យ៉ូហាន សិស្សដែលព្រះយេស៊ូវស្រឡាញ់

ដោយ អ៊ីរិក ឌី ហាន់ស្មែន

សាស្ត្រាចារ្យនៃព្រះគម្ពីរបុរាណ នៅសាកលវិទ្យាល័យព្រិកហាំ យ៉ង់

ការសរសេរនៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីដែលមានទាក់ទងជាមួយនឹងយ៉ូហានសំណព្វបង្ហាញថា លោកគឺជាគ្រូបង្រៀន និងជាគំរូសម្រាប់ភាពជាសិស្សផ្ទាល់ខ្លួនយើងផង ។

បន្ទាប់ពីពេត្រុស នោះយ៉ូហានគឺប្រហែលមានគេស្គាល់ច្បាស់ថា ជាសាវកដំបូងរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ លោក និងយ៉ាកុបជាបងប្រុសរបស់លោក បាននៅជាមួយពេត្រុសនៅក្នុងគ្រាសំខាន់ៗបំផុតមួយចំនួននៃការងារបម្រើរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នេះ ហើយលោកត្រូវបានគេលើកឡើងនៅក្នុងគម្ពីរប្រាំផ្សេងៗគ្នានៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ។^១ ភាពស្និទ្ធស្នាលផ្ទាល់របស់លោកចំពោះព្រះអម្ចាស់ត្រូវបានប្រាប់តាមរយៈ យ៉ូហាន ១៣:២៣ ៖ « មានសិស្សម្នាក់ដែលព្រះយេស៊ូវស្រឡាញ់ គាត់អង្គុយនៅតុផ្អែកលើព្រះឱរាទ្រង់ » ។ ពេញក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ គំនូរពួកគ្រិស្តសាសនិកបានបង្ហាញអំពីរូបភាពនេះ ជារូបភាពដែលយ៉ូហានវ័យក្មេងសម្រាកលើព្រះហស្តរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ នេះគឺជាងារពិសេសដើមរបស់លោកយ៉ូហានសំណព្វ ប៉ុន្តែសាក្សី និងបេសកកម្មរបស់លោកបើកសម្តែងទិដ្ឋភាពទូទៅអំពីភាពជាសិស្ស ដែលយើងទាំងអស់គ្នាអាចចែកចាយបាន ។

យ៉ូហានកូនសេបេដេ

ឈ្មោះជាភាសាហេព្រើររបស់យ៉ូហានគឺ Yohanan មានន័យថា « ព្រះមានសេចក្តីមេត្តាករុណា » ។ ព័ត៌មានលម្អិតបំផុតដែលយើងដឹងអំពីលោកមាននៅក្នុងដំណឹងល្អបីដំបូង ដែលប្រាប់អំពីរឿងនៃការងារបម្រើក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះយ៉ាងច្រើនមកពីទស្សនវិស័យដូចគ្នា ។ គម្ពីរទាំងនោះយល់ស្របថា យ៉ូហានគឺជាកូនរបស់អ្នកនេសាទត្រីដ៏មានស្តុកស្តម្ភម្នាក់នៅស្រុកកាលីឡេឈ្មោះសេបេដេ ដែលមានសំពៅផ្ទាល់ខ្លួនគាត់ ហើយអាចជួលកម្មករធ្វើការប្រចាំថ្ងៃ ដើម្បីជួយគាត់ និងកូនប្រុសរបស់គាត់នៅក្នុងការងារ ។ យ៉ូហាន និងយ៉ាកុបបងប្រុសរបស់លោក ក៏មានដៃគូជាមួយបងប្អូនប្រុសពេត្រុស និងអនទ្រេផងដែរ ហើយពួកលោកទាំងបួននាក់បានចាកចោលពីការនេសាទត្រីរបស់ពួកលោក នៅពេលព្រះយេស៊ូវហៅពួកលោកឲ្យដើរតាមទ្រង់នៅក្នុងភាពជាសិស្សពេញម៉ោង ។^២

ទោះបីដំណឹងល្អពុំបានលើកឡើងជាថ្មីទៀតអំពីសេបេដេក្តី ក៏ម្តាយរបស់យ៉ាកុប និង យ៉ូហាន បានក្លាយជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ដោយចូលរួមជាមួយព្រះយេស៊ូវជំនួសឲ្យកូនៗរបស់គាត់ ហើយមានវត្តមាននៅឯការឆ្កាង ។^៣ ជាទូទៅត្រូវបានសម្គាល់ដោយឈ្មោះសាឡូមេ នោះម្តាយរបស់យ៉ាកុប និង យ៉ូហាន ក៏អាចជាបងស្រីរបស់ម៉ារាដែលជាមាតារបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលធ្វើឲ្យពួកលោកក្លាយជាបងប្អូនជីដូនមួយដំបូងរបស់ព្រះយេស៊ូវ និងជាសាច់ញាតិនឹង យ៉ូហាន បាទីស្ទដែរ ។^៤

មិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីការហៅរបស់លោក យ៉ូហានបានឃើញអព្ភូតហេតុ និងការបង្រៀនដំបូងៗជាច្រើនរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។^៥ ដោយឃើញអព្ភូតហេតុទាំងនេះ និងស្តាប់ការថ្លែងនានា ដូចជាទេសនាកថានៅលើភ្នំ នោះគ្មានការសង្ស័យឡើយ ដែលយ៉ូហានត្រូវបានរៀបចំសម្រាប់គ្រានោះ នៅពេលព្រះយេស៊ូវបានហៅលោកឲ្យធ្វើជាសាវកម្នាក់នៃសាវកដប់ពីរនាក់ ។^៦ ស្តីពីសាក្សីពិសេសទាំងនេះ ពេត្រុស, យ៉ាកុប និង យ៉ូហាន បង្កើតបានជាសិស្សដ៏ស្និទ្ធស្នាលបំផុត ដែលមានវត្តមាននៅក្នុងគ្រាសំខាន់ៗនៃការងារបម្រើរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៅលើផែនដី ៖

នៅពេលប្រោសកូនស្រីរបស់យ៉ៃរុសឲ្យរស់ឡើងវិញ ដោយឃើញព្រះចេស្តារបស់ព្រះអម្ចាស់ឈ្នះលើសេចក្តីស្លាប់មុនគេ ។^៧
នៅលើភ្នំប្រែរូប ជាកន្លែងដែលពួកលោកបានឃើញព្រះយេស៊ូវបើកសម្តែងនូវសិរីល្អរបស់ទ្រង់ និងស្តាប់ឮសំឡេងរបស់ព្រះវរបិតាថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ ដែលជាទីគាប់ព្រះទ័យដល់ទ្រង់ណាស់ ។^៨
នៅលើភ្នំដើមអូលីវសម្រាប់ការព្យាករចុងក្រោយរបស់ទ្រង់អំពីជំនាន់ចុងក្រោយនេះ ។^៩
នៅក្នុងសួនច្បារគែតសេម៉ានី ជាកន្លែងដែលពួកលោកបាននៅក្បែរនោះ នៅពេលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានចាប់ផ្តើមកិច្ចការនៃដង្វាយធួនដ៏អស្ចារ្យរបស់ទ្រង់ ។^១០

ដូចព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានប្រទានឈ្មោះបន្ថែមឲ្យស៊ីម៉ូន ឬពេត្រុស នូវឈ្មោះ កេផាស ដែលមានន័យថា « ថ្ម » នោះទ្រង់បានប្រទានឈ្មោះឲ្យ យ៉ាកុប និង យ៉ូហាន នូវឈ្មោះ បោនអ៊ើកេ ឬ « កូនផ្គរលាន់ » ។^១១ ដោយសារពួកលោកបានសួរព្រះយេស៊ូវថា តើពួកលោកគួរហៅភ្លើងឲ្យធ្លាក់លើភូមិមួយរបស់សាសន៍សាម៉ារីដែលបានបដិសេធទ្រង់ ( សូមមើល លូកា ៩:៥១–៥៦ ) ឈ្មោះហៅក្រៅនេះ អាចផ្តល់ជាយោបល់ថា ពួកលោកងាយនឹងខឹង ឬយ៉ាងហោចណាស់មានឆន្ទៈរឹងប៉ឹង ។ ប៉ុន្តែ ទំនងដូចជាឈ្មោះនេះត្រូវបានគិតទុកជាមុនអំពីសាក្សីដ៏ពោរពេញដោយអំណាច ដែលពួកលោកអាចប្រែក្លាយ នោះឈ្មោះរបស់ពេត្រុសក៏ប្រហែលជាបង្ហាញអំពីភាពមិនលះបង់ច្រើនដំបូងរបស់លោកប៉ុន្តែជាភាពរឹងប៉ឹង និងរឹងមាំរបស់លោក បន្ទាប់ពីការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ ។^១២

នៅក្នុងការបង្ហាញអំពីយ៉ូហាននៅក្នុងគម្ពីរកិច្ចការ នោះគេពិពណ៌នាពីលោកថា ជាដៃគូដ៏រឹងប៉ឹង និងខ្ជាប់ខ្ជួនរបស់ពេត្រុស ។ យ៉ូហានបាននៅជាមួយពេត្រុស នៅពេលលោកបានព្យាបាលបុរសខ្វិនម្នាក់នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ហើយពួកលោកបានប្រកាសដោយក្លាហានជាមួយគ្នា នៅចំពោះមុខថ្នាក់ដឹកនាំសាសន៍យូដានៅទីក្រុងយេរូសាឡិម ។ ពួកសាវកទាំងពីរនាក់បានធ្វើដំណើរជាមួយគ្នាទៅស្រុកសាម៉ារី ដើម្បីប្រគល់អំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធលើពួកសាសន៍សាម៉ារី ដែលហ្វីលីពបានបង្រៀន ហើយជ្រមុជទឹក ។^១៣

ប៉ុន្តែ គឺនៅក្នុងការសរសេរដែលទាក់ទងជាមួយយ៉ូហាននោះហើយ ដែលលោកត្រូវបានមើលឃើញច្បាស់បំផុតថាជាសាក្សីដ៏មានឥទ្ធិពលអំពីភាពជាព្រះនៃចៅហ្វាយ និងមិត្តភក្តិរបស់លោកគឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ គម្ពីរទាំងនេះក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបង្ហាញយ៉ូហានថា លោកគឺជាគ្រូបង្រៀន និងជាគំរូសម្រាប់ភាពជាសិស្សផ្ទាល់ខ្លួនយើងផង ។

សិស្សសំណព្វ

គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ណាស់ យ៉ូហានពុំធ្លាប់ត្រូវបានគេដាក់ឈ្មោះនៅក្នុងដំណឹងល្អ ដែលត្រូវបានសន្មត់ថាជាលោកតាមទម្លាប់ឡើយ ។ ដំណឹងល្អរបស់យ៉ូហានលើកឡើងពីកូនប្រុសពីរនាក់របស់សេបេដេតែម្តងប៉ុណ្ណោះ នៅក្នុងជំពូកចុងក្រោយបំផុត ជាកន្លែងដែលពួកលោកទាំងពីរក្នុងចំណោមពួកសិស្សទាំងប្រាំពីរបានជួបព្រះអម្ចាស់ដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ នៅជិតសមុទ្រកាលីឡេ ។ ប៉ុន្តែ សូម្បីតែនៅត្រង់នោះគេក៏ពុំបានលើកឡើងពីឈ្មោះរបស់ពួកលោកផងដែរ ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទម្លាប់ដែលគាំទ្រដោយឯកសារយោងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរនៃការស្តារឡើងវិញ^១៤ បានកំណត់អត្តសញ្ញាណថា យ៉ូហានត្រូវបានហៅដោយអនាមិកថាជា « សិស្សម្នាក់ដែលព្រះយេស៊ូវស្រឡាញ់ » ដែលមានវត្តមាននៅពេលអាហារចុងក្រោយ ពេលឆ្កាង ពេលផ្នូរនៅទទេ និងនៅពេលព្រះយេស៊ូវបង្ហាញព្រះកាយចុងក្រោយនៅសមុទ្រកាលីឡេ ។^១៥

លោកក៏ជា « សិស្សម្នាក់ទៀត » ដែលនៅជាមួយអនទ្រេ ដែលជាអ្នកដើរតាម យ៉ូហាន បាទីស្ទ ហើយស្តាប់ឮលោកបានថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីព្រះយេស៊ូវថា ជាកូនចៀមនៃព្រះ ( សូមមើល យ៉ូហាន ១:៣៥–៤០ ) ហើយលោកទំនងជាសិស្សដែលបានអមដំណើរពេត្រុស បន្ទាប់ពីគេចាប់ព្រះកាយព្រះយេស៊ូវ ហើយបានជួយពេត្រុសឲ្យចូលទៅក្នុងសាលាសម្តេចសង្ឃ ( សូមមើល យ៉ូហាន ១៨:១៥–១៦ ) ។

នៅក្នុងដំណឹងល្អរបស់យ៉ូហាន សិស្សសំណព្វត្រូវបានពិពណ៌នាថា ជាមិត្តភក្តិជិតស្និទ្ធផ្ទាល់នឹងព្រះអម្ចាស់ ។ ជាមួយនឹងម៉ាថា, ឡាសារ និង ម៉ារា នោះយ៉ូហានត្រូវបានពិពណ៌នាយ៉ាងច្បាស់នៅក្នុងដំណឹងល្អនេះថា ជាមនុស្សម្នាក់ដែលព្រះយេស៊ូវស្រឡាញ់ ( សូមមើល យ៉ូហាន ១១:៣, ៥ ) ។ តួនាទីរបស់លោកនៅឯពេលទទួលទានអាហារយប់ចុងក្រោយ ពុំគ្រាន់តែឆ្លុះបញ្ជាំងពីកិត្តិយសប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងឆ្លុះបញ្ជាំងពីភាពស្និទ្ធស្នាលផងដែរ ។

ក្រៅពីមិត្តភាពរបស់លោកជាមួយព្រះអង្គសង្គ្រោះ វគ្គបទគម្ពីរផ្សេងទៀតបង្ហាញថា លោកគឺជាសាក្សីដ៏មានឥទ្ធិពលម្នាក់នៃព្រឹត្តិការណ៍សំខាន់ៗបំផុតនៃបេសកកម្មរបស់ព្រះយេស៊ូវ ៖ លោកបានឈរនៅឯគល់នៃដងឈើឆ្កាង ដើម្បីមើលការសុគតរបស់ព្រះអម្ចាស់ទុកជាការបូជាជំនួសអំពើបាប បានរត់ទៅផ្នូរបន្ទាប់ពីការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ដើម្បីបញ្ជាក់ថា ផ្នូរនោះនៅទទេ ហើយបានឃើញព្រះអង្គសង្គ្រោះដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ។

ដំណឹងល្អរបស់យ៉ូហានលើកឡើងចំនួនពីរដង ដែលវាផ្អែកទៅលើទីបន្ទាល់នៃសិស្សសំណព្វ ហើយគូសបញ្ជាក់ថា ទីបន្ទាល់របស់លោកគឺពិត^១៦ ជាអ្វីមួយដែលបង្ហាញដោយការដាក់ចំណងជើងជាថ្មីរបស់ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ អំពីដំណឹងល្អថា « ទីបន្ទាល់របស់យ៉ូហាន » ។^១៧

ដោយសារតែពួកអ្នកប្រាជ្ញនៅតែជជែកវែកញែកអំពីអត្តសញ្ញាណនៃសិស្សសំណព្វ ប្រសិនបើលោកគឺជាសាវកយ៉ូហាន នោះលោកគឺជាប្រភពនៃឯកសារនៅក្នុងដំណឹងល្អ ប្រសិនបើលោកពុំមែនជាអ្នកនិពន្ធដើមរបស់គម្ពីរនោះទេ ។^១៨ ហេតុអ្វីលោកនៅតែបន្តអត់មានឈ្មោះ ពុំធ្លាប់ត្រូវបានគេកំណត់អត្តសញ្ញាណដោយផ្ទាល់ថាជាសាវកយ៉ូហាន ? ចម្លើយអាចមានដូចជា ដោយសារលោកមានចេតនាឲ្យបទពិសោធន៍ផ្ទាល់របស់លោកក្លាយជាបទពិសោធន៍សម្រាប់អ្នកជឿ និងពួកសិស្សនៅគ្រប់ជំនាន់ ។ តាមរយៈការនៅជាអនាមិក នោះលោកអាចធ្វើឲ្យយើងស្រមៃថា ខ្លួនយើងនៅក្នុងបទពិសោធន៍របស់លោក រៀនអំពីរបៀបស្រឡាញ់ និងត្រូវបានព្រះអម្ចាស់ស្រឡាញ់ ហើយបន្ទាប់មកទទួលបានទីបន្ទាល់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើង ដែលក្រោយមកទៀតយើងត្រូវបានហៅឲ្យចែកចាយជាមួយមនុស្សដទៃ ។

សំបុត្រ ៖ ទី១ ទី២ និង ទី៣ របស់យ៉ូហាន

ដូចដំណឹងល្អរបស់យ៉ូហានដែរ សំបុត្រទាំងបីដែលសន្មត់ថាជារបស់យ៉ូហានក៏គ្មានសំបុត្រណាមួយដែលដាក់ឈ្មោះលោកផ្ទាល់ដែរ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យ៉ូហានទី ១ ដែលមាននូវការសេរសេរខាងគោលលទ្ធិកាន់តែច្រើនជាមួយនឹងដំណឹងល្អនៅក្នុងរបៀប និងប្រធានបទនៃសំបុត្រនោះ ដែលដាក់បញ្ចូលនូវសារៈសំខាន់អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការគោរពប្រតិបត្តិ មាននូវប្រធានបទនានាដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀននៅក្នុងដំណើររឿងរបស់យ៉ូហានអំពីអាហារយប់ចុងក្រោយ ។

ដោយបានសរសេរបន្ទាប់ពីដំណឹងល្អ នោះយ៉ូហានទី ១ ចាប់ផ្តើមដោយការប្រកាសទីបន្ទាល់អំពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទរបស់អ្នកនិពន្ធ « ឯសេចក្តីដែលមានតាំងពីដើមមក ដែលយើងខ្ញុំ បានឮ ហើយភ្នែក បានឃើញ ក៏បានមើល ហើយដៃបានប៉ះពាល់ ខាងឯព្រះបន្ទូលនៃជីវិត » ( យ៉ូហានទី ១ ១:១ ការគូសបញ្ជាក់បានបន្ថែម ) ។ ក្រៅពីថ្លែងជាថ្មីអំពីបន្ទាត់ចាប់ផ្តើមនៃដំណឹងល្អរបស់យ៉ូហាន នោះអ្នកនិពន្ធបានសង្កត់ធ្ងន់លើទីបន្ទាល់ដ៏មានឥទ្ធិពល ផ្ទាល់ខ្លួន ខាងរូបកាយអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាអង្គដែលព្រះបន្ទូលនៃព្រះបានបង្កើតមក ។

ពួកគ្រិស្តសាសនិកជំនាន់ដើម ដែលជាអ្នកអានព្រះគម្ពីរនេះដំបូងគេ ហាក់ដូចជារងការឈឺចាប់ដោយសារការបែកបាក់ផ្ទៃក្នុងជាមួយក្រុមមួយដែលជឿលើជំនឿខុសឆ្គងអំពីព្រះយេស៊ូវបានចាកចេញពីសាសនាចក្រ ។^១៩ នៅក្នុងយ៉ូហានទី ១ អ្នកនិពន្ធពុំគ្រាន់តែជាសាក្សីម្នាក់ប៉ុណ្ណោះទេ លោកថែមទាំងជាអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចដែលអំពាវនាវឲ្យកែតម្រូវគោលលទ្ធិខុសឆ្គង ហើយប្រឈមមុខនឹងការគំរាមកំហែងនានាចំពោះសេចក្តីជំនឿ មកពីពួកប្រឆាំងនឹងព្រះគ្រីស្ទ ព្រមទាំងវិញ្ញាណខុសឆ្គងដែរ ( សូមមើល យ៉ូហានទី ១ ២:១៨–២៧; ៤:១–៦ ) ។ បេសកកម្មរបស់លោកក៏ដើម្បីលើកទឹកចិត្តដល់អស់អ្នកដែលបន្តស្មោះត្រង់ តាមរយៈការចែកចាយសេចក្តីពិតដ៏មានអត្ថន័យអំពីព្រះ និងព្រះគ្រីស្ទ ព្រមទាំងសារៈសំខាន់នៃសេចក្តីជំនឿ និងសេចក្តីសុចរិតដែលបន្តមាន ។

នៅក្នុងយ៉ូហានទី ១ និង យ៉ូហានទី ៣ លោកបានបង្ហាញអត្តសញ្ញាណរបស់លោកយ៉ាងសាមញ្ញថាជា « អ្នកចាស់ទុំ » ហើយបន្តសង្កត់ធ្ងន់លើសារៈសំខាន់នៃសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការគោរពប្រតិបត្តិ និងគ្រោះថ្នាក់នៃការបង្រៀនខុសឆ្គង ព្រមទាំងអស់អ្នកដែលបដិសេធសិទ្ធិអំណាចត្រឹមត្រូវរបស់សាសនាចក្រ ។^២០

គម្ពីរទាំងបីក្បាលនេះបង្រៀនយើងអំពីសារៈសំខាន់នៃការបូជាដែលបន្តមានចំពោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលបានបើកសម្តែង ។

អ្នកទទួលវិវរណៈ

ក្នុងចំណោមគម្ពីរប្រាំក្បាលដែលកំណត់ថាជារបស់លោក មានតែគម្ពីរវិវរណៈទេដែលពិតជាប្រើឈ្មោះរបស់យ៉ូហាន ដោយបង្ហាញអំពីអត្តសញ្ញាណរបស់អ្នកនិពន្ធបីដងដោយដាក់ឈ្មោះនោះនៅក្នុងខគម្ពីរដំបូងរបស់គម្ពីរនោះ ( សូមមើល វិវរណៈ ១:១, ៤, ៩ ) ។ លើសពីការបង្ហាញអត្តសញ្ញាណខ្លួនលោកថាជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះ នោះអ្នកនិពន្ធផ្តល់នូវការបង្ហាញមួយផ្សេងទៀតអំពីតួនាទី ឬការហៅរបស់លោក ប៉ុន្តែភាគច្រើននៃពួកអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចគ្រិស្តសាសនិកជំនាន់ដើមបានជឿថា លោកគឺជាយ៉ូហានកូនសេបេដេ ។

ព្រះគម្ពីរមរមន និងព្រះគម្ពីរគោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញាបញ្ជាក់ថា សាវកយ៉ូហានត្រូវបានប្រទានឲ្យនូវបេសកកម្មពិសេសមួយ ដើម្បីទទួល និងសរសេរការនិមិត្តដែលលោកបានទទួល ។^២១ គម្ពីរវិវរណៈដែលពោរពេញដោយភាពស្មុគស្មាញ នឹងមាននិមិត្តរូបដ៏ច្រើនលើសលប់នោះ មានបំណងដើម្បីលួងលោម និងបញ្ជាក់ដល់ពួកគ្រិស្តសាសនិកដែលរងការឈឺចាប់ដោយការបៀតបៀន ឬការសាកល្បងនៅគ្រប់ជំនាន់ ព្រមទាំងក្នុងពេលដំណាលគ្នានោះបើកបង្ហាញអំពីតួនាទីរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទពេញមួយប្រវត្តិសាស្ត្រផងដែរ ។

ទោះបីជាកាលបរិច្ឆេទពីរផ្សេងគ្នាត្រូវបានស្នើសុំឡើងអំពីពេលវេលាដែលយ៉ូហានបានសរសេរគម្ពីរវិវរណៈក្តី—កាលបរិច្ឆេទដំបូងនៅក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ៦០ នៃគ.ស. អំឡុងពេលគ្រងរាជនៃព្រះចៅអធិរាជ្យណេរូ និងកាលបរិច្ឆេទចុងក្រោយនៅទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ៩០ នៃ គ.ស. អំឡុងពេលគ្រងរាជនៃព្រះចៅអធិរាជ្យដូមីធៀន—កាលបរិច្ឆេទទាំងពីរនេះបានមាន បន្ទាប់ពីការស្លាប់របស់ពេត្រុសដោយសារតែបុព្វហេតុសាសនា ដោយទុកឲ្យយ៉ូហានជាសាវកច្បងបន្តនៅរស់រានមានជីវិត ។

ប៉ុន្តែការហៅរបស់លោកពុំគ្រាន់តែដើម្បីទទួល និងកត់ត្រាការនិមិត្តដែលមាននៅក្នុងគម្ពីរនោះប៉ុណ្ណោះទេ ។ នៅក្នុងការនិមិត្តមួយក្នុងការនិមិត្តនានា ទេវតាបានប្រាប់យ៉ូហានអំពីអ្នកទទួលវិវរណៈឲ្យយកគម្ពីរ ឬរមូរក្រដាសតូចមួយ ហើយបរិភោគវា ។ ដំបូងវាផ្អែមនៅក្នុងមាត់របស់លោក វាធ្វើឲ្យពោះរបស់លោកល្វីង ដែលយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានបកប្រែថា តំណាងឲ្យបេសកកម្មរបស់លោក ដើម្បីជួយប្រមូលពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ជាផ្នែកមួយនៃការស្តារឡើងវិញនៃអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងទាំងអស់ ( សូមមើល វិវរណៈ ១០:៩–១១; គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា ៧៧:១៤ ) ។ បេសកកម្មនេះអាចធ្វើទៅបាន ដោយសារការងារបម្រើបន្តរបស់យ៉ូហានបន្ទាប់ពីលោកបានប្រែរូប ។ ខណៈដែលពួកអ្នកអធិប្បាយទាំងសម័យបុរាណ និងទំនើបត្រូវបានបែងចែកទាក់ទងនឹងអត្ថន័យនៃសេចក្តីថ្លែងរបស់ព្រះយេស៊ូវទៅពេត្រុស អំពីជោគវាសនារបស់យ៉ូហាននៅចុងបញ្ចប់នៃដំណឹងល្អ ( សូមមើល យ៉ូហាន ២១:២០–២៣ ) នោះ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានទទួលវិវរណៈមួយបញ្ជាក់ថា បេសកកម្មរបស់យ៉ូហាននឹងបន្ត ក្នុងស្ថានភាពជាបុគ្គលដែលប្រែរូប រហូតដល់ព្រះអង្គសង្គ្រោះយាងត្រឡប់មកវិញ ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា ៧:១–៦ ) ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត លោកពុំគ្រាន់តែបានព្យាករអំពីនាទីចុងក្រោយប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែបេសកកម្មរបស់លោករួមមានទាំងការជួយបំពេញការព្យាករទាំងនេះ ព្រមទាំងមើលឃើញការបំពេញនៃកិច្ចការទាំងនោះ ដែលត្រូវបានបើកសម្តែងដល់លោក ។

ទោះបីបេសកកម្មផ្ទាល់របស់យើងមិនធំដុំក្តី គំរូរបស់យ៉ូហានបង្រៀនថា សេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដឹកនាំយើងឲ្យទទួលយកការហៅផ្ទាល់របស់យើង និងឧបសគ្គនានាក្នុងជីវិតយើង មិនថា មានរឿងល្អ ឬអាក្រក់បែបណានោះឡើយ ។

John and Peter at the tomb — សាក្សីដ៏មានឥទ្ធិពលម្នាក់នៃព្រឹត្តិការណ៍សំខាន់ៗបំផុតនៃបេសកកម្មរបស់ព្រះយេស៊ូវ នោះយ៉ូហានបានឈរនៅឯគល់នៃដងឈើឆ្កាង ដើម្បីមើលការសុគតរបស់ព្រះអម្ចាស់ បានរត់ទៅផ្នូរបន្ទាប់ពីការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ដើម្បីបញ្ជាក់ថា ផ្នូរនោះនៅទទេ ហើយបានឃើញព្រះអង្គសង្គ្រោះដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ។

ការធ្វើឲ្យខ្លួនយើងក្លាយជាសិស្សសំណព្វ

យ៉ូហានគឺជាសមាជិកដឹកនាំម្នាក់នៅក្នុងពួកដប់ពីរនាក់ដើមរបស់ព្រះយេស៊ូវ ជាបុគ្គលម្នាក់ដែលមានទំនាក់ទំនងស្និទ្ធស្នាលយ៉ាងផ្ទាល់ជាមួយព្រះអង្គសង្គ្រោះ ហើយបានបម្រើតួនាទីសំខាន់ៗក្នុងនាមជាសាក្សីរបស់ទ្រង់ ជាថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រ និងជាអ្នកទទួលវិវរណៈ ។ ប៉ុន្តែរបៀបដែលលោកបានជ្រើសរើសដើម្បីបង្ហាញខ្លួនលោកថាជា សិស្សសំណព្វនៅក្នុងដំណឹងល្អដែលមានឈ្មោះរបស់លោក ធ្វើឲ្យលោកក្លាយជាគំរូមួយសម្រាប់ពួកយើងទាំងអស់គ្នានៅក្នុងភាពជាសិស្សផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើង ។ យើងរៀនពីលោកថា ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះយើងទាំងអស់គ្នាអាចសម្រាកនៅក្នុងព្រះពាហុនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ជាសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលយើងទទួលស្គាល់យ៉ាងពេញលេញ តាមរយៈពិធីបរិសុទ្ធនានាដូចជាទ្រង់បានបង្កើតឡើងនៅឯអាហារយប់ចុងក្រោយ ។ យើងក៏អាចឈរនៅគល់នៃដងឈើឆ្កាងជានិមិត្តរូបផងដែរ ដោយថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះយេស៊ូវបានសុគតសម្រាប់ពួកយើង ហើយរត់ដោយក្តីសង្ឃឹម ដើម្បីរៀនឲ្យដឹងដោយខ្លួនយើងថា ព្រះអម្ចាស់មានព្រះជន្មរស់ ។ ដូចជាយ៉ូហានដែរ ក្នុងនាមជាសិស្សសំណព្វ នោះការហៅរបស់យើងគឺដើម្បីចែកចាយទីបន្ទាល់នោះជាមួយមនុស្សដទៃ ដោយការថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីសេចក្តីពិត និងការបំពេញការហៅណាក៏ដោយដែលយើងត្រូវបានហៅ រហូតដល់ពេលដែលព្រះអម្ចាស់យាងមកម្តងទៀត ។