ការបំបែកឯកត្តកម្មពេលវេលា

ដោយ រីឆាត អិម ប៊ែរ៉ែត ជុញ្ញ័រ

អ្នកនិពន្ធរស់នៅរដ្ឋ កាលីហ្វូញ៉ា ស.រ.អា. នៅពេលជួបបទពិសោធន៍នេះ ។

វាគឺជារឿងអស្ចារ្យណាស់ដែលខ្ញុំអាចត្រឡប់ទៅផ្ទះ ដើម្បីចូលរួមពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹករបស់កូនស្រីខ្ញុំ ។

កូនស្រីរបស់ខ្ញុំទើបតែមានអាយុប្រាំបីឆ្នាំ ហើយនាងមានចិត្តរំភើបចង់ឲ្យខ្ញុំជ្រមុជទឹកឲ្យនាង ។ លោកតាលោកយាយរបស់នាងក៏មកចូលរួមក្នុងឱកាសដ៏ពិសេសនេះផងដែរ ដែលធ្វើឲ្យនាងកាន់តែរំភើបចិត្ត និង រំពឹងរង់ចាំគ្រានោះ ។ ប៉ុន្តែនៅពេលថ្ងៃដ៏ពិសេសនោះជិតឈានចូលមកដល់ ខ្ញុំហាក់បីដូចជាពុំអាចទៅចូលរួមក្នុងពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកនោះបានឡើយ ។

ការងាររបស់ខ្ញុំក្នុងនាមជាអ្នកបើកបរយន្តហោះសម្រាប់ទាហានអាកាស និងជាមន្ត្រីប្រតិបត្តិការជំនួយដល់ក្រុមយន្តហោះដែលហោះហើរជាមួយគ្នាកម្រនឹងមានការធុញទ្រាន់ណាស់ ប៉ុន្តែការធ្វើដំណើរនោះប្រែកាន់តែតានតឹងឡើង នៅពេលមន្ត្រីប្រតិបត្តិការរបស់ខ្ញុំបានចាកចេញទៅបំពេញការចាត់តាំងមួយផ្សេងទៀត ។ ខ្ញុំកំពុងបំពេញកិច្ចការបេសកកម្ម ដែលមានជាបន្តបន្ទាប់ ។ ខ្ញុំត្រូវបានបង្ខំចិត្តលុបចោលការបំពាក់បំប៉ន ពន្យារពេលក្នុងកិច្ចការមួយចំនួននៃក្រុមនាវិកយន្តហោះ ហើយលុបចោលវិស្សមកាល ដែលខ្ញុំបានគ្រោងទុកអស់ជាច្រើនខែមកហើយ ដើម្បីបង្កើតចំនួនហោះហើររបស់ក្រុម ដែលតម្រូវឲ្យធ្វើឡើង ។

ក្រុមទ័ពអាកាសត្រូវចេញដំណើរតាមលំដាប់នៃការហោះហើរចំនួន ២១ ថ្ងៃ ហើយមានឱកាសតិចតួចបំផុតក្នុងការត្រឡប់មកផ្ទះវិញមុនកំណត់ ។ ហើយនៅពេលមន្ត្រីប្រតិបត្តិការ និង មន្ត្រីជំនួយប្រតិបត្តិការម្នាក់ទៀតរបស់ខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅវិញ នោះស្ថានភាពបានក្លាយកាន់តែលំបាក ក្នុងការចាកចេញទៅចូលរួមព្រឹត្តិការណ៍គ្រួសារ ។ តើខ្ញុំអាចដកឃ្លាទៅបានយ៉ាងដូចម្តេច ខណៈដែលខ្ញុំត្រូវតម្រូវឲ្យលះបង់ជួយអ្នកដទៃជាច្រើននាក់ទៀតនោះ ?

ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាចិត្តខ្ញុំស្ទើរតែប្រេះបែកជាពីរ ។ ខ្ញុំតែងតែព្យាយាមដាក់គ្រួសារខ្ញុំជាអាទិភាពលើការងាររបស់ខ្ញុំជានិច្ច ប៉ុន្តែកាលៈទេសៈទាំងនេះពុំមែនជារឿងសាមញ្ញឡើយ ហើយខ្ញុំក៏មានករណីកិច្ចបម្រើប្រទេសជាតិរបស់ខ្ញុំផងដែរ ។ មន្ត្រីប្រតិបត្តិការរបស់ខ្ញុំពុំមែនជាសមាជិកសាសនាចក្រទេ ប៉ុន្តែបានយល់អំពីសារៈសំខាន់នៃព្រឹត្តិការណ៍នេះចំពោះគ្រួសារខ្ញុំ ហើយបានអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯង ។ បន្ទាប់ពីការអធិស្ឋាន និង ការពិភាក្សាជាមួយគ្រួសារយ៉ាងច្រើនមក ខ្ញុំបានធ្វើនូវរឿងដែលខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍ថាត្រឹមត្រូវ ហើយបានដាក់កាលវិភាគខ្លួនឯងថា ត្រូវចេញទៅបំពេញបេសកកម្មបន្ទាប់នោះ ។

នៅពេលក្រុមអាកាសយានិករបស់ខ្ញុំត្រូវបានបញ្ជាប្រាប់អំពីបេសកកម្ម ដែលត្រូវចាប់ផ្តើមនៅព្រឹកថ្ងៃចន្ទ វាហាក់បីដូចជាខ្ញុំគ្មានឱកាសនឹងត្រឡប់មកវិញ ចូលរួមពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកកូនស្រីរបស់ខ្ញុំនៅថ្ងៃសៅរ៍វិញឡើយ ។ យើងបានជិះយន្តហោះដឹកជញ្ជូនទៅកន្លែងយកសម្ភារៈ ក្រោយមកទៅបន្ទាយសម្រាក ជាកន្លែងដែលយើងតម្រូវឲ្យសម្រាកពីមុនបន្តការហោះហើរម្តងទៀត ។ ក្រោយមកទៀត យើងបានបន្តជិះយន្តហោះទៅកាន់ទីតាំងមួយផ្សេងទៀត ហើយសម្រាក បន្ទាប់មកដឹកសម្ភារៈទៅកាន់ទីតាំងឆ្ងាយៗ នៅពេលជិះយន្តហោះត្រឡប់មកវិញ យើងឈប់ដើម្បីឲ្យក្រុមអាកាសយានិកសម្រាកម្តងទៀត រួចត្រឡប់ទៅកន្លែងវិញ ដើម្បីប្រមូលសម្ភារៈបន្ថែមទៀត ហើយធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅទីកន្លែងវិញ ។ ជាធម្មតាវាចំណាយពេលយ៉ាងហោចណាស់ ប្រាំពីរថ្ងៃដើម្បីបញ្ចប់ការធ្វើដំណើរទាំងទៅទាំងមកសម្រាប់ការធ្វើដំណើរម្តង ប៉ុន្តែខ្ញុំបានដឹងថា គ្រួសារខ្ញុំបានអធិស្ឋានទូលសុំឲ្យខ្ញុំត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ។ សេចក្តីជំនឿ និង ការអធិស្ឋានរបស់ពួកគេបានជួយខ្ញុំឲ្យមានសេចក្តីជំនឿ ហើយវាប្រែយ៉ាងលឿន ឲ្យឃើញច្បាស់ថា នេះពុំមែនជាបេសកកម្មសាមញ្ញមួយឡើយ ។

ដំបូង ជំនួសឲ្យការឈប់មួយ ឬ ពីរថ្ងៃ បេសកកម្មរបស់យើងត្រូវបានចាត់ឲ្យទៅចាក់សាំងយន្តហោះលើអាកាស ហើយបន្តហោះហើរពុំឈប់ឡើយទៅកាន់ទីតាំងអន្តរជាតិដំបូងរបស់យើង ។ បន្ទាប់ពីការសម្រាកមួយរយៈតាមច្បាប់របស់អាកាសយានិកមក យើងត្រូវបានបញ្ជាឲ្យហោះហើរទៅបេសកកម្មមួយផ្សេងទៀត ដោយត្រូវទៅកាន់ទីតាំងចែកចាយសម្ភារៈនៅឆ្ងាយៗ ទាំងទៅទាំងមក ។ ការដាក់សម្ភារៈចុះពីយន្តហោះ និងការចាក់សាំងនៅគោលដៅរបស់យើងបានដំណើរការទៅយ៉ាងរលូន ហើយបន្ទាប់ពីការសម្រាកមួយរយៈរបស់ក្រុមអាកាសយានិកយើងម្តងទៀតមក យើងត្រូវបានបញ្ជាឲ្យត្រឡប់ទៅកាន់បន្ទាយរបស់យើងវិញ ។ យើងអាចទៅផ្ទះបានរយៈពេលមួយថ្ងៃ ឬពីរថ្ងៃដែរ !

ខ្ញុំមានចិត្តរីករាយប្រាប់គ្រួសាររបស់ខ្ញុំថា ខ្ញុំជិតបានទៅផ្ទះហើយ ។ ប៉ុន្តែក្រោយមកភរិយាខ្ញុំបានប្រាប់ខ្ញុំថា ពិធីបុណជ្រមុជទឹកបានប្តូរពីម៉ោង ៥ ល្ងាច ទៅម៉ោង ២ រសៀលវិញ ដើម្បីកុំឲ្យជាន់នឹងសកម្មភាពយុវវ័យស្តេក ។ ខ្ញុំបានទូរសព្ទទៅអ្នកគ្រប់គ្រងខាងការដឹកជញ្ជូនតាមយន្តហោះរបស់យើង ហើយបានពន្យល់ប្រាប់គាត់អំពីស្ថានភាពនោះ ។ បន្ទាប់ពីឈប់មួយសន្ទុះ គាត់បានតបថា យើងមានក្រុមអាកាសយានិកគ្រប់គ្រាន់ល្មម ដើម្បីពន្យារពេលការធ្វើដំណើរបន្ទាប់ទៀតរបស់យើងរហូតដល់ម៉ោង ៥ ល្ងាចថ្ងៃសៅរ៍ — គឺចំម៉ោងនៃពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក ដែលយើងបានដាក់កាលវិភាគកាលពីមុនថាចាប់ផ្តើមនៅម៉ោងនោះ ។

ពេលជិះយន្តហោះត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ខណៈយើងបើកយន្តហោះផុតជួរភ្នំក្បែរផ្ទះខ្ញុំ ខ្ញុំបានឃើញថា មានការសាកល្បងសេចក្តីជំនឿមួយបន្ថែមទៀត ៖ ពន្លឺភ្លើងនៅទីក្រុងនេះបានគ្របដណ្តប់ដោយអ័ព្ទ ។ វាជាសភាពមួយដែលពិបាកមើលខ្លាំងបំផុត ដែលខ្ញុំមិនដែលធ្លាប់បើកយន្តហោះចុះចតក្នុងសភាពបែបនេះទេ ។ ដោយបានបំពេញបញ្ជីការងាររបស់យើង រំពេចនោះយើងបានរៀបចំផែនការ ដើម្បីបង្វែរទិសដៅចុះចតនៅអាកាសយាន្តដ្ឋានមួយផ្សេងទៀតប្រសិនបើចាំបាច់ ហើយយើងបានបើកយន្តហោះចុះទៅក្រោមដើម្បីមើលស្ថានភាព ។

នៅពេលយើងបន្ទាបយន្តហោះទៅលើផ្លូវចុះចតនៅរយៈកម្ពស់ ៦០ ម៉ែត្រពីដី នោះអ័ព្ទបានហ៊ុមព័ទ្ធយន្តហោះយើងទាំងស្រុង ។ រំពេចនោះ មានពន្លឺភ្លើងមួយចាំងចេញមកពីផ្លូវយន្តហោះនៅពីមុខយើង នៅរយៈកម្ពស់ ៣៧ ម៉ែត្រ មួយសន្ទុះក្រោយមក ពួកយើងបានចុះចតដោយសុវត្ថិភាព ។ យើងគ្រប់គ្នាបានដកដង្ហើមដោយធូរក្នុងចិត្ត ។

រឿងកើតឡើងជាបន្តបន្ទាប់ ហាក់បីដូចជាគាប់ជួនគ្នាដែលមិនធ្លាប់កើតមានពីមុននោះ បានធ្វើឲ្យក្រុមអាកាសយានិករបស់ខ្ញុំអាចធ្វើដំណើរជាច្រើនជើងទៅកាន់ជ្រុងម្ខាងទៀតនៃពិភពលោកនេះ ហើយត្រឡប់មកវិញបានយ៉ាងលឿន ហើយខ្ញុំអាចទៅផ្ទះមួយរយៈពេលខ្លី ដែលចំនឹងពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹករបស់កូនស្រីខ្ញុំ ។ ដោយមានជំនួយពីព្រះអម្ចាស់ ខ្ញុំអាចបំពេញករណីកិច្ចខ្ញុំ ដើម្បីបម្រើប្រទេសខ្ញុំ ក្រុមអ្នកបើកយន្តហោះរបស់ខ្ញុំ ហើយសំខាន់បំផុតចំពោះក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ ។ ខណៈដែលព្រឹត្តិការណ៍នៃជីវិតអាចដំណើរការទៅមុខ ប្រសិនបើយើងត្រូវប្តូរកាលវិភាគបុណ្យជ្រមុជទឹករបស់កូនស្រីយើង នោះព្រះវរបិតាសួគ៌អនុញ្ញាតឲ្យយើងដឹងថា ទ្រង់ស្រឡាញ់ពួកយើង ហើយព្រះសណ្តាប់ការអធិស្ឋានរបស់យើង ។ ទ្រង់បានប្រទានការចងចាំអំពីអព្ភូតហេតុទាំងនោះដល់កូនស្រីរបស់ខ្ញុំ ដែលវាជាសាក្សីថា ទ្រង់ស្រឡាញ់នាង ហើយទាំងភរិយារបស់ខ្ញុំ និងខ្ញុំបានទទួលសាក្សីកាន់តែរឹងមាំថា « សូម្បីជាអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាសុំព្រះវរបិតាដោយនូវនាមយើង ដែលត្រឹមត្រូវ និងដោយជឿថា អ្នកនឹងបានទទួល មើលចុះ នឹងបានប្រទានដល់អ្នក » ( នីហ្វៃទី ៣ ១៨:២០ ) ។