ຖືກສຽງກັບດົນຕີແຫ່ງສັດທາ

ໂດຍ ແອວເດີ ຄະເວັນຕິນ ແອວ ຄຸກ

ແຫ່ງສະພາອັກຄະສາວົກສິບສອງ

ຮູບພາບ

ພຣະເຈົ້າຮັກລູກໆຂອງພຣະອົງທຸກໆຄົນ. ພຣະອົງປະສົງໃຫ້ເຂົາທຸກຄົນກັບຄືນໄປຫາພຣະອົງອີກ. ພຣະອົງປະສົງໃຫ້ທຸກຄົນປອງດອງຢູ່ກັບດົນຕີສັກສິດແຫ່ງສັດທາ.

ເມື່ອເຈົ້າໜ້າທີ່ຊັ້ນຜູ້ໃຫຍ່ຂອງສາດສະໜາຈັກພົບປະກັບສະມາຊິກຕະຫລອດທົ່ວໂລກ, ພວກເຮົາເຫັນດ້ວຍ ຕົວເອງວ່າໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ ເປັນພະລັງແຫ່ງຄວາມດີງາມແນວໃດ. ພວກເຮົາຂໍສັນລະເສີນທ່່ານສຳລັບ ທຸກສິ່ງທີ່ທ່ານເຮັດເພື່ອເປັນພອນໃຫ້ແກ່ຊີວິດຂອງທຸກໆຄົນທັງປວງ.

ພວກເຮົາຜູ້ທີ່ມີໜ້າທີ່ມອບໝາຍກັບວຽກງານທາງປະຊາສຳພັນກໍຮູ້ຕົວ ໄດ້ດີວ່າຄວາມຄິດເຫັນຂອງ ຜູ້ຄົນທີ່ມີອິດທິພົນ ແລະ ນັກສື່ສານໃນສະຫະລັດ ແລະ ຕະຫລອດທົ່ວໂລກໄດ້ເພີ່ມການສົນທະນາ ຂອງປະຊາຊົນກ່ຽວກັບສາດສະໜາຈັກ ແລະ ສະມາຊິກຂອງເຮົາ. ປັດໃຈພິເສດທີ່ເຂົ້າຫາຈຸດດຽວກັນ ໄດ້ເພີ່ມທະວີຄວາມຮູ້ສຶກຕົວກ່ຽວກັບສາດສະໜາຈັກ.¹

ຫລາຍຄົນທີ່ໄດ້ຂຽນກ່ຽວກັບສາດສະໜາຈັກໄດ້ໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມຢ່າງຈິງໃຈເພື່ອຈະເຂົ້າໃຈຜູ້ຄົນຂອງ ເຮົາ ແລະ ຄຳສອນຂອງເຮົາ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເປັນຄົນສຸພາບ ແລະ ໄດ້ພະຍາຍາມບໍ່ໃຫ້ມີອະຄະຕິ, ຊຶ່ງເຮົາ ກໍມີຄວາມກະຕັນຍູ.

ເຮົາກໍເຂົ້າໃຈອີກວ່າຫລາຍຄົນກໍບໍ່ເຂົ້າໃຈສິ່ງສັກສິດ. ເຈົ້າອາຈານ ໂລດ ແສກສ໌ ແຫ່ງປະເທດອັງກິດ, ເມື່ອກ່າວປາໄສຕໍ່ຜູ້ນຳຊາວກາໂຕລິກເມື່ອເດືອນທັນວາຜ່ານມານີ້ຢູ່ທີ່ມະຫາວິທະຍາໄລ ພອນທິ ຟິໂກ ກຣະໂກຣຽນ (Pontifical Gregorian),” ໄດ້ສັງເກດເຫັນວ່າຜູ້ຄົນສົນໃຈຝ່າຍໂລກຫລາຍຂະໜາດໃດ. ເພິ່ນໄດ້ກ່າວວ່າ ຜູ້ເຮັດຜິດກໍເປັນຜູ້ຮຸກຮານທີ່ບໍ່ເຊື່ອວ່າມີພຣະເຈົ້າໃນໂລກນີ້ ກໍບໍ່ເຫັນຄຸນຄ່າຂອງສັດທາ ຫລື ສາດສະໜາ.²

ພາບທີ່ມາໃຫ້ເຫັນທີ່ແນະນຳອັນປະເສີດໃນພຣະຄຳພີມໍມອນກໍຄືຄວາມຝັນຂອງສາດສະດາລີໄຮ ກ່ຽວກັບຕົ້ນໄມ້ແຫ່ງຊີວິດ.³ ພາບທີ່ມາໃຫ້ເຫັນນີ້ບັນຍາຍຢ່າງແຈ້ງຊັດເຖິງການທ້າທາຍຕໍ່ສັດທາທີ່ມີ ຢູ່ໃນວັນເວລາຂອງເຮົາ ແລະ ສິ່ງທີ່ແບ່ງແຍກລະຫວ່າງຜູ້ຄົນທີ່ຮັກ, ນະມັດສະການ, ແລະ ຮູ້ສຶກຮັບຜິດຊອບຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ຜູ້ທີ່ບໍ່ເປັນດັ່ງນັ້ນ. ລີໄຮອະທິບາຍເຖິງການປະພຶດບາງຢ່າງ ທີ່ທຳລາຍສັດທາ. ບາງຄົນກໍຈອງຫອງ, ທະນົງຕົວ, ແລະ ໂງ່ຈ້າ. ເຂົາເຈົ້າສົນໃຈນຳພຽງແຕ່ສິ່ງ ທີ່ບາງຄິດຖືວ່າປັນຍາຂອງໂລກ.⁴ ອີກຄົນອື່ນກໍມີຄວາມສົນໃຈໃນພຣະເຈົ້າ ແຕ່ກໍຖືກຫລົງທາງໄປ ໃນໝອກແຫ່ງຄວາມມືດມົວ ແລະ ບາບຂອງໂລກ.⁵ ບາງຄົນກໍໄດ້ຊີມລົດຊາດແຫ່ງຄວາມຮັກຂອງ ພຣະເຈົ້າ ແລະ ພຣະຄຳຂອງພຣະອົງ ແຕ່ແລ້ວຮູ້ສຶກລະອາຍໃຈເພາະຜູ້ຄົນທີ່ເຍາະເຍີ້ຍເຂົາເຈົ້າ ແລະ ໄດ້ຕົກໄປໃນເສັ້ນທາງທີ່ຕ້ອງຫ້າມ.”⁶

ສຸດທ້າຍ, ກໍມີຜູ້ຄົນທີ່ເຂົ້າໃຈດົນຕີແຫ່ງສັດທາ. ທ່ານຮູ້ຢູ່ວ່າທ່ານເປັນໃຜ. ທ່ານຮັກພຣະເຈົ້າ ແລະ ພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະອົງ ແລະ ພະຍາຍາມຕໍ່ໄປທີ່ຈະດຳລົງຊີວິດ ແລະ ແບ່ງປັນຂ່າວສານຂອງ ພຣະອົງ, ໂດຍສະເພາະກັບຄອບຄົວຂອງທ່ານ.⁷ ທ່ານຄົງຢູ່ໃນຄວາມປອງດອງກັບການກະຕຸ້ນເຕືອນ ຂອງພຣະວິນຍານ, ຮູ້ສຶກຕົວຕໍ່ອຳນາດຂອງພຣະຄຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ມີການປະພຶດທາງສາດສະໜາໃນ ບ້ານເຮືອນຂອງທ່ານ, ແລະ ພະຍາມຢ່າງພຽກພຽນທີ່ຈະດຳລົງຊີວິດເໝືອນພຣະຄຣິດ ໃນຖານະສານຸສິດຂອງພຣະອົງ.

ພວກເຮົາຮັບຮູ້ວ່າທ່ານມີວຽກເຮັດຫລາຍຂະໜາດໃດ. ປາດສະຈາກການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ ທີ່ໄດ້ຄ່າຈ້າງ, ໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບໃນການປະຕິບັດວຽກງານຂອງສາດສະໜາຈັກນີ້ກໍຈະຂຶ້ນຢູ່ກັບທ່ານ ສະມາຊິກຜູ້ອຸທິດຕົນ. ພວກເຮົາຮູ້ມັນເປັນເລື່ອງທຳມະດາສຳລັບສະມາຊິກຂອງຝ່າຍອະທິການ ແລະ ປະທານສະເຕກ ແລະ ອີກຫລາຍໆຄົນທີ່ຈະທຸ້ມເທຫລາຍໆຊົ່ວໂມງໃນການຮັບໃຊ້ທີ່ອຸທິດຕົນ. ຝ່າຍກຳມະການຊ່ອຍເຫລືອ ແລະ ປະທານກຸ່ມເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີເລີດໃນການເສຍສະລະທີ່ບໍ່ເຫັນ ແກ່ຕົວຂອງເຂົາເຈົ້າ. ການຮັບໃຊ້ ແລະ ການເສຍສະລະກໍມີຢູ່ຕະຫລອດທົ່ວສາດສະໜາຈັກ, ໄປເຖິງສະໝຽນຜູ່ຮັກສາບັນທຶກ, ຄູສອນປະຈຳບ້ານ ແລະ ຄູຢ້ຽມສອນທີ່ຊື່ສັດ, ແລະ ຜູ້ທີ່ສອນ ຫ້ອງຮຽນຕ່າງໆ. ພວກເຮົາຮູ້ສຶກບຸນຄຸນຕໍ່ຜູ້ທີ່ຮັບໃຊ້ຢ່າງກ້າຫານໃນຖານະຜູ້ນຳກຸ່ມລູກເສືອ ຫລື ເດັກອະນຸບານ. ພວກທ່ານຍັງມີຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມຂອບໃຈສຳລັບສິ່ງທີ່ພວກທ່ານເຮັດ ແລະ ເປັນຢູ່!

ພວກເຮົາຮັບຮູ້ຢູ່ວ່າມີສະມາຊິກຜູ້ທີ່ບໍ່ສົນໃຈ ແລະ ບໍ່ຊື່ສັດຕໍ່ຄຳສອນບາງຢ່າງຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ. ຄວາມປາຖະໜາຂອງເຮົາກໍຢາກໃຫ້ສະມາຊິກຕື່ນຂຶ້ນດ້ວຍສັດທາ ແລະ ເພີ່ມທະວີການມາໂບດ ແລະ ຄຳໝັ້ນສັນຍາຂອງເຂົາເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າຮັກລູກໆຂອງພຣະອົງທຸກໆຄົນ. ພຣະອົງປະສົງໃຫ້ເຂົາທຸກຄົນກັບ ຄືນໄປຫາພຣະອົງອີກ. ພຣະອົງປະສົງໃຫ້ທຸກຄົນປອງດອງຢູ່ກັບດົນຕີສັກສິດແຫ່ງສັດທາ. ການຊົດໃຊ້ ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດເປັນຂອງປະທານສຳລັບທຸກໆຄົນ.

ມັນຕ້ອງຖືກສອນ ແລະ ຖືກເຂົ້າໃຈວ່າເຮົາຮັກ ແລະ ນັກຖືທຸກໆຄົນທີ່ລີໄຮໄດ້ບັນຍາຍເຖິງ.⁸ ຈົ່ງຈຳ ໄວ້ວ່າ, ມັນບໍ່ແມ່ນໜ້າທີ່ຂອງເຮົາທີ່ຈະຕັດສິນ. ການຕັດສິນເປັນໜ້າທີ່ຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.⁹ ປະທານ ທອມມັສ ທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ ໄດ້ຮຽກຮ້ອງເຮົາໂດຍສະເພາະໃຫ້ມີ “ຄວາມກ້າຫານທີ່ຈະຫລີກລ້ຽງຈາກການ ຕັດສິນຄົນອື່ນ.”¹⁰ ເພິ່ນຍັງໄດ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ສະມາຊິກຜູ້ຊື່ສັດທຸກຄົນໃຫ້ ຊ່ອຍກູ້ ຜູ້ທີ່ໄດ້ຊີມລົດຊາດຂອງ ຜົນລະໄມ້ແຫ່ງພຣະກິດຕິຄຸນ ແລະ ແລ້ວໄດ້ຕົກເຮ່ຍໄປຄືກັບວ່າເປັນຜູ້ທີ່ຍັງບໍ່ໄດ້ພົບເສັ້ນທາງທີ່ຄັບ ແລະ ແຄບນັ້ນ. ເຮົາອະທິຖານວ່າເຂົາເຈົ້າຈະຈັບເຫລັກເສັ້ນເອົາໄວ້ ແລະ ຮັບສ່ວນຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ, ຊຶ່ງຈະເຮັດໃຫ້ “ຈິດວິນຍານຂອງເຂົາເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມສຸກຢ່າງເຫລືອລົ້ນ.”¹¹

ຂະນະທີ່ພາບທີ່ມາໃຫ້ເຫັນຂອງລີໄຮຮ່ວມເຖິງທຸກໆຄົນ, ຈຸດຄຳສອນທີ່ສຳຄັນສຸດແມ່ນກ່ຽວກັບຄວາມ ສຳຄັນນິລັນດອນຂອງຄອບຄົວ. “ຄອບຄົວຖືກແຕ່ງຕັ້ງຈາກພຣະເຈົ້າ. ມັນເປັນໜ່ວຍທີ່ສຳຄັນສຸດໃນ ການເວລາ ແລະ ໃນນິລັນດອນ.”¹² ເມື່ອລີໄຮໄດ້ຮັບສ່ວນຜົນລະໄມ້ຂອງຕົ້ນໄມ້ແຫ່ງຊີວິດ (ຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ), ເພິ່ນໄດ້ປາຖະໜາຢາກໃຫ້ “ຄອບຄົວ [ຂອງເພິ່ນ] ຮັບສ່່ວນຜົນນັ້ນດ້ວຍ.”¹³

ຄວາມປາຖະໜາຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງເຮົາແມ່ນຢາກລ້ຽງດູລູກໆຂອງເຮົາໃນຄວາມຈິງ ແລະ ຄວາມຊອບທຳ. ຫລັກທຳໜຶ່ງທີ່ຈະຊ່ອຍໃຫ້ເຮົາສຳເລັດຜົນນີ້ກໍແມ່ນການຫລີກລ້ຽງຈາກການຕັດສິນຫລາຍເກີນໄປກ່ຽວກັບ ການປະພຶດທີ່ໂງ່່ຈ້າ ແລະ ບໍ່ສະຫລາດແຕ່ບໍ່ໄດ້ເປັນບາບ. ເມື່ອຫລາຍປີກ່ອນ, ຕອນພັນລະຍາ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຍັງມີລູກຢູ່ນຳໃນບ້ານ, ແອວເດີ ດາລິນ ເອັຈ ໂອກ ໄດ້ສອນວ່າມັນສຳຄັນທີ່ຈະໄຈ້ແຍກ ລະຫວ່າງຄວາມຜິດພາດຂອງຄົນໜຸ່ມ ຊຶ່ງຄວນໄດ້ຮັບການສັ່ງສອນ ແລະ ບາບທີ່ຕ້ອງການການຕິຕຽນ ແລະ ການກັບໃຈ.¹⁴ ເອັຈ ໂອກ ໄດ້ສອນວ່າມັນສຳຄັນທີ່ຈະໄຈ້ແຍກ ລະຫວ່າງຄວາມຜິດພາດຂອງຄົນໜຸ່ມ ຊຶ່ງຄວນໄດ້ຮັບການສັ່ງສອນ ແລະ ບາບທີ່ຕ້ອງການການຕິຕຽນ ແລະ ການກັບໃຈ.¹⁵ ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບເຫັນວ່າສິ່ງນີ້ໄດ້ໃຫ້ຄວາມຊ່ອຍເຫລືອໃນຄອບຄົວ ຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າເອງ.

ການປະຕິບັດທາງເລື່ອງສາດສະໜາໃນບ້ານເຮືອນໃຫ້ພອນຄອບຄົວເຮົາ. ການເປັນຕົວຢ່າງແຮ່ງສຳຄັນ ເປັນພິເສດ. ສິ່ງທີ່ເຮົາເປັນຢູ່ ສະທ້ອນສຽງດັງຫລາຍຈົນວ່າລູກໆຂອງເຮົາອາດບໍ່ໄດ້ຍິນສິ່ງທີ່ເຮົາເວົ້າ. ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າມີອາຍຸເກືອບຫ້າປີ, ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຂ່າວວ່ານ້ອງຊາຍໄດ້ເສຍຊີວິດໄປ ເມື່ອກຳປັ່ນລົບທີ່ລາວໄດ້ເປັນທະຫານຮັບໃຊ້ຖືກລະເບີດໃນຝັ່ງທະເລຂອງປະເທດຍີປຸ່ນໃກ້ຕອນທ້າຍ ຂອງສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີສອງ.¹⁶ ຂ່າວນີ້ໄດ້ເຮັດໃຫ້ແມ່ສະຫລົດໃຈຫລາຍ. ແມ່ໄດ້ຮ້ອງໄຫ້ ແລະ ໄດ້ເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງນອນ. ບໍ່ດົນຈາກນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປສ່ອງເບິ່ງໃນຫ້ອງເພື່ອຈະຮູ້ວ່າແມ່ເປັນຈັ່ງໃດ. ແມ່ ໄດ້ນັ່ງຄຸເຂົ່າອະທິຖານຢູ່ຂ້າງຕຽງ. ຄວາມສະຫງົບສຸກໄດ້ເຂົ້າມາສູ່ຂ້າພະເຈົ້າເພາະພໍ່ແມ່ໄດ້ສອນ ຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ອະທິຖານ ແລະ ໃຫ້ຮັກພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ. ນີ້ເປັນຕົວຢ່າງທີ່ແມ່ໄດ້ເຮັດສຳລັບ ຂ້າພະເຈົ້າສະເໝີ. ແມ່ທີ່ນັ່ງອະທິຖານນຳລູກມີຄວາມສຳຄັນຫລາຍກວ່າຕົວຢ່າງໃດໆ.

ຂ່າວສານ, ການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ, ແລະ ການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ຂອງເຮົາ, ເປັນຫລັກສູດທີ່ຈຳເປັນຂອງຄອບຄົວເຮົາ. ບໍ່ມີຂໍ້ພຣະຄຳພີໃດບັນຍາຍເຖິງສັດທາຂອງ ເຮົາໄດ້ດີກວ່າ 2 ນີໄຟ 25:26: ວ່າ: “ແລະ ເຮົາກ່າວເຖິງພຣະຄຣິດ, ເຮົາຊື່ນຊົມໃນພຣະຄຣິດ, ເຮົາສັ່ງສອນເລື່ອງພຣະຄຣິດ, ເຮົາພະຍາກອນເຖິງພຣະຄຣິດ, ແລະ ເຮົາຂຽນຕາມຄຳພະຍາກອນ ຂອງເຮົາເພື່ອລູກຫລານຂອງເຮົາຈະໄດ້ຮູ້ວ່າເຂົາຈະມອງຫາແຫລ່ງໃດເພື່ອການປົດບາບຂອງເຂົາ.”

ຫລັກທຳພື້ນຖານຢ່າງໜຶ່ງຈາກພາບທີ່ມາໃຫ້ເຫັນຂອງລີໄຮກໍວ່າສະມາຊິກຜູ້ຊື່ສັດຕ້ອງຈັບເອົາຮາວເຫລັກ ນັ້ນໄວ້ໃຫ້ແໜ້ນເພື່ອຈະຮັກສາເຂົາເຈົ້າໄວ້ໃນເສັ້ນທາງທີ່ຄັບ ແລະ ແຄບ ທີ່ນຳໄປສູ່ຕົ້ນໄມ້ແຫ່ງຊີວິດ. ມັນສຳຄັນຫລາຍສຳລັບສະມາຊິກທີ່ຈະອ່ານ, ໄຕ່ຕອງ, ແລະ ສຶກສາພຣະຄຳພີ.¹⁷

ພຣະຄຳພີມໍມອນແມ່ນສຳຄັນທີ່ສຸດ.¹⁸ ແນ່ນອນວ່າ, ຈະມີຜູ້ຄົນທີ່ປະໝາດຄວາມສຳຄັນ ຫລື ແມ່ນແຕ່ ຈະເຍາະເຍີ້ຍປຶ້ມສັກສິດນີ້. ບາງຄົນໄດ້ໃຊ້ຄວາມຕະຫລົກ. ແຕ່ກ່ອນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປສອນສາດສະໜາ, ອາຈານມະຫາວິທະຍາໄລຄົນໜຶ່ງໄດ້ອ້າງເຖິງຖ້ອຍຄຳຂອງທ່ານ ມາກ ທະເວນ ວ່າຖ້າທ່ານເອົາຄຳທີ່ວ່າ “ແລະ ເຫດການໄດ້ບັງເກີດຂຶ້ນ” ອອກຈາກພຣະຄຳພີມໍມອນ, ແລ້ວມັນ “ຈະເປັນພຽງແຕ່ປຶ້ມນ້ອຍຫົວໜຶ່ງ ເທົ່ານັ້ນ.”¹⁹

ສອງສາມເດືອນຕໍ່ໄປ, ຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບໃຊ້ຢູ່ທີ່ກຸ່ງລອນດອນ ປະເທດອັງກິດ, ອາຈານທີ່ມີຊື່ ສຽງດັງຄົນໜຶ່ງທີ່ໄດ້ຮັບການສຶກສາຈາກມະຫາວິທະຍາໄລ ອອກສະໂຟດ, ຜູ້ຊ່ຽວຊານຊາວເອຢິບຄົນໜຶ່ງ ໃນຝ່າຍພາສາສີມິຕິກ, ໄດ້ອ່ານພຣະຄຳພີມໍມອນ, ໄດ້ຕິດຕໍ່ຫາປະທານເດວິດ ໂອ ມິກເຄ, ແລະ ໄດ້ພົບກັບຜູ້ສອນສາດສະໜາ. ເພິ່ນໄດ້ບອກໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຮູ້ວ່າເພິ່ນຍອມຮັບວ່າພຣະຄຳພີມໍມອນເປັນການແປຂອງການຮຽນຮູ້ຂອງຊາວຢິວ ແລະ ວ່າພາສາຂອງຊາວເອຢິບສຳລັບຍຸກສະໄໝນັ້ນໄດ້ບັນຍາຍ ຢູ່ໃນພຣະຄຳພີມໍມອນ.²⁰ ຕົວຢ່າງໜຶຶ່ງຈາກຫລາຍໆຢ່າງທີ່ເພິ່ນໄດ້ໃຊ້ກໍແມ່ນຄຳຕໍ່ປະໂຫຍກດັ່ງ “ແລະ ເຫດການໄດ້ບັງເກີດຂຶ້ນ,” ທີ່ເພິ່ນໄດ້ກ່າວວ່າເປັນວິທີທີ່ເພິ່ນຈະແປຄຳສັບທີ່ຖືກໃຊ້ໃນການຂຽນ ພາສາສີມິຕິກເກົ່າແກ່ຄືກັນ.²¹ ອາຈານຄົນນັ້ນໄດ້ຮັບຮູ້ວ່າຂະນະທີ່ວິທີທາງຄວາມຮຽນຮູ້ທີ່ອີງຕາມ ອາຊີບຂອງເພິ່ນໄດ້ຊ່ອຍເພິ່ນ, ແຕ່ມັນຍັງຈຳເປັນທີ່ຈະມີປະຈັກພະຍານທາງວິນຍານ. ຜ່ານການສຶກສາ ແລະ ການອະທິຖານເພິ່ນໄດ້ຮັບພະຍານທາງວິນຍານ ແລະ ໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາ. ສະນັ້ນຄຳທີ່ນັກຕະຫລົກ ທີ່ມີຊື່ສຽງຄົນໜຶ່ງໄດ້ໃຊ້ເປັນຂໍ້ເຍາະເຍີ້ຍ, ນັກປາດອີກຄົນໜຶ່ງໄດ້ຮັບຮູ້ວ່າເປັນຫລັກຖານອັນເລິກຊຶ້ງຂອງ ຄວາມຈິງຂອງພຣະຄຳພີມໍມອນ, ທີ່ຖືກຢືນຢັນຕໍ່ເພິ່ນໂດຍພຣະວິນຍານ.

ຄວາມສຳຄັນຂອງຄຳສອນເລື່ອງອຳເພີໃຈທີ່ຮຽກຮ້ອງປະຈັກພະຍານເຖິງພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຟື້ນຟູຄືນມາໃໝ່ຕ້ອງຂຶ້ນຢູ່ກັບສັດທາແທນສິ່ງທາງນອກ ຫລື ການພິສູດທາງວິທະຍາສາດ. ການເອົາຈິງເອົາຈັງ ຢູ່ໃນສິ່ງທີ່ຍັງບໍ່ທັນຖືກເປີດເຜີຍ ດັ່ງເຊັ່ນຍິງພົມມະຈັນຈະຄອດລູກ ຫລື ການຟື້ນຄືນພຣະຊົນຂອງ ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດສາມາດເກີດຂຶ້ນໄດ້ແນວໃດ ຫລືວ່າໂຈເຊັບ ສະມິດ ແປພຣະຄຳພີໄດ້ແນວໃດ ຈະບໍ່ມີຜົນປະໂຫຍດ ຫລື ໃຫ້ຄວາມກ້າວໜ້າທາງວິນຍານ. ນີ້ເປັນເລື່ອງທາງສັດທາ. ໃນທີ່ສຸດ, ຄຳແນະນຳຂອງໂມໂຣໄນວ່າໃຫ້ອ່ານ ແລະ ໄຕ່ຕອງ ແລະ ແລ້ວໃຫ້ທູນຖາມພຣະເຈົ້າດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈ ເຕັມທີ, ດ້ວຍເຈດຕະນາທີ່ແທ້ຈິງ, ໃຫ້ຢືນຢັນຄວາມຈິງທາງພຣະຄຳພີໂດຍການເປັນພະຍານຂອງ ພຣະວິນຍານຄືຄຳຕອບນັ້ນ.²² ນອກເໜືອຈາກນີ້, ເມື່ອເຮົາພັດທະນາໃຫ້ພຣະຄຳພີມີຄວາມສຳຄັນ ໃນຊີວິດຂອງເຮົາ ແລະ ດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະກິດຕິຄຸນ, ເຮົາຈະໄດ້ຮັບພອນໂດຍພຣະວິນຍານ ແລະ ຈະໄດ້ຊີມລົດຊາດແຫ່ງຄວາມດີງາມຂອງພຣະອົງດ້ວຍຄວາມຮູ້ສຶກປິຕິຍິນດີ, ຄວາມສຸກ, ແລະ ຄວາມສັນຕິສຸກເປັນພິເສດ.²³

ແນ່ນອນວ່າ, ເສັ້ນທາງທີ່ແບ່ງແຍກຜູ້ຄົນທີ່ໄດ້ຍິນສຽງດົນຕີແຫ່ງສັດທາ ແລະ ຜູ້ທີ່ບໍ່ເຫັນຄຸນຄ່າ ຫລື ບໍ່ຢູ່ຢ່າງປອງດອງນັ້ນ ຄືການສຶກສາພຣະຄຳພີຢ່າງຈິງຈັງ. ເມື່ອຫລາຍປີກ່ອນຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກປະທັບໃຈ ຫລາຍວ່າສາດສະດາທີ່ຮັກຄົນໜຶ່ງ, ສະເປັນເຊີ ດັບເບິນຢູ ຄິມໂບ, ໄດ້ເນັ້ນໜັກເຖິງຄວາມຈຳເປັນທີ່ ຈະຕ້ອງອ່ານ ແລະ ສຶກສາພຣະຄຳພີຕໍ່ໄປ. ເພິ່ນໄດ້ກ່າວວ່າ: “ຂ້າພະເຈົ້າພົບເຫັນວ່າເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເອົາ ໃຈໃສ່ຄວາມສຳພັນຂອງຂ້າພະເຈົ້າກັບສະຫວັນ ແລະ ເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ມີຫູທາງສະຫວັນຮັບຟັງ ແລະ ສຽງທາງສະຫວັນບໍ່ເວົ້າຈາ, ວ່າຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ຫ່າງໃກ. ຖ້າຂ້າພະເຈົ້າເອົາໃຈໃສ່ພຣະຄຳພີເສັ້ນທາງນັ້ນ ກໍແຄບເຂົ້າ ແລະ ສະພາບການທາງວິນຍານກໍກັບຄືນມາ.”²⁴

ຂ້າພະເຈົ້າຫວັງວ່າເຮົາກຳລັງອ່ານພຣະຄຳພີມໍມອນຢູ່ກັບລູກໆຂອງເຮົາເປັນປະຈຳ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ ສົນທະນາເລື່ອງນີ້ກັບລູກຂອງຂ້າພະເຈົ້າເອງ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ແບ່ງປັນຂໍ້ສັງເກດສອງຂໍ້ກັບຂ້າພະເຈົ້າທີ່ ຂ້າພະເຈົ້າຈະແບ່ງປັນກັບທ່ານ. ທຳອິດ, ຄວາມບໍ່ລົດລະໃນການອ່ານພຣະຄຳພີທຸກໆມື້ເປັນຄອບຄົວ. ລູກສາວຂອງຂ້າພະເຈົ້າບັນຍາຍຄວາມພະຍາຍາມອ່ານພຣະຄຳພີໃນຕອນເຊົ້າຂອງເຂົາເຈົ້າກັບລູກ ໄວລຸ້ນຕໍ່ໄປດ້ວຍຄວາມຕະຫລົກ. ນາງ ແລະ ສາມີພາກັນລຸກແຕ່ເຊົ້າໆ, ຍ່າງໄປໃນໝອກທີ່ມືດມົວເພື່ອ ໄປຈັບຮາວເຫລັກຕາມຂັ້ນໃດຂອງເຂົາເຈົ້າບ່ອນທີ່ຄອບຄົວເຕົ້າໂຮມກັນເພື່ອອ່ານພຣະຄຳຂອງພຣະເຈົ້າ. ຄວາມບໍ່ຫລົດລະເປັນຄຳຕອບ, ແລະ ອາລົມຕະຫລົກກໍຊ່ອຍໄດ້ຄືກັນ. ມັນຮຽກຮ້ອງຄວາມພະຍາຍາມ ຫລາຍຈາກສະມາຊິກໃນຄອບຄົວທຸກໆຄົນ, ທຸກໆມື້, ແຕ່ມັນກໍກຸ້ມຄ່າ. ຄວາມບໍ່ຫລົດລະເອົາຊະນະ ອຸປະສັກຊົ່ວຄາວໄດ້.

ທີສອງຄືວິທີທີ່ລູກຊາຍຫລ້າຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ພັນລະຍາຂອງລາວອ່ານພຣະຄຳພີກັບ ຄອບຄົວໜຸ່ມນ້ອຍຂອງເຂົາເຈົ້າ. ສອງໃນລູກສີ່ຄົນຂອງເຂົາເຈົ້າຍັງອ່ານບໍ່ເປັນເທື່ອ. ສຳລັບລູກຜູ້ມີ ອາຍຸຫ້າປີ ເຂົາເຈົ້າກໍມີນິ້ວມືຫ້ານິ້ວເພື່ອເປັນສັນຍານທີ່ເຂົາຕອບໄດ້ເພື່ອຈະໄດ້ມີສ່ວນຮ່ວມຢ່າງເຕັມທີ ໃນການອ່ານພຣະຄຳພີເປັນຄອບຄົວ. ສັນຍານຂອງນິ້ວທີ 1 ແມ່ນໃຫ້ພໍ່ອ່ານຊ້ຳ: “ແລະ ເຫດການ ໄດ້ບັງເກີດຂຶ້ນ,” ເມື່ອໃດກໍຕາມທີ່ມີຢູ່ໃນພຣະຄຳພີມໍມອນ. ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງສາລະພາບວ່າຂ້າພະເຈົ້າ ມັກຄວາມຈິງທີ່ວ່າສຳນວນນີ້ປະກົດວ່າມີຫລາຍ. ໂດຍບັງເອີນ, ສຳລັບຄວາມສົນໃຈຂອງຄອບຄົວ ໜຸ່ມນ້ອຍແລ້ວ, ສັນຍານນິ້ວມືທີ 2 ແມ່ນ “ແລ້ວເຮົາໄດ້ເຫັນວ່າ”; ນິ້ວມືທີ 3, 4, ແລະ 5 ແມ່ນຖືກ ເລືອກໂດຍພໍ່ແມ່ ອີງຕາມຄຳທີ່ມີຢູ່ໃນບົດທີ່ເຂົາເຈົ້າກຳລັງອ່ານຢູ່.

ເຮົາຮູ້ວ່າການສຶກສາພຣະຄຳພີເປັນຄອບຄົວ ແລະ ການສັງສັນໃນຄອບຄົວຈະບໍ່ສົມບູນແບບສະເໝີໄປ. ບໍ່ວ່າການທ້າທາຍທີ່ທ່ານຈະປະເຊີນຈະເປັນແບບໃດກໍຕາມ, ຢ່າທໍ້ຖອຍໃຈ.

ຂໍໃຫ້ເຂົ້າໃຈວ່າສັດທາໃນອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ການຮັກສາພຣະບັນຍັດຂອງ ພຣະອົງແມ່ນການທົດລອງທີ່ສຳຄັນຂອງຊີວິດມະຕະ ແລະ ຈະເປັນໄປຕະຫລອດການ. ເໜືອທຸກສິ່ງ ທັງໝົດ, ເຮົາແຕ່ລະຄົນຕ້ອງຮັບຮູ້ວ່າເມື່ອຄົນໃດໜຶ່ງບໍ່ເຫັນຄຸນຄ່າຂອງດົນຕີແຫ່ງສັດທາ, ເຂົາຈະບໍ່ປອງດອງຢູ່ກັບພຣະວິນຍານ. ຕາມທີ່ສາດສະດານີໄຟໄດ້ສອນວ່າ, “ອ້າຍໄດ້ຍິນສຽງຂອງພຣະອົງ … ; ແລະ ພຣະອົງຮັບສັ່ງກັບອ້າຍດ້ວຍສຽງອັນຮຽບຮ້ອຍນິ້ມນວນ, ແຕ່ອ້າຍມີໃຈເກີນ ກວ່າທີ່ຈະຮູ້ສຶກ, ອ້າຍຈຶ່ງຮູ້ສຶກໃນຄຳຂອງພຣະອົງບໍ່ໄດ້.”²⁵

ຄຳສອນຂອງເຮົາກໍແຈ້ງຊັດດີ; ເຮົາຕ້ອງຮູ້ສຶກດີ ແລະ ມີຄວາມເບີກບານ. ເຮົາເນັ້ນໜັກເຖິງສັດທາ ຂອງເຮົາ, ບໍ່ແມ່ນຄວາມຢ້ານກົວຂອງເຮົາ. ເຮົາຊື່ນຊົມໃນຄວາມຮັບຮອງຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າທີ່ວ່າພຣະອົງ ຈະຢູ່ຄຽງຂ້າງເຮົາ ແລະ ປະທານການຊີ້ນຳ ແລະ ການນຳພາໃຫ້ເຮົາ.²⁶ ພຣະວິນຍານບໍລິສຸດເປັນ ພະຍານຕໍ່ຫົວໃຈຂອງເຮົາວ່າເຮົາມີພຣະບິດາໃນສະຫວັນທີ່ຊົງຮັກ, ທີ່ແຜນແຫ່ງຄວາມເມດຕາຂອງພຣະອົງສຳລັບການໄຖ່ຂອງເຮົາຈະບັນລຸຜົນໃນທຸກໆດ້ານເພາະການເສຍສະລະຊົດໃຊ້ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ.

ຕາມທີ່ນາງເນໂອມີ ດັບເບິນຢູ ແຣນໂດ, ນັກປະພັນເພງ “ເຮົາເປັນລູກຂອງພຣະເຈົ້າ,” ໄດ້ຂຽນໄວ້ວ່າ: “ພຣະວິນຍານຂອງພຣະອົງນຳພາ; ຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງຮັບຮອງວ່າ ຄວາມຢ້ານກົວ ນັ້ນຈະຫາຍໄປເມື່ອສັດທາຍືນຍົງຢູ່.”²⁷

ສະນັ້ນ, ຂໍໃຫ້ເຮົາ, ບໍ່ວ່າເຮົາຈະຢູ່ໃນຈຸດໃດກໍຕາມໃນເສັ້ນທາງແຫ່ງການເປັນສານຸສິດໃນພາບທີ່ມາ ໃຫ້ເຫັນຂອງລີໄຮ, ພາຍໃນຕົວເຮົາເອງ ແລະ ຄອບຄົວຂອງເຮົາ ໃຫ້ຕັ້ງໃຈປຸກໃຫ້ຄວາມປາຖະໜາອັນຍິ່ງ ໃຫຍ່ນີ້ ທີ່ຈະຮັບເອົາຂອງປະທານແຫ່ງຊີວິດນິລັນດອນທີ່ເກີນຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດນີ້. ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານວ່າເຮົາຈະຄົງຢູ່ຢ່າງປອງດອງກັບດົນຕີແຫ່ງສັດທາ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານເຖິງ ຄວາມເປັນພຣະເຈົ້າຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ຄວາມເປັນຈິງຂອງການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງ, ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.