Mga Tingog sa mga Santos sa Ulahing mga Adlaw

Ang Ikaduhang Higayon

Kaylee Baldwin, Arizona, USA

Ang unang higayon nga ako siyang nahimamat, naggunit ko sa akong biyolin.

Nagsaguyod siya nga misikit nako paingon sa paniudtuhan, ang sudlanan sa akong biyolin midapat sa akong batiis.

“Biyolin,” miingon siya sa iyang pagduol.

“Oo,” miingon ko.

Wala pako sukad makig-istorya og tawo nga dunay kakulangan ug wala masayud unsa pay laing isulti. Misunod siya nako sa lamesa ug mitupad nako, nagtudlo sa sudlanan sa akong biyolin.

“Biyolin,” miingon na usab siya.

Giablihan nako ang akong sudlanan ug misiga ang iyang mga mata. Kusog kaayo, niyang gilagnot ang mga kwerdas. Gikulbaan ko nga naka-imagine nga ang kwerdas nalibkas sa akong biyolin, ug akong gisira ang sudlanan. Gigakos ko niya sa wala pa siya mobiya.

Permi na nako siyang makit-an human niini.

Matag higayon nga iyaha kong makit-an, mogakos siya nako ug hagkan niya ang akong ulo.

Sa tibuok panahon sa high school, kanunay nako siyang likayan kon makit-an nako siya nga magpadulong. Kon makita-an ko niya ug malukop ko sa iyang mga gakos ug basa nga mga halok, pasagdan na nako kini og pila ka mga segundo uban sa pinugos nga pahiyum ug dayon molakaw palayo nga walay isulti bisan usa ka pulong.

“Oh, dili,” mihagawhaw ko sa dihang ako siyang nakita sa akong katapusan nga concert sa orchestra sa high school. Pagkahuman sa concert, miaginud siya paingon sa akong gibarugan uban sa akong mga higala sa gawas sa auditorium.

Ang akong mga higala misibog samtang siya miduol nako uban nga nagngisi, ang iyang mga bukton nangandam sa paggakos.

“William!”

Milingi ko ug nakita ang usa ka babaye nga nagdagan paingon namo.

“Pasayloa ko,” miingon siya, gigunitan ang mga bukton ni William. “Si William ganahan og biyolin. Mihangyo siya nako nga dad-on siya niini nga concert karong gabhiona. Tana, honey.”

Hangtud nianang higayona, wala ako nakaamgo nga ako wala gani nakaila sa iyang pangalan. Akong nahimamat si William duha ka tuig na ang milabay apan dako kaayo ang panahon nga ako siyang gilikayan nga wala gayud ko mahimo og paningkamot aron makaila siya. Samtang nagtan-aw ko ni William ug sa iyang mama nga mibiya, gibati nako ang dakong kaulaw.

Mga tuig ang milabay, human ko naminyo, nanganak ko og usa ka maanyag nga batang lalaki nga may Down syndrome nga among ginganlan og Spencer. Ang akong hunahuna kanunayng magpabilin didto ni William samtang ako magtan-aw sa akong anak nga lalaki, ug naghunahuna ko kon si Spencer makaangkon ba kaha og susama nga mga kasinatian. Likayan ba siya sa mga tawo tungod kay manghalok siya og maayo o manggakos og hugot kaayo? Dili ba kaha ma inkomportable ang iyang mga kaedad uban sa iyang limitasyon?

Sa dihang nag-edad og upat ka bulan si Spencer, gidala nako siya sa among lokal nga ospital alang sa pagpacheck-up. Samtang mipakanaog ko niya sa sakyanan, akong nakita ang duha ka mga tawo nga migawas sa ospital. Dili ko makatuo, nakaamgo ko nga kini si William ug ang iyang inahan.

“William!” Mitawag ko sa dihang nagkaduol na kami, ang akong kasingkasing gikulbaan.

“Hi!” Hinay siyang mitabok sa parkinganan, dako kaayo ang iyang pahiyom sa iyang panagway. Gikab-ot niya ang iyang mga kamot ug lipay kaayo nga nakiglamano nako.

“Kumusta na ka?” Nangutana ko niya.

“Biyolin,” miingon siya, ang kalipay midan-ag sa iyang mga mata.

Biyolin. Nahinumdum usab siya kanako. “Oo,” nakasulti pa gihapon ko nga may luha dalang katawa, “Mitokar ko og biyolin.”

Samtang nag-istorya kami, ang akong kasingkasing nag-ampo alang sa malumong mga kalooy sa mahigugmaong Amahan sa Langit kinsa nasayud nga nanghinaut ko og maayo nga makita pag-usab si William. Mapasalamaton ko nga ang Dios nakakita kanako—usa ka nanlimbasug nga batan-ong inahan nga nabug-atan sa mga problema sa panglawas sa akong anak nga lalaki ug nabalaka alang sa iyang umaabut—ug mihatag kanako og usa ka kasinatian nga mipahinumdom kanako nga Siya nag-amping nato.