Naghulat kang Ian
“Unsay nahitabo kanako?” Nangutana si Ian.
“Ganahan mi nga maanaa sa Primary; nalipay mi nga mianhi ka usab” (Children’s Songbook, 256).
Pagmata ni Ian, nadunggan niya ang iyang inahan nga nagkanta. Ang kanta kini nga “Gibati Ko ang Gugma sa Akong Manluluwas.” Mao kadto ang paboritong kanta ni Ian sa Primary! Misugod si Ian sa pagkanta uban kaniya.
“Nagmata na ka!” miingon siya. Nagpahiyom siya ug dunay mga luha sa iyang mga mata. Nakita ni Ian ang iyang papa nga naglingkod tupad sa iyang mama. Malipayon usab siyang tan-awon.
“Gisegihan ta ka og kanta sa imong paborito nga mga kanta kada adlaw,” miingon si Mama.
Mibalos og pahiyom si Ian—apan sakit ang iyang ulo. Sa tinuoray, ang iyang tibuok lawas sakit, ilabi na ang iyang bitiis.
Gi-aninaw niya pag-ayo ang palibut. Wala siya sa ilang balay. Naghigda siya sa usa ka metal nga higdaanan sa wala mailhi nga kwarto. Dayon nakakita siya og usa ka nurse ug daghan pang mga higdaanan sa duol. “Ospital tingali ni,” naghunahuna siya.
“Unsay nahitabo nako?” nangutana siya.
Nagmagul-anon ang nawong ni Mama. “Grabe ka nga naaksidente. Natumbahan ka sa metal nga gate. Naospital ka sulod sa duha ka semana, apan ma-OK ra ka.”
Duha ka semana! “Wow, dugay kaayo na nga pagkatulog,” naghunahuna si Ian. Ang katapusan niyang mahinumduman mao nga anaa siya sa gambalay [building] sa simbahan, nagpraktis alang sa programa sa Primary …
Pastilan! Ang programa!
“Wala ko makaapil sa programa sa Primary?” Nangutana si Ian. Dugay na kaayo siyang nagpaabut niini! Ganahan siya nga mokanta uban sa iyang mga higala.
Mipahiyom si Mama ug milingo-lingo sa iyang ulo. “Wala, wala ka makapalta. Nakahukom ang ward nga ibalhin kini og laing petsa hangtud nga makamata na ka aron makaapil ka niini.”
“Mao ba?”
“Mao gyud,” miingon si Papa. “Ang tanang mga bata sa Primary mihangyo sa bishop nga mohulat. Gusto nila nga maanaa ka. Nakahibalo sila nga naghinamhinam ka og maayo niini karong tuiga.”
Nalipay si Ian nga makaapil gihapon siya sa programa sa Primary. Apan kinahanglan una siya nga mamaayo. Ug migahin kini og taas nga panahon. Kinahanglan siyang mopundo pa og dugay sa ospital. Sa dihang nakauli na siya sa ilaha sa katapusan, dili pa gihapon siya makalakaw o makadula.
Apan ang iyang mga higala nakahimo sa pagbisita kaniya. Pangutan-on sila ni Ian mahitungod sa eskwelahan ug simbahan. Ug mangutana sila kaniya kon kanus-a siya makabalik.
“Kon maayo na ang akong bitiis,” moingon siya kanila. “Dili pa gihapon ko makalakaw.”
Ang Oktubre nahimong Nobyembre, ug anam-anam nga miarang-arang si Ian. Usa ka adlaw ang iyang mga higala midapit kaniya nga moadto ug motan-aw og sine uban kanila. Ang mama ug papa ni Ian mitabang kaniya nga maabut didto.
“Sakit pa ba gihapon ang imong bitiis?” nangutana kaniya ang iyang higala nga si Chaís.
“Oo,” miingon si Ian. “Apan nag-anam na kini ka maayo matag adlaw.”
“Makalakaw na ka?” Nangutana si Chaís.
“Wala ko kahibalo,” miingon si Ian.
“Dali, atong sulayan,” miingon si Chaís. Gitabangan niya si Ian sa pagbarug. Sa mainampingong paagi, gitikang ni Ian ang iyang tiil. Gilihok niya paabante ang iyang lawas. Nagbarug gihapon siya! Mao kini ang iyang unang lakang sa sobra usa ka bulan! Ang tanan namakpak.
“Nagpasabut kini nga makabalik na ka sa simbahan!” Miingon si Chaís.
Ug sakto siya. Sulod sa pipila pa ka semana, wala na magsakit ang bitiis ni Ian. Gitangtang sa mga doktor ang semento sa iyang bitiis ug gibutang hinoon kini og brace. Sa dihang miabut ang Dominggo, panahon na kadto alang sa programa sa Primary.
Panahon sa sakrament miting, milakaw si Ian ngadto sa atubangan sa chapel uban sa iyang mga higala. Tul-id siya nga mibarug ug mipahiyom sa iyang mama ug papa. Atol sa mga kanta, mikanta siya og kusog kutob sa iyang mahimo. Sa dihang turno na niya, mibarug siya diha sa mikropono ug mipaambit sa iyang pagpamatuod. Mapasalamaton siya sa iyang mga higala sa Primary. Ug nalipay siya nga nahimo gihapon siyang kabahin sa programa sa Primary.