ភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួន និង ការសិក្សាដំណឹងល្អ
ពេលយើងក្លាយជាអ្នករៀនសូត្រដំណឹងល្អដែលមានភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួន នោះយើងដឹងអំពីរបៀបចិញ្ចឹមបីបាច់វិញ្ញាណរបស់យើង ហើយពង្រឹងទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយព្រះ ។
គ្រូបង្រៀនថ្នាក់មត្តេយ្យម្នាក់បានសង្កេតមើលក្មេងៗនៅក្នុងថ្នាក់របស់គាត់ អំឡុងពេលពួកគេគូរគំនូរ ។ ពេលគាត់ដើរចុះឡើង ដើម្បីមើលរូបគំនូររបស់ក្មេងម្នាក់ៗ នាងបានសួរក្មេងស្រីតូចម្នាក់ថា « តើកូនកំពុងគូររូបអ្វីហ្នឹង ? » ក្មេងស្រីនោះបានតបថា « ខ្ញុំកំពុងគូររូបព្រះ » ។ គ្រូបង្រៀននោះមានការភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ ហើយបាននិយាយថា « ប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់ដឹងថា ព្រះមានរូបរាងបែបណានោះទេ » ។ ក្មេងស្រីនោះបានតបវិញដោយគ្មានស្ទាក់ស្ទើរថា « បន្តិចទៀតនឹងឃើញហើយ » ។
តើវាមិនប្រពៃទេឬដើម្បីមានទំនុកចិត្តបែបនេះនោះ ? ប្រាកដណាស់ ព្រះវរបិតាសួគ៌សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងមានទំនុកចិត្តនៅក្នុងការចេះដឹងរបស់យើងអំពីទ្រង់ ។ ព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលប្រាប់យេរេមាថា យើងពុំគួរសរសើរតម្កើងទ្រង់នៅក្នុងប្រាជ្ញា ឬ នៅក្នុងកម្លាំង ឬ នៅក្នុងទ្រព្យសម្បត្តិរបស់យើងឡើយ ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា « ត្រូវឲ្យអួតតែពីសេចក្តីនេះវិញ គឺថាខ្លួនមានយោបល់ ហើយក៏ស្គាល់ដល់យើង » ( សូមមើល យេរេមា ៩:២៣–២៤ ) ។
ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ ( ឆ្នាំ ១៨០៥–៤៤ ) បានបង្រៀនថា « ព្រះពុំបានបើកសម្ដែងអ្វីណាក៏ដោយដល់ យ៉ូសែប នោះទេ ប៉ុន្តែទ្រង់នឹងធ្វើឲ្យពួកដប់ពីរនាក់បានដឹង ហើយសូម្បីតែដល់ពួកបរិសុទ្ធដ៏តូចបំផុតក៏អាចដឹងនូវការណ៍គ្រប់យ៉ាង បានលឿនបំផុតតាមដែលគេអាចទទួលយកវាបាន ដ្បិតថ្ងៃនោះត្រូវតែមកដល់ ពេលដែលគ្មាននរណាម្នាក់ត្រូវនិយាយទៅអ្នកជិតខាងគេថា ចូរអ្នករាល់គ្នាស្គាល់ព្រះអម្ចាស់ ដ្បិតទាំងអស់គ្នានឹងស្គាល់ទ្រង់ … តាំងពីអ្នកតូចបំផុតដល់អ្នកធំបំផុត » ។១
ការប្រែជាមានទំនុកចិត្តនៅក្នុងចំណេះដឹងរបស់យើងអំពីព្រះ ពុំអាចកើតមានឡើងដោយគ្មានការខិតខំផ្ទាល់ខ្លួននោះឡើយ ។ ឪពុកម្តាយ និង គ្រូបង្រៀនអាចជួយបាន ប៉ុន្តែយើងត្រូវក្លាយជាអ្នករៀនសូត្រដំណឹងល្អដែលមានភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួន ។ ដូចយើងរៀនអំពីរបៀបចិញ្ចឹមរូបកាយខាងសាច់ឈាមរបស់យើង ដើម្បីទ្រទ្រង់រាងកាយយើងយ៉ាងណាក្តី នោះយើងត្រូវរៀនអំពីរបៀបចិញ្ចឹមបីបាច់វិញ្ញាណរបស់យើង ដើម្បីទ្រទ្រង់វាផងដែរ ។
ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកហើយ សត្វរំពេនៅក្នុងទីក្រុង សេន អហ្គើស្ទីន រដ្ឋហ្លូរីដា ស.រ.អា. ជួបនូវភាពស្រេកឃ្លាន ។ អស់ជាច្រើនជំនាន់ សត្វរំពេបានរៀនពឹងផ្អែកលើកប៉ាល់នេសាទបង្គា ដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិតពួកគេដោយស៊ីសំណល់ដែលបោះចេញពីសំណាញ់ ។ ទីបំផុតអ្នកនេសាទបង្គាបានប្តូរចេញពីតំបន់នោះ ។ សត្វរំពេពុំបានរៀនអំពីរបៀបចាប់ត្រីដោយខ្លួនឯងឡើយ ហើយពួកវាក៏ពុំបានបង្រៀនកូនចៅរបស់វាអំពីរបៀបចាប់ត្រីផងដែរ ។ ហេតុដូច្នោះហើយ សត្វស្លាបធំៗស្រស់ស្អាតទាំងនោះបានងាប់ ទោះបីជាមានត្រីជាច្រើនរស់នៅក្នុងទឹកនៅជុំវិញពួកវាក្តី ។២
យើងពុំអាចបណ្តោយខ្លួនឲ្យដូចជាសត្វរំពេឡើយ ហើយយើងក៏ពុំអាចឲ្យកូនៗរបស់យើង ឆ្លងកាត់ក្នុងជីវិតនេះដោយពឹកផ្អែកលើពួកយើង ឬ អ្នកណាម្នាក់ សម្រាប់ចំណេះដឹងរបស់ពួកគេអំពីព្រះអម្ចាស់ឡើយ ។ ប្រធាន ម៉ារ៉ុន ជី រ៉មនី ( ឆ្នាំ ១៨៩៧–១៩៨៨ ) ជាទីប្រឹក្សាទីមួយ ក្នុងគណៈប្រធានទីមួយបានមានប្រសាសន៍ថា « កិច្ចខិតខំរបស់យើងគឺត្រូវដឹកនាំឆ្ពោះទៅរកការធ្វើឲ្យមនុស្សមានភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួនជានិច្ច » ។៣ ពេលយើងក្លាយជាអ្នករៀនសូត្រដំណឹងល្អដែលមានភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួន នោះយើងដឹងអំពីរបៀបចិញ្ចឹមបីបាច់វិញ្ញាណរបស់យើង ហើយពង្រឹងទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយព្រះ ។
ប្រធាន ប៊យដ៏ ឃេ ផាកកឺ ( ឆ្នាំ ១៩២៤–២០១៥ ) ប្រធានកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានបង្រៀនថា « ភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួនខាងវិញ្ញាណគឺជាអំណាចទ្រទ្រង់នៅក្នុងសាសនាចក្រនេះ ។ ប្រសិនបើយើងលួចយកអំណាចនោះពីអ្នក តើអ្នកអាចទទួលវិវរណៈថាមានព្យាការីម្នាក់របស់ព្រះយ៉ាងដូចម្តេច ? តើអ្នកអាចទទួលចម្លើយចំពោះការអធិស្ឋានយ៉ាងដូចម្តេច ? តើអ្នកអាច ដឹង ដោយរបៀបណា ? ប្រសិនបើយើងប្រញាប់ឆ្លើយសំណួរទាំងអស់របស់អ្នក ហើយផ្តល់មធ្យោបាយជាច្រើន ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាទាំងអស់របស់អ្នក នោះយើងអាចធ្វើឲ្យអ្នកទន់ខ្សោយ ពុំមែនពង្រឹងដល់អ្នកឡើយ » ។៤
អំឡុងពេលយើងរីករាយនឹងការរៀនសូត្រ ហើយទទួលការបំផុសគំនិតនៅព្រះវិហារ នោះយើងពុំអាចពឹងផ្អែកតែខ្លួនយើងលើរឿងនោះ សម្រាប់ការចិញ្ចឹមបីបាច់ខាងវិញ្ញាណរបស់យើងឡើយ ។ ប្រធាន ចច អ័លប៊ើត ស៊្មីធ ( ឆ្នាំ ១៨៧០–១៩៥១ ) បានពន្យល់ថា « ខ្ញុំខ្លាចថា ក្នុងនាមជាសមាជិកសាសនាចក្រ យើងពឹងផ្អែកខ្លាំងពេកលើអង្គការជំនួយ និងលើដំបូន្មាន និងការប្រឹក្សាពីអស់អ្នកដែលពុំមែនជាសមាជិកគ្រួសារយើងផ្ទាល់ ។ យើងធ្លាប់បានឮពរជ័យជាច្រើនថា ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានដល់យើងនៅក្នុងបញ្ជីពិសិដ្ឋ ដែលបានរក្សាទុករហូតដល់ជំនាន់របស់យើងនេះ ហើយវាមាននូវដំបូន្មាន និងការប្រឹក្សាមកពីព្រះវរបិតាដែលជ្រាបដឹងពីអ្វីៗទាំងអស់ ។ វាហាក់បីដូចជាចម្លែកដែលសមាជិកជាច្រើនរបស់យើង … ខ្វះនូវការយល់ដឹងអំពីមាតិកានៃបញ្ជីពិសិដ្ឋទាំងនេះ » ។៥
ខ្ញុំរីករាយនឹងការរៀនសូត្រដំណឹងល្អនៅព្រះវិហារ ប៉ុន្តែខ្ញុំកាន់តែមានចិត្តរំភើបអំពីដំណឹងល្អ នៅពេលខ្ញុំឃើញការយល់ដឹងដែលបានបំផុសគំនិតខ្ញុំ ក្នុងអំឡុងពេលការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំ ។ គ្មានអ្វីដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំរំភើបចិត្ត ជាងការស្វែងរករតនៈសម្បត្តិតូចមួយនៃសេចក្តីពិត នៅក្នុងព្រះគម្ពីរដែលបំភ្លឺការយល់ដឹងរបស់ខ្ញុំ ហើយផ្តល់ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះអម្ចាស់ដល់ខ្ញុំឡើយ ។
រៀនពីរបៀបដើម្បីរៀនសូត្រ
នៅពេលខ្ញុំត្រឡប់មកពីបេសកកម្មវិញ ខ្ញុំបានឃើញថា វាសំខាន់ណាស់ដែលខ្ញុំត្រូវចូលរួមការប្រជុំពិសេស និង ការប្រជុំធម្មនិដ្ឋានស្ទើរតែរៀងរាល់សប្តាហ៍ ដើម្បីរក្សាជីវភាពខាងវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំ ។ អ្នកឡើងនិយាយបានផ្តល់ការយល់ដឹងអំពីដំណឹងល្អរបស់ពួកគេដល់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំមានអំណរគុណអំពីរបៀបដែលខ្ញុំបានទទួលអារម្មណ៍ពីការយល់ដឹងទាំងនោះ ។ ខ្ញុំបានសិក្សា និង បង្រៀនដំណឹងល្អរយៈពេលពីរឆ្នាំ ប៉ុន្តែខ្ញុំហាក់បីដូចជាគ្មានជំនាញចាំបាច់ណា ដើម្បីចម្អែតវិញ្ញាណខ្ញុំតាមរបៀបសិក្សាធម្មតានោះឡើយ ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែអានព្រះគម្ពីរ ហើយពុំសូវស្រាវជ្រាវខគម្ពីរនោះដោយឧស្សាហ៍ព្យាយាមឡើយ ។
ការសិក្សាដំណឹងល្អគឺស្រដៀងគ្នាទៅនឹងការៀនផាត់ពណ៌រូបភាពដែរ ។ វាពុំអាចកើតឡើងដោយឯកឯង ឬ ជាទម្លាប់សាមញ្ញសម្រាប់មនុស្សគ្រប់រូបឡើយ ។ យើងពុំមែនគិតអំពីការផ្តល់ក្តារលាបពណ៌មួយដល់នរណាម្នាក់ ហើយរំពឹងថាបុគ្គលនោះអាចប្រែក្លាយជាវិចិត្រករភ្លាមនោះឡើយ ។ ការក្លាយជាអ្នករៀនសូត្រដំណឹងល្អដែលមានភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួនគឺដូចគ្នា ។ យើងពុំអាចរំពឹងថា មើលឃើញការយល់ដឹងអស្ចារ្យតាមរបៀបសិក្សាធម្មតានោះឡើយ ប្រសិនបើយើងមិនរៀនជំនាញសិក្សាដំណឹងល្អគ្រឹះមួយចំនួននោះ ។ ប្រធាន ផាកកឺ បានពន្យល់ថាព្រះគម្ពីរ « មាននូវភាពពោរពេញនៃដំណឹងល្អដ៏អស់កល្បជានិច្ច ជាចំណេះដឹងអស់កល្ប ។ ប៉ុន្តែមនុស្សត្រូវរៀនប្រើខគម្ពីរទាំងនោះ ឬ ការស្រាវជ្រាវនោះនឹងអាចបំបាក់ទឹកចិត្តពួកគេ » ។៦
នោះជារបៀបដែលវាបានកើតឡើងដល់ខ្ញុំ — ការបាក់ទឹកចិត្ត — នាគ្រាដំបូងដែលខ្ញុំព្យាយាមស្វែងយល់អំពីអត្ថន័យ និងការណែនាំមកពីការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ។ ដូច្នេះខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមវិភាគពីរបៀបដែលអ្នកឡើងនិយាយទទួលបានការយល់ដឹងរបស់ពួកគេ ។ វាត្រូវការពេលច្រើន ប៉ុន្តែទីបំផុតខ្ញុំបានឃើញអំពីរបៀបដែលពួកគេ បានដកស្រង់សេចក្តីថ្លែងការណ៍ជាក់លាក់នៃគោលលទ្ធិមកពីព្រះគម្ពីរ របៀបដែលពួកគេរកឃើញការបង្រៀនប្រកបដោយអត្ថន័យអំពីព្រះអង្គសង្គ្រោះចេញមកពីខគម្ពីរ របៀបដែលពួកគេបង្ហាញអំពីគោលការណ៍ដឹកនាំជីវិតចេញមកពីឃ្លាក្នុងព្រះគម្ពីរ របៀបដែលពួកគេបកស្រាយអំពីនិមិត្តសញ្ញា និង របៀបដែលពួកគេផ្សារភ្ជាប់ការបង្រៀនរបស់ព្យាការី និងសាវកទៅនឹងខគម្ពីរជាក់លាក់មួយចំនួន ។
នៅពេលខ្ញុំបន្តសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់ខ្ញុំ ព្រមទាំងការបង្រៀនរបស់ព្យាការី និង ពួកសាវក នោះខ្ញុំបានឃើញថា ខ្ញុំមានសំណួរដូចជា ៖
-
តើមានគោលលទ្ធិអ្វីដែលបានបង្រៀននៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះ ហើយខ្ញុំបានរៀនអ្វីខ្លះអំពីគោលលទ្ធិនោះ ?
-
តើនៅទីណា និងកន្លែងណាដែលខ្ញុំបានឃើញថាគោលការណ៍នៃដំណឹងល្អនេះ ត្រូវបានយកមកអនុវត្តយ៉ាងមានប្រសិទ្ធភាពនោះ ?
-
តើខ្ញុំរៀនអ្វីខ្លះអំពីព្រះវរបិតាសួគ៌ និងផែនការរបស់ទ្រង់សម្រាប់សុភមង្គលរបស់ខ្ញុំ ?
-
តើខ្ញុំរៀនអ្វីខ្លះអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ?
-
តើព្រះអម្ចាស់មានព្រះទ័យឲ្យខ្ញុំរៀនអ្វីខ្លះពីខគម្ពីរនេះ ?
-
តើការបំផុសគំនិត និងអារម្មណ៍បែបណាខ្លះដែលខ្ញុំកំពុងតែទទួល នៅពេលខ្ញុំបានអានខគម្ពីរនេះ ?
-
តើមានអ្វីនៅក្នុងខគម្ពីរនេះដែលជួយខ្ញុំដោះស្រាយបញ្ហាក្នុងជីវិតខ្ញុំនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ?
-
តើខ្ញុំរៀនបានអ្វីខ្លះ ដែលនឹងជួយខ្ញុំឲ្យរស់នៅពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ?
គ្រូបង្រៀនដ៏មានឥទ្ធិពល និងមានការបញ្ចុះបញ្ចូល
នៅពេលខ្ញុំប្តូររបៀបសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់ខ្ញុំ នោះការបង្រៀនរបស់ខ្ញុំក៏ផ្លាស់ប្តូរដែរ ។ ខ្ញុំប្រែកាន់តែមានចំណាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងឡើង ក្នុងការជួយមនុស្សឲ្យស្វែងរកសេចក្តីពិតនៃដំណឹងល្អ ដែលនឹងដឹកនាំពួកគេ ជាងខ្ញុំឈរនៅទីនោះប្រាប់ពួកគេអំពីអត្ថន័យនៃខគម្ពីរទាំងនោះមានន័យយ៉ាងណាចំពោះខ្ញុំ ។៧ វាធ្វើឲ្យខ្ញុំក្តុកក្តួលក្នុងចិត្តក្នុងការឃើញអំណរដែលមនុស្សដទៃមាន ពេលពួកគេរកឃើញអ្វីមួយថ្មី ។ វាគឺជាបទពិសោធន៍ដ៏ស្កប់ចិត្តបំផុតនៃបទពិសោធន៍ក្នុងការបង្រៀនរបស់ខ្ញុំ ។
ខ្ញុំក៏បានឃើញផងដែរថា ពេលខ្ញុំជួយអស់អ្នកដែលខ្ញុំបានបង្រៀន ដោយប្រើប្រាស់ជំនាញ និងសំណួរខាងលើដោយខ្ជាប់ខ្ជួន នោះសមត្ថភាពរបស់ពួកគេក្នុងការក្លាយជាអ្នករៀនសូត្រដំណឹងល្អដែលមានភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួន បានរីកចម្រើនខ្លាំងឡើង ។ ពួកគេពុំចាំបាច់ត្រូវឆ្លងកាត់ដំណើរការវែងឆ្ងាយដូចខ្ញុំបានធ្វើឡើយ ។
ការរៀនសូត្រកើតឡើងមុនការបង្រៀន ហើយអ្នករៀនសូត្រល្អក្លាយជាគ្រូបង្រៀន ដែលបំផុសគំនិតខាងវិញ្ញាណកាន់តែខ្លាំង ។ ព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលថា « ចូរកុំខំប្រកាសព្រះបន្ទូលរបស់យើងឡើយ ប៉ុន្តែចូរខំព្យាយាម ដើម្បីឲ្យបានព្រះបន្ទូលរបស់យើងជាមុនសិនចុះ ហើយខណៈនោះ អណ្តាតរបស់អ្នកនឹងបានធូរ ពេលនោះ បើសិនជាអ្នកមានប្រាថ្នា នោះអ្នកនឹងបានព្រះវិញ្ញាណរបស់យើង និង ព្រះបន្ទូលរបស់យើង មែនហើយ គឺជាព្រះចេស្តានៃព្រះ ដើម្បីបញ្ចុះបញ្ចូលមនុស្សលោក » ( គ. និង ស. ១១:២១ ) ។ តើមាននរណាដែលពុំចង់បានពរជ័យដ៏មហស្ចារ្យនោះ !
អែលឌើរ ដេវីឌ អេ បែដណា ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានគូសបញ្ជាក់អំពីតម្រូវការ ដើម្បីរីកចម្រើនសម្រាប់ពួកយើងដើម្បីក្លាយជាអ្នករៀនសូត្រដំណឹងល្អដែលមានភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួន ៖
« ខ្ញុំសង្ស័យថា យើងសង្កត់ធ្ងន់ និងដឹងច្រើនអំពីរបៀបបង្រៀនរបស់គ្រូតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ជាងយើងសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើរបៀបដែលអ្នករៀន ត្រូវរៀនដោយសេចក្តីជំនឿ ។ ប្រាកដណាស់ គោលការណ៍ និងដំណើរការទាំងការបង្រៀន និងការរៀនសូត្រគឺជាភាពចាំបាច់នៃវិញ្ញាណ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅពេលយើងរៀបចំខ្លួនសម្រាប់ពេលអនាគត ហើយរំពឹងគិតទុកជាមុនអំពីពិភពលោកនេះដែលយើងនឹងរស់នៅថា តើវាកាន់តែស្មុគស្មាញ និងការច្របូកច្របល់ខ្លាំងប៉ុណ្ណា នោះខ្ញុំជឿថា វានឹងចាំបាច់សម្រាប់ពួកយើងទាំងអស់គ្នាឲ្យបង្កើនសមត្ថភាពរបស់យើង ក្នុងការស្វែងរកការរៀនសូត្រដោយសេចក្តីជំនឿ ។ …
« ទីបំផុត ការទទួលខុសត្រូវដើម្បីរៀនសូត្រដោយសេចក្ដីជំនឿ ហើយអនុវត្តសេចក្តីពិតខាងវិញ្ញាណធ្លាក់មកលើយើងម្នាក់ៗ ។ នេះគឺជាការកើនឡើងនៃការទទួលខុសត្រូវដ៏ខ្លាំង និងចាំបាច់នៅក្នុងពិភពលោកដែលយើងកំពុងរស់នៅ និងបន្តរស់នៅនេះ ។ អ្វីដែលយើងរៀន របៀបដែលយើងរៀន និងពេលវេលាដែលយើងរៀនត្រូវបានគាំទ្រដោយ គ្រូបង្វឹក វិធីសាស្ត្រនៃការបង្ហាញមេរៀន ឬ ទម្រង់នៃប្រធានបទ ឬ មេរៀនជាក់លាក់ណាមួយ — ប៉ុន្តែពុំមែនពឹងផ្អែកទាំងស្រុងទៅលើអ្វីទាំងនេះសុទ្ធសាធនោះទេ » ។៨
ពរជ័យនៃការរៀនសូត្រដែលមានភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួន
ប្រាកដណាស់ យើងមានពរដោយបានទទួលការបង្រៀនដ៏បំផុសគំនិតពីឪពុកម្តាយ និង គ្រូបង្រៀននៅសាសនាចក្រ ប៉ុន្តែអ្វីដែលកាន់តែសំខាន់នោះគឺការរៀនសូត្រដើម្បីបំផុសគំនិតដល់ខ្លួនយើង ។ ពេលយើងក្លាយជាអ្នករៀនសូត្រដំណឹងល្អដែលមានភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួន នោះយើងអាចនាំឲ្យខ្លួនយើងទទួលវិវរណៈផ្ទាល់ខ្លួនកាន់តែប្រសើរឡើង ។ អ្នករៀនសូត្រដំណឹងល្អដែលមានភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួន ពុំចាំបាច់ត្រូវលើកទឹកចិត្តឲ្យសិក្សាជាទៀងទាត់ ដែលហួសពីការដឹងថា ពេលពួកគេសិក្សានៅពេលក្រោយទៀតនោះពួកគេត្រូវបានស្អាងឡើងជាងការធុញទ្រាន់ឡើយ ។ អ្នករៀនសូត្រដំណឹងល្អដែលមានភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួន ក៏ប្រដាប់នូវឧបករណ៍ដើម្បីគេចផុតពីការវាយប្រយុទ្ធដ៏កាចសាហាវនៃគំនិតខុសឆ្គង ដែលជាទូទៅត្រូវបានទទួលយកដោយសង្គមរបស់យើងក្នុងសតវត្សរ៍ទី ២១ នេះ ។
យ៉ាងហោចណាស់ មានការសន្យាមួយរបស់ព្រះអម្ចាស់ហាក់បីដូចជាមានអត្ថន័យធំធេងសម្រាប់ អ្នករៀនសូត្រដំណឹងល្អដែលមានភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួន ៖ « អស់អ្នកណាដែលរក្សាពាក្យខ្ញុំទុក នោះនឹងមិនត្រូវបញ្ឆោតឡើយ » ( យ៉ូសែប ស៊្មីធ — ម៉ាថាយ ១:៣៧ ) ។
ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន បានសន្យាថា « ប្រសិនបើអ្នកសិក្សាព្រះគម្ពីរ ដោយចិត្តឧស្សាហ៍ព្យាយាម នោះអំណាចរបស់អ្នកដើម្បីជៀសវាងពីការល្បួង និង ដើម្បីទទួលការដឹកនាំពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៅក្នុងកិច្ចការដែលអ្នកធ្វើនឹងមានការកើនឡើង » ។៩
អ្នករៀនសូត្រដំណឹងល្អដែលមានភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួន ទទួលបទពិសោធន៍នៃការសន្យារបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ៖
« បើអ្នកណាស្រេក ចូរឲ្យអ្នកនោះមកឯខ្ញុំ ហើយផឹកចុះ ។
អ្នកណាដែលជឿដល់ខ្ញុំ នោះនឹងមានទន្លេទឹករស់ហូរចេញពីពោះខ្លួនមក ដូចជាគម្ពីរសម្តែងហើយ » ( យ៉ូហាន ៧:៣៧–៣៨ ) ។
មានគោលការណ៍ជាច្រើនទៀត ដែលខ្ញុំមិនទាន់យល់នៅឡើយ ប៉ុន្តែការក្លាយជាអ្នករៀនសូត្រដំណឹងល្អដែលមានភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួន គឺជារឿងដ៏អស្ចារ្យបំផុតមួយដែលខ្ញុំបានធ្វើ ។ វាបានផ្តល់ពរដល់គ្រប់ទិដ្ឋភាពទាំងអស់នៃជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។