ປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະອົງຜ່ານສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະອົງ

ໂດຍ ແອວເດີ ດາໂນ ແອວ ຮອນສະຕອມ

ຈາກຝ່າຍປະທານສະພາສາວົກເຈັດສິບ

ຈຸດປະສົງຂອງສາດສະໜາຈັກຄືທີ່ຈະຊ່ອຍເຫລືອເຮົາໃຫ້ດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະກິດຕິຄຸນ.

ຂ້າພະເຈົ້າຮັກພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດແຫ່ງໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ. ບາງເທື່ອເຮົາຈະໃຊ້ຄຳວ່າ ພຣະກິດຕິຄຸນ ແລະ ສາດສະໜາຈັກ ສັບປ່ຽນກັນ, ແຕ່ສອງຄຳນີ້ບໍ່ຄືກັນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ມັນມີຄວາມໝາຍທີ່ຄ້າຍຄືກັນ, ແລະ ເຮົາຕ້ອງການທັງສອງຄຳ.

ພຣະກິດຕິຄຸນເປັນແຜນອັນຮຸ່ງໂລດຂອງພຣະເຈົ້າ ຊຶ່ງໃນແຜນນັ້ນເຮົາຜູ້ເປັນລູກໆຂອງພຣະອົງໄດ້ມີໂອກາດທີ່ຈະໄດ້ຮັບທຸກສິ່ງທີ່ພຣະບິດາມີ (ເບິ່ງ D&C 84:38). ສິ່ງນີ້ເອີ້ນວ່າ ຊີວິດນິລັນດອນ ແລະ ມັນເປັນຂອງປະທານອັນຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນຂອງປະທານທັງໝົດຂອພຣະເຈົ້າ (ເບິ່ງ D&C 14:7). ສ່ວນທີ່ສຳຄັນຂອງແຜນນີ້ແມ່ນປະສົບການຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ, ເປັນຊ່ວງເວລາທີ່ຈະພັດທະນາສັດທາ (ເບິ່ງ ໂມໂຣໄນ 7:26), ທີ່ຈະກັບໃຈ (ເບິ່ງ ໂມໄຊຢາ 3:12), ແລະ ທີ່ຈະຄືນດີກັບພຣະເຈົ້າ (ເບິ່ງ ຢາໂຄບ 4:11).

ເພາະຄວາມອ່ອນແອຂອງຄວາມເປັນມະຕະຂອງເຮົາ ແລະ “ການກົງກັນຂ້າມໃນທຸກຢ່າງ” (2 ນີໄຟ 2:11) ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຊີວິດຂອງເຮົາຫຍຸ້ງຍາກຫລາຍ, ແລະ ເພາະວ່າເຮົາບໍ່ສາມາດຊຳລະຕົວເຮົາເອງຈາກບາບ, ເຮົາຈຶ່ງຕ້ອງການພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ. ເມື່ອ ເອໂລຮິມ, ພຣະເຈົ້າແຫ່ງນິລັນດອນ ແລະ ພຣະບິດາຂອງວິນຍານທັງປວງ, ໄດ້ສະເໜີແຜນແຫ່ງຄວາມລອດຂອງພຣະອົງ, ມີຜູ້ໜຶ່ງໃນທ່າມກາງພວກເຮົາໄດ້ກ່າວວ່າ ຂ້ານ້ອຍຢູ່ນີ້, ຈົ່ງສົ່ງຂ້ານ້ອຍໄປເຖີດ (ເບິ່ງ Abraham 3:27). ພຣະອົງມີພຣະນາມວ່າ ພຣະເຢໂຮວາ.

ໃນການເກີດຈາກພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ, ທັງທາງວິນຍານ ແລະ ທາງໂລກ, ພຣະອົງໄດ້ຮັບອຳນາດອັນສູງສຸດທີ່ຈະເອົາຊະນະໂລກ. ໃນການເກີດຈາກມານດາທີ່ເປັນມະນຸດ, ພຣະອົງຈຶ່ງຕ້ອງໄດ້ຮັບຄວາມເຈັບປວດ ແລະ ຮັບທຸກທໍລະມານໃນຄວາມເປັນມະຕະ. ພຣະເຢໂຮວາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ກໍມີພຣະນາມໜຶ່ງອີກວ່າ ພຣະເຢຊູ ແລະ ນອກເໜືອນັ້ນ ກໍຖືກເອີ້ນອີກວ່າ ພຣະຄຣິດ, ໝາຍເຖິງພຣະເມຊີອາ ຫລື ຜູ້ຖືກເຈີມ. ເປົ້າໝາຍອັນສູງສຸດຂອງພຣະອົງແມ່ນການຊົດໃຊ້, ຕອນທີ່ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ລົງຕ່ຳກວ່າທຸກສິ່ງທັງປວງ (ເບິ່ງ D&C 88:6), ເຮັດໃຫ້ເປັນໄປໄດ້ສຳລັບພຣະອົງທີ່ຈະຈ່າຍຄ່າສຳລັບເຮົາແຕ່ລະຄົນ.

ສາດສະໜາຈັກໄດ້ຖືກຈັດຕັ້ງຂຶ້ນໂດຍພຣະເຢຊູຄຣິດ ໃນຊ່ວງໄລຍະທີ່ພຣະອົງປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຢູ່ໃນໂລກ, “ຖືກສ້າງຂຶ້ນເທິງຮາກຖານ ຊຶ່ງພວກອັກຄະສາວົກ ແລະ ສາດສະດາໄດ້ວາງລົງແລ້ວ” (ເອເຟໂຊ 2:20). ໃນຍຸກຂອງຄວາມສົມບູນແຫ່ງເວລານີ້ (ເບິ່ງ D&C 128:18), ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຟື້ນຟູສິ່ງທີ່ເຄີຍເປັນຢູ່ ໂດຍສະເພາະໄດ້ບອກສາດສະດາໂຈເຊັບ ສະມິດ ວ່າພຣະອົງຈະສະຖາປະນາໜ່ວຍຂອງສາດສະໜາຈັກໂດຍມືຂອງເພິ່ນ (ເບິ່ງ D&C 31:7). ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ເປັນປະມຸກຂອງສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະອົງມີຕົວແທນຂອງພຣະອົງຄື ສາດສະດາ, ຜູ້ມີສິດອຳນາດຂອງການເປັນອັກຄະສາວົກ.

ນີ້ເປັນສາດສະໜາຈັກທີ່ດີເດັ່ນ, ມີປະສິດທິພາບ, ແລະ ມີຄວາມດີແທ້ໆ ຊຶ່ງໄດ້ຮັບຄວາມນັບຖືຈາກຄົນທີ່ສະແຫວງຫາຄວາມເຂົ້າໃຈແທ້ໆ. ສາດສະໜາຈັກມີໂຄງການສຳລັບເດັກນ້ອຍ, ຄົນໜຸ່ມ, ຜູ້ຊາຍໃຫຍ່ ແລະ ຜູ້ຍິງໃຫຍ່. ມີຕຶກໂບດທີ່ສວຍງາມຫລາຍກວ່າ 18,000 ແຫ່ງ. ມີພຣະວິຫານທີ່ສະຫງ່າງາມ, ຕອນນີ້ມີຢູ່ 136 ແຫ່ງ, ຢາຍຢູ່ທົ່ວໂລກ, ໂດຍມີ 30 ແຫ່ງທີ່ພວມຖືກສ້າງຢູ່ ຫລື ໄດ້ຖືກແຈ້ງບອກ. ຜູ້ສອນສາດສະໜາເຕັມເວລາມີຫລາຍກວ່າ 56,000 ຄົນ, ທັງຄົນໜຸ່ມ ແລະ ຄົນອາວຸໂສ ພວມຮັບໃຊ້ຢູ່ໃນຫລາຍກວ່າ 150 ປະເທດ. ວຽກງານຊ່ອຍເຫລືອມະນຸດສະທຳຂອງສາດສະໜາຈັກກໍໄດ້ສະແດງອອກເຖິງຄວາມເພື່ອແຜ່ຂອງສະມາຊິກຂອງພວກເຮົາ. ໂຄງການສະຫວັດດີການກໍໃຫ້ການດູແລສະມາຊິກ ແລະ ສົ່ງເສີມການກຸ້ມຕົນເອງໃນທາງທີ່ປຽບທຽບບໍ່ໄດ້. ໃນສາດສະໜາຈັກນີ້ ພວກເຮົາມີຜູ້ນຳທີ່ບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວ ແລະ ຊຸມຊົນຂອງໄພ່ພົນຂອງພຣະເຈົ້າຜູ້ເຕັມໃຈທີ່ຈະຮັບໃຊ້ຊຶ່ງກັນແລະກັນ ໃນວິທີທາງໜ້າອັດສະຈັນໃຈ. ບໍ່ມີບ່ອນໃດທີ່ເປັນເໝືອນສາດສະໜາຈັກນີ້ຢູ່ໃນໂລກ.

ຕອນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເກີດມາ, ຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອາໄສຢູ່ໃນເຮືອນຫຍັງນ້ອຍໜຶ່ງຢູ່ໃນບໍລິເວນຕຶກໂບດຫລັງໃຫຍ່ ແລະ ເປັນປະຫວັດສາດຂອງສາດສະໜາຈັກ, ເອີ້ນວ່າຕຶກແທໂບແນໂກ ໂຮໂນລູລູ. ບັດນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າຂໍກ່າວຄຳຂໍໂທດນຳເພື່ອນທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າຜູ້ເປັນຝ່າຍອະທິການຄວບຄຸມ, ຜູ້ດູແລຕຶກໂບດຕ່າງໆຂອງສາດສະໜາຈັກ, ແຕ່ຕອນຂ້າພະເຈົ້າຍັງນ້ອຍ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ປີນຂຶ້ນເທິງ, ຄານໃຕ້ພື້ນຫ້ອງ, ເລາະຫລິ້ນທົ່ວທຸກບ່ອນ, ຈາກພື້ນສະນ້ຳທີ່ໄສສະອາດຈົນເຖິງຂ້າງໃນຂອງຈອມຕຶກທີ່ມີໄຟອັນສວຍງາມສ່ອງສະຫວ່າງ. ພວກເຮົາຍັງໄດ້ຫລິ້ນແບບ (ທາຊານ ນຳອີກ) ທີ່ແຂວນຫ້ອຍໂດດໄປຕາມເຄືອໄມ້ທີ່ຫ້ອຍຢູ່ຕາມຕົ້ນໄມ້ໃຫຍ່ຢູ່ໃນບໍລິເວນແຫ່ງນັ້ນ.

ສາດສະໜາຈັກແມ່ນສຳຄັນທີ່ສຸດຕໍ່ພວກເຮົາ. ພວກເຮົາໄດ້ໄປຮ່ວມປະຊຸມໂບດຫລາຍແທ້ໆ, ຫລາຍກວ່າທີ່ພວກເຮົາເຮັດໃນຕອນນີ້. ພວກເຮົາໄດ້ໄປຫ້ອງປະຖົມໄວໃນວັນອັງຄານຕອນບ່າຍ. ໄປຫ້ອງສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະໃນວັນອັງຄານຕອນເຊົ້າ. ໄປກິດຈະກຳສຳລັບຊາວໜຸ່ມໃນແລງຄືນວັນພຸດ. ວັນເສົາແມ່ນກິດຈະກຳຂອງຫວອດ. ວັນອາທິດ ຜູ້ຊາຍໃຫຍ່ ແລະ ຊາຍໜຸ່ມໄດ້ໄປຫ້ອງຮຽນຖານະປະໂລຫິດໃນຕອນເຊົ້າ. ຕອນບ່າຍຂອງວັນອາທິດພວກເຮົາໄດ້ໄປຫ້ອງຮຽນວັນອາທິດ. ແລ້ວໃນຕອນຄ່ຳພວກເຮົາໄດ້ກັບໄປປະຊຸມສິນລະລຶກ. ໂດຍທີ່ໄດ້ທຽວໄປທຽວມາ ແລະ ໄປປະຊຸມ, ເບິ່ງຄືວ່າ ພວກເຮົາໄດ້ໃຊ້ເວລາຫລາຍກັບກິດຈະກຳຂອງສາດສະໜາຈັກໝົດມື້ໃນວັນອາທິດ ແລະ ເກືອບທຸກມື້ພາຍໃນອາທິດ.

ເຖິງແມ່ນຂ້າພະເຈົ້າຮັກສາດສະໜາຈັກຢູ່ແລ້ວ, ແຕ່ໃນຊ່ວງໄຍລະທີ່ເປັນເດັກນ້ອຍນັ້ນ, ເປັນເທື່ອທຳອິດທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ສຶກວ່າມີບາງສິ່ງທີ່ເກີນກວ່ານັ້ນ. ຕອນຂ້າພະເຈົ້າມີອາຍຸໄດ້ຫ້າປີ, ໄດ້ມີກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຢູ່ແທໂບແນໂກ. ພວກເຮົາໄດ້ຍ່າງໄປຕາມທາງຍ່າງບ່ອນພວກເຮົາອາໄສຢູ່ ແລະ ຂ້າມຂົວໄປ ແລະ ຕົງໄປຫາຕຶກໂບດ ແລະ ນັ່ງລົງແຖວທີ 10 ຢູ່ໃນຕຶກຫລັງໃຫຍ່ນັ້ນ. ຜູ້ຄວບຄຸມ ແລະ ຜູ້ກ່າວໃນຢູ່ກອງປະຊຸມນັ້ນ ແມ່ນປະທານເດວິດ ໂອ ມິກເຄ, ປະທານຂອງສາດສະໜາຈັກ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຈື່ວ່າເພິ່ນເວົ້າຫຍັງ, ແຕ່ຈື່ບໍ່ລືມສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນ ແລະ ຮູ້ສຶກ. ປະທານມິກເຄໄດ້ນຸ່ງຊຸດສີໄຂ່ ແລະ ມີຜົມຂາວທີ່ກູດເປັນຄື້ນ ໃນທ່າທາງທີ່ສະຫງ່າງາມ. ຕາມປະເພນີຂອງຊາວເກາະ, ເພິ່ນໃສ່ພວງມະໄລສາມຊັ້ນເປັນດອກຄາເນເຊິນ ສີແດງ. ໃນຂະນະທີ່ເພິ່ນກ່າວປາໄສ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ສຶກປະທັບໃຈ ແລະ ເປັນສ່ວນບຸກຄົນ. ຕໍ່ມາຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງເຂົ້າໃຈວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ສຶກເຖິງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ. ພວກເຮົາໄດ້ຮ້ອງເພງສວດປິດ.

​ໃຜ​ຢູ່​ຝ່າຍ​ຂອງ​ພຣະຜູ້​ເປັນ​ເຈົ້າ? ​ໃຜ?
ຕອນ​ນີ້ ​ເປັນ​ເວລາ​ທີ່​ຈະ​ສະ​ແດງ​ອອກ.
ພວກ​ເຮົາ​ຖາມ​ຢ່າງ​ບໍ່​ຢ້ານ​ກວ່າ:
​ໃຜ​ຢູ່​ຝ່າຍ​ຂອງ​ພຣະຜູ້​ເປັນ​ເຈົ້າ? ​ໃຜ?

(“Who’s on the Lord’s Side?” Hymns, no. 260)

ດ້ວຍຖ້ອຍຄຳນັ້ນທີ່ຮ້ອງໂດຍຜູ້ຄົນເກືອບເຖິງ 2,000 ຄົນ, ແຕ່ເບິ່ງຄືວ່າ ມັນເປັນຄຳຖາມສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າຢາກຢືນຂຶ້ນ ແລະ ກ່າວວ່າ, “ຂ້າພະເຈົ້າ!”

ບາງຄົນຄິດວ່າກິດຈະກຳໃນສາດສະໜາຈັກເປັນຈຸດເປົ້າໝາຍທີ່ສູງສຸດ. ການຄິດແນວນັ້ນເປັນສິ່ງອັນຕະລາຍ. ເປັນໄປໄດ້ທີ່ຈະເຂັ້ມແຂງຢູ່ໃນສາດສະໜາຈັກ ແລະ ບໍ່ເຂັ້ມແຂງຢູ່ໃນພຣະກິດຕິຄຸນ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍອະທິບາຍຕື່ມ: ກິດຈະກຳຢູ່ໃນສາດສະໜາຈັກເປັນຄວາມປາຖະໜາສູງ; ແຕ່ກໍຍັງບໍ່ພຽງພໍ. ກິດຈະກຳໃນສາດສະໜາຈັກເປັນການສະແດງອອກພາຍນອກຂອງຄວາມປາຖະໜາທາງວິນຍານຂອງເຮົາ. ຖ້າຫາກເຮົາໄປໂບດ, ເຮັດໜ້າທີ່ການເອີ້ນຂອງເຮົາ, ແລະ ຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນ, ເປັນການປະຕິບັດຢ່າງເປີດເຜີຍ.

ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ, ສິ່ງທີ່ເປັນຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ ໂດຍປົກກະຕິແລ້ວ ຈະເປັນສິ່ງຕາບໍ່ເຫັນ ແລະ ຍາກທີ່ຈະວັດແທກ, ແຕ່ມັນເປັນສິ່ງສຳຄັນນິລັນດອນຫລາຍກວ່າ. ຍົກຕົວຢ່າງ, ເຮົາມີສັດທາຫລາຍປານໃດ? ເຮົາໄດ້ກັບໃຈຫລາຍປານໃດ? ພິທີການຕ່າງມີຄວາມໝາຍຫລາຍຂະໜາດໃດໃນຊີວິດຂອງເຮົາ? ເຮົາເອົາໃຈໃສ່ຫລາຍປານໃດນຳພັນທະສັນຍາຂອງເຮົາ?

ຂ້າພະເຈົ້າຂໍກ່າວລຶ້ມຄືນວ່າ: ເຮົາຕ້ອງການພຣະກິດຕິຄຸນ ແລະ ສາດສະໜາຈັກ. ຕາມຄວາມຈິງແລ້ວ, ຈຸດປະສົງຂອງສາດສະໜາຈັກຄືທີ່ຈະຊ່ອຍເຫລືອເຮົາໃຫ້ດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະກິດຕິຄຸນ. ສ່ວນຫລາຍເຮົາຈະຄິດວ່າ: ເປັນໄປໄດ້ແນວໃດທີ່ບາງຄົນເປັນຄົນເຂັ້ມແຂງໃນສາດສະໜາຕອນເຂົາເຈົ້າຍັງນ້ອຍ, ແຕ່ບໍ່ເຂັ້ມແຂງຕອນມີອາຍຸສູງຂຶ້ນ? ເປັນໄປໄດ້ແນວໃດທີ່ບາງຄົນທີ່ຜູ້ໃຫຍ່ໄດ້ໄປໂບດເປັນປະຈຳ ແຕ່ຕອນນີ້ເຊົາໄປແລ້ວ? ເປັນໄປໄດ້ແນວໃດທີ່ບາງຄົນທີ່ຜູ້ນຳ ຫລື ສະມາຊິກຄົນໃດຄົນໜຶ່ງເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເສຍໃຈ ແລ້ວໄດ້ເຊົາໄປໂບດ? ບາງທີເຫດຜົນກໍຄື ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເຫລື້ອມໃສໃນພຣະກິດຕິຄຸນແທ້ໆ—ສິ່ງທີ່ເປັນນິລັນດອນ.

ຂ້າພະເຈົ້າຂໍແນະນຳສາມວິທີທີ່ສຳຄັນ ເພື່ອຈະເຮັດໃຫ້ພຣະກິດຕິຄຸນເປັນພື້ນຖານຂອງເຮົາ:

ໃຫ້ຂະຫຍາຍຄວາມເຂົ້າໃຈເລື່ອງພຣະເຈົ້າ. ການມີຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ການມີຄວາມຮັກຕໍ່ຝ່າຍພຣະເຈົ້າເປັນສິ່ງທີ່ຈຳເປັນຫລາຍແທ້ໆ. ຈົ່ງອະທິຖານດ້ວຍຄວາມຕັ້ງໃຈຫາພຣະບິດາ, ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຈົ້າ, ແລະ ສະແຫວງຫາການຊີ້ນຳຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ. ຈົ່ງອະທິຖານພ້ອມກັບການສຶກສາເປັນປະຈຳ ແລະ ການໄຕ່ຕອງດ້ວຍຄວາມຖ່ອມ, ເພື່ອສ້າງສັດທາທີ່ບໍ່ຫວັ່ນໄຫວໃນພຣະເຢຊູຄຣິດຕະຫລອດເວລາ. “ເພາະແມ່ນໃຜຈະຮູ້ຈັກນາຍ … ຊຶ່ງເປັນຄົນແປກໜ້າສຳລັບເຂົາ, ແລະ ຢູ່ໄກຈາກຄວາມນຶກຄິດ ແລະ ເຈດຕະນາຂອງໃຈເຂົາ?” (ໂມໄຊຢາ 5:13).
ຈົ່ງເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ພິທີການ ແລະ ພັນທະສັນຍາ. ຖ້າຫາກມີພິທີການໃດຊຶ່ງສຳຄັນທີ່ຍັງບໍ່ໄດ້ກະທຳເທື່ອໃນຊີວິດຂອງທ່ານ, ຈົ່ງຕັ້ງໃຈຕຽມໄປຮັບເອົາມັນ. ແລ້ວເຮົາຕ້ອງດຳລົງຊີວິດດ້ວຍຄວາມຊື່ສັດຕໍ່ພັນທະສັນຍາຂອງເຮົາ, ໂດຍໃຊ້ຂອງປະທານປະຈຳອາທິດຂອງເຮົາເມື່ອຮັບສິນລະລຶກ. ຫລາຍຄົນພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ປ່ຽນແປງເປັນປະຈຳໂດຍອຳນາດແຫ່ງການຊຳລະລ້າງຂອງມັນ ເນື່ອງດ້ວຍການຂາດຄວາມຄາລະວະຂອງເຮົາຕໍ່ພິທີການທີ່ສັກສິດນີ້.
ໃຫ້ເປັນໜຶ່ງໃນພຣະກິດຕິຄຸນກັບສາດສະໜາຈັກ. ເມື່ອເຮົາເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ພຣະກິດຕິຄຸນ, ຈະເຮັດໃຫ້ສາດສະໜາຈັກເປັນພອນໃຫ້ແກ່ຊີວິດຂອງເຮົາ. ເມື່ອເຮົາໄປຮ່ວມປະຊຸມໂບດດ້ວຍຄວາມຕຽມພ້ອມທີ່ຈະສະແຫວງຫາການຮຽນຮູ້, ແມ່ນແຕ່ໂດຍການສຶກສາ ແລະ ໂດຍສັດທານຳອີກ (ເບິ່ງ D&C 88:118), ແລ້ວພຣະວິນຍານບໍລິສຸດຈະເປັນຄູສອນຂອງເຮົາ. ຖ້າຫາກເຮົາໄປເພື່ອຄວາມສະໜຸກສະໜານ, ແລ້ວສ່ວນຫລາຍເຮົາຈະຜິດຫວັງ. ປະທານສະເປັນເຊີ ດັບເບິນຢູ ຄິມໂບ ເທື່ອໜຶ່ງໄດ້ຖືກຖາມວ່າ, “ທ່ານຈະເຮັດສິ່ງໃດເມື່ອທ່ານເຫັນວ່າກອງປະຊຸມສິນລະລຶກເປັນໜ້າເບື່ອ?” ເພິ່ນຕອບວ່າ: “ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຮູ້. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍເຫັນຈັກເທື່ອ” (quoted by Gene R. Cook, in Gerry Avant, “Learning Gospel Is Lifetime Pursuit,” Church News, Mar. 24, 1990, 10).

ໃນຊີວິດຂອງເຮົາ, ເຮົາຄວນປາຖະໜາສິ່ງທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນຫລັງຈາກພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ມາຫາຜູ້ຄົນຢູ່ໃນໂລກໃໝ່ ແລະ ໄດ້ຈັດຕັ້ງສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະອົງຂຶ້ນ. ພຣະຄຳພີບອກວ່າ: “ແລະ ເຫດການໄດ້ບັງເກີດຂຶ້ນຄື ພວກເພິ່ນ [ໝາຍເຖິງສານຸສິດຂອງພຣະອົງ] ໄດ້ອອກໄປດັ່ງນັ້ນໃນບັນດາຜູ້ຄົນຂອງນີໄຟທັງໝົດ, ແລະ ໄດ້ສິດສອນພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະຄຣິດໃຫ້ແກ່ຜູ້ຄົນທັງໝົດໃນຜືນແຜ່ນດິນ; ແລະ ພວກເຂົາໄດ້ປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສໃນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ແລະ ໄດ້ຮ່ວມເຂົ້າໃນສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະຄຣິດ, ແລະ ຄົນລຸ້ນນັ້ນຈຶ່ງໄດ້ຮັບພອນດັ່ງນີ້ຕາມຖ້ອຍຄຳຂອງພຣະເຢຊູ.” (3 ນີໄຟ 28:23).

ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຢາກໃຫ້ສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະອົງເຫລື້ອມໃສແທ້ໆຕໍ່ພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະອົງ. ນີ້ເປັນພຽງວິທີທີ່ແນ່ນອນທີ່ຈະມີຄວາມປອດໄພທາງວິນຍານໃນຕອນນີ້ ແລະ ມີຄວາມສຸກຕະຫລອດການ. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.