ទីប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ដ៏ ស្មោះត្រង់
ខ្ញុំបានរៀនមេរៀនដ៏មានតម្លៃមួយអំពី « ការលើកនៅកន្លែងដែលអ្នកឈរ » ចេញពីសង្ឃជាន់ខ្ពស់ដ៏ស្មោះត្រង់ម្នាក់នៅក្នុងប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ ។
នៅក្នុងខែតុលា ឆ្នាំ ២០០៨ នៅពេលខ្ញុំកំពុងស្តាប់ការចាក់ផ្សាយសម័យប្រជុំបព្វជិតភាពនៃសន្និសីទទូទៅ ប្រធាន ឌៀថើរ អេស្វ អុជដូហ្វ ទីប្រឹក្សាទីពីក្នុងគណៈប្រធានទីមួយ បានចាប់ផ្តើមមានប្រសាសន៍អំពីការបម្រើនៅក្នុងសាសនាចក្រ ។ លោកបាននិទានដំណើររឿងអំពីរបៀបដែលលោក និងបងប្អូនប្រុសមួយចំនួនផ្សេងទៀតបានព្យាយាមរំកិលព្យាណូដ៏ធ្ងន់មួយ ។ នៅពេលការខិតខំនោះពុំបានសម្រេច មានបុរសម្នាក់បានប្រាប់ពួកគេឲ្យឈរនៅក្បែរគ្នា ហើយ « លើកនៅកន្លែងដែលអ្នកឈរ » ។១
ប្រធាន អុជដូហ្វ បានបន្តមានប្រសាន៍អំពីការបម្រើនៅក្នុងសាសនា ទោះជាអ្នកហៅឲ្យបម្រើក្នុងតួនាទីណាក្តី ។ មនុស្សមួយចំនួនមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេអាចបម្រើបានប្រសើរជាង ប្រសិនបើពួកគេត្រូវបានហៅឲ្យធ្វើកិច្ចការនានា ដែលសមស្របទៅនឹងទេពកោសល្យពិសេសរបស់ពួកគេ ។ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា « គ្មានការហៅណានៅក្រោមសមត្ថភាពយើងឡើយ ។ គ្រប់ការហៅទាំងអស់ផ្តល់ឱកាសបម្រើ និងរីកចម្រើន » ។២
ដូចប្រធាន អុជដូហ្វ មានប្រសាសន៍ថា ខ្ញុំគិតអំពីគ្រាមួយ ដែលខ្ញុំបានជួបសមាជិកសាសនាចក្រម្នាក់ដែលមិនចេះអួតខ្លួន ដែលមានឆន្ទៈលើកនៅកន្លែងណាដែលគាត់កំពុងឈរ ។
ក្នុងឆ្នាំ ១៩៨៥ ខ្ញុំបាននៅស្ថានីយមួយក្នុងនាមជាមន្ត្រីទាហានកងទ័ពអាមេរិកនៅក្នុងទីក្រុងតូចមួយក្នុងប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ ។ ខ្ញុំបានបម្រើបេសកកម្មនៅក្នុងប្រទេសអាល្លឺម៉ង់កាលពី ១០ ឆ្នាំមុន ។ នៅពេលទៅដល់ទីនោះក្នុងឆ្នាំ ១៩៨៣ ក្នុងនាមជានាយទាហានមួយរូប ជាមួយភរិយារបស់ខ្ញុំ ដេប្រា និង កូនស្រីពីរនាក់ទៀតរបស់ខ្ញុំ នោះយើងបានចាប់ផ្តើមចូលរួមសាខាមួយសម្រាប់ពួកទាហាន ដែលមានសមាជិករឹងមាំប្រហែលជា ១០០ នាក់ ។ ពីរឆ្នាំក្រោយមក យើងបានសម្រេចចិត្តដាក់កាយដាក់ចិត្តរបស់យើងទៅក្នុងវប្បធម៌របស់ពួកអាល្លឺម៉ង់ ហើយបានចាប់ផ្តើមចូលរួមនៅក្នុងសាខាតូចមួយឈ្មោះ ប៊ែត គ្រើណាឆ ដែលមានសមាជិក ១២ នាក់ ។
បន្ទាប់ពីយើងបានចាប់ផ្តើមចូលរួមនៅទីនោះបានប្រហែលពីរសប្តាហ៍មក យើងបានកត់សម្គាល់ឃើញបុរសចំណូលថ្មីម្នាក់នៅទីនោះ ។ គាត់មានអាយុប្រហែល ៤០ ឆ្នាំជាង ហើយយើងដឹងថាគាត់គឺជាទីប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ដែលបានចាត់មកសាខារបស់យើង ។ គាត់ពុំបានមកទីនោះដើម្បីដឹកនាំកិច្ចការស្តេកឡើយ គឺគ្រាន់តែមកទស្សនា ។ យើងបាននិយាយគ្នាខ្លះៗដែរបន្ទាប់ពីព្រះវិហារចប់ ហើយយើងបានលាគ្នា ខ្ញុំស្មានថាយើងនឹងជួបគាត់ម្តងទៀតនៅប្រាំមួយខែក្រោយ ។
សប្តាហ៍បន្ទាប់មក ទីប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់នោះបានមកសាខានោះម្តងទៀត ។ ខ្ញុំបានដឹងថា គាត់រស់នៅឆ្ងាយពីទីក្រុងតូចរបស់យើងនេះដោយត្រូវធ្វើដំណើរប្រហែលជាមួយម៉ោង ។ អំឡុងពេលនៃការហៅបម្រើរបស់គាត់ក្នុងនាមជាទីប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ នោះគាត់បានមកសាខារបស់យើងពីរ ឬ បីដងក្នុងមួយខែ ។ គាត់ជាមនុស្សរួសរាយ មិនអួតអាង ហើយលើកទឹកចិត្តគេ ។ គាត់តែងតែនិយាយជាមួយសមាជិកគ្រប់គ្នានៅក្នុងសាខានោះ ។ ហើយដោយសារវាជាសាខាតូចមួយ នោះគាត់ត្រូវបានស្នើសុំឲ្យនិយាយលើវេទិកាជាញឹកញាប់ ។ ដោយមានការកោតសរសើរពីការបូជារបស់គាត់ នោះខ្ញុំបានដាក់ឈ្មោះគាត់ក្នុងចិត្តថា « ទីប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ដ៏ស្មោះត្រង់ » ។
ថ្ងៃអាទិត្យមួយគាត់បានមកការប្រជុំនៅសាខានោះពេលព្រឹក ហើយបានត្រឡប់មកវិញដើម្បីចូលរួមពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកនៅម៉ោង ៦ ល្ងាច ។ នៅចន្លោះម៉ោងនោះ គាត់បានទៅចូលរួមនៅសាខាមួយផ្សេងទៀត ។ ខ្ញុំត្រូវតែសារភាពថាខ្ញុំបានគិតក្នុងចិត្តថា « តើមានអ្វីដែលគាត់បានធ្វើឲ្យប្រធានស្តេកអន់ចិត្តទៅ ? ហេតុអ្វីគាត់ត្រូវបានចាត់ ឲ្យមកសាខាដ៏តូចបំផុត និង ឆ្ងាយបំផុតនៅក្នុងស្តេកនេះ ? » ប្រហែលជាគាត់ពុំមែនជាមនុស្សដែលមានប្រាជ្ញា បន្ទាបខ្លួន និងជាមនុស្សរួសរាយដែលខ្ញុំបានគិតនោះទេមើលទៅ ។ ប្រហែលជាគាត់ពុំចូលចិត្តវួដកំណើតរបស់គាត់ ហើយយកការចាត់តាំងនេះដើម្បីមិនចូលរួមវួដគាត់ ។ ខ្ញុំគិតមិនយល់ ដូច្នេះខ្ញុំគ្រាន់តែទទួលយកគំនិតនោះទៅ ។
បួនប្រាំសប្តាហ៍បន្ទាប់ពីពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកនោះមក ខ្ញុំបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ នៅរំលងអាធ្រាតឈានចូលដល់ព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យ ។ ខ្ញុំទទួលការបំពាក់បំប៉ននៅក្បែរព្រំដែនអាល្លឺម៉ង់ខាងកើត និង ខាងលិច ហើយខ្ញុំត្រូវចំណាយពេលបីម៉ោងកន្លះដើម្បីជិះមកដល់ផ្ទះវិញ ។ ខ្ញុំអស់កម្លាំងល្ហិតល្ហៃ ពេលខ្ញុំដើរចូលមកក្នុងផ្ទះ ។ ដេប្រា ភរិយារបស់ខ្ញុំពុំទាន់សម្រាកនៅឡើយ ។ នាងបានប្រាប់ខ្ញុំថា « ទីប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ដ៏ស្មោះត្រង់ » បានទូរសព្ទមក ។ គាត់ចង់ជួបខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានសួរថា « ពីមុនចាប់ផ្តើម ឬ បន្ទាប់ពីព្រះវិហារចប់ ? » ព្រះវិហារចាប់ផ្ដើមនៅម៉ោង ១០:០០ ព្រឹក ។ ខ្ញុំរំពឹងថា ការណាត់ជួបនោះគួរតែបន្ទាប់ពីព្រះវិហារចប់ ដូច្នោះខ្ញុំអាចដេកដល់ម៉ោង ៨:៣០ ។
នាងបាននិយាយថា « មុនព្រះវិហារចាប់ផ្តើម » ។
« ៩:៣០ » មែនទេ ?
« មិនមែនទេ ។ គាត់ត្រូវទៅកន្លែងផ្សេងទៀតដើម្បីធ្វើកិច្ចការស្តេក ។ គាត់ចង់ឲ្យបងទៅជួបគាត់ នៅការិយាល័យរបស់គាត់នៅ ហ្វ្រែងហ្វើត ។ គាត់បាននិយាយថា សូមទៅច្រកទ្វារទី ៥ » ។
« ម៉ោងប៉ុន្មាន ? » ខ្ញុំបានសួរ ។
នាងបានឆ្លើយថា « ម៉ោងប្រាំមួយ » ។
ឥឡូវនេះ ខ្ញុំបានអន់ចិត្តបន្តិច ។ វាម៉ោង ១២:៣០ យប់ទៅហើយ ។ ដើម្បីទៅទាន់ការណាត់ជួបម៉ោង ៦:០០ នោះ ខ្ញុំត្រូវក្រោកម៉ោង ៤:៣០ ។ នោះមានន័យថាមានពេលតិចជាងបួនម៉ោងដើម្បីដេក ។ តើខ្ញុំនឹងធ្វើយ៉ាងណាទៅ ? ខ្ញុំថែមទាំងគ្មានលេខទូរសព្ទរបស់គាត់ ដើម្បីទូរសព្ទទៅគាត់នាព្រឹកបន្ទាប់នោះ ដើម្បីប្រាប់គាត់ថា ខ្ញុំពុំអាចជួបគាត់បានទេ ។ ខ្ញុំបានទម្លាក់សម្លៀកបំពាក់របស់ខ្ញុំនៅក្បែរគ្រែ ហើយទម្លាក់ខ្លួនដេកដោយពុំបានកំណត់នាឡិការោទិ៍ឡើយ ។ នៅពេលខ្ញុំទម្រេតខ្លួនដេកនោះ គំនិតទាំងនេះបានផុសឡើងក្នុងចិត្តខ្ញុំ ៖
ប្រសិនបើខ្ញុំពុំបានជួប « ទីប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ដ៏ស្មោះត្រង់ » នេះទេ តើនឹងមានអ្វីកើតឡើង ? ប្រសិនបើខ្ញុំមិនបង្ហាញមុខខ្ញុំនៅការិយាល័យគាត់ទេ ខ្ញុំប្រាកដក្នុងចិត្តថា គាត់នឹងប្រើប្រាស់ពេលវេលារបស់គាត់ដោយមានប្រសិទ្ធភាព ។ នៅពេលក្រោយ បើខ្ញុំបាននិយាយជាមួយគាត់ ខ្ញុំនឹងពន្យល់អំពីមូលហេតុដែលខ្ញុំពុំបានជួបគាត់ នោះគាត់នឹងឆ្លើយតបមកវិញថា « ប្រាកដណាស់ អ្នកបានធ្វើការសម្រេចចិត្តត្រឹមត្រូវហើយ ។ ខ្ញុំនឹងពុំសូមឲ្យអ្នកមកជួបខ្ញុំឡើយ ប្រសិនបើខ្ញុំដឹងថាអ្នកមកដល់ផ្ទះយប់អាធ្រាតទៅហើយនោះ ។ យើងអាចបំពេញកិច្ចការនោះបានហើយពេលនេះ » ។ ហើយម្យ៉ាងវិញទៀត ខ្ញុំពុំមែនជាសមាជិក ពិតប្រាកដ នៅក្នុងសាខានោះទេ ។ ប្រាកដណាស់ កំណត់ត្រារបស់យើងនៅទីនោះ ហើយយើងបានចូលរួមរៀងរាល់សប្តាហ៍ ប៉ុន្តែពួកយើងគឺជាជនបរទេស ពុំអាចនិយាយភាសាអាល្លឺម៉ង់បានល្អឡើយ ហើយយើងគ្រាន់តែផ្លាស់មកតែប្រាំ ឬ ប្រាំមួយខែតែប៉ុណ្ណោះ ។
ខ្ញុំនៅមានស្មារតីដឹងខ្លួននៅឡើយ ។ ពីរបីនាទីក្រោយមក ខ្ញុំចាប់ផ្តើមងងុយដេក ។ បន្ទាប់មកខ្ញុំបានចងចាំពីឈ្មោះដែលខ្ញុំបានដាក់ឲ្យគាត់ថា « ទីប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ដ៏ស្មោះត្រង់ » ខ្ញុំបានដាក់ឈ្មោះនេះឲ្យគាត់ចាប់តាំងពីពេលដែលពួកយើងមកចូលរួមសាខានេះម៉្លេះ ។ គាត់បានមកចូលរួមពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកនាពេលល្ងាចបន្តិចទៅហើយ នាយប់ថ្ងៃអាទិត្យនោះ ។ គាត់បានមកសកម្មភាពសាខានៅក្នុងថ្ងៃនៃសប្តាហ៍ ។ គាត់តែងតែនិយាយទៅកាន់សមាជិកទាំងអស់ ហើយលើកទឹកចិត្តពួកគេ និង បំផុសគំនិតពួកគេ ។ គាត់ហាក់ដូចជាគ្មានការរិះគន់ ឬ ព្រងើយកន្តើយឡើយ ។ ប្រធានសាខាគោរពគាត់ និងកិច្ចការដែលគាត់ធ្វើ ។ ប្រសិនបើគាត់ខកចិត្ត ដែលត្រូវបានចាត់ឲ្យមកសាខាតូចនេះ នោះគាត់ប្រាកដជាមិនបង្ហាញវាឡើយ ។
ខ្ញុំបានក្រោកឡើង ហើយដើរទៅកាន់ទូដាក់ខោអាវ ជាកន្លែងដែលខ្ញុំបានដាក់កំណត់នាឡិការោទិ៍ ។ ខ្ញុំបានកំណត់នាឡិការោទិ៍នៅម៉ោង ៤:៣០ ព្រឹក ។ ក្នុងការសម្រេចចិត្តជួប « ទីប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ដ៏ស្មោះត្រង់ » នោះខ្ញុំគ្មានបារម្ភអំពីអ្វីដែលគាត់នឹងនិយាយ ឬ គិតឡើយ ប្រសិនបើខ្ញុំមិនទៅ ។ លើសពីនោះទៀត ខ្ញុំប្រហែលជានឹងមិនឃើញ ឬ ស្តាប់ឮពីគាត់ទៀតឡើយ បន្ទាប់ពីយើងប្តូរទីលំនៅនោះ ។ ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តក្រោកឡើងទោះជាខ្ញុំដេកតិចជាងបួនម៉ោងក្តី ហើយបើកឡានចម្ងាយ ៨០ គីឡូម៉ែត្រ ទៅការិយាល័យរបស់គាត់ ដោយសារខ្ញុំពិតជាគោរពគាត់ក្នុងនាមគាត់ជា « ទីប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ដ៏ស្មោះត្រង់ » ។ តើខ្ញុំនឹងពុំធ្វើតាមគាត់ម្តេចនឹងបានទៅ ?
ខ្ញុំបានបើកឡានខ្ញុំទៅដល់ច្រកទ្វារទី ៥ នៅម៉ោង ៦:០០ ព្រឹកនាថ្ងៃអាទិត្យនោះ ដោយមានអ្នកយាមចាំស្វាគមន៍ ដោយពួកគេមានកាន់កាំភ្លើង ។ គាត់បានមើលស្លាកលេខឡានដែលជាស្លាកលេខរបស់កងទ័ពប្រដាប់អាវុធអាមេរិក ។ គាត់ប្រហែលជាឆ្ងល់ថា ខ្ញុំវង្វេងផ្លូវហើយ ។ តើ « ទីប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ដ៏ស្មោះត្រង់ » នោះមិនចេញមកទេឬ ? ប្រហែលជាមិនដល់ពីរនាទីផង គាត់បានបើកឡានមកពីក្រោយឡានខ្ញុំ ។ គាត់បានពោលថា « អរុណសួស្តី ដន ។ តោះសូមចូលទៅការិយាល័យរបស់ខ្ញុំ » ។ អ្នកយាមបានបើកទ្វាររបង ហើយអនុញ្ញាតឲ្យយើងចូល ។
បន្ទាប់ពីបាននិយាយគ្នាខ្លះៗ ហើយគាត់បានបង្ហាញបរិវេណជុំវិញអគារការិយាល័យរបស់គាត់មក គាត់បាននិយាយអំពីគោលបំណងនៃការប្រជុំ ។ គាត់បាននិយាយថា គាត់ហៅខ្ញុំបម្រើជាទីប្រឹក្សារបស់ប្រធានសាខា ។ ពុំមែនជាទីប្រឹក្សាទីមួយ ឬ ទីពីរឡើយ — គឺគ្រាន់តែជាទីប្រឹក្សាតែប៉ុណ្ណោះ ។ ពីមុនខ្ញុំមកដល់ទីនេះ មានអ្នកកាន់បព្វជិតភាពតែពីរនាក់ប៉ុណ្ណោះនៅក្នុងសាខា ហើយពួកគេត្រូវផ្លាស់ប្តូរគ្នារៀងរាល់ពីរបីឆ្នាំម្តង ដើម្បីធ្វើជាប្រធានសាខា និង ប្រធានកូរ៉ុមអែលឌើរ ។
ខ្ញុំបានទទួលយកការហៅបម្រើនោះ ហើយបម្រើរហូតដល់ពេលខ្ញុំចាកចេញពីសាខានោះរយៈពេលបីខែក្រោយមក ដើម្បីចូលរួមការបំពាក់បំប៉នរយៈពេលពីរខែនៅសហរដ្ឋ ។
អំឡុងពេលខ្ញុំអវត្តមាន ទាំងភរិយារបស់ខ្ញុំ និងកូនប្រុសខ្ញុំបានឈឺ ។ ជំងឺរបស់គាត់តម្រូវឲ្យគាត់ទៅមន្ទីរពេទ្យដែលនៅឆ្ងាយពីបន្ទាយរបស់យើងចម្ងាយ ៩៧ គីឡូម៉ែត្រ ។ ជាភរិយាទាហានដ៏រឹងប៉ឹង ដេប្រាពុំបានរអ៊ូរទាំ ឬ សូមខ្ញុំឲ្យត្រឡប់មកប្រទេសអាល្លឺម៉ង់វិញឡើយ ។ ប្រាកដណាស់ ខ្ញុំពុំបានដឹងអំពីលក្ខណៈនៃជំងឺ របស់នាង ឡើយរហូតដល់ពេលខ្ញុំត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ។ បន្ទាប់ពីបានទៅជួបវេជ្ជបណ្ឌិតនៅគ្លីនិកនៅក្នុងមូលដ្ឋានម្តងមក វេជ្ជបណ្ឌិតបានបើកឡានជូននាងទៅផ្ទះវិញ ដោយសារគាត់គិតថា នាងពុំអាចមានកម្លាំងបើកឡានទៅផ្ទះវិញដោយខ្លួនឯងបានឡើយ ។ ទាំងប្រធានសាខា និង ប្រធានសមាគមសង្គ្រោះបានសូមជួយ ប៉ុន្តែនាងបានបដិសេធការជួយនោះដោយរម្យទម ។ ក្រៅពីមានការលំបាកនិយាយភាសា និងការលំបាកនៃវប្បធម៌នោះ ដេប្រា ពុំចង់ដាក់បន្ទុកទៅលើនរណាម្នាក់ឡើយ ។
ថ្ងៃមួយ « ទីប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ដ៏ស្មោះត្រង់ » នោះបានទូរសព្ទមកនាង ។ ថ្មីៗនេះគាត់ទើបតែត្រូវបានហៅជាប្រធានស្ដេក ។ គាត់បានសួរដោយរាបសាអំពីសុខភាពរបស់នាង ហើយបានបដិសេធមិនយល់ស្របនឹងចម្លើយដែលនាងឆ្លើយថា « ខ្ញុំសុខទុក្ខធម្មតាទេ » ។ គ្រប់ការអះអាងមកពី ដេប្រា បានបញ្ឈប់ដោយការសាកសួរដ៏រាបសា និងមានប្រសិទ្ធភាព ដើម្បីដឹងអំពីស្ថានភាពនៅក្នុងគ្រួសារ ។ ទីបំផុតគាត់បានពន្យល់ថា « ដេប្រា ប្អូនត្រូវឲ្យសមាជិកសាខាជួយដល់ប្អូន ។ ពួកគេពិតជាចង់ជួយ ហើយវានឹងធ្វើឲ្យសមាជិកសាខាកាន់តែមានទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធនឹងគ្នាដើម្បីជួយប្អូន » ។ នាងបានទទួលយកការជួយពីពួកគេដោយអំណរគុណ ។
ពេលខ្ញុំត្រឡប់មកពីអាមេរិកវិញ ពួកយើងបាននៅក្នុងសាខានោះរយៈពេលពីរខែទៀត ពីមុនយើងផ្លាស់ប្តូរលំនៅជាលើកចុងក្រោយទៅកាន់ទីក្រុងធំ ។
អនុស្សាវរីយ៍របស់ខ្ញុំអំពីគ្រានោះនៅក្នុងជីវិតខ្ញុំបានរសាយបាត់ទៅ នៅពេលខ្ញុំអង្គុយលើកៅអីខ្ញុំទោរខ្លួនទៅមុខ យកចិត្តទុកដាក់ស្តាប់សំឡេងរបស់ប្រធាន អុជដូហ្វ ឮចេញមកពីប្រព័ន្ធសំឡេង ។ ខ្ញុំមានការស្ងើចសរសើរដល់សារលិខិតដ៏មានឥទ្ធិពលរបស់លោក ។ មិនដូចគ្រាផ្សេងៗទៀតឡើយ នៅពេលខ្ញុំឆ្ងល់អំពីទំនាក់ទំនងរវាងពាក្យសម្តីរបស់អ្នកនិយាយ និង ទង្វើផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកនិយាយ ( ក្នុងអាជីវកម្ម ក្នុងជួរកងទ័ព មែនហើយ សូម្បីតែការឡើងនិយាយនានាដែលខ្ញុំធ្លាប់ស្តាប់នៅព្រះវិហារក្តី ) នោះខ្ញុំគ្មានចម្ងល់ឡើយអំពីសារលិខិតរបស់ប្រធាន អុជដូហ្វ ។ ការសង្កត់សំឡេងក្នុងពាក្យសម្តីរបស់ប្រធាន អុជដូហ្វ ពុំមែនគ្រាន់តែរំឭកខ្ញុំអំពីប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ និងបទពិសោធន៍ខ្ញុំជាមួយ « ទីប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ដ៏ស្មោះត្រង់ » នោះប៉ុណ្ណោះទេ ។ សេចក្តីពិតនោះគឺថាប្រធាន អុជដូហ្វ គឺជា « ទីប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ដ៏ស្មោះត្រង់ » នោះ ។ អគារឧស្សាហកម្មដែលយើងបានជួបនាព្រឹកព្រលឹមថ្ងៃអាទិត្យនោះ គឺជាអាកាសយាន្តដ្ឋានអន្តរជាតិ ហ្វ្រែងហ្វើត ជាកន្លែងដែលលោកជា ប្រធានអ្នកបើកយន្តហោះឲ្យអាកាសចរអាល្លឺម៉ង់លូថានសា ។
ខ្ញុំអាចនិយាយដោយស្មោះត្រង់ថា ខ្ញុំពុំធ្លាប់ស្គាល់មនុស្សណាម្នាក់ដែលបន្ទាបខ្លួន ហើយស្មោះត្រង់យ៉ាងខ្លាំងក្នុងការអនុវត្តនូវអ្វីដែលលោកបានផ្សាយឡើយ ។ ខ្ញុំមានអំណរគុណដែលបានរៀនមេរៀនដ៏មានតម្លៃអំពីអត្ថន័យដែលថា « លើកនៅកន្លែងដែលអ្នកឈរ » ។