Ang Pagsabut sa Plano sa Kaluwasan Mihatag Kanako og Kalinaw
Ang tagsulat nagpuyo sa Pilipinas.
Sa dihang ang akong mama nahiling nga adunay kanser nga dili na maayo, kagul-anan lamang ang akong nakita sa akong umaabut. Ug dayon mipaambit siya sa iyang pagpamatuod mahitungod sa plano sa kaluwasan.
Pipila ka tuig ang milabay, sa adlaw sa anibersaryo sa akong mga ginikanan, ang akong mama nahiling nga adunay stage 4 pancreatic cancer. Ang mga resulta sa iyang CT scan nagpakita nga ang iyang kanser naghulga sa iyang kinabuhi ug nagkaluya ang iyang lawas. Nianang higayuna akong nasayran nga dili na magdugay ang akong mama.
Dili ako andam niana. Akong napanan-awan kon unsa ang kinabuhi nga wala ang akong mama. Ang tanan ngitngit, mangiub, ug masulub-on. Wala nay kalipay o katawa—ug walay mainiton nga mga paggakos gikan ni mama nga makahupay kanako. Daw wala na gayuy kinabuhi.
Milabay ang mga bulan ug ang lawas sa akong mama mipadayon sa pagkaluya. Apan ang labing nakahingangha kanako mao ang iyang tinguha nga moadto sa simbahan, moapil sa among inadlaw nga pagtuon sa kasulatan, mohatag og mga leksyon sa among mga family home evening, ug gani mokatawa uban kanamo.
Usa ka adlaw, nangutana ko kaniya, “Wala ka ba mangutana sa Langitnong Amahan? Wala ka ba matingala nganong ikaw kinahanglang adunay kanser?” Mipahiyom ang akong mama ug mipaambit sa iyang pagpamatuod mahitungod sa plano sa kaluwasan. Miingon siya kanako nga kinahanglan ko nga makasabut sa plano sa kaluwasan aron mabati ang tinuod nga kalipay nga gihatag niini. Miingon siya nga kon nakasabut ako kon asa kita gikan, unsa ang atong katuyoan niini nga kinabuhi, ug asa kita paingon, akong masabtan nga magkauban kami kanunay, nga dili gayud siya mawala kanako. Miawhag siya kanako nga magpadayon sa pagpangandam alang sa misyon ug sa pagpaambit sa ebanghelyo ni Jesukristo ug sa plano sa kaluwasan ngadto sa uban aron makadawat usab sila sa mga panalangin sa kahupayan ug kalipay.
Nakaamgo ko nga sakto ang akong mama. Nganong mahadlok man akong mawad-an niya dinhi sa yuta kon nasayud ako nga kon mosunod lang ko sa akong mga pakigsaad ug motuman sa kabubut-on sa Amahan nga makita nako siya sa sunod nga kinabuhi? Mibati ko og kalinaw.
Paglabay sa mubong panahon, ang akong mama namatay. Panahon sa pagbilar para sa akong mama—nga usa ka pagsaulog sa iyang kinabuhi nga among gihimo sa wala pa siya gilubong—bisan og lisud kini ug naguol ako, ang tanan daw malinawon, ug mabati gihapon nako ang presensya sa akong mama. Bisan ang mga tawo sa akong palibut daw madasigon. Nasayud ko nga gibati nako ang tinuod nga panalangin sa pagsabut sa balaang plano sa Dios.
Wala madugay, sa dihang oras na nga dad-on ang akong mama sa sementeryo, usa ka batang lalaki miduol nako ug nangutana nganong wala ako maghilak. Nakahinumdom ko kon unsa ang akong hunahuna sa kamatayon sa akong mama kaniadto ug sa unsang paagi nga kagul-anan ug kasubo lamang ang akong nakita. Mipahiyom ko ug miluhod ngadto sa iyang gitas-on. Giingnan nako siya, “Nasayud ako nga makita nako pag-usab ang akong mama kon mopadayon ko sa pagsunod sa mga sugo sa Dios.” Mipahiyom usab ang bata, ug nasayud ko nga iyang gibati ang samang kalinaw nga akong gibati.
Wala na ang akong mama, apan ang kangitngit, kangiub, ug kasubo nga abi nako mopuno sa akong kinabuhi wala motumaw. Nanamilit ko kaniya ug gisultihan siya nga magkita kami sa sunod nga kinabuhi. Mibati ko og kahupayan bisan og namatyan. Usa kini ka panalangin nga gikan sa pagsabut sa plano sa kaluwasan.