິງທີ່ເລິກຊຶ້ງ ຂອງພຣະຄຳຂອງພຣະອົງ ເມື່ອພຣະອົງໄດ້ກ່າວວ່າ, “ເຮົາຈະໃຫ້ແກ່ລູກຫລານມະນຸດເປັນບັນທັດ, ເປັນຂໍ້ເລັກໆໜ້ອຍໆ, ນີ້ໜ້ອຍໜຶ່ງ ແລະ ນັ້ນໜ້ອຍໜຶ່ງ; ຜູ້ທີ່ເຊື່ອຟັງກົດເກນຂອງເຮົາ ແລະ ງ່ຽງຫູຟັງ, … ເພາະວ່າເຂົາຈະຮຽນຮູ້ເຖິງປັນຍາ; ເມື່ອເຂົາຮັບໄວ້ ເຮົາຈະໃຫ້ເຂົາອີກ.”⁴

ແລະ ສອງ, ພວກເຮົາຮຽນຮູ້ວ່າ, ນອກເໜືອໄປຈາກຄວາມຄິດທີ່ມີເຫດຜົນຂອງພວກເຮົາແລ້ວ, ຍັງມີດ້ານໜຶ່ງອີກ ທີ່ຈະຫາຄວາມຮູ້ຕື່ມໄດ້ ທີ່ນຳພາ ແລະ ໃຫ້ຄວາມເຂົ້າໃຈແກ່ເຮົາ. ນັ້ນຄື ສຽງແຜ່ວເບົາຂອງພຣະວິນຍານສັກສິດຂອງພຣະອົງ ທີ່ກ່າວຕໍ່ຫົວໃຈເຮົາ ແລະ ຕໍ່ຄວາມນຶກຄິດຂອງເຮົາ.

ຂ້າພະເຈົ້າມັກປຽບທຽບຫລັກທຳຂໍ້ນີ້ ໃສ່ກັບຄວາມສາມາດຫລຽວເຫັນຂອງເຮົາ. ພຣະບິດາຜູ້ສະຖິດຢູ່ໃນສະຫວັນຂອງເຮົາ ບໍ່ໄດ້ມອບຕາໜ່ວຍດຽວໃຫ້ເຮົາ ແຕ່ໄດ້ມອບໃຫ້ສອງໜ່ວຍ. ເຮົາສາມາດເຫັນຫລາຍພໍດ້ວຍຕາໜ່ວຍດຽວ, ແຕ່ດ້ວຍຕາອີກໜ່ວຍໜຶ່ງ ເຮົາໄດ້ເຫັນມຸມມອງໜຶ່ງອີກ. ເມື່ອມຸມມອງທັງສອງໄດ້ຖືກໂຮມເຂົ້າກັນຢູ່ໃນສະໝອງ, ມັນໄດ້ສ້າງພາບທີ່ເຮົາຫລຽວເຫັນຮອບໆ ເປັນຮູບສາມມິຕິ.

ເຊັ່ນດຽວກັນນັ້ນ, ເຮົາໄດ້ຮັບຂໍ້ມູນຈາກສອງແຫລ່ງ, ຜ່ານທາງຄວາມສາມາດທາງຮ່າງກາຍ ແລະ ທາງວິນຍານ. ຄວາມນຶກຄິດຂອງເຮົາຈະສ້າງທັດສະນະໜຶ່ງ ຜ່ານທາງຄວາມຮູ້ສຶກທາງຮ່າງກາຍ ແລະ ຜ່ານທາງເຫດຜົນຂອງເຮົາ. ແຕ່ຜ່ານທາງຂອງປະທານແຫ່ງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ, ພຣະບິດາໄດ້ມອບມຸມມອງທີສອງໃຫ້ເຮົາ, ຊຶ່ງເປັນສິ່ງທີ່ສຳຄັນ ແລະ ຈິງແທ້ ເພາະມັນມາຈາກພຣະອົງໂດຍກົງ. ແຕ່, ເຖິງແມ່ນການກະຕຸ້ນຂອງພຣະວິນຍານ ສ່ວນຫລາຍແລ້ວ ແມ່ນເຫັນໄດ້ຍາກ, ສະນັ້ນຫລາຍຄົນຈຶ່ງບໍ່ຮູ້ຈັກແຫລ່ງຊ່ວຍເຫລືອເພີ່ມເຕີມນີ້.

ເມື່ອມຸມມອງສອງຢ່າງນີ້ມາໂຮມເຂົ້າກັນໃນຈິດວິນຍານຂອງເຮົາ, ມັນຈະສະແດງຮູບພາບທີ່ແທ້ຈິງຂອງສິ່ງຕ່າງໆ ດັ່ງທີ່ມັນເປັນຢູ່. ຕາມຈິງແລ້ວ, ຜ່ານມຸມມອງເພີ່ມເຕີມຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ, “ຄວາມເປັນຈິງ,” ໃດໜຶ່ງໂດຍສະເພາະ ຕາມທີ່ອະທິບາຍໄວ້ ຜ່ານທາງຄວາມເຂົ້າໃຈທາງຈິດຂອງເຮົາ, ສາມາດຖືກເປີດເຜີຍວ່າ ເປັນການຫລອກລວງ ຫລື ຜິດຢ່າງຊັດເຈນ. ຂໍໃຫ້ຈື່ຈຳຖ້ອຍຄຳຂອງໂມໂຣໄນ ທີ່ວ່າ: “ໂດຍອຳນາດຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ ທ່ານຈະຮູ້ຈັກຄວາມຈິງຂອງທຸກເລື່ອງ.”⁵

ໃນເວລາ 31 ປີ ທີ່ເປັນສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີປະສົບການຫລາຍເທື່ອວ່າ ຖ້າຫາກເຮົາເພິ່ງອາໄສພຽງແຕ່ຄວາມນຶກຄິດທີ່ມີເຫດຜົນຂອງເຮົາເທົ່ານັ້ນ ແລະ ປະຕິເສດ ຫລື ບໍ່ເອົາໃຈໃສ່ກັບຄວາມເຂົ້າໃຈທາງວິນຍານ ທີ່ເຮົາສາມາດໄດ້ຮັບຈາກການກະຕຸ້ນ ແລະ ຄວາມປະທັບໃຈຈາກພຣະວິນຍານບໍລິສຸດແລ້ວ, ກໍເທົ່າກັບວ່າເຮົາດຳເນີນໄປໃນຊີວິດ ດ້ວຍຕາພຽງໜ່ວຍດຽວເທົ່ານັ້ນ. ແຕ່ຕາມການເວົ້າປຽບທຽບ, ເຮົາກໍໄດ້ຮັບຕາສອງໜ່ວຍແທ້ໆ. ພຽງແຕ່ໂດຍການເບິ່ງດ້ວຍຕາທັງສອງໜ່ວຍເທົ່ານັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງຈະສາມາດເຫັນພາບທີ່ແທ້ຈິງ ແລະ ສົມບູນແບບ ຂອງຄວາມຈິງທຸກຢ່າງ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ເຮົາປະເຊີນໃນຊີວິດຂອງເຮົາ, ຕະຫລອດທັງຄວາມເຂົ້າໃຈທັງໝົດ ແລະ ເລິກຊຶ້ງ ເຖິງເອກະລັກ ແລະ ຈຸດປະສົງຂອງເຮົາ ໃນຖານະລູກໆຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນທີ່ຊົງພຣະຊົນຢູ່.

ຂ້າພະເຈົ້າຖືກເຕືອນໃຈເຖິງສິ່ງທີ່ປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ ໄດ້ສິດສອນປີແລ້ວນີ້ ເມື່ອເພິ່ນໄດ້ກ່າວວ່າ “ໃນອະນາຄົດ, ມັນເປັນໄປບໍ່ໄດ້ ທີ່ເຮົາຈະປອດໄພທາງວິນຍານ ຖ້າປາດສະຈາກການນຳພາ, ການຊີ້ນຳ, ແລະ ອິດທິພົນທີ່ປອບໂຍນ ຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ.”⁶

ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ ດ້ວຍຄວາມແນ່ນອນໃຈວ່າ:

ເຮົາມີພຣະບິດາຜູ້ສະຖິດຢູ່ໃນສະຫວັນ ທີ່ຊົງຮັກ, ແລະ ເຮົາທຸກຄົນໄດ້ເຫັນພ້ອມນຳກັນ ທີ່ຈະມາສູ່ໂລກນີ້ ຊຶ່ງເປັນພາກສ່ວນໜຶ່ງຂອງແຜນແຫ່ງສະຫວັນ.
ພຣະເຢຊູຄື ພຣະຄຣິດ; ພຣະອົງຊົງພຣະຊົນຢູ່ ແລະ ເປັນພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ແລະ ພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ.
ໂຈເຊັບ, ເດັກນ້ອຍຊາວໄຮ່ຊາວນາ, ໄດ້ຖືກເອີ້ນ ແລະ ກາຍເປັນສາດສະດາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ຜູ້ໄດ້ລິເລີ່ມຍຸກສະໄໝແຫ່ງຄວາມສົມບູນຂອງເວລານີ້ ດ້ວຍຂໍກະແຈ, ອຳນາດ, ແລະ ສິດອຳນາດທັງໝົດ ຂອງຖານະປະໂລຫິດທີ່ສັກສິດຂອງພຣະເຈົ້າ.
ພຣະຄຳພີມໍມອນ ເປັນພະຍານທີສອງເຖິງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ແລະ ວ່າຄອບຄົວຖືກຈັດແຕ່ງໃຫ້ຢູ່ນຳກັນຕະຫລອດໄປ.
ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຂອງເຮົາ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ນຳພາສາດສະໜາຈັກນີ້, ທີ່ຖືກຟື້ນຟູຂອງພຣະອົງ, ຜ່ານທາງສາດສະດາທີ່ມີຊີວິດຢູ່, ປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ, ໃນທຸກວັນນີ້.

ຄວາມຈິງເຫລົ່ານີ້ ແລະ ຫລາຍໆຢ່າງທີ່ມີຄ່າ ໄດ້ກາຍເປັນຫລັກທຳທີ່ເສີມສ້າງຂ້າພະເຈົ້າທາງວິນຍານ ຊຶ່ງພຣະເຈົ້າໄດ້ຊ່ວຍຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ກາຍເປັນ. ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າກໍລໍຄອຍຄຳສອນໃໝ່ຫລາຍຢ່າງຕື່ມອີກ ທີ່ພຣະອົງປະສົງໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ—ແລະ ທ່ານ—ໄດ້ຮັບ ຂະນະທີ່ເຮົາດຳເນີນໄປໃນຊີວິດນີ້ ແລະ “ຮຽນຮູ້ … ແມ່ນແຕ່ໂດຍການສຶກສາ ແລະ ໂດຍສັດທານຳອີກ.”

ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ຈັກສິ່ງເຫລົ່ານີ້ວ່າ ເປັນຄວາມຈິງ ແລະ ເປັນພະຍານເຖິງມັນ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.