ເຮົາມີເຫດຜົນອັນຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ຈະຊື່ນຊົມ
ໂດຍ ແຄໂຣ ເອັມ ສະຕີບເຟັນ
ທີ່ປຶກສາທີໜຶ່ງໃນຝ່າຍປະທານສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະສາມັນ
ເມື່ອທ່ານຮັກ, ດູແລ, ແລະ ຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນໃນວິທີອັນງ່າຍໆ, ທ່ານໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມເຮັດວຽກງານແຫ່ງຄວາມລອດ.
ຕອນພໍ່ປູ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າເສຍຊີວິດ, ຄອບຄົວຂອງພວກເຮົາໄດ້ມາເຕົ້າໂຮມກັນ ແລະ ທັກທາຍກັບຜູ້ຄົນທີ່ມາສະແດງຄວາມເສຍໃຈນຳພວກເຮົາ. ຕະຫລອດຄ່ຳຄືນນັ້ນ ໃນຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເວົ້າລົມກັບຄອບຄົວ ແລະ ໝູ່ເພື່ອນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສັງເກດເຫັນຫລານຊາຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ທ້າວໂພເຕີ, ອາຍຸ 10 ປີ, ຢືນຢູ່ໃກ້ແມ່ຍ່າຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ຜູ້ຊຶ່ງເປັນ “ແມ່ຕູ້ທວດ” ຂອງລາວ. ບາງເທື່ອລາວຢືນຢູ່ຂ້າງຫລັງ, ຍາມດູແລເພິ່ນຢູ່. ເທື່ອໜຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນລາວເອົາມືເກາະແຂນເພິ່ນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນລາວເອົາມືລູບມືເພິ່ນຄ່ອຍໆ, ໂອບກອດເພິ່ນ, ແລະ ຢືນຢູ່ຄຽງຂ້າງເພິ່ນ.
ເປັນເວລາຫລາຍມື້ຫລັງຈາກປະສົບການນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ສາມາດລຶບພາບອອກໄປຈາກໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກກະຕຸ້ນໃຫ້ສົ່ງຈົດໝາຍນ້ອຍໄປຫາທ້າວໂພເຕີເພື່ອບອກໃຫ້ລາວຮູ້ເຖິງສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສັງເກດເຫັນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສົ່ງອີເມວໄປຫາລາວ ແລະ ບອກລາວເຖິງສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນ ແລະ ຮູ້ສຶກ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຕືອນລາວກ່ຽວກັບພັນທະສັນຍາທີ່ລາວໄດ້ເຮັດຕອນລາວຮັບບັບຕິສະມາ, ໂດຍອ້າງເຖິງຂໍ້ຄວາມຂອງແອວມາ ຢູ່ໃນ ໂມໄຊຢາ ບົດທີ 18 ວ່າ:
“ບັດນີ້, ຍ້ອນວ່າພວກທ່ານປາດຖະໜາຈະເຂົ້າມາຫາຝູງຊົນຂອງພຣະເຈົ້າ, ແລະ ມີຊື່ວ່າຜູ້ຄົນຂອງພຣະອົງ, ແລະ ເຕັມໃຈຈະແບກຫາບພາລະຂອງກັນແລະກັນ, ເພື່ອຈະໄດ້ແບ່ງເບົາ;
“ແທ້ຈິງແລ້ວ, ແລະ ເຕັມໃຈທີ່ຈະເປັນທຸກກັບຄົນທີ່ເປັນທຸກ; ແທ້ຈິງແລ້ວ, ຈະປອບໃຈຄົນທີ່ຕ້ອງການຄວາມປອບໃຈ, ແລະ ຈະຢືນເປັນພະຍານຂອງພຣະເຈົ້າໃນທຸກເວລາ ແລະ ໃນທຸກສິ່ງ, ແລະ ໃນທຸກບ່ອນທີ່ພວກທ່ານຢູ່, ເຖິງແມ່ນຈົນເຖິງຄວາມຕາຍ, ... ເພື່ອພວກທ່ານຈະມີຊີວິດນິລັນດອນ—
“… ຖ້າຫາກສິ່ງນີ້ເປັນຄວາມປາດຖະໜາຂອງໃຈຂອງພວກທ່ານແລ້ວ, ພວກທ່ານມີຫຍັງແດ່ຂັດຂ້ອງທີ່ຈະຮັບບັບຕິສະມາໃນພຣະນາມຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ເພື່ອຈະເປັນພະຍານຕໍ່ພຣະອົງ, ວ່າພວກທ່ານໄດ້ເຂົ້າເຮັດພັນທະສັນຍາກັບພຣະອົງ, ວ່າພວກທ່ານຈະຮັບໃຊ້ພຣະອົງ ແລະ ຮັກສາພຣະບັນຍັດຂອງພຣະອົງ, ເພື່ອພຣະອົງຈະໄດ້ທຸ້ມເທພຣະວິນຍານຂອງພຣະອົງລົງມາເທິງພວກທ່ານຢ່າງຫລວງຫລາຍຍິ່ງຂຶ້ນ?”1
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອະທິບາຍແກ່ທ້າວໂພເຕີວ່າ ແອວມາໄດ້ສອນວ່າ ຜູ້ຄົນທີ່ຢາກຮັບບັບຕິສະມາຕ້ອງເຕັມໃຈທີ່ຈະຮັບໃຊ້ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໂດຍການຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນ—ຕະຫລອດຊີວິດ! ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ: “ແມ່ຕູ້ບໍ່ຮູ້ວ່າເຈົ້າຮູ້ຫລືບໍ່, ແຕ່ວິທີທີ່ເຈົ້າສະແດງຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມເປັນຫ່ວງເປັນໄຍຕໍ່ແມ່ຕູ້ທວດ, ນັ້ນຄືການຮັກສາພັນທະສັນຍາຂອງເຈົ້າ. ເຮົາຮັກສາພັນທະສັນຍາຂອງເຮົາແຕ່ລະມື້ ເມື່ອເຮົາມີເມດຕາ, ສະແດງຄວາມຮັກ, ແລະ ເບິ່ງແຍງກັນ. ແມ່ຕູ້ຢາກໃຫ້ເຈົ້າຮູ້ວ່າ ແມ່ຕູ້ພູມໃຈນຳຕົວເຈົ້າ ທີ່ເຈົ້າເປັນຄົນທີ່ຮັກສາພັນທະສັນຍາ! ເມື່ອເຈົ້າຮັກສາພັນທະສັນຍາທີ່ເຈົ້າໄດ້ເຮັດຕອນຮັບບັບຕິສະມາຕໍ່ໄປ, ແລ້ວເຈົ້າຈະຕຽມຮັບເອົາຖານະປະໂລຫິດໄດ້. ພັນທະສັນຍາເພີ່ມເຕີມນີ້ ຈະໃຫ້ໂອກາດເຈົ້າຕຽມໃຫ້ພອນ ແລະ ຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນ ແລະ ຊ່ອຍເຫລືອເຈົ້າຕຽມສຳລັບພັນທະສັນຍາທີ່ເຈົ້າຈະເຮັດຢູ່ໃນພຣະວິຫານ. ຂອບໃຈທີ່ເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີໃຫ້ແກ່ແມ່ຕູ້! ຂອບໃຈທີ່ໄດ້ສະແດງໃຫ້ແມ່ຕູ້ເຫັນວ່າ ການເປັນຜູ້ຮັກສາພັນທະສັນຍານັ້ນເປັນແນວໃດ!”
ທ້າວໂພເຕີໄດ້ຕອບມາວ່າ: “ແມ່ຕູ້ເອີຍ, ຂອບໃຈສຳລັບຂໍ້ຄວາມທີ່ສົ່ງມາທາງອີເມວ. ຕອນຂ້ານ້ອຍໂອບກອດແມ່ຕູ້ທວດເລື້ອຍໆ, ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າ ຂ້ານ້ອຍຮັກສາພັນທະສັນຍາ, ແຕ່ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກອົບອຸ່ນຢູ່ໃນໃຈ ແລະ ຮູ້ສຶກສະບາຍໃຈຫລາຍ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າ ພຣະວິນຍານບໍລິສຸດໄດ້ສະຖິດຢູ່ໃນໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍ.”
ຂ້າພະເຈົ້າກໍຮູ້ສຶກອົບອຸ່ນຄືກັນຢູ່ໃນໃຈ ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າທ້າວໂພເຕີເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບການຮັກສາພັນທະສັນຍາຂອງລາວ ພ້ອມດ້ວຍຄຳສັນຍາທີ່ຈະມີພຣະວິນຍານສະຖິດຢູ່ນຳ [ເຮົາ] ສະເໝີ]”2—ເປັນຄຳສັນຍາທີ່ສາມາດໄດ້ຮັບໂດຍການຮັບເອົາຂອງປະທານແຫ່ງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ.
ເອື້ອຍນ້ອງເອີຍ, ຕອນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມທ່ານຕະຫລອດທົ່ວໂລກ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສັງເກດເຫັນຫລາຍຄົນພວກທ່ານເປັນເໝືອນດັ່ງທ້າວໂພເຕີ. ທ່ານໄດ້ຢືນເປັນພະຍານຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງງຽບໆ, ໄດ້ເປັນທຸກກັບຄົນທີ່ເປັນທຸກ, ແລະ ປອບໂຍນຄົນທີ່ຕ້ອງການການປອບໂຍນ ໂດຍທີ່ບໍ່ຮູ້ວ່າທ່ານຮັກສາພັນທະສັນຍາ ທີ່ທ່ານໄດ້ເຮັດໃນນ້ຳແຫ່ງບັບຕິສະມາ ແລະ ໃນພຣະວິຫານ. ເມື່ອທ່ານຮັກ, ດູແລ, ແລະ ຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນໃນວິທີອັນງ່າຍໆ, ທ່ານໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມເຮັດວຽກງານແຫ່ງຄວາມລອດ, ວຽກງານຂອງພຣະເຈົ້າ “ເພື່ອນຳຄວາມອະມະຕະ ແລະ ຊີວິດນິລັນດອນມາສູ່ມະນຸດ.”3
ໃນຖານະທີ່ເປັນ “ທິດາໃນອານາຈັກຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ,”4 ເຮົາໄດ້ເຮັດພັນທະສັນຍາອັນສັກສິດ. ເຮົາເດີນໄປໃນເສັ້ນທາງທີ່ນີໄຟເອີ້ນວ່າ “ທາງຄັບ ແລະ ແຄບ ຊຶ່ງນຳໄປຫາຊີວິດນິລັນດອນ.”5 ເຮົາທຸກຄົນກໍຢູ່ໃນຈຸດທີ່ແຕກຕ່າງກັນຢູ່ໃນເສັ້ນທາງ. ແຕ່ເຮົາສາມາດທຳງານຮ່ວມກັນ ເພື່ອຊ່ອຍເຫລືອຊຶ່ງກັນແລະກັນທີ່ຈະ “ມຸ້ງໜ້າດ້ວຍຄວາມໝັ້ນຄົງໃນພຣະຄຣິດ, ໂດຍມີຄວາມສະຫວ່າງຢ່າງບໍລິບູນຂອງຄວາມຫວັງ ແລະ ຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຂອງມະນຸດທັງປວງ.”6
ນາງຈີນນີໄດ້ຮັບໃຊ້ເປັນຜູ້ປຶກສາຂອງກຸ່ມຍິງໜຸ່ມ. ເມື່ອຫລາຍເດືອນກ່ອນ ນາງໄດ້ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບກິດຈະກຳທີ່ຈະຈັດຂຶ້ນສຳລັບຊາວໜຸ່ມຢູ່ໃນຫວອດ: ພາກັນໄປຍ່າງຂຶ້ນພູ ບ່ອນທີ່ເອີ້ນວ່າ ມາລານພີກ. ນາງຕື່ນເຕັ້ນ ເພາະວ່າກ່ອນໜ້ານັ້ນນາງໄດ້ຕັ້ງເປົ້າໝາຍທີ່ຈະໄປປີນພູ.
ຕອນນາງໄປເຖິງບ່ອນເຕົ້າໂຮມກັນ, ເພື່ອນທີ່ດີຄົນໜຶ່ງຂອງນາງຊື່ ອັດສະລີ ໄດ້ຍ່າງມາຫາ ເກາະແຂນນາງ ແລ້ວເວົ້າວ່າ, “ຂ້ອຍຊິໄປນຳເຈົ້າ.” ນາງອັດສະລີ, ຜູ້ມີອາຍຸ 16 ປີໃນຕອນນັ້ນ, ມີບັນຫາທາງຮ່າງກາຍ ແລະ ບໍ່ສາມາດຍ່າງໄວ. ສະນັ້ນນາງ ພ້ອມດ້ວຍນາງຈີນນີຈຶ່ງໄດ້ພາກັນຍ່າງໄປຢ່າງຊ້າໆ, ຫລຽວເບິ່ງສິ່ງທີ່ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນໄດ້ສ້າງໄວ້: ກ້ອນຫີນຢູ່ໃນພູ, ດອກໄມ້ທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບ. ຕໍ່ມານາງຈີນນີໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ບໍ່ດົນຂ້ານ້ອຍກໍໄດ້ລືມເປົ້າໝາຍທີ່ໄດ້ຕັ້ງໄວ້ ທີ່ຈະປີນພູນັ້ນ, ເພາະມັນເປັນການພະຈົນໄພອີກຢ່າງໜຶ່ງ—ເປັນການພະຈົນໄພທີ່ຊີ້ບອກເຖິງຄວາມສວຍງາມຕາມເສັ້ນທາງ, ຊຶ່ງອາດບໍ່ສັງເກດເຫັນຖ້າຫາກຂ້ານ້ອຍພຽງແຕ່ຕັ້ງໃຈທີ່ຈະປີນພູມາລານພີກເທົ່ານັ້ນ.”
ໃນຂະນະທີ່ນາງຈີນນີ ແລະ ນາງອັດສະລີຍ່າງຕໍ່ໄປ, ໄກຈາກກຸ່ມຂອງຕົນ, ນາງເອມມາໄດ້ມາຍ່າງນຳ ຜູ້ໄດ້ຕັດສິນໃຈລໍຖ້າຍ່າງໄປນຳເຂົາເຈົ້າ. ນາງເອມມາໄດ້ພາເຂົາເຈົ້າມ່ວນຊື່ນ. ນາງໄດ້ສອນເພງໜຶ່ງໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ ແລະ ໄດ້ເວົ້າສະໜັບສະໜູນ ແລະ ໃຫ້ກຳລັງໃຈເປັນພິເສດ. ນາງຈີນນີໄດ້ເວົ້າວ່າ: “ພວກເຮົາໄດ້ພາກັນນັ່ງພັກຜ່ອນ, ໄດ້ຮ້ອງເພງ, ແລະ ເວົ້າລົມກັນ. ແລະ ຫົວ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຮູ້ຈັກນາງອັດສະລີ ແລະ ນາງເອມມາໃນວິທີທີ່ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດຮູ້ຈັກຖ້າເປັນໃນວິທີອື່ນ. ແລງມື້ນັ້ນ ມັນບໍ່ໄດ້ກ່ຽວຂ້ອງກັບພູຜາປ່າດົງ—ມັນຍິ່ງກວ່ານັ້ນ. ມັນເປັນການຊ່ອຍເຫລືອຊຶ່ງກັນແລະກັນຢູ່ໃນເສັ້ນທາງ, ເດີນໄປແຕ່ລະບາດກ້າວ.”
ໃນຂະນະທີ່ນາງຈີນນີ, ນາງອັດສະລີ, ແລະ ນາງເອມມາຍ່າງໄປ ແລະ ຮ້ອງເພງ ແລະ ພັກຜ່ອນ, ແລະ ມ່ວນຊື່ນນຳກັນ, ເຂົາເຈົ້າອາດບໍ່ໄດ້ຄິດວ່າ, “ເອີນໍ, ພວກເຮົາພວມຮັກສາພັນທະສັນຍາຂອງພວກເຮົາໃນຕອນນີ້.” ແຕ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັກສາພັນທະສັນຍາຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບໃຊ້ຊຶ່ງກັນແລະກັນ, ເຫັນອົກເຫັນໃຈ, ແລະ ຜູກມັດ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ສັດທາຂອງກັນແລະກັນ ໃນຂະນະທີ່ເຂົາເຈົ້າໃຫ້ກຳລັງໃຈ ແລະ ປະຕິບັດຕໍ່ກັນ.
ແອວເດີ ຣະໂຊ ເອັມ ນຽວສັນ ໄດ້ສອນວ່າ: “ເມື່ອເຮົາຮັບຮູ້ວ່າ ເຮົາເປັນລູກໆແຫ່ງພັນທະສັນຍາ, ເຮົາກໍຮູ້ວ່າ ເຮົາເປັນໃຜ ແລະ ວ່າພຣະເຈົ້າຄາດຫວັງສິ່ງໃດຈາກເຮົາ. ກົດຂອງພຣະອົງໄດ້ຖືກຂຽນໄວ້ຢູ່ໃນໃຈຂອງເຮົາ.”7
ນາງມາເຣຍ ຄູຊີນາ ໄດ້ເປັນທິດາແຫ່ງພັນທະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ ຜູ້ຮູ້ວ່ານາງເປັນໃຜ ແລະ ວ່າພຣະເຈົ້າຄາດຫວັງສິ່ງໃດຈາກນາງ. ຕອນນາງໄດ້ເປີດຮັບຂ້າພະເຈົ້າເຂົ້າໄປໃນເຮືອນຂອງນາງຢູ່ເມືອງອົມສະກາ, ປະເທດຣັດເຊຍ, ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປຮັບໃຊ້ນາງ, ແຕ່ບໍ່ດົນຂ້າພະເຈົ້າເຫັນໄດ້ວ່າ ມີຫລາຍສິ່ງທີ່ຕ້ອງຮຽນຈາກນາງ. ໂດຍທີ່ເປັນຜູ້ປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສເຂົ້າໃນສາດສະໜາຈັກ, ນາງມາເຣຍໄດ້ດຳລົງຊີວິດຕາມຄຳແນະນຳທີ່ພົບເຫັນຢູ່ໃນ ລູກາ ບົດທີ 22 ທີ່ວ່າ: “ເມື່ອເຈົ້າກັບຄືນມາຫາເຮົາແລ້ວ ເຈົ້າຕ້ອງຊູແຮງບັນດາພີ່ນ້ອງຂອງເຈົ້າໄວ້.”8 ນາງມີສັດທາໃນຖ້ອຍຄຳຂອງສາດສະດາທີ່ມີຊີວິດຢູ່ຂອງເຮົາ, ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ, ຜູ້ໄດ້ກ່າວວ່າ:
“ບັດນີ້ ເປັນເວລາສຳລັບສະມາຊິກ ແລະ ຜູ້ສອນສາດສະໜາທີ່ຈະຮ່ວມມືກັນ, ທຳງານນຳກັນ, ແລະ ອອກແຮງໃນສວນອະງຸ່ນຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້ານຳກັນ ເພື່ອນຳຈິດວິນຍານມາສູ່ພຣະອົງ. ...
“... ເມື່ອເຮົາກະທຳດ້ວຍສັດທາ ແລ້ວພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະສະແດງໃຫ້ເຮົາເຫັນວິທີທີ່ຈະເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະອົງ ໃນຫວອດ ແລະ ໃນສາຂາ ບ່ອນທີ່ເຮົາອາໄສຢູ່. ພຣະອົງຈະຢູ່ນຳເຮົາ ແລະ ເປັນຫຸ້ນສ່ວນໃນວຽກງານເຜີຍແຜ່ຂອງເຮົາ.
“... ຈົ່ງໃຊ້ສັດທາຂອງທ່ານ … ໃນຂະນະທີ່ທ່ານພິຈາລະນາດ້ວຍການອະທິຖານວ່າ ຍາດພີ່ນ້ອງ, ໝູ່ເພື່ອນ, ເພື່ອນບ້ານ, ແລະ ຄົນທີ່ທ່ານຮູ້ຈັກຄົນໃດທີ່ທ່ານຄວນເຊື້ອເຊີນໃຫ້ມາພົບກັບຜູ້ສອນສາດສະໜາ, ເພື່ອວ່າເຂົາເຈົ້າຈະໄດ້ຍິນຂ່າວສານແຫ່ງການຟື້ນຟູ.”9
ນາງມາເຣຍໄດ້ເຮັດຕາມຄຳແນະນຳນີ້ ໂດຍການດູແລ ແລະ ປະຕິບັດຕໍ່ເອື້ອຍນ້ອງທີ່ນາງໄດ້ຖືກຂໍຮ້ອງໃຫ້ໄປຢ້ຽມຢາມ ແລະ ເຮັດເກີນກວ່າການມອບໝາຍນັ້ນອີກ. ນາງມີໝູ່ເພື່ອນຫລາຍຄົນທີ່ບໍ່ເຂັ້ມແຂງ ແລະ ຍັງບໍ່ໄດ້ຍິນຂ່າວສານແຫ່ງການຟື້ນຟູພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດເທື່ອ. ແຕ່ລະມື້ນາງໄດ້ໃຊ້ສັດທາ ແລະ ອະທິຖານເພື່ອຈະໄດ້ຮູ້ຈັກວ່າມີໃຜຕ້ອງການໃຫ້ນາງຊ່ອຍເຫລືອ, ແລ້ວນາງໄດ້ເຮັດຕາມການກະຕຸ້ນທີ່ນາງໄດ້ຮັບ. ນາງໄດ້ໂທໄປຫາ, ສະແດງຄວາມຮັກ, ແລະ ບອກເພື່ອນຂອງນາງວ່າ, “ພວກເຮົາຕ້ອງການເຈົ້າ.” ນາງໄດ້ຈັດການສັງສັນໃນຄອບຄົວຢູ່ບ້ານເຮືອນຂອງນາງທຸກອາທິດ ແລະ ໄດ້ເຊື້ອເຊີນໝູ່ເພື່ອນ, ສະມາຊິກໂບດ, ແລະ ຜູ້ສອນສາດສະໜາໃຫ້ມາຮ່ວມ—ແລະ ນາງໄດ້ລ້ຽງເຂົ້າເຂົາເຈົ້າ. ນາງໄດ້ເຊື້ອເຊີນເຂົາເຈົ້າໃຫ້ມາໂບດ, ແລະ ໄດ້ນັ່ງຢູ່ກັບເຂົາເຈົ້າ ຕອນເຂົາເຈົ້າມາຮ່ວມ.
ນາງມາເຣຍເຂົ້າໃຈຖ້ອຍຄຳຂອງແອວເດີ ແຈັບຟະຣີ ອາ ຮໍແລນ ທີ່ໄດ້ກ່າວບໍ່ດົນມານີ້ວ່າ “ການເຊື້ອເຊີນທີ່ມາຈາກຄວາມຮັກຂອງເຮົາຕໍ່ຄົນອື່ນ ແລະ ສຳລັບອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າ ... ຈະບໍ່ເປັນສິ່ງເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນຜິດໃຈ ຫລື ຕັດສິນ.”10 ນາງໄດ້ຂຽນຊື່ຂອງຄົນທີ່ຖືກເຮັດໃຫ້ຜິດໃຈໄວ້, ແລະ ນາງໄດ້ປະຕິບັດຕໍ່ເຂົາເຈົ້າຕໍ່ໄປ. ເພາະເຂົາເຈົ້າຮູ້ວ່າ ນາງຮັກເຂົາເຈົ້າ, ນາງຈຶ່ງສາມາດເວົ້າກັບເຂົາເຈົ້າວ່າ, “ເຊົາຜິດໃຈສາ. ມັນເປັນເລື່ອງເຫລວໄຫລ!”
ນາງມາເຣຍເປັນສານຸສິດທີ່ຮັກສາພັນທະສັນຍາຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ນາງບໍ່ມີຜູ້ນຳຖານະປະໂລຫິດຢູ່ໃນບ້ານເຮືອນຂອງນາງກໍຕາມ, ແຕ່ນາງຮູ້ສຶກເຖິງອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າແຕ່ລະວັນ ໃນການບັນລຸພັນທະສັນຍາຂອງພຣະວິຫານຂອງນາງ ໃນຂະນະທີ່ນາງກ້າວໄປໃນເສັ້ນທາງ, ອົດທົນຈົນເຖິງທີ່ສຸດ ແລະ ຊ່ອຍເຫລືອຄົນອື່ນໃນວຽກງານແຫ່ງຄວາມລອດຢູ່ໃນເສັ້ນທາງ.
ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າແບ່ງປັນປະສົບການນີ້, ທ່ານເຫັນຕົວທ່ານເອງຢູ່ໃນວຽກງານແຫ່ງຄວາມລອດບໍ່? ຈົ່ງໃຊ້ເວລາບຶດໜຶ່ງເພື່ອຄິດກ່ຽວກັບທິດາອີກຄົນໜຶ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ ຜູ້ຕ້ອງການກຳລັງໃຈ ເພື່ອຈະໄດ້ເດີນກັບຄືນເຂົ້າມາໃນເສັ້ນທາງແຫ່ງພັນທະສັນຍາ ຫລື ຜູ້ທີ່ຕ້ອງການຄວາມຊ່ອຍເຫລືອ ເພື່ອຈະໄດ້ຢູ່ໃນເສັ້ນທາງ. ຈົ່ງທູນຖາມພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງທ່ານກ່ຽວກັບນາງ. ນາງເປັນທິດາຂອງພຣະອົງ. ພຣະອົງຮູ້ຈັກນາງຕາມຊື່ຂອງນາງ. ພຣະອົງກໍຮູ້ຈັກທ່ານຄືກັນ, ແລະ ພຣະອົງຈະບອກທ່ານວ່ານາງຕ້ອງການສິ່ງໃດ. ຈົ່ງອົດທົນ ແລະ ອະທິຖານເພື່ອນາງຕໍ່ໄປ, ແລະ ກະທຳຕາມການກະຕຸ້ນທີ່ທ່ານໄດ້ຮັບ. ເມື່ອທ່ານກະທຳຕາມການກະຕຸ້ນເຫລົ່ານີ້, ພຣະວິນຍານຈະຢືນຢັນວ່າ ການຖະຫວາຍຂອງທ່ານນັ້ນເປັນທີ່ຮັບຮູ້ຕໍ່ພຣະອົງ.
“ຊິດສະເຕີ ອີລາຍຊາ ອາ ສະໂນ ໄດ້ຮັບຮູ້ຄວາມພະຍາຍາມຂອງບັນດາເອື້ອຍນ້ອງດ້ວຍຄວາມກະຕັນຍູ ທີ່ຈະເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ກັນແລະກັນ. ... ນາງໄດ້ບອກເຂົາເຈົ້າວ່າ ເຖິງແມ່ນວ່າສາດສະໜາຈັກບໍ່ຮັກສາບັນທຶກກ່ຽວກັບການບໍລິຈາກທັງໝົດທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເຮັດເພື່ອຊ່ອຍເຫລືອຄົນທີ່ຂັດສົນ, ແຕ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຮັກສາບັນທຶກອັນຄົບຖ້ວນຂອງວຽກງານທີ່ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງເຂົາເຈົ້າ.
“‘… ປະທານໂຈເຊັບ ສະມິດ ໄດ້ກ່າວວ່າ ສະມາຄົມນີ້ໄດ້ຖືກຈັດຕັ້ງຂຶ້ນເພື່ອຊ່ອຍກູ້ຈິດວິນຍານ. ເຮົາ ໄດ້ເຮັດສິ່ງໃດແດ່ ເພື່ອຈະໄດ້ຊ່ອຍພາຄົນທີ່ຫລົງທາງໄປ ກັບຄືນມາ? ເພື່ອໃຫ້ຄວາມອົບອຸ່ນແກ່ໃຈທີ່ເຍືອກເຢັນໃນພຣະກິດຕິຄຸນ? ມີໜັງສືອີກເຫລັ້ມໜຶ່ງທີ່ບັນທຶກສັດທາ, ຄວາມເມດຕາ, ວຽກງານດີ, ແລະ ຖ້ອຍຄຳຂອງທ່ານ. ມີອີກບັນທຶກໜຶ່ງ. ບໍ່ມີສິ່ງໃດທີ່ຂາດໄປ.’”11
ໃນພຣະຄຳພີມໍມອນ, ອຳໂມນໄດ້ກ່າວເຖິງເຫດຜົນອັນຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ຈະຊື່ນຊົມ. ເພິ່ນໄດ້ກ່າວວ່າ: “ແລະ ບັດນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າຖາມວ່າ, ພອນອັນຍິ່ງໃຫຍ່ອັນໃດທີ່ [ພຣະເຈົ້າ] ໄດ້ປະທານໃຫ້ແກ່ພວກເຮົາ? ພວກທ່ານບອກໄດ້ບໍ່?”
ໃນຄວາມຕື່ນເຕັ້ນຂອງເພິ່ນ, ອຳໂມນບໍ່ໄດ້ລໍຖ້າຄຳຕອບ. ເພິ່ນໄດ້ກ່າວວ່າ, “ຈົ່ງເບິ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າຈະຕອບແທນພວກທ່ານ; ... ນີ້ຄືພອນຊຶ່ງພຣະອົງໄດ້ປະທານໃຫ້ແກ່ພວກເຮົາ, ຊຶ່ງເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາເປັນເຄື່ອງມືໃນພຣະຫັດຂອງພຣະເຈົ້າ ເພື່ອນຳເອົາຜົນງານອັນຍິ່ງໃຫຍ່ນີ້ມາ.”12
ເຮົາເປັນທິດາແຫ່ງພັນທະສັນຍາໃນອານາຈັກຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ແລະ ເຮົາມີໂອກາດທີ່ຈະເປັນເຄື່ອງມືໃນພຣະຫັດຂອງພຣະອົງ. ເມື່ອເຮົາມີສ່ວນຮ່ວມໃນວຽກງານແຫ່ງຄວາມລອດແຕ່ລະວັນ ໃນວິທີທາງທີ່ງ່າຍໆ—ເຊັ່ນ ໃຫ້ການດູແລ, ເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມແຂງ, ແລະ ສອນຊຶ່ງກັນແລະກັນ—ແລ້ວ ເຮົາຈະສາມາດຊື່ນຊົມຮ່ວມກັບອຳໂມນ, ຜູ້ໄດ້ປະກາດວ່າ:
“ຈົ່ງເບິ່ງ, ຄວາມສຸກຂອງຂ້ອຍເຕັມປ່ຽມ, ແທ້ຈິງແລ້ວ, ໃຈຂອງຂ້ອຍເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມສຸກ, ແລະ ຂ້ອຍຈະປິຕິຍິນດີໃນພຣະເຈົ້າຂອງຂ້ອຍ.
“ແທ້ຈິງແລ້ວ, ຂ້ອຍຮູ້ວ່າ ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ມີຄຸນຄ່າຫຍັງໝົດ; ຖ້າອາໄສພະລັງຂອງຂ້ອຍເອງ ຂ້ອຍກໍອ່ອນແອ; ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຈະບໍ່ອວດອ້າງເຖິງເລື່ອງຕົວເອງ, ແຕ່ຂ້ອຍຈະອວດອ້າງພຣະເຈົ້າຂອງຂ້ອຍ, ເພາະໃນພະລັງຂອງພຣະອົງ; ຂ້ອຍສາມາດເຮັດໄດ້ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງ.”13
ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເປັນພະຍານເຖິງສິ່ງນີ້ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.