ດັ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ກະທຳ
ເມື່ອເຮົາສະແຫວງຫາທີ່ຈະປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ ດັ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ກະທຳ, ເຮົາຈະໄດ້ຮັບໂອກາດທີ່ຈະລືມຄິດກ່ຽວກັບຕົວເອງ ແລ້ວໄປຊ່ວຍເຫລືອຄົນອື່ນ.
ປະມານ 18 ເດືອນກ່ອນ, ໃນລະດູໃບໄມ້ຫລົ່ນຂອງປີ 2017 ອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າທີ່ມີອາຍຸ 64 ປີ ຊື່ ໄມ້ ຖືກກວດພົບວ່າ ລາວເປັນມະເລັງຢູ່ມ້າມ. ລາວກໍໄດ້ບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່າ ລາວໄດ້ຮັບພອນຂອງຖານະປະໂລຫິດຈາກຄູສອນປະຈຳບ້ານຂອງລາວ ແລະ ວ່າລາວໄດ້ໄປພົບອະທິການຂອງລາວແລ້ວ. ຕໍ່ມາ ລາວກໍໄດ້ສົ່ງຮູບພຣະວິຫານ ໂອກແລນ ແຄລີໂຟເນຍ ມາທາງມືຖືໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ ຈາກໂຮງໝໍບ່ອນທີ່ລາວຮັບການບຳບັດ, ພ້ອມທັງຂໍ້ຄວາມວ່າ “ເບິ່ງແມ ວ່າຂ້ອຍເຫັນຫຍັງ ຈາກປ່ອງຢ້ຽມຂອງຫ້ອງຂ້ອຍ.”1
ຂ້າພະເຈົ້າຕົກຕະລຶງກັບສິ່ງທີ່ລາວໄດ້ເວົ້າກ່ຽວກັບຄູສອນປະຈຳບ້ານ, ຖານະປະໂລຫິດ, ອະທິການ, ແລະ ພຣະວິຫານ ເທົ່າໆກັບທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຕົກຕະລຶງກັບການເປັນມະເລັງຂອງລາວ. ຄືແນວນີ້, ອ້າຍໄມ້, ຜູ້ເປັນປະໂລຫິດໃນຖານະປະໂລຫິດແຫ່ງອາໂຣນ, ບໍ່ໄດ້ໄປໂບດເປັນປະຈຳ ເກືອບ 50 ປີແລ້ວ.
ທຸກຄົນໃນຄອບຄົວພວກເຮົາກໍສົນໃຈຫລາຍກັບຄວາມກ້າວໜ້າຂອງລາວທາງວິນຍານ ເທົ່າໆກັບຄວາມສົນໃຈຂອງພວກເຮົາກັບການຕໍ່ສູ້ມະເລັງຂອງລາວ, ສ່ວນຫລາຍແລ້ວ ເພາະເວລານີ້ລາວມັກຖາມກ່ຽວກັບພຣະຄຳພີມໍມອນ, ອຳນາດແຫ່ງການຜະນຶກ, ແລະ ຊີວິດຫລັງຈາກຄວາມຕາຍ. ເມື່ອຫລາຍເດືອນຜ່ານໄປ ແລະ ໂຣກມະເລັງໄດ້ແຜ່ລາມອອກຫລາຍ, ໃນທີ່ສຸດ ອ້າຍໄມ້ຕ້ອງໄດ້ໄປຮັບການປິ່ນປົວຢູ່ລັດຢູທາ ທີ່ສູນພະຍາບານໂຣກມະເລັງ ຮັ້ນສະແມນ.
ບໍ່ດົນຫລັງຈາກລາວໄດ້ໄປເຖິງ, ທ່ານຈອນ ໂຮລ໌ບຣຸກ ຜູ້ຊຶ່ງເປັນຜູ້ນຳເຜີຍແຜ່ ຢູ່ຫວອດທີ່ຮັບໃຊ້ສະຖານທີ່ບຳບັດ ກໍໄດ້ໄປຢ້ຽມອ້າຍໄມ້ຢູ່ບ່ອນທີ່ລາວອາໄສຢູ່ໃນເວລານັ້ນ. ທ່ານຈອນໄດ້ເວົ້າວ່າ “ເຫັນໄດ້ຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງວ່າ ໄມ້ເປັນບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ” ແລະ ວ່າທັງສອງກໍໄດ້ພັດທະນາຄວາມເປັນເພື່ອນຢ່າງໄວວາ ຊຶ່ງສິ່ງນີ້ໄດ້ເຮັດໃຫ້ ທ່ານຈອນກາຍເປັນອ້າຍນ້ອງຜູ້ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ ແບບບໍ່ໄດ້ຮັບການມອບໝາຍ. ອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າກໍຖືກຖາມຢູ່ວ່າ ລາວຢາກຮັບບົດຮຽນຈາກຜູ້ສອນສາດສະໜາຫລືບໍ່, ແຕ່ລາວປະຕິເສດຢ່າງສຸພາບ, ແຕ່ຫລັງຈາກໜຶ່ງເດືອນ, ທ່ານຈອນໄດ້ຖາມອີກ, ໂດຍທີ່ໄດ້ອະທິບາຍຕໍ່ອ້າຍໄມ້ວ່າ, “ຂ້ອຍຄິດວ່າ ເຈົ້າຊິມັກຟັງຂ່າວສານເລື່ອງພຣະກິດຕິຄຸນ.”2 ເທື່ອນີ້ລາວໄດ້ຕົກລົງ, ແລ້ວຜູ້ສອນສາດສະໜາກໍໄດ້ທຽວໄປສອນລາວ, ທັງອະທິການ ຈອນ ຊາບ ກໍໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມ, ຊຶ່ງການເວົ້າລົມຂອງເຂົາເຈົ້າ ໄດ້ນຳອ້າຍໄມ້ໄປສູ່ການຮັບປິຕຸພອນ, ຊຶ່ງເປັນເວລາ 57 ປີ ຫລັງຈາກທີ່ລາວໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາ.
ໃນຕົ້ນເດືອນທັນວາ ປີກາຍນີ້, ຫລັງຈາກທີ່ໄດ້ຮັບການບຳບັດເປັນເວລາຫລາຍເດືອນ, ອ້າຍໄມ້ໄດ້ຕັດສິນໃຈຢຸດຮັບເອົາການບຳບັດ, ຊຶ່ງມີຜົນຂ້າງຄຽງທີ່ຮ້າຍແຮງ, ແລະ ປ່ອຍໃຫ້ເປັນໄປຕາມທຳມະຊາດ. ທ່ານໝໍຂອງອ້າຍໄມ້ໄດ້ບອກພວກເຮົາວ່າ ອ້າຍໄມ້ຈະມີຊີວິດຢູ່ຕໍ່ປະມານ ສາມເດືອນ. ໃນເວລາດຽວກັນນັ້ນ, ລາວກໍໄດ້ຖາມຫລາຍຢ່າງກ່ຽວກັບພຣະກິດຕິຄຸນ—ແລະ ຜູ້ນຳຖານະປະໂລຫິດ ໃນທ້ອງຖິ່ນຂອງລາວ ກໍໄດ້ທຽວໄປຢ້ຽມຢາມ ຢູ່ບໍ່ຂາດ. ເວລາພວກເຮົາໄປຢ້ຽມຢາມອ້າຍໄມ້, ພວກເຮົາມັກຈະເຫັນພຣະຄຳພີມໍມອນເປີດຢູ່ໂຕະນ້ອຍ ຂ້າງຕຽງນອນ ຂະນະທີ່ພວກເຮົາສົນທະນາກັນເລື່ອງພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຖືກຟື້ນຟູ, ຂໍກະແຈຂອງຖານະປະໂລຫິດ, ກ່ຽວກັບພິທີການຂອງພຣະວິຫານ, ແລະ ທຳມະຊາດນິລັນດອນຂອງມະນຸດ.
ເມື່ອເຖິງກາງເດືອນທັນວາ, ພ້ອມດ້ວຍປິຕຸພອນຢູ່ໃນມືຂອງລາວ, ເບິ່ງຄືວ່າ ອ້າຍໄມ້ແຂງແຮງຫລາຍກວ່າເກົ່າ, ແລະ ໝໍບອກວ່າ ລາວອາດມີຊີວິດຢູ່ຕໍ່ຕື່ມອີກສາມເດືອນ. ພວກເຮົາໄດ້ວາງແຜນໃຫ້ລາວມາຮ່ວມສັງສັນໃນວັນຄຣິດສະມັດ, ວັນປີໃໝ່, ແລະ ວັນອື່ນໆອີກ ກັບພວກເຮົາ. ໃນວັນທີ 16 ເດືອນທັນວາ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບໂທລະສັບ ທີ່ບໍ່ຄາດຄິດ ຈາກອະທິການຊາບ, ບອກໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ເພິ່ນ ແລະ ປະທານສະເຕກໄດ້ສຳພາດ ອ້າຍໄມ້, ໄດ້ພົບວ່າລາວມີຄ່າຄວນທີ່ຈະໄດ້ຮັບຖານະປະໂລຫິດແຫ່ງເມນຄີເສເດັກ, ແລະ ຢາກໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າໄປຮ່ວມນຳພວກເພິ່ນ ຖ້າຂ້າພະເຈົ້າມີເວລາ. ໄດ້ມີການວາງແຜນໄປເຮັດພິທີການ ໃນວັນສຸກ, ວັນທີ 21 ເດືອນທັນວາ.
ເມື່ອມື້ນັ້ນມາເຖິງ, ແຄຣອນ ພັນລະຍາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າ ໄດ້ໄປເຖິງສູນບຳບັດ ແລະ ກໍໄດ້ຖືກແຈ້ງໃຫ້ຮູ້ຢູ່ໃກ້ຫ້ອງຂອງອ້າຍໄມ້ວ່າ ຊີບພະຈອນຂອງລາວເຊົາເຕັ້ນແລ້ວ. ພວກເຮົາໄດ້ເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງ ແລະ ເຫັນປິຕຸ, ອະທິການ, ແລະ ປະທານສະເຕກຂອງລາວ ຢູ່ລໍຖ້າແລ້ວ—ແລະ ແລ້ວອ້າຍໄມ້ໄດ້ມືນຕາ. ລາວຈື່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ ແລະ ວ່າລາວໄດ້ຍິນຂ້າພະເຈົ້າເວົ້າ ແລະ ພ້ອມແລ້ວທີ່ຈະຮັບເອົາຖານະປະໂລຫິດ. ຫ້າສິບປີ ຫລັງຈາກທີ່ອ້າຍໄມ້ໄດ້ຮັບການແຕ່ງຕັ້ງສູ່ຖານະປະໂລຫິດແຫ່ງອາໂຣນ, ບັດນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບສິດທິພິເສດ ຊ່ວຍຜູ້ນຳໃນທ້ອງຖິ່ນ, ມອບພອນຂອງຖານະປະໂລຫິດແຫ່ງເມນຄີເສເດັກ ແລະ ແຕ່ງຕັ້ງອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າສູ່ຕຳແໜ່ງ ແອວເດີ. ຫ້າຊົ່ວໂມງຈາກນັ້ນ, ອ້າຍໄມ້ກໍໄດ້ເສຍຊີວິດ, ຂ້າມມ່ານໄປຫາຟາກນັ້ນ ຫາພໍ່ແມ່ຂອງພວກເຮົາ ໃນຖານະຜູ້ດຳລົງຖານະປະໂລຫິດແຫ່ງເມນຄີເສເດັກ.
ປີກາຍນີ້, ປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ ໄດ້ເອີ້ນໃຫ້ເຮົາທຸກຄົນ ດູແລອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງເຮົາ ໃນ “ວິທີທາງທີ່ສູງກວ່າ, ສັກສິດກວ່າ.”3 ເມື່ອກ່າວເຖິງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ປະທານແນວສັນ ໄດ້ກ່າວວ່າ “ເພາະວ່ານີ້ແມ່ນສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະອົງ, ເຮົາຜູ້ທີ່ເປັນ ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງ ຈະປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຕໍ່ຜູ້ຄົນ ດັ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ກະທຳ. ເຮົາຈະປະຕິບັດສາດສະໜາກິດໃນພຣະນາມຂອງພຣະອົງ, ດ້ວຍອຳນາດ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ, ແລະ ດ້ວຍຄວາມຮັກທີ່ມີເມດຕາກະລຸນາຂອງພຣະອົງ.”4
ໃນການເຮັດຕາມຄຳເຊື້ອເຊີນນັ້ນຈາກສາດສະດາຂອງພຣະເຈົ້າ, ຄວາມມຸ່ງໝັ້ນທີ່ໜ້າອັດສະຈັນໃຈ ທີ່ຈະປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຕໍ່ຜູ້ຄົນ ໄດ້ເກີດຂຶ້ນຕະຫລອດທົ່ວໂລກ, ທັງໃນຄວາມພະຍາຍາມປະສານງານ, ຂະນະທີ່ສະມາຊິກໄດ້ເຮັດໜ້າທີ່ມອບໝາຍການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຂອງເຂົາເຈົ້າດ້ວຍສັດທາ, ຕະຫລອດທັງສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຈະເອີ້ນວ່າ ການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດແບບ “ບໍ່ໄດ້ກຽມລ່ວງໜ້າ”, ຊຶ່ງຫລາຍຄົນໄດ້ສະແດງຄວາມຮັກຢ່າງພຣະຄຣິດ ໃນການຕອບຮັບໂອກາດທີ່ບໍ່ໄດ້ຄາດໄວ້. ໃນຄອບຄົວຂອງເຮົາເອງ, ເຮົາເປັນພະຍານເຖິງການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດນີ້ ຢ່າງໃກ້ຊິດ.
ທ່ານຈອນ, ຜູ້ເປັນເພື່ອນຂອງອ້າຍໄມ້, ເປັນອ້າຍນ້ອງຜູ້ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ, ແລະ ເປັນອະດີດປະທານເຜີຍແຜ່, ເຄີຍໄດ້ບອກຜູ້ສອນສາດສະໜາຂອງເພິ່ນວ່າ “ຖ້າມີຜູ້ໃດ ຢູ່ໃນບັນດາລາຍຊື່ ບອກວ່າ ‘ບໍ່ສົນໃຈ,’ ຢ່າທໍ້ຖອຍໃຈ. ຜູ້ຄົນສາມາດປ່ຽນ.” ແລ້ວເພິ່ນໄດ້ບອກພວກເຮົາວ່າ, “ໄມ້ໄດ້ປ່ຽນຫລາຍຂະໜາດ.”5 ທຳອິດ ທ່ານຈອນໄດ້ເປັນເພື່ອນ, ໄດ້ຊຸກຍູ້ ແລະ ໃຫ້ກຳລັງໃຈຢູ່ເລື້ອຍ—ແຕ່ການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຂອງເພິ່ນ ບໍ່ໄດ້ຢຸດຢູ່ທີ່ການໄປຢ້ຽມຢາມເທົ່ານັ້ນ. ທ່ານຈອນຮູ້ວ່າ ການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ ແມ່ນເກີນກວ່າການພຽງແຕ່ເປັນເພື່ອນ ແລະ ວ່າມິດຕະພາບນັ້ນໄດ້ຂະຫຍາຍອອກກວ້າງ ຂະນະທີ່ເຮົາປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ.
ບຸກຄົນບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງຮັບທຸກທໍລະມານກັບພະຍາດທີ່ຮ້າຍແຮງ, ຄືກັນກັບອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຈຶ່ງຕ້ອງການ ການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ. ຄວາມຈຳເປັນເຫລົ່ານັ້ນ ມາເຖິງໃນຫລາຍຮູບແບບ, ຂະໜາດ, ແລະ ສະພາບການ. ພໍ່ ຫລື ແມ່ຜູ້ລ້ຽງລູກດ້ວຍຕົວຄົນດຽວ; ຄູ່ຜົວເມຍທີ່ບໍ່ເຂັ້ມແຂງ; ໄວລຸ້ນທີ່ດີ້ນລົນ; ແມ່ທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ; ການທົດລອງແຫ່ງສັດທາ; ການເງິນ, ສຸຂະພາບ, ຫລື ບັນຫາເລື່ອງການແຕ່ງງານ—ມີຫລາຍຈົນນັບບໍ່ຖ້ວນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຄືກັນກັບອ້າຍໄມ້, ບໍ່ມີໃຜຢູ່ໄກເກີນໄປ, ແລະ ມັນກໍຍັງບໍ່ສາຍເກີນໄປ ສຳລັບພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ທີ່ຈະເອື້ອມເຖິງ.
ເຮົາໄດ້ຮຽນຮູ້ເລື່ອງການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ ຈາກເວບໄຊ້ຂອງສາດສະໜາຈັກວ່າ “ຂະນະທີ່ການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດມີຈຸດປະສົງຫລາຍຢ່າງ, ຄວາມມຸ່ງໝັ້ນຂອງເຮົາ ຄວນໄດ້ຮັບການນຳພາໂດຍຄວາມປາດຖະໜາ ທີ່ຈະຊ່ວຍເຫລືອຄົນອື່ນ ບັນລຸການປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃຈຢ່າງເລິກຊຶ້ງ ແລະ ກາຍເປັນເໝືອນດັ່ງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຫລາຍກວ່າເກົ່າ.”6 ແອວເດີ ນຽວ ແອວ ແອນເດີເຊັນ ໄດ້ກ່າວໃນທາງນີ້ວ່າ:
“ບຸກຄົນທີ່ມີນ້ຳໃຈ ສາມາດຊ່ວຍບາງຄົນແປງຢາງລົດ, ພາເພື່ອນທີ່ອາໄສຢູ່ຫ້ອງດຽວກັນໄປຫາໝໍ, ກິນເຂົ້າກັບບາງຄົນທີ່ໂສກເສົ້າ, ຫລື ຍິ້ມໃຫ້ ແລະ ຖາມສະບາຍດີ ເພື່ອໃຫ້ກຳລັງໃຈ ໃນມື້ນັ້ນ.
“ແຕ່ຜູ້ທີ່ເຮັດຕາມພຣະບັນຍັດຂໍ້ທຳອິດ ຍ່ອມຈະຕື່ມການຮັບໃຊ້ທາງວິນຍານໃສ່ກັບການຮັບໃຊ້ທີ່ສຳຄັນເຫລົ່ານີ້.”7
ໃນການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຂອງເຮົາ ຕາມແບບຢ່າງຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ມັນສຳຄັນທີ່ຈະຈື່ຈຳວ່າ ຄວາມມຸ່ງໝັ້ນຂອງພຣະອົງທີ່ຈະຮັກ, ເຊີດຊູ, ຮັບໃຊ້, ແລະ ອວຍພອນ ມີເປົ້າໝາຍທີ່ສູງກວ່າ ການສະໜອງຄວາມຕ້ອງການຢ່າງຮີບດ່ວນເທົ່ານັ້ນ. ພຣະອົງຮູ້ຈັກເຖິງຄວາມຕ້ອງການປະຈຳວັນຂອງເຂົາເຈົ້າ ແລະ ເຫັນອົກເຫັນໃຈກັບຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງເຂົາເຈົ້າ ຂະນະທີ່ພຣະອົງໄດ້ປິ່ນປົວ, ລ້ຽງເຂົ້າ, ໃຫ້ອະໄພ, ແລະ ສິດສອນ. ແຕ່ພຣະອົງປະສົງທີ່ຈະເຮັດຫລາຍກວ່າ ການດູແລໃນມື້ດຽວເທົ່ານັ້ນ. ພຣະອົງປະສົງໃຫ້ຜູ້ທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບພຣະອົງ ຕິດຕາມພຣະອົງ, ຮູ້ຈັກພຣະອົງ, ແລະ ເອື້ອມເຖິງສັກກະຍະພາບອັນສູງສົ່ງຂອງເຂົາເຈົ້າ.8
ເມື່ອເຮົາສະແຫວງຫາທີ່ຈະປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ ດັ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ກະທຳ,9 ເຮົາຈະໄດ້ຮັບໂອກາດທີ່ຈະລືມຄິດກ່ຽວກັບຕົວເອງ ແລ້ວໄປຊ່ວຍເຫລືອຄົນອື່ນ. ໂອກາດເຫລົ່ານີ້ ສ່ວນຫລາຍຈະບໍ່ສະດວກ ແລະ ທົດສອບວ່າເຮົາມີຄວາມປາດຖະໜາ ທີ່ຈະກາຍເປັນເໝືອນດັ່ງພຣະອາຈານຫລືບໍ່, ຊຶ່ງການຮັບໃຊ້, ການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງ, ທັງໝົດບໍ່ໄດ້ສະດວກເລີຍ. ໃນ ມັດທາຍ ບົດທີ 25, ເຮົາຖືກເຕືອນເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ກ່ຽວກັບເຮົາ, ຄືກັນກັບພຣະອົງ, ເມື່ອເຮົາມີຄວາມຮູ້ສຶກໄວຕໍ່ການດີ້ນລົນ, ການທົດລອງ, ແລະ ການທ້າທາຍ ທີ່ຜູ້ຄົນຢ່າງຫລວງຫລາຍປະເຊີນ ແຕ່ສ່ວນຫລາຍຖືກເມີນເສີຍ:
“ມາເຖີດ ພວກເຈົ້າຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບພຣະພອນຈາກພຣະບິດາຂອງເຮົາ ຈົ່ງມາຮັບເອົາອານາຈັກ ຊຶ່ງໄດ້ຖືກຈັດຕຽມໄວ້ສຳລັບພວກເຈົ້າ ຕັ້ງແຕ່ຕົ້ນເດີມສ້າງໂລກ:
“ເພາະເມື່ອເຮົາຫິວເຂົ້າ ພວກເຈົ້າກໍເອົາໃຫ້ເຮົາກິນ: ເມື່ອເຮົາຫິວນ້ຳ ພວກເຈົ້າກໍເອົາໃຫ້ເຮົາດື່ມ: ເຮົາເປັນແຂກບ້ານ ພວກເຈົ້າໄດ້ຕ້ອນຮັບເຮົາໄວ້. …
“ແລ້ວຝ່າຍພວກຜູ້ຊອບທຳ ກໍຈະຕອບພຣະອົງວ່າ ພຣະອົງເຈົ້າເອີຍ ເມື່ອໃດພວກຂ້ານ້ອຍເຫັນພຣະອົງຫິວເຂົ້າ ແລະ ເອົາເຂົ້າໃຫ້ພຣະອົງກິນ? ເຫັນພຣະອົງຫິວນ້ຳ ແລະ ເອົານ້ຳໃຫ້ພຣະອົງດື່ມ?
“ເມື່ອໃດພວກຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຫັນພຣະອົງເປັນແຂກບ້ານ ແລະ ຮັບຕ້ອນພຣະອົງໄວ້? …
“ແລ້ວເມື່ອນັ້ນພຣະອົງຈະຕອບພວກເຂົາວ່າ ເຮົາບອກພວກເຈົ້າຕາມຄວາມຈິງວ່າ ເມື່ອພວກເຈົ້າເຮັດສິ່ງເຫລົ່ານີ້ແກ່ຜູ້ທີ່ຕ່ຳຕ້ອຍທີ່ສຸດໃນພວກພີ່ນ້ອງເຫລົ່ານີ້ ພວກເຈົ້າກໍໄດ້ເຮັດແກ່ເຮົາເໝືອນກັນ.”10
ບໍ່ວ່າເຮົາຈະຮັບໃຊ້ເປັນອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຜູ້ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ, ຫລື ພຽງແຕ່ເຮົາຮູ້ຈັກບາງຄົນທີ່ມີຄວາມຕ້ອງການ, ເຮົາຖືກຊຸກຍູ້ໃຫ້ສະແຫວງຫາການນຳພາ ແລະ ການຊີ້ນຳຈາກພຣະວິນຍານ—ແລະ ແລ້ວປະຕິບັດ. ເຮົາອາດບໍ່ຮູ້ຈັກວິທີ ທີ່ຈະຮັບໃຊ້ໃຫ້ດີທີ່ສຸດ, ແຕ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຮູ້ຈັກ, ແລະ ຜ່ານທາງພຣະວິນຍານຂອງພຣະອົງ ເຮົາຈະໄດ້ຮັບການນຳພາໃນຄວາມມຸ່ງໝັ້ນນີ້. ຄືກັນກັບນີໄຟ, ຜູ້ຖືກ “ພຣະວິນຍານນຳພາ, ໂດຍບໍ່ຮູ້ລ່ວງໜ້າເຖິງສິ່ງທີ່ [ເພິ່ນ] ຄວນຈະເຮັດ,”11 ເຮົາກໍຈະຖືກນຳພາໂດຍພຣະວິນຍານຄືກັນ ຂະນະທີ່ເຮົາພະຍາຍາມກາຍເປັນເຄື່ອງມືໃນພຣະຫັດຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເພື່ອອວຍພອນລູກໆຂອງພຣະອົງ. ເມື່ອເຮົາສະແຫວງຫາການນຳພາຈາກພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ ແລະ ຄວາມໄວ້ວາງໃຈຈາກພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ແລ້ວເຮົາຈະຖືກວາງໄວ້ໃນສະຖານະການ ແລະ ສະພາບການ ບ່ອນທີ່ເຮົາສາມາດກະທຳ ແລະ ເປັນພອນ—ໃນອີກຄຳໜຶ່ງ, ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ.
ອາດມີບາງເວລາ ທີ່ເຮົາຮູ້ເຖິງຄວາມຕ້ອງການ ແຕ່ຮູ້ສຶກວ່າເຮົາບໍ່ພ້ອມທີ່ຈະຕອບຮັບ, ຄິດວ່າສິ່ງທີ່ເຮົາມີໃຫ້ນັ້ນ ແມ່ນບໍ່ດີພໍ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໃນການເຮັດດັ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ກະທຳ,12 ຄືການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ ໂດຍການມອບສິ່ງທີ່ເຮົາສາມາດມອບໃຫ້ ແລະ ໄວ້ວາງໃຈວ່າ ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະຂະຫຍາຍຄວາມມຸ່ງໝັ້ນຂອງເຮົາ ເພື່ອໃຫ້ເປັນພອນໃຫ້ແກ່ “ເພື່ອນມະນຸດດ້ວຍກັນຢູ່ໃນໂລກນີ້.”13 ສຳລັບບາງຄົນ, ອາດເປັນການແບ່ງປັນເວລາ ແລະ ພອນສະຫວັນ; ສ່ວນອີກບາງຄົນ, ອາດເປັນຄຳເວົ້າທີ່ອ່ອນຫວານ ຫລື ອອກແຮງຊ່ວຍເຫລືອ. ເຖິງແມ່ນເຮົາອາດຮູ້ສຶກວ່າ ເຮົາໄດ້ເຮັດຫລາຍແລ້ວ ແຕ່ກໍຍັງບໍ່ພຽງພໍ, ປະທານດາລິນ ເອັຈ ໂອກສ໌ ໄດ້ແບ່ງປັນຫລັກທຳທີ່ສຳຄັນຢ່າງໜຶ່ງ ກ່ຽວກັບ “ເລື່ອງເລັກນ້ອຍ ແລະ ງ່າຍໆ.” ເພິ່ນໄດ້ສອນວ່າ ການກະທຳທີ່ເລັກນ້ອຍ ແລະ ງ່າຍໆ ມີພະລັງຫລາຍ ເພາະມັນເຊື້ອເຊີນໃຫ້ “ພຣະວິນຍານບໍລິສຸດມາສະຖິດຢູ່ນຳ,”14 ຊຶ່ງເປັນພອນໃຫ້ທັງຜູ້ມອບໃຫ້ ແລະ ຜູ້ຮັບ.
ໂດຍທີ່ຮູ້ວ່າ ລາວຈະເສຍຊີວິດໃນໄວໆນັ້ນ, ໄມ້ ອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ໜ້າອັດສະຈັນແທ້ໆ ຍ້ອນມະເລັງຢູ່ມ້າມ ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ເຮົາເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ ສິ່ງທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດ.”15 ຂອບຄຸນພຣະເຈົ້າ ສຳລັບຊາຍ ແລະ ຍິງທີ່ດີ ຜູ້ໄດ້ເຫັນຄວາມຕ້ອງການ, ບໍ່ໄດ້ຕັດສິນ, ແລະ ໄດ້ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ ຄືກັນກັບພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ມັນບໍ່ໄດ້ສາຍເກີນໄປສຳລັບອ້າຍໄມ້. ສຳລັບບາງຄົນ, ການປ່ຽນແປງອາດມາເຖິງຢ່າງໄວ; ສ່ວນອີກບາງຄົນ ແມ່ນຢູ່ຟາກມ່ານເບື້ອງນັ້ນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເຮົາຕ້ອງຈື່ຈຳວ່າ ມັນຍັງບໍ່ສາຍເກີນໄປ ແລະ ບໍ່ມີໃຜຢູ່ໄກຈາກເສັ້ນທາງ ຈົນເຂົາເຈົ້າບໍ່ສາມາດໄດ້ຮັບພອນຂອງການຊົດໃຊ້ອັນເປັນນິດ ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້, ຊຶ່ງໄລຍະເວລາ ແລະ ຂອບເຂດຂອງການຊົດໃຊ້ແມ່ນບໍ່ຈຳກັດ.
ໃນກອງປະຊຸມໃຫຍ່ສາມັນເດືອນຕຸລາ ປີແລ້ວນີ້, ແອວເດີ ແດວ ຈີ ເຣັນລັນ ໄດ້ສອນວ່າ “ບໍ່ວ່າເຮົາໄດ້ອອກໄປນອກເສັ້ນທາງນັ້ນດົນນານປານໃດ … , ໃນວິນາທີທີ່ເຮົາເລືອກທີ່ຈະປ່ຽນ, ພຣະເຈົ້າຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ກັບຄືນມາ.”16 ການຕັດສິນໃຈທີ່ຈະປ່ຽນນັ້ນ, ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ສ່ວນຫລາຍກໍແມ່ນຜົນຂອງການເຊື້ອເຊີນ, ດັ່ງເຊັ່ນ “ຂ້ອຍຄິດວ່າ ເຈົ້າຊິມັກຟັງຂ່າວສານເລື່ອງພຣະກິດຕິຄຸນ.” ດັ່ງທີ່ມັນບໍ່ເຄີຍສາຍເກີນໄປສຳລັບພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ມັນກໍບໍ່ເຄີຍສາຍເກີນໄປສຳລັບເຮົາ ທີ່ຈະເຊື້ອເຊີນຄືກັນ.
ເທດສະການບຸນອີດສະເຕີນີ້ ອີກເທື່ອໜຶ່ງ ໃຫ້ໂອກາດທີ່ດີເລີດແກ່ເຮົາ ທີ່ຈະສະທ້ອນເຖິງການເສຍສະລະຊົດໃຊ້ທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ ພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ເຖິງສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ກະທຳສຳລັບເຮົາແຕ່ລະຄົນ ຊຶ່ງເປັນການຈ່າຍຄ່າອັນມະຫາສານ—ເປັນການຈ່າຍຄ່າທີ່ເຮັດໃຫ້ພຣະອົງ, ຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນບັນດາທຸກສິ່ງທັງປວງ, ຕ້ອງສັ່ນເພາະຄວາມເຈັບປວດ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ພຣະອົງໄດ້ຮັບເອົາ ແລະ ໄດ້ສຳເລັດການຕຽມຂອງພຣະອົງເພື່ອລູກຫລານມະນຸດ.17
ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ເພາະພຣະອົງ “ໄດ້ສຳເລັດ,” ຈຶ່ງມີຄວາມຫວັງສະເໝີ. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.