សំបុត្រ ពណ៌ក្រហម
អ្នកនិពន្ធរស់នៅរដ្ឋ យូថាហ៍ ស.រ.អា. ។
អូ៎ អូ៎! ដានីយ៉ែលបានបាត់សំបុត្រមួយទៀតហើយ ។
« ពេលណាខ្ញុំមានចិត្តល្អសប្បុរស ហើយជួយមនុស្សម្នាក់ដែលខ្ញុំឃើញ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍រីករាយខ្លាំងណាស់ » ( Children’s Songbook, ល.រ.១៩៧ ) ។
ម៉ាតេអូ បានមើលលំហាត់គណិតវិទ្យានៅលើក្ដារខៀន ហើយកត់វាយ៉ាងលឿនចូលក្នុងសៀវភៅរបស់គាត់ ។ គណិតវិទ្យាគឺជាមុខវិជ្ជាដែលគាត់ចូលចិត្ត ដូច្នេះគាត់ពិតជាចង់ផ្ដោតការយកចិត្តទុកដាក់ខ្លាំងណាស់ ។ ប៉ុន្តែគាត់ស្ដាប់ពុំសូវឮនូវអ្វីដែលលោកស្រីសាន់តូសកំពុងនិយាយឡើយ ដោយសារមិត្តរបស់គាត់ឈ្មោះដានីយ៉ែលកំពុងតែជជែកគ្នាដែរ ។
« ស្ងាត់ ! ដានីយ៉ែល គ្នាស្ដាប់មិនឮទេ ! » ម៉ាតេអូបាននិយាយខ្សឹបៗ ។ ប៉ុន្តែដានីយ៉ែលនៅតែនិយាយទៀត ។ នៅទីបំផុត អ្នកស្រីសាន់តូសបានឮគាត់ ។
លោកស្រីសាន់តូបាននិយាយថា « ដានីយ៉ែល កូនរំខានទៀតហើយ » ។ « កូនបានទទួលការព្រមានមួយរួចហើយ ។ ឥឡូវ កូនត្រូវឲ្យសំបុត្រមួយដល់អ្នកគ្រូ » ។
ដានីយ៉ែលបានដកយកសំបុត្រពណ៌ក្រហមចេញពីតុរបស់គាត់យឺតៗ ហើយឲ្យវាទៅលោកស្រីសាន់តូស ។ គាត់បានទម្លាក់ស្មាចុះ ហើយសម្លឹងមើលទៅកម្រាលឥដ្ឋ ។ លោកស្រីសាន់តូសបានឲ្យសំបុត្រទៅសិស្សដែលមានឥរិយាបថល្អ ហើយស្ដាប់បង្គាប់ ។ សិស្សទាំងឡាយបានសរសេរឈ្មោះរបស់ខ្លួននៅលើសំបុត្រ ហើយដាក់វានៅក្នុងថូមួយជារៀងរាល់ថ្ងៃ ។ ប៉ុន្តែត្រូវឲ្យសំបុត្រមួយទៅវិញ ប្រសិនបើមានឥរិយាបថមិនល្អ ។ រៀងរាល់ថ្ងៃសុក្រ លោកស្រីសាន់តូស បានលូកយកសំបុត្រមួយពីថូមក ហើយអ្នកដែលឈ្នះអាចជ្រើសយករង្វាន់នៅក្នុងហិបរង្វាន់របស់ថ្នាក់ ! ដានីយ៉ែលបានឲ្យសំបុត្រជាច្រើនត្រឡប់ទៅវិញដោយសារតែការនិយាយច្រើន ដូច្នេះជារឿយៗឈ្មោះរបស់គាត់មិនត្រូវបានទាញចាប់បានឡើយ ។ ម៉ាតេអូមិនសប្បាយចិត្តសោះ ដោយឃើញដានីយ៉ែលបាត់បង់សំបុត្រមួយទៀត ។
លុះដល់ពេលសម្រាក ម៉ាតេអូបានរត់ចេញទៅលេងបាល់នៅលើទីលានបាល់ទាត់ ។ គាត់បានឃើញដានីយ៉ែលកំពុងឈរតែម្នាក់ឯងនៅក្បែរទោង ។ គាត់អាចដឹងថា ដានីយ៉ែលកំពុងតែយំ ។ ម៉ាតេអូចង់ជួយគាត់ឲ្យមានអារម្មណ៍ល្អវិញ ។
ម៉ាតេអូ បានសួរថា « តើឯងចង់លេងបាល់ទាត់ទេ ? »
ដានីយ៉ែលមិននិយាយអ្វីទាំងអស់ ។ ម៉ាតេអូបានព្យាយាមនិយាយនឹងគាត់ថែមទៀត ប៉ុន្តែដានីយ៉ែលបានងាកចេញ ។
« មិនអីទេ គ្នានឹងនៅឯទីលានបាល់ទាត់ ប្រសិនបើឯងប្ដូរចិត្ត » ។
ម៉ាតេអូបានទៅលេងបាល់ជាមួយនឹងមិត្តរបស់គាត់ផ្សេងទៀត ប៉ុន្តែគាត់នៅតែគិតដល់ដានីយ៉ែល ។ ម៉ាតេអូទើបតែមានអាយុប្រាំបីឆ្នាំ ហើយមិនយូរប៉ុន្មាននឹងត្រូវជ្រមុជទឹក ។ គាត់ចង់ក្លាយដូចជាព្រះយេស៊ូវ ហើយធ្វើជាមិត្តដ៏ល្អម្នាក់ ។ តើមានអ្វីមួយដែលគាត់អាចធ្វើដើម្បីជួយដល់ដានីយ៉ែលកុំឲ្យជួបនឹងបញ្ហាទៀតបានទេ ?
លុះស្អែកឡើង សិស្សទាំងអស់កំពុងអានដំណើររឿងមួយជាក្រុមតូចៗ ។ ប៉ុន្តែជំនួសឲ្យការអាន ដានីយ៉ែលបានបោះសៀវភៅរបស់គាត់ឡើងទៅលើយ៉ាងខ្ពស់ ។
ម៉ាតេអូបានព្យាយាមបញ្ឈប់គាត់ ។ « ដានីយ៉ែល យើងត្រូវអានសៀវភៅ កុំលេងច្រើនពេក » ។
ដានីយ៉ែលបានបោះសៀវភៅនោះម្ដងទៀត ។ លោកស្រីសាន់តូសបានឃើញវាស្ទើរតែប៉ះនឹងពិដាន ។ គាត់បានដើរមករកដានីយ៉ែល ហើយបានហុចដៃគាត់ទារសុំសំបុត្រមួយ ។ ដានីយ៉ែលបានលូកដៃចូលទៅក្នុងតុរបស់គាត់ ។ គាត់មានទឹកមុខតក់ស្លុត កាលគាត់បន្តរាវរកសំបុត្រនោះ ។
« យ៉ាប់ហើយ ! គាត់ប្រាកដជាអស់សំបុត្រហើយ ! » ម៉ាតេអូបានគិត ។ ប្រសិនបើគ្មានសំបុត្រមានន័យថា ដានីយ៉ែលត្រូវនៅក្នុងថ្នាក់ពេលសម្រាក ។ ម៉ាតេអូចាប់ផ្ដើមគិត ។ តើគាត់អាចធ្វើអ្វីខ្លះ ? រួចគាត់មានគំនិតល្អមួយ ។
លោកស្រីសាន់តូសបាននិយាយថា « ដានីយ៉ែល ប្រសិនបើកូនគ្មានសំបុត្រឲ្យអ្នកគ្រូទេ អញ្ចឹង — »
ម៉ាតេអូបានដកដង្ហើមវែងៗ ។ គាត់បានសួរថា « អ្នកគ្រូសាន់តូស តើខ្ញុំអាចឲ្យជំនួសគាត់បានទេ ? »
សិស្សផ្សេងបានស្ងាត់ ។ គ្មានសិស្សណាម្នាក់ធ្លាប់សួរអ្នកគ្រូបែបនេះពីមុននោះឡើយ ។ ម៉ាតេអូមិនប្រាកដក្នុងចិត្តថា អ្នកគ្រូនឹងតបវិញយ៉ាងណាទេ ។
លោកស្រីសាន់តូសទំនងមានការភ្ញាក់ផ្អើល ។ បន្ទាប់មក គាត់បានញញឹម ។ « កូនជាមិត្តដ៏ល្អម្នាក់ ។ ពិតជាបាន កូនអាចឲ្យសំបុត្រជំនួសដានីយ៉ែលបាន » ។ ម៉ាតេអូបានហុចសំបុត្ររបស់គាត់មួយឲ្យទៅលោកស្រីសាន់តូស ។
ដានីយ៉ែលបាននិយាយថា « អរគុណ ម៉ាតេអូ ។
ម៉ាតេអូបានតបថា « មិនអីទេ ! » « តើឥឡូវនេះឯងចង់អានជាមួយគ្នាទេ ? »
ដានីយ៉ែលបានងក់ក្បាល ហើយបានរើសសៀវភៅគាត់ឡើង ។
កាលដានីយ៉ែលបានចាប់ផ្ដើមអាន ម៉ាតេអូបានមានអារម្មណ៍កក់ក្តៅ ហើយរីករាយនៅក្នុងចិត្ត ។ គំនិតល្អនោះកើតចេញមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ! ម៉ាតេអូបានដឹងថា ព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះទ័យឲ្យគាត់ជួយដល់ដានីយ៉ែល — ដោយសារទ្រង់ក៏ស្រឡាញ់ដានីយ៉ែល ។ ហើយម៉ាតេអូទទួលអារម្មណ៍ពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវផងដែរ !