ການແຂ່ງຂັນຂອງຊີວິດ
ໂດຍ ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ
ເຮົາມາຈາກໃສ? ເປັນຫຍັງເຮົາຈຶງມາຢູນ? ເຮົາຈະໄປໃສ ຫລັງຈາກຊີວິດນ? ບຈຳເປັນຕ້ອງຊອກຫາ ຄຳຕອບອີກແລ້ວ.
ອ້າຍເອອຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈາ, ເຊາມນ ຂ້າພະເຈາຢາກກ່າວກັບທ່ານເລືອງຄວາມຈິງນິລັນດອນ—ເປັນຄວາມຈິງທີຈະເສີມສ້າງຊີວິດຂອງເຮົາ ແລະ ພາເຮົາກັບໄປບ້ານດ້ວຍຄວາມປອດໄພ.
ໃນທຸກບ່ອນ, ຜູ້ຄົນຫິວໂຫຍ. ຍົນກໍໄດ້ທຽວສົງຄົນໂດຍສານຕະຫລອດທົວໂລກ, ຂ້າມນຂ້າມທະເລ ເພືອວ່າຈະໄດ້ໄປຮ່ວມການປະຊມທຸລະກິດ, ມີພັນທະທີຈະຈັດການ, ບ່ອນທ່ອງທ່ຽວທີຈະໄປຊົມ, ຫລື ຄອບຄົວທີຈະໄປຢຽມຢາມ. ຖະໜົນຫົນທາງມີຢູທຸກບ່ອນ—ຮ່ວມທັງທາງໃຫຍ່, ທາງຈ້າງ, ແລະ ທາງດ່ວນ—ໃຫ້ລົດຫລາຍລ້ານຄັນເດີນຜ່ານ, ແລະ ໃຫ້ຄົນຫລາຍຄົນນຳໃຊ້, ໄປໆມາໆ ເບິງຄືວ່າບເຄີຍຂາດສາຍຈັກເທືອ, ຕ່າງກໍມີເຫດຜົນຂອງໃຜມັນໃນການເດີນທາງໃນແຕ່ລະວັນ.
ໃນຊີວິດທີຜ່ານໄປຢາງວ່ອງໄວນ ເຮົາເຄີຍຢຸດບຶດໜຶງບໍ ເພືອຄິດໄຕ່ຕອງ—ຫລື ຄິດກ່ຽວກັບຄວາມຈິງ ທີບມີວັນສນສຸດ?
ເມືອປຽບທຽບໃສ່ກັບຄວາມຈິງນິລັນດອນ, ຄຳຖາມ ແລະ ຄວາມເປັນຫ່ວງສ່ວນຫລາຍກ່ຽວກັບຊີວິດ ປະຈຳວັນແມ່ນເປັນເລືອງບສຳຄັນ ເຊັນ ເຮົາຊິກິນຍັງມແລງນ? ເຮົາຄວນທາສີໃດໃສ່ຫ້ອງຮັບແຂກ? ເຮົາຕ້ອງເອົາລູກຊາຍໄປເຂາຫລນເຕະບານບໍ? ຄຳຖາມເຫລົານ ແລະ ອືນໆອີກຈົນນັບບຖ້ວນຈະກາຍ ເປັນສິງທີບສຳຄັນເມືອຄົນທີເຮົາຮັກໄດ້ຮັບບາດເຈັບ,ເມືອການເຈັບເປັນເກີດຂນໃນບ້ານທີແຂງແຮງ, ເມືອມີການປວຍໂຊໜັກ. ແລ້ວເຮົາຈະເອົາໃຈໃສ່ຫລາຍຂນ, ເຮົາຈະສາມາດພິຈາລະນາວ່າ ອັນໃດສຳຄັນ ແລະ ອັນໃດເປັນເລືອງເລັກນ້ອຍ.
ບດົນມານ ຂ້າພະເຈາໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມສະຕີຄົນໜຶງຜູ້ໄດ້ທົນກັບພະຍາດຮ້າຍແຮງເປັນເວລາຫລາຍກວ່າ ສອງປີແລ້ວ. ນາງໄດ້ບອກວ່າກ່ອນໜ້ານນ, ແຕ່ລະມນາງໄດ້ຫຍຸ້ງກັບພາລະຕ່າງໆ ເຊັນທຳຄວາມ ສະອາດບ້ານ ແລະ ຈັດແຕ່ງປະດັບປະດາເຮືອນດ້ວຍສິງຂອງທີສວຍງາມ. ນາງໄດ້ໄປເສີມສວຍສອງ ເທືອຕອາທິດ ແລະ ໃຊ້ເວລາ ແລະ ເງິນຄຳເພືອຊອກຫາເສອຜ້າຜືນໃໝ່. ດົນໆນາງຈຶງໃຫ້ລູກຫລານ ມາຫລນເຮືອນ ເພາະເປັນຫ່ວງຢານວ່າສິງຂອງອັນມີຄ່າຂອງນາງຈະແຕກເພພັງດ້ວຍມືອັນນ້ອຍໆຂອງເຂົາ.
ແລ້ວ ນາງໄດ້ຮັບຂ່າວທີໜ້າວິຕົກບອກວ່າຊີວິດຂອງນາງຢູໃນຂນອັນຕະລາຍ ແລະ ອາດມີຊີວິດຢູໄດ້ບດົນ. ນາງເວາວ່າທັນທີທີນາງໄດ້ຍິນຄຳລາຍງານຈາກທ່ານໝໍ, ນາງຈຶງຮູ້ທັນທີວ່ານາງຢາກໃຊ້ເວລາທີ ເຫລືອຢູຂອງນາງກັບຄອບຄົວ ແລະ ໝູຸ່ເພືອນໃຫ້ຫລາຍເທົາທີຈະຫລາຍໄດ້, ແລະ ໃຫ້ພຣະກິດຕິຄຸນ ເປັນຈຸດໃຈກາງໃນຊີວິດຂອງນາງ, ເພາະສິງເຫລົານເປັນສິງທີສຳຄັນທີສຸດໃນຊີວິດຂອງນາງ.
ເຮົາຈະມີຄວາມແຈ່ງແຈ້ງເຊັນນນ ບວ່າໃນເວລາໃດກໍເວລາໜຶງ, ບາງເທືອອາດບເກີດຂນໃນທາງທີຕືນເຕນ. ເຮົາຈະເຫັນໄດ້ຢາງແຈ່ມແຈ້ງວ່າສິງໃດສຳຄັນທີສຸດຢູໃນຊີວິດເຮົາ ແລະ ເຮົາຄວນດຳລົງຊີວິດຢາງໃດ.
ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ກ່າວວ່າ:
“ຢາທ້ອນໂຮມຊັບສົມບັດໄວ້ສຳລັບຕົນເອງໃນແຜ່ນດິນໂລກນ, ຊຶງເປັນບ່ອນມອດ ແລະ ຂໝ້ຽງກັດກິນໄດ້ ແລະ ໂຈນເຈາະລັກເອົາໄດ້:
“ແຕ່ຈົງທ້ອນໂຮມຊັບສົມບັດສຳລັບຕົນໄວ້ໃນສະຫວັນ, ບ່ອນທີມອດ ແລະ ຂໝ້ຽງກັດກິນບໄດ້ ແລະ ໂຈນເຈາະລັກເອົາບໄດ້:
“ເພາະຊັບສົມບັດຂອງເຈາຢູທີໃດ ໃຈຂອງເຈາກໍຢູທີນນ.”1
ໃນເວລາທີເຮົາຄຸ້ນຄິດ ຫລື ຕ້ອງການຫລາຍທີສຸດ, ຈິດວິນຍານຂອງມະນຸດຈະອ້ອນວອນຫາສະຫວັນ, ສະແຫວງຫາຄຳຕອບຈາກສະຫວັນໃຫ້ແກ່ຄຳຖາມອັນສຳຄັນທີສຸດກ່ຽວກັບຊີວິດ: ເຮົາມາຈາກໃສ? ເປັນຫຍັງເຮົາຈຶງມາຢູນ? ເຮົາຈະໄປໃສຫລັງຈາກຊີວິດນ?
ຄຳຕອບສຳລັບຄຳຖາມເຫລົານ ບມີຢູໃນປມບົດຮຽນຕ່າງໆ, ຫລື ໃນອິນເຕີແນັດ. ຄຳຖາມເຫລົານ ບແມ່ນສຳລັບຊີວິດມະຕະນເທົານນ, ມັນຮ່ວມດ້ວຍນິລັນດອນນຳອີກ.
ເຮົາມາຈາກໃສ? ທຸກຄົນຈະຄິດແນວນ, ຫລື ຖາມແນວນ.
ອັກຄະສາວົກໂປໂລໄດ້ບອກຊາວອາແຖນວ່າ “ພວກເຮົາເປັນເຊອສາຍຂອງພຣະເຈາ.”2 ເມືອເຮົາຮູ້ວ່າ ຮ່າງກາຍຂອງເຮົາເປັນເຊອສາຍຂອງພແມ່ຂອງເຮົາຢູໃນໂລກ, ແລ້ວເຮົາຕ້ອງຄນຄວ້າຄຳເວາຂອງໂປໂລ. ພຣະຜູ້ເປັນເຈາໄດ້ປະກາດວ່າ ວິນຍານກັບຮ່າງກາຍເປັນຈິດວິນຍານຂອງມະນຸດ.3 ດັງນນ ວິນຍານຈຶງ ເປັນເຊອສາຍຂອງພຣະເຈາ. ຜູ້ຂຽນພຣະທຳເຮັບເຣີໄດ້ເອນພຣະອົງວ່າ “ພຣະບິດາແຫ່ງວິນຍານ.” 4 ວິນຍານຂອງມະນຸດທັງປວງເປັນບຸດ ແລະ ທິດາທີຖືກຳເນີດຂອງພຣະອົງ.5
ເຮົາໄດ້ສັງເກດເຫັນຖ້ອຍຄຳອັນດົນໃຈຂອງນັກກະວີຜູ້ໜຶງ ທີໄດ້ຂຽນກາບກອນກ່ຽວກັບເລືອງນ, ເປັນຂ່າວສານທີປະທັບໃຈ ແລະ ກະຕຸ້ນຄວາມຄິດ. ທ່ານວິວລຽມ ເວີດສະເວີດ ໄດ້ຂຽນເຖິງຄວາມຈິງນວ່າ:
ການເກີດຂອງເຮົາຄືການນອນຫລັບ ແລະ ລືມໄປ:
ຈິດວິນຍານຢູໃນຕົວເຮົາຄືກັນກັບດວງດາວ,
ເຄີຍເປັນຢູກ່ອນແລ້ວໃນສະຖານທີອືນ,
ແລະ ມາຈາກແດນໄກ:
ເຮົາບໄດ້ລືມທຸກສິງທຸກຢາງ,
ແລະ ບໄດ້ໝົດສນທຸກສິງທຸກຢາງ,
ແຕ່ເຮົາມີຄວາມສາມາດຕິດມານຳ
ຈາກພຣະເຈາ, ຜູ້ເປັນບ້ານຂອງເຮົາ:
ສະຫວັນຢູໃກ້ໆຕອນເຮົາເປັນທາລົກ!6
ພແມ່ກໍໄດ້ໄຕ່ຕອງໜ້າທີຮັບຜິດຊອບຂອງຕົນທີຈະສອນ, ດົນໃຈ, ແລະ ໃຫ້ການຊນຳ, ນຳພາ, ແລະ ເປັນຕົວຢາງ. ແລະ ໃນຂະນະທີພແມ່ໄຕ່ຕອງ, ລູກໆ—ໂດຍສະເພາະຄົນໜຸ່ມ—ຈະຖາມຄຳຖາມ ອັນສຳຄັນນວ່າ ເປັນຫຍັງເຮົາຈຶງມາຢູນ? ຕາມທຳມະດາແລ້ວ, ຄຳຖາມນນຈະກ່າວຢູໃນໃຈວ່າ ເປັນຫຍັງ ເຮົາ ຈຶງມາຢູນ?
ເຮົາຄວນມີຄວາມກະຕັນຍູຫລາຍພຽງໃດຕພຣະຜູ້ສ້າງທີໄດ້ຈັດຕຽມໂລກນ ແລະ ໄດ້ສົງເຮົາມາພ້ອມກັບໃຫ້ ເຮົາລືມການເປັນຢູມາກ່ອນຂອງເຮົາ ເພືອວ່າເຮົາຈະໄດ້ຮັບການທົດສອບ, ແລະ ມີໂອກາດທີຈະພິສູດຕົວ ເຮົາເອງ, ເພືອວ່າເຮົາຈະເໝາະສົມສຳລັບທຸກສິງທຸກຢາງທີພຣະເຈາໄດ້ຕຽມໄວ້ໃຫ້ເຮົາ.
ທີຈິງແລ້ວ, ຈຸດປະສົງຕນຕໍຂອງການເປັນຢູໃນໂລກຂອງເຮົາ ແມ່ນເພືອຮັບເອົາຮ່າງກາຍທີມີເນອໜັງ ແລະ ກະດູກ. ເຮົາຍັງໄດ້ຮັບອຳເພີໃຈນຳອີກ. ໃນຫລາຍວິທີທາງເປັນພັນໆ, ເຮົາມີສິດທິພິເສດທີຈະເລືອກສຳລັບ ຕົວເອງ. ຢູທີນ ເຮົາໄດ້ຮຽນນຳນາຍທີເຄັງຄັດ. ເຮົາຮູ້ຈັກວ່າອັນໃດດີ ອັນໃດຊົວ. ເຮົາຮູ້ຈັກວ່າອັນໃດຂົມ ອັນໃດຫວານ. ເຮົາຄນພົບວ່າການກະທຳທຸກຢາງຂອງເຮົາມີຜົນສະທ້ອນຕາມມາທີຫລັງ.
ໂດຍການເຊືອຟັງຕພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈາ, ເຮົາຈະເໝາະສົມສຳລັບ “ຜາສາດ” ທີພຣະເຢຊໄດ້ກ່າວເຖິງ ຕອນພຣະອົງປະກາດວ່າ: “ໃນຜາສາດຂອງພຣະບິດາຂອງເຮົາມີທີຢູຫລາຍບ່ອນ. … ເຮົາໄປຈັດຕຽມບ່ອນ ໄວ້ສຳລັບພວກເຈາ … ເຮົາຢູທີໃດ, ພວກເຈາກໍຈະຢູທີນນຄືກັນ.”7
ເຮົາມາສູ່ຊີວິດມະຕະ “ດ້ວຍຄວາມສາມາດທີຕິດມານຳ,” ແລະ ຊີວິດກໍດຳເນີນຕໄປຢາງບຢຸດຢງ. ເດັກນ້ອຍຈະກາຍເປັນໜຸ່ມ, ແລະ ການເປັນຜູ້ໃຫຍ່ກໍມາເຖິງຢາງໄວວາ. ຈາກປະສົບການ, ເຮົາຮຽນທີຈະອີງຕສະຫວັນເພືອການນຳພາ ໃນຂະທີເຮົາເດີນໄປຕາມເສນທາງແຫ່ງຊີວິດຂອງເຮົາ.
ພຣະເຈາ, ພຣະບິດາຂອງເຮົາ, ແລະ ພຣະເຢຊຄຣິດ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈາຂອງເຮົາ, ໄດ້ໝາຍທາງໄວ້ໃຫ້ເຮົາ ເພືອຈະໄດ້ໄປເຖິງຄວາມດີພ້ອມທຸກຢາງ. ພວກພຣະອົງໄດ້ສັນຍານໃຫ້ເຮົາຕິດຕາມຄວາມຈິງນິລັນດອນ ແລະ ກາຍເປັນຄົນດີພ້ອມທຸກຢາງ, ດັງທີພວກພຣະອົງເປັນ.8
ອັກຄະສາວົກໂປໂລໄດ້ປຽບທຽບຊີວິດໃສ່ກັບການແຂ່ງຂັນ. ເພິນໄດ້ຊັກຊວນຊາວເຮັບເຣີວ່າ, “ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົງ ຊັດຖມ … ຄວາມຜິດບາບທີຕິດແໜ້ນໂດຍງ່າຍ, ແລະ ຈົງພາກັນແລ່ນດ້ວຍຄວາມພາກພຽນ ພະຍາຍາມ.”9
ໃນຄວາມກະຕືນລືລນຂອງເຮົາ, ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົງຢາເມີນເສີຍຈາກຄຳແນະນຳຂອງພຣະທຳປັນຍາຈານທີວ່າ: “ນັກແລ່ນໄວບແມ່ນຈະໄດ້ຊະນະໃນການແຂ່ງຂັນສະເໝີໄປ. ຄົນກ້າຫານຫລາຍ ບແມ່ນຈະຕີຊະນະໃນ ສະໜາມຮົບສະເໝີໄປ.”10 ຕາມຈິງແລ້ວ ລາງວັນຈະເປັນຂອງຜູ້ທີອົດທົນຈົນເຖິງທີສຸດ.
ເມືອຂ້າພະເຈາຄິດເຖິງການແຂ່ງຂັນຂອງຊີວິດ, ຂ້າພະເຈາມັກຈະຈືຈຳການແຂ່ງຂັນອີກຢາງໜຶງ, ຈາກຕອນທີຍັງນ້ອຍ. ໝູ່ເພືອນກັບຂ້າພະເຈາຈະໃຊ້ມີດງັບຂອງພວກເຮົາຄວັດໄມ້ ເຮັດເປັນເຮືອນ້ອຍ. ເມືອຕິດຜ້າໃບສາມຫລ່ຽມໃສ່ແລ້ວ, ທຸກຄົນຈະວາງເຮືອລົງໃນນ ເພືອແຂ່ງເຮືອກັນໃນບ່ອນນໄຫລແຮງ ຢູແມ່ນໂພຣໂວ ຢູທາ. ແລ້ວພວກເຮົາຈະແລ່ນໄປຕາມແຄມຝັງເບິງເຮືອລຳນ້ອຍໆເຫລົານນໄຫລໄປ ຕາມກະແສນຢາງວ່ອງໄວ ແລະ ບາງເທືອກໍລ່ອງໄປຢາງຊ້າໆໃນບ່ອນນເລິກ.
ໃນລະຫວ່າງການແຂ່ງຂັນນນ, ເຮືອລຳໜຶງໄດ້ອອກໜ້າທຸກທຳ ມຸ້ງໜ້າໄປຫາຈຸດເສນໄຊ. ແຕ່ໃນທັນທີ ທັນໃດນນ, ກະແສນໄດ້ພາມັນໄປໃກ້ນວຽນ, ແລ້ວເຮືອລຳນນໄດ້ຂວ້າມ, ມັນໄຫລວຽນວົນຢູໃນນ ບສາມາດຫາທາງອອກໄປຫາສະແກນສາຍໃຫຍ່. ໃນທີສຸດມັນໄດ້ໄຫລໄປຢຸດຢູບ່ອນໜຶງເຫລືອແຕ່ ຊາກເຮືອຂ້ອງຢູກັບແໜ.
ເຮືອໄມ້ລຳນນບມີສິງຄຈູນ, ບມີຫາງເສືອຂອງເຮືອເພືອຊທາງ, ແລະ ບມີເຄືອງຈັກ. ພຽງແຕ່ອີງຕ ກະແສນ—ລ່ອງໄປຕາມເສນທາງທີງ່າຍໆ.
ບຄືກັນກັບເຮືອນ້ອຍລຳນນ, ເຮົາໄດ້ຮັບຄວາມຊ່ອຍເຫລືອຈາກສະຫວັນເພືອນຳພາເສນທາງຊີວິດຂອງເຮົາ. ເຮົາມາສູ່ໂລກມະຕະນ ບແມ່ນເພືອໃຫ້ລ່ອງໄປຕາມກະແສຂອງຊີວິດ ແຕ່ດ້ວຍພະລັງທີຈະຄິດ, ໃຫ້ເຫດຜົນ, ແລະ ບັນລຸຜົນສຳເລັດ.
ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນບໄດ້ວາງເຮົາໄວ້ໃນເສນທາງນິລັນດອນໂດຍປາດສະຈາກການຊນຳຈາກພຣະອົງ ເພືອຈະສາມາດກັບໄປຫາພຣະອົງດ້ວຍຄວາມປອດໄພ. ຂ້າພະເຈາກ່າວເຖິງການອະທິຖານ. ຂ້າພະເຈາ ກ່າວເຖິງສຽງຊືມອັນແຜ່ວເບົານຳອີກ; ແລະ ຂ້າພະເຈາກໍບເຄີຍເມີນເສີຍຈາກພຣະຄຳພີທີສັກສິດ, ຊຶງບັນຈຸພຣະຄຳຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈາ ແລະ ຖ້ອຍຄຳຂອງສາດສະດາ—ຊຶງຊ່ອຍເຮົາໃຫ້ໄປເຖິງເສນໄຊ ດ້ວຍຄວາມສຳເລັດຜົນ.
ໃນບາງໄລຍະຢູໃນຊີວິດມະຕະຂອງເຮົາ, ເຮົາຈະເດີນໄປແບບບແນ່ນອນໃຈ, ຍມແບບບຫວານຊືນ, ເຈັບປວດກັບການປວຍໂຊ—ຄວາມໜຸ່ມແໜ້ນໄດ້ຜ່ານໄປ, ຄວາມເຖາແກ່ເລືອນເຂາມາໃກ້, ແລະ ວັນອັນເຍືອກເຢັນຈະມາເຖິງ, ຊຶງເຮົາເອນວ່າ ຄວາມຕາຍ.
ທຸກຄົນທີຮອບຄອບຈະຖາມຕົນເອງຄຳຖາມທີໂຢບໄດ້ຖາມທີວ່າ: “ຖ້າຄົນຕາຍແລ້ວ ເຂົາຈະຄືນມີຊີວິດ ອີກບໍ?”11 ເຖິງແມ່ນວ່າ ເຮົາອາດພະຍາຍາມລືມຄຳຖາມນ, ແຕ່ມັນຈະກັບຄືນມາອີກ. ຄວາມຕາຍຈະ ມາຫາທຸກຄົນ. ມັນມາຫາຄົນເຖາແກ່ໃນຕອນທີເຂົາເຈາຍ່າງໄປດ້ວຍຄວາມເມືອຍລ້າ. ມັນມາຫາຄົນຢູໃນໄວກາງຄົນ. ບາງເທືອມັນກໍກຳຈັດສຽງຫົວຂອງເດັກນ້ອຍ.
ຊີວິດຈະຍືນຍົງຢູຕໄປຫລັງຈາກຄວາມຕາຍບໍ? ຄວາມຕາຍເປັນທີສຸດຂອງທຸກຄົນບໍ? ຣໍເບີດ ບະແລັດຝອດ, ໃນປມຂອງລາວ ຊືວ່າGod and My Neighbor, ມີຖ້ອຍຄຳຕິດມານຳ ເຖິງການຍອມຮັບຄວາມເຊືອຖືຂອງ ຊາວຄຣິດສະຕຽນ ເຊັນວ່າ ພຣະເຈາ, ພຣະຄຣິດ, ການອະທິຖານ, ແລະໂດຍສະເພາະຄວາມອະມະຕະ. ລາວໄດ້ຢືນຢັນຢາງກ້າຫານວ່າ ຄວາມຕາຍເປັນທີສຸດຂອງການເປັນຢູຂອງເຮົາ ແລະ ບມີຜູ້ໃດສາມາດໃຫ້ ຫລັກຖານ. ແລ້ວມີສິງໜຶງທີແປກປະຫລາດໄດ້ເກີດຂນ. ຄວາມບເຊືອຖືຂອງລາວໄດ້ແຕກສະຫລາຍເປັນຜົງທຸລີ. ລາວຖືກປະໃຫ້ຢູແບບເປົາແປນ ແລະ ປະລາໄຊ. ແລ້ວລາວໄດ້ກັບຄືນມາສູ່ຄວາມເຊືອອີກ ຊຶງລາວເຄີຍເວາ ເຍາະເຍຍ ແລະ ປະຖມໄປ. ແມ່ນຫຍັງພາໃຫ້ເກີດການປຽນແປງອັນຍິງໃຫຍ່ນ? ພັນລະຍາຂອງລາວໄດ້ ຕາຍໄປ. ດ້ວຍຫົວໃຈອັນຊອກຊ, ລາວໄດ້ເຂາໄປໃນຫ້ອງເບິງພັນລະຍາຜູ້ໄດ້ຕາຍໄປແລ້ວຂອງລາວ. ລາວໄດ້ຫລຽວເບິງໜ້າທີລາວຮັກສຸດແສນ. ເມືອອອກມາ, ລາວໄດ້ເວາກັບໝູ່ເພືອນວ່າ: “ແມ່ນນາງ, ແຕ່ເບິງແລ້ວພັດບແມ່ນນາງ. ທຸກສິງໄດ້ປຽນໄປ. ສິງທີເຄີຍມີຢູໃນນນໄດ້ຖືກເອົາໜີໄປ. ນາງບເໝືອນເດີມ. ແມ່ນຫຍັງທີໜີໄປ ຖ້າບແມ່ນຈິດວິນຍານ?”
ຕມາລາວໄດ້ຂຽນວ່າ: “ຄວາມຕາຍບເປັນດັງທີຜູ້ຄົນຄາດຄິດ. ມັນຄືການໄປຫາຫ້ອງອືນ. ຢູໃນຫ້ອງນນ ເຮົາຈະພົບເຫັນ … ຍິງ ແລະ ຊາຍ ແລະ ເດັກນ້ອຍທີເຮົາຮັກ ແລະ ໄດ້ເສຍໄປ.”12
ອ້າຍເອອຍນ້ອງຂອງຂ້າພະເຈາ, ເຮົາຮູ້ວ່າຄວາມຕາຍບໄດ້ເປັນທີສຸດ. ຄວາມຈິງນໄດ້ຖືກສອນໂດຍສາດສະດາ ທີມີຊີວິດຢູຕະຫລອດທຸກຍຸກທຸກສະໄໝ. ເຮົາກໍເຫັນມັນຢູໃນພຣະຄຳພີທີສັກສິດຂອງເຮົານຳອີກ. ໃນພຣະຄຳພີ ມໍມອນເຮົາອ່ານຖ້ອຍຄຳທີເຈາະຈົງ ແລະ ໃຫ້ການປອບໂຍນວ່າ:
“ບັດນ, ກ່ຽວກັບສະພາບຂອງຈິດວິນຍານລະຫວ່າງການຕາຍກັບການຟນຄືນຊີວິດ—ຈົງເບິງ, ທູດໄດ້ເຮັດ ໃຫ້ເປັນທີຮູ້ຈັກແກ່ພວ່າ ວິນຍານຂອງມະນຸດທຸກຄົນນນທັນທີທີອອກຈາກຮ່າງກາຍທີເປັນມະຕະ, ແທ້ຈິງແລ້ວ, ວິນຍານຂອງມະນຸດທຸກຄົນ, ບວ່າເຂົາດີ ຫລື ຊົວ, ຍ່ອມຖືກນຳກັບບ້ານໄປຫາພຣະເຈາຜູ້ປະທານຊີວິດ ໃຫ້ແກ່ເຂົາ.
ແລະ ເມືອນນເຫດການຈະບັງເກີດຂນ, ຄືວິນຍານຂອງຜູ້ທີຊອບທຳຈະຖືກຮັບເຂາໃນສະພາບແຫ່ງຄວາມສຸກ, ຊຶງເອນວ່າ ທີສຸຂະເສີມ, ສະພາບຂອງການພັກຜ່ອນ, ສະພາບຂອງສັນຕິສຸກ, ຊຶງບ່ອນນນພວກເຂົາຈະ ພັກຜ່ອນຈາກຄວາມຫຍຸ້ງຍາກທັງໝົດ ພວກເຂົາ ແລະ ຈາກຄວາມກັງວົນ, ແລະ ຄວາມເສາສະຫລົດໃຈ ທຸກຢາງ.”13
ຫລັງຈາກພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ຖືກຄຶງ ແລະ ພຣະກາຍຂອງພຣະອົງໄດ້ຖືກວາງໄວ້ຢູໃນອຸບໂມງເປັນ ເວລາສາມວັນ, ວິນຍານຂອງພຣະອົງໄດ້ເຂາຄືນ. ຫີນທີຕັນປະຕູໄດ້ຖືກກງອອກ, ແລະ ພຣະຜູ້ໄຖ່ທີຟນຄືນ ຊີວິດໄດ້ສະເດັດອອກໄປ, ຫຸ້ມຫດ້ວຍພຣະກາຍທີເປັນອະມະຕະທີມີເນອໜັງ ແລະ ກະດູກ.
ຄຳຕອບຕຄຳຖາມຂອງໂຢບ ທີວ່າ, “ຖ້າຄົນຕາຍແລ້ວ ເຂົາຈະຄືນມີຊີວິດອີກບໍ?” ມາເຖິງເມືອນາງແມຣີ ແລະ ຄົນອືນໆ ໄດ້ມາຫາອຸບໂມງ ແລະ ໄດ້ເຫັນທູດສອງອົງທີຮຸ່ງແຈ້ງກ່າວກັບພວກເຂົາວ່າ: “ເປັນຫຍັງພວກເຈາ ຈຶງຊອກຫາຄົນເປັນຢູໃນໝູ່ຄົນຕາຍ? ພຣະອົງບໄດ້ຢູທີນ, ພຣະອົງເປັນຄືນມາສູ່ຊີວິດແລ້ວ.”14
ເຊັນດຽວກັບພຣະຄຣິດໄດ້ເອົາຊະນະຫລຸມຝັງສົບ, ເຮົາທຸກຄົນກໍຈະຟນຄືນຊີວິດຄືກັນ. ນຄືການໄຖ່ຂອງຈິດ ວິນຍານ. ໂປໂລໄດ້ຂຽນວ່າ: “ຮ່າງກາຍ … ສຳລັບສະຫວັນກໍມີ ແລະ ຮ່າງກາຍສຳລັບແຜ່ນດິນໂລກກໍມີ: ແຕ່ວ່າສະຫງ່າລາສີຂອງຮ່າງກາຍສຳລັບໂລກກໍຢາງໜຶງ.”15
ລັດສະໝີພາບຂອງຊນສູງຄືສິງທີເຮົາສະແຫວງຫາ. ມັນເປັນທີປະທັບຂອງພຣະເຈາທີເຮົາຢາກອາໄສຢູ. ມັນເປັນບ່ອນທີຄອບຄົວຢູນຳກັນຊົວນິລັນດອນ. ກ່ອນຈະໄດ້ພອນເຊັນນນ, ເຮົາຕ້ອງພະຍາຍາມ, ສະແຫວງຫາ, ກັບໃຈຕະຫລອດຊີວິດ, ແລະ ໃນທີສຸດປະສົບຜົນສຳເລັດ.
ເຮົາມາຈາກໃສ? ເປັນຫຍັງເຮົາຈຶງມາຢູນ? ເຮົາຈະໄປໃສຫລັງຈາກຊີວິດນ? ບຈຳເປັນຕ້ອງຊອກຫາ ຄຳຕອບອີກແລ້ວ. ຈາກສ່ວນເລິກຂອງຈິດວິນຍານຂອງຂ້າພະເຈາ, ຂ້າພະເຈາຂໍເປັນພະຍານວ່າ ສິງທີຂ້າພະເຈາກ່າວມານນເປັນຄວາມຈິງ.
ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນປິຕິຍິນດີກັບຜູ້ທີຮັກສາພຣະບັນຍັດຂອງພຣະອົງ. ພຣະອົງເປັນຫ່ວງນຳລູກຂອງ ພຣະອົງທຸກຄົນຜູ້ທີຫລົງທາງໄປ, ຄົນໄວລຸ້ນທີຊັກຊ້າ, ຄົນໜຸ່ມທີອອກນອກທາງ, ແລະ ພແມ່ຜູ້ບເອົາໃຈໃສ່. ພຣະອາຈານໄດ້ກ່າວກັບຜູ້ຄົນເຫລົານ, ແລະ ກ່າວກັບຄົນອືນໆນຳອີກວ່າ: “ຈົງກັບມາ. ຈົງຂນມາ, ຈົງເຂາມາ. ກັບມາບ້ານ. ກັບມາຫາເຮົາ.”
ອາທິດໜ້ານເຮົາຈະສະເຫລີມສະຫລອງອີດສະເຕີແລ້ວ. ຄວາມຄິດຂອງເຮົາຈະຫັນໄປຫາຊີວິດຂອງ ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ, ການສນພຣະຊົນຂອງພຣະອົງ, ແລະ ການຟນຄືນຊີວິດຂອງພຣະອົງ. ໃນຖານະທີເປັນ ພະຍານພິເສດຂອງພຣະອົງ, ຂ້າພະເຈາຂໍເປັນພະຍານວ່າ ພຣະອົງຊົງພຣະຊົນ ແລະວ່າພຣະອົງໄດ້ລໍຖ້າ ການກັບຕ່າວດ້ວຍຄວາມມີໄຊຂອງເຮົາ. ການກັບຄືນເຊັນນນຈະເປັນຂອງເຮົາ, ຂ້າພະເຈາຂໍອະທິຖານ ດ້ວຍຄວາມຖ່ອມໃນພຣະນາມອັນສັກສິດຂອງພຣະອົງ—ແມ່ນແຕ່ພຣະເຢຊຄຣິດ, ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ແລະ ພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງເຮົາ, ອາແມນ.