អំណាចនៃ ព្រះគុណរបស់ព្រះ
ដោយ អែលឌើរ ជេម ជេ ហាមូឡា
នៃពួកចិតសិបនាក់
ដកស្រង់ចេញមកពីសុន្ទរកថាការប្រជុំធម្មនិដ្ឋានមួយនៃប្រព័ន្ធអប់រំសាសនាចក្រ « ព្រះគុណរបស់ទ្រង់ល្មមគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់អ្នក » បានថ្លែងនៅសាកលវិទ្យាល័យ ព្រិកហាំ យ៉ង់-ហាវ៉ៃ នៅថ្ងៃទី ៣ ខែមិថុនា ឆ្នាំ ២០១៤ ។ សម្រាប់សុន្ទរកថាទាំងមូល សូមចូលទៅគេហទំព័រ devotional.byuh.edu ។
ព្រះគុណមានបំណងធ្វើឲ្យយើងអាចកាន់តែរក្សាបទបញ្ញត្តិបានល្អឥតខ្ចោះ ហើយរស់នៅកាន់តែដូចជាព្រះគ្រីស្ទ រហូតយើងបានដល់កម្ពស់នៃសេចក្តីពោរពេញផងព្រះគ្រីស្ទ ។
រូបគំនូរមកពី They Brought Their Little Children ដោយ វ៉លធើរ រ៉ាណេ ហាមថងចម្លង
លក្ខណៈមួយដែលប្រហែលជាសំខាន់ខ្លាំងបំផុតរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនោះគឺថាទ្រង់ « មានពេញជាព្រះគុណ » ( យ៉ូហាន ១:១៤ ) ។ ជាញយៗនៅក្នុងព្រះគម្ពីរពាក្យ ព្រះគុណ សំដៅលើការផ្តល់ឲ្យ និង អំណាចរបស់ព្រះដើម្បីប្រទានពរ ផ្តល់អំណោយទាន ឬ បើពុំនោះសោតទេជាការធ្វើទង្វើដែលផ្គាប់ចិត្តមនុស្ស ។ Bible Dictionary បានថ្លែងពីពាក្យនេះតាមរបៀបដូចនេះ ៖ « គំនិតដ៏សំខាន់នៃពាក្យ [ព្រះគុណ] គឺជាមធ្យោបាយនៃជំនួយ ឬ កម្លាំងមកពីព្រះ ។ … ព្រះគុណគឺជាអំណាចដែលអាចធ្វើឲ្យទៅរួចបាន » ( « Grace » ) ។ វាអាចធ្វើឲ្យអ្នកទទួលធ្វើ និង ក្លាយជាអ្វីដែលពួកគាត់ពុំអាចធ្វើ ឬ ពុំអាចប្រែក្លាយបាន ប្រសិនបើទុកឲ្យធ្វើដោយមធ្យោបាយនៃខ្លួនពួកគាត់ផ្ទាល់ ។
ពួកយើងទាំងអស់គ្នាត្រូវការអំណាចមួយដែលអាចធ្វើឲ្យទៅរួចនោះ ។ យើងគឺជាបុត្រា និង បុត្រីទាំងឡាយរបស់ព្រះ ។ ហេតុដូច្នោះហើយ យើងមានសក្ដានុពលដើម្បីប្រែក្លាយដូចជាទ្រង់ ។
អសមត្ថភាពរបស់យើងនៅក្នុងវិញ្ញាណ និង រូបកាយ
ខណៈដែលរំពឹងទុកថា យើងត្រូវសម្រេចបាននូវ « សេចក្តីពោរពេញផងព្រះគ្រីស្ទ » ( អេភេសូរ ៤:១៣ ) នោះយើងពិតជាពុំអាចធ្វើកិច្ចការនោះដោយខ្លួនឯងឡើយ ។ យើងម្នាក់ៗកើតឡើងពីធាតុពីរយ៉ាង—វិញ្ញាណអស់កល្បជានិច្ច និង រូបកាយរមែងស្លាប់ ( សូមមើល អ័ប្រាហាំ ៣:១៨ ) ។ វិញ្ញាណអស់កល្បជានិច្ចរបស់យើងមកកាន់ផែនដីនេះគឺជាលទ្ធផលនៃការជ្រើសរើសដែលបានធ្វើកាលពីពិភពមុនឆាកជីវិតនេះ ។ ជម្រើសកាលពីជីវិតមុនផែនដីទាំងនេះ គឺជាផ្នែកមួយនៃបុគ្គលិកលក្ខណៈ អត្តចរិត និង បញ្ញាខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ។ ប្រាកដណាស់ វិញ្ញាណពីរពុំអាចមានលក្ខណៈដូចគ្នាបានឡើយ ( សូមមើល អ័ប្រាហាំ ៣:១៩ ) ។ វិញ្ញាណនីមួយៗរីកចម្រើនតាមកម្រិតផ្សេងៗគ្នានៃបញ្ញាខាងវិញ្ញាណ ឬ ពន្លឺ និង សេចក្តីពិត ( សូមមើល គ. និង ស. ៩៣:៣៦ ) ស្របទៅតាមជម្រើសកាលពីជីវិតមុនផែនដីរបស់ពួកគេ ។ ទោះបីជាវិញ្ញាណរបស់យើងម្នាក់ៗ អាចមកក្នុងរូបកាយនៃជីវិតរមែងស្លាប់នេះនៅពេលកើតទាំងមានភាពស្អាតស្អំ និង បរិសុទ្ធ ហើយសូម្បីតែ វិញ្ញាណថ្លៃថ្នូរ ហើយអស្ចារ្យក្តី ក៏គ្មានវិញ្ញាណរបស់យើងណាមួយបានអភិវឌ្ឍទៅរកភាពល្អឥតខ្ចោះចំពោះសេចក្តីពោរពេញផងព្រះគ្រីស្ទនៅឡើយដែរ ។ ភាពល្អឥតខ្ចោះនៃវិញ្ញាណអាចត្រូវបានស្វែងរកបានអំឡុងពេលនៃការរៀនសូត្រនៃជីវិតរមែងស្លាប់នេះ និង បទពិសោធន៍បន្ថែមទៀតនៃពិភពវិញ្ញាណ ប៉ុន្តែភាពល្អឥតខ្ចោះនៃវិញ្ញាណមិនទាន់បញ្ចប់ទាំងស្រុងនៅឡើយទេ រហូតដល់ការរស់ឡើងវិញ ។
ក្រៅពីភាពមិនល្អឥតខ្ចោះនាបច្ចុប្បន្ននេះនៃវិញ្ញាណរបស់យើង នោះរូបកាយរមែងស្លាប់របស់យើងក៏មិនល្អឥតខ្ចោះផងដែរ ។ ទោះបីវាជារឿងដែលគួរឲ្យចម្លែកចិត្តក្តី រូបកាយរមែងស្លាប់របស់យើងនឹងត្រូវពុករលួយ ទ្រុឌទ្រោមទៅៗ ហើយស្លាប់ ព្រមទាំងមានបំណងប្រាថ្នា ស្រែកឃ្លាន និង ដែលយើងមិនធ្លាប់ជួបប្រទះដូចកាលពីជីវិតមុខផែនដីឡើយ ។ នៅក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ វាមានការលំបាកជាខ្លាំង ដើម្បីឲ្យរូបកាយចុះចូលនឹងឆន្ទៈនៃវិញ្ញាណទាំងស្រុងនោះ ។ ជាញឹកញាប់វិញ្ញាណមានទំនោរទៅតាមស្ថានភាពនៃរូបកាយ ។ វិញ្ញាណដ៏អស្ចារ្យមួយចំនួនដែលមកលើផែនដីនេះ មានការលំបាកដើម្បីបង្ក្រាបរូបកាយសាច់ឈាមរបស់ពួកគេ ។ នីហ្វៃបានស្រែកថា « ចិត្តខ្ញុំសោកសៅ ព្រោះតែសាច់ឈាមរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំត្រូវបានហ៊ុមព័ទ្ធ ព្រោះតែការល្បួងទាំងឡាយ និងអំពើបាបទាំងឡាយដែលរំខានខ្ញុំដោយងាយ » ( នីហ្វៃទី ២ ៤:១៧, ១៨ សូមមើលផងដែរ ខទី ២៧ ) ។
ភាពពិតនៃជីវិតរមែងស្លាប់កាន់តែធ្វើឲ្យសង្គ្រាមរវាងវិញ្ញាណ និង រូបកាយកាន់តែមានការពិបាកខ្លាំងឡើង ។ រូបកាយសាច់ឈាមរបស់យើងត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយធាតុនៃពិភពលោក « ដែលធ្លាក់ » ដោយផ្តល់ដល់សាតាំងនូវ « អំណាចឲ្យចាប់ឃុំឃាំង » ( នីហ្វៃទី ២ ២:២៩ ) ។ ប្រធាន ព្រិកហាំ យ៉ង់ ( ឆ្នាំ ១៨០១–៧៧ ) បានធ្វើការអង្កេតដូចតទៅនេះ លោកបានមានប្រសាសន៍ដូចនេះ ៖ « សូមកុំគិតស្មានថា យើងដែលនៅក្នុងសាច់ឈាមនេះនឹងរួចផុតពីការល្បួងឲ្យធ្វើបាបនោះឡើយ ។ មានមនុស្សខ្លះស្មានថា នៅក្នុងសាច់ឈាមនេះ ពួកគេអាចត្រូវបានញែករូបកាយ និង វិញ្ញាណ ហើយប្រែជាបរិសុទ្ធ ដែលពួកគេនឹងមិនទទួលរងឥទ្ធិពលនៃអំណាចរបស់សាតាំងឡើយ ។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់ អាចទទួលបានកម្រិតនៃភាពល្អឥតខ្ចោះនេះនៅក្នុងសាច់ឈាម នោះគាត់មិនអាចស្លាប់ ហើយបន្តរស់នៅក្នុងពិភពលោកដែលមានឥទ្ធិពលនៃអំពើបាបនេះទេ ។ … ខ្ញុំគិតថាយើងនឹងកាន់តែទទួល ឬ កាន់តែគ្មានអារម្មណ៍ទទួលឥទ្ធិពលនៃអំពើបាប ដរាបណាយើងនៅមានជីវិតរស់នៅ ហើយទីបំផុតត្រូវឆ្លងកាត់នូវការសាកល្បងដែលជាសេចក្តីស្លាប់ » ។១
អំណាចនៃព្រះគុណរបស់ព្រះ
យើងត្រូវការអំណាចរបស់ព្រះ ដែលអាចផ្លាស់ប្រែព្រលឹងរបស់យើង រួមទាំងភាពទន់ខ្សោយ និង កង្វះខាតនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះរបស់យើង ឲ្យទៅជាមានលក្ខណៈជាព្រះ ដោយរួមមានទាំងភាពខ្លាំងក្លា គុណធម៌ និង សមត្ថភាព ។ សំណាងល្អ អំណាចរបស់ព្រះបែបនេះបន្តនៅមាន វាគឺជាព្រះគុណនៃព្រះ ។ មានតែតាមរយៈអំណោយទានពិសិដ្ឋនៃព្រះគុណរបស់ព្រះប៉ុណ្ណោះដែលយើង « ត្រូវបានបន្ថែមឡើង » ( អ័ប្រាហាំ ៣:២៦ ) ដែលក្នុងពេលបែបនោះ ដែលយើងទទួលបានសេចក្តីពោរពេញផងព្រះគ្រីស្ទ ។ ប្រាកដណាស់ នេះគឺពិតជារបៀបដែលព្រះបានទទួលសេចក្តីពោរពេញរបស់ទ្រង់ ។
ដូចព្រះអម្ចាស់បានប្រាប់ដល់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធថា « អ្នកណាដែលទទួលពន្លឺ ហើយនៅជាប់ក្នុងព្រះ នោះទទួលពន្លឺថែមទៀត ហើយពន្លឺនោះភ្លឺកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ រហូតដល់ថ្ងៃបានល្អឥតខ្ចោះ » ( គ. និង ស. ៥០:២៤ ) ។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើយើងធ្វើជាធម្មតា ទុកវាមួយអន្លើ ឬ ពង្រើយកន្តើយនឹងពរជ័យនៃសេចក្តីមេត្តាករុណា ដែលយើងទទួលពីព្រះអម្ចាស់ នោះ « ការណ៍ដ៏ធំលើសលែងទៅទៀត នឹងពុំត្រូវបានសម្ដែង » ដល់ពួកយើងឡើយ ( នីហ្វៃទី ៣ ២៦:១០ ) ។ នៅក្នុងស្ថានភាពបែបនោះ យើងទទួល « ព្រះគុណរបស់ព្រះដោយបែបឥតប្រយោជន៍ » ( កូរិនថូសទី ២ ៦:១ ) ហើយទីបំផុត « ធ្លាក់ចេញពីព្រះគុណ » ( គ. និង ស. ២០:៣២ ) ទាំងអស់គ្នា ។
អ្វីៗទាំងអស់នេះផ្តល់យោបល់ថា យើងត្រូវតែរៀនអត់ធ្មត់ជាមួយនឹងខ្លួនយើង និង ជាមួយអ្នកដទៃនៅក្នុងភាពទន់ខ្សោយ និង ភាពមិនល្អឥតខ្ចោះបច្ចុប្បន្នរបស់យើងនេះ ហើយយើងត្រូវតែរៀនតស៊ូនៅក្នុងដំណើរការសន្សឹមៗដែលមិនអាចចៀសរួចនោះនៃការរីកចម្រើនទៅរកភាពល្អឥតខ្ចោះ ។
សេចក្ដីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ
ការយល់ដឹងពីរបៀបដែលព្រះគុណត្រូវបានប្រទានឲ្យ ជួយយើងឲ្យយល់ពីរបៀបដែលគោលការណ៍មួយចំនួន អាចធ្វើឲ្យព្រះគុណបំពេញក្នុងខ្លួនពួកយើងទាំងស្រុង ។ សេចក្តីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាគោលការណ៍ទីមួយដែលនាំពួកយើងទៅរកព្រះគុណ ( សូមមើល រ៉ូម ៥:១-២ ) ។ សេចក្តីពិត សេចក្តីសង្ឃឹម សកម្មភាព និង សាក្សីបញ្ជាក់គឺជាធាតុសំខាន់នៃសេចក្តីជំនឿ ហើយគឺជាមាគ៌ាដើម្បីទទួលបានព្រះគុណរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។
ឧទាហរណ៍ សូមពិចារណាពីបទពិសោធន៍របស់ពេត្រុស ដែលបានដើរលើទឹកទៅរកព្រះអម្ចាស់ ។ ជាច្រើនលើកច្រើនគ្រា ដូចជារូបយើងផងដែរ ពេត្រុស និង ពួកសិស្សកំពុងនៅក្នុងព្យុះសមុទ្រ ។ ព្រះយេស៊ូវបានយាងមករកពួកលោក ដោយយាងដើរលើទឹក ហើយបង្គាប់ឲ្យពួកគេដើរមករកទ្រង់ ។ ដោយសេចក្តីជំនឿ ពេត្រុសបានចុះចេញពីទូក ដើរទៅក្នុងរលកសមុទ្រឈូឆរ ហើយបានដើរទៅរកព្រះអម្ចាស់ ។ សេចក្តីសង្ឃឹមរបស់លោកលើព្រះគ្រីស្ទ រួមផ្សំនឹងទង្វើនៃការប្តេជ្ញាចិត្ត ធ្វើឲ្យលោកទទួលអំណាចនៃការដើរលើទឹក ។ ប៉ុន្តែ ដោយបានមើលទៅព្យុះនៅជុំវិញលោក នោះពេត្រុសមានមន្ទិលសង្ស័យ ហើយចាប់ផ្តើមលិចចុះទៅក្នុងទឹក ។ លោកបានស្រែកឡើងថា « ព្រះអម្ចាស់អើយ សូមជួយសង្គ្រោះទូលបង្គំផង » ។ ជាចម្លើយឆ្លើយតប ព្រះគម្ពីរកត់ត្រាថា « ស្រាប់តែព្រះយេស៊ូវទ្រង់លូកព្រះហស្តទៅចាប់គាត់ភ្លាម » ( ម៉ាថាយ ១៤:៣០–៣១ ) ។ នៅពេលពេត្រុសបានសម្លឹងមើលទៅព្រះអម្ចាស់ ហើយប្រព្រឹត្តិដោយសេចក្តីជំនឿ នោះលោកមានអំណាចដើម្បីធ្វើអ្វីដែលលោកពុំអាចធ្វើដោយខ្លួនលោកផ្ទាល់—គឺការដើរលើទឹក ។
រូបគំនូរមកពី The Savior Walked on Water ដោយ វ៉លធើរ រ៉ាណេ ហាមថងចម្លង
នៅពេលពេត្រុសពុំបានសម្លឹងមើលទៅព្រះអម្ចាស់ ហើយសង្ស័យ នោះពេត្រុសបានបំបែកខ្លួនលោកពីអំណាចនោះ ដោយទុកឲ្យនៅតែអំណាចខ្លួនឯង ហើយបានចាប់ផ្តើមលិចចុះទៅក្នុងទឹក ។ សូមកត់សម្គាល់ឲ្យច្បាស់ពីការឆ្លើយតបរបស់ព្រះអម្ចាស់ចំពោះការស្រែករកជំនួយរបស់ពេត្រុស ។ « ស្រាប់តែ » ព្រះអម្ចាស់បានលាតព្រះហស្តទ្រង់សង្គ្រោះលោក ។ បទពិសោធន៍នោះបង្ហាញពីព្រះគុណរបស់ព្រះអម្ចាស់នៅក្នុងគ្រាដែលយើងត្រូវការ ។
ការប្រែចិត្ត
ការប្រែចិត្តជាគោលការណ៍ទីពីរដែលអាចធ្វើឲ្យព្រះគុណបំពេញក្នុងខ្លួនរបស់យើង ។ មរមនបានបង្រៀនដូចនេះ ៖ « មានពរហើយដល់អស់អ្នកណាដែលនឹងប្រែចិត្ត ហើយប្រុងស្ដាប់តាមសំឡេងនៃព្រះអម្ចាស់ជាព្រះរបស់គេ ព្រោះគឺគេទាំងនេះហើយដែលនឹងបានសង្គ្រោះ ។ ហើយសូមឲ្យព្រះប្រទាន … ឲ្យមនុស្សអាចបាននាំទៅកាន់ការប្រែចិត្ត និងកិច្ចការល្អទាំងឡាយ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចបានសាងឡើងវិញ ពីគុណមួយទៅគុណមួយ ស្របតាមកិច្ចការទាំងឡាយរបស់គេ » ( ហេលេមិន ១២:២៣–២៤ ) ។ ចេញពីខគម្ពីរនេះ វាបង្ហាញច្បាស់ថា ដួងចិត្តដែលប្រែចិត្ត និង កិច្ចការល្អគឺវាស្របគ្នានឹងព្រះគុណ ។
សូមពិចារណាអំពីគំរូរបស់អាលម៉ាជាកូន ។ លោក និង បុត្រាទាំងឡាយរបស់ម៉ូសាយ « ជាមនុស្សដែលមានបាបទាំងឡាយ » ( ម៉ូសាយ ២៨:៤ ) ។ នៅពេលទេវតានៃព្រះអម្ចាស់បានបង្ហាញព្រះកាយដល់អាលម៉ា លោកបានប្រឈមមុខជាមួយនឹងអំពើបាប និង អំពើទុច្ចរិតទាំងអស់ក្នុងជីវិតលោក ។ នាគ្រានោះលោកបានប្រែជា « ញាំញីដោយសេចក្ដីទុក្ខវេទនាដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច » ( អាលម៉ា ៣៦:១២ ) ។ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា « គ្រាន់តែគិតដល់ការចូលទៅក្នុងវត្តមាននៃព្រះរបស់ឪពុក ក៏បានញាំញីព្រលឹងឪពុកទៅហើយ ដោយសេចក្ដីរន្ធត់ដ៏មិនអាចថ្លែងបាន » ( អាលម៉ា ៣៦:១៤ ) ។ ប៉ុន្តែអាលម៉ាចងចាំថា ឪពុករបស់លោកបានមានប្រសាសន៍អំពីការយាងមកនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដើម្បីមកធ្វើឲ្យធួននឹងអំពើបាបទាំងឡាយនៃមនុស្សលោក ។ ការចងចាំនេះធ្វើឲ្យលោករំជួលចិត្ត ដោយយំក្នុងចិត្តលោកថា « ឱព្រះយេស៊ូវអើយ ព្រះអង្គជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ សូមព្រះអង្គមានសេចក្ដីមេត្តាករុណាមកលើទូលបង្គំផង » ( អាលម៉ា ៣៦:១៨ ) ។ ស្រាប់តែលោក « ឈប់នឹកឃើញការឈឺចាប់ [ របស់លោក ] ទៀត ហើយក៏អស់កើតទុក្ខដោយការនឹកឃើញអំពើបាបរបស់ [ លោក ] ទៀតទៅ » ( អាលម៉ា ៣៦:១៩ ) ។
ដកស្រង់ចេញពី អាលម៉ាដឹងខ្លួនឡើងវិញ ដោយ វ៉លធើរ រ៉ាណេ ហាមថតចម្លង
ព្រលឹងទុក្ខព្រួយដែលប្រែចិត្តរបស់អាលម៉ា បាននាំទៅរកអំណាចដែលសម្អាត និង ផ្លាស់ប្រែលោកឲ្យក្លាយទៅជាសត្វលោកថ្មី ។ លោកឈប់ចង់ព្យាយាមបំផ្លិចបំផ្លាញសាសនាចក្ររបស់ព្រះទៀតហើយ ។ ផ្ទុយទៅវិញ អស់មួយជីវិតរបស់លោក អាលម៉ាបានធ្វើការ ដើម្បីស្ថាបនាសាសនាចក្រឡើង ដោយជួយដល់មនុស្សដទៃឲ្យប្រែចិត្ត ហើយទទួលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ ការប្រែចិត្តជឿរបស់អាលម៉ាជាកូនពីមនុស្សដែលមានបាបទាំងឡាយ ទៅជាព្យាការីរបស់ព្រះ គឺជាគំរូមួយដ៏អស្ចារ្យអំពីអំណាចនៃព្រះគុណរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដើម្បីរាប់ទុកជាសុចរិត និង ញែកពួកយើងម្នាក់ៗ ។
ភាពទាបរាបសា
គោលការណ៍ទីបីគឺភាពទាបរាបសា ។ ព្រះអម្ចាស់បានបង្រៀនមរ៉ូណៃថា « គុណរបស់យើង មានគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់មនុស្សទាំងអស់ ដែលបន្ទាបខ្លួននៅចំពោះយើង ដ្បិតបើសិនជាពួកគេបន្ទាបខ្លួននៅចំពោះយើង ហើយមានសេចក្ដីជំនឿជឿដល់យើង លំដាប់នោះយើងនឹងធ្វើឲ្យអ្វីដែលទន់ខ្សោយក្លាយទៅជាខ្លាំងពូកែចំពោះពួកគេវិញ » ( អេធើរ ១២:២៧ ) ។ ការធ្វើឲ្យអ្វីដែលទន់ខ្សោយប្រែទៅជាខ្លាំងគឺជាកិច្ចការនៃព្រះគុណ ។
ប្រសិនបើភាពទាបរាបសាមានភាពចាំបាច់ នោះយើងគួរនិយាយអំពីអ្វីដែលជាភាពទាបរាបសា ។ និយាយឲ្យខ្លីទៅ ភាពទាបរាបសាគឺជាឆន្ទៈចុះចូលរបស់បុគ្គលម្នាក់ទៅនឹងព្រះទ័យរបស់ព្រះ និង ការថ្វាយកិត្តិយសដល់ទ្រង់ សម្រាប់អ្វីដែលបានសម្រេចមក ។ ក្នុងស្មារតីនេះ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាគំរូដ៏ល្អបំផុតរបស់យើង ។ ភាពទាបរាបសា និង ការចុះចូលរបស់ទ្រង់បានបង្ហាញយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ អំឡុងពេលពលិកម្មធួនរបស់ទ្រង់ ។ ព្រះយេស៊ូវបានអធិស្ឋានថា « ឱព្រះវរបិតានៃទូលបង្គំអើយ បើសិនជាបាន នោះសូមឲ្យពែងនេះកន្លងហួសពីទូលបង្គំទៅ ប៉ុន្តែ កុំតាមចិត្តទូលបង្គំឡើយ សូមតាមតែព្រះហឫទ័យទ្រង់វិញ » ( ម៉ាថាយ ២៦:៣៩ ) ។ ភាពពោរពេញនៃព្រះគុណរបស់ព្រះបានបំពេញក្នុងព្រះគ្រីស្ទនៅក្នុងឱកាសនេះឯង ។
សេចក្ដីឧស្សាហ៍
គោលការណ៍ទីបួនគឺភាពឧស្សាហ៍ព្យាយាម ។ ដូចនីហ្វៃបានបង្រៀនប្រជាជនរបស់លោក « មានតែដោយព្រះគុណទេ ទើបយើងបានសង្គ្រោះបន្ទាប់ពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងអាចធ្វើបាន » ( នីហ្វៃទី ២ ២៥:២៣ ) ។ អ្នកខ្លះពេលអានខគម្ពីរនេះហើយគិតថា ព្រះគុណរបស់ព្រះត្រូវបានសម្តែងឡើង លុះត្រាយើងខំប្រឹងឲ្យអស់ពីសមត្ថភាពរបស់យើង ។ ខ្ញុំមិនយល់វាតាមរបៀបនេះឡើយ ។ មានឧទាហរណ៍សាមញ្ញជាច្រើន អំពីព្រះគុណរបស់ព្រះដែលបានប្រទានដល់មនុស្ស ដោយបុគ្គលនោះពុំបានធ្វើអ្វីសោះឡើយ ។ ឧទាហរណ៍ អំណាចនៃការរស់ឡើងវិញ ត្រូវបានប្រទានដល់មនុស្សទាំងអស់ដោយសារព្រះគុណនៃព្រះ ដោយមិនគិតពីកិច្ចខិតខំរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗឡើយ ។ ខ្ញុំយល់ពីពាក្យរបស់នីហ្វៃដែលថា « អ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងអាចធ្វើ » មានន័យថា ព្រះគុណនៃព្រះត្រូវបានប្រទានដល់ពួកយើង នៅពេលយើងមានសេចក្តីឧស្សាហ៍ព្យាយាម ។ ដូចអែលឌើរ ប៊្រុសូ ស៊ី ហាហ្វែន អតីតសមាជិកនៃពួកចិតសិបនាក់បានសរសេរថា « អំណោយទាននៃព្រះគុណរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះចំពោះពួកយើងមិនចាំបាច់តែក្នុងការកំណត់ថា ‹ បន្ទាប់ពី › គ្រប់អ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងអាចធ្វើនោះទេ ។ យើងអាចទទួលបានព្រះគុណរបស់ទ្រង់ មុនពេល អំឡុងពេល និង បន្ទាប់ពីពេលដែលយើងធ្វើការខិតខំផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើងទៅទៀត » ។២
សូមពិចារណាពីគំរូនៃបងរបស់យ៉ារេឌ ។ លោកត្រូវបានបង្គាប់ឲ្យសង់ភេត្រា ហើយជិះវាឆ្លងកាត់មហាសមុទ្រ ។ មួយជំហានម្តងៗ បងរបស់យ៉ារេឌមានចិត្តឧស្សាហ៍ព្យាយាមក្នុងការធ្វើតាមការបង្គាប់របស់ព្រះអម្ចាស់ ។ នៅពេលលោកបានសង់ភេត្រារួច បងរបស់យ៉ារេឌបានខ្វល់ពីភាពងងឹតនៅក្នុងភេត្រា ហើយបានទូលសុំដល់ព្រះអម្ចាស់ឲ្យប្រទានពន្លឺដល់ពួកគេ ។ ខណៈដែលព្រះអម្ចាស់អាចប្រទានមធ្យោបាយរួចជាស្រេចដល់បងរបស់យ៉េរេឌ ផ្ទុយទៅវិញទ្រង់បានសួរថា « តើអ្នកចង់ឲ្យយើងធ្វើអ្វី ដើម្បីឲ្យអ្នកមានពន្លឺនៅក្នុងភេត្រាទាំងឡាយរបស់អ្នក ? » ( អេធើរ ២:២៣ ) ។ នៅក្នុងការឆ្លើយតបវិញ បងរបស់យ៉ារេឌបានរៀបចំ ក្រួស ១៦ ដុំ ដាក់បង្ហាញដល់ព្រះអម្ចាស់ ហើយបានទូលសូមឲ្យព្រះអម្ចាស់ពាល់វាប្រយោជន៍ « ឲ្យវាអាចបានភ្លឺចែងចាំងក្នុងទីងងឹត » ( សូមមើល អេធើរ ៣:១–៤ ) ។
បងរបស់យ៉ារេឌពុំបានបំពេញគ្រប់កិច្ចការទាំងអស់ដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទានឲ្យលោកធ្វើឡើយ ប៉ុន្តែព្រះអម្ចាស់បានប្រទានព្រះចេស្តារបស់ទ្រង់ជំនួសឲ្យបងរបស់យ៉ារេឌ ដោយពាល់ក្រួសនីមួយៗ ហើយធ្វើឲ្យក្រួសនោះមានពន្លឺដែលចាំបាច់សម្រាប់ការធ្វើដំណើរតាមសមុទ្រដោយបានគិតគូរទុកជាមុន ។ នៅក្នុងការធ្វើដូច្នោះ ព្រះអម្ចាស់បានបង្ហាញព្រះទ័យ និង ភាពត្រៀមរួចជាស្រេចរបស់ទ្រង់ ដើម្បីប្រទានអំណាចជាព្រះរបស់ទ្រង់ដល់ពួកយើង នៅពេលយើងឧស្សាហ៍ព្យាយាមធ្វើកិច្ចការឲ្យអស់ពីសមត្ថភាពរបស់យើង ។
ការគោរពប្រតិបត្តិ
គោលការណ៍ទីប្រាំគឺការគោរពប្រតិបត្តិ ។ ព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលថា « ដ្បិតបើសិនជាអ្នកកាន់តាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយរបស់យើង នោះអ្នកនឹងបានទទួលព្រះគុណថែមលើព្រះគុណ » ( គ. និង ស. ៩៣:២០ ) ។ មរ៉ូណៃបានសរសេរបែបនេះ ៖ « បើសិនជាអ្នករាល់គ្នានឹងលះបង់ចោលនូវអស់ទាំងអំពើដ៏ឥតបរិសុទ្ធ ហើយស្រឡាញ់ព្រះឲ្យអស់ពីសមត្ថភាព អស់ពីគំនិត និងអស់ពីកម្លាំងរបស់អ្នក នោះព្រះគុណរបស់ទ្រង់ល្មមដល់អ្នកហើយ ដោយសារព្រះគុណនៃព្រះ នោះអ្នករាល់គ្នាអាចបានល្អឥតខ្ចោះនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ » ( មរ៉ូណៃ ១០:៣២ ) ។
ដោយពុំបន្ទាបបន្ថោកការបញ្ជារបស់ព្រះអម្ចាស់ ឲ្យរក្សាបទបញ្ញត្តិ ឬ ការបង្គាប់របស់មរ៉ូណៃឲ្យយើងលះបង់ចោលនូវអស់ទាំងអំពើដ៏ឥតបរិសុទ្ធ នោះយើងគប្បីយល់ថា ព្រះគុណគឺមិនពឹងផ្អែកលើការគោរពតាមដ៏ឥតខ្ចោះរបស់យើងឡើយ ។ ប្រសិនបើព្រះគុណពឹងផ្អែកលើការគោរពបទបញ្ញត្តិឲ្យល្អឥតខ្ចោះរបស់យើង ឬ ការលះបង់ចោលនូវអស់ទាំងអំពើដ៏ឥតបរិសុទ្ធរបស់យើងធ្វើបានល្អឥតខ្ចោះ នោះភាពមិនល្អឥតខ្ចោះដែលនៅជាប់នឹងយើងក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នេះ នឹងរារាំងយើងពីការទទួលបានព្រះគុណជារៀងរហូត ។ លើសពីនេះទៀត ព្រះគុណមានបំណងធ្វើឲ្យយើងអាចកាន់តែរក្សាបទបញ្ញត្តិបានល្អឥតខ្ចោះ ហើយរស់នៅកាន់តែដូចជាព្រះគ្រីស្ទ រហូតយើងបានដល់កំពស់នៃសេចក្តីពោរពេញផងព្រះគ្រីស្ទ ។
ការបញ្ជារបស់ព្រះអម្ចាស់ ឲ្យរក្សាបទបញ្ញត្តិ ឬ ការបង្គាប់របស់មរ៉ូណៃឲ្យយើងលះបង់ចោលនូវអស់ទាំងអំពើដ៏ឥតបរិសុទ្ធ ត្រូវយល់ថា ធ្វើកិច្ចការទាំងនេះដោយអស់ពីសមត្ថភាពរបស់យើង ។ ខណៈដែលទង្វើរបស់យើងវាសំខាន់ នោះចេតនានៃចិត្តរបស់យើងកាន់តែសំខាន់ជាងនេះទៅទៀត ។
ការទទួលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និង ការស្វែងរកអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណ
គោលការណ៍ចុងក្រោយគឺ ការទទួលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និង ការស្វែងរកអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណ ( សូមមើល ម៉ូសាយ ១៨:១៦ ) ។ ប្រាកដណាស់ យើងត្រូវបានបំពេញដោយព្រះគុណនៃព្រះ នៅពេលយើងទទួលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដ្បិតព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនេះហើយដែលផ្តល់ និង ប្រទានដល់យើងនូវអំណាចនៃការញែក ការធ្វើទៅបាន និង ភាពល្អឥតខ្ចោះរបស់ព្រះ ។
ទាក់ទងនឹងរឿងនេះ អែលឌើរ ប៉ាលី ភី ប្រាត្ត ( ឆ្នាំ ១៨០៧–៥៧ ) ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានបង្រៀនដូចតទៅនេះ ៖ « អំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ…ដាស់រាល់ប្រាជ្ញាញាណ បង្កើន ពង្រីក ពន្លាត បន្សុទ្ធរាល់តណ្ហា និងការស្រឡាញ់ ហើយសម្របពួកគេ តាមរយៈអំណោយទាននៃប្រាជ្ញា ចំពោះការប្រើប្រាស់ស្របច្បាប់របស់ពួកគេ ។ ព្រះវិញ្ញាណបំផុស អភិវឌ្ឍ បណ្ដុះ និងធ្វើឲ្យមានភាពចាស់ទុំក្នុងការដុសខាត់ចិត្តឲ្យល្អ ក្ដីអំណរ រសជាតិ អារម្មណ៍សាច់ញាតិ និងក្ដីស្រឡាញ់ពីកំណើតរបស់យើង ។ ព្រះវិញ្ញាណបំផុសឲ្យមានគុណធម៌ ចិត្តល្អ សេចក្ដីល្អ ភាពទន់ភ្លន់ ភាពផ្អែមល្ហែម និងសប្បុរស ។ ព្រះវិញ្ញាណអភិវឌ្ឍសម្រស់ រូបរាង និងលក្ខណៈរបស់មនុស្ស ។ ព្រះវិញ្ញាណប្រទានសុខភាព កម្លាំង ជីវចល និងអារម្មណ៍មានទំនាក់ទំនងក្នុងសង្គម ។ ព្រះវិញ្ញាណធ្វើឲ្យមានភាពរឹងមាំដល់សមត្ថភាពនៃរាងកាយ និងបញ្ញាមនុស្ស ។ ព្រះវិញ្ញាណពង្រឹង ហើយផ្ដល់កម្លាំងទៅកាន់សរសៃប្រសាទ ។ សរុបសេចក្ដីទៅ ព្រះវិញ្ញាណជាខួរឆ្អឹង ជាអំណរដល់ដួងចិត្ត ជាពន្លឺដល់កែវភ្នែក តន្ត្រីដល់ត្រចៀក និងជីវិតដល់រូបរាងកាយទាំងមូល » ។៣
ពរជ័យទាំងនោះកើតឡើងចំពោះយើង នៅពេលយើងទទួលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ បន្ទាប់ពីពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក និង ពិធីបញ្ជាក់របស់យើង ។ អែលឌើរ អួរសុន ប្រាត្ត ( ឆ្នាំ ១៨១១–៨១ ) ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានបង្រៀនថា « នៅពេលណាដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមាននៅក្នុងខ្លួនមនុស្សម្នាក់ វាពុំគ្រាន់តែសម្អាត ញែកឲ្យបរិសុទ្ធ ហើយធ្វើឲ្យគាត់បរិសុទ្ធប៉ុណ្ណោះទេ តែគាត់ទទួលបាននូវឥទ្ធិពលដល់ខ្លួនគាត់ ក៏ផ្ដល់ឲ្យនូវអំណោយទានមួយចំនួន ដែលសម្រាប់ជាប្រយោជន៍របស់គាត់ និងមនុស្សផ្សេងទៀតផងដែរ ។ … អំណោយទានខាងវិញ្ញាណទាំងនេះ គឺត្រូវបានប្រទានឲ្យដល់សមាជិកនៃសាសនាចក្រ ស្របតាមសេចក្ដីស្មោះត្រង់ កាលៈទេសៈ សមត្ថភាពពីធម្មជាតិ កាតព្វកិច្ច និងការហៅបម្រើទាំងឡាយរបស់ពួកគេ ដើម្បីមនុស្សទាំងអស់ អាចត្រូវបានណែនាំដោយត្រឹមត្រូវ បានបញ្ជាក់ បានធ្វើឲ្យល្អឥតខ្ចោះ និងបានសង្គ្រោះ » ។៤
ភាពល្មមគ្រប់គ្រាន់របស់ព្រះគុណនៃព្រះ
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទពោរពេញដោយព្រះគុណ ។ ព្រះគ្រីស្ទបានទទួលព្រះគុណរបស់ទ្រង់ដ៏បរិបូរមកពីព្រះវរបិតាទ្រង់ ហើយបានធ្វើឲ្យមាន « ព្រះគុណថែមលើព្រះគុណ » ( គ. និង ស. ៩៣:១២ ) ។ តាមរបៀបនោះ យើងទទួលព្រះគុណថែមលើព្រះគុណ ។ យើងនឹងត្រូវបានប្រទានឲ្យនូវគ្រប់ចរិតលក្ខណៈ និង បុគ្គលិលក្ខណៈរបស់ព្រះ ។ ទីបំផុត អំណាចនៃព្រះគុណដែលអាចធ្វើទៅរួច និង អំណាចនៃភាពល្អឥតខ្ចោះ អាចកើតមានតាមរយៈគោលការណ៍នៃសេចក្តីជំនឿ ការប្រែចិត្ត ភាពទាបរាបសា សេចក្តីឧស្សាហ៍ព្យាយាមការគោរពប្រតិបត្តិ និង ការស្វែងរកព្រះវិញ្ញាណ និង អំណាយទាននៃព្រះវិញ្ញាណ ។
ទ្រង់មិនគង់នៅទីនេះទេ ដោយ វ៉លធើរ រ៉ាណេ ហាមថងចម្លង
ព្រះគុណរបស់ព្រះអម្ចាស់គឺមានគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីលើកស្ទួយបងប្អូនឡើងចេញពីសេចក្ដីស្លាប់ និងអំពើបាប ហើយផ្តល់ជីវិតអស់កល្បជានិច្ចដល់បងប្អូន ។ វាគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីផ្លាស់ប្តូរបងប្អូន ផ្លាស់ប្រែបងប្អូន និង ធ្វើឲ្យបងប្អូនបានល្អឥតខ្ចោះ ។ វាគ្រប់គ្រាន់អាចធ្វើឲ្យបងប្អូន ដឹងទាំងស្រុងពីសក្តានុពលនៃភាពជាព្រះរបស់បងប្អូន ក្នុងនាមជាបុត្រា ឬ បុត្រីរបស់ព្រះ ។