ការទទួលបាន សេចក្តីសញ្ញា របស់ខ្ញុំមកវិញ
បន្ទាប់ពីជួបនូវបទពិសោធន៍បាត់បង់សេចក្តីសញ្ញា តាមរយៈការកាត់កាលចេញពីសាសនាចក្រ នោះខ្ញុំបានរៀនផ្តល់តម្លៃដល់សេចក្តីសញ្ញារបស់ខ្ញុំ ។
រចនារូបភាពដោយ ឌីលីន ម៉ាស្ស
ខ្ញុំត្រូវបានចិញ្ចឹមបីបាច់នៅក្នុងសាសនាចក្រ ហើយខ្ញុំបានជ្រមុជទឹក ព្រមទាំងទទួលការបញ្ជាក់ជាសមាជិកតាំងពីអាយុប្រាំបីឆ្នាំ ។ ដំណឹងល្អគឺជាបែបផែនមួយនៃជីវិតសម្រាប់ខ្ញុំ និងសម្រាប់មនុស្សជាច្រើនដែលនៅជុំវិញខ្ញុំ ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមានវត្តមានជារឿយៗនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។
នៅពេលខ្ញុំត្រូវបានកាត់កាលចេញពីសាសនាចក្រ នោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា វិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំស្ទើរតែបានចាកចេញពីខ្ញុំទាំងស្រុង ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ដំណើរការនៃការគិតរបស់ខ្ញុំត្រូវបានរំខាន ហើយយឺតយ៉ាវ ហើយការសម្រេចចិត្តរបស់ខ្ញុំមានភាពច្របូកច្របល់ និងការលំបាក ។ ខ្ញុំមានចិត្តរសាប់រសល់ និងពិបាកមានអារម្មណ៍សុខសាន្តក្នុងចិត្ត ។
ខ្ញុំពុំធ្លាប់ដឹងថា ការបាត់បង់សមាជិកភាពរបស់ខ្ញុំនឹងផ្លាស់ប្តូរជីវិតខ្ញុំទាំងស្រុងបែបណានោះទេ ។ ខ្ញុំពុំអាចស្លៀកសំលៀកបំពាក់បរិសុទ្ធ ឬ ចូលរួមព្រះវិហារបរិសុទ្ធបានទៀតឡើយ ។ ខ្ញុំពុំអាចថ្វាយដង្វាយមួយភាគក្នុងដប់ បម្រើក្នុងការហៅបម្រើ ទទួលទានសាក្រាម៉ង់ ឬ ថ្លែងទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំ ឬ អធិស្ឋាននៅឯព្រះវិហារបានឡើយ ។ ខ្ញុំគ្មានអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទៀតឡើយ ។ អ្វីដែលសំខាន់បំផុតនោះគឺថា ខ្ញុំគ្មានទំនាក់ទំនងក្នុងសេចក្តីសញ្ញាជាមួយព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់ខ្ញុំ តាមរយៈពិធីបរិសុទ្ធនានានៃបុណ្យជ្រមុជទឹក និង ព្រះវិហារបរិសុទ្ធឡើយ ។
ខ្ញុំបានអស់សង្ឃឹម ហើយភ័យខ្លាច ។ កាលនោះកូនទាំងបីរបស់ខ្ញុំមានអាយុ ១៦, ១៤, និង ១២ ឆ្នាំ ។ ពួកគេគឺជាកេរដំណែលរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំពិតជាចង់បន្សល់ទុកនូវកេរដំណែលនៃសេចក្តីសង្ឃឹមដល់ពួកគេជាខ្លាំង ។ ខ្ញុំបានអង្គុយជាមួយពួកគេ ហើយប្រាប់ពួកគេថា ប្រសិនបើខ្ញុំស្លាប់មុនខ្ញុំអាចទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកម្តងទៀត នោះខ្ញុំត្រូវការឲ្យពួកគេធ្វើពិធីបរិសុទ្ធទាំងនោះជំនួសខ្ញុំម្តងទៀត ឲ្យបានឆាប់តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន ។ ខ្ញុំភ័យខ្លាចថា ខ្ញុំគ្មានពរជ័យនៃការរក្សាសេចក្តីសញ្ញានៃពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹករបស់ខ្ញុំទៀតឡើយ ហើយខ្ញុំបារម្ភថា ខ្ញុំពុំអាចត្រូវបានលាងជម្រះឲ្យស្អាតជាថ្មីម្តងទៀតនោះទេ ។
ដំណើរត្រឡប់មកវិញរបស់ខ្ញុំ
ខ្ញុំពុំធ្លាប់សង្ស័យឡើយថា សាសនានេះពិត ហើយថាដំណឹងល្អគឺជារបៀបដែលខ្ញុំចង់រស់នៅតាម ដូច្នេះខ្ញុំបានបន្តទៅព្រះវិហារ ។ ខ្ញុំចង់ឲ្យព្រះវរបិតាសួគ៌ជ្រាបដឹងថា ខ្ញុំស្រឡាញ់ទ្រង់ ហើយថាខ្ញុំមានការសោកស្តាយចំពោះទង្វើរបស់ខ្ញុំខ្លាំងណាស់ ។ ខ្ញុំបានទៅព្រះវិហាររៀងរាល់សប្តាហ៍ ទោះបីវាជារឿងលំបាកយ៉ាងខ្លាំងក្តី ។ សមាជិកនៅវួដដូចជាគ្មានភាពសុខស្រួលនឹងវត្តមានរបស់ខ្ញុំនៅទីនោះឡើយ ហើយស្ទើរតែគ្មាននរណាម្នាក់និយាយរកខ្ញុំឡើយ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មានយុវនារីដ៏ពិសេសម្នាក់ដែលមានជំងឺគ្រាសគន្លងឈ្មោះ ហូលី គឺគួរឲ្យស្រឡាញ់ណាស់ ។ រៀងរាល់ថ្ងៃអាទិត្យ នៅពេលខ្ញុំដើរចូលទៅក្នុងសាលាជំនុំ នាងរត់មករកខ្ញុំ ឈោងដៃមកឱបខ្ញុំ ឱបខ្ញុំយ៉ាងណែន ហើយនិយាយថា « រីករាយដែលបានជួបអ៊ំ ! ក្មួយស្រឡាញ់អ៊ំស្រី ! » ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា នាងបានធ្វើសកម្មភាពជំនួសឲ្យព្រះអង្គសង្គ្រោះ ដោយធ្វើឲ្យខ្ញុំដឹងថាទ្រង់សព្វព្រះទ័យដែលខ្ញុំបានមកព្រះវិហារ ។
វាពិតជាមានការលំបាកណាស់ ដែលគេយកថាសសាក្រាម៉ង់ចេញពីខ្ញុំទៅដោយខ្ញុំពុំអាចទទួលទានវាបាន ព្រោះខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំពុំអាចទទួលបានពរជ័យនោះឡើយ ។ ការទទួលទានសាក្រាម៉ង់គឺជាពរជ័យមួយ ។ វាគឺជារឿងអស្ចារ្យណាស់ ដែលមានពរជ័យដើម្បីធ្វើឲ្យបានជ្រះស្អាត តាមរយៈព្រះចេស្តារបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ និង ពលិកម្មធួនរបស់ទ្រង់ ដើម្បីទទួលការអភ័យទោសពីអំពើបាប និង កំហុសរបស់យើងពីមួយសប្តាហ៍ទៅមួយសប្តាហ៍ និង ដើម្បីតាំងចិត្តជាថ្មីដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ និង ភាពស្មោះត្រង់ដល់សេចក្តីសញ្ញាដែលយើងបានធ្វើថា ចងចាំព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងជានិច្ច ហើយកាន់តាមព្រះបញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់ ។
ដោយសារការថ្វាយដង្វាយមួយភាគក្នុងដប់គឺជារឿងសំខាន់សម្រាប់ខ្ញុំ នោះខ្ញុំបានបើកគណនីធនាគារមួយ ហើយបានដាក់ប្រាក់ដង្វាយមួយភាគក្នុងដប់របស់ខ្ញុំនៅក្នុងគណនីនោះរៀងរាល់ខែ ។ ខ្ញុំត្រូវការឲ្យព្រះអម្ចាស់ជ្រាបដឹងថា ទោះបីជាទ្រង់ពុំអាចទទួលដង្វាយមួយភាគក្នុងដប់របស់ខ្ញុំក្នុងពេលនេះក្តី ខ្ញុំនៅតែចង់ថ្វាយដង្វាយនោះដល់ទ្រង់ ។ កាលនោះខ្ញុំនៅតែម្នាក់ឯង ហើយចិញ្ចឹមកូនស្រីជំទង់បីនាក់របស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំត្រូវការពរជ័យនៃការបង្ហាញចំពោះព្រះអម្ចាស់អំពីឆន្ទៈរបស់ខ្ញុំក្នុងការថ្វាយដង្វាយមួយភាគក្នុងដប់ ទោះបីជាខ្ញុំពុំអាចថ្វាយដង្វាយនោះចំពោះទ្រង់ក្តី ។ ខ្ញុំគ្មានការសង្ស័យឡើយថា យើងពិតជាទទួលបានពរយ៉ាងច្រើនអំពីការថ្វាយដង្វាយនេះ ។
ពរជ័យបានស្តារឡើងវិញ
ក្រោយពីការកាត់កាលចេញពីសាសនាចក្ររបស់ខ្ញុំ ជាងមួយឆ្នាំមក ខ្ញុំបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកឡើងវិញម្តងទៀត ។ ឱ វាគឺជាអារម្មណ៍ដ៏ធូរស្បើយអ្វីម៉្លេះ ពេលខ្ញុំក្រោកចេញពីទឹកមកវិញ ដោយដឹងថាឥឡូវនេះព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះអង្គគាំទ្ររបស់ខ្ញុំ ជាដៃគូខ្ញុំ ។ ទ្រង់បានបង់ថ្លៃសម្រាប់អំពើបាបរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបាននៅក្នុងទំនាក់ទំនងនៃសេចក្តីសញ្ញាជាថ្មីម្តងទៀតជាមួយទ្រង់ ។ ចិត្តខ្ញុំពោរពេញដោយអំណរគុណ !
ខ្ញុំបានទទួលអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធម្តងទៀត ។ ខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍នៃវត្តមានរបស់ទ្រង់គឺ ៖ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធត្រឡប់មកគង់នៅជាមួយខ្ញុំម្តងទៀត ! ខ្ញុំព្យាយាមយ៉ាងខ្លាំងមិនធ្វើឲ្យទ្រង់អាក់អន់ព្រះទ័យទៀតឡើយ ដើម្បីកុំឲ្យទ្រង់ចាកចេញពីខ្ញុំទៀត ។
ខ្ញុំបានបិទគណនីធនាគារដែលមានដង្វាយមួយភាគក្នុងដប់របស់ខ្ញុំនៅក្នុងនោះ ហើយបានសរសេរជាមូលប្បទានបត្រ ជូនទៅប៊ីស្សពរបស់ខ្ញុំដោយក្តីរំភើបរីករាយ ។
ប្រាំឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំអាចទទួលបានពរជ័យនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធរបស់ខ្ញុំឡើងវិញ ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាធូរស្បើយក្នុងចិត្ត និង មានអំណរគុណ ។ ខ្ញុំត្រូវបានឱបក្រសោបនៅក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់ និង ការការពារដោយអំណាចនៃសេចក្តីសញ្ញា ដែលខ្ញុំបានធ្វើនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធសារជាថ្មីម្តងទៀត ។
ឥឡូវនេះខ្ញុំបានផ្សារភ្ជាប់ជាមួយបុរសម្នាក់ដែលស្រឡាញ់គោរពខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏ស្រឡាញ់គោរពគាត់ ហើយពួកយើងទាំងអស់គ្នាធ្វើការរួមគ្នាយ៉ាងសកម្ម ក្នុងការស្ថាបនាឲ្យមានការផ្សារភ្ជាប់របស់យើង ជាទំនាក់ទំនងសេចក្តីសញ្ញាមួយដែលនឹងមានជាយូរអង្វែងអស់កល្បជានិច្ច ។
សេវកភាពនៃទោសកំហុស
អស់រយៈពេល ២០ ឆ្នាំតាំងពីគ្រានោះមក ជួនកាលខ្ញុំមានអារម្មណ៍អំពីការមានទោសកំហុសដ៏ធំនោះ មាននៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំ ហើយបណ្តាលឲ្យខ្ញុំគ្មានសុភមង្គល និងមានក្តីបារម្ភដ៏ធំធេង ។ ខ្ញុំបានឆ្ងល់ថាតើខ្ញុំបានប្រែចិត្តគ្រប់គ្រាន់ដែរឬទេ ហើយថាតើខ្ញុំពិតជាទទួលបានការអភ័យទោសដែរឬអត់ ។ កាលពីពីរបីឆ្នាំមុននេះ អារម្មណ៍ខ្ញុំហាក់ដូចជាត្រូវគ្នានឹងអារម្មណ៍ដែលអាលម៉ាជាកូនបានមាន ដូចបានពិពណ៌នានៅក្នុង អាលម៉ា ៣៦:១២–១៣ ៖
« ឪពុកត្រូវញាំញីដោយសេចក្ដីទុក្ខវេទនាដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ព្រោះព្រលឹងឪពុកត្រូវកើតទុក្ខជាអតិបរមា ហើយត្រូវញាំញីដោយអស់ទាំងអំពើបាបរបស់ឪពុក ។
« មែនហើយ ឪពុកបានចាំនូវអំពើបាប និងអំពើទុច្ចរិតទាំងអស់របស់ខ្លួន ដោយហេតុនេះហើយ ឪពុកត្រូវទទួលទោសដោយការឈឺចាប់នៃស្ថាននរក មែនហើយ ឪពុកបានឃើញថា ឪពុកបានបះបោរទាស់នឹងព្រះរបស់ឪពុក ហើយថា ឪពុកមិនបានកាន់តាមព្រះបញ្ញត្តិដ៏បរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់សោះ » ។
ថ្ងៃមួយខ្ញុំបានលុតជង្គង់ចុះអធិស្ឋាន ហើយទូលសួរទ្រង់ថា « ឱ ព្រះវរបិតាអើយ តើខ្ញុំម្ចាស់បានធ្វើគ្រប់គ្រាន់ហើយឬនៅ ? ខ្ញុំនឹងធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាង ដែលខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវធ្វើ ដើម្បីយកអារម្មណ៍នៃការមានទោសកំហុសនេះចេញពីខ្ញុំម្ចាស់ » ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំរង់ចាំ ហើយស្តាប់ពីចិត្តខ្ញុំ ។
ចម្លើយបានប្រាកដឡើងយ៉ាងច្បាស់ថា ៖ « កូនបានធ្វើគ្រប់គ្រាន់ហើយ » ។ ខ្ញុំបានពោរពេញដោយអំណរដ៏ពិតប្រាកដ ។ ខ្ញុំពុំអាចឈប់ញញឹមបានឡើយ ហើយបានយំទាំងរីករាយចិត្ត ។ ពេញមួយថ្ងៃនោះខ្ញុំបានពោរពេញដោយអំណរ ។ គ្រប់ទាំងសេចក្តីអាម៉ាស់ និងទោសកំហុសទាំងអស់បានរលាយបាត់អស់ ។
ជាថ្មីម្តងទៀតខ្ញុំបានពិចារណាអំពីបទពិសោធន៍របស់អាលម៉ាជាកូន ៖
« ឪពុកក៏ឈប់នឹកឃើញការឈឺចាប់ទៀត មែនហើយ ឪពុកក៏អស់កើតទុក្ខដោយការនឹកឃើញអំពើបាបរបស់ខ្លួនទៀត ។
ហើយ ឱ សេចក្ដីអំណរ និង រស្មីដ៏អស្ចារ្យដែលឪពុកបានឃើញ មែនហើយ ព្រលឹងឪពុកបានពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីអំណរលើសជាងការឈឺចាប់របស់ឪពុកទៅទៀត ! » ( អាលម៉ា ៣៦:១៩–២០ ) ។
ដំណើររបស់ខ្ញុំដើម្បីទទួលបានសមាជិកភាពនៅក្នុងសាសនាចក្រ និងទំនាក់ទំនងនៃសេចក្តីសញ្ញារបស់ខ្ញុំជាមួយព្រះអង្គសង្គ្រោះវិញ គឺជារឿងមួយដ៏សោកសៅ និងមេត្តាករុណា ។ ខ្ញុំបានចេញរួចផុតអំពីការសាកល្បងនេះ ដោយដឹងថាដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទមានតម្លៃខ្លាំងបំផុត ។ ខ្ញុំបានចំណាយពេលអស់ជាង ២០ ឆ្នាំដើម្បីយកឈ្នះលើសេចក្តីអាម៉ាស់ និងទោសកំហុសនៃការកាត់កាលចេញពីសាសនាចក្ររបស់ខ្ញុំ ហើយរកឃើញនូវកម្លាំង ដើម្បីចែកចាយបទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំជាមួយអ្នកដទៃ ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា បទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំបំផុសគំនិតអ្នកដទៃទៀត ឲ្យមានភាពក្លាហានក្នុងការផ្លាស់ប្តូរ ហើយឈោងទៅជួយដល់អស់អ្នកដែលចង់ផ្លាស់ប្តូរ ។ ខ្ញុំអាចឈរយ៉ាងរឹងប៉ឹង ហើយថ្លែងទីបន្ទាល់ដោយគ្មានសង្ស័យថា ដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទមានពិតប្រាកដមែន ។ ព្រះចេស្តារបស់ទ្រង់អាចផ្លាស់ប្តូរជីវិតរបស់អ្នក មិនត្រឹមតែឲ្យបានប្រសើរឡើងនោះទេ ថែមទាំងបានល្អបំផុតផងដែរ ។
ខ្ញុំស្រឡាញ់សមាជិកភាពរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងសាសនាចក្រយ៉ាងខ្លាំង ។ វាគឺជាអំណោយដែលពុំអាចកាត់ថ្លៃបាន ហើយជាពរជ័យដ៏អស្ចារ្យនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំពុំចង់បាត់បង់វាម្តងទៀតឡើយ ។