ບໍ່ມີພຣະເຈົ້າອົງອື່ນ

ໂດຍ ແອວເດີ ດາລິນ ເອັຈ ໂອກສ໌

ແຫ່ງສະພາອັກຄະສາວົກສິບສອງ

ເຮົາໄດ້ຮັບໃຊ້ສິ່ງອື່ນ ຫລື ພຣະອື່ນ ແທນພຣະເຈົ້າທີ່ເຮົາປະກາດວ່າເຮົານະມັດສະການຫລືບໍ່?

ພຣະບັນຍັດສິບປະການເປັນຫລັກສາດສະໜາຂອງຊາວຄຣິດສະຕຽນ ແລະ ຊາວຢິວ. ໂດຍທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ມອບມັນໃຫ້ແກ່ລູກຫລານຂອງອິດສະຣາເອນຜ່ານທາງສາດສະດາໂມເຊ, ສອງຂໍ້ທຳອິດບົ່ງບອກເຖິງການນະມັດສະການ ແລະ ສິ່ງທີ່ສຳຄັນຕໍ່ເຮົາ. ທຳອິດ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ບັນຊາວ່າ, “ຢ່ານະມັດສະການພຣະອື່ນ ນອກຈາກເຮົາແຕ່ເທົ່ານັ້ນ” (ອົບພະຍົບ 20:3). ຫລາຍສັດຕະວັດຕໍ່ມາ, ເມື່ອພຣະເຢຊູຖືກຖາມວ່າ, “ໃນພຣະບັນຍັດແມ່ນຂໍ້ໃດທີ່ເປັນຂໍ້ໃຫຍ່ສຳຄັນທີ່ສຸດ?” ພຣະອົງໄດ້ຕອບວ່າ, “ຈົ່ງຮັກອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າດ້ວຍສຸດໃຈ, ດ້ວຍສຸດຈິດ, ແລະ ດ້ວຍສຸດຄວາມຄິດຂອງເຈົ້າ” (ມັດທາຍ 22:36–37).

ພຣະບັນຍັດຂໍ້ທີສອງ ບັນລະຍາຍຢ່າງລະອຽດເຖິງການບອກບໍ່ໃຫ້ມີພຣະອື່ນ ແລະ ສິ່ງໃດຄວນເປັນສິ່ງສຳຄັນໃນຊີວິດຂອງເຮົາ ໃນຖານະທີ່ເປັນລູກໆຂອງພຣະເຈົ້າ. “ຢ່າເຮັດສຳລັບຕົນຮູບຢ່າງໃດຢ່າງໜຶ່ງ ອັນເປັນຕົວແທນຂອງສິ່ງທີ່ຢູ່ໃນທ້ອງຟ້າ ຫລື ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ (ອົບພະຍົບ 20:4). ແລ້ວມີພຣະບັນຍັດຕື່ມອີກວ່າ, “ຢ່ານົບ ຫລື ຂາບໄຫວ້ຮູບເຫລົ່ານັ້ນ” (ອົບພະຍົບ 20:5). ບໍ່ແມ່ນພຽງສັ່ງຫ້າມການຂາບໄຫວ້ເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ມັນກ່າວເຖິງສິ່ງໃດທີ່ສຳຄັນຕະຫລອດເວລາ. ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ອະທິບາຍວ່າ, “ເພາະເຮົາແມ່ນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ອົງເປັນພຣະເຈົ້າຂອງເຈົ້າບໍ່ອົດກັ້ນຕໍ່ຄູ່ແຂ່ງໃດໆ, … ສະແດງຄວາມຮັກຕໍ່ … ພວກທີ່ຮັກເຮົາ, ແລະ ເຊື່ອຟັງພຣະບັນຍັດທັງຫລາຍຂອງເຮົາ” (ອົບພະຍົບ 20:5–6). ຄຳວ່າ ບໍ່ອົດກັ້ນຕໍ່ຄູ່ແຂ່ງ ແມ່ນແຈ່ມແຈ້ງ. ຫລັກສັບຄຳນີ້ແມ່ນມາຈາກພາສາເຮັບເຣີ “ມີຄວາມຮູ້ສຶກອັນເລິກຊຶ້ງ” (ອົບພະຍົບ 20:5, footnote b). ເຮົາເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າບໍ່ພໍພຣະໄທເມື່ອເຮົາ “ກົ້ມຂາບ” ຫລື “ຮັບໃຊ້” ພຣະອື່ນ—ເມື່ອເຮົາຖືສິ່ງອື່ນສຳຄັນກວ່າ.¹

I.

ມີສິ່ງໃດແດ່ທີ່ເປັນການ “ກົ້ມຂາບ” ຫລື “ຮັບໃຊ້” ແທນພຣະເຈົ້າ—ແມ່ນແຕ່ເປັນຄົນສາດສະໜາ—ໃນສະໄໝຂອງເຮົາ? ໃຫ້ມາພິຈາລະນາສິ່ງທີ່ສາມາດເປັນໄປດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້, ຊຶ່ງຄ້າຍຄືກັນຢູ່ຕະຫລອດທົ່ວໂລກ:

ວັດທະນະທຳ ແລະ ຮີດຄອງຂອງຄອບຄົວ
ການນັບຖືຄວາມເຊື່ອຂອງຄົນອື່ນ
ຄວາມທະເຍີທະຍານເລື່ອງວິຊາອາຊີບ
ການກອບໂກຍສິ່ງຂອງທາງໂລກ
ການສະແຫວງຫາຄວາມສຳລານໃຈ
ອຳນາດ, ຊື່ສຽງ, ແລະ ກຽດຕິຍົດ

ຖ້າຫາກບໍ່ມີສິ່ງໃດໃນຕົວຢ່າງທີ່ກ່າວມານັ້ນກ່ຽວຂ້ອງກັບຜູ້ໃດໃນພວກເຮົາ, ພວກເຮົາກໍສາມາດຊອກຫາສິ່ງອື່ນອີກທີ່ກ່ຽວພັນກັບບາງຄົນ. ຫລັກທຳແມ່ນສຳຄັນກວ່າຕົວຢ່າງ. ຫລັກທຳແມ່ນວ່າ ບໍ່ສຳຄັນວ່າເຮົາມີສິ່ງອື່ນທີ່ສຳຄັນກວ່າຫລືບໍ່. ຄຳຖາມຢູ່ໃນພຣະບັນຍັດຂໍ້ທີສອງແມ່ນ “ແມ່ນຫຍັງເປັນສິ່ງສຳຄັນທີ່ສຸດຕໍ່ເຮົາ?” ເຮົາໄດ້ຮັບໃຊ້ສິ່ງອື່ນ ຫລື ພຣະອື່ນ ແທນພຣະເຈົ້າທີ່ເຮົາປະກາດວ່າເຮົານະມັດສະການຫລືບໍ່? ເຮົາລືມພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດແລ້ວບໍ ຜູ້ໄດ້ສອນວ່າ ຖ້າຫາກເຮົາຮັກພຣະອົງ, ເຮົາຕ້ອງຮັກສາພຣະບັນຍັດຂອງພຣະອົງ? (ເບິ່ງ ໂຢຮັນ 14:15). ຖ້າເປັນດັ່ງນັ້ນ, ຄວາມສຳຄັນຂອງເຮົາແມ່ນກົງກັນຂ້າມ ໂດຍຂາດຄວາມຮູ້ສຶກທາງວິນຍານໄປແລ້ວ ຊຶ່ງມີຫລາຍຢູ່ໃນສະໄໝຂອງເຮົາ.

II.

ສຳລັບໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ, ພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນອີງຕາມ ແລະ ແຍກອອກຈາກແຜນສຳລັບລູກໆຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້—ແຜນອັນຍິ່ງໃຫຍ່ແຫ່ງຄວາມລອດ. ແຜນນີ້, ບາງເທື່ອເອີ້ນວ່າ “ແຜນແຫ່ງຄວາມສຸກອັນຍິ່ງໃຫຍ່” (ແອວມາ 42:8), ບອກເຖິງທີ່ມາ ແລະ ວິຖີຊີວິດຂອງເຮົາໃນຖານະທີ່ເປັນລູກໆຂອງພຣະເຈົ້າ—ເຮົາມາຈາກໃສ, ເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງມາຢູ່ນີ້, ແລະ ເຮົາຈະໄປໃສ. ມັນບອກເຖິງຈຸດປະສົງຂອງການສ້າງ ແລະ ເງື່ອນໄຂຂອງຄວາມເປັນມະຕະ, ຮ່ວມທັງພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າ, ຄວາມຈຳເປັນຕ້ອງມີພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ, ແລະ ບົດບາດທີ່ສຳຄັນຂອງມະນຸດ ແລະ ຄອບຄົວນິລັນດອນ. ຖ້າຫາກເຮົາໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ, ຜູ້ໄດ້ຮັບຄວາມຮູ້ແຈ້ງນີ້, ບໍ່ຈັດລຳດັບຄວາມສຳຄັນໃຫ້ສອດຄ່ອງກັບແຜນນີ້, ແລ້ວເຮົາກໍຢູ່ໃນຂັ້ນອັນຕະລາຍຂອງການຮັບໃຊ້ພຣະອື່ນ.

ຄວາມຮູ້ແຈ້ງກ່ຽວກັບແຜນຂອງພຣະເຈົ້າສຳລັບລູກໆຂອງພຣະອົງ ໄດ້ຊ່ອຍໃຫ້ໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍເຫັນມະໂນພາບພິເສດຂອງການແຕ່ງງານ ແລະ ຄອບຄົວ. ເຮົາຮູ້ຈັກຢ່າງແນ່ນອນວ່າ ນີ້ແມ່ນສາດສະໜາຈັກທີ່ນັບຖືການເປັນຄອບຄົວ. ຄຳສອນຂອງພວກເຮົາເລີ່ມຕົ້ນນຳພຣະບິດາມານດາຢູ່ໃນສະຫວັນ, ແລະ ຈຸດເປົ້າໝາຍສູງສຸດຂອງເຮົາແມ່ນເພື່ອຈະໄດ້ຮັບຄວາມສູງສົ່ງນິລັນດອນ. ເຮົາຮູ້ວ່ານີ້ເປັນໄປໄດ້ພຽງແຕ່ຢູ່ໃນຄວາມສຳພັນຂອງຄອບຄົວເທົ່ານັ້ນ. ເຮົາຮູ້ວ່າ ການແຕ່ງງານລະຫວ່າງຊາຍ ແລະ ຍິງ ແມ່ນຈຳເປັນຕໍ່ຄວາມສຳເລັດຜົນໃນແຜນຂອງພຣະເຈົ້າ. ຢູ່ໃນການແຕ່ງງານນີ້ເທົ່ານັ້ນທີ່ຢືນຢັນການເກີດ ແລະ ຕຽມສະມາຊິກໃນຄອບຄົວສຳລັບຊີວິດນິລັນດອນ. ເຮົານັບຖືການແຕ່ງງານ ແລະ ການໃຫ້ກຳເນີດ ແລະ ການລ້ຽງດູລູກໆວ່າ ເປັນພາກສ່ວນໜຶ່ງໃນແຜນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເປັນໜ້າທີ່ອັນສັກສິດຂອງຜູ້ທີ່ໄດ້ມີໂອກາດທີ່ຈະເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ. ເຮົາເຊື່ອວ່າ ຊັບສົມບັດທີ່ມີຄ່າປະເສີດລ້ຳຢູ່ໃນໂລກນີ້ ແລະ ໃນສະຫວັນ ແມ່ນລູກໆ ແລະ ເຊື້ອສາຍຂອງເຮົາ.

III.

ເພາະສິ່ງທີ່ເຮົາເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບບົດບາດຂອງຄອບຄົວນິລັນດອນ, ເຮົາຈຶ່ງໂສກເສົ້າກັບການໃຫ້ກຳເນີດ ແລະ ການແຕ່ງງານທີ່ນັບມື້ນັບມີໜ້ອຍລົງຢູ່ໃນພາກຕາເວັນຕົກຫລາຍແຫ່ງ ຊຶ່ງເປັນຊາວຄຣິດສະຕຽນ ແລະ ຊາວຢິວ. ຫລາຍແຫລ່ງໄດ້ລາຍງານດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້:

ສະຫະລັດອາເມຣິກາຕອນນີ້ມີການໃຫ້ກຳເນີດໜ້ອຍຫລາຍທີ່ສຸດໃນປະຫວັດສາດຂອງປະເທດ,² ແລະ ໃນຫລາຍປະເທດຢູ່ໃນເຂດເອີຣົບ ແລະ ໃນປະເທດທີ່ຈະເລີນກ້າວໜ້າ, ການໃຫ້ກຳເນີດມີຕ່ຳກວ່າຈຳນວນທີ່ຈຳເປັນຕໍ່ການ ຮັກສາຈຳນວນພົນລະເມືອງ.³ ສິ່ງນີ້ເປັນໄພຕໍ່ຄວາມຢູ່ລອດຂອງວັດທະນະທຳ ແລະ ແມ່ນແຕ່ປະເທດຊາດ.
ຢູ່ໃນອາເມຣິກາ, ເປີເຊັນຂອງຄົນໜຸ່ມທີ່ມີອາຍຸ 18 ເຖິງ 29 ປີ ທີ່ແຕ່ງງານ ຫລຸດຈຳນວນລົງຈາກ 59 ເປີເຊັນໃນປີ 1960 ເຖິງ 20 ເປີເຊັນ ໃນປີ 2010.⁴ ອາຍຸຂອງຄົນທີ່ເລີ່ມແຕ່ງງານແມ່ນສູງຂຶ້ນຫລາຍກວ່າທີ່ຜ່ານມາໃນປະຫວັດສາດ: 26 ປີ ສຳລັບຜູ້ຍິງ ແລະ ເກືອບເຖິງ 29 ປີ ສຳລັບຜູ້ຊາຍ.⁵
ໃນຫລາຍປະເທດ ແລະ ຫລາຍວັດທະນະທຳ (1) ຄອບຄົວທີ່ມີພໍ່ແມ່ ແລະ ລູກ ໄດ້ກາຍເປັນການຍົກເວັ້ນ ແທນທີ່ຈະເປັນກົດ, (2) ການສະແຫວງຫາວິຊາອາຊີບແທນການແຕ່ງງານ ແລະ ການໃຫ້ກຳເນີດ ເປັນສິ່ງທີ່ເພິ່ງປາດຖະໜາສຳລັບຜູ້ຍິງໜຸ່ມຫລາຍໆຄົນ, ແລະ (3) ບົດບາດ ແລະ ຄວາມຈຳເປັນທີ່ຕ້ອງມີພໍ່ ແມ່ນຫລຸດນ້ອຍຖອຍລົງ.

ໃນທ່າມກາງການນິຍົມເຫລົ່ານີ້ ທີ່ເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາເປັນຫ່ວງເປັນໃຍ, ພວກເຮົາຍັງນຶກເຖິງແຜນຂອງພຣະເຈົ້າສຳລັບລູກທຸກໆຄົນຂອງພຣະອົງ ແລະວ່າພຣະເຈົ້າຮັກລູກໆຂອງພຣະອົງທັງໝົດ, ຢູ່ໃນທຸກບ່ອນ.⁶ ບົດທີໜຶ່ງຢູ່ໃນພຣະຄຳພີມໍມອນປະກາດວ່າ “ອຳນາດ ແລະ ພຣະກະລຸນາທິຄຸນ ແລະ ຄວາມເມດຕາຂອງພຣະອົງມີຢູ່ເໜືອຊາວໂລກທັງປວງ” (1 ນີໄຟ 1:14). ໃນບົດໜຶ່ງອີກໄດ້ປະກາດວ່າ “ພຣະອົງໄດ້ປະທານ [ຄວາມລອດຂອງພຣະອົງ] ໃຫ້ມະນຸດທັງປວງລ້າໆ” ແລະວ່າ “ແຕ່ມະນຸດທັງປວງມີສິດເທົ່າທຽມກັນ ແລະ ບໍ່ມີໃຜຖືກຫ້າມ” (2 ນີໄຟ 26:27–28). ດັ່ງນັ້ນ, ພຣະຄຳພີສອນວ່າ ເຮົາເປັນຜູ້ຮັບຜິດຊອບຕໍ່ການເປັນຄົນເຫັນອົກເຫັນໃຈ ແລະ ເພື່ອແຜ່ (ຮັກ) ຕໍ່ມະນຸດທັງປວງ (ເບິ່ງ 1 ເທຊະໂລນິກ 3:12; 1 ໂຢຮັນ 3:17; D&C 121:45).

IV.

ເຮົາຍັງນັບຖືຄວາມເຊື່ອທາງສາດສະໜາຂອງທຸກຄົນນຳອີກ, ແມ່ນແຕ່ຜູ້ຄົນທີ່ວ່າບໍ່ມີຄວາມເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ. ເຮົາຮູ້ວ່າ ຜ່ານອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ໃຫ້ເລືອກ, ຫລາຍຄົນຈະມີຄວາມເຊື່ອທີ່ກົງກັນຂ້າມກັບເຮົາ, ແຕ່ເຮົາຫວັງວ່າ ຄົນອື່ນຈະນັບຖືຄວາມເຊື່ອທາງສາດສະໜາຂອງເຮົາຄືກັນ ແລະ ເຂົ້າໃຈວ່າ ຄວາມເຊື່ອຂອງເຮົາບັງຄັບເຮົາໃຫ້ເລືອກ ແລະ ປະພຶດໃນທາງທີ່ແຕກຕ່າງຈາກເຂົາເຈົ້າ. ຍົກຕົວຢ່າງ, ເຮົາເຊື່ອວ່າ, ພາກສ່ວນທີ່ສຳຄັນໃນແຜນແຫ່ງຄວາມລອດຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ຈັດຕັ້ງມາດຕະຖານຄວາມສຳພັນທາງເພດ ຊຶ່ງໃຫ້ເກີດຂຶ້ນລະຫວ່າງຊາຍ ແລະ ຍິງ ຜູ້ແຕ່ງງານກັນເທົ່ານັ້ນ.

ອຳນາດທີ່ຈະສ້າງມະນຸດເປັນອຳນາດອັນສູງສົ່ງຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ໄດ້ປະທານໃຫ້ແກ່ລູກໆຂອງພຣະອົງ. ການໃຊ້ອຳນາດນີ້ ເປັນພຣະບັນຍັດຂໍ້ທຳອິດທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ມອບໃຫ້ອາດາມ ແລະ ເອວາ (ເບິ່ງ ປະຖົມມະການ 1:28), ສ່ວນພຣະບັນຍັດທີ່ສຳຄັນຂໍ້ອື່ນໆ ໄດ້ຖືກມອບໃຫ້ເປັນການສັ່ງຫ້າມການໃຊ້ອຳນາດນີ້ໃນທາງທີ່ຜິດ (ເບິ່ງ ອົບພະຍົບ 20:14; 1 ເທຊະໂລນິກ 4:3). ການເນັ້ນໜັກກ່ຽວກັບກົດພົມມະຈັນໄດ້ຖືກອະທິບາຍໄວ້ຕາມຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງເຮົາເຖິງຈຸດປະສົງຂອງອຳນາດແຫ່ງການສ້າງ ໃນການບັນລຸແຜນຂອງພຣະເຈົ້າ. ຢູ່ນອກການແຕ່ງງານລະຫວ່າງຊາຍ ແລະ ຍິງ, ການໃຊ້ອຳນາດແຫ່ງການສ້າງຈະເປັນການບາບ ແລະ ກົງກັນຂ້າມກັບແຜນຂອງພຣະເຈົ້າສຳລັບຄວາມສູງສົ່ງຂອງລູກໆຂອງພຣະອົງ.

ຄວາມສຳຄັນທີ່ເຮົາຍຶດໝັ້ນຢູ່ກັບກົດພົມມະຈັນ ບົ່ງບອກເຖິງຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງເຮົາທີ່ຈະເຮັດຕາມແບບແຜນຂອງການແຕ່ງງານທີ່ເລີ່ມຕົ້ນຈາກອາດາມ ແລະ ເອວາ ແລະ ໄດ້ດຳເນີນມາຕະຫລອດທຸກຍຸກທຸກສະໄໝ ວ່າເປັນແບບແຜນຂອງພຣະອົງສຳລັບການສ້າງຄວາມສຳພັນລະຫວ່າງບຸດ ແລະ ທິດາຂອງພຣະອົງ ແລະ ສຳລັບການລ້ຽງດູລູກໆຂອງພຣະອົງ. ໂຊກດີທີ່ຫລາຍຄົນທີ່ສຳພັນກັບສາດສະໜາອື່ນ ຫລື ອົງການຕ່າງໆ ກໍເຫັນດ້ວຍກັບເຮົາ ກ່ຽວກັບທຳມະຊາດ ແລະ ຄວາມສຳຄັນຂອງການແຕ່ງງານ, ບາງຄົນກໍອີງຕາມສາດສະໜາ ແລະ ບາງຄົນກໍເຫັນວ່າເປັນສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດແກ່ສັງຄົມ.

ຄວາມຮູ້ແຈ້ງຂອງເຮົາກ່ຽວກັບແຜນຂອງພຣະເຈົ້າສຳລັບລູກໆຂອງພຣະອົງ⁷ ອະທິບາຍວ່າເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງໂສກເສົ້າ ເດັກນ້ອຍນັບມື້ນັບມີຫລາຍຂຶ້ນທີ່ໄດ້ເກີດມານອກການແຕ່ງງານ—ປະຈຸບັນນີ້ເປັນຈຳນວນ 41 ເປີເຊັນຂອງການເກີດທັງໝົດຢູ່ໃນສະຫະລັດອາເມຣິກາ⁸—ແລະ ຈຳນວນຊາຍ ແລະ ຍິງ ທີ່ຢູ່ນຳກັນໂດຍບໍ່ແຕ່ງງານກໍມີເພີ່ມຫລາຍຂຶ້ນໃນເຄິ່ງສັດຕະວັດສຸດທ້າຍ. ຫ້າສິບປີກ່ອນ, ຈຳນວນຜູ້ຢູ່ນຳກັນເກີນຈຳນວນຜູ້ແຕ່ງງານກັນໜ້ອຍດຽວເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ບັດນີ້ມັນເຖິງ 60 ເປີເຊັນແລ້ວ ກາຍຈຳນວນຜູ້ແຕ່ງງານ.⁹ ແລະ ສິ່ງນີ້ເປັນການຍອມຮັບຫລາຍຂຶ້ນກວ່າເກົ່າ, ໂດຍສະເພາະໃນບັນດາຄົນໄວລຸ້ນ. ອີງຕາມຂໍ້ມູນຂອງການສຳຫລວດກວດກາບໍ່ດົນມານີ້ ພົບເຫັນຄົນໄວລຸ້ນປະມານ 50 ເປີເຊັນ ເລີ່ມຕົ້ນການໃຫ້ກຳເນີດນອກການແຕ່ງງານ ນັບຖືວ່າເປັນ “ຊີວິດທີ່ເພິ່ງພໍໃຈ.”¹⁰

V.

ມີຄວາມກົດດັນທາງການເມືອງ ແລະ ສັງຄົມ ໄດ້ປ່ຽນແປງກົດໝາຍ ແລະ ນະໂຍບາຍ ເພື່ອອະນຸຍາດການປະພຶດທີ່ຂັດກັບຄຳສັ່ງຂອງພຣະເຈົ້າກ່ຽວກັບສິນທຳທາງເພດ ແລະ ທຳມະຊາດນິລັນດອນ ແລະ ຈຸດປະສົງຂອງການແຕ່ງງານ ແລະ ການໃຫ້ກຳເນີດ. ຄວາມກົດດັນເຫລົ່ານີ້ໄດ້ຖືກອະນຸຍາດໃຫ້ຄົນເພດດຽວກັນແຕ່ງງານຢູ່ໃນຫລາຍລັດ ແລະ ໃນຫລາຍປະເທດ. ຄວາມກົດດັນຢ່າງອື່ນໄດ້ເຮັດໃຫ້ເລື່ອງເພດສັບສົນ ຫລື ປ່ຽນແປງຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງຊາຍ ແລະ ຍິງ ທີ່ສຳຄັນຫລາຍຕໍ່ແຜນແຫ່ງຄວາມສຸກຂອງພຣະຈົ້າ.

ຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງເຮົາກ່ຽວກັບແຜນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄຳສອນຂອງພຣະອົງ ຊ່ອຍໃຫ້ເຮົາຫລິງເຫັນຈຸດປະສົງນິລັນດອນ ທີ່ບໍ່ອະນຸຍາດເຮົາໃຫ້ປະພຶດເຊັ່ນນັ້ນ ຫລື ຊອກຫາທາງທີ່ຈະອະນຸຍາດໃຫ້ສິ່ງດັ່ງກ່າວເກີດຂຶ້ນ. ບໍ່ເໝືອນອົງການອື່ນໆທີ່ສາມາດປ່ຽນນະໂຍບາຍ ແລະ ແມ່ນແຕ່ຄຳສອນຂອງຕົນ, ນະໂຍບາຍຂອງເຮົາ ແມ່ນມາຈາກພຣະເຈົ້າ ຊຶ່ງປ່ຽນແປງບໍ່ໄດ້.

ຫລັກແຫ່ງຄວາມເຊື່ອຂໍ້ທີສິບສອງ ໄດ້ກ່າວເຖິງຄວາມເຊື່ອຂອງເຮົາທີ່ຈະຂຶ້ນກັບບ້ານເມືອງ ແລະ “ທີ່ຈະເຊື່ອຟັງ, ໃຫ້ກຽດ, ແລະ ສະໜັບສະໜູນກົດໝາຍ.” ແຕ່ກົດໝາຍຂອງມະນຸດຈະປ່ຽນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າປະກາດວ່າເປັນສິ່ງອະທຳໃຫ້ກາຍເປັນສິນທຳບໍ່ໄດ້. ການເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ສິ່ງທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດ—ທີ່ຈະຮັກ ແລະ ຮັບໃຊ້ພຣະເຈົ້າ—ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ເຮົາອີງຕໍ່ກົດຂອງພຣະອົງສຳລັບມາດຕະຖານ ແລະ ການປະພຶດຂອງເຮົາ. ຍົກຕົວຢ່າງ, ເຮົາຢູ່ພາຍໃຕ້ພຣະບັນຍັດແຫ່ງສະຫວັນ ທີ່ຈະບໍ່ຫລິ້ນຊູ້ ຫລື ລ່ວງປະເວນີ ເຖິງແມ່ນການກະທຳເຫລົ່ານັ້ນບໍ່ຖືວ່າຜິດກົດໝາຍອີງຕາມລັດ ຫລື ປະເທດທີ່ເຮົາອາໄສຢູ່. ຄ້າຍຄືກັນນີ້, ກົດທີ່ອະນຸຍາດໃຫ້ “ເພດດຽວກັນແຕ່ງງານ” ບໍ່ໄດ້ປ່ຽນກົດຂອງພຣະເຈົ້າເລື່ອງການແຕ່ງງານ ຫລື ພຣະບັນຍັດຂອງພຣະອົງ ແລະ ມາດຕະຖານຂອງເຮົາກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້. ເຮົາຍັງຢູ່ພາຍໃຕ້ພັນທະສັນຍາທີ່ຈະຮັກພຣະເຈົ້າ ແລະ ຮັກສາພຣະບັນຍັດຂອງພຣະອົງ ແລະ ຈະຫລີກເວັ້ນຈາກການກົ້ມຂາບ ຫລື ຮັບໃຊ້ພຣະອື່ນ ແລະ ຖືສິ່ງອື່ນວ່າສຳຄັນກວ່າ—ເຖິງແມ່ນຄົນເຫລົ່ານັ້ນໂດ່ງດັງໃນວັນເວລາຂອງເຮົາ ແລະ ໃນບ່ອນທີ່ເຮົາອາໄສຢູ່.

ໃນຄວາມຕັ້ງໃຈນີ້ ເຮົາອາດເຂົ້າໃຈຜິດ, ແລະ ເຮົາອາດຕຳນິຕົນເອງ, ໂສກເສົ້ານຳການຈຳແນກ, ຫລື ຕ້ອງອົດທົນກັບການລົບກວນເລື່ອງສິດທິທີ່ຈະນັບຖືສາດສະໜາ. ຖ້າເປັນເຊັ່ນນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ ເຮົາຕ້ອງຈື່ຈຳສິ່ງທີ່ສຳຄັນກວ່າໝູ່ໝົດ—ທີ່ຈະຮັບໃຊ້ພຣະເຈົ້າ—ແລະ, ເຊັ່ນດຽວກັບຜູ້ບຸກເບີກກ່ອນເຮົາ, ຈະດຶງລໍ້ຂອງເຮົາຕໍ່ໄປ, ດ້ວຍຄວາມອົດທົນດັ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນ.

ຄຳສອນຂອງປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ ສາມາດເອົາມານຳໃຊ້ກັບສະພາບການນີ້ໄດ້. ຢູ່ທີ່ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ສາມັນເມື່ອ 27 ປີກ່ອນ, ເພິ່ນໄດ້ປະກາດຢ່າງກ້າຫານວ່າ: “ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງກ້າຫານທີ່ຈະຕ້ານກັບຄວາມຄິດເຫັນສ່ວນໃຫຍ່, ກ້າຫານທີ່ຈະຍຶດໝັ້ນຢູ່ນຳຫລັກທຳ. ກ້າຫານ, ບໍ່ແມ່ນປະນິປະນອມ, ຈະເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າພໍພຣະໄທ. ກ້າຫານທີ່ຈະກາຍເປັນຄົນມີຄຸນນະທຳເມື່ອມັນກ່ຽວກັບບໍ່ພຽງແຕ່ເຮົາເຕັມໃຈທີ່ຈະຕາຍເພື່ອກຽດສັກສີ, ແລະ ຕັ້ງໃຈທີ່ຈະດຳລົງຊີວິດໃນທາງທີ່ດີ. ຄົນຂີ້ຢ້ານຄືຄົນທີ່ບໍ່ກ້າເຮັດຕາມຄວາມຄິດຂອງຕົນທີ່ຮູ້ວ່າຖືກຕ້ອງ ເພາະຄິດວ່າຄົນອື່ນຈະບໍ່ເຫັນດ້ວຍ ແລະ ຫົວເຍາະເຍີ້ຍ. ຈົ່ງຈື່ຈຳວ່າ ມະນຸດທຸກຄົນກໍມີຄວາມຢ້ານກົວຂອງຕົນເອງ, ແຕ່ຄົນທີ່ປະເຊີນກັບຄວາມຢ້ານກົວຂອງຕົນດ້ວຍກຽດສັກສີ ເປັນຄົນທີ່ກ້າຫານ.”¹¹

ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານວ່າ ເຮົາຈະບໍ່ປ່ອຍໃຫ້ການທ້າທາຍຊົ່ວຄາວເລື່ອງມະນຸດເຮັດໃຫ້ເຮົາລືມພຣະບັນຍັດອັນຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ສິ່ງທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດ ຊຶ່ງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ປະທານໃຫ້ເຮົາ. ເຮົາບໍ່ຄວນເອົາໃຈໃສ່ກັບສິ່ງທີ່ເປັນຂອງໂລກ ແລະ ປາດຖະໜາຄວາມສັນລະເສີນຂອງມະນຸດ (ເບິ່ງ D&C 121:35) ຈົນວ່າເຮົາບໍ່ເຫັນວິຖີຊີວິດນິລັນດອນຂອງເຮົາ. ເຮົາຜູ້ທີ່ຮູ້ຈັກແຜນຂອງພຣະເຈົ້າສຳລັບລູກໆຂອງພຣະອົງ—ເຮົາຜູ້ໄດ້ເຮັດພັນທະສັນຍາທີ່ຈະມີສ່ວນຮ່ວມ—ມີໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງ. ເຮົາບໍ່ຄວນລືມຄວາມປາດຖະໜາທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດຂອງເຮົາ, ຄືການຈະໄດ້ຮັບຊີວິດນິລັນດອນ.¹² ເຮົາບໍ່ຄວນເສີຍເມີຍຈາກສິ່ງທີ່ສຳຄັນອັນດັບໜຶ່ງຂອງເຮົາ—ທີ່ຈະບໍ່ມີພຣະອື່ນ ແລະ ບໍ່ຮັບໃຊ້ສິ່ງອື່ນໃດເໜືອກວ່າພຣະເຈົ້າ ພຣະບິດາ ແລະ ພຣະບຸດຂອງພຣະອົງ, ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ.

ຂໍໃຫ້ພຣະເຈົ້າຈົ່ງຊ່ອຍເຫລືອເຮົາໃຫ້ເຂົ້າໃຈຄວາມສຳຄັນນີ້ ແລະ ຊ່ອຍໃຫ້ຄົນອື່ນເຂົ້າໃຈຄືກັນ ໃນຂະນະທີ່ເຮົາສະແຫວງຫາມັນໃນວິທີທາງທີ່ສະຫລາດ ແລະ ເປັນຄວາມຮັກ, ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.