ການເຝິກຝົນກ້າມເນື້ອແຫ່ງຈິດວິນຍານຂອງເຮົາ
ພຽງແຕ່ອ່ານ ແລະ ຮຽນເທົ່ານັ້ນ ຈະບໍ່ຊ່ວຍກ້າມເນື້ອໃຫ້ເຕີບໃຫຍ່, ພຽງແຕ່ອ່ານກ່ຽວກັບສັດທາ ແລະ ບໍ່ເຄີຍປະຕິບັດຕາມ ກໍບໍ່ດີພໍທີ່ຈະສ້າງສັດທາໄດ້.
ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມກະຕັນຍູຫລາຍ ສຳລັບພອນທີ່ມີຮ່າງກາຍທີ່ມີເນື້ອໜັງ, ຊຶ່ງເປັນຂອງປະທານທີ່ໜ້າອັດສະຈັນໃຈ ຈາກພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ. ຮ່າງກາຍຂອງເຮົາມີ 600 ກ້າມເນື້ອ.1 ກ້າມເນື້ອສ່ວນຫລາຍຮຽກຮ້ອງການອອກກຳລັງກາຍ ເພື່ອວ່າເຮົາຈະສາມາດເຮັດວຽກງານປະຈຳວັນຂອງເຮົາໄດ້. ເຮົາສາມາດອ່ານກ່ຽວກັບກ້າມເນື້ອໃຫ້ຫລາຍໆໄດ້, ແຕ່ເຮົາຈະຜິດຫວັງ ເມື່ອອ່ານ ແລະ ຄິດຊື່ໆ ບໍ່ຊ່ວຍໃຫ້ກ້າມເນື້ອແຂງແຮງໄດ້ເລີຍ. ກ້າມເນື້ອຂອງເຮົາເຕີບໂຕ ເມື່ອເຮົາໃຊ້ມັນ.
ຂ້າພະເຈົ້າສຳນຶກໄດ້ວ່າ ຂອງປະທານທາງວິນຍານກໍເຮັດໜ້າທີ່ແບບດຽວກັນ. ເຮົາຕ້ອງອອກກຳລັງກາຍ ເພື່ອຊ່ວຍມັນໃຫ້ເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ. ຍົກຕົວຢ່າງ, ຂອງປະທານທາງວິນຍານແຫ່ງສັດທາ, ບໍ່ແມ່ນແຕ່ຄວາມຮູ້ສຶກ ຫລື ອາລົມ ແຕ່ເປັນຫລັກເກນແຫ່ງການກະທຳ ທີ່ເຮົາພົບເຫັນເລື້ອຍໆໃນພຣະຄຳພີ ທີ່ເຊື່ອມໂຍງໃສ່ຄຳກິລິຍາ ອອກກຳລັງກາຍ.2 ພຽງແຕ່ອ່ານ ແລະ ຮຽນເທົ່ານັ້ນ ຈະບໍ່ຊ່ວຍກ້າມເນື້ອໃຫ້ເຕີບໃຫຍ່, ພຽງແຕ່ອ່ານກ່ຽວກັບສັດທາ ແລະ ບໍ່ເຄີຍປະຕິບັດຕາມ ກໍບໍ່ດີພໍທີ່ຈະສ້າງສັດທາໄດ້.
ຕອນຂ້າພະເຈົ້າມີອາຍຸໄດ້ 16 ປີ, ອີວານ ອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ມີອາຍຸໄດ້ 22 ປີ. ມື້ໜຶ່ງລາວບອກຂ່າວກັບຄອບຄົວ ຕອນລາວກັບມາຮອດເຮືອນ. ວ່າ ລາວໄດ້ຕັດສິນໃຈຮັບບັບຕິສະມາເຂົ້າໃນ ສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດແຫ່ງໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ. ພໍ່ແມ່ຂອງພວກເຮົາກໍເບິ່ງລາວແບບບໍ່ເຊື່ອປານໃດ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າກໍບໍ່ເຂົ້າໃຈເລື່ອງຫຍັງ. ໜຶ່ງປີປາຍຜ່ານໄປ ລາວກໍບອກຂ່າວທີ່ແປກໃຈອີກວ່າ: ລາວໄດ້ຕັດສິນໃຈ ໄປເປັນຜູ້ສອນສາດສະໜາ ໃຫ້ສາດສະໜາຈັກນັ້ນ, ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ພວກເຮົາຈະບໍ່ເຫັນລາວເປັນເວລາສອງປີ. ພໍ່ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ກໍບໍ່ດີໃຈປານໃດກັບຂ່າວນີ້; ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍຊົມເຊີຍລາວ ທີ່ລາວຕັດສິນໃຈຈະໄປ.
ຫລາຍເດືອນຜ່ານໄປ ເມື່ອອ້າຍອີວານກຳລັງສອນສາດສະໜາຢູ່ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີໂອກາດວາງແຜນ ໄປພັກຜ່ອນກັບໝູ່ໂຮງຮຽນນຳກັນ. ພວກເຮົາຢາກໄປສະຫລອງການຈົບໂຮງຮຽນມັດທະຍົມປາຍ ແລະ ໄປຫາດຊາຍເປັນເວລາສອງສາມມື້.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຂຽນຈົດໝາຍເຖິງອ້າຍ ທີ່ສອນສາດສະໜາຢູ່, ບອກກ່ຽວກັບແຜນການທີ່ຈະໄປພັກຮ້ອນ. ອ້າຍໄດ້ຂຽນຈົດໝາຍຕອບວ່າ ເມືອງທີ່ອ້າຍຮັບໃຊ້ຢູ່ນັ້ນ ແມ່ນບ່ອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຈະໄປທ່ຽວ. ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ ຖ້າໄປແວ່ຢາມລາວ ກໍຈະດີ. ຕໍ່ມາຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຮູ້ວ່າ ຜູ້ສອນສາດສະໜາ ບໍ່ສົມຄວນທີ່ຈະມີຄອບຄົວໄປຢາມ.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ວາງແຜນທັງໝົດນັ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ໄດ້ຕອນນັ່ງໃນລົດເມ ແລະ ຄິດວ່າອ້າຍອີວານ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຈະພາກັນມ່ວນ ໃນມື້ທີ່ອາກາດດີມີແດດອອກນັ້ນ. ພວກເຮົາຈະໄດ້ກິນເຂົ້າເຊົ້າ, ໂອ້ລົມ, ແລ້ວຫລິ້ນດິນຊາຍ ແລະ ອາບແດດນຳກັນ—ມັນຄືຊິມ່ວນຫລາຍ!
ເມື່ອລົດເມໄປຮອດສະຖານີ ຂ້າພະເຈົ້າກໍເຫັນອ້າຍອີວານ ຢືນຮຽງຊາຍໜຸ່ມອີກຄົນໜຶ່ງ ຊຶ່ງທັງສອງນຸ່ງເສື້ອສີຂາວ ແລະ ຜູກກາລະວັດ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ລົງລົດເມ ແລ້ວໄປໂອບກອດອ້າຍ ແລະ ລາວໄດ້ແນະນຳໃຫ້ຮູ້ຈັກຄູ່ສອນຂອງລາວ. ໂດຍທີ່ບໍ່ໄດ້ລໍຊ້າ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ບອກອ້າຍກ່ຽວກັບ ແຜນການມື້ນັ້ນ ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຮູ້ເລີຍວ່າ ອ້າຍອີວານມີແຜນການຮຽບຮ້ອຍແລ້ວ. ລາວໄດ້ເບິ່ງໜ້າ, ແລ້ວຍິ້ມ, ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ໄດ້ເລີຍ! ແຕ່, ພວກເຮົາຕ້ອງເຮັດວຽກກ່ອນ. ເຈົ້າຊິໄປກັບພວກເຮົາບໍ?” ຂ້າພະເຈົ້າຕອບຕົກລົງ ໂດຍຄິດວ່າ ຫລັງຈາກນັ້ນ ພວກເຮົາຄືຊິມີເວລາພໍໄປຫາດຢູ່.
ມື້ນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍ່າງຕາມຫົນທາງຂອງເມືອງນັ້ນ ເປັນເວລາ 10 ຊົ່ວໂມງ ກັບອ້າຍ ແລະ ຄູ່ສອນຂອງລາວ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍິ້ມໃສ່ຜູ້ຄົນໝົດມື້. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ທັກທາຍຜູ້ຄົນທີ່ບໍ່ເຄີຍເຫັນໃນຊີວິດຕົນເອງມາກ່ອນ. ພວກເຮົາເວົ້າກັບທຸກຄົນ, ເຄາະປະຕູເຮືອນຄົນແປກໜ້າ, ແລະ ໄປຢາມຄົນທີ່ອ້າຍ ແລະ ຄູ່ສອນຂອງລາວສອນ.
ບ່ອນໜຶ່ງທີ່ລາວໄປຢາມ, ອ້າຍ ແລະ ຄູ່ສອນຂອງລາວ ໄດ້ສອນກ່ຽວກັບແຜນແຫ່ງຄວາມລອດ. ໃນທັນໃດນັ້ນ, ອ້າຍອີວານ ໄດ້ຢຸດສອນ ແລ້ວຫລຽວມາເບິ່ງຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າເລີຍແປກໃຈ, ອ້າຍໄດ້ຂໍໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າບອກກ່ຽວກັບຄວາມຄິດເຫັນວ່າ ບົດຮຽນນັ້ນແມ່ນກ່ຽວກັບຫຍັງ? ທຸກຄົນກໍງຽບ ແລ້ວທຸກຄົນກໍຫລຽວເບິ່ງຂ້າພະເຈົ້າ. ທ້າຍສຸດຂ້າພະເຈົ້າກໍຄິດອອກ ແລະ ໄດ້ບອກຄວາມຮູ້ສຶກ ກ່ຽວກັບພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຮູ້ວ່າ ສິ່ງທີ່ໄດ້ເວົ້າໄປນັ້ນຖືກ ຫລື ຜິດ. ອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍແກ້ໃຫ້, ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ ອ້າຍໄດ້ຂອບໃຈຂ້າພະເຈົ້າໃນການບອກຄວາມນຶກຄິດ ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກນັ້ນ.
ໃນລະຫວ່າງທີ່ຢູ່ນຳກັນນັ້ນ, ອ້າຍ ແລະ ຄູ່ສອນຂອງລາວ ບໍ່ໄດ້ສອນບົດຮຽນແກ່ຂ້າພະເຈົ້າແມ້ແຕ່ນາທີດຽວ ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄວາມຮູ້ຫລາຍກວ່າການໂອ້ລົມກັບລາວຊ້ຳ. ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນສີໜ້າຂອງຄົນປ່ຽນແປງ ເມື່ອເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບແສງສະຫວ່າງທາງວິນຍານ. ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນວ່າ ຄົນບາງຄົນໄດ້ພົບຄວາມຫວັງ ຈາກຂ່າວສານ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ຈັກການຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນ ແລະ ລືມຕົນເອງ ແລະ ຄວາມຕ້ອງການຂອງຕົນເອງ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດຕາມສິ່ງທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ໄດ້ສອນວ່າ: “ຖ້າຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງຕ້ອງການມານຳເຮົາ ໃຫ້ລາວເຊົາເຫັນແກ່ຕົວກ່ອນ.”3
ເມື່ອຫວນຢ້ອນຫລັງ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ສັດທາຂອງຕົນເອງເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນ ໃນວັນນັ້ນ ຍ້ອນວ່າອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ໄດ້ໃຫ້ໂອກາດປະຕິບັດຕົວຈິງ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໃຊ້ສັດທາ ເມື່ອເຮົາອ່ານພຣະຄຳພີ, ເບິ່ງຜູ້ຄົນສອນ, ສະແດງປະຈັກພະຍານ, ຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນ, ແລະ ຕໍ່ໆໄປ. ມື້ນັ້ນ ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ໄປອາບແດດເລີຍ, ແຕ່ຫົວໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ມີແສງສະຫວ່າງຈາກສະຫວັນມາສາດສ່ອງ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຫັນແມ້ແຕ່ດິນຊາຍເມັດດຽວຢູ່ຫາດ, ແຕ່ຮູ້ສຶກວ່າ ສັດທາຂອງຕົນເອງເຕີບໃຫຍ່ ເໝືອນດັ່ງແກ່ນຜັກກາດນ້ອຍໆ.4 ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ໄປທ່ຽວໃນມື້ອາກາດດີ ຄືກັນກັບນັກທ່ອງທ່ຽວ, ແຕ່ໄດ້ປະສົບການດີງາມ, ແລະ ສຳນຶກໄດ້ວ່າ, ຕົນເອງເປັນຜູ້ສອນສາດສະໜາ—ໂດຍທີ່ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ເປັນ ສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກຊ້ຳ!
ໂອກາດທີ່ຈະເພີ່ມພະລັງກ້າມເນື້ອທາງວິນຍານ
ຍ້ອນພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຖືກຟື້ນຟູ, ເຮົາຈຶ່ງສາມາດເຂົ້າໃຈວ່າ ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຊ່ວຍເຮົາພັດທະນາຂອງປະທານແຫ່ງພຣະວິນຍານແນວໃດ. ຄືວ່າ ພຣະອົງໃຫ້ໂອກາດເຮົາ ພັດທະນາພອນສະຫວັນເຫລົ່ານັ້ນ ແທນທີ່ຈະເອົາໃຫ້ ໂດຍບໍ່ໄດ້ອອກແຮງທາງວິນຍານ ແລະ ທາງຮ່າງກາຍ. ຖ້າເຮົາສອດຄ່ອງກັບພຣະວິນຍານຂອງພຣະອົງ, ເຮົາຈະຮູ້ໄດ້ເມື່ອໂອກາດນັ້ນມາເຖິງ ແລ້ວເຮັດຕາມນັ້ນ.
ຖ້າເຮົາຢາກມີຄວາມອົດທົນ, ເຮົາຕ້ອງເຝິກຝົນໃນເວລາທີ່ເຮົາກຳລັງລໍຖ້າຄຳຕອບ. ຖ້າເຮົາຢາກເສີມສ້າງຄວາມຮັກຕໍ່ເພື່ອນບ້ານ, ເຮົາຕ້ອງໄປນັ່ງໃກ້ຄົນໜ້າໃໝ່ທີ່ເຂົ້າມາໃນໂບດ. ກັບສັດທາກໍເໝືອນກັນ: ເມື່ອເຮົາສົງໄສ ເຮົາຕ້ອງໄວ້ວາງໃຈໃນຄຳສັນຍາຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຈຶ່ງຈະເຮັດຫຍັງໄດ້. ນີ້ເປັນວິທີທີ່ເຮົາຈະເຝິກຝົນກ້າມເນື້ອທາງວິນຍານ ແລະ ພັດທະນາໃຫ້ເປັນພະລັງຊ່ວຍເຫລືອເຮົາໃນຊີວິດຂອງເຮົາ.
ຕອນທຳອິດອາດບໍ່ເປັນການງ່າຍ, ແລະ ອາດເປັນການທ້າທາຍອີຫລີ. ຖ້ອຍຄຳຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ຜ່ານທາງສາດສະດາ ໂມໂຣໄນ, ຍັງໃຊ້ໄດ້ກັບເຮົາໃນສະໄໝນີ້ ມີຄວາມວ່າ: “ຖ້າມະນຸດມາຫາເຮົາ ເຮົາຈະສະແດງຄວາມອ່ອນແອຂອງພວກເຂົາ ໃຫ້ພວກເຂົາຮູ້. ເຮົາຈະມອບຄວາມອ່ອນແອໃຫ້ມະນຸດ ເພື່ອເຂົາຈະໄດ້ຖ່ອມຕົວ ແລະ ພຣະຄຸນຂອງເຮົາມີພຽງພໍສຳລັບຄົນທັງປວງ ທີ່ຖ່ອມຕົວຕໍ່ໜ້າເຮົາ; ເພາະຖ້າຫາກເຂົາຖ່ອມຕົວຕໍ່ໜ້າເຮົາ, ແລະ ມີສັດທາໃນເຮົາ, ເວລານັ້ນ ເຮົາຈະເຮັດໃຫ້ສິ່ງທີ່ອ່ອນແອນັ້ນ ກັບມາເຂັ້ມແຂງສຳລັບເຂົາ.”5
ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມກະຕັນຍູຕໍ່ອ້າຍອີວານ, ລາວບໍ່ພຽງແຕ່ແບ່ງປັນພຣະກິດຕິຄຸນກັບຂ້າພະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ລາວໄດ້ເຊື້ອເຊີນຂ້າພະເຈົ້າທາງອ້ອມ ໃຫ້ໃຊ້ຊີວິດຕາມພຣະກິດຕິຄຸນ ແລະ ຮູ້ຈັກຄວາມອ່ອນແອຂອງຕົນເອງ. ລາວໄດ້ຊ່ວຍຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ຮັບເອົາ ຄຳເຊື້ອເຊີນຂອງພຣະອາຈານ ທີ່ວ່າ: “ຈົ່ງຕາມເຮົາມາ”6—ເດີນເໝືອນພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ເດີນ, ສະແຫວງຫາເໝືອນພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ສະແຫວງຫາ, ແລະ ຮັກເໝືອນພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຮັກເຮົາ. ຫລາຍເດືອນຕໍ່ມາ ຫລັງຈາກປະສົບການຈາກການສອນສາດສະໜານັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕັດສິນໃຈຮັບບັບຕິສະມາ ແລະ ໄປເປັນຜູ້ສອນສາດສະໜາ.
ຂໍໃຫ້ເຮົາຮັບຄຳເຊື້ອເຊີນຂອງປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ ແລະ ຕັ້ງໃຈມາຫາພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ7 ໂດຍການຫາເບິ່ງວ່າ ເຮົາຕ້ອງເຝິກກ້າມເນື້ອທາງວິນຍານສ່ວນໃດ ແລ້ວເລີ່ມເຝິກຝົນກ້າມເນື້ອເຫລົ່ານັ້ນ. ນີ້ແມ່ນການແລ່ນໄລຍະຍາວ, ການແຂ່ງແລ່ນທົນໄລຍະໄກ, ບໍ່ແມ່ນການແລ່ນໄລຍະສັ້ນ ດັ່ງນັ້ນຢ່າລືມການເຝິກຝົນເທື່ອລະໜ້ອຍ ແຕ່ເຮັດເລື້ອຍໆ ເພື່ອເຮົາຈະເຮັດໃຫ້ກ້າມເນື້ອທາງວິນຍານ ທີ່ສຳຄັນນັ້ນເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນ. ຖ້າເຮົາຢາກມີສັດທາເພີ່ມ, ເຮົາຕ້ອງເຮັດບາງຢ່າງທີ່ຮຽກຮ້ອງການມີສັດທາ.
ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ເຮົາເປັນລູກຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນທີ່ຊົງຮັກ. ພຣະບຸດຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຮັກເຮົາ. ພຣະອົງມາສູ່ໂລກນີ້ ເພື່ອສະແດງໃຫ້ເຮົາຮູ້ຫົນທາງ ແລ້ວຖວາຍພຣະຊົນຊີບ ດ້ວຍໃຈສະໝັກ ເພື່ອໃຫ້ຄວາມຫວັງແກ່ເຮົາ. ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ເຊື້ອເຊີນເຮົາໃຫ້ຕິດຕາມຕົວຢ່າງ ທີ່ສົມບູນແບບຂອງພຣະອົງ, ໃຫ້ເຮົາເຝິກຝົນສັດທາໃນພຣະອົງ ແລະ ການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງ, ແລະ ພັດທະນາຂອງປະທານທາງວິນຍານ ທີ່ພຣະອົງປະທານໃຫ້. ພຣະອົງເປັນຫົນທາງແກ່ເຮົາ. ນີ້ຄືຄຳອະທິຖານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.