ຖືກສຽງກັບດົນຕີແຫ່ງສັດທາ
ໂດຍ ແອວເດີ ຄະເວັນຕິນ ແອວ ຄຸກ
ແຫ່ງສະພາອັກຄະສາວົກສິບສອງ
ພຣະເຈົ້າຮັກລູກໆຂອງພຣະອົງທຸກໆຄົນ. ພຣະອົງປະສົງໃຫ້ເຂົາທຸກຄົນກັບຄືນໄປຫາພຣະອົງອີກ. ພຣະອົງປະສົງໃຫ້ທຸກຄົນປອງດອງຢູ່ກັບດົນຕີສັກສິດແຫ່ງສັດທາ.
ເມື່ອເຈົ້າໜ້າທີ່ຊັ້ນຜູ້ໃຫຍ່ຂອງສາດສະໜາຈັກພົບປະກັບສະມາຊິກຕະຫລອດທົ່ວໂລກ, ພວກເຮົາເຫັນດ້ວຍ ຕົວເອງວ່າໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ ເປັນພະລັງແຫ່ງຄວາມດີງາມແນວໃດ. ພວກເຮົາຂໍສັນລະເສີນທ່່ານສຳລັບ ທຸກສິ່ງທີ່ທ່ານເຮັດເພື່ອເປັນພອນໃຫ້ແກ່ຊີວິດຂອງທຸກໆຄົນທັງປວງ.
ພວກເຮົາຜູ້ທີ່ມີໜ້າທີ່ມອບໝາຍກັບວຽກງານທາງປະຊາສຳພັນກໍຮູ້ຕົວ ໄດ້ດີວ່າຄວາມຄິດເຫັນຂອງ ຜູ້ຄົນທີ່ມີອິດທິພົນ ແລະ ນັກສື່ສານໃນສະຫະລັດ ແລະ ຕະຫລອດທົ່ວໂລກໄດ້ເພີ່ມການສົນທະນາ ຂອງປະຊາຊົນກ່ຽວກັບສາດສະໜາຈັກ ແລະ ສະມາຊິກຂອງເຮົາ. ປັດໃຈພິເສດທີ່ເຂົ້າຫາຈຸດດຽວກັນ ໄດ້ເພີ່ມທະວີຄວາມຮູ້ສຶກຕົວກ່ຽວກັບສາດສະໜາຈັກ.1
ຫລາຍຄົນທີ່ໄດ້ຂຽນກ່ຽວກັບສາດສະໜາຈັກໄດ້ໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມຢ່າງຈິງໃຈເພື່ອຈະເຂົ້າໃຈຜູ້ຄົນຂອງ ເຮົາ ແລະ ຄຳສອນຂອງເຮົາ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເປັນຄົນສຸພາບ ແລະ ໄດ້ພະຍາຍາມບໍ່ໃຫ້ມີອະຄະຕິ, ຊຶ່ງເຮົາ ກໍມີຄວາມກະຕັນຍູ.
ເຮົາກໍເຂົ້າໃຈອີກວ່າຫລາຍຄົນກໍບໍ່ເຂົ້າໃຈສິ່ງສັກສິດ. ເຈົ້າອາຈານ ໂລດ ແສກສ໌ ແຫ່ງປະເທດອັງກິດ, ເມື່ອກ່າວປາໄສຕໍ່ຜູ້ນຳຊາວກາໂຕລິກເມື່ອເດືອນທັນວາຜ່ານມານີ້ຢູ່ທີ່ມະຫາວິທະຍາໄລ ພອນທິ ຟິໂກ ກຣະໂກຣຽນ (Pontifical Gregorian),” ໄດ້ສັງເກດເຫັນວ່າຜູ້ຄົນສົນໃຈຝ່າຍໂລກຫລາຍຂະໜາດໃດ. ເພິ່ນໄດ້ກ່າວວ່າ ຜູ້ເຮັດຜິດກໍເປັນຜູ້ຮຸກຮານທີ່ບໍ່ເຊື່ອວ່າມີພຣະເຈົ້າໃນໂລກນີ້ ກໍບໍ່ເຫັນຄຸນຄ່າຂອງສັດທາ ຫລື ສາດສະໜາ.2
ພາບທີ່ມາໃຫ້ເຫັນທີ່ແນະນຳອັນປະເສີດໃນພຣະຄຳພີມໍມອນກໍຄືຄວາມຝັນຂອງສາດສະດາລີໄຮ ກ່ຽວກັບຕົ້ນໄມ້ແຫ່ງຊີວິດ.3 ພາບທີ່ມາໃຫ້ເຫັນນີ້ບັນຍາຍຢ່າງແຈ້ງຊັດເຖິງການທ້າທາຍຕໍ່ສັດທາທີ່ມີ ຢູ່ໃນວັນເວລາຂອງເຮົາ ແລະ ສິ່ງທີ່ແບ່ງແຍກລະຫວ່າງຜູ້ຄົນທີ່ຮັກ, ນະມັດສະການ, ແລະ ຮູ້ສຶກຮັບຜິດຊອບຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ຜູ້ທີ່ບໍ່ເປັນດັ່ງນັ້ນ. ລີໄຮອະທິບາຍເຖິງການປະພຶດບາງຢ່າງ ທີ່ທຳລາຍສັດທາ. ບາງຄົນກໍຈອງຫອງ, ທະນົງຕົວ, ແລະ ໂງ່ຈ້າ. ເຂົາເຈົ້າສົນໃຈນຳພຽງແຕ່ສິ່ງ ທີ່ບາງຄິດຖືວ່າປັນຍາຂອງໂລກ.4 ອີກຄົນອື່ນກໍມີຄວາມສົນໃຈໃນພຣະເຈົ້າ ແຕ່ກໍຖືກຫລົງທາງໄປ ໃນໝອກແຫ່ງຄວາມມືດມົວ ແລະ ບາບຂອງໂລກ.5 ບາງຄົນກໍໄດ້ຊີມລົດຊາດແຫ່ງຄວາມຮັກຂອງ ພຣະເຈົ້າ ແລະ ພຣະຄຳຂອງພຣະອົງ ແຕ່ແລ້ວຮູ້ສຶກລະອາຍໃຈເພາະຜູ້ຄົນທີ່ເຍາະເຍີ້ຍເຂົາເຈົ້າ ແລະ ໄດ້ຕົກໄປໃນເສັ້ນທາງທີ່ຕ້ອງຫ້າມ.”6
ສຸດທ້າຍ, ກໍມີຜູ້ຄົນທີ່ເຂົ້າໃຈດົນຕີແຫ່ງສັດທາ. ທ່ານຮູ້ຢູ່ວ່າທ່ານເປັນໃຜ. ທ່ານຮັກພຣະເຈົ້າ ແລະ ພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະອົງ ແລະ ພະຍາຍາມຕໍ່ໄປທີ່ຈະດຳລົງຊີວິດ ແລະ ແບ່ງປັນຂ່າວສານຂອງ ພຣະອົງ, ໂດຍສະເພາະກັບຄອບຄົວຂອງທ່ານ.7 ທ່ານຄົງຢູ່ໃນຄວາມປອງດອງກັບການກະຕຸ້ນເຕືອນ ຂອງພຣະວິນຍານ, ຮູ້ສຶກຕົວຕໍ່ອຳນາດຂອງພຣະຄຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ມີການປະພຶດທາງສາດສະໜາໃນ ບ້ານເຮືອນຂອງທ່ານ, ແລະ ພະຍາມຢ່າງພຽກພຽນທີ່ຈະດຳລົງຊີວິດເໝືອນພຣະຄຣິດ ໃນຖານະສານຸສິດຂອງພຣະອົງ.
ພວກເຮົາຮັບຮູ້ວ່າທ່ານມີວຽກເຮັດຫລາຍຂະໜາດໃດ. ປາດສະຈາກການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ ທີ່ໄດ້ຄ່າຈ້າງ, ໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບໃນການປະຕິບັດວຽກງານຂອງສາດສະໜາຈັກນີ້ກໍຈະຂຶ້ນຢູ່ກັບທ່ານ ສະມາຊິກຜູ້ອຸທິດຕົນ. ພວກເຮົາຮູ້ມັນເປັນເລື່ອງທຳມະດາສຳລັບສະມາຊິກຂອງຝ່າຍອະທິການ ແລະ ປະທານສະເຕກ ແລະ ອີກຫລາຍໆຄົນທີ່ຈະທຸ້ມເທຫລາຍໆຊົ່ວໂມງໃນການຮັບໃຊ້ທີ່ອຸທິດຕົນ. ຝ່າຍກຳມະການຊ່ອຍເຫລືອ ແລະ ປະທານກຸ່ມເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີເລີດໃນການເສຍສະລະທີ່ບໍ່ເຫັນ ແກ່ຕົວຂອງເຂົາເຈົ້າ. ການຮັບໃຊ້ ແລະ ການເສຍສະລະກໍມີຢູ່ຕະຫລອດທົ່ວສາດສະໜາຈັກ, ໄປເຖິງສະໝຽນຜູ່ຮັກສາບັນທຶກ, ຄູສອນປະຈຳບ້ານ ແລະ ຄູຢ້ຽມສອນທີ່ຊື່ສັດ, ແລະ ຜູ້ທີ່ສອນ ຫ້ອງຮຽນຕ່າງໆ. ພວກເຮົາຮູ້ສຶກບຸນຄຸນຕໍ່ຜູ້ທີ່ຮັບໃຊ້ຢ່າງກ້າຫານໃນຖານະຜູ້ນຳກຸ່ມລູກເສືອ ຫລື ເດັກອະນຸບານ. ພວກທ່ານຍັງມີຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມຂອບໃຈສຳລັບສິ່ງທີ່ພວກທ່ານເຮັດ ແລະ ເປັນຢູ່!
ພວກເຮົາຮັບຮູ້ຢູ່ວ່າມີສະມາຊິກຜູ້ທີ່ບໍ່ສົນໃຈ ແລະ ບໍ່ຊື່ສັດຕໍ່ຄຳສອນບາງຢ່າງຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ. ຄວາມປາຖະໜາຂອງເຮົາກໍຢາກໃຫ້ສະມາຊິກຕື່ນຂຶ້ນດ້ວຍສັດທາ ແລະ ເພີ່ມທະວີການມາໂບດ ແລະ ຄຳໝັ້ນສັນຍາຂອງເຂົາເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າຮັກລູກໆຂອງພຣະອົງທຸກໆຄົນ. ພຣະອົງປະສົງໃຫ້ເຂົາທຸກຄົນກັບ ຄືນໄປຫາພຣະອົງອີກ. ພຣະອົງປະສົງໃຫ້ທຸກຄົນປອງດອງຢູ່ກັບດົນຕີສັກສິດແຫ່ງສັດທາ. ການຊົດໃຊ້ ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດເປັນຂອງປະທານສຳລັບທຸກໆຄົນ.
ມັນຕ້ອງຖືກສອນ ແລະ ຖືກເຂົ້າໃຈວ່າເຮົາຮັກ ແລະ ນັກຖືທຸກໆຄົນທີ່ລີໄຮໄດ້ບັນຍາຍເຖິງ.8 ຈົ່ງຈຳ ໄວ້ວ່າ, ມັນບໍ່ແມ່ນໜ້າທີ່ຂອງເຮົາທີ່ຈະຕັດສິນ. ການຕັດສິນເປັນໜ້າທີ່ຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.9 ປະທານ ທອມມັສ ທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ ໄດ້ຮຽກຮ້ອງເຮົາໂດຍສະເພາະໃຫ້ມີ “ຄວາມກ້າຫານທີ່ຈະຫລີກລ້ຽງຈາກການ ຕັດສິນຄົນອື່ນ.”10 ເພິ່ນຍັງໄດ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ສະມາຊິກຜູ້ຊື່ສັດທຸກຄົນໃຫ້ ຊ່ອຍກູ້ ຜູ້ທີ່ໄດ້ຊີມລົດຊາດຂອງ ຜົນລະໄມ້ແຫ່ງພຣະກິດຕິຄຸນ ແລະ ແລ້ວໄດ້ຕົກເຮ່ຍໄປຄືກັບວ່າເປັນຜູ້ທີ່ຍັງບໍ່ໄດ້ພົບເສັ້ນທາງທີ່ຄັບ ແລະ ແຄບນັ້ນ. ເຮົາອະທິຖານວ່າເຂົາເຈົ້າຈະຈັບເຫລັກເສັ້ນເອົາໄວ້ ແລະ ຮັບສ່ວນຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ, ຊຶ່ງຈະເຮັດໃຫ້ “ຈິດວິນຍານຂອງເຂົາເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມສຸກຢ່າງເຫລືອລົ້ນ.”11
ຂະນະທີ່ພາບທີ່ມາໃຫ້ເຫັນຂອງລີໄຮຮ່ວມເຖິງທຸກໆຄົນ, ຈຸດຄຳສອນທີ່ສຳຄັນສຸດແມ່ນກ່ຽວກັບຄວາມ ສຳຄັນນິລັນດອນຂອງຄອບຄົວ. “ຄອບຄົວຖືກແຕ່ງຕັ້ງຈາກພຣະເຈົ້າ. ມັນເປັນໜ່ວຍທີ່ສຳຄັນສຸດໃນ ການເວລາ ແລະ ໃນນິລັນດອນ.”12 ເມື່ອລີໄຮໄດ້ຮັບສ່ວນຜົນລະໄມ້ຂອງຕົ້ນໄມ້ແຫ່ງຊີວິດ (ຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ), ເພິ່ນໄດ້ປາຖະໜາຢາກໃຫ້ “ຄອບຄົວ [ຂອງເພິ່ນ] ຮັບສ່່ວນຜົນນັ້ນດ້ວຍ.”13
ຄວາມປາຖະໜາຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງເຮົາແມ່ນຢາກລ້ຽງດູລູກໆຂອງເຮົາໃນຄວາມຈິງ ແລະ ຄວາມຊອບທຳ. ຫລັກທຳໜຶ່ງທີ່ຈະຊ່ອຍໃຫ້ເຮົາສຳເລັດຜົນນີ້ກໍແມ່ນການຫລີກລ້ຽງຈາກການຕັດສິນຫລາຍເກີນໄປກ່ຽວກັບ ການປະພຶດທີ່ໂງ່່ຈ້າ ແລະ ບໍ່ສະຫລາດແຕ່ບໍ່ໄດ້ເປັນບາບ. ເມື່ອຫລາຍປີກ່ອນ, ຕອນພັນລະຍາ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຍັງມີລູກຢູ່ນຳໃນບ້ານ, ແອວເດີ ດາລິນ ເອັຈ ໂອກ ໄດ້ສອນວ່າມັນສຳຄັນທີ່ຈະໄຈ້ແຍກ ລະຫວ່າງຄວາມຜິດພາດຂອງຄົນໜຸ່ມ ຊຶ່ງຄວນໄດ້ຮັບການສັ່ງສອນ ແລະ ບາບທີ່ຕ້ອງການການຕິຕຽນ ແລະ ການກັບໃຈ.14 ເອັຈ ໂອກ ໄດ້ສອນວ່າມັນສຳຄັນທີ່ຈະໄຈ້ແຍກ ລະຫວ່າງຄວາມຜິດພາດຂອງຄົນໜຸ່ມ ຊຶ່ງຄວນໄດ້ຮັບການສັ່ງສອນ ແລະ ບາບທີ່ຕ້ອງການການຕິຕຽນ ແລະ ການກັບໃຈ.15 ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບເຫັນວ່າສິ່ງນີ້ໄດ້ໃຫ້ຄວາມຊ່ອຍເຫລືອໃນຄອບຄົວ ຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າເອງ.
ການປະຕິບັດທາງເລື່ອງສາດສະໜາໃນບ້ານເຮືອນໃຫ້ພອນຄອບຄົວເຮົາ. ການເປັນຕົວຢ່າງແຮ່ງສຳຄັນ ເປັນພິເສດ. ສິ່ງທີ່ເຮົາເປັນຢູ່ ສະທ້ອນສຽງດັງຫລາຍຈົນວ່າລູກໆຂອງເຮົາອາດບໍ່ໄດ້ຍິນສິ່ງທີ່ເຮົາເວົ້າ. ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າມີອາຍຸເກືອບຫ້າປີ, ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຂ່າວວ່ານ້ອງຊາຍໄດ້ເສຍຊີວິດໄປ ເມື່ອກຳປັ່ນລົບທີ່ລາວໄດ້ເປັນທະຫານຮັບໃຊ້ຖືກລະເບີດໃນຝັ່ງທະເລຂອງປະເທດຍີປຸ່ນໃກ້ຕອນທ້າຍ ຂອງສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີສອງ.16 ຂ່າວນີ້ໄດ້ເຮັດໃຫ້ແມ່ສະຫລົດໃຈຫລາຍ. ແມ່ໄດ້ຮ້ອງໄຫ້ ແລະ ໄດ້ເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງນອນ. ບໍ່ດົນຈາກນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປສ່ອງເບິ່ງໃນຫ້ອງເພື່ອຈະຮູ້ວ່າແມ່ເປັນຈັ່ງໃດ. ແມ່ ໄດ້ນັ່ງຄຸເຂົ່າອະທິຖານຢູ່ຂ້າງຕຽງ. ຄວາມສະຫງົບສຸກໄດ້ເຂົ້າມາສູ່ຂ້າພະເຈົ້າເພາະພໍ່ແມ່ໄດ້ສອນ ຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ອະທິຖານ ແລະ ໃຫ້ຮັກພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ. ນີ້ເປັນຕົວຢ່າງທີ່ແມ່ໄດ້ເຮັດສຳລັບ ຂ້າພະເຈົ້າສະເໝີ. ແມ່ທີ່ນັ່ງອະທິຖານນຳລູກມີຄວາມສຳຄັນຫລາຍກວ່າຕົວຢ່າງໃດໆ.
ຂ່າວສານ, ການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ, ແລະ ການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ຂອງເຮົາ, ເປັນຫລັກສູດທີ່ຈຳເປັນຂອງຄອບຄົວເຮົາ. ບໍ່ມີຂໍ້ພຣະຄຳພີໃດບັນຍາຍເຖິງສັດທາຂອງ ເຮົາໄດ້ດີກວ່າ 2 ນີໄຟ 25:26: ວ່າ: “ແລະ ເຮົາກ່າວເຖິງພຣະຄຣິດ, ເຮົາຊື່ນຊົມໃນພຣະຄຣິດ, ເຮົາສັ່ງສອນເລື່ອງພຣະຄຣິດ, ເຮົາພະຍາກອນເຖິງພຣະຄຣິດ, ແລະ ເຮົາຂຽນຕາມຄຳພະຍາກອນ ຂອງເຮົາເພື່ອລູກຫລານຂອງເຮົາຈະໄດ້ຮູ້ວ່າເຂົາຈະມອງຫາແຫລ່ງໃດເພື່ອການປົດບາບຂອງເຂົາ.”
ຫລັກທຳພື້ນຖານຢ່າງໜຶ່ງຈາກພາບທີ່ມາໃຫ້ເຫັນຂອງລີໄຮກໍວ່າສະມາຊິກຜູ້ຊື່ສັດຕ້ອງຈັບເອົາຮາວເຫລັກ ນັ້ນໄວ້ໃຫ້ແໜ້ນເພື່ອຈະຮັກສາເຂົາເຈົ້າໄວ້ໃນເສັ້ນທາງທີ່ຄັບ ແລະ ແຄບ ທີ່ນຳໄປສູ່ຕົ້ນໄມ້ແຫ່ງຊີວິດ. ມັນສຳຄັນຫລາຍສຳລັບສະມາຊິກທີ່ຈະອ່ານ, ໄຕ່ຕອງ, ແລະ ສຶກສາພຣະຄຳພີ.17
ພຣະຄຳພີມໍມອນແມ່ນສຳຄັນທີ່ສຸດ.18 ແນ່ນອນວ່າ, ຈະມີຜູ້ຄົນທີ່ປະໝາດຄວາມສຳຄັນ ຫລື ແມ່ນແຕ່ ຈະເຍາະເຍີ້ຍປຶ້ມສັກສິດນີ້. ບາງຄົນໄດ້ໃຊ້ຄວາມຕະຫລົກ. ແຕ່ກ່ອນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປສອນສາດສະໜາ, ອາຈານມະຫາວິທະຍາໄລຄົນໜຶ່ງໄດ້ອ້າງເຖິງຖ້ອຍຄຳຂອງທ່ານ ມາກ ທະເວນ ວ່າຖ້າທ່ານເອົາຄຳທີ່ວ່າ “ແລະ ເຫດການໄດ້ບັງເກີດຂຶ້ນ” ອອກຈາກພຣະຄຳພີມໍມອນ, ແລ້ວມັນ “ຈະເປັນພຽງແຕ່ປຶ້ມນ້ອຍຫົວໜຶ່ງ ເທົ່ານັ້ນ.”19
ສອງສາມເດືອນຕໍ່ໄປ, ຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບໃຊ້ຢູ່ທີ່ກຸ່ງລອນດອນ ປະເທດອັງກິດ, ອາຈານທີ່ມີຊື່ ສຽງດັງຄົນໜຶ່ງທີ່ໄດ້ຮັບການສຶກສາຈາກມະຫາວິທະຍາໄລ ອອກສະໂຟດ, ຜູ້ຊ່ຽວຊານຊາວເອຢິບຄົນໜຶ່ງ ໃນຝ່າຍພາສາສີມິຕິກ, ໄດ້ອ່ານພຣະຄຳພີມໍມອນ, ໄດ້ຕິດຕໍ່ຫາປະທານເດວິດ ໂອ ມິກເຄ, ແລະ ໄດ້ພົບກັບຜູ້ສອນສາດສະໜາ. ເພິ່ນໄດ້ບອກໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຮູ້ວ່າເພິ່ນຍອມຮັບວ່າພຣະຄຳພີມໍມອນເປັນການແປຂອງການຮຽນຮູ້ຂອງຊາວຢິວ ແລະ ວ່າພາສາຂອງຊາວເອຢິບສຳລັບຍຸກສະໄໝນັ້ນໄດ້ບັນຍາຍ ຢູ່ໃນພຣະຄຳພີມໍມອນ.20 ຕົວຢ່າງໜຶຶ່ງຈາກຫລາຍໆຢ່າງທີ່ເພິ່ນໄດ້ໃຊ້ກໍແມ່ນຄຳຕໍ່ປະໂຫຍກດັ່ງ “ແລະ ເຫດການໄດ້ບັງເກີດຂຶ້ນ,” ທີ່ເພິ່ນໄດ້ກ່າວວ່າເປັນວິທີທີ່ເພິ່ນຈະແປຄຳສັບທີ່ຖືກໃຊ້ໃນການຂຽນ ພາສາສີມິຕິກເກົ່າແກ່ຄືກັນ.21 ອາຈານຄົນນັ້ນໄດ້ຮັບຮູ້ວ່າຂະນະທີ່ວິທີທາງຄວາມຮຽນຮູ້ທີ່ອີງຕາມ ອາຊີບຂອງເພິ່ນໄດ້ຊ່ອຍເພິ່ນ, ແຕ່ມັນຍັງຈຳເປັນທີ່ຈະມີປະຈັກພະຍານທາງວິນຍານ. ຜ່ານການສຶກສາ ແລະ ການອະທິຖານເພິ່ນໄດ້ຮັບພະຍານທາງວິນຍານ ແລະ ໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາ. ສະນັ້ນຄຳທີ່ນັກຕະຫລົກ ທີ່ມີຊື່ສຽງຄົນໜຶ່ງໄດ້ໃຊ້ເປັນຂໍ້ເຍາະເຍີ້ຍ, ນັກປາດອີກຄົນໜຶ່ງໄດ້ຮັບຮູ້ວ່າເປັນຫລັກຖານອັນເລິກຊຶ້ງຂອງ ຄວາມຈິງຂອງພຣະຄຳພີມໍມອນ, ທີ່ຖືກຢືນຢັນຕໍ່ເພິ່ນໂດຍພຣະວິນຍານ.
ຄວາມສຳຄັນຂອງຄຳສອນເລື່ອງອຳເພີໃຈທີ່ຮຽກຮ້ອງປະຈັກພະຍານເຖິງພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຟື້ນຟູຄືນມາໃໝ່ຕ້ອງຂຶ້ນຢູ່ກັບສັດທາແທນສິ່ງທາງນອກ ຫລື ການພິສູດທາງວິທະຍາສາດ. ການເອົາຈິງເອົາຈັງ ຢູ່ໃນສິ່ງທີ່ຍັງບໍ່ທັນຖືກເປີດເຜີຍ ດັ່ງເຊັ່ນຍິງພົມມະຈັນຈະຄອດລູກ ຫລື ການຟື້ນຄືນພຣະຊົນຂອງ ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດສາມາດເກີດຂຶ້ນໄດ້ແນວໃດ ຫລືວ່າໂຈເຊັບ ສະມິດ ແປພຣະຄຳພີໄດ້ແນວໃດ ຈະບໍ່ມີຜົນປະໂຫຍດ ຫລື ໃຫ້ຄວາມກ້າວໜ້າທາງວິນຍານ. ນີ້ເປັນເລື່ອງທາງສັດທາ. ໃນທີ່ສຸດ, ຄຳແນະນຳຂອງໂມໂຣໄນວ່າໃຫ້ອ່ານ ແລະ ໄຕ່ຕອງ ແລະ ແລ້ວໃຫ້ທູນຖາມພຣະເຈົ້າດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈ ເຕັມທີ, ດ້ວຍເຈດຕະນາທີ່ແທ້ຈິງ, ໃຫ້ຢືນຢັນຄວາມຈິງທາງພຣະຄຳພີໂດຍການເປັນພະຍານຂອງ ພຣະວິນຍານຄືຄຳຕອບນັ້ນ.22 ນອກເໜືອຈາກນີ້, ເມື່ອເຮົາພັດທະນາໃຫ້ພຣະຄຳພີມີຄວາມສຳຄັນ ໃນຊີວິດຂອງເຮົາ ແລະ ດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະກິດຕິຄຸນ, ເຮົາຈະໄດ້ຮັບພອນໂດຍພຣະວິນຍານ ແລະ ຈະໄດ້ຊີມລົດຊາດແຫ່ງຄວາມດີງາມຂອງພຣະອົງດ້ວຍຄວາມຮູ້ສຶກປິຕິຍິນດີ, ຄວາມສຸກ, ແລະ ຄວາມສັນຕິສຸກເປັນພິເສດ.23
ແນ່ນອນວ່າ, ເສັ້ນທາງທີ່ແບ່ງແຍກຜູ້ຄົນທີ່ໄດ້ຍິນສຽງດົນຕີແຫ່ງສັດທາ ແລະ ຜູ້ທີ່ບໍ່ເຫັນຄຸນຄ່າ ຫລື ບໍ່ຢູ່ຢ່າງປອງດອງນັ້ນ ຄືການສຶກສາພຣະຄຳພີຢ່າງຈິງຈັງ. ເມື່ອຫລາຍປີກ່ອນຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກປະທັບໃຈ ຫລາຍວ່າສາດສະດາທີ່ຮັກຄົນໜຶ່ງ, ສະເປັນເຊີ ດັບເບິນຢູ ຄິມໂບ, ໄດ້ເນັ້ນໜັກເຖິງຄວາມຈຳເປັນທີ່ ຈະຕ້ອງອ່ານ ແລະ ສຶກສາພຣະຄຳພີຕໍ່ໄປ. ເພິ່ນໄດ້ກ່າວວ່າ: “ຂ້າພະເຈົ້າພົບເຫັນວ່າເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເອົາ ໃຈໃສ່ຄວາມສຳພັນຂອງຂ້າພະເຈົ້າກັບສະຫວັນ ແລະ ເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ມີຫູທາງສະຫວັນຮັບຟັງ ແລະ ສຽງທາງສະຫວັນບໍ່ເວົ້າຈາ, ວ່າຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ຫ່າງໃກ. ຖ້າຂ້າພະເຈົ້າເອົາໃຈໃສ່ພຣະຄຳພີເສັ້ນທາງນັ້ນ ກໍແຄບເຂົ້າ ແລະ ສະພາບການທາງວິນຍານກໍກັບຄືນມາ.”24
ຂ້າພະເຈົ້າຫວັງວ່າເຮົາກຳລັງອ່ານພຣະຄຳພີມໍມອນຢູ່ກັບລູກໆຂອງເຮົາເປັນປະຈຳ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ ສົນທະນາເລື່ອງນີ້ກັບລູກຂອງຂ້າພະເຈົ້າເອງ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ແບ່ງປັນຂໍ້ສັງເກດສອງຂໍ້ກັບຂ້າພະເຈົ້າທີ່ ຂ້າພະເຈົ້າຈະແບ່ງປັນກັບທ່ານ. ທຳອິດ, ຄວາມບໍ່ລົດລະໃນການອ່ານພຣະຄຳພີທຸກໆມື້ເປັນຄອບຄົວ. ລູກສາວຂອງຂ້າພະເຈົ້າບັນຍາຍຄວາມພະຍາຍາມອ່ານພຣະຄຳພີໃນຕອນເຊົ້າຂອງເຂົາເຈົ້າກັບລູກ ໄວລຸ້ນຕໍ່ໄປດ້ວຍຄວາມຕະຫລົກ. ນາງ ແລະ ສາມີພາກັນລຸກແຕ່ເຊົ້າໆ, ຍ່າງໄປໃນໝອກທີ່ມືດມົວເພື່ອ ໄປຈັບຮາວເຫລັກຕາມຂັ້ນໃດຂອງເຂົາເຈົ້າບ່ອນທີ່ຄອບຄົວເຕົ້າໂຮມກັນເພື່ອອ່ານພຣະຄຳຂອງພຣະເຈົ້າ. ຄວາມບໍ່ຫລົດລະເປັນຄຳຕອບ, ແລະ ອາລົມຕະຫລົກກໍຊ່ອຍໄດ້ຄືກັນ. ມັນຮຽກຮ້ອງຄວາມພະຍາຍາມ ຫລາຍຈາກສະມາຊິກໃນຄອບຄົວທຸກໆຄົນ, ທຸກໆມື້, ແຕ່ມັນກໍກຸ້ມຄ່າ. ຄວາມບໍ່ຫລົດລະເອົາຊະນະ ອຸປະສັກຊົ່ວຄາວໄດ້.
ທີສອງຄືວິທີທີ່ລູກຊາຍຫລ້າຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ພັນລະຍາຂອງລາວອ່ານພຣະຄຳພີກັບ ຄອບຄົວໜຸ່ມນ້ອຍຂອງເຂົາເຈົ້າ. ສອງໃນລູກສີ່ຄົນຂອງເຂົາເຈົ້າຍັງອ່ານບໍ່ເປັນເທື່ອ. ສຳລັບລູກຜູ້ມີ ອາຍຸຫ້າປີ ເຂົາເຈົ້າກໍມີນິ້ວມືຫ້ານິ້ວເພື່ອເປັນສັນຍານທີ່ເຂົາຕອບໄດ້ເພື່ອຈະໄດ້ມີສ່ວນຮ່ວມຢ່າງເຕັມທີ ໃນການອ່ານພຣະຄຳພີເປັນຄອບຄົວ. ສັນຍານຂອງນິ້ວທີ 1 ແມ່ນໃຫ້ພໍ່ອ່ານຊ້ຳ: “ແລະ ເຫດການ ໄດ້ບັງເກີດຂຶ້ນ,” ເມື່ອໃດກໍຕາມທີ່ມີຢູ່ໃນພຣະຄຳພີມໍມອນ. ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງສາລະພາບວ່າຂ້າພະເຈົ້າ ມັກຄວາມຈິງທີ່ວ່າສຳນວນນີ້ປະກົດວ່າມີຫລາຍ. ໂດຍບັງເອີນ, ສຳລັບຄວາມສົນໃຈຂອງຄອບຄົວ ໜຸ່ມນ້ອຍແລ້ວ, ສັນຍານນິ້ວມືທີ 2 ແມ່ນ “ແລ້ວເຮົາໄດ້ເຫັນວ່າ”; ນິ້ວມືທີ 3, 4, ແລະ 5 ແມ່ນຖືກ ເລືອກໂດຍພໍ່ແມ່ ອີງຕາມຄຳທີ່ມີຢູ່ໃນບົດທີ່ເຂົາເຈົ້າກຳລັງອ່ານຢູ່.
ເຮົາຮູ້ວ່າການສຶກສາພຣະຄຳພີເປັນຄອບຄົວ ແລະ ການສັງສັນໃນຄອບຄົວຈະບໍ່ສົມບູນແບບສະເໝີໄປ. ບໍ່ວ່າການທ້າທາຍທີ່ທ່ານຈະປະເຊີນຈະເປັນແບບໃດກໍຕາມ, ຢ່າທໍ້ຖອຍໃຈ.
ຂໍໃຫ້ເຂົ້າໃຈວ່າສັດທາໃນອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ການຮັກສາພຣະບັນຍັດຂອງ ພຣະອົງແມ່ນການທົດລອງທີ່ສຳຄັນຂອງຊີວິດມະຕະ ແລະ ຈະເປັນໄປຕະຫລອດການ. ເໜືອທຸກສິ່ງ ທັງໝົດ, ເຮົາແຕ່ລະຄົນຕ້ອງຮັບຮູ້ວ່າເມື່ອຄົນໃດໜຶ່ງບໍ່ເຫັນຄຸນຄ່າຂອງດົນຕີແຫ່ງສັດທາ, ເຂົາຈະບໍ່ປອງດອງຢູ່ກັບພຣະວິນຍານ. ຕາມທີ່ສາດສະດານີໄຟໄດ້ສອນວ່າ, “ອ້າຍໄດ້ຍິນສຽງຂອງພຣະອົງ … ; ແລະ ພຣະອົງຮັບສັ່ງກັບອ້າຍດ້ວຍສຽງອັນຮຽບຮ້ອຍນິ້ມນວນ, ແຕ່ອ້າຍມີໃຈເກີນ ກວ່າທີ່ຈະຮູ້ສຶກ, ອ້າຍຈຶ່ງຮູ້ສຶກໃນຄຳຂອງພຣະອົງບໍ່ໄດ້.”25
ຄຳສອນຂອງເຮົາກໍແຈ້ງຊັດດີ; ເຮົາຕ້ອງຮູ້ສຶກດີ ແລະ ມີຄວາມເບີກບານ. ເຮົາເນັ້ນໜັກເຖິງສັດທາ ຂອງເຮົາ, ບໍ່ແມ່ນຄວາມຢ້ານກົວຂອງເຮົາ. ເຮົາຊື່ນຊົມໃນຄວາມຮັບຮອງຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າທີ່ວ່າພຣະອົງ ຈະຢູ່ຄຽງຂ້າງເຮົາ ແລະ ປະທານການຊີ້ນຳ ແລະ ການນຳພາໃຫ້ເຮົາ.26 ພຣະວິນຍານບໍລິສຸດເປັນ ພະຍານຕໍ່ຫົວໃຈຂອງເຮົາວ່າເຮົາມີພຣະບິດາໃນສະຫວັນທີ່ຊົງຮັກ, ທີ່ແຜນແຫ່ງຄວາມເມດຕາຂອງພຣະອົງສຳລັບການໄຖ່ຂອງເຮົາຈະບັນລຸຜົນໃນທຸກໆດ້ານເພາະການເສຍສະລະຊົດໃຊ້ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ.
ຕາມທີ່ນາງເນໂອມີ ດັບເບິນຢູ ແຣນໂດ, ນັກປະພັນເພງ “ເຮົາເປັນລູກຂອງພຣະເຈົ້າ,” ໄດ້ຂຽນໄວ້ວ່າ: “ພຣະວິນຍານຂອງພຣະອົງນຳພາ; ຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງຮັບຮອງວ່າ ຄວາມຢ້ານກົວ ນັ້ນຈະຫາຍໄປເມື່ອສັດທາຍືນຍົງຢູ່.”27
ສະນັ້ນ, ຂໍໃຫ້ເຮົາ, ບໍ່ວ່າເຮົາຈະຢູ່ໃນຈຸດໃດກໍຕາມໃນເສັ້ນທາງແຫ່ງການເປັນສານຸສິດໃນພາບທີ່ມາ ໃຫ້ເຫັນຂອງລີໄຮ, ພາຍໃນຕົວເຮົາເອງ ແລະ ຄອບຄົວຂອງເຮົາ ໃຫ້ຕັ້ງໃຈປຸກໃຫ້ຄວາມປາຖະໜາອັນຍິ່ງ ໃຫຍ່ນີ້ ທີ່ຈະຮັບເອົາຂອງປະທານແຫ່ງຊີວິດນິລັນດອນທີ່ເກີນຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດນີ້. ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານວ່າເຮົາຈະຄົງຢູ່ຢ່າງປອງດອງກັບດົນຕີແຫ່ງສັດທາ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານເຖິງ ຄວາມເປັນພຣະເຈົ້າຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ຄວາມເປັນຈິງຂອງການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງ, ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.