សេចក្តីជំនឿ សេចក្តីសង្ឃឹម និងសេចក្ដីសប្បុរស ៖ គុណធម៌ដែលវេញត្របាញ់ចូលគ្នា

ដោយអែលឌើរ ឈី ហុង (សាំ) វុង

នៃពួកចិតសិបនាក់

នៅពេលយើងវេញភ្ជាប់សេចក្តីជំនឿ សេចក្តីសង្ឃឹម និង សេចក្តីសប្បុរសចូលទៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង នោះយើងប្រែក្លាយជាអ្នកដើរតាមដ៏ពិតរបស់ព្រះអង្កសង្គ្រោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។

ថ្វីដ្បិតតែគម្ពីរមរ៉ូណៃនៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមនបានសរសេរខ្លី ដូចជាមានតែ ១០ ជំពូកប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែវាផ្តល់នូវការទូន្មានដ៏អស្ចារ្យបំផុត ។ ទាំងមរ៉ូណៃ និង មរមនបង្រៀនគោលការណ៍ដ៏មានតម្លៃអំពីដំណឹងល្អ ។ នៅពេលមរ៉ូណៃកំពុងសរសេរបញ្ចប់នូវការសង្ខេបព្រះគម្ពីរមរមនរបស់ឪពុកលោក នោះលោកបានរំឭកម្តងហើយម្តងទៀតអំពីការបង្រៀនរបស់ឪពុកលោក អំពីទំនាក់ទំនងរវាងសេចក្តីជំនឿ សេចក្តីសង្ឃឹម និង សេចក្តីសប្បុរស ។ មរមន និង មរ៉ូណៃ ចង់គូសបញ្ជាក់ឲ្យច្បាស់អំពីសារៈសំខាន់នៃគោលការណ៍ទាំងបីនេះ ។

កាលពីគ្រាដំបូងដែលខ្ញុំសិក្សាព្រះគម្ពីរមរមន ខ្ញុំតែងតែគិតថាគោលការណ៍ទាំងបីនេះហាក់បីដូចជាដុំឥដ្ឋតម្រៀបតលើគ្នា ។ សេចក្តីជំនឿត្រូវកើតឡើងជាមុន បន្ទាប់មកសេចក្តីសង្ឃឹម ហើយបន្ទាប់ទៀតគឺសេចក្តីសប្បុរស ។ វាហាក់បីដូចជាដំណើរការជាចង្កោមជាប់គ្នា ។ នៅពេលសេចក្តីជំនឿរបស់យើងរីកចម្រើន នោះការសិក្សា និង ចំណេះដឹងរបស់យើងកើនឡើង ហើយយើងចាប់ផ្តើមអនុវត្តគោលការណ៍នៃសេចក្តីសង្ឃឹម ។ សេចក្តីជំនឿ និង សេចក្តីសង្ឃឹមរួមគ្នារៀបចំ ហើយ ដឹកនាំយើងនៅលើផ្លូវដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានដើរ ហើយយើងចាប់ផ្តើមទទួលបានបុគ្គលិកលក្ខណៈនៃសេចក្តីសប្បុរស ។

ប៉ុន្តែនៅក្នុងការសិក្សាបន្ថែមទៀតក្នុងពេលថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានយល់អំពីសេចក្តីជំនឿ សេចក្តីសង្ឃឹម និង សេចក្តីសប្បុរសតាមរបៀបមួយផ្សេងទៀត ។ ឥឡូវនេះខ្ញុំគិតអំពីពាក្យទាំងបីនេះកាន់តែច្រើនថាជាគុណធម៌ដែលវេញត្របាញ់ចូលគ្នា គុណធម៌នីមួយៗដើរតួយ៉ាងសំខាន់នៅក្នុងការបង្កើន និង ការចង្អុលបង្ហាញពីទីបន្ទាល់របស់យើង ។

ចយ កូនស្រីរបស់ពួកយើង ចូលចិត្តធ្វើរូបសត្វ និងវត្ថុផ្សេងៗដោយការកាច់បត់បែនប៉េងប៉ោងចូលគ្នា ។ ថ្ងៃមួយនៅពេលខ្ញុំបានមើលនាងធ្វើវា ខ្ញុំបានគិតអំពីរបៀបដែលខ្សែពួរមួយត្រូវបានបង្កើតឡើង ដោយការវេញត្របាញ់នៃខ្សែតូចឆ្មាៗជាច្រើនចូលគ្នា ។ ការណ៍នេះបានជួយខ្ញុំឲ្យគិតដល់ការយល់ដឹងថ្មីរបស់ខ្ញុំអំពីសេចក្តីជំនឿ សេចក្តីសង្ឃឹម និង សេចក្តីសប្បុរសថាជាខ្សែតូចឆ្មាៗដែលវេញត្រាបាញ់ជាមួយគ្នា ដើម្បីបង្កើតបានជាខ្សែពួរដ៏មាំមួយ ។

សេចក្តីជំនឿ ៖ « អ្នករាល់គ្នានឹងមានអំណាច »

សេចក្តីជំនឿលើព្រះវរបិតាសួគ៌ និង ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ គឺមិនមែនគ្រាន់តែជាការចាប់ផ្តើមដំបូង ដើម្បីទទួលបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចនោះឡើយ ប៉ុន្តែថែមទាំងជាការចាប់ផ្តើមជីវិតរបស់យើងនៅលើផែនដីនេះផងដែរ ។ « ហើយព្រះគ្រីស្ទទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា ៖ បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីជំនឿជឿដល់យើង នោះអ្នករាល់គ្នានឹងមានអំណាច ប្រយោជន៍នឹងធ្វើនូវអ្វីៗដែលជាការចាំបាច់ដល់យើង » ( មរ៉ូណៃ ៧:៣៣ ) ។ ខ្ញុំបានអនុវត្តអំណាចនេះតាមរយៈ សេចក្តីជំនឿជាច្រើនដងនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។ ហើយខ្ញុំបានពឹងផ្អែកលើសេចក្តីជំនឿ ដើម្បីនាំខ្ញុំឆ្លងកាត់គ្រាដ៏លំបាកលំបិនជាច្រើន ។

កាលកំពុងរៀននៅសាកលវិទ្យាល័យ ព្រិកហាំ យ៉ង់–ហាវ៉ៃ ខ្ញុំបានស្ថិតនៅក្នុងបរិយាកាសមួយថ្មីស្រឡាង ហើយភាសាអង់គ្លេសមិនមែនជាភាសាកំណើតរបស់ខ្ញុំឡើយ ។ វាជាឧបសគ្គណាស់ ហើយខ្ញុំបានដឹងថាខ្ញុំត្រូវការជំនួយពីការសិក្សា ទើបខ្ញុំអាចទទួលបានអាហារូបករណ៍សិក្សាបន្តទៀត ។ បើគ្មានអាហារូបករណ៍នេះទេ ខ្ញុំនឹងមិនអាចស្នាក់នៅក្នុងសាលាបានទៀតឡើយ ។ លើសពីនេះទៅទៀត ខ្ញុំបានតាំងចិត្តថា ខ្ញុំនឹងមិនសិក្សានៅថ្ងៃអាទិត្យឡើយ ។

នាថ្ងៃមួយ ពេលខ្ញុំកំពុងអានគោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា មានខគម្ពីរពិសេសមួយបានទាក់ចិត្តខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង ។ នៅពេលខ្ញុំអាននៅក្នុងកណ្ឌទី ១០៩ ខទី ៧ ខ្ញុំបានជួបនឹងឃ្លាមួយ ៖ « ចូរស្វែងរកការរៀនគឺដោយការសិក្សា និងដោយសេចក្ដីជំនឿផង » ។ ខគម្ពីរនោះបានប្រែជាគន្លឹះសំខាន់ចំពោះភាពជោគជ័យនៃការសិក្សារបស់ខ្ញុំ ។ ដោយសេចក្តីជំនឿ និង ការសិក្សាដោយឧស្សាហ៍ព្យាយាមរយៈពេលប្រាំមួយថ្ងៃក្នុងសប្តាហ៍ នោះខ្ញុំមានពរនៅក្នុងការសិក្សាររបស់ខ្ញុំ ។ មិត្តភក្តិមួយចំនួននៅក្នុងថ្នាក់របស់ខ្ញុំបានឆ្ងល់ពីរបៀបដែលខ្ញុំបានរៀនពូកែ ដោយមិនចាំបាច់សិក្សានៅថ្ងៃអាទិត្យ ដូចពួកគេបានធ្វើ ។ អ្វីដែលខ្ញុំបានរៀននោះគឺថា ការរៀនដោយការសិក្សា និងដោយសេចក្ដីជំនឿ អាចយកឈ្នះលើឧបសគ្គជាច្រើន ។

មានបទពិសោធន៍ស្រដៀងគ្នានេះបានកើតឡើង នៅពេលខ្ញុំកំពុងអភិវឌ្ឍអាជីពរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងផ្នែកជំនួញ ។ មានឱកាសការងារដ៏ល្អបំផុតមួយបានផ្តល់ដល់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែការងារនោះទំនងដូចជាតម្រូវឲ្យខ្ញុំធ្វើការនៅថ្ងៃអាទិត្យ ។ ខ្ញុំបានតាំងចិត្តមិនធ្វើការនៅថ្ងៃឈប់សម្រាកទេ ។ ទីបំផុត ខ្ញុំបានបដិសេធការផ្តល់ឲ្យនោះ ។ ខ្ញុំពុំអាចបង្ខូចការតាំងចិត្តរបស់ខ្ញុំ ក្នុងការរក្សាថ្ងៃឈប់សម្រាកឲ្យបានបរិសុទ្ធឡើយ ។ ដូចជាការតាំងចិត្តដែលខ្ញុំបានធ្វើនៅមហាវិទ្យាល័យដែរ ក្រោយមកនោះខ្ញុំបានទទួលពរឲ្យជួបឱកាសដទៃទៀតជាច្រើនក្នុងជំនួញ ដែលមិនតម្រូវឲ្យខ្ញុំបង្ខូចការតាំងចិត្តរបស់ខ្ញុំ ហើយដែលអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំ ទុកថ្ងៃអាទិត្យដើម្បីថ្វាយបង្គំព្រះអម្ចាស់ ។

នៅពេលយើងបង្កើតខ្សែពួរដ៏មាំរបស់យើង ដែលចង់ភ្ជាប់យើងទៅនឹងពរជ័យមកពីព្រះ ចូរយើងចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងខ្សែតូចឆ្មាៗនៃសេចក្តីជំនឿ ។

សេចក្តីសង្ឃឹម ៖ « ដើម្បីឲ្យបានប្រោសឲ្យមានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច »

យើងសង្ឃឹមចង់បានអ្វីៗជាច្រើន ៖ ថាយើងអាចបានរីកចម្រើនឈានមុខនៅក្នុងអាជីពរបស់យើង ថាកូនចៅរបស់យើងនឹងបានសមប្រកប ថាយើងនឹងបំពេញតាមការរំពឹងទុកចំពោះការបម្រើក្នុងសាសនាចក្ររបស់យើង ថាយើងនឹងបន្តមានសុខភាពល្អ ថាយើងនឹងមាននូវអ្វីៗដែលយើងត្រូវការ ដើម្បីទ្រទ្រង់ជីវិត និង ផ្គត់ផ្គង់ដល់គ្រួសាររបស់យើង ។ ប៉ុន្តែ តើសេចក្តីសង្ឃឹមដ៏ខ្ពស់បំផុតនោះកើតឡើងមកពីណា ហើយតើវាអាចនាំយើងពីត្រង់ចំណុចណាទៅ ?

មរមនបានមានប្រសាសន៍ថា « ខ្ញុំចង់និយាយទៅកាន់អ្នករាល់គ្នា ដែលនៅក្នុងសាសនាចក្រនេះ ដែលជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទដោយសុខសាន្ត ហើយដែលបានទទួលសេចក្ដីសង្ឃឹមគ្រប់គ្រាន់ ដែលធ្វើឲ្យអ្នករាល់គ្នាអាចបានចូលទៅក្នុងសេចក្ដីសម្រាកនៃព្រះអម្ចាស់ » ( មរ៉ូណៃ ៧:៣ ) ។

នៅពេលមរមនបន្តការអញ្ជើញរបស់លោក ឲ្យពួកយើងក្លាយជាអ្នកដើរតាមដ៏ពិតនៃព្រះគ្រីស្ទ នោះលោកបានត្រឡប់ទៅនិយាយម្តងទៀតអំពីប្រធានបទនៃសេចក្តីសង្ឃឹម នៅពេលលោកសួរថា « ហើយតើអ្វីទៅដែលអ្នករាល់គ្នាសង្ឃឹមចង់បាន ? » ក្រោយមកលោកឆ្លើយសំណួរដ៏សំខាន់នេះ ៖ « មើលចុះខ្ញុំសូមប្រាប់អ្នកថា អ្នករាល់គ្នានឹងមានសេចក្តីសង្ឃឹម តាមរយៈដង្វាយធួននៃព្រះគ្រីស្ទ និង អំណាចនៃដំណើររស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ ដើម្បីឲ្យបានប្រោសឲ្យមានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ហើយនេះក៏មកពីសេចក្តីជំនឿអ្នកដល់ទ្រង់ ស្របតាមពាក្យសន្យា » ( មរ៉ូណៃ ៧:៤១ ) ។

សេចក្តីសង្ឃឹមបែបនេះគឺវាខុសពីសេចក្តីសង្ឃឹមធម្មតា ។ សេចក្តីសង្ឃឹមមកពីព្រះនេះនឹងកើតមានឡើង តាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ វាគឺជាសេចក្តីសង្ឃឹមដ៏អស់កល្បជានិច្ច ។ ប្រសិនបើគ្មានសេចក្តីសង្ឃឹមបែបនេះទេ យើងនឹងមកព្រះវិហាររាល់សប្តាហ៍ដោយពុំដឹងថា ពរជ័យដ៏អស្ចារ្យទាំងនេះគឺនៅក្នុងរង្វង់ដៃរបស់យើងឡើយ ។ តាមរយៈព្រះគ្រីស្ទសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់យើង អាចនាំយើងត្រឡប់ទៅព្រះវរបិតាសួគ៌ និង ជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ។

នៅក្នុងសុន្ទរកថានៃសន្និសីទទូទៅថ្មីៗនេះ ប្រធាន ហិនរី ប៊ី អាវរិង ទីប្រឹក្សាទីមួយក្នុងគណៈប្រធានទីមួយបានថ្លែងថា « [ ព្រះវរបិតា ] អនុញ្ញាតឲ្យបុត្រាទ្រង់ប្រទានក្ដីសង្ឃឹមលួងលោមយើង តាមរយៈពលិកម្មធួន មិនថាការត្រឡប់ទៅទ្រង់វិញលំបាកយ៉ាងណាឡើយ » ។^១ តាមរយៈសេចក្តីសង្ឃឹមយើងអាចមើលឃើញពរជ័យ និង ឱកាសនានាដែលរង់ចាំយើង នៅពេលយើងបន្តស្មោះត្រង់ចំពោះដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយបម្រើទ្រង់ដោយអស់ពីដួងចិត្ត ពលំ គំនិត និងកម្លាំងរបស់យើងផងដែរ ។

ជាមួយនឹងការយល់ដឹងនោះ ចូរបន្ថែមនូវខ្សែតូចឆ្មាៗបន្ទាប់ទៅនឹងខ្សែពួររបស់យើងទៀត គឺជាសេចក្តីសង្ឃឹម ។

សេចក្តីសប្បុរស ៖ ប្រទានដល់អ្នកដើរតាមដ៏ពិត

គុណធម៌ទីបីដើម្បីពង្រឹងខ្សែពួររបស់យើងថែមទៀតនោះគឺសេចក្តីសប្បុរស ។ យើងចាប់ផ្តើមអភិវឌ្ឍអំណោយទាននៃសេចក្តីសប្បុរស តាមរយៈការខំខ្នះខ្នែងដោយស្មោះសររបស់យើង ដើម្បីធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ ប៉ុន្តែ ភាពពោរពេញនៃអំណោយទាននេះត្រូវបានប្រទានដល់ពួកយើងតាមរយៈព្រះ នៅពេលយើងព្យាយាមស្វែងរកអំណោយទាននេះក្នុងការអធិស្ឋាន ។ នៅពេលយើងធ្វើតាមទ្រង់ ដែលជាអង្គដែលប្រទានជីវិតដល់ពួកយើង នោះយើងចាប់ផ្តើមរៀនពីអត្ថន័យពិតនៃសេចក្តីសប្បុរស ដែលវាជា « សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធនៃព្រះគ្រីស្ទ » ( មរ៉ូណៃ ៧:៤៧ ) ។

នៅពេលមរមនបង្រៀន ៖ « ចូរអធិស្ឋានដល់ព្រះវរបិតា ដោយអស់ពីកម្លាំងចិត្ត ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានពោរពេញដោយសេចក្តីស្រឡាញ់នេះ ដែលទ្រង់បានប្រទានដល់អស់អ្នកណា ដែលជាអ្នកដើរតាមដ៏ពិតនៃព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាអាចក្លាយទៅជាកូនព្រះ » ( មរ៉ូណៃ ៧:៤៨ ) ។ ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាម ដោយសុខសាន្ត នោះយើងអាចទទួលបានសេចក្តីសង្ឃឹមគ្រប់គ្រាន់ ប៉ុន្តែដើម្បីត្រូវបានប្រទានឲ្យនូវសេចក្តីសប្បុរស នោះយើងត្រូវក្លាយជាអ្នកដើរតាមដ៏ ពិត ។ ប្រសិនបើយើងជាអ្នកដើរតាមដ៏ ពិត នោះយើងនឹងប្រែកាន់តែដូចទ្រង់ ដែលនោះគឺជាគោលបំណងនៃជីវិតនេះ ។

តាមរយៈការបណ្តុះនៅក្នុងចិត្តរបស់យើងនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធនៃព្រះគ្រីស្ទ នោះយើងកាន់តែអភិវឌ្ឍបុគ្គលិកលក្ខណៈនៃសេចក្តីសប្បុរសដូចជាព្រះ—ដើម្បីបម្រើទាំងបងប្អូន និង ព្រះរបស់យើង ។ « បើសិនជាមនុស្សនោះស្លូតបូត ហើយសុភាពរាបសា ហើយទទួលស្គាល់ដោយនូវព្រះចេស្ដានៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះគ្រីស្ទ អ្នកនោះត្រូវតែមានសេចក្ដីសប្បុរស ដ្បិតបើសិនជាគេគ្មានសេចក្ដីសប្បុរសទេ អ្នកនោះគ្មានជាអ្វីទាំងអស់ ហេតុដូច្នោះហើយ អ្នកនោះត្រូវតែមានសេចក្ដីសប្បុរស » ( មរ៉ូណៃ ៧:៤៤ ) ។

ឥឡូវនេះយើងមានខ្សែតូចឆ្មាៗចាំបាច់ចំនួនបីនៅក្នុងខ្សែពួររបស់យើង ។ ចូរមើលពីរបៀបវាធ្វើការរួមគ្នា ។

គុណធម៌ទាំងបីនេះធ្វើការរួមគ្នា

« ហេតុដូច្នោះហើយ ត្រូវតែមានសេចក្ដីជំនឿ ហើយបើសិនជាមានសេចក្ដីជំនឿ នោះត្រូវតែមានសេចក្ដីសង្ឃឹមផង ហើយបើសិនជាមានសេចក្ដីសង្ឃឹម នោះត្រូវតែមានសេចក្ដីសប្បុរសផងដែរ ។

ហើយលើកលែងអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្ដីសប្បុរស បើពុំនោះសោតទេ អ្នករាល់គ្នានឹងពុំអាចបានសង្គ្រោះនៅក្នុងនគរព្រះឡើយ ហើយអ្នករាល់គ្នាក៏ពុំអាចបានសង្គ្រោះនៅក្នុងនគរព្រះដែរ បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាគ្មានសេចក្ដីជំនឿ ហើយអ្នកក៏ពុំអាចបានសង្គ្រោះនៅក្នុងនគរព្រះដែរ បើសិនជាអ្នកគ្មានសេចក្ដីសង្ឃឹម » ( មរ៉ូណៃ ១០:២០–២១ ) ។

នៅពេលសេចក្តីជំនឿ សេចក្តីសង្ឃឹម និង សេចក្តីសប្បុរសរួមបញ្ចូលគ្នា វាលែងជាដុំឥដ្ឋតម្រៀបតលើគ្នាដូចខ្ញុំយល់កាលពីមុនទៀតហើយ ផ្ទុយទៅវិញ វាមានទំនាក់ទំនងជាមួយគ្នាយ៉ាងស្អិតរមួត ។ យើងមិនបញ្ឈប់ការស្ថាបនាសេចក្តីជំនឿ ហើយបន្ទាប់មកទើបមានសេចក្តីសង្ឃឹម ឬ បន្ទាប់ពីមានសង្ឃឹម ហើយជាចុងក្រោយអភិវឌ្ឍសេចក្តីសប្បុរសនោះទេ ។ គុណធម៌ទាំងបីនេះធ្វើការរួមគ្នា ។ ហើយនៅពេលវាវេញត្របាញ់បញ្ចូលគ្នា នោះគុណធម៌ទាំងអស់នេះជួយបង្កើតបុគ្គលិកលក្ខណៈ និង ទីបន្ទាល់របស់យើង ។