ការបង្ហាញអំពីសេចក្តីជំនឿ
ហ្វាទូ ហ្គាមែនហ្គា
ខេត្តភាគខាងត្បូង ប្រទេស សៀរ៉ាឡេអូន
តាមរយៈកម្មវិធីអក្ខរកម្មដំណឹងល្អ ហ្វាទូពុំគ្រាន់តែរៀនចេះអាន និងសរសេរអក្សរប៉ុណ្ណោះទេ នាងថែមទាំងរៀនអំពីដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទៀតផង ។ ពីមុនចូលជាសមាជិកសាសនាចក្រ ហ្វាទូមានការពិបាកក្នុងការផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារនាង ។ ឥឡូវនាងមានជំនាញដែលបានអភិវឌ្ឍស្តីពីភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួន ហើយបើកអាជីវកម្មផ្ទាល់ខ្លួនរបស់នាង ដោយធ្វើ និងលក់ព្រំសិប្បកម្មដ៏ស្រស់ស្អាត ។ នាងក៏បម្រើជាប្រធានសមាគមសង្គ្រោះក្នុងសាខាផងដែរ ។
គ្រីស្ទីណា ស្ម៊ីធ ជាងថតរូប
ឪពុកខ្ញុំបានស្លាប់តាំងពីខ្ញុំនៅតូច ។ វាពិបាកណាស់ដែលគ្មានឪពុក ។ ម្តាយខ្ញុំបានព្យាយាមផ្គត់ផ្គង់គ្រួសាររបស់គាត់ តែគាត់គ្មានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់ដើម្បីផ្តល់ការអប់រំដល់ខ្ញុំទេ ។ ខ្ញុំខកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារខ្ញុំត្រូវឈប់រៀន ហើយខ្ញុំអត់ចេះអានអក្សរ ។ ម្តាយខ្ញុំ និងខ្ញុំបានព្យាយាមធ្វើកិច្ចការជាច្រើននៅក្នុងភូមិ ដូចជាធ្វើចម្ការ ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ខ្លួនយើង ។ យើងមានការលំបាកជាមួយគ្នាអស់រយៈពេលបួនឆ្នាំ ។
ទីបំផុត ខ្ញុំបានរៀបការ ហើយមានកូន ។ បីបួនឆ្នាំក្រោយមក ស្វាមីខ្ញុំបានស្លាប់ ហើយខ្ញុំមានការពិបាកធ្វើជាម្តាយទោល មើលថែកូនៗរបស់ខ្ញុំ ។
មិត្តភក្ដិរបស់ខ្ញុំបានជួបខ្ញុំ ហើយនិយាយថា « ឯងបានបាត់បង់ប្តីហើយ ។ ឥឡូវឯងកំពុងរងទុក្ខ ។ យើងចង់អញ្ជើញឯងឲ្យទៅព្រះវិហាររបស់យើងដើម្បីដឹងពីអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវអាចធ្វើសម្រាប់ឯងបាន » ។ ខ្ញុំបានតាមមិត្តភក្តិខ្ញុំទៅព្រះវិហារពួកគេ ។ ខ្ញុំក៏បានទៅព្រះវិហារផ្សេងៗទៀត ។
ថ្ងៃមួយ មានស្ត្រីម្នាក់នៅផ្ទះឆ្ងាយពីផ្ទះខ្ញុំពីរបីផ្ទះបានមកជួបខ្ញុំ ហើយនិយាយថា « ខ្ញុំមានព្រះវិហារមួយ ។ តើអ្នកនឹងមកព្រះវិហារខ្ញុំទេ ? »
ខ្ញុំបានឆ្លើយថា « អត់ទេ ខ្ញុំបានព្យាយាមទៅព្រះវិហារជាច្រើនហើយ ។
ស្ត្រីនោះបាននិយាយថា « ខ្ញុំចង់អញ្ជើញអ្នកឲ្យទៅព្រះវិហារខ្ញុំ » ។
ខ្ញុំបានសួរគាត់ថា « តើព្រះវិហាររបស់អ្នកឈ្មោះអ្វី ? »
« ព្រះវិហារខ្ញុំឈ្មោះសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ » ។
គាត់បានបញ្ចុះបញ្ចូលខ្ញុំឲ្យរៀនបន្ថែមទៀត ។ គាត់បានអញ្ជើញពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាឲ្យមកជួបខ្ញុំ ។ នៅថ្ងៃដំបូងដែលពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាបានមក នោះខ្ញុំបានហៅគ្រួសារខ្ញុំមកជុំគ្នា ។ ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាបានអង្គុយចុះ ហើយចាប់ផ្តើមបង្រៀនយើង ។
គ្រាដំបូងដែលខ្ញុំបានទៅព្រះវិហារ ខ្ញុំបានអង្គុយក្បែរស្ត្រីម្នាក់ច្រៀងចម្រៀងពីទំនុកតម្កើង ។ ខ្ញុំបានព្យាយាមយកចិត្តទុកដាក់ ប៉ុន្តែពុំចេះអានអក្សរទេ ។ ខ្ញុំថែមទាំងមិនយល់ពីអ្វីដែលនាងកំពុងច្រៀងទៀតផង ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ស្រងាកចិត្ត ។ ខ្ញុំបានប្រាប់ខ្លួនឯងថា « ខ្ញុំនឹងមិនមកព្រះវិហារនេះទៀតទេ » ។
ខ្ញុំបានប្រាប់ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាថា ខ្ញុំនឹងមិនទៅព្រះវិហារទៀតទេ ។ អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាម្នាក់បាននិយាយថា « ខ្ញុំមិនបង្ខំបងឲ្យធ្វើជាសមាជិកសាសនាចក្រនេះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំនឹងប្រាប់បងនូវការពិត ។ ប្រសិនបើបងចង់ដឹងថា សាសនាចក្រនេះពិត សូមបងអានព្រះគម្ពីរនេះ » ។ គាត់បានអោយព្រះគម្ពីរមរមនមកខ្ញុំ ។
ខ្ញុំបាននិយាយថា « អ្នកពុំអាចឲ្យសៀវភៅនេះមកខ្ញុំទេ ។ ខ្ញុំពុំបានរៀនសូត្រទេ ។ ខ្ញុំថែមទាំងមិនចេះអានអក្សរទៀតផង ។ ខ្ញុំពុំត្រូវការគម្ពីរអ្នកទេ » ។
ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាបានប្រាប់ខ្ញុំថា « កូនរបស់បងកំពុងរៀនអានអក្សរ ។ ពួកគេនឹងអានវាឲ្យបងស្តាប់ ហើយបងនឹងយល់ » ។
ខ្ញុំបាននិយាយថា « ខ្ញុំនឹងព្យាយាម ។
កូនស្រីខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមអានព្រះគម្ពីរមរមនឲ្យខ្ញុំស្តាប់ ហើយខ្ញុំបានទៅព្រះវិហារវិញម្តងទៀត ។ បងស្រីម្នាក់នៅព្រះវិហារបានមកជួបខ្ញុំ ហើយប្រាប់ខ្ញុំអំពីថ្នាក់រៀនមួយសម្រាប់អ្នកដែលពុំចេះអាន និងសរសេរអក្សរ ។ នាងបាននិយាយថា វាជាថ្នាក់រៀនអក្ខរកម្មដំណឹងល្អ ។
នាងបាននិយាយថា « យើងត្រូវការសិស្សចូលរៀន » ។
ខ្ញុំបាននិយាយថា « ខ្ញុំពិតជាចង់ចេះអាន និងសរសេរអក្សរណាស់ ។ ដូច្នេះខ្ញុំនឹងទៅរៀនថ្នាក់នោះ ! »
ពេលខ្ញុំចូលរៀនថ្នាក់នោះ ខ្ញុំបានរៀនអាន សរសេរ និងអ្វីៗកាន់តែច្រើនអំពីដំណឹងល្អ ។ កូនស្រីរបស់ខ្ញុំបានអានព្រះគម្ពីរមរមនឲ្យខ្ញុំស្តាប់បន្ថែមទៀត ។ ថ្ងៃមួយខ្ញុំបាននិយាយថា « នេះគឺជាព្រះបន្ទូលនៃព្រះ ។ ខ្ញុំមិនអាចបដិសេធវាបានទេ » ។ ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ។
មិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីខ្ញុំជ្រមុជទឹក ប្រធានសាខាបានហៅខ្ញុំ ហើយនិយាយថា « ស៊ិស្ទើរ ហ្គាមែនហ្គា ព្រះវិញ្ញាណបានដឹកនាំខ្ញុំឲ្យហៅអ្នកបម្រើជាប្រធានសមាគមសង្គ្រោះ » ។
ខ្ញុំបាននិយាយថា « ខ្ញុំពុំយល់អ្វីដែលប្រធាននិយាយទេ ។ ខ្ញុំអត់ចេះអានអក្សរ ខ្ញុំអត់ចេះសរសេរ ហើយប្រធានចង់ហៅខ្ញុំឬ ? ខ្ញុំដូចជាមិនយល់ទេប្រធាន ? »
គាត់បានពន្យល់ថា ខ្ញុំនឹងអញ្ជើញស្ត្រីមកព្រះវិហារ និយាយជាមួយពួកគេ ហើយជួយពួកគេ ។ ខ្ញុំបាននិយាយថា « ខ្ញុំអាចធ្វើកិច្ចការនោះដោយមានព្រះជួយ » ។
ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះមក មានរឿងជាច្រើនដែលបានកើតឡើងក្នុងជីវិតខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមអានតែពាក្យមានតួអក្សរពីរ បន្ទាប់មកពាក្យមានតួអក្សរបី ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានបន្តពីពាក្យមានតួអក្សរបីទៅបួន បន្ទាប់មកពីប្រាំទៅប្រាំមួយតួអក្សរក្នុងពាក្យ ។ ការណ៍នេះបានជួយខ្ញុំឲ្យបង្រៀនក្នុងថ្នាក់សមាគមសង្រ្គោះ ។
ប្រសិនបើមានអ្វីដែលខ្ញុំមិនយល់ ខ្ញុំសួររកជំនួយ ។ បញ្ហារបស់ខ្ញុំគឺការប្រកបពាក្យ ។ ខ្ញុំអត់ចេះរបៀបបញ្ចេញសំឡេងប្រកបពាក្យមួយចំនួន ប៉ុន្តែខ្ញុំបានទទួលជំនួយ ដូច្នេះខ្ញុំអាចយល់បាន ។ ពេលខ្ញុំកំពុងបង្រៀន ខ្ញុំបានសួរបងប្អូនស្រីម្នាក់នៅក្នុងថ្នាក់សមាគមសង្គ្រោះ ឲ្យជួយខ្ញុំនូវពាក្យណាដែលខ្ញុំពុំចេះ ។ នោះគឺជារបៀបដែលខ្ញុំបង្រៀននៅក្នុងថ្នាក់ ។ រាល់ពេលដែលខ្ញុំសូមជំនួយ ខ្ញុំរៀនបានកាន់តែច្រើន ។
ពីមុនខ្ញុំចូលជាសមាជិកព្រះវិហារ ខ្ញុំបានព្យាយាមរកប្រាក់ដោយការលក់ព្រំសិប្បកម្ម ប៉ុន្តែខ្ញុំគ្មានប្រាក់ទិញក្រណាត់ទេ ។ ខ្ញុំធ្លាប់ប្រាប់គេថា « ប្រសិនបើអ្នកត្រូវការចង់បានព្រំ សូមទៅទិញក្រណាត់ ហើយយកវាមកឲ្យខ្ញុំ នោះខ្ញុំនឹងធ្វើព្រំជូនអ្នក ។ អ្នកអាចបង់ប្រាក់ឲ្យខ្ញុំពេលខ្ញុំធ្វើរួច » ។
ឥឡូវខ្ញុំនៅទីនេះគឺនៅក្នុងសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ខ្ញុំបានរៀនអំពីភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួន ។ សាសនាចក្របានផ្តល់ការអត់ធ្មត់ច្រើនដល់ខ្ញុំ ដើម្បីរៀនអាន រៀនសរសេរ រៀននិយាយ ហើយព្យាយាមធ្វើកិច្ចការសម្រាប់ខ្លួនខ្ញុំដើម្បីមានភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួន ។ ឥឡូវនេះខ្ញុំទៅហាងដេរសម្លៀកបំពាក់ ហើយសូមកម្ទេចក្រណាត់នៅសល់ដែលពួកគេកាត់ចេញពីដុំក្រណាត់ និងធ្លាក់ទៅលើឥដ្ឋនោះ ។ ខ្ញុំទិញកម្ទេចក្រណាត់នោះក្នុងតម្លៃថោក ហើយប្រើវាដើម្បីធ្វើព្រំ ។ ឥឡូវនេះខ្ញុំលក់ដាច់បានច្រើនជាងខ្ញុំបានធ្វើពីមុន ។
ចាប់តាំងពីខ្ញុំចូលជាសមាជិកសាសនាចក្រមក ជីវិតខ្ញុំបានផ្លាស់ប្តូរ ។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមពីបាតដៃទទេរហូតដល់បានជាដុំកំភួន ! ខ្ញុំមានមោទនភាពចំពោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយខ្ញុំមានមោទនភាពចំពោះសាសនាចក្រទ្រង់ ។ ខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ។
ហ្វាទូបានរកឃើញកម្លាំងតាមរយៈដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដើម្បីធ្វើឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរដ៏វិជ្ជមានក្នុងជីវិតរបស់គាត់ ។ ការផ្លាស់ប្តូរមួយនោះគឺថា គាត់មានភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួនកាន់តែច្រើនឡើង ។ គាត់បានទទួលពរដោយមានសមត្ថភាពដើម្បីផ្គត់ផ្គង់សម្រាប់ខ្លួនគាត់ និងគ្រួសារគាត់ ។
ពរជ័យនៃអក្ខរកម្ម និងភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួនបានផ្តល់ឱកាសឲ្យហ្វាទូឈោងទៅជួយ និងចែកចាយអ្វីដែលគាត់បានរៀនជាមួយមនុស្សដទៃ ។
ទំនុកចិត្ត និងការទុកចិត្តលើព្រះបានកើតមានចំពោះហ្វាទូ ពេលគាត់ឱបក្រសោនូវឱកាសថ្មីដើម្បីបម្រើ ។ គាត់បាននិយាយថា « ខ្ញុំអាចធ្វើកិច្ចការនោះដោយមានព្រះ » ។