ຈັບໄວ້ໃຫ້ແໜ້ນຕະຫລອດເວລາ

ໂດຍ ແອວເດີ ເຄວິນ ແອັສ ຮາມິຕັນ

ແຫ່ງສາວົກເຈັດສິບ

ຂໍໃຫ້ພວກເຮົາຈັບຮາວເຫລັກທີ່ນຳໄປສູ່ທີ່ປະທັບຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນໄວ້ໃຫ້ແໜ້ນຕະຫລອດເວລາ.

ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າຈື່ມື້ໄດ້ ແມ່ນແຕ່ຊົ່ວໂມງທີ່ຄອບຄົວຂອງເພິ່ນ—ທັງພໍ່ແມ່ ແລະ ລູກສີ່ຄົນ—ໄດ້ໜີຈາກສາດສະໜາຈັກໄປ, ຫລາຍຄົນບໍ່ໄດ້ກັບຄືນມາໃນຊີວິດນີ້. ຕອນນັ້ນພໍ່ມີອາຍຸໄດ້ 13 ປີ ເປັນມັກຄະນາຍົກ ແລະ ໃນສະໄໝນັ້ນຄອບຄົວຈະໄປໂຮງຮຽນວັນອາທິດແຕ່ເຊົ້າ ແລ້ວໄປປະຊຸມສິນລະລຶກຕອນບ່າຍ. ມີມື້ໜຶ່ງລະດູໃບໄມ້ປົ່ງອາກາດສວຍງາມ ຫລັງຈາກໄດ້ກັບຈາກການປະຊຸມຕອນເຊົ້າ ແລະ ກິນເຂົ້ານຳກັນ ແມ່ຂອງເພິ່ນໄດ້ຫັນໜ້າໄປເບິ່ງພໍ່ ແລະ ຖາມວ່າ “ທີ່ຮັກຄຶດຈັ່ງໃດດີ ໄປປະຊຸມສິນລະລຶກຕອນບ່າຍນີ້ ຫລື ພາຄອບຄົວໄປທ່ຽວແຖວຊົນນະບົດຈະດີກວ່າບໍ?”

ແນວຄິດທີ່ວ່າ ເຮັດສິ່ງອື່ນໄດ້ທີ່ນອກເໜືອໄປຈາກການໄປປະຊຸມສິນລະລຶກ ແມ່ນສິ່ງທີ່ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍຄິດມາກ່ອນ ແຕ່ພໍ່ພ້ອມກັບນ້ອງໄວລຸ້ນສາມຄົນຄິດສົນໃຈທີ່ຈະໄປທ່ຽວໃນມື້ນັ້ນ. ການທ່ຽວບ່າຍວັນອາທິດນັ້ນອາດແມ່ນກິດຈະກຳຄອບຄົວທີ່ມ່ວນຊື່ນ, ແຕ່ການເລືອກເລັກນ້ອຍນັ້ນໄດ້ກາຍເປັນທິດທາງໃໝ່ ຊຶ່ງໃນທີ່ສຸດໄດ້ນຳຄອບຄົວຂອງພໍ່ຫ່າງຈາກສາດສະໜາຈັກ, ພ້ອມດ້ວຍຄວາມປອດໄພ, ຄວາມໝັ້ນຄົງ ແລະ ພອນ ແລະ ນຳໄປສູ່ເສັ້ນທາງອື່ນ.

ມັນເປັນບົດຮຽນສຳລັບຄົນສະໄໝນີ້ທີ່ອາດຖືກລໍ້ລວງໃຫ້ເລືອກເສັ້ນທາງອື່ນ. ລີໄຮຜູ້ເປັນສາດສະດາໃນພຣະຄຳພີມໍມອນໄດ້ເລົ່າພາບນິມິດໃຫ້ຄອບຄົວຂອງເພິ່ນຟັງ ຊຶ່ງເພິ່ນ “ໄດ້ເຫັນຝູງຊົນຢ່າງຫລວງຫລາຍຈົນນັບບໍ່ຖ້ວນ ຊຶ່ງຈຳນວນຫລວງຫລາຍຂອງພວກເຂົາກຳລັງມຸ້ງໜ້າ ເພື່ອຈະໄດ້ເຂົ້າໄປຫາທາງທີ່ນຳມາຫາຕົ້ນໄມ້ທີ່ເພິ່ນຢືນຢູ່.

“ແລະ ... ພວກເຂົາອອກມາ ແລະ ເລີ່ມຕົ້ນເດີນຕາມທາງທີ່ພາມາຫາຕົ້ນໄມ້ນັ້ນ.

“ແລະ ... ໝອກແຫ່ງຄວາມມືດບັງເກີດຂຶ້ນ; ... ເຖິງຂະໜາດທີ່ພວກເຂົາເລີ່ມຕົ້ນໄປຕາມທາງຈົນບໍ່ຮູ້ຈະໄປທາງໃດ ແລະ ສູນຫາຍໄປ.”¹

ຕໍ່ໄປລີໄຮໄດ້ເຫັນກຸ່ມທີສອງທີ່ “ມຸ້ງໜ້າມາຫາ ແລະ ມາຈັບປາຍຮາວເຫລັກ ແລະ ພວກເຂົາໄດ້ມຸ້ງໜ້າຜ່ານໝອກແຫ່ງຄວາມມືດໄປ ກອດຮາວເຫລັກ ຈົນວ່າໄດ້ມາຮັບສ່ວນໝາກໄມ້ຈາກຕົ້ນໄມ້ນັ້ນ.” ແຕ່ໜ້າເສຍດາຍທີ່ “ຫລັງຈາກພວກເຂົາຮັບສ່ວນໝາກໄມ້ແລ້ວ ພວກເຂົາໄດ້ກວາດສາຍຕາໄປມາ ແລະ ຄືກັນກັບວ່າພວກເຂົາມີຄວາມອັບອາຍ” ຍ້ອນມີຄົນໃນ “ອາຄານໃຫຍ່ ແລະ ກວ້າງຂວາງ” ທີ່ “ຢູ່ໃນທ່າທາງເຍາະເຍີ້ຍ ແລະ ຊີ້ມືມາຫາຄົນຜູ້ທີ່ມາຮອດ ... ແລະ ຮັບສ່ວນໝາກໄມ້ນັ້ນຢູ່.” ແລ້ວຄົນດັ່ງກ່າວນີ້ “ຕົກລົງໄປໃນເສັ້ນທາງຕ້ອງຫ້າມ ແລະ ສູນຫາຍໄປ.”² ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດ ຫລືບາງທີບໍ່ຢາກອົດທົນຈົນເຖິງທີ່ສຸດ.

ມີອີກກຸ່ມທີສາມທີ່ໄດ້ໄປຮອດຕົ້ນໄມ້ແຫ່ງຊີວິດ ແລະ ຫລັງຈາກນັ້ນພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຕົກໄປ. ພຣະຄຳພີບອກວ່າ ຄົນດັ່ງກ່າວນີ້ໄດ້ “ມຸ້ງໜ້າໄປ ໂດຍການຈັບຮາວເຫລັກໄວ້ ໃຫ້ແໜ້ນຢູ່ຕະຫລອດເວລາ ຈົນເຖິງ ແລ້ວລົ້ມລົງ ແລະ ຮັບສ່ວນໝາກໄມ້ຈາກຕົ້ນນັ້ນ.”³ ສຳລັບຄົນດັ່ງກ່າວຮາວເຫລັກເປັນຕົວແທນໃຫ້ແກ່ຄວາມປອດໄພ ແລະ ຄວາມໝັ້ນຄົງຢ່າງດຽວທີ່ພວກເຂົາຫາໄດ້ ແລະ ພວກເຂົາໄດ້ຈັບໄວ້ໃຫ້ແໜ້ນຕະຫລອດເວລາ; ພວກເຂົາບໍ່ຍອມປ່ອຍ ເຖິງແມ່ນຈະເປັນສິ່ງງ່າຍໆຄືການໄປທ່ຽວແຖວຊົນນະບົດໃນບ່າຍຂອງວັນອາທິດ.

ກ່ຽວກັບຄົນໃນກຸ່ມນີ້ ແອວເດີ ເດວິດ ເອ ແບ໊ດນາ ສອນວ່າ: “ສ່ວນສຳຄັນໃນຂໍ້ນີ້ແມ່ນຄຳວ່າ ຈັບຮາວເຫລັກໄວ້ໃຫ້ແໜ້ນ ຕະຫລອດເວລາ ... ບາງທີກຸ່ມທີສາມນີ້ໄດ້ ອ່ານ ແລະ ຮຽນ ແລະ ຄົ້ນຫາຄຳຂອງພຣະຄຣິດໄປເລື້ອຍໆ … ນີ້ແມ່ນກຸ່ມທີ່ທ່ານ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຄວນພະຍາຍາມເຂົ້າມີສ່ວນຮ່ວມນຳ.”⁴

ພວກເຮົາຜູ້ທີ່ເປັນສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າໃນສະໄໝນີ້ໄດ້ເຮັດພັນທະສັນຍາທີ່ຈະຕິດຕາມພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ຈະເຊື່ອຟັງພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າ. ຕອນທີ່ຮັບບັບຕິສະມາ ພວກເຮົາໄດ້ເຮັດພັນທະສັນຍາໄວ້ວ່າຈະຢືນເປັນພະຍານຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ,⁵ ວ່າຈະປອບໃຈຄົນທີ່ອ່ອນແອ ແລະ ຄົນທີ່ຂັດສົນ,⁶ ຈະຮັກສາພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຈະກັບໃຈຕາມທີ່ຕ້ອງການ ເພາະຕາມອັກຄະສາວົກໂປໂລເຄີຍສອນ “ທຸກຄົນໄດ້ເຮັດບາບ ແລະ ຫ່າງໄກຈາກພຣະເຈົ້າຜູ້ທີ່ຊ່ອຍເຂົາ.”⁷

ທຸກອາທິດພວກເຮົາມີໂອກາດໄປຮ່ວມກອງປະຊຸມສິນລະລຶກ ຊຶ່ງທີ່ນັ້ນພວກເຮົາຕໍ່ພັນທະສັນຍາດັ່ງກ່າວໂດຍການຮັບສ່ວນເຂົ້າຈີ່ ແລະ ນ້ຳຂອງພິທີສິນລະລຶກ. ກິດຈະກຳງ່າຍໆນີ້ຍ່ອມເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາສັນຍາອີກທີ່ຈະຕິດຕາມພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ທີ່ຈະກັບໃຈເມື່ອເຮົາເຮັດບາບ. ພຣະເຈົ້າໄດ້ໃຫ້ສັນຍາກັບພວກເຮົາວ່າຈະມີພຣະວິນຍານຂອງພຣະອົງເປັນຜູ້ນຳ ແລະ ປົກປ້ອງ.

ຈາກ ຈົ່ງສອນພຣະກິດຕິຄຸນຂອງເຮົາ, ພວກຜູ້ສອນສາດສະໜາສອນວ່າ ການເປີດເຜີຍ ແລະ ປະຈັກພະຍານມາເຖິງເມື່ອພວກເຮົາໄປໂບດໃນວັນອາທິດ: “ເມື່ອເຮົາເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມຂອງສາດສະໜາຈັກ ແລະ ນະມັດສະການຮ່ວມກັນ, ເຮົາໄດ້ເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ກັນແລະກັນ. ເຮົາໄດ້ຮັບກຳລັງໃໝ່ໂດຍການຄົບຫານຳໝູ່ເພື່ອນ ແລະ ຄອບຄົວ. ສັດທາຂອງເຮົາໄດ້ເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນເມື່ອເຮົາສຶກສາພຣະຄຳພີ ແລະ ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຖືກຟື້ນຟູຄືນມາໃໝ່ຫລາຍຂຶ້ນ.”⁸

ບາງຄົນອາດຖາມວ່າ ເປັນຫຍັງຈຶ່ງມີປະຊຸມສາມພາກໃນວັນອາທິດ ແລະ ເປັນຫຍັງຈຶ່ງຕ້ອງການມີ. ຂໍໃຫ້ພິຈາລະນາການປະຊຸມທັງສາມອັນນີ້:

ກອງປະຊຸມສິນລະລຶກໃຫ້ໂອກາດມີສ່ວນຮ່ວມໃນພິທີການສິນລະລຶກ. ພວກເຮົາຕໍ່ພັນທະສັນຍາ ຮັບເອົາສ່ວນພຣະວິນຍານຫລາຍຂຶ້ນ ແລະ ຮັບພອນອີກໂດຍການສິດສອນ ແລະ ການເສີມກຳລັງຈາກພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ.
ໂຮງຮຽນວັນອາທິດໃຫ້ພວກເຮົາສອນຫລັກຄຳສອນຂອງອານາຈັກໃຫ້ກັນ,⁹ ເພື່ອທຸກຄົນຈະໄດ້ຮຽນຮູ້ ແລະ ຊື່ນຊົມຍິນດີດ້ວຍກັນ.¹⁰ ມີ ອຳນາດ ແລະ ຄວາມສະຫງົບໃຈສ່ວນຕົວ ຢ່າງຫລວງຫລາຍເມື່ອພວກເຮົາເຂົ້າໃຈຫລັກທຳຂອງພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ໄດ້ຟື້ນຟູຄືນມາໃໝ່.
ການປະຊຸມຖານະປະໂລຫິດແມ່ນເວລາໃຫ້ພວກຜູ້ຊາຍຮຽນໜ້າທີ່ຂອງຕົນ”¹¹ ແລະ ໄດ້ຮັບການແນະນຳຢ່າງສົມບູນຍິ່ງຂຶ້ນ,”¹² ແລະ ການປະຊຸມສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະໃຫ້ສະຕີຂອງສາດສະໜາຈັກມີໂອກາດ “ເພີ່ມທະວີສັດທາ ..., ເສີມກຳລັງຂອງຄອບຄົວ ແລະ ບ້ານເຮືອນ [ຂອງເຂົາເຈົ້າ] ແລະ ຊ່ອຍຄົນທີ່ຂັດສົນ.”¹³

ເຊັ່ນດຽວກັນ ຍິງໜຸ່ມ ແລະ ເດັກນ້ອຍມີການປະຊຸມ ມີຫ້ອງຮຽນຂອງພວກເຂົາເອງ ທີ່ໄດ້ສອນພຣະກິດຕິຄຸນເພື່ອຕຽມພວກເຂົາສຳລັບຄວາມຮັບຜິດຊອບສຳຄັນທີ່ຈະມາສູ່ພວກເຂົາ. ໃນການປະຊຸມທີ່ພິເສດ ແລະ ຕິດຕໍ່ກັນເຫລົ່ານີ້. ພວກເຮົາຮຽນຫລັກທຳ, ຮູ້ສຶກເຖິງພຣະວິນຍານ ແລະ ຮັບໃຊ້ຊຶ່ງກັນແລະກັນ. ເຖິງແມ່ນອາດຕ້ອງມີການຍົກເວັ້ນຍ້ອນຄວາມຫ່າງໄກ, ຄ່າເດີນທາງ, ຫລືເລື່ອງສຸຂະພາບກໍຕາມ ແຕ່ພວກເຮົາຄວນພະຍາຍາມໄປປະຊຸມໃນວັນອາທິດທັງໝົດ. ຂ້າພະເຈົ້າສັນຍາວ່າ ພອນແຫ່ງຄວາມສຸກ ແລະ ຄວາມສະຫງົບອັນໃຫຍ່ຍິ່ງຈະມາເຖິງໃນການນະມັດສະການຕາມລາຍການວັນອາທິດຂອງພວກເຮົາ.

ຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າຕັ້ງໃຈທີ່ຈະໄປປະຊຸມໃນວັນອາທິດທັງໝົດຕະຫລອດ. ພວກເຮົາກໍໄດ້ພົບວ່າ ນີ້ຊ່ອຍເສີມສັດທາຂອງເຮົາ ແລະ ໃຫ້ພວກເຮົາມີຄວາມເຂົ້າໃຈເລື່ອງພຣະກິດຕິຄຸນຫລາຍກວ່າເກົ່າ. ພວກເຮົາກໍຮຽນຮູ້ວ່າເຮົາຮູ້ສຶກດີໃນການເລືອກທີ່ຈະໄປປະຊຸມຂອງສາດສະໜາຈັກ ໂດຍສະເພາະເມື່ອພວກເຮົາເມືອບ້ານ ແລະ ຍັງຮັກສາວັນຊະບາໂຕຢູ່. ພວກເຮົາຍັງໄປປະຊຸມໃນວັນອາທິດທັງໝົດຕອນເຮົາໄປທ່ຽວໄປຫລິ້ນ. ລູກສາວຜູ້ໜຶ່ງຂຽນມາບອກວ່າ ນາງໄດ້ໄປໂບດຢູ່ເມືອງທີ່ນາງໄປທ່ຽວ ແລ້ວນາງໄດ້ກ່າວຕື່ມວ່າ “ພໍ່ເອີຍ, ລູກໄດ້ໄປປະຊຸມທັງສາມ.” ພວກເຮົາຮູ້ວ່ານາງໄດ້ຮັບພອນເພາະການເລືອກທີ່ຊອບທຳນີ້.

ພວກເຮົາແຕ່ລະຄົນມີການເລືອກຫລາຍຢ່າງໃນການຮັກສາວັນຊະບາໂຕ. ໜ້າຈະມີກິດຈະກຳ “ດີ” ທີ່ສາມາດ ແລະ ຄວນສະລະເພື່ອການເລືອກທີ່ດີກວ່າ ເພື່ອໄປກອງປະຊຸມສາດສະໜາຈັກ. ທີ່ຈິງແລ້ວ ສິ່ງນີ້ແມ່ນວິທີອັນໜຶ່ງທີ່ສັດຕູ “ກ່ອມຈິດວິນຍານ [ຂອງພວກເຮົາ] ດັ່ງນີ້ ແລະ ພາ [ພວກເຮົາ] ລົງໄປຢ່າງລະມັດລະວັງ.”¹⁴ ມານຈະໃຊ້ກິດຈະກຳ “ດີ” ເປັນຕົວແທນກິດຈະກຳທີ່ “ດີກວ່າ” ຫລື “ທີ່ດີທີ່ສຸດ.”¹⁵

ການຈັບຮາວເຫລັກໄວ້ໃຫ້ແໜ້ນຕະຫລອດເວລາໝາຍຄວາມວ່າ ເມື່ອເປັນໄປໄດ້ພວກເຮົາໄປປະຊຸມທັງໝົດໃນວັນອາທິດ: ທັງປະຊຸມສິນລະລຶກ ໂຮງຮຽນວັນອາທິດ ພ້ອມກັບປະຊຸມຖານະປະໂລຫິດ ຫລືສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະກໍຕາມ. ເດັກນ້ອຍ ແລະ ຊາວໜຸ່ມຂອງພວກເຮົາຄວນໄປປະຊຸມຂອງພວກເຂົາໃນອົງການປະຖົມໄວ, ຊາຍໜຸ່ມ ແລະ ຍິງໜຸ່ມດ້ວຍ. ພວກເຮົາບໍ່ຄວນເລືອກວ່າຈະໄປປະຊຸມໃດເລີຍ. ພວກເຮົາຈັບພຣະຄຳຂອງພຣະເຈົ້າໄວ້ໃຫ້ແໜ້ນດ້ວຍ ທີ່ຈະນະມັດສະການ ແລະ ໄປປະຊຸມໃນວັນຊະບາໂຕ.

ການຈັບຮາວເຫລັກໄວ້ໃຫ້ແໜ້ນຕະຫລອດເວລາໝາຍຄວາມວ່າ ພວກເຮົາພະຍາຍາມຮັກສາພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າທັງໝົດ ທີ່ຈະອະທິຖານເປັນສ່ວນຕົວ ແລະ ນຳຄອບຄົວທຸກມື້ ແລະ ທີ່ຈະສຶກສາພຣະຄຳພີທຸກມື້.

ການຈັບໄວ້ໃຫ້ແໜ້ນຕະຫລອດເວລາແມ່ນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຫລັກຄຳສອນຂອງພຣະຄຣິດຕາມທີ່ສອນໃນພຣະຄຳພີມໍມອນ. ພວກເຮົາໃຊ້ສັດທາໃນພຣະເຢຊູຄຣິດ ກັບໃຈຈາກບາບຂອງພວກເຮົາ ແລະ ປ່ຽນໃຈ ແລ້ວຕິດຕາມພຣະອົງລົງໄປໃນນ້ຳແຫ່ງບັບຕິສະມາ ແລະ ຮັບເອົາຂອງປະທານແຫ່ງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ ຊຶ່ງເປັນຜູ້ນຳ ແລະ ຜູ້ປອບໂຍນ. ແລະ ຕໍ່ໄປນັ້ນ ຕາມນີໄຟໄດ້ສອນວ່າ ພວກເຮົາ “ມຸ້ງໜ້າຊື່ນຊົມດ້ວຍພຣະຄຳຂອງພຣະຄຣິດ” ຈົນເຖິງທີ່ສິ້ນສຸດຂອງຊີວິດຂອງພວກເຮົາ.¹⁶

ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ພວກເຮົາເປັນຄົນແຫ່ງພັນທະສັນຍາ. ພວກເຮົາເຕັມໃຈເຮັດ ແລະ ຮັກສາພັນທະສັນຍາ ແລະ ພອນທີ່ສັນຍາໄວ້ແມ່ນ ພວກເຮົາຈະໄດ້ຮັບທຸກສິ່ງທີ່ພຣະບິດາມີ.”¹⁷ ຂະນະທີ່ພວກເຮົາຈັບຮາວເຫລັກໄວ້ໃຫ້ແໜ້ນຕະຫລອດເວລາໂດຍການຮັກສາພັນທະສັນຍາຂອງພວກເຮົາ ພວກເຮົາຈະເຂັ້ມແຂງເພື່ອຕໍ່ຕ້ານການລໍ້ລວງ ແລະ ໄພອັນຕະລາຍຂອງໂລກ. ພວກເຮົາຈະສາມາດເດີນຜ່ານຊີວິດມະຕະນີ້ພ້ອມດ້ວຍການທ້າທາຍທັງໝົດຂອງມັນ ຈົນພວກເຮົາໄປຮອດຕົ້ນໄມ້ນັ້ນທີ່ມີໝາກທີ່ “ມີຄ່າ ແລະ ໜ້າເພິ່ງປາດຖະໜາທີ່ສຸດເໜືອກວ່າໝາກໄມ້ໃດໆທັງສິ້ນ.”¹⁸

ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າກໍໂຊກດີທີ່ໄດ້ແຕ່ງງານກັບຍິງສາວທີ່ດີທີ່ໄດ້ຊຸກຍູ້ພໍ່ໃຫ້ກັບມາຫາສາດສະໜາຈັກຕອນເພິ່ນຍັງໜຸ່ມ ແລະ ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນກ້າວໜ້າຕາມເສັ້ນທາງນັ້ນ. ຊີວິດແຫ່ງສັດທາຂອງພໍ່ແມ່ເປັນພອນໃຫ້ລູກໆທັງໝົດ, ໃຫ້ຫລານຊົ່ວອາຍຸຕໍ່ໄປ ແລະ ບັດນີ້ເຖິງລຸ້ນເຫລັນຫລອດດ້ວຍ.

ເຊັ່ນດຽວກັບການເລືອກງ່າຍໆທີ່ຈະໄປ ຫລື ບໍ່ໄປປະຊຸມໃນວັນອາທິດ ໄດ້ມີຜົນກະທົບອັນໃຫຍ່ໃນຄອບຄົວຂອງພໍ່ຕູ້ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ການເລືອກປະຈຳວັນຂອງພວກເຮົາກໍສາມາດມີຜົນສະທ້ອນໃຫຍ່ໃນຊີວິດຂອງພວກເຮົາຄືກັນ. ການເລືອກທີ່ເບິ່ງຄືວ່ານ້ອຍດັ່ງການໄປ ຫລື ບໍ່ໄປປະຊຸມສິນລະລຶກຫັ້ນ ກໍມີຜົນສະທ້ອນທີ່ຍາວນານ ແມ່ນແຕ່ອາດໃນນິລັນດອນ.

ຂໍໃຫ້ພວກເຮົາເລືອກທີ່ຈະພາກພຽນເພື່ອຈະໄດ້ຮັບພອນ ແລະ ຮັບການປົກປັກຮັກສາອັນໃຫຍ່ຫລວງທີ່ມານຳການຮ່ວມກັນ ແລະ ການຮັກສາພັນທະສັນຍາ. ຂໍໃຫ້ພວກເຮົາຈົ່ງຈັບຮາວເຫລັກນັ້ນໄວ້ໃຫ້ແໜ້ນຕະຫລອດເວລາ ຊຶ່ງນຳໄປສູ່ທີ່ປະທັບຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາ. ນີ້ແມ່ນຄຳວິງວອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃນພຣະນາມອັນສັກສິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ອາແມນ.