ទទួលទាននូវព្រះបន្ទូលទាំងឡាយនៃព្រះគ្រីស្ទ
ការទទួលទាននូវព្រះបន្ទូលទាំងឡាយនៃព្រះគ្រីស្ទអាចកើតឡើងនៅគ្រប់ពេល ប្រសិនបើយើងរៀបចំដួងចិត្តយើង ។
ព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើងស្រឡាញ់ពួកយើង ។ ទ្រង់បានប្រទានផែនការមួយដ៏ល្អឥតខ្ចោះសម្រាប់យើង ដើម្បីរីករាយនឹងពរជ័យរបស់ទ្រង់ ។ នៅក្នុងជីវិតនេះ យើងគ្រប់រូបត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យមករកព្រះគ្រីស្ទ ហើយទទួលដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលបានស្ដារឡើងវិញតាមរយៈពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក ការទទួលអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងការរស់នៅតាមដំណឹងល្អដោយស្មោះត្រង់ ។ នីហ្វៃបានពិពណ៌នាពីការតាំងចិត្តរបស់យើងដើម្បីជ្រមុជទឹកជាការចូលទៅក្នុង « ផ្លូវតូច ហើយចង្អៀត » ហើយលោករំឭកយើងឲ្យបន្ត« ឈានទៅមុខដោយខ្ជាប់ខ្ជួននៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ … ទទួលទាននូវព្រះបន្ទូលទាំងឡាយនៃព្រះគ្រីស្ទ ហើយកាន់ខ្ជាប់ដរាបដល់ចុងបំផុត » ដើម្បីទទួលបានរាល់ពរជ័យដែលព្រះវរបិតាសួគ៌រៀបចំសម្រាប់យើង ( នីហ្វៃទី ២ ៣១:១៩–២០ ) ។
នីហ្វៃរំឭកយើងបន្ថែមទៀតថា ប្រសិនបើយើងនឹង « ទទួលទាននូវព្រះបន្ទូលទាំងឡាយនៃព្រះគ្រីស្ទ » បន្ទូលទាំងនោះ « នឹងប្រាប់ដល់ [ យើង ]នូវគ្រប់អ្វីទាំងអស់ដែល [ យើង ] ត្រូវធ្វើ » ( នីហ្វៃទី ២ ៣២:៣ហើយថាយើងនឹងទទួលបានអំណាចដើម្បីយកឈ្នះ « ព្រួញភ្លើងទាំងឡាយរបស់មារសត្រូវ » ( នីហ្វៃទី ១ ១៥:២៤ ) ។
តើការទទួលទានគឺជាអ្វី ?
កាលពីក្មេង ខ្ញុំបានគិតថា ការទទួលទានគឺគ្រាន់តែជាការមានម្ហូបអាហារច្រើន ដោយមានបាយ ស៊ូស៊ី និងទឹកស៊ីអ៊ីវ ។ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំដឹងថា ការទទួលទានពិតគឺលើសពីការរីករាយនឹងម្ហូបអាហារឆ្ងាញ់ៗទៅទៀត ។ វាគឺជាបទពិសោធន៍នៃអំណរ ការចិញ្ចឹមបីបាច់ ការអបអរ ការចែកចាយ ការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់ក្រុមគ្រួសារ និងមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ការថ្លែងអំណរគុណរបស់យើងចំពោះព្រះ និងការបង្កើតទំនាក់ទំនង ខណៈដែលរីករាយនឹងម្ហូបអាហារឈ្ងុយឆ្ងាញ់ដ៏ច្រើន ។ ខ្ញុំជឿថា នៅពេលយើងទទួលទាននូវព្រះបន្ទូលទាំងឡាយនៃព្រះគ្រីស្ទ នោះយើងគួរតែគិតពីបទពិសោធន៍ដូចគ្នានេះ ។ ការទទួលទានបទគម្ពីរទាំងឡាយពុំមែនគ្រាន់តែអានវាប៉ុណ្ណោះទេ ។ វាគួរនាំយើងឲ្យមានអំណរពិត ហើយបង្កើតទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។
ការណ៍នេះត្រូវបានបង្រៀនយ៉ាងច្បាស់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន ។ ខ្ញុំនឹកចាំពីសុបិនរបស់លីហៃ កាលលោកបានឃើញដើមឈើមួយ « ដែលមានផ្លែ [ ដ៏គួរ ] ធ្វើឲ្យមនុស្សសប្បាយរីករាយ » ។ ផ្លែនោះតំណាងឲ្យសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ហើយកាលលីហៃទទួលទានផ្លែនោះ « វាមានរសជាតិផ្អែម … គឺផ្អែមជាងអ្វីៗដែល [ លោក ] ធ្លាប់បានភ្លក់ពីមុនមក » ។ វាធ្វើឲ្យ « ព្រឹលឹងវិញ្ញាណ [ របស់លោក ] ក៏ពោរពេញទៅដោយសេចក្តីអំណរជាអតិបរមា » ហើយជាអ្វីមួយដែលលោកចង់ចែកចាយជាមួយនឹងគ្រួសាររបស់លោក ( នីហ្វៃទី ១ ៨:១០–១២ ) ។
នៅពេលយើងទទួលទាន យើងក៏ទំនងជានឹងរកឃើញថា ចំនួន ឬប្រភេទម្ហូបអាហារដែលយើងមាន ប្រហែលពុំមែនជារឿងដ៏សំខាន់នោះទេ ប្រសិនបើដួងចិត្តរបស់យើងពោរពេញដោយអំណរគុណនោះ ។ គ្រួសាររបស់លីហៃបានរស់នៅដោយបរិភោគសាច់ឆៅនៅក្នុងទីរហោស្ថាន ប៉ុន្តែនីហ្វៃបានពិពណ៌នាពីការសាកល្បងដ៏លំបាកនេះថា « ព្រះពរនៃព្រះអម្ចាស់ ដែលទ្រង់បានប្រទានមកលើយើងនោះច្រើនណាស់ » រហូតដល់ « ប្រពន្ធយើង…មានកម្លាំងមាំមួន » ហើយអាចបង្កើតកូន « ដោយពុំបានរអ៊ូរទាំឡើយ » ( នីហ្វៃទី ១ ១៧:១–២ ) ។
ពេលខ្លះ ការទទួលទានទាក់ទងនឹងការពិសោធន៍ និងការភ្លក់ ។ អាលម៉ានិយាយអំពីគ្រាប់ពូជល្អមួយដែលត្រូវបានដាំនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់យើង ។ នៅពេលយើងធ្វើពិសោធន៍ទៅលើវា យើងនឹងបានដឹងថាគ្រាប់ពូជចាប់ផ្ដើម « មានរសជាតិឆ្ងាញ់ » ( សូមមើល អាលម៉ា ៣២:២៨-៣១) ។
ទទួលទាននូវព្រះបន្ទូលទាំងឡាយនៃព្រះគ្រីស្ទ
ពរជ័យនៃការទទួលទាននូវព្រះបន្ទូលទាំងឡាយនៃព្រះគ្រីស្ទគឺមានអនុភាព ហើយផ្លាស់ប្ដូរជីវិត ។ មានរឿងបីយ៉ាងជាក់លាក់ដែលខ្ញុំចង់អញ្ជើញបងប្អូនឲ្យអនុវត្តនៅក្នុងជីវិត ។
ទីមួយ ព្រះបន្ទូលនៃព្រះគ្រីស្ទ អាចជួយយើង «បង្កើនសមត្ថភាព [សមត្ថភាព ] ដើម្បីទទួលបានវិវរណ » ( « Revelation for the Church, Revelation for Our Lives » Liahonaខែឧសភា ឆ្នាំ ២០១៨ ទំព័រ ៩៦ ) និងដឹកនាំយើងដោយសុវត្ថិភាពក្នុងជីវិតរបស់យើង ។ មរមនបង្រៀនថា ព្រះបន្ទូលនៃព្រះគ្រីស្ទ មាន « បណ្ដាការដ៏ធំក្នុងការដឹកនាំប្រជាជន ឲ្យធ្វើនូវអ្វីៗដែល [ ជារឿង ] ត្រឹមត្រូវ » ហើយថា បន្ទូលទាំងនោះមានអនុភាពលើសអ្វីៗទាំងអស់ដែល « ដាវ » អាចសម្រេចបានទៅទៀត ( អាលម៉ា ៣១:៥ ) ។ នៅពេលខ្ញុំបានស្រាវជ្រាវរកព្រះប្រាជ្ញារបស់ព្រះដើម្បីដោះស្រាយការប្រឈមរបស់ខ្ញុំផ្ទាល់ ជានិច្ចកាល នៅពេលខ្ញុំបានសាកល្បងនូវ « គុណធម៌នៃព្រះបន្ទូលព្រះ » ( អាលម៉ា ៣១:៥ ) នោះខ្ញុំមានការបំផុសគំនិត ហើយអាចធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ឈ្លាសវៃ យកឈ្នះលើការល្បួង ហើយផ្ដល់ពរជ័យដល់ជីវិតខ្ញុំឲ្យមានសេចក្ដីជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះមនុស្សជុំវិញខ្លួនខ្ញុំកាន់តែខ្លាំង ។ ព្យាការីរបស់យើង គឺប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន បានបង្រៀនយើងយ៉ាងច្បាស់ថា « នៅពេលខាងមុខ វានឹងមិនអាចរស់រានខាងវិញ្ញាណបានឡើយ បើគ្មានព្រះចេស្ដាណែនាំ ដឹកនាំ និងលួងលោមចិត្តជាប់ជានិច្ចមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនោះ » ( « Revelation for the Church, Revelation for Our Lives » ទំព័រ ៩៦ ) ។ វិវរណៈដែលត្រូវការនឹងកើតឡើង នៅពេលយើងសាកល្បង « គុណធម៌នៃព្រះបន្ទូលព្រះ » ហើយបន្ទូលនោះនឹងមានអនុភាពលើសអ្វីៗទាំងអស់ផ្សេងទៀតដែលយើងអាចសាកល្បង ឬនឹកស្រមៃទៅទៀត ។
ទីពីរ នៅពេលយើងមានបញ្ហាចំពោះអត្តសញ្ញាណរបស់យើងផ្ទាល់ និងការគោរពខ្លួនឯង នោះ « ព្រះបន្ទូលដ៏ផ្អែមល្ហែមនៃព្រះ » ( យ៉ាកុប ២:៨ ) ក្នុងបទគម្ពីរនឹងជួយយើងឲ្យស្គាល់ថាតើយើងជានរណា ហើយផ្ដល់កម្លាំងដល់យើង ។ ការស្គាល់ពីអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្ញុំក្នុងនាមជាបុត្រាម្នាក់របស់ព្រះ គឺជាគ្រាដ៏ផ្អែមល្ហែមបំផុតមួយដែលខ្ញុំបានដកពិសោធន៍ ។ កាលខ្ញុំនៅវ័យជំទង់ ខ្ញុំពុំដឹងអ្វីសោះអំពីការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ នៅពេលខ្ញុំអានព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីជាលើកដំបូង បន្ទូលនៃព្រះគ្រីស្ទពិតជាបានព្យាបាលព្រលឹងរបស់ខ្ញុំដែលមានស្នាមរបួសមែន ។ ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំពុំឯកោទេ ហើយថាខ្ញុំគឺជាបុត្រារបស់ព្រះ ។ នៅពេលខ្ញុំបានស្គាល់ពីអត្តសញ្ញាណពិតរបស់ខ្ញុំចំពោះព្រះ នោះខ្ញុំបានដឹងពីសក្ដានុពលដ៏និរន្តររបស់ខ្ញុំតាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
ដូចគ្នាដែរ អេណុស បានចែកចាយបទពិសោធន៍របស់លោកផ្ទាល់អំពីការបំភ្លឺគំនិតដែលកើតចេញពីការសញ្ជឹងគិតនូវព្រះបន្ទូលនៃព្រះគ្រីស្ទ ។ នៅពេលអេណុសអនុញ្ញាតឲ្យពាក្យពេចន៍ដែលឪពុករបស់លោកបានបង្រៀនលោកស្ដីពី« ជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច និង សេចក្តីអំណរនៃពួកបរិសុទ្ធជ្រួតជ្រាប [ ចូល ] ទៅក្នុងដួងចិត្ត [ របស់លោក ] » នោះព្រលឹងរបស់លោក « ស្រេកឃ្លាន ហើយ [ លោក ] បានលុតជង្គង់ចុះនៅចំពោះព្រះដែលបង្កើត [ លោក ] …ដោយការអធិស្ឋាន …ដ៏ខ្លាំង » ( អេណុស ១:៣–៤ ) ។ នៅក្នុងការអធិស្ឋាននោះ លោកបានស្គាល់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ហើយបានដឹងថា យើងមានតម្លៃធំធេង ហើយថាព្រះស្រឡាញ់យើង ហើយអាចអភ័យទោសដល់កំហុសរបស់យើង ហើយថាយើងគឺពិតជាបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះ ។
ទីបី យើងអាចលើកស្ទួយជីវិតរបស់មនុស្សដទៃតាមរយៈបន្ទូលទាំងឡាយនៃព្រះគ្រីស្ទ ។ ដូចជាអេណុសមាននូវគ្រា និងទីកន្លែងរបស់លោកផ្ទាល់ ដែលព្រះបន្ទូលនៃព្រះគ្រីស្ទបានប៉ះពាល់ដល់ដួងចិត្តរបស់លោកដែរ នោះព្រះអម្ចាស់នឹងធ្វើចំណែករបស់ទ្រង់ដើម្បីប៉ះពាល់ដល់ដួងចិត្តនៃមនុស្សដែលចង់ចែកចាយដំណឹងល្អ ។ ភាគច្រើន យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍បាក់ទឹកចិត្ត នៅពេលយើងព្យាយាមអញ្ជើញមនុស្សម្នាក់ឲ្យស្ដាប់ដំណឹងល្អ ប៉ុន្ដែលទ្ធផលខុសពីអ្វីដែលយើងចង់បាន ។ មិនថាមានលទ្ធផលបែបណាទេ ព្រះអម្ចាស់អញ្ជើញយើងឲ្យបើកមាត់របស់យើង ហើយចែកចាយសារលិខិតនៃដំណឹងល្អជាមួយនឹងពួកគេ ។
កាលពីពីរឆ្នាំមុន ព្រះអម្ចាស់បានប៉ះពាល់ដល់ដួងចិត្តនៃអ្នកម្ដាយជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ ដែលបានជួយឲ្យគាត់សម្រេចចិត្តទទួលយកពិធីបរិសុទ្ធនៃពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក ។ ខ្ញុំបានរង់ចាំថ្ងៃនោះមកដល់អស់រយៈពេល ៣៥ ឆ្នាំ ។ ដើម្បីគាត់អាចធ្វើការសម្រេចចិត្តនោះ សមាជិកជាច្រើនក្នុងសាសនាចក្របានធ្វើការងារបម្រើយ៉ាងពិតប្រាកដដល់គាត់ ដូចជាព្រះគ្រីស្ទបានធ្វើដែរ ។ មានថ្ងៃអាទិត្យមួយ គាត់មានអារម្មណ៍ថា គាត់គួរទៅព្រះវិហារ ។ គាត់បានធ្វើតាមការបំផុសគំនិតនោះ ។ កាលគាត់អង្គុយនៅជួរខាងមុខ ហើយរង់ចាំកម្មវិធីសាក្រាម៉ង់ចាប់ផ្ដើម នោះមានក្មេងប្រុសម្នាក់អាយុបួនឆ្នាំបានឈរនៅពីមុខគាត់ ហើយបានមើលមុខគាត់ ។ គាត់បានរាក់ទាក់ក្មេងប្រុសនោះដោយស្នាមញញឹម ។ ក្មេងប្រុសតូចនោះបានដើរចេញពីគាត់យ៉ាងរហ័ស ហើយដើរទៅកន្លែងអង្គុយរបស់គាត់វិញ នៅជួរម្ខាងទៀត ។ ក្មេងប្រុសតូចម្នាក់នេះបានយកសៀវភៅទំនុកតម្កើងមួយក្បាលពីកន្លែងដែលគាត់អង្គុយ ហើយដើរយកមកឲ្យអ្នកម្ដាយរបស់ខ្ញុំ ហើយក៏ដើរត្រឡប់ទៅវិញ ។ អ្នកម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានកត់សម្គាល់ឃើញថា នៅតាមកៅអីផ្សេងទៀតក្នុងសាលប្រជុំនោះមានសៀវភៅទំនុកតម្កើងគ្រប់ទាំងអស់ ។ គាត់អាចរើសយកមួយក្បាលពីកៅអីដែលនៅក្បែរគាត់បាន ។ ប៉ុន្តែ គាត់មានចំណាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងចំពោះទង្វើនៃការមានសន្តានចិត្តល្អរបស់ក្មេងប្រុសតូចនោះ ដែលបានរៀននៅក្នុងផ្ទះ និងនៅឯព្រះវិហារ ។ វាជាបទពិសោធន៍ដ៏ទន់ភ្លន់មួយសម្រាប់គាត់ ។ គាត់ទទួលអារម្មណ៍រំភើបយ៉ាងខ្លាំងមួយថា ព្រះកំពុងអញ្ជើញគាត់ឲ្យមកដើរតាមព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ គាត់បានមានអារម្មណ៍ថា គាត់គួរទទួលពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក ។ ក្មេងប្រុសតូចម្នាក់នេះពុំចង់បានមុខមាត់ចំពោះអ្វីដែលគាត់បានធ្វើឡើយ ប៉ុន្តែគាត់គ្រាន់តែធ្វើឲ្យអស់ពីលទ្ធភាពដើម្បីរស់នៅតាមព្រះបន្ទូលនៃព្រះគ្រីស្ទ ហើយស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់គាត់ ។ សន្តានចិត្តរបស់គាត់បានបង្កើតការផ្លាស់ប្ដូរដួងចិត្តដ៏សំខាន់មួយចំពោះអ្នកម្ដាយរបស់ខ្ញុំ ។
ព្រះបន្ទូលនៃព្រះគ្រីស្ទនឹងប៉ះពាល់ដួងចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ហើយបើកភ្នែកនៃមនុស្សដែលពុំទាន់ឃើញទ្រង់នៅឡើយ ។ តាមផ្លូវទៅស្រុកអេម៉ោស មានពួកសិស្សពីរនាក់បានដើរជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវ ។ ពួកគេមានចិត្តសោកសៅ ហើយពុំបានដឹងថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានយកឈ្នះលើសេចក្ដីស្លាប់ឡើយ ។ ដោយមានភាពសោកសៅ ពួកគេពុំបានស្គាល់ថា ព្រះគ្រីស្ទដ៏មានព្រះជន្មរស់កំពុងយាងដើរជាមួយនឹងពួកគេឡើយ ។ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវ « ក៏ស្រាយន័យសេចក្តីដែលតម្រូវដល់ទ្រង់ពីក្នុងគម្ពីរទាំងឡាយឲ្យគេស្តាប់ » ពួកគេនៅតែពុំស្គាល់ទ្រង់ថាជា ព្រះអង្គសង្គ្រោះដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញឡើយ រហូតដល់ពួកគេបានអង្គុយ ហើយកាច់នំប៉័ងជាមួយនឹងទ្រង់ ។ បន្ទាប់មកទើប « ភ្នែក » របស់ពួកគេបានបើក ។ នៅពេលយើង—ឬមិត្ត សហការី និងអ្នកជិតខាងរបស់យើង—ទទួលទាន ហើយកាច់នំប៉័ងជាមួយនឹងទ្រង់ នោះភ្នែកនៃការយល់ដឹងរបស់យើងនឹងបើក ។ នៅពេលពួកសិស្សនៅស្រុកអេម៉ោសបានសញ្ជឹងគិតពីពេលវេលារបស់ពួកគេជាមួយនឹងព្រះអង្គសង្គ្រោះដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ នោះពួកគេបានថ្លែងថា ដួងចិត្តរបស់ពួកគេបានដុតរោល កាលទ្រង់បានបើកបទគម្ពីរដល់ពួកគេ( សូមមើល លូកា ២៤:២៧–៣២ ) ។ ការណ៍នេះក៏ពិតសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាផងដែរ ។
សេចក្ដីបញ្ចប់
ជាចុងបញ្ចប់ ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ការទទួលទាននូវព្រះបន្ទូលទាំងឡាយនៃព្រះគ្រីស្ទអាចកើតឡើងនៅគ្រប់ពេល ប្រសិនបើយើងរៀបចំដួងចិត្តយើងឲ្យទទួលយកបន្ទូលទាំងនោះ ។ ការទទួលទាននូវព្រះបន្ទូលទាំងឡាយនៃព្រះគ្រីស្ទនឹងនាំយកវិវរណៈដែលគាំទ្រជីវិត បញ្ជាក់អត្តសញ្ញាណ និងតម្លៃពិតរបស់យើងចំពោះព្រះក្នុងនាមជាបុត្ររបស់ទ្រង់ ហើយនាំមិត្តរបស់យើងទៅកាន់ព្រះគ្រីស្ទ និងជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ។ ខ្ញុំសូមបញ្ចប់ដោយបន្លឺការអញ្ជើញរបស់នីហ្វៃ នៅពេលលោកបានថ្លែងថា « ហេតុដូច្នេះហើយ អ្នករាល់គ្នាត្រូវតែឈានទៅមុខដោយខ្ជាប់ខ្ជួននៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដោយមានការភ្លឺថ្លានៃសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏ឥតខ្ចោះ ហើយដោយមានចិត្តស្រឡាញ់ព្រះ និងមនុស្សគ្រប់រូប ។ ហេតុដូច្នោះហើយ បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាខិតខំជឿនទៅមុខ ដោយទទួលនូវព្រះបន្ទូលនៃព្រះគ្រីស្ទ ហើយកាន់ខ្ជាប់ដរាបដល់ចុងបំផុត មើលចុះនោះព្រះវរបិតាទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា ៖ អ្នករាល់គ្នានឹងមានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច » (នីហ្វៃទី២ ៣១:២០ ) ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។