គោលលទ្ធិនៃការមានចំណែក

ដោយអែលឌើរ ឌី ថត គ្រីស្តូហ្វឺសិន

ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់

គោលលទ្ធិនៃការមានចំណែកត្រង់ចំណុចនេះគឺសម្រាប់យើងម្នាក់ៗ ៖ ខ្ញុំតែមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទនៅក្នុងសេចក្ដីសញ្ញានៃដំណឹងល្អ ។

ខ្ញុំចង់និយាយអំពីអ្វីដែលហៅថា គោលលទ្ធិនៃការមានចំណែកនៅក្នុងសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ។ គោលលទ្ធិនេះមានបីផ្នែក ៖ ( ១ ) តួនាទីនៃការមានចំណែកនៅក្នុងការប្រមូលផ្តុំរាស្រ្តនៃសេចក្ដីសញ្ញារបស់ព្រះអម្ចាស់ ( ២ ) សារៈសំខាន់នៃការបម្រើ និងការលះបង់នៅក្នុងការមានចំណែកនោះនិង ( ៣ ) ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាស្នូលដើម្បីមានចំណែក ។

កាលសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយចាប់ផ្តើមដំបូង គឺបានបង្កើតឡើងភាគច្រើនដោយមានពួកបរិសុទ្ធស្បែក-ស អាមេរិកខាងជើង និងពួកអឺរ៉ុបប៉ែកខាងជើងដោយមានជនជាតិអាមេរិកដើម និងពួកអាហ្រ្វិកកាត់អាមេរិក និងពួកអ្នកកោះប៉ាស៊ីហ្វិកមួយចំនួនតូច ។ ឥឡូវខួបលើកទី ២០០ ឆ្នាំនៃការបង្កើតសាសនាចក្របានកន្លងផុតទៅប្រាំបីឆ្នាំហើយ ឯចំនួនសមាជិកនៃសាសនាចក្រក៏បានកើនឡើងយ៉ាងខ្លាំង ហើយមានចម្រុះជាតិសាសន៍នៅអាមេរិកខាងជើង និងកាន់តែច្រើនទៀតនៅគ្រប់ទិសទីទូទាំងពិភពលោក ។

ដូចដែលបានព្យាករជាយូរលង់មកហើយ ការប្រមូលផ្ដុំរាស្រ្តនៃសេចក្តីសញ្ញារបស់ព្រះអម្ចាស់នៅថ្ងៃចុងក្រោយមានសន្ទុះយ៉ាងខ្លាំង នោះសាសនាចក្រនឹងមានសមាជិកពីគ្រប់ទាំងសាសន៍ គ្រប់ពូជមនុស្ស គ្រប់ភាសានិង គ្រប់ទាំងប្រជាជនយ៉ាងពិតប្រាកដ ។^១ ភាពចម្រុះនេះពុំមែនជាការគណនា ឬចាប់បង្ខំនោះទេ ប៉ុន្តែវាជាបាតុភូតដែលកើតឡើងតាមធម្មជាតិ ដែលយើងរំពឹងទុក និងទទួលស្គាល់ថា សំណាញ់នៃដំណឹងល្អ ប្រមូលផ្តុំពីគ្រប់ជាតិសាសន៍ និងគ្រប់មនុស្សទាំងអស់ ។

យើងមានពរណាស់ដែលបានឃើញថ្ងៃដែលស៊ីយ៉ូនបានបង្កើតឡើងក្នុងពេលដំណាលគ្នានៅគ្រប់ទាំងទ្វីប និងសហគមន៍របស់យើង ។ ដូចព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានមានប្រសាសន៍ថា រាស្រ្តរបស់ព្រះគ្រប់ជំនាន់បានទន្ទឹងចាំ និងរំពឹងទុកចំពោះជំនាន់នេះដោយក្តីរីករាយ ហើយ « យើងជាមនុស្សដែលព្រះសព្វព្រះទ័យទ្រង់បានជ្រើសរើសដើម្បីនាំយកសិរីល្អមកនាថ្ងៃចុងក្រោយនេះ » ។^២

តាមឯកសិទ្ធិនេះ គឺយើងមិនអនុញ្ញាតឲ្យការរើសអើងជាតិសាសន៍ ការរើសអើងកុលសម្ព័ន្ធ ឬការបែងចែកផ្សេងៗកើតមាននៅក្នុងសាសនាចក្រនៃព្រះគ្រីស្ទនាថ្ងៃចុងក្រោយនេះឡើយ ។ ព្រះអម្ចាស់បានត្រាស់បង្គាប់ថា « ចូររួមគ្នាតែមួយ ហើយបើសិនជាអ្នករាល់គ្នាមិនរួមគ្នាតែមួយទេ ឈ្មោះថាអ្នករាល់គ្នាពុំមែនជារបស់ផងយើងឡើយ » ។^៣ យើងគួរតែព្យាយាមដកឬសនៃការរើសអើង និងការប្រកាន់ពូជសាសន៍ចេញពីសាសនាចក្រ ចេញពីគេហដ្ឋាន និងសំខាន់បំផុតចេញពីបេះដូងរបស់យើង ។ នៅពេលសាសនាចក្រយើងមានកំណើនសមាជិកចម្រុះជាតិសាសន៍កាន់តែច្រើន នោះការស្វាគមន៍ ដោយកក់ក្ដៅរបស់យើងក៏ត្រូវតែមានកំណើនឡើងផងដែរ ។ ពួកយើងត្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមក ។^៤

នៅក្នុងសំបុត្រដំបូងរបស់ប៉ុលទៅកាន់ពួកកូរិនថូស លោកបានប្រកាសថា អស់អ្នកដែលទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកចូលក្នុងសាសនាចក្រ គឺមានចិត្តតែមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ ៖

« ដ្បិតដូចជារូបកាយ១មានអវយវៈជាច្រើន តែអវយវៈទាំងនោះ ទោះមានច្រើនក៏ពិត គង់តែរួមគ្នាមកជារូបតែ១ទេ នោះព្រះគ្រីស្ទក៏ដូច្នោះដែរ ។

ដ្បិតយើងទាំងអស់គ្នាទោះបើជាសាសន៍ យូដា ឬ សាសន៍ ក្រេក បាវបម្រើ ឬ អ្នកជាក្តី យើងបានទទួលបុណ្យជ្រមុជចូលក្នុងរូបកាយតែ១ ដោយសារព្រះវិញ្ញាណតែ១ ហើយគ្រប់គ្នាក៏បានត្រូវផឹកពីព្រះវិញ្ញាណតែ ១ ដែរ ។

ដើម្បីមិនឲ្យមានសេចក្តីបែកខ្ញែកគ្នាក្នុងរូបកាយឡើយតែឲ្យអវយវៈទាំងប៉ុន្មាន បានជួយគាំពារគ្នាទៅវិញទៅមក ។

ដូច្នេះបើអវយវៈ១ឈឺ នោះទាំងអស់នឹងឈឺជាមួយគ្នាបើ ១ បានដំកើងឡើង នោះទាំងអស់នឹងបាន រីករាយជាមួយដែរ » ។^៥

អារម្មណ៍នៃការមានចំណែកមានសារៈសំខាន់ចំពោះសុខុមាលភាពផ្លូវកាយផ្លូវចិត្ត និងវិញ្ញាណរបស់យើង ។ ប៉ុន្តែជួនកាលយើងម្នាក់ៗអាចមានអារម្មណ៍ថាយើងមិនស៊ីចង្វាក់នឹងគេ ។ នៅគ្រាបាក់ទឹកចិត្ត យើងអាចមានអារម្មណ៍ថា យើងមិនស័ក្តិសមនឹងបទដ្ឋានដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់របស់ព្រះអម្ចាស់ ឬ សមតាមការរំពឹងទុករបស់អ្នកដទៃឡើយ ។^៦ យើងអាចដាក់ការរំពឹងទុកលើអ្នកដទៃ—ឬលើខ្លួនយើងទាំងមិនដឹងខ្លួន—តែវាពុំមែនជាការរំពឹងទុករបស់ព្រះអម្ចាស់ឡើយ ។ យើងអាចគិតតាមរបៀបដោយងាយថា តម្លៃនៃព្រលឹងមួយគឺស្ថិតនៅលើសមិទ្ធិផល ឬការហៅជាក់លាក់ ប៉ុន្តែទាំងនេះពុំមែនជារង្វាស់អំពីរូបយើងនៅក្នុងព្រះនេត្រព្រះអម្ចាស់ឡើយ ។ « ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ទតចំពោះក្នុងចិត្តវិញ » ។^៧ ទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះបំណងប្រាថ្នា និងការចង់បានរបស់យើង និងអ្វីដែលយើងកំពុងប្រែក្លាយ ។^៨

ស៊ីស្ទើរ ជរដី ឃីង បានសរសេរបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់កន្លងទៅនេះថា ៖

« ខ្ញុំពុំធ្លាប់មានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំពុំមានចំណែកនៅក្នុងព្រះវិហារទេ រហូតដល់ស្វាមីរបស់ខ្ញុំកាមេរ៉ុន និងខ្ញុំចាប់ផ្ដើមមានបញ្ហាក្នុងការគ្មានកូន ។ ពេលខ្ញុំឃើញកុមារតូចៗ និងក្រុមគ្រួសារនៅព្រះវិហារ ពួកគេបានធ្វើឲ្យខ្ញុំរីករាយ តែឥឡូវវាបែរជាធ្វើឲ្យខ្ញុំកើតទុក្ខ និងឈឺចាប់ ។

« ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ក្រៀមក្រំ បើគ្មានកូន ឬយួរថង់កន្ទបនៅក្នុងដៃ ។…

« ថ្ងៃអាទិត្យដ៏លំបាកបំផុត គឺនៅថ្ងៃដំបូងនៅក្នុងវួដថ្មីរបស់យើង ។ ព្រោះយើងគ្មានកូនទេ ហើយគេសួរយើងថា តើយើងទើបរៀបការឬ ហើយពេលណាចាប់ផ្តើមគម្រោងយកកូន ។ ខ្ញុំតបសំណួរនោះបានល្អដោយមិនធ្វើឲ្យខ្ញុំខូចចិត្តឡើយ—ខ្ញុំដឹងថាពួកគេពុំមានចេតនាធ្វើឲ្យខ្ញុំខូចចិត្តទេ ។

« ទោះយ៉ាងណាការឆ្លើយសំណួរនោះ វាពិបាកខ្លាំងនៅក្នុងថ្ងៃអាទិត្យដ៏ពិសេសនេះ ។ បន្ទាប់ពីមានក្តីសង្ឃឹមខ្លាំង យើងទើបទទួលដំណឹង—ម្តងទៀតថា—យើងមិនអាចមានកូនបានទេ ។

« ខ្ញុំបានដើរចូលក្នុងការប្រជុំសាក្រាម៉ង់ដោយក្ដីអស់សង្ឃឹម ហើយការឆ្លើយសំណួរ ‹ ការស្គាល់គ្នា › ទាំងនោះពិតជាពិបាកណាស់សម្រាប់ខ្ញុំ ។…

« ប៉ុន្តែថ្នាក់សាលាថ្ងៃអាទិត្យពិតជាធ្វើឲ្យខ្ញុំខូចចិត្តខ្លាំងណាស់ ។ មេរៀនថ្ងៃនោះ—មានបំណងនិយាយអំពីតួនាទីដ៏ទេវភាពរបស់ម្តាយ—បែរជាផ្លាស់ប្តូរ ហើយក្លាយជាវគ្គ [ ដែល ] ខកចិត្តមួយរំពេច ។ បេះដូងខ្ញុំញាប់ញ័រ ទឹកភ្នែកស្រក់ហូរលើថ្ពាល់ដោយស្ងាត់ៗ នៅពេលដែលខ្ញុំឮស្ត្រីៗ ត្អូញត្អែរអំពីពរជ័យដែលខ្ញុំលះបង់គ្រប់យ៉ាងដើម្បីទទួលបាននោះ ។

« ខ្ញុំបានចេញពីព្រះវិហារ ។ ដំបូង ខ្ញុំគិតថាមិនចង់ត្រឡប់ទៅវិញទេ ។ ខ្ញុំមិនចង់មានអារម្មណ៍ឯកោនោះទៀតទេ ។ ប៉ុន្តែនាយប់នោះបន្ទាប់ពីបាននិយាយជាមួយស្វាមីខ្ញុំមក យើងដឹងថាយើងបន្តទៅព្រះវិហារ ពុំមែនដោយសារតែព្រះអម្ចាស់បង្គាប់ឲ្យយើងទៅនោះទេ ប៉ុន្តែដោយសារតែយើងទាំងពីរនាក់បានដឹងអំពីអំណរដែលបានមកពីការរំព្ញកសេចក្តីសញ្ញា និងអារម្មណ៍នៃព្រះវិញ្ញាណនៅឯព្រះវិហារ ច្រើនជាងអារម្មណ៍សោកសៅរបស់ខ្ញុំនៅថ្ងៃនោះ ។…

« នៅក្នុងសាសនាចក្រ មានស្ត្រីមេម៉ាយ អ្នកលែងលះគ្នា និងអ្នកនៅលីវ មានអ្នកដែលសមាជិកគ្រួសារបានងាកចេញពីដំណឹងល្អ អ្នកដែលមានជំងឺរ៉ាំរ៉ៃ ឬមានបញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុ សមាជិកដែលប្រតិព័ទ្ធភេទដូចគ្នា សមាជិកដែលកំពុងផ្តាច់គ្រឿងញៀន ឬ មានការសង្ស័យ អ្នកប្រែចិត្តជឿថ្មីៗ អ្នកផ្លាស់លំនៅថ្មី អ្នកគ្មានផ្ទះសម្បែងជាដើម ។ …

« ព្រះអង្គសង្គ្រោះអញ្ជើញយើងឲ្យមករកទ្រង់—មិនថាយើងមានស្ថានភាពបែបណាឡើយ ។ យើងមកព្រះវិហារដើម្បីរំឭកពីសេចក្ដីសញ្ញារបស់យើង ដើម្បីបង្កើនសេចក្តីជំនឿ ដើម្បីស្វែងរកភាពសុខសាន្ត និងធ្វើតាមគំរូដ៏ឥតខ្ចោះនៃជីវិតរបស់ទ្រង់—ដើម្បីបម្រើអ្នកដទៃដែលមានអារម្មណ៍ថាពួកគេគ្មានចំណែក » ។^៨

ប៉ុលបានពន្យល់ថា សាសនាចក្រ និងពួកអ្នកកាន់តំណែងគឺបានប្រទានមកដោយព្រះ « ប្រយោជន៍នឹងនាំឲ្យពួកបរិសុទ្ធបានគ្រប់លក្ខណ៍ឡើង សម្រាប់ធ្វើការជំនួយ ហើយនឹងស្អាងរូបកាយព្រះគ្រីស្ទ ៖

« ទាល់តែយើងរាល់គ្នាបានរួបរួមខាងឯសេចក្ដីជំនឿរួចជាស្រេច ហើយបានស្គាល់ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះដូចគ្នាទាំងអស់ គឺបានដល់ពេញជាមនុស្ស ហើយដល់ខ្នាតកម្ពស់នៃសេចក្ដីពោរពេញផងព្រះគ្រីស្ទ » ។^១០

វាជាការចំអកដ៏សោកសៅ នៅពេលនរណាម្នាក់មានអារម្មណ៍ថា គាត់មិនអាចបំពេញល្អប្រសើរក្នុងគ្រប់ទិដ្ឋភាពនៃជីវិត ដោយសន្និដ្ឋានថាពួកគេគ្មានចំណែកនៅគ្រប់អង្គភាពដែលបានរៀបចំឡើងដោយព្រះដើម្បីជួយយើងឲ្យរីកចម្រើនឆ្ពោះទៅរកភាពល្អប្រសើរនោះ ។

សូមយើងទុកការជំនុំជម្រះក្នុងព្រះហស្តព្រះអម្ចាស់ និងបុគ្គលដែលទ្រង់បានចាត់តាំង ហើយត្រូវចូលចិត្តស្រឡាញ់ និងប្រព្រឹត្តល្អចំពោះគ្នាឲ្យអស់ពីសមត្ថភាព ។ សូមយើងទូលសូមទ្រង់ឲ្យបង្ហាញផ្លូវដល់យើងពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ដើម្បី « នាំអស់…ពួកមនុស្សក្រ ពិការ ខ្វាក់ និងខ្ញើច »¹¹ — គឺមនុស្សគ្រប់គ្នាសម្រាប់ពិធីជប់លៀងដ៏ធំរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។

ផ្នែកទីពីរនៃគោលលទ្ធិនៃការមានចំណែកនេះ គឺទាក់ទងនឹងការលះបង់របស់យើងផ្ទាល់ ។ ទោះយើងមិនសូវគិតអំពីវាក្ដី ភាគច្រើន ការមានចំណែករបស់យើងបានមកពីការបម្រើ និងការលះបង់របស់យើងសម្រាប់អ្នកដទៃ និងព្រះអម្ចាស់ ។ ការផ្តោតតែទៅលើតម្រូវការផ្ទាល់ខ្លួន ឬភាពសុខស្រួលផ្ទាល់ខ្លួន អាចនាំឲ្យមានអារម្មណ៍មិនល្អអំពីភាពមានចំណែក ។

យើងព្យាយាមធ្វើតាមគោលលទ្ធិរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ៖

« អ្នកណាក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នាដែលចង់ធ្វើជាធំ នោះនឹងត្រូវធ្វើជា អ្នកបម្រើដល់អ្នករាល់គ្នាវិញ…

« ដ្បិតកូនមនុស្សក៏បានមកមិនមែនឲ្យគេបម្រើដែរ គឺដើម្បី នឹងបម្រើគេវិញ ហើយនិងឲ្យជីវិតខ្លួនទុកជាថ្លៃលោះមនុស្សជា ច្រើនផង » ។^១២

ភាពមានចំណែកមិនកើតឡើងដោយឯកឯងទេ ប៉ុន្តែវាកើតឡើងពេលយើងជួយគ្នាទៅវិញទៅមក ។

ជាអកុសលសព្វថ្ងៃនេះ ការថ្វាយខ្លួន ដើម្បីបព្វហេតុ ឬលះបង់សម្រាប់អ្នកដទៃ កំពុងតែប្រឆាំងនឹងវប្បធម៌ ។ នៅក្នុងផ្នែកមួយនៃ Deseret Magazineកាលពីដើមឆ្នាំនេះ អ្នកនិពន្ធ រ៉ដ ដ្រេហឺរ បានរៀបរាប់ពីការសន្ទនាមួយជាមួយម្តាយវ័យក្មេងមួយរូបនៅទីក្រុង ប៉ឺដាពេស ៖

« ខ្ញុំជិះរថយន្តប៉ឺដាពេស ជាមួយ… មិត្តភក្តិក្នុងវ័យឈានចូល ៣០ឆ្នាំ—សូមហៅនាងថា គ្រីស្ទីណា—ខណៈពេលយើងកំពុងធ្វើដំណើរទៅសម្ភាសស្ត្រីវ័យចំណាស់ [ គ្រីស្ទាន ] និងស្វាមីក្រោយរបស់គាត់ ដែលបានស៊ូទ្រាំនឹងការបៀតបៀនពីរដ្ឋាភិបាលកុម្មុយនិស្ត ។ ពេលយើងធ្វើដំណើរតាមដងផ្លូវក្នុងទីក្រុង គ្រីស្ទីណា បានរៀបរាប់ពីការលំបាកក្នុងការមានភាពស្មោះត្រង់ជាមួយមិត្តភក្តិដែលមានវ៍យស្របាលនាង ដើម្បីនិយាយអំពីឧបសគ្គដែលនាងប្រឈមមុខក្នុងនាមជាភរិយា និងជាម្តាយដែលមានកូនតូច ។

« ការលំបាករបស់គ្រីស្ទីណា គឺជារឿងធម្មតាសម្រាប់នារីវ័យក្មេងដែលរៀនធ្វើជាម្តាយ និងជាភរិយា—ប៉ុន្តែឥរិយាបទមនុស្សនៅជំនាន់របស់គាត់គឺថា ការលំបាកក្នុងជីវិតគឺជាការគំរាមកំហែងដល់សុខុមាលភាពរបស់មនុស្សម្នាក់ ហេតុដូច្នោះហើយ គួរតែបោះបង់ចោល ។ តើពេលខ្លះនាងនិងស្វាមីឈ្លោះដែរឬទេ ? ពួកគេនិយាយថា អញ្ចឹង នាងគួរតែចាកចេញពីគាត់ទៅ ។ តើកូនៗ របស់នាងរំខាននាងទេ ? អញ្ចឹង នាងគួរតែបញ្ជូនពួកគេទៅកន្លែងមើលក្មេង ។

« គ្រីស្ទីណាបារម្ភថាមិត្តភក្តិរបស់នាងមិនយល់ពីការសាកល្បងនោះទេ ហើយសូម្បីតែការរងទុក្ខក៏ជាផ្នែកធម្មតានៃជីវិតដែរ—ហើយប្រហែលជាផ្នែកមួយដ៏ល្អក្នុងជីវិត ប្រសិនបើការរងទុក្ខនោះបង្រៀនយើងឲ្យចេះអត់ធ្មត់ មានចិត្តល្អ និងមានក្តីស្រឡាញ់ ។…

« …អ្នកសង្គមវិទ្យាផ្នែកសាសនានៅសាកលវិទ្យាល័យ Notre Dame លោកគ្រីស្ទាន ស្មីធបានរកឃើញនៅក្នុងការសិក្សា របស់លោកអំពីមជ្ឈិមវ័យដែលមាន[ អាយុ ] ១៨–២៣ ឆ្នាំ ភាគច្រើនពួកគេជឿថានៅក្នុងសង្គមគឺគ្មានអ្វីក្រៅពី ‹ ការចងក្រងឯកសារឲ្យបុគ្គលម្នាក់ៗ មានថាមពលគ្រប់គ្រងខ្លួនឯងដើម្បីភាពរីករាយក្នុងជីវិតនោះទេ › ។^១៣

តាមរយៈទស្សនៈនេះ អ្វីដែលបុគ្គលរកឃើញថា ពិបាកនោះ‹ វាគឺជាទម្រង់នៃការជិះជាន់ › » ។^១៤

ផ្ទុយទៅវិញ បុព្វការីជនដែលជាអ្នកត្រួសត្រាយរបស់យើងបានទទួលនូវអារម្មណ៍ដ៏ជ្រាលជ្រៅនៃភាពមានចំណែក សាមគ្គីភាព និងក្តីសង្ឃឹមនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ តាមរយៈការលះបង់ដែលពួកលោកបានធ្វើដើម្បីបម្រើបេសកកម្ម សាងសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ បោះបង់ចោលផ្ទះដ៏ស្រស់ស្អាត ស្ថិតក្រោមការគំរាមកំហែង ហើយចាប់ផ្តើមជាថ្មី ហើយពួកលោកបានលះបង់ខ្លួន និង ទ្រព្យសម្បត្តិដើម្បីបុព្វហេតុនៃស៊ីយ៉ូន ។ ពួកលោកស្ម័គ្រចិត្តលះបង់ជីវិតរបស់ពួកលោក បើចាំបាច់ ។ ហើយយើងគឺជាអ្នកទទួលផលពីការស៊ូទ្រាំរបស់ពួកលោក ។ ដូចគ្នានេះវាជាការពិតចំពោះមនុស្សជាច្រើននាសព្វថ្ងៃនេះ ក្រុមគ្រួសារ និង មិត្តភក្តិ បាត់បង់ឱកាសការងារ ឬ ខ្លះទៀត ទទួលរងនូវការរើសអើង ឬការបំពាន ដោយសារតែការទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ។ តែយ៉ាងណា រង្វាន់របស់ពួកគេគឺជាអារម្មណ៍ដ៏មានអានុភាពនៃភាពមានចំណែកក្នុងចំណោមរាស្រ្តនៃសេចក្តីសញ្ញា ។ រាល់ការលះបង់ណាមួយដែលយើងធ្វើក្នុងបុព្វហេតុរបស់ព្រះអម្ចាស់ គឺជួយបញ្ជាក់ពីជំហររបស់យើងជាមួយទ្រង់ ដែលបានលះបង់ព្រះជន្ម ដើម្បីរំដោះមនុស្សជាច្រើន ។

សមាសធាតុចុងក្រោយ និងសំខាន់បំផុតនៃគោលលទ្ធិនៃការមានចំណែកនេះ គឺជាតួនាទីដ៏សំខាន់របស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ វាសំខាន់ណាស់ យើងពុំចូលរួមសាសនាចក្រសម្រាប់តែមិត្តភាពតែម្យាងនោះទេ ។ យើងចូលរួមដើម្បីការប្រោសលោះ តាមរយៈសេចក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះគុណរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ យើងចូលរួមដើម្បីទទួលពិធីបរិសុទ្ធនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ និងភាពតម្កើងឡើងសម្រាប់ខ្លួនយើង និងមនុស្សដែលយើងស្រឡាញ់នៅទាំងសងខាងនៃវាំងនន ។ យើងចូលរួមដើម្បីរួមចំណែកក្នុងផែនការដ៏មហិមា ដើម្បីស្ថាបនាក្រុងស៊ីយ៉ូន ក្នុងការរៀបចំសម្រាប់ការយាងមកវិញរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។

សាសនាចក្រគឺជាកន្លែងថែរក្សាសេចក្ដីសញ្ញានៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ និងភាពតម្កើងឡើង ដែលព្រះប្រទានដល់យើងតាមរយៈពិធីបរិសុទ្ធនៃបព្វជិតភាពដ៏បរិសុទ្ធ ។^១៥ តាមរយៈការរក្សាសេចក្ដីសញ្ញាទាំងនេះ នោះយើងទទួលបានអារម្មណ៍ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ និងជ្រាលជ្រៅបំផុតនៃភាពមានចំណែក ។ ថ្មីៗនេះ ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន បានសរសេរថា ៖

« កាលបងប្អូន និងខ្ញុំបានចុះសេចក្ដីសញ្ញាជាមួយព្រះ នោះទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយទ្រង់ ប្រែកាន់តែជិតស្និទ្ធជាងពីមុនសេចក្ដីសញ្ញារបស់យើងទៅទៀត ។ ឥឡូវយើងបានចងភ្ជាប់ជាមួយគ្នា ។ ដោយសារតែសេចក្តីសញ្ញារបស់យើងជាមួយព្រះ នោះទ្រង់ពុំដែលនឿយហត់ក្នុងការជួយយើងឡើយ ហើយយើងនឹងទទួលបានការអត់ធ្មត់ដ៏មេត្តារបស់ទ្រង់ជាមួយយើងជានិច្ច ។ យើងម្នាក់ៗមានកន្លែងពិសេសនៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ព្រះ ។…

« …ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាអង្គដែលធានានូវសេចក្តីសញ្ញាទាំងនោះ ( សូមមើល ហេព្រើរ ៧:២២ ៨:៦ ^១៦

បើយើងចងចាំរឿងនេះ នោះក្តីសង្ឃឹមដ៏ខ្ពស់របស់់ព្រះអម្ចាស់នឹងមានសម្រាប់យើងនឹងបំផុសគំនិត គឺមិនធ្វើឲ្យយើងបាក់ទឹកចិត្តនោះទេ ។

យើងអាចមានអារម្មណ៍រីករាយនៅពេលយើងព្យាយាមរៀងៗខ្លួន និងជាសមូហភាព ដើម្បីបាន « ដល់ខ្នាតកម្ពស់នៃសេចក្តីពោរពេញផងព្រះគ្រីស្ទ » ។^១៧ ទោះមានការខកចិត្ត និងការបរាជ័យនៅតាមផ្លូវក្តី ក៏វាគឺជាដំណើរស្វែងរកដ៏មហិមាដែរ ។ យើងជួយ និងលើកទឹកចិត្តគ្នាបន្តនៅលើផ្លូវឆ្ពោះទៅមុខ ទោះជាដឹងថាមានទុក្ខលំបាក ហើយពរជ័យដែលបានសន្យាត្រូវពន្យាពេលក្តី ក៏យើងអាច « មានសេចក្តីសុខសាន្ត [ ដោយព្រោះព្រះគ្រីស្ទបាន ] ឈ្នះលោកីយ៍ហើយ »^១៨ហើយយើងនៅនឹងទ្រង់ ។ ការមានចិត្តតែមួយនឹងព្រះវរបិតា ព្រះរាជបុត្រា និងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ គឺជាការគ្មានសង្ស័យចំពោះភាពមានចំណែកដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់នេះ ។^១៩

ដូច្នេះគោលលទ្ធិនៃការមានចំណែកមកដល់ពេលនេះ ពួកយើងម្នាក់ៗអាចបញ្ជាក់ថា ៖ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានសុគតជំនួសខ្ញុំ ហើយទ្រង់គិតថាខ្ញុំមានតម្លៃសមនឹងទ្រង់បង្ហូរព្រះលោហិតទ្រង់ ។ ទ្រង់ស្រឡាញ់ខ្ញុំ ហើយទ្រង់អាចធ្វើឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរនៅក្នុងជីវិតខ្ញុំ ។ ពេលខ្ញុំប្រែចិត្ត ព្រះគុណទ្រង់នឹងផ្លាស់ប្តូរខ្ញុំ ។ ខ្ញុំមានចិត្តតែមួយនឹងទ្រង់ក្នុងសេចក្ដីសញ្ញានៃដំណឹងល្អ ខ្ញុំមានចំណែកក្នុងសាសនាចក្រ និងនគររបស់ទ្រង់ ហើយខ្ញុំមានចំណែកនៅក្នុងបុព្វហេតុរបស់ទ្រង់ដើម្បីនាំមកនូវការប្រោសលោះដល់កូនចៅរបស់ព្រះទាំងអស់ ។

ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ បងប្អូនក៏មានចំណែកដែរ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ៕