ການເລັ່ງແຜນການຂອງວຽກງານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ!
ໂດຍ ແອວເດີ ແອັສ ກິບເຟີດ ນຽວເຊັນ
ແຫ່ງສາວົກເຈັດສິບ
ເຮົາແຕ່ລະຄົນຕ້ອງຈັດ ແລະ ລົງມືເຮັດຕາມແຜນການສ່ວນຕົວຂອງເຮົາ ດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນ ເພື່ອຈະຮັບໃຊ້ຄຽງບ່າຄຽງໄລ່ກັບຜູ້ສອນສາດສະໜາເຕັມເວລາ.
ເມື່ອຫລາຍປີກ່ອນ ຂ້າພະເຈົ້າຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ເວົ້າລົມກັບພັນລະຍາຂອງອະທິການຄົນໜຶ່ງໃນສະເຕກຂອງພວກເຮົາ, ສະນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ໂທໄປບ້ານຂອງເຂົາເຈົ້າ. ລູກຊາຍນ້ອຍຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບໂທລະສັບ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ສະບາຍດີ ແມ່ຂອງເຈົ້າຢູ່ບ້ານບໍ?”
ຄຳຕອບຂອງລາວກໍຄື, “ເພິ່ນຢູ່. ຂ້ານ້ອຍຈະໄປບອກເພິ່ນ. ນີ້ແມ່ນໃຜນໍ?”
ຄຳຕອບຂອງຂ້າພະເຈົ້າ: “ບອກເພິ່ນວ່າ ນີ້ແມ່ນປະທານນຽວເຊັນ.”
ໄດ້ມີການຢຸດໜ້ອຍໜຶ່ງ, ແລະ ແລ້ວ, ດ້ວຍນ້ຳສຽງທີ່ຕື່ນເຕັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍິນວ່າ, “ແມ່ເອີ້ຍ, ປະທານຮິງລີ ຢາກເວົ້ານຳ!”
ຂ້າພະເຈົ້າວາດພາບບໍ່ໄດ້ວ່ານາງຕ້ອງໄດ້ຄິດແນວໃດ. ມັນອາດເປັນການຍ່າງມາຮັບໂທລະສັບທີ່ນາງເຄີຍໄດ້ເຮັດມາ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄິດຢູ່ໃນໃຈວ່າ: ຈະເຮັດຢອກລາວບໍ? ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເຮັດດັ່ງນັ້ນ ແຕ່ພວກເຮົາໄດ້ຫົວຫລິ້ນນຳກັນເຖິງເລື່ອງນັ້ນ. ບັດນີ້ຂ້າພະເຈົ້າມາໄດ້ຄິດ, ນາງອາດຜິດຫວັງເປັນແນ່ທີ່ໄດ້ເວົ້າພຽງແຕ່ນຳຂ້າພະເຈົ້າ.
ທ່ານຈະເຮັດແນວໃດຖ້າຫາກສາດສະດາຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໂທຫາທ່ານແທ້ໆ? ເອີ, ເພິ່ນໄດ້ເຮັດດັ່ງນັ້ນແລ້ວ! ປະທານ ທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ ດັ່ງທີ່ເພິ່ນໄດ້ເຮັດໃນຕອນເຊົ້າມື້ນີ້, ໄດ້ເອີ້ນເຮົາທຸກຄົນໃຫ້ມາເຮັດວຽກງານທີ່ສຳຄັນຫລາຍນີ້. ເພິ່ນໄດ້ກ່າວວ່າ, “ເຖິງເວລາແລ້ວທີ່ສະມາຊິກ ແລະ ຜູ້ສອນສາດສະໜາຈະມາຮ່ວມກັນ, ເຮັດວຽກນຳກັນ, ອອກແຮງງານໃນສວນອະງຸ່ນຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເພື່ອນຳເອົາຜູ້ຄົນມາສູ່ພຣະອົງ” (“Faith in the Work of Salvation” [worldwide leadership training broadcast, June 2013]; lds.org/broadcasts).
ເຮົາໄດ້ຮັບຟັງຢູ່ບໍ?
ຕະຫລອດທົ່ວໂລກ, ສະເຕກ, ທ້ອງຖິ່ນ, ແລະ ເຂດເຜີຍແຜ່ ກໍກຳລັງມີພະລັງງານໃນລະດັບໃໝ່. ການປະກາດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຕໍ່ໂຈເຊັບ ສະມິດ ໃນປີ 1832 ພວມເກີດເປັນຈິງ ວ່າພຣະອົງຈະຟ້າວເຮັດວຽກງານຂອງພຣະອົງໃນເວລາຂອງມັນ (ເບິ່ງ D&C 88:73).
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ເວລານັ້ນຄື ຕອນນີ້! ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າແນ່ໃຈວ່າທ່ານກໍຮູ້ສຶກຄືກັນ.
ຂ້າພະເຈົ້າກໍຢາກນຳເອົາຄວາມຕື່ນເຕັ້ນ ແລະ ສັດທາຂອງຕົນໃນພຣະຄຣິດໃຫ້ເປັນການກະທຳ. ຕອນຂ້າພະເຈົ້າຫລິ້ນຟຸດບອນ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍຄິດໃນທຳນອງຍຸດທິວິທີທີ່ຈະຊະນະ. ພວກເຮົາໝັ້ນໃຈຂະນະທີ່ເຮົາໄດ້ເລີ້ມເກມຟຸດບານນັ້ນວ່າ ຖ້າທິມຂອງເຮົາໄດ້ຕຽມພ້ອມດ້ວຍແຜນການ, ພວກເຮົາຈະໄດ້ຮັບຜົນສຳເລັດ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍດີ, ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໂອ້ລົມນຳທ່ານ ລາແວວ ແອດເວີດ ຜູ້ຝຶກນັກກິລາ ທີ່ມີຊື່ສຽງດັງຂອງມະຫາວິທະຍາໄລ ບຣິກຳ ຢັງ ກ່ຽວກັບແຜນການຂອງເຮົາ ແລະ ເພິ່ນໄດ້ເວົ້າວ່າ, ຂ້ອຍບໍ່ສົນໃຈວ່າເຈົ້າຈະພະຍາຍາມເຮັດຫຍັງ. ຂ້ອຍສົນໃຈພຽງແຕ່ວ່າທິມຂອງເຮົາໄດ້ຮັບຄະແນນເທົ່ານັ້ນ. ໃນຖານະ ໂຄເດີແບກ (ຜູ້ນຳການຫລິ້ນບານ) ຂອງເພິ່ນຄົນໜຶ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄິດວ່າມັນສັບຊ້ອນຫລາຍກວ່ານັ້ນ, ແຕ່ບາງທີທິດສະດີທີ່ລຽບງ່າຍຂອງເພິ່ນນັ້ນເປັນສາເຫດທີ່ເພິ່ນໄດ້ມີສະໜາມກິລາທີ່ມີຊື່ຂອງເພິ່ນ.
ເພາະວ່າເຮົາທຸກຄົນກໍຢູ່ໃນທີມຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ເຮົາແຕ່ລະຄົນເດກໍມີຍຸດທິວິທີທີ່ຈະຊະນະຂອງຕົນຢູ່ບໍ? ເຮົາພ້ອມແລ້ວບໍທີ່ຈະຫລິ້ນເກມນັ້ນ? ຖ້າເຮົາ, ໃນຖານະສະມາຊິກ, ຮັກຄອບຄົວ, ເພື່ອນຝູງ ແລະ ໝູ່ຄູ່ຂອງເຮົາແທ້ໆ, ແລ້ວເຮົາຈະບໍ່ຢາກແບ່ງປັນປະຈັກພະຍານຂອງເຮົາກ່ຽວກັບພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ໄດ້ຟື້ນຟູຄືນມາໃໝ່ກັບເຂົາເຈົ້າບໍ?
ໃນສຳມະນາອົບລົມປະທານເຜີຍແຜ່ຄົນໃໝ່ ໃນເດືອນມິຖຸນາ, ຈຳນວນທີ່ສູງທີ່ສຸດໃນປະຫວັດສາດ ປະທານໃໝ່ຈຳນວນ 173 ຄົນ ແລະ ພັນລະຍາຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບຄຳແນະນຳສຸດທ້າຍ ກ່ອນໄດ້ອອກໄປເລີ່ມການຮັບໃຊ້ຂອງເຂົາເຈົ້າ. ສະມາຊິກທັງໝົດ 15 ຄົນຂອງຝ່າຍປະທານສູງສຸດ ແລະ ສະພາອັກຄະສາວົກສິບສອງໄດ້ກ່າວປາໄສຕໍ່ກຸ່ມຄົນພິເສດນີ້.
ແອວເດີ ແອວ ທອມ ແພຣີ ໄດ້ໃຫ້ຄຳຄິດເຫັນສຸດທ້າຍວ່າ, “ນີ້ເປັນຍຸກສະໄໝທີ່ດີເດັ່ນເປັນພິເສດໃນປະຫວັດສາດຂອງສາດສະໜາຈັກ. ນີ້ເປັນສິ່ງທີ່ມີຄວາມສຳຄັນເທົ່າກັບເຫດການທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນປະຫວັດສາດ, ເໝືອນດັ່ງການເປີດເຜີຍຄັ້ງທຳອິດ, ດັ່ງຂອງປະທານຂອງພຣະຄຳພີມໍມອນ, ດັ່ງການຟື້ນຟູຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ, ດັ່ງທຸກສິ່ງທີ່ສ້າງພື້ນຖານໃຫ້ເຮົາ ທີ່ຈະກ້າວໄປໜ້າ ແລະ ສັ່ງສອນໃນອານາຈັກຂອງພຣະບິດາໃນສະຫວັນຂອງເຮົາ” (“Concluding Remarks” [address given at the seminar for new mission presidents, June 26, 2013], 1, Church History Library, Salt Lake City).
ເຮົາຕ້ອງມີສ່ວນຮ່ວມໃນວຽກງານເຜີຍແຜ່ຫລາຍກວ່າແຕ່ກ່ອນ ເພື່ອຈະເທົ່າທຽມກັນກັບຄວາມຕື່ນເຕັ້ນຂອງຜູ້ນຳຂອງເຮົາ ແລະ ຄຳໝັ້ນສັນຍາຂອງຜູ້ສອນສາດສະໜາເຕັມເວລາຂອງເຮົາ. ວຽກງານນີ້ຈະບໍ່ກ້າວໄປໜ້າໃນວິທີທາງທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຕັ້ງພຣະໄທ ປາດສະຈາກພວກເຮົາ! ດັ່ງທີ່ປະທານ ເຮັນຣີ ບີ ໄອຣິງ ໄດ້ກ່າວວ່າ, ບໍ່ວ່າອາຍຸຂອງເຮົາ, ຄວາມສາມາດ, ການເອີ້ນໃນສາດສະໜາຈັກ, ຫລື ສະຖານທີ່ຂອງເຮົາຈະເປັນແບບໃດກໍຕາມ, ເຮົາທຸກຄົນຖືກເອີ້ນນຳກັນ ໃຫ້ເຮັດວຽກເພື່ອຊ່ອຍພຣະອົງໃນການເກັບກ່ຽວຈິດວິນຍານເອົາໄວ້” (“We Are One,” Ensign or Liahona, May 2013, 62).
ຂ້າພະເຈົ້າມີວິທີສ່ວນຕົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າກ່ຽວກັບຄວາມຮູ້ສຶກຫລັງຈາກໄດ້ອະທິຖານ, ໄດ້ອ່ານບົດທີ 13 ຂອງປຶ້ມ ຈົ່ງສອນພຣະກິດຕິຄຸນຂອງເຮົາ, ແລະ ໄຕ່ຕອງກ່ຽວກັບປະສົບການທີ່ຜ່ານມາ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເຊື້ອເຊີນທ່ານໃຫ້ພິຈາລະນາຈຸດສຳຄັນສາມຢ່າງເຫລົ່ານີ້ຂະນະທີ່ທ່ານຄິດກ່ຽວກັບວິທີຂອງທ່ານ.
ທຳອິດ, ໃຫ້ອະທິຖານໂດຍສະເພາະທີ່ຈະນຳຄົນໃດຄົນໜຶ່ງມາສູ່ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ແລະ ພຣະກິດຕິຄຸນໃນທຸກໆມື້. ທ່ານຄວນເຮັດສິ່ງນີ້ໂດຍການຖືວ່າທຸກຄົນນັ້ນເປັນບຸດ ແລະ ທິດາຂອງພຣະເຈົ້າ ໂດຍຊ່ອຍແຕ່ລະຄົນໃນການເດີນທາງກັບບ້ານ. ຂໍໃຫ້ຄິດເຖິງໝູ່ເພື່ອນຄົນໃໝ່ທີ່ທ່ານຈະໄດ້ມີ.
ທີສອງ, ໃຫ້ອະທິຖານເພື່ອຜູ້ສອນສາດສະໜາທີ່ຮັບໃຊ້ຢູ່ໃນເຂດຂອງທ່ານ ແລະ ເພື່ອຜູ້ສົນໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າຕາມຊື່ທຸກໆມື້. ວິທີທາງດຽວທີ່ຈະເຮັດນີ້ໄດ້ກໍແມ່ນຈະຕ້ອງທັກທາຍຜູ້ສອນສາດສະໜາ, ເບິ່ງປ້າຍຊື່ຂອງເຂົາເຈົ້າ, ເອີ້ນເຂົາເຈົ້າຕາມຊື່, ຖາມເຂົາເຈົ້າວ່າເຂົາເຈົ້າກຳລັງສອນໃຜຢູ່. ແອວເດີ ຣະໂຊ ເອັມ ນຽວສັນ ໄດ້ກ່າວບໍ່ດົນມານີ້ວ່າ, “ຈົນກວ່າທ່ານຮູ້ຈັກຊື່ ແລະ ໜ້າຕາຂອງເຂົາເຈົ້າ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າບໍ່ສາມາດຊ່ອຍເຫລືອທ່ານໃຫ້ຮູ້ຈັກຈິດໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້.”
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປຮ່ວມພິທີບັບຕິສະມາຂອງສະຕີປະເສີດຄົນໜຶ່ງ ທີ່ໄດ້ແບ່ງປະຈັກພະຍານຂອງນາງ. ຂ້າພະເຈົ້າຈະຈົດຈຳສິ່ງທີ່ນາງໄດ້ເວົ້າຕະຫລອດໄປວ່າ, “ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍມີຫລາຍຄົນອະທິຖານເພື່ອຂ້າພະເຈົ້າມາກ່ອນ ໃນຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພະຍາຍາມຊອກຫາຄຳຕອບຕໍ່ຄຳຖາມຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຮັກຫລາຍທີ່ສຸດ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າວຽກງານນີ້ຈິງ!”
ສາມ, ເຊີນເພື່ອນຄົນໜຶ່ງໄປກິດຈະກຳຢູ່ບ້ານຂອງທ່ານ ຫລື ບ່ອນອື່ນກໍໄດ້. ບໍ່ວ່າທ່ານຈະໄປໃສ ຫລື ເຮັດຫຍັງກໍຕາມ, ໃຫ້ໄຕ່ຕອງເບິ່ງວ່າໃຜຈະມັກກິດຈະກຳນັ້ນ ແລະ ແລ້ວໃຫ້ຮັບຟັງພຣະວິນຍານຂະນະທີ່ພຣະອົງຈະຊີ້ນຳທ່ານ.
ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ສອນບົດຮຽນທີ່ລີ້ລັບໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າໃນການຮ່ຳຮຽນພຣະກິດຕິຄຸນສ່ວນຕົວ, ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອວ່າ, ກ່ຽວຂ້ອງກັນເປັນຢ່າງດີກັບການເລັ່ງ. ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າຕື່ນເຕັ້ນກ່ຽວກັບເລື່ອງໃດເລື່ອງໜຶ່ງແລ້ວ ມັນຈະປາກົດຕົວຢູ່ໃນການຂຽນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ສ່ວນຫລາຍແລ້ວຄຳເວົ້າຈະຈົບລົງດ້ວຍຈຸດໝາຍຄຳອຸທານທີ່ຈະເນັ້ນເຖິງ “ຄວາມຮູ້ສຶກອັນແຮງກ້າ [ຫລື] ການບົ່ງບອກເຖິງຄວາມສຳຄັນຍິ່ງ” (Merriam-Webster’s Collegiate Dictionary, 11th ed. [2003], “exclamation point”).
ຂ້າພະເຈົ້າເກີດປະຫລາດໃຈເມື່ອຂໍ້ພຣະຄຳພີກ່ຽວກັບຄຳທີ່ວ່າ “ການເຕົ້າໂຮມ” ນັ້ນຈົບລົງດ້ວຍຈຸດໝາຍ, ທີ່ແຈ້ງຊັດຕໍ່ຂ້າພະເຈົ້າ, ເໝືອນດັ່ງຄຳອ້ອນວອນຢ່າງຈິງໃຈຂອງແອວມາວ່າ: “ໂອ້ຖ້າຫາກຂ້າພະເຈົ້າເປັນທູດ ແລະ ສາມາດປາດຖະໜາໄດ້ຕາມໃຈຊອບ, ແລ້ວຂ້າພະເຈົ້າຈະອອກໄປເວົ້າດ້ວຍສຽງແກຂອງພຣະເຈົ້າ, ດ້ວຍສຽງທີ່ສັ່ນສະເທືອນແຜ່ນດິນໂລກ, ແລະ ຮ້ອງປ່າວການກັບໃຈຕໍ່ທຸກໆຄົນ!” (ແອວມາ 29:1).
ຜົນງານຄົ້ນຄວ້າແນະນຳວ່າມີ 65 ຂໍ້ ໃນຫົວຂໍ້ເລື່ອງນີ້, ສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມຮູ້ສຶກເຊັ່ນນີ້ຂອງຜູ້ສອນສາດສະໜາ, ຮ່ວມທັງດັ່ງ:
ຄວາມສຸກຂອງພຣະອົງຍິ່ງໃຫຍ່ພຽງໃດ ໃນຈິດວິນຍານທີ່ກັບໃຈ! …
ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ກ່າວວ່າ ຫາກເປັນໄປວ່າ ເຮົາຈະເຮັດວຽກຕະຫລອດວັນເວລາຂອງເຮົາ ໃນການປ່າວຮ້ອງການກັບໃຈແກ່ຄົນພວກນີ້, ແລະ ນຳແມ່ນແຕ່ຈິດວິນຍານດຽວມາສູ່ພຣະອົງ, ຄວາມສຸກຂອງເຮົາພ້ອມດ້ວຍເຂົາຈະຍິ່ງໃຫຍ່ພຽງໃດໃນອານາຈັກຂອງພຣະບິດາຂອງເຮົາ!
ແລະ ບັດນີ້ຫາກຄວາມສຸກຂອງເຮົາຈະຍິ່ງໃຫຍ່ດ້ວຍຈິດວິນຍານດຽວທີ່ເຮົານຳມາສູ່ພຣະອົງໃນອານາຈັກຂອງພຣະບິດາຂອງເຮົາ, ຄວາມສຸກຂອງເຮົາຈະຍິ່ງໃຫຍ່ພຽງໃດຫາກເຮົາຈະນຳຫລາຍຈິດວິນຍານມາສູ່ພຣະອົງ! (ເບິ່ງ D&C 18:13, 15–16).
ການຮຽນຮູ້ເຖິງຂໍ້ພຣະຄຳພີພິເສດເຫລົ່ານີ້ໄດ້ມີບົດບາດສຳຄັນໃນໜ້າທີ່ມອບໝາຄັ້ງທຳອິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃນຖານະສາວົກເຈັດສິບປະຈຳເຂດຄົນໜຶ່ງ. ຂ້າພະເຈົ້າຕື່ນເຕັ້ນນ້ອຍໜຶ່ງທີ່ໄດ້ເປັນຄູ່ຂອງອັກຄະສາວົກຄົນໜຶ່ງ, ແອວເດີ ຄະວິນຕິນ ແອວ ຄຸກ, ຢູ່ທີ່ກອງປະຊຸມສະເຕກ. ຂະນະທີ່ພວກເຮົາຍ່າງເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງການຂອງປະທານສະເຕກສຳລັບການປະຊຸມຕອນຕົ້ນໃນວັນເສົາທິດນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນເກີບເກົ່າສີທອງຄູ່ໜຶ່ງຢູ່ເທິງຕູ້ໜັງສືທາງຫລັງໂຕະຂອງເພິ່ນ ທີ່ມີຂໍ້ພຣະຄຳພີທີ່ຈົບດ້ວຍຈຸດໝາຍອຸທານຂໍ້ໜຶ່ງຕິດຢູ່ດ້ວຍ. ຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອ່ານມັນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ສຶກວ່າພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຮູ້ເຖິງການສຶກສາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ໄດ້ຕອບຄຳອະທິຖານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ວ່າພຣະອົງຮູ້ວ່າຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງການຫຍັງແນ່ທີ່ຈະຊ່ອຍບັນເທົາຫົວໃຈທີ່ຕື່ນເຕັ້ນຂອງຂ້າພະເຈົ້ານັ້ນ.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຂໍໃຫ້ປະທານສະເຕກບອກຂ້າພະເຈົ້າກ່ຽວກັບເກີບຄູ່ນັ້ນ.
ເພິ່ນໄດ້ກ່າວວ່າ:
“ນີ້ຄືເກີບຂອງຜູ້ປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສໜຸ່ມຂອງສາດສະໜາຈັກຄົນໜຶ່ງ ທີ່ສະພາບການຂອງຄອບຄົວນັ້ນລຳບາກຫລາຍ, ແຕ່ລາວຍັງໄດ້ຕັ້ງໃຈຈະຮັບໃຊ້ໃຫ້ສຳເລັດຜົນ ແລະ ລາວໄດ້ຮັບໃຊ້ຢູ່ປະເທດ ກວາເຕມາລາ. ຫລັງຈາກລາວໄດ້ກັບບ້ານ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປພົບກັບລາວ ເພື່ອສະເໜີການປົດຈາກການເຜີຍແຜ່ດ້ວຍກຽດຕິຍົດ ແລະ ໄດ້ເຫັນວ່າ ເກີບຂອງລາວນັ້ນເກົ່າຫລາຍ. ຊາຍໜຸ່ມຄົນນີ້ໄດ້ມອບທຸກສິ່ງທີ່ລາວມີໃຫ້ແດ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໂດຍໄດ້ຮັບຄວາມຊ່ອຍເຫລືອຈາກຄອບຄົວນ້ອຍທີ່ສຸດ.
“ລາວໄດ້ສັງເກດເຫັນວ່າຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຈ້ອງຕາເບິ່ງເກີບຂອງລາວ ແລະ ລາວໄດ້ຖາມຂ້າພະເຈົ້າວ່າ, ‘ປະທານ, ມີຫຍັງຜິດພາດບໍ?’
“ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕອບວ່າ, ‘ບໍ່ມີຫຍັງດອກ ແອວເດີ, ທຸກສິ່ງດີ! ປະທານຂໍເກີບຄູ່ນີ້ໄດ້ບໍ?’”
ປະທານສະເຕກໄດ້ກ່າວຕໍ່ວ່າ: ຄວາມນັບຖື ແລະ ຄວາມຮັກທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມີຕໍ່ຜູ້ສອນສາດສະໜາຄົນນັ້ນແມ່ນເຫລືອລົ້ນ! ຂ້າພະເຈົ້າຢາກໃຫ້ກຽດຈື່ຈຳປະສົບການນັ້ນໄວ້, ສະນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງມີເກີບຂອງລາວ. ມັນເຕືອນໃຈຂ້າພະເຈົ້າຕອນຂ້າພະເຈົ້າຍ່າງເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງການຂອງເພິ່ນ ເຖິງຄວາມພະຍາຍາມທີ່ເຮົາທຸກຄົນຄວນມີ ບໍ່ວ່າສະພາບການຂອງເຮົາຈະເປັນແນວໃດກໍຕາມ. ຖ້ອຍຄຳຈາກເອຊາຢາບອກວ່າ: ‘ເປັນຕາຮັກແທ້ທີ່ເຫັນຜູ້ສົ່ງຂ່າວຂ້າມພູມາ ໂດຍນຳຂ່າວດີຄືຂ່າວແຫ່ງສັນຕິສຸກມາໃຫ້; ລາວປະກາດເລື່ອງໄຊຊະນະແກ່ພູສີໂອນວ່າ ພຣະເຈົ້າຂອງເຈົ້າເປັນເຈົ້າມະຫາຊີວິດ!’ (ເອຊາຢາ 52:7).”
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງ, ພັນລະຍາຂອງອະທິການທີ່ດີຄົນນັ້ນ ອາດໄດ້ຄິດຢູ່ວ່າເປັນຫຍັງສາດສະດາຈຶ່ງໄດ້ໂທຫານາງ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ນາງ ແລະ ພວກເຮົາບໍ່ຕ້ອງສົງໃສຫຍັງອີກເລີຍ— ໃຫ້ແນ່ໃຈເຖີດ!
ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າເຮົາແຕ່ລະຄົນຕ້ອງຈັດ ແລະ ລົງມືເຮັດຕາມແຜນການສ່ວນຕົວຂອງເຮົາ ດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນ ເພື່ອຈະຄຽງບ່າຄຽງໄລ່ກັບຜູ້ສອນສາດສະໜາເຕັມເວລາ—ແທ້ໆແລ້ວ!
ຂ້າພະເຈົ້າຂໍຕື່ມປະຈັກພະຍານຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃສ່ກັບຂອງສາດສະດາ ໂຈເຊັບ ສະມິດ ວ່າ: ແລະ ບັດນີ້ ຫລັງຈາກປະຈັກພະຍານຫລາຍປະການຊຶ່ງໃຫ້ໄວ້ເຖິງພຣະອົງ, ນີ້ຄືປະຈັກພະຍານສຸດທ້າຍຂອງທັງໝົດ ຊຶ່ງເຮົາໃຫ້ໄວ້ເຖິງພຣະອົງ ວ່າພຣະອົງຊົງພຣະຊົນຢູ່ (ເບິ່ງ D&C 76:22). ໃນພຣະນາມອັນສັກສິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.