ចេញពីភាពភ័យខ្លាចទៅជាការទទួលទានអាហារដ៏ធំមួយ
ម៉ាត ម៉ាកស្វែល រដ្ឋយូថាហ៍ ស.រ.អា
រចនារូបភាពដោយ ក្រេហ្គ ញ៉ូវបូល
ខ្ញុំសកម្មក្នុងសាសនាចក្រអស់ពេញជីវិតខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានបម្រើបេសកកម្មពេញម៉ោង បានរៀបការនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ហើយបានជួយចិញ្ចឹមកូនស្រីបួននាក់ដ៏អស្ចារ្យ ។ ប៉ុន្តែយូរៗទៅ ខ្ញុំបានកត់សម្គាល់ឃើញថា មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំមួយចំនួនបានបោះបង់ចោលភាពជាសមាជិករបស់ពួកគេពីសាសនាចក្រ ។ សមាជិកគ្រួសារមួយចំនួនប្រើប្រាស់ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គម ដើម្បីសួរសំណួរ និងរិះគន់ថ្នាក់ដឹកនាំព្រះវិហារ ។ ហើយខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមមានមន្ទិលសង្ស័យអំពីសាសនាចក្រនៅក្នុងគ្រាដំបូងនៃជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។ មន្ទិលសង្ស័យរបស់ខ្ញុំ បានបណ្តាលឲ្យខ្ញុំភ័យខ្លាចនឹងអនាគត ។ ពេលខ្លះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍អស់សង្ឃឹម ។
អំឡុងគ្រាលំបាកនេះ ខ្ញុំបានបង្ខំចិត្តខ្លួនឯងដើម្បីចូលរួមសន្និសីទស្តេក ។ នៅពេលប្រធានស្តេកបាននិយាយ គាត់បានថ្លែងថា « ប្រសិនបើយើងត្រូវរស់រាន្តមានជីវិតនៅក្នុងគ្រាដ៏លំបាកនៅពេលខាងមុខ នោះយើងត្រូវចាកចេញពីការទទួលទានធម្មតារបស់យើង ទៅរកការទទួលទានព្រះបន្ទូលនៃព្រះគ្រីស្ទជាបន្ទាន់ ។ យើងត្រូវតែសិក្សាព្រះគម្ពីរឲ្យបានទៀងទាត់ ហើយផ្តោតចិត្តលើការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ដោយធ្វើឲ្យវាក្លាយជាអាទិភាពនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ។ ប្រសិនបើយើងធ្វើដូច្នេះ នោះខ្ញុំសន្យាថា យើងនឹងមិនភ័យខ្លាចឡើយ » ។
ខ្ញុំបានចាប់អារម្មណ៍នឹងពាក្យ « ភ័យខ្លាច » ។ ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំបានបណ្តោយឲ្យការសិក្សាដំណឹងល្អរបស់ខ្ញុំទៅជារឿងធម្មតា ។ ជាលទ្ធផល ភាពភ័យខ្លាចបានគ្រប់គ្រងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តព្យាយាមសាកល្បងតាមការទូន្មានរបស់ប្រធានស្តេករបស់ខ្ញុំ ។
ខ្ញុំបានទៅផ្ទះវិញ ហើយបានធ្វើកាលវិភាគសម្រាប់ការសិក្សាដំណឹងល្អ ។ នៅជ្រុងម្ខាងក្នុងបន្ទប់ ខ្ញុំបានដាក់តុតូចមួយជាមួយនឹងកៅអីដែលមានផាសុកភាពមួយ ។ ខ្ញុំបានព្យួររូបភាពព្រះអង្គសង្គ្រោះពីរបីនៅលើជញ្ជាំង ។ ខ្ញុំបានប្រមូលព្រះគម្ពីររបស់ខ្ញុំ ខ្មៅដៃ និងសៀវភៅកំណត់ចំណាំមួយ ។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមការសិក្សារបស់ខ្ញុំដោយការអធិស្ឋាន ។
ពីរបីសប្តាហ៍ក្រោយមក ខ្ញុំបានអភិវឌ្ឍទម្លាប់ប្រចាំថ្ងៃមួយ ។ ដំបូងខ្ញុំស្តាប់សុន្ទរកថានៃសន្និសីទទូទៅបន្ទាប់មកសិក្សាប្រធានបទដំណឹងល្អជាក់លាក់មួយ ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំអានពីរបីជំពូកមកពីព្រះគម្ពីរមរមន ហើយបញ្ចប់ការសិក្សារបស់ខ្ញុំដោយការអធិស្ឋានដ៏ស្មោះសរទៅកាន់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។
ទោះបីជាមានការបំបែរអារម្មណ៍ជាច្រើនក្តី ខ្ញុំកម្រនឹងខកខានសិក្សាដំណឹងល្អមួយថ្ងៃណាឡើយអស់រយៈពេលប្រាំមួយខែ ។ ខ្ញុំបានទទួលការយល់ដឹងកាន់តែប្រសើរអំពីប្រធានបទដំណឹងជាច្រើន ហើយបានពង្រឹងទំនាក់ទំនងរបស់ខ្ញុំជាមួយព្រះវរបិតាសួគ៌ តាមរយៈការអធិស្ឋានជាទៀងទាត់ និងដោយស្មោះសរ ។
ទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំបានប្រែជាអ្វីមួយដែលខ្ញុំអាចពឹងផ្អែកបាន ។ មន្ទិលសង្ស័យរបស់ខ្ញុំបានរលាយបាត់ ដោយសារទីបន្ទាល់ថ្មីៗដែលខ្ញុំបានទទួលពីដំណឹងល្អដែលបានស្តារឡើងវិញ ។ ខ្ញុំបានឃើញថា ខ្ញុំពុំសូវបារម្ភឡើយ ដោយសារខ្ញុំបានទុកចិត្តលើព្រះកាន់តែច្រើនឡើង ។ ខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍ថា សេចក្តីភ័យខ្លាច និងភាពអស់សង្ឃឹមបានចេញឆ្ងាយពីខ្ញុំ ។ ខ្ញុំក៏បាត់បង់ចំណាប់អារម្មណ៍លើសកម្មភាពដែលខ្ជះខ្ជាយពេលវេលា ហើយកត់សម្គាល់ឃើញថា ខ្ញុំប្រែកាន់តែមានចិត្តសប្បុរស និងសុភាពចំពោះមនុស្សដទៃ ។
នៅពេលខ្ញុំស្តាប់តាមការទូន្មានរបស់ប្រធានស្តេកខ្ញុំ នោះព្រះអាចផ្លាស់ប្តូរខ្ញុំបាន ។ ខ្ញុំត្រូវបានព្យាបាល ហើយស្តារឡើងវិញដោយលោកចៅហ្វាយផ្ទាល់ នៅពេលខ្ញុំបានទទួលទានព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ។