សរសើរដល់ព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត
ដោយអែលឌើរ រ៉ូណល អេ រ៉ាសបាន
ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់
ដកស្រង់ពីសុន្ទរកថាដែលធ្វើឡើងទៅកាន់ថ្នាក់គ្រប់គ្រង ប៊ី.វ៉ាយ.យូ–នៅទីក្រុងសលត៍ លេក រដ្ឋយូថាហ៍ ស.រ.អា. នៅថ្ងៃទី ១៣ ខែ ធ្នូ ឆ្នាំ ២០១៦ ។
ពេលណាយើងធ្វើការរួមនឹងព្រះអម្ចាស់ — ធ្វើអ្វីដែលទ្រង់បញ្ជា ហើយបំផុសគំនិតដល់មនុស្សជុំវិញយើង — យើងកំពុងធ្វើជាសាក្សីថា ទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ ហើយថាទ្រង់ស្រឡាញ់យើង ។
ព្រះប្រសូតិកម្ម ដោយ អិន ស៊ី វេធ
ប្រាំពីររយឆ្នាំមុនការប្រសូតរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៅភូមិបេថ្លេហិម ក្នុងស្រុកយូដា នោះព្យាការីអេសាយបានប្រកាសថា « មើល នាងព្រហ្មចារីនឹងមានគភ៌ប្រសូតបានបុត្រាមួយ ហើយនឹងឲ្យព្រះនាមថា អេម៉ាញូអែល » ( អេសាយ ៧:១៤ ) ។
នៅ ១២៥ ឆ្នាំមុនការប្រសូតរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ នោះស្តេចបេនយ៉ាមីនបានព្យាករថា « ទ្រង់នឹងត្រូវបានហៅថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ព្រះវរបិតានៃស្ថានសួគ៌ និងផែនដី ព្រះដែលបង្កើតវត្ថុសព្វសារពើចាប់តាំងពីដំបូងមក ហើយមាតារបស់ព្រះអង្គនឹងត្រូវបានហៅថា ម៉ារា » ( ម៉ូសាយ ៣:៨ ) ។
នៅមួយថ្ងៃមុនការប្រសូតរបស់ព្រះឱរសយេស៊ូវ នីហ្វៃ ជាកូនប្រុសរបស់នីហ្វៃ បានស្ដាប់ឮសំឡេងមួយបន្លឺឡើងថា « ថ្ងៃស្អែកឡើង យើងនឹងចុះមកឯលោកិយ » ( នីហ្វៃទី ៣ ១:១៣ ) ។
លុះស្អែកឡើង នៅជ្រុងម្ខាងទៀតនៃពិភពលោក ព្រះគ្រីស្ទបានប្រសូត ។ វាច្បាស់ណាស់ថា មាតាទ្រង់ ម៉ារាបានសម្លឹងមើលទៅបុត្រខ្លួនដែលទើបប្រសូត ដែលជាបុត្រាបង្កើតតែមួយគត់របស់ព្រះវរបិតាខាងសាច់ឈាម ដោយសេចក្ដីអស្ចារ្យ ។
នៅលើភ្នំយូដាជុំវិញភូមិបេថ្លេហិម លូកាប្រាប់យើងថា ពួកអ្នកគង្វាលបាននៅទីវាល ( សូមមើលលូកា ២:៨ ) ។ ពួកអ្នកគង្វាលទាំងនេះគឺជា « មនុស្សសុចវិត ហើយបរិសុទ្ធ » ( សូមមើលអាលម៉ា ១៣:២៦ ) ដែលបានធ្វើជាសាក្សីដល់ព្រះគ្រីស្ទ ។
« នោះមើល មានទេវតានៃព្រះអម្ចាស់មកឈរជិតគេ ឯសិរីល្អរបស់ទ្រង់ក៏ភ្លឺឆ្វាត់ជុំវិញ ហើយគេមានសេចក្តីភ័យខ្លាចជាខ្លាំង ។
« តែទេវតាប្រាប់ថា កុំខ្លាចអី មើល ខ្ញុំមកប្រាប់ដំណឹងល្អដល់អ្នករាល់គ្នា ពីសេចក្តីអំណរយ៉ាងអស្ចារ្យ ដែលសម្រាប់បណ្តាជនទាំងអស់គ្នា ។
« ដ្បិតនៅថ្ងៃនេះ មានព្រះអង្គសង្គ្រោះ ១ អង្គប្រសូតដល់អ្នករាល់គ្នានៅក្រុងហ្លួងដាវីឌគឺជាព្រះគ្រីស្ទដ៏ជាព្រះអម្ចាស់ ។ …
« នោះស្រាប់តែមានពួកពលបរិវារកកកុញស្ថានសួគ៌មកនៅជាមួយនឹងទេវតានោះ ក៏ពោលសរសើរដល់ព្រះថា
« សួស្ដីដល់ព្រះនៅស្ថានដ៏ខ្ពស់បំផុត ហើយសេចក្ដីសុខសាន្តនៅផែនដី នៅកណ្ដាលមនុស្ស ដែលជាទីគាប់ព្រះហឫទ័យដល់ទ្រង់ » ( លូកា ២:៩–១១, ១៣–១៤ ) ។
សូមស្រមៃគិតអំពីទិដ្ឋភាពនៅក្នុងស្រុកយូដា — ផ្ទៃមេឃដ៏ភ្លឺចែងចាំងដោយពន្លឺនៃផ្កាយមួយដ៏ភ្លឺត្រចះត្រចង់ ហើយក្រុមចម្រៀងពីស្ថានសួគ៌បានអបអរដល់ព្រឹត្តិការណ៍ដ៏អស្ចារ្យនេះ ។ រួចពួកអ្នកគង្វាលបានទៅ« ជាប្រញាប់ » ( លូកា ២:១៦ ) ដើម្បីមើលព្រះឱរសផ្ដេកនៅក្នុងស្នូក ។ ក្រោយមក ពួកគេ « បានរ៉ាយរ៉ាប់ » ( លូកា ២:១៧ ) អំពីអ្វីដែលគេបានឃើញ ។
នៅបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់រៀងរាល់ឆ្នាំ យើងធ្វើជាសាក្សីបន្ថែមទៀតថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាបុត្រាពិតប្រាកដនៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ ទ្រង់បានយាងមកកាន់ផ្នែកមួយនៃផែនដី ដែលយើងហៅថា ដែនដីបរិសុទ្ធ ។
ពួកអ្នកគង្វាលបានដើរចូលទៅដោយគារវភាព ដើម្បីថ្វាយបង្គំដល់ស្ដេចនៃអស់ទាំងស្ដេច ។ តើយើងនឹងថ្វាយបង្គំទ្រង់បែបណាដែរក្នុងរដូវកាលនេះ ? ជាពេលដើរទិញទំនិញរបស់មិនចេះចប់នោះមែនទេ ? តើយើងនឹងថ្វាយបង្គំទ្រង់តាមរយៈការប្រញាប់ប្រញាល់តុបតែងផ្ទះរបស់យើង និងខ្ចប់អំណោយរបស់យើងមែនទេ ? តើហ្នឹងជារបៀបដែលយើងថ្វាយបង្គំទ្រង់ឬ ? ឬថា យើងនឹងនាំយកសន្តិភាពមកកាន់ដួងចិត្តដែលសោកសៅ ធ្វើល្អដល់ជនដែលត្រូវការព្រះចេស្ដាទ្រង់ សរសើរដល់ព្រះដោយព្រមធ្វើអ្វីដែលទ្រង់សុំឲ្យយើងធ្វើវិញ ?
ព្រះយេស៊ូវបានបន្ទូលដោយសាមញ្ញថា « ចូរមកតាមខ្ញុំចុះ » ( លូកា ១៨:២២ ) ។
ដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលស្ដារឡើងវិញតាមរយៈព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានជះឥទ្ធិពលដល់ពួកអ្នកជឿជុំវិញពិភពលោក ។ ខ្ញុំបានឃើញផ្ទាល់ភ្នែកនូវការលះបង់នៃជនដែលបានទទួលយកបន្ទូលដ៏ពិសិដ្ឋរបស់ទ្រង់ ចាប់តាំងពីកោះទាំងឡាយរហូតដល់ប្រជាជាតិដ៏ធំក្នុងប្រទេសរុស្សី ។
សារលិខិតនៃបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់
នៅក្នុងចំណោមពួកបរិសុទ្ធកាលពីដើមដែលបានប្រមូលផ្ដុំគ្នាទៅទីក្រុងស៊ីយ៉ូនគឺមានស្ត្រីម្នាក់ឈ្មោះហាន់ណា ឡាស ខ័រណាបាយ ដែលបានតាំងលំនៅក្នុងក្រុងស្ពេនីស ហ្វ័ក រដ្ឋយូថាហ៍ ស.រ.អា. ។ នៅគ្រាដ៏លំបាកនៃការចាប់ផ្ដើមសាសនាចក្រដែលបានស្ដារឡើងវិញនោះ ពេលខ្លះបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់គឺមានតែផែ្លក្រូច ឬតុក្កតាធ្វើពីឈើ ឬជាកូនក្រមុំធ្វើពីក្រណាត់ — តែពុំមែនជានិច្ចកាលនោះទេ ។ ហាន់ណា បានសរសេរពីថ្ងៃទី ២៥ ខែ ធ្នូ ឆ្នាំ ១៨៥៦ ថា
« យប់មុនបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់បានចូលមកដល់ តាមជំនឿរបស់ក្មេងតូចៗ កូនៗខ្ញុំបានព្យួរស្រោមជើងវែងរបស់ពួកគេដោយជំនឿ ទាំងងឿងឆ្ងល់ថាតើ [ វា ] នឹង [ មាន ] របស់នៅក្នុងនោះដែរទេ ។ ខ្ញុំបានប្រាប់គេថា គេនឹងបានអ្វីដែលគេចង់បាន ដោយខំលាក់បាំងនូវភាពសោកសៅដែលខ្ញុំមានក្នុងចិត្ត ហើយគេបានដេកលក់ ដោយការទន្ទឹងរង់ចាំនៅថ្ងៃស្អែកដោយភាពរីករាយ ។
« ដោយគ្មានចំណីចំណុកមានជាតិស្ករ ខ្ញុំមិនដឹងថា ខ្ញុំត្រូវធ្វើអ្វីនោះទេ ។ ប៉ុន្តែគេមិនត្រូវទទួលការខកចិត្តឡើយ ។ រួចខ្ញុំបានគិតអំពីផ្លែឃ្លោកមួយចំនួននៅក្នុងផ្ទះ ដោយខ្ញុំបានស្ងោរ រួចចម្រាញ់ទឹកចេញ រំងាស់ទុកពីរបីម៉ោង វានឹងក្លាយជាទឹកស្ករ ។ ដោយមានទឹកស្កនេះ និងគ្រឿងទេសតិចតួច ខ្ញុំបានធ្វើជាម្សៅនំប៉័ង ដោយកាត់វាជារាងផ្សេងៗ ហើយដុតវាលើខ្ទះ ( ខ្ញុំគ្មានជើងក្រានដុតនំទេ ) រួចខ្ញុំដាក់នំទាំងនោះពេញស្រោមជើងវែងរបស់ពួកគេ ជានំដែលបានធ្វើឲ្យពួកគេរីករាយ » ។១
រចនារូបភាពដោយ ដាក់ ហ្វេកខេល
អត្ថន័យពិតនៃរឿងនេះ គឺជារឿងដំណាលអំពីម្ដាយម្នាក់ដែលបានធ្វើការពេញមួយយប់ទាំងគ្មានជើងក្រានទៀតផង ។ ប៉ុន្តែគាត់បានតាំងចិត្តធ្វើឲ្យកូនៗរបស់គាត់រីករាយ ដើម្បីពង្រឹងជំនឿរបស់ពួកគេ ដើម្បីបញ្ជាក់ថា ក្នុងផ្ទះរបស់ពួកគេ « មានភាពរីករាយ ! និងក្ដីសុខ ! »២ តើរឿងនោះពុំមែនជាសារលិខិតនៃបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ទេឬអី ?
ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន បានបង្រៀនថា « ឱកាសនានារបស់យើងដើម្បីលះបង់ខ្លួនគឺគ្មានទីបញ្ចប់ឡើយ ប៉ុន្តែក៏ពុំមានជានិច្ចដែរ ។ យើងគួរជួយអ្នកដទៃឲ្យមានអារម្មណ៍រីករាយ ។ មានពាក្យសម្តីល្អៗជាច្រើនដើម្បីនិយាយ ។ មានអំណោយជាច្រើនដើម្បីផ្តល់ » ។៣
ពេលណាយើងធ្វើការរួមនឹងព្រះអម្ចាស់ — ធ្វើអ្វីដែលទ្រង់បញ្ជា ហើយលើកស្ទួយដល់មនុស្សជុំវិញយើង — យើងកំពុងធ្វើជាសាក្សីថា ទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ ហើយថាទ្រង់ស្រឡាញ់យើង មិនថាយើងមានការលំបាកបែបណានៅក្នុងជីវិតនេះទេ ។
បន្ទាប់ពីអ្នកប្រែចិត្តជឿជនជាតិស្កុតឡង់ឈ្មោះ ចន មេនហ្សីស ម៉ាកហ្វាឡែនបានចូលក្នុងសាសនាចក្រជាមួយនឹងម្ដាយជាស្ត្រីមេម៉ាយ និងប្អូនប្រុសរបស់ខ្លួន នោះពួកគេទាំងបីនាក់បានធ្វើដំណើរទៅទីក្រុងសលត៍ លេក រដ្ឋយូថាហ៍ ក្នុងឆ្នាំ ១៨៥២ ។ គាត់មានអាយុ ១៨ ឆ្នាំ ។ នៅក្នុងជីវិតគាត់ គាត់បានក្លាយជាអ្នកស្ទង់វាស់ដី អ្នកសង់អគារ ថែមទាំងជាចៅក្រមស្រុក តែមនុស្សទូទៅស្គាល់គាត់ដោយសារតន្ត្រីរបស់គាត់ ។
គាត់បានរៀបចំក្រុមចម្រៀងដំបូងរបស់គាត់នៅក្រុង សេដា រដ្ឋយូថាហ៍ ហើយនាំក្រុមចម្រៀងរបស់គាត់ទៅច្រៀងពេញភាគខាងត្បូងរដ្ឋយូថាហ៍ ។ បន្ទាប់ពីការសម្ដែងនៅសេន ចច អែលឌើរ អេរ៉ាស្តាស់ ស្នូ ( ១៨១៨–៨៨ ) ជាសាវក និងជាអ្នកដឹកនាំជនភៀសខ្លួន បានលើកទឺកចិត្តចនឲ្យផ្លាស់ទៅ សេន ចច ហើយនាំយកគ្រួសារ និងតន្ត្រីរបស់គាត់ទៅជាមួយផង ។
ក្នុងឆ្នាំ ១៨៦៩ ជាគ្រាមួយដ៏លំបាក ហើយ អែលឌើរ ស្នូ បានសុំបងប្រុស ម៉ាកហ្វាឡែន ឲ្យសម្ដែងកម្មវិធីបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ដើម្បីជួយមនុស្សទូទៅឲ្យមានចិត្តរីករាយ ។ បងប្រុស ម៉ាកហ្វាឡែន បានចង់និពន្ធបទចម្រៀងថ្មីសម្រាប់កម្មវិធីនោះ ។ ប៉ុន្តែទោះជាគាត់ខំនិពន្ធយ៉ាងណាក្ដី ក៏គាត់នៅតែគ្មានគំនិតអ្វីសោះ ។ គាត់បានអធិស្ឋានម្ដងហើយម្ដងទៀតសូមការបំផុសគំនិត ។
នាយប់មួយ គាត់បានដាស់ភរិយាគាត់ ហើយស្រែកឡើងថា « បងនឹកឃើញអំពីទំនុកច្រៀងមួយហើយ ហើយបងគិតថា បងក៏នឹកឃើញអំពីទំនុកភ្លេងដែរ ! » គាត់បានប្រញាប់ប្រញាល់ទៅព្យាណូខ្យល់តូចរបស់គាត់ ហើយលេងបទនោះ ព្រមទាំងនិពន្ធនូវទំនុកច្រៀង ខណៈដែលភរិយារបស់គាត់កាន់ចង្កៀងដុតប្រើខ្លាញ់បំភ្លឺឲ្យគាត់ ។ នេះជាទំនុកច្រៀងនៃបទចម្រៀងដែលគាត់បាននឹកឃើញ ៖
ឆ្ងាយ ឆ្ងាយ នៅលើទីវាលទំនាបយូដា ។
ពួកគង្វាលចៀមច្រៀងបទដ៏ពិរោះអស្ចារ្យ
សរសើរដល់ព្រះ
សរសើរដល់ព្រះ
សរសើរដល់ព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត ។
សូមក្ដីសុខមានដល់មនុស្សលោក !
សូមក្ដីសុខមានដល់មនុស្សលោក !៤
បងប្រុស ម៉ាកហ្វាឡែន មិនដែលទៅស្រុកយូដា ហើយឃើញទីវាលទំនាប ដែលស្រដៀងគ្នានឹងជាយភ្នំពាសពេញដោយថ្មឡើយ ប៉ុន្តែសារលិខិតដែលបំផុសគំនិតក្នុងចម្រៀងរបស់គាត់នោះបានផុសចេញពីដួងចិត្តរបស់គាត់ ទុកជាសាក្សីមួយអំពីការប្រសូតរបស់ព្រះគ្រីស្ទនៅភូមិបេថ្លេហិម ជាការចាប់ផ្ដើមមួយដែលបានផ្លាស់ប្ដូរពិភពលោកនេះជារៀងរហូត ។៥
ចន មេនហ្សីស ម៉ាកហ្វាឡែន បានថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទតាមរយៈតន្ត្រីរបស់គាត់ ហើយហាន់ណា ឡាស ខ័រណាបាយ បានថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីព្រះគ្រីស្ទតាមរយៈការបម្រើដល់កូនៗរបស់គាត់ ។ យើងក៏ដូចគ្នាដែរ យើងអាចបម្រើព្រះអម្ចាស់ ហើយថ្លែងជាសាក្សីអំពីទ្រង់តាមរយៈទង្វើដ៏សាមញ្ញនៃសេចក្ដីសប្បុរសនានា ។ យើងក៏អាចធ្វើឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារ វួដ កន្លែងធ្វើការ និងផ្នែកផ្សេងទៀតនៃការទទួលខុសត្រូវរបស់យើងផងដែរ ។
ធ្វើឲ្យមានភាពខុសប្លែក
របៀបដ៏សាមញ្ញមួយដែលយើងអាចធ្វើឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរមួយគឺការចូលប្រឡូកនៅក្នុងយុទ្ធនាការស្ដីអំពីបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ប្រចាំឆ្នាំរបស់សាសនាចក្រនៅលើប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គម ។ យុទ្ធនាការនោះត្រូវបានរៀបចំឡើងដើម្បីជួយដល់ពួកបរិសុទ្ធ — និងកូនចៅរបស់ព្រះទូទាំងពិភពលោក — ឲ្យផ្ដោតលើព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ នៅឆ្នាំនេះ សាសនាចក្រកំពុងចាប់ផ្ដើមការខិតខំជាសាកលមួយទៀតដើម្បីសាទរចំពោះការប្រសូតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយលើកទឹកចិត្តមនុស្សទូទៅឲ្យធ្វើតាមទ្រង់តាមរយៈការបម្រើមនុស្សដទៃនៅអំឡូងរដូវកាលបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ។
សាសនាចក្រនឹងប្រើប្រធានបទរបស់ខ្លួនដែលទទួលបានជោគជ័យកាលពីឆ្នាំមុនគឺ ៖ « ពន្លឺលោកីយ៍ » ( សូមមើល Mormon.org ) ។ ប្រធានបទនេះដកស្រង់ចេញពី យ៉ូហាន ៨:១២ ដែលចែងថា « ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានព្រះបន្ទូលទៅគេម្តងទៀតថា ខ្ញុំជាពន្លឺលោកីយ៍ អ្នកណាដែលតាមខ្ញុំ នោះមិនដែលដើរក្នុងសេចក្តីងងឹតឡើយ គឺនឹងមានពន្លឺនៃជីវិតវិញ » ។
យុទ្ធនាការនេះរួមមានប្រតិទិនមួយ និងបទគម្ពីរដែលទាក់ទងដែលផ្ដល់ជាគំនិតសម្រាប់មនុស្សទូទៅដើម្បីបម្រើ ហើយចែកចាយពន្លឺនៃបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ។
ប្រធាន ម៉នសុន បានមានប្រសាសន៍ថា « យើងម្នាក់ៗមកកាន់ផែនដីនេះ ដោយត្រូវបានផ្ដល់ឲ្យនូវពន្លឺព្រះគ្រីស្ទ ។ « នៅពេលយើងធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ហើយរស់នៅដូចដែលទ្រង់បានធ្វើ និងដូចដែលទ្រង់បានបង្រៀន ពន្លឺនោះនឹងបំភ្លឺក្នុងខ្លួនយើង ហើយនឹងបំភ្លឺផ្លូវរបស់មនុស្សដទៃទៀត » ។៦
យើងស្គាល់ព្រះអង្គសង្គ្រោះតាមរយៈការធ្វើអ្វីដែលទ្រង់បានធ្វើ ។ នៅពេលយើងបម្រើមនុស្សដទៃ យើងនាំពួកគេ — ព្រមទាំងខ្លួនយើងដែរ — ខិតទៅជិតទ្រង់ ។
« ព្រះនាមលើនាមទាំងអស់ »
អំឡុងបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ខ្ញុំនឹកដល់ចៅតូចរបស់យើងឈ្មោះ ផាកស្តុន ជាពិសេស ។ ដោយកើតមានជំងឺតាមពូជហ្សែនដ៏កម្រ ផាកស្តុនបានទទួលបញ្ហាសុខភាពជាច្រើន ។ ព្រះវរបិតាសួគ៌បានបង្រៀនគ្រួសាររបស់យើងនូវមេរៀនដ៏ពិសេសជាច្រើនអំឡុងពេលបីឆ្នាំដែលផាកស្តុនបាននាំយកពរជ័យមកឲ្យយើង ។
បងស្រីរបស់ខ្ញុំឈ្មោះ ណានស៊ី ស្កីនលើរ បានធ្វើភួយសំឡីមួយដើម្បីជាកោតគោរពដល់ផាកស្តុន ។ គាត់បានឈ្មោះភួយនោះថា « ព្រះនាមលើនាមទាំងអស់ » ។ ភួយនោះមានព្រះនាមរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ចំនួន ២៦ — ព្រះនាមទាំងនោះចាប់ផ្ដើមដោយអក្សរ អេ រហូតដល់អក្សរហ្ស៊ី ។ ភួយនោះរំឭកខ្ញុំអំពីការជួបជុំជាគ្រួសារដ៏រុងរឿងនាពេលអនាគតជាមួយនឹងផាកស្តុនអាចកើតមានឡើងតាមរយៈការរងទុក្ខ ពលិកម្ម និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។
ភួយនោះបានបំផុសគំនិតរបស់ខ្ញុំឲ្យចាប់ផ្ដើមការសិក្សាមួយអំពីព្រះនាមរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដូចដែលបានបើកសម្ដែងនៅក្នុងបទគម្ពីរ ។ ការស្រាវជ្រាវព្រះនាមរបស់ទ្រង់បានក្លាយជាផ្នែកមួយនៃការសិក្សាព្រះគម្ពីរផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំ ។ មកដល់ពេលនេះ ខ្ញុំបានរកឃើញរះនាមរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះចំនួន ១០០ ។
ការទទួលខុសត្រូវមួយរបស់ខ្ញុំក្នុងនាមជាសមាជិកមួយរូបនៅក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ហើយដូចដែលបានថ្លែងនៅក្នុងគោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា គឺដើម្បីថ្លែងជាសាក្សីអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញាថ្លែងថា « ពួកអ្នកប្រឹក្សា ១២ នាក់ដែលធ្វើដំណើរ ត្រូវបានហៅឲ្យធ្វើជាពួកសាវក ១២ នាក់ ឬ ជាពួកសាក្សីពិសេសអំពីព្រះនាមនៃព្រះគ្រីស្ទ នៅពេញសព្វក្នុងពិភពលោក » ( គ. និង ស. ១០៧:២៣, ការគូសបញ្ជាក់បានបន្ថែម ) ។
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំត្រូវសូមឲ្យនិយាយនៅក្នុងការប្រជុំសាក្រាម៉ង់មួយនៅឯមន្ទីរពេទ្យកុមារនៅទីក្រុង សលត៍ លេក ។ ខ្ញុំបានបំផុសគំនិតឲ្យនិយាយអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងព្រះនាមរបស់ទ្រង់ ។ ខ្ញុំបានថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីព្រះអង្គសង្គ្រោះថាជា « ផ្កាយព្រឹកដ៏ភ្លឺចិញ្ចែង » ( វិវរណៈ ២២:១៦ ) « សំដេចសង្ឃ ខាងឯសេចក្តីល្អដែលត្រូវមក » ( ហេព្រើរ ៩:១១ ) « ព្រះនៃអព្ភូតហេតុទាំងឡាយ » ដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ « ដោយអំណាចប្រោសឲ្យជានៅក្នុងចំអេងស្លាបទ្រង់ » ( នីហ្វៃទី ២ ២៧:២៣, ២៥:១៣ ) « ម្ចាស់នៃមេត្រីភាព »( អេសាយ ៩:៦, នីហ្វៃទី ២ ១៩:៦ ) និង « សេចក្តីរស់ឡើងវិញ ហើយជាជីវិត » ( យ៉ូហាន ១១:២៥ ) ។
នៅបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ខ្ញុំចង់សូត្រព្រះនាមខុសៗគ្នារបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ពេលខ្ញុំដើរទៅវិញទៅមកការិយាល័យរបស់ខ្ញុំកាត់ភ្លើងបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់នៅវិសាលដ្ឋានព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមជាមួយនឹង « អាល់ផា និងអូមេកា » ( វិវរណៈ ១:៨ ) ព្រះឱរស « នៃភូមិបេថ្លេហិម » ( លូកា ២:១២, ១៦ ) « ព្រះដ៏ជួយគំនិត » ( អេសាយ ៩:៦ សូមមើល នីហ្វៃទី ២ ១៩:៦ ) « ព្រះដ៏ប្រោសឲ្យរួច » ( រ៉ូម ១១:២៦ ) អង្គដែលបាន « តាំងឡើង » ( ទំនុកដំកើង ៨៩:១៩ ) « ម្ចាស់នៃសេចក្ដីសុខសាន្ត » ( ម៉ូសាយ ១៥:១៨ ) ។ ល ។
ពេញរដូវកាលបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់នេះ ខ្ញុំទន្ទឹងរង់ចាំដើម្បីទន្ទេញចាំព្រះនាមរបស់ទ្រង់ឲ្យបានច្រើន ហើយរកមើលឱកាសដើម្បីគោរពថ្វាយព្រះនាមរបស់ទ្រង់ ។ ពេលបងប្អូនខិតខំធ្វើឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរមួយនៅក្នុងរដូវកាលបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់នេះ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា បងប្អូននឹងធ្វើឲ្យព្រះអង្គសង្គ្រោះក្លាយជាអង្គដ៏សំខាន់នៅក្នុងការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់បងប្អូន ហើយថាបងប្អូននឹងនាំយកសិរីល្អថ្វាយទ្រង់ ពេលបងប្អូនបម្រើដល់មនុស្សដទៃនៅក្នុងព្រះនាមរបស់ទ្រង់ ។
ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ខ្ញុំថា ព្រះវរបិតាយើងមានព្រះជន្មរស់ ។ ផែនការសុភមង្គលរបស់ទ្រង់បានប្រទានពរយ៉ាងធំធេងដល់ជីវិតកូនចៅទ្រង់ម្នាក់ៗនៅគ្រប់ជំនាន់ ។ ខ្ញុំដឹងថា ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះឱរសប្រសូតនៅភូមិបេថ្លេហិម គឺជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងជាព្រះប្រោសលោះនៃពិភពលោកនេះ ។
ពាក្យសរសើរតម្កើងទាំងនេះថ្លែងការពិតដល់ខ្ញុំថា « សរសើរដល់ព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត សូមក្ដីសុខមានដល់មនុស្សលោក » ។៧