ເພງຄ້ຳຄວນຂອງເຢເລມີຢາ: ຈົ່ງລະວັງການເປັນຂ້າທາດ
ໂດຍ ແອວເດີ ຄວນຕິນ ແອວ ຄຸກ
ແຫ່ງສະພາອັກຄະສາວົກສິບສອງ
ການທ້າທາຍຂອງພວກເຮົາແມ່ນທີ່ຈະຫລີກລ້ຽງການເປັນຂ້າທາດທຸກຢ່າງ ເພື່ອຊ່ອຍພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເຕົ້າໂຮມຄົນທີ່ພຣະອົງໄດ້ເລືອກ ແລະ ເສຍສະລະເພື່ອຄົນລຸ້ນໃໝ່.
ເມື່ອເຮົາແຕ່ງງານໃໝ່, ຂ້າພະເຈົ້າພ້ອມກັບພັນລະຍາ ມາຣີ ໄດ້ຕັດສິນໃຈວ່າ ຖ້າເປັນໄປໄດ້ເຮົາຈະ ເລືອກກິດຈະກຳທີ່ເຮົາສາມາດໄປນຳກັນ. ອີກຢ່າງໜຶ່ງເຮົາຢາກລອບຄອບກັບງົບປະມານຂອງເຮົາ. ມາຣີມັກດົນຕີ ແລະ ແນ່ນອນອາດເປັນຫ່ວງວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າຈະໄປເບິ່ງກິລາຫລາຍໂພດ ດັ່ງນັ້ນນາງຈຶ່ງໄດ້ເຈລະຈາວ່າ ຖ້າໄປເບິ່ງກິລາໜຶ່ງເທື່ອ ຕ້ອງໄປເບິ່ງລະຄອນເພງ, ໂອເປຣາ ຫລື ກິດຈະກຳວັດທະນະທຳສອງເທື່ອ.
ທຳອິດຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ມັກໂອເປຣາຫລາຍປານໃດ, ແຕ່ດົນມາຂ້າພະເຈົ້າປ່ຽນໃຈ. ຂ້າພະເຈົ້າເລີ່ມຊື່ນຊົມນຳບົດໂອເປຣາຂອງຈິເຊບປີ ເວີດີ.1 ອາທິດນີ້ແມ່ນວັນຄົບຮອບ 200 ປີຂອງການເກີດຂອງລາວ.
ຕອນເປັນໄວລຸ້ນ ທ່ານເວີດີສົນໃຈຫລາຍເລື່ອງສາດສະດາເຢເລມີຢາ ແລະ ໃນປີ 1842 ຕອນອາຍຸ 28 ປີ ລາວໄດ້ມີຊື່ສຽງຍ້ອນໂອເປຣາ ນາບຸກໂກ້, ເປັນຊື່ສັ້ນໃນພາສາອິດຕາລີຂອງຊື່ເນບູກາດເນັດສາ ກະສັດເມືອງບາບີໂລນ. ລະຄອນໂອເປຣານີ້ມີຫລັກທຳທີ່ມາຈາກໜັງສືເຢເລມີຢາ ເພງຄ້ຳຄວນ ແລະ ເພງສັນລະເສີນ ໃນພຣະສັນຍາເດີມ. ໂອເປຣານີ້ເລົ່າເລື່ອງການປາບກຸງເຢຣູຊາເລັມ ແລະ ການເປັນຂ້າທາດຂອງຊາວຢິວ. ເພງສັນລະເສີນ ບົດທີ 137 ເປັນເລື່ອງທີ່ດົນໃຈ ແລະ ປະທັບໃຈຂອງເວີດີ ຄື “Chorus of the Hebrew Slaves” ແປວ່າ ເພງຂ້າທາດຂອງຊາວເຮັບເຣີ. ໃນປຶ້ມພຣະຄຳພີຂອງພວກເຮົາມີຫົວຂໍ້ທີ່ບອກວ່າ: “ຕອນທີ່ເປັນຂ້າທາດ ຊາວຢິວໄດ້ຮ້ອງໄຫ້ທີ່ແຄມແມ່ນ້ຳບາບີໂລນ—ຍ້ອນຄວາມໂສກເສົ້າ ເຂົາເຈົ້າທົນບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະຮ້ອງເພງແຫ່ງສີໂອນ.”
ຈຸດປະສົງຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນທີ່ຈະກວດຄືນຫລາຍຢ່າງຂອງການເປັນທາດເປັນຊະເລີຍ. ຂ້າພະເຈົ້າຈະປຽບທຽບສະຖານະການຂອງສະໄໝເຮົາກັບສະໄໝເຢເລມີຢາກ່ອນການປາບກຸງເຢຣູຊາເລັມ. ໃນຂະນະທີ່ໃຫ້ຄຳເຕືອນນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າກະຕັນຍູທີ່ສະມາຊິກສ່ວນຫລາຍກຳລັງຫລີກລ້ຽງຢ່າງຊອບທຳ ໃນການກະທຳຢ່າງສະໄໝເຢເລມີຢາທີ່ເປັນໜ້າລັງກຽດຕໍ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
ຄຳທຳນາຍ ແລະ ເພງຄ້ຳຄວນຂອງເຢເລມີຢາກໍສຳຄັນສຳລັບໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ. ເຢເລມີຢາ ແລະ ກຸງເຢຣູຊາເລັມໃນສະໄໝຂອງເພິ່ນເປັນເລື່ອງແນະນຳບົດທຳອິດໃນພຣະຄຳພີມໍມອນ. ເຢເລມີຢາເປັນຄົນສະໄໝດຽວກັບສາດສະດາລີໄຮ.2 ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ບອກເຢເລມີຢາຢ່າງຊັດເຈນກ່ຽວກັບການແຕ່ງຕັ້ງກ່ອນເກີດຂອງເພິ່ນ: “ເຮົາເລືອກເຈົ້າໄວ້ກ່ອນເຮົາໄດ້ໃຫ້ຊີວິດແກ່ເຈົ້າ ແລະ ກ່ອນເຈົ້າໄດ້ເກີດມາ ເຮົາໄດ້ເລືອກເອົາເຈົ້າໄວ້ແລ້ວ ເພື່ອໃຫ້ເປັນຜູ້ປະກາດພຣະຄຳແກ່ຊົນຊາດທັງຫລາຍ.”3
ລີໄຮໄດ້ມີການເອີ້ນ, ມີພາລະກິດ, ແລະ ການມອບໝາຍທີ່ແຕກຕ່າງກັນຈາກພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຖືກເອີ້ນໃນຕອນໄວລຸ້ນ ແຕ່ໃນຕອນເພິ່ນແກ່ແລ້ວ. ທຳອິດເພິ່ນໄດ້ເຕືອນ ແລະ ຫລັງຈາກໄດ້ປະກາດຂ່າວສານຢ່າງຊື່ສັດ ອັນດຽວກັບເຢເລມີຢາ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ບັນຊາເພິ່ນໃຫ້ພາຄອບຄົວຂອງເພິ່ນ ແລະ ອອກໄປໃນຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ.4 ເພາະໄດ້ເຮັດດັ່ງນັ້ນ ລີໄຮຈຶ່ງໄດ້ນຳພອນມາໃຫ້ ບໍ່ແມ່ນສຳລັບຄອບຄົວຂອງເພິ່ນເອງເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ສຳລັບທຸກຄົນນຳອີກ.
ໃນລະຫວ່າງຫລາຍປີກ່ອນການທຳລາຍກຸງເຢຣູຊາເລັມ,5 ຂ່າວສານທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ມອບໃຫ້ເຢເລມີຢາ ແມ່ນລືມບໍ່ໄດ້. ພຣະອົງໄດ້ກ່າວວ່າ:
“ປະຊາຊົນຂອງເຮົາໄດ້ສັບປ່ຽນເຮົາເດີ ພຣະເຈົ້າຜູ້ທີ່ໄດ້ນຳກຽດສັກສີມາສູ່ເຂົາເຈົ້າກັບບັນດາພຣະທີ່ບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງ. …
“… ເຂົາໄດ້ຫັນໜີໄປຈາກເຮົາ ນ້ຳພຸແຫ່ງຊີວິດ ແລະ ເຂົາໄດ້ຂຸດ ... ອ່າງແຕກ ... ບັນຈຸນ້ຳໄວ້ບໍ່ໄດ້.”6
ໃນການເວົ້າເຖິງເລື່ອງໄພພິບັດທີ່ຈະມາສູ່ຊາວເຢຣູຊາເລັມ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຄ້ຳຄວນວ່າ, “[ສຳລັບເຂົາເຈົ້າ] ລະດູຮ້ອນຜ່ານພົ້ນ ລະດູເກັບກ່ຽວຈວນຈະໝົດ ແຕ່ [ເຂົາເຈົ້າ] ຍັງບໍ່ໄດ້ຖືກຊ່ອຍໃຫ້ພົ້ນ.”7
ພຣະເຈົ້າມີພຣະປະສົງໃຫ້ມະນຸດມີອິດສະລະພາບທີ່ຈະເລືອກລະຫວ່າງຄວາມດີ ແລະ ຄວາມຊົ່ວ. ເມື່ອໃດທີ່ການເລືອກຄວາມຊົ່ວຮ້າຍກາຍເປັນລັກສະນະໃຫຍ່ສຸດຂອງວັດທະນະທຳ ຫລື ປະເທດຊາດ ກໍຍ່ອມມີຜົນສະທ້ອນສາຫັດ ທັງໃນຊີວິດນີ້ ແລະ ຊີວິດທີ່ຈະມາເຖິງ. ຄົນອາດກາຍເປັນທາດ ຫລື ໃຫ້ຕົວເອງເປັນຂ້າທາດນຳວັດຖຸເສບຕິດອັນຕະລາຍ ແລະ ນຳວິທະຍາທີ່ເສບຕິດອັນຕະລາຍ ຊຶ່ງເຮັດໃຫ້ຫ່າງຈາກການດຳລົງຊີວິດທີ່ຊອບທຳ.
ທີ່ຫັນໄປຈາກການນະມັດສະການພຣະເຈົ້າອົງທ່ຽງແທ້ ແລະ ຊົງພຣະຊົນຢູ່ ແລະ ການນະມັດສະການພຣະປອມດັ່ງຄວາມຮັ່ງມີ ແລະ ສື່ສຽງ ແລະ ການປະພຶດທີ່ຊົ່ວຊ້າ ແລະ ບໍ່ຊອບທຳ ຍ່ອມເກີດມີການເປັນຂ້າທາດໃນທຸກແບບທຸກຢ່າງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ. ແບບຢ່າງດັ່ງກ່າວ ແມ່ນຮ່ວມທັງການເປັນຂ້າທາດທາງວິນຍານ, ທາງຮ່າງກາຍ, ແລະ ທາງສະຕິປັນຍາ ແລະ ບາງເທື່ອນຳການທຳລາຍມານຳ. ເຢເລມີຢາ ແລະ ລີໄຮໄດ້ສອນວ່າ ຄົນຊອບທຳຕ້ອງຊ່ອຍພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈັດຕັ້ງສາດສະໜາຈັກ ແລະ ອານາຈັກຂອງພຣະອົງ ແລະ ຊ່ອຍເຕົ້າໂຮມອິດສະຣາເອນທີ່ຖືກກະຈັດກະຈາຍໄປ.8
ຂ່າວສານດັ່ງກ່າວນີ້ໄດ້ເວົ້າຊ້ຳແລ້ວຊ້ຳອີກໃນຫລາຍໆສັດຕະວັດໃນທຸກຍຸກທຸກສະໄໝ. ມັນເປັນຈຸດໃຈກາງຂອງການຟື້ນຟູຄືນມາໃໝ່ຂອງພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດໃນຍຸກສະໄໝສຸດທ້າຍນີ້.
ການເປັນຊະເລີຍຂອງຊາວຢິວ ແລະ ການກະຈັດກະຈາຍໄປຂອງຊົນເຜົ່າອິດສະຣາເອນ ແມ່ນຮ່ວມດ້ວຍສິບເຜົ່າທີ່ຫາຍໄປ ກໍເປັນຂໍ້ມູນສຳຄັນໃນການຟື້ນຟູພຣະກິດຕິຄຸນຄືນມາໃໝ່. ສິບເຜົ່າແຫ່ງອິດສະຣາເອນທີ່ຫາຍໄປນັ້ນເຄີຍເປັນອານາຈັກເໜືອແຫ່ງອິດສະຣາເອນ ແລະ ຖືກນຳໄປເປັນຊະເລີຍທີ່ປະເທດອັດຊີເລຍ ໃນປີ 721 ກ່ອນ ຄ.ສ.. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ໄປທາງເໜືອ.9 ຫລັກແຫ່ງຄວາມເຊື່ອຂໍ້ທີສິບຂອງພວກເຮົາກ່າວວ່າ, “ພວກເຮົາເຊື່ອໃນການຮ່ວມກັນຂອງອິດສະຣາເອນ ແລະ ໃນການນຳກັບຄືນມາຂອງເຜົ່າທັງສິບ.”10 ພວກເຮົາເຊື່ອອີກວ່າໃນພັນທະສັນຍາທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ເຮັດກັບອັບຣາຮາມ ບໍ່ແມ່ນແຕ່ເຊື້ອສາຍຂອງເພິ່ນເທົ່ານັ້ນທີ່ຈະໄດ້ຮັບພອນ ແຕ່ແມ່ນທຸກຄົນທົ່ວໂລກທີ່ຈະໄດ້ຮັບພອນ. ດັ່ງທີ່ແອວເດີ ຣະໂຊ ເອັມ ນຽວສັນ ໄດ້ກ່າວວ່າ ການເຕົ້າໂຮມດັ່ງກ່າວ “ບໍ່ແມ່ນກ່ຽວກັບສະຖານທີ່; ມັນແມ່ນເລື່ອງການຜູກມັດສ່ວນຕົວ. ຜູ້ຄົນຈະນຳມາສູ່ຄວາມຮູ້ເລື່ອງຂອງພຣະເຈົ້າ’ [3 ນີໄຟ 20:13] ໂດຍບໍ່ຕ້ອງໜີຈາກບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງຕົນ.”11
ຫລັກຄຳສອນຂອງພວກເຮົາແມ່ນແຈ່ມແຈ້ງ: “ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກະຈັດກະຈາຍ ແລະ ລົງໂທດເຜົ່າທັງສິບສອງຂອງອິດສະຣາເອນ ຍ້ອນຄວາມບໍ່ຊອບທຳ ແລະ ການກະບົດຂອງເຂົາເຈົ້າ. ແຕ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ [ໄດ້ໃຊ້] ການກະຈັດກະຈາຍຜູ້ຄົນທີ່ຖືກເລືອກຂອງພຣະອົງໃນລະຫວ່າງປະເທດຊາດທັງຫລາຍໃນໂລກ ເພື່ອເປັນພອນໃຫ້ແກ່ປະເທດຊາດດັ່ງກ່າວ.”12
ພວກເຮົາຮຽນຮູ້ບົດຮຽນທີ່ມີຄ່າຫລາຍຈາກໄລຍະດັ່ງກ່າວນີ້. ພວກເຮົາຄວນເຮັດທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງໂດຍສຸດຄວາມສາມາດຂອງພວກເຮົາທີ່ຈະຫລີກລ້ຽງບາບ ແລະ ການກະບົດທີ່ນຳໄປສູ່ການເປັນຂ້າທາດ.13 ພວກເຮົາຍອມຮັບຮູ້ອີກວ່າ ການດຳລົງຊີວິດທີ່ຊອບທຳກໍຈຳເປັນທີ່ຈະຊ່ອຍພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໃນການຮວບຮວມຜູ້ຄົນທີ່ຖືກເລືອກຂອງພຣະອົງ ແລະ ການເຕົ້າໂຮມກັນຢູ່ບ່ອນໃດບ່ອນໜຶ່ງຂອງຊາວອິດສະຣາເອນ.
ການເປັນຊະເລີຍ, ການເປັນຂ້າທາດ, ການຕິດແສດ, ແລະ ການເປັນຂ້ອຍຂ້າ ມີຫລາຍຮູບແບບ. ມັນອາດຈະເປັນການເປັນຊະເລີຍທາງຮ່າງກາຍ ແຕ່ອາດເປັນການສູນເສຍອຳເພີໃຈທີ່ກີດກັ້ນການຈະເລີນກ້າວໜ້າຂອງພວກເຮົາ. ເຢເລມີຢາບອກຢ່າງຊັດເຈນວ່າ ຄວາມບໍ່ຊອບທຳ ແລະ ການກະບົດໄດ້ເປັນເຫດຜົນໃຫຍ່ທີ່ກຸງເຢຣູຊາເລັມຖືກທຳລາຍ ແລະ ລົງໄປເປັນຊະເລີຍໃນບາບີໂລນ.14
ການເປັນຂ້າທາດແບບອື່ນຍັງສາມາດທຳລາຍຈິດວິນຍານຂອງມະນຸດ. ອຳເພີໃຈທາງສິນທຳກໍສາມາດໃຊ້ຜິດໄດ້ຫລາຍຢ່າງ.15 ຂ້າພະເຈົ້າຈະເວົ້າເຖິງສີ່ເລື່ອງໃນສະໄໝຂອງເຮົາທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຫລາຍ.
ທຳອິດແມ່ນການຕິດແສດທີ່ກີດກັ້ນອຳເພີໃຈ ທີ່ຂັດຂວາງຄວາມເຊື່ອຖືທີ່ເປັນທຳ ແລະ ທຳລາຍສຸຂະພາບ ຍ່ອມເຮັດໃຫ້ເປັນຂ້າທາດ. ຜົນກະທົບຂອງຢາເສບຕິດ ແລະ ເຫລົ້າ, ຄວາມລາມົກ, ການຫລິ້ນພະນັນ, ການເປັນໜີ້ສິນ ແລະ ຄວາມລຳບາກຢ່າງອື່ນ ລົງໂທດໃສ່ຄົນທີ່ເປັນຊະເລີຍພ້ອມກັບສັງຄົມຢ່າງ ຫລວງຫລາຍເຖິງຂະໜາດທີ່ເກືອບນັບບໍ່ຖ້ວນ.
ທີສອງ, ມີການຕິດແສດ ຫລື ຄວາມຢາກ ເຖິງແມ່ນບໍ່ຊົ່ວຮ້າຍ ແຕ່ຍັງໃຊ້ເວລາທີ່ມີຄ່າຂອງພວກເຮົາ ຊຶ່ງເວລານັ້ນອາດໃຊ້ໃນເລື່ອງທີ່ດີກວ່າ. ສິ່ງເຫລົ່ານີ້ອາດໃຊ້ຫລາຍໂພດ ເຊັ່ນສື່ສານມວນຊົນ, ເກມວິດີໂອ, ກິລາ, ການພັກຜ່ອນຢ່ອນອາລົມ, ແລະ ອື່ນໆ.16
ເລື່ອງສຳຄັນຫລາຍທີ່ພວກເຮົາໃນວັດທະນະທຳສ່ວນຫລາຍປະເຊີນ ແມ່ນການຮັກສາເວລາເພື່ອຄອບຄົວ. ຕອນໜຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າເປັນສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກຄົນດຽວໃນຫ້ອງການທະນາຍຄວາມ. ມີທະນາຍຄວາມຜູ້ຍິງຄົນໜຶ່ງອະທິບາຍໃຫ້ຟັງວ່າ ນາງຮູ້ສຶກເໝືອນກັບວ່າເປັນນັກຫລິ້ນກົນທີ່ພະຍາຍາມໂຍນໝາກບານສາມໜ່ວຍໃນເວລາດຽວກັນ. ໜ່ວຍໜຶ່ງແມ່ນການເປັນທະນາຍຄວາມ, ໜ່ວຍໜຶ່ງແມ່ນຊີວິດການແຕ່ງງານ, ແລະ ອີກໜ່ວຍໜຶ່ງແມ່ນລູກຂອງນາງ. ນາງຄືບໍ່ມີເວລາໃຫ້ຕົວນາງເອງ. ນາງເປັນຫ່ວງວ່າຈະມີໜ່ວຍໜຶ່ງຕົກລົງດິນຕະຫລອດ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ແນະນຳໃຫ້ເຮົາຊຸມນຸມກັນເພື່ອສົນທະນາເລື່ອງລະດັບຄວາມສຳຄັນຂອງເຮົາ. ເຮົາໄດ້ຕັດສິນໃຈວ່າ ເຫດຜົນທຳອິດທີ່ເຮົາເຮັດວຽກແມ່ນເພື່ອລ້ຽງຄອບຄົວ. ເຮົາຕົກລົງດ້ວຍກັນວ່າ ການໄດ້ເງິນເພີ່ມເຕີມບໍ່ສຳຄັນເທົ່າກັບຄອບຄົວຂອງເຮົາ ແຕ່ຍັງໄດ້ຮັບຮູ້ວ່າການຮັບໃຊ້ລູກຄ້າຂອງເຮົາດ້ວຍສຸດຄວາມສາມາດາຂອງເຮົາແມ່ນສິ່ງຈຳເປັນ. ຕໍ່ໄປເຮົາໄດ້ສົນທະນາເລື່ອງທີ່ເຮົາເຮັດຢູ່ ສິ່ງທີ່ບໍ່ຈຳເປັນ ທີ່ບໍ່ໄດ້ໃຫ້ເວລາວ່າງເພື່ອຄອບຄົວ. ມີຄວາມກົດດັນຢູ່ຫ້ອງການທີ່ບໍ່ຈຳເປັນບໍຊັ້ນ?17 ເຮົາໄດ້ຕັດສິນໃຈວ່າ ເປົ້າໝາຍຂອງເຮົາແມ່ນທີ່ຈະສ້າງບັນຍາກາດທີ່ດີໃນຄອບຄົວສຳລັບຜູ້ຊາຍ ແລະ ຜູ້ຍິງ. ຂໍໃຫ້ພວກເຮົາເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີເດັ່ນໃນການປົກປັກຮັກສາເວລາໃຫ້ຄອບຄົວ.
ທີສາມ, ວິທີເສຍອິດສະລະພາບທົ່ວໄປໃນປະຈຸບັນນີ້ ດັ່ງທີ່ມັນເຄີຍເປັນມາຕະຫລອດ, ແມ່ນອຸດົມການ ຫລື ຄວາມເຊື່ອຖືທາງການເມືອງທີ່ບໍ່ເຂົ້າກັບພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ການເອົາວິທະຍາຂອງມະນຸດມາແທນຄວາມຈິງຂອງພຣະກິດຕິຄຸນສາມາດນຳເຮົາໄປຈາກຄວາມລຽບງ່າຍຂອງຂ່າວສານຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ. ເມື່ອອັກຄະສາວົກໂປໂລໄດ້ໄປກຸງອາແຖນ ເພິ່ນພະຍາຍາມສອນເລື່ອງການຟື້ນຄືນຊີວິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ ພວກເຮົາໄດ້ອ່ານໃນໜັງສືກິດຈະການວ່າ “ພົນລະເມືອງຂອງກຸງອາແຖນທຸກຄົນ ແລະ ຄົນຕ່າງດ້າວທີ່ອາໄສຢູ່ໃນກຸງນີ້ ມັກໃຊ້ເວລາເວົ້າ ແລະ ຟັງເລື່ອງໃໝ່ລ່າສຸດ.”18 ເມື່ອຝູງຊົນນັ້ນຮັບຮູ້ວ່າຂ່າວສານຂອງໂປໂລເປັນເລື່ອງສາດສະໜາ ຊຶ່ງບໍ່ແມ່ນເລື່ອງໃໝ່ ເຂົາເຈົ້າໄດ້ປະຖິ້ມມັນໄປ.
ອັນນີ້ຄ້າຍໆກັບສະໄໝຂອງພວກເຮົານີ້ ຊຶ່ງມີຄວາມຈິງຂອງພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຖືກປະຖິ້ມ ຫລື ດັດແປງມັນໃຫ້ເຂົ້າກັບກະແສວັດທະນະທຳ ແລະ ວິທະຍາປັນຍາຊົນ. ຖ້າພວກເຮົາບໍ່ລະມັດລະວັງ ພວກເຮົາຈະຖືກແນວໂນ້ມນີ້ຈັບໄວ້ ແລະ ວາງຕົວພວກເຮົາຢູ່ໃນການເປັນຂ້າທາດທາງສະຕິປັນຍາ. ກໍມີຫລາຍສຽງທີ່ບອກພວກຜູ້ຍິງໃຫ້ດຳລົງຊີວິດແນວໃດ.19 ຫລາຍເທື່ອສຽງນີ້ຂັດຂ້ອງຖຽງກັນ. ສິ່ງທີ່ເປັນຕາຢ້ານທີ່ສຸດແມ່ນແນວຄິດທີ່ຕິຕຽນ ຫລື ປະໝາດຄວາມນັບຖືຜູ້ຍິງທີ່ເລືອກເສຍສະລະເພື່ອເປັນແມ່, ຄູສອນ, ຄົນລ້ຽງດູ, ຫລື ເປັນເພື່ອນກັບເດັກນ້ອຍ.
ສອງສາມເດືອນກ່ອນ ຫລານສາວນ້ອຍສອງຄົນໄດ້ມາຢ້ຽມຢາມພວກເຮົາ—ແມ່ນອາທິດລະຄົນມາ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຢູ່ບ້ານ ແລະ ໄດ້ໄປໄຂປະຕູ. ມາຣີ ພັນລະຍາຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຢູ່ອີກຫ້ອງໜຶ່ງ. ໃນສອງເທື່ອນັ້ນ ຫລັງຈາກກອດກັນແລ້ວ ຫລານໄດ້ເວົ້າແບບດຽວກັນທັງສອງ. ຫລານກວາດສາຍຕາແລ້ວເວົ້າວ່າ “ຂ້ານ້ອຍມັກມາບ້ານແມ່ຕູ້. ແມ່ຕູ້ຢູ່ໃສລະ?” ຂ້າພະເຈົ້່າບໍ່ໄດ້ເວົ້າອອກແຕ່ຄິດໃນໃຈວ່າ “ນີ້ບໍ່ແມ່ນບ້ານພໍ່ຕູ້ຄືກັນບໍ?” ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຮັບຮູ້ວ່າ ຕອນຍັງນ້ອຍ ຄອບຄົວກໍໄປບ້ານແມ່ຕູ້. ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ຖ້ອຍຄຳຂອງເພງໜຶ່ງຂອງອະເມຣິກາທີ່ມ່ວນ ບອກວ່າ: “ຂ້າມແມ່ນ້ຳຜ່ານປ່າໄມ້ເຮົາໄປຮອດບ້ານແມ່ຕູ້.”
ບັດນີ້ໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າເວົ້າຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງທີ່ສຸດວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າຊື່ນຊົມຫລາຍທີ່ພວກຜູ້ຍິງມີໂອກາດຮ່ຳຮຽນ ແລະ ອື່ນໆ. ຂ້າພະເຈົ້າດີໃຈໃນຄວາມເປັນຈິງທີ່ວຽກງານທີ່ຍາກ ແລະ ການເຮັດວຽກບ້ານທີ່ຍາກ ຊຶ່ງຮຽກຮ້ອງຈາກຜູ້ຍິງຫລາຍຢ່າງໄດ້ລົບລ້າງຍ້ອນເຄື່ອງອຳນວຍຄວາມສະດວກ ແລະ ດີໃຈທີ່ຜູ້ຍິງກຳລັງຊ່ອຍໄດ້ດີຫລາຍໃນວິຊາອາຊີບທຸກແບບທຸກຢ່າງ. ແຕ່ຖ້າຫາກພວກເຮົາຍອມໃຫ້ວັດທະນະທຳຂອງພວກເຮົາທຳລາຍຄວາມສຳພັນພິເສດທີ່ລູກມີນຳແມ່ ແລະ ແມ່ຕູ້ ແລະ ຄົນອື່ນໆທີ່ໄດ້ລ້ຽງດູເຂົາມາ ແລ້ວໃນທີ່ສຸດພວກເຮົາຈະເສຍດາຍ.
ທີສີ່ ອຳນາດທີ່ບິດເບືອນຫລັກທຳທາງສາດສະໜາ ທີ່ຖືເປັນຈິງສາມາດນຳໄປສູ່ການເປັນຂ້າທາດ. ອຳນາດທີ່ບິດເບືອນຢ່າງໜຶ່ງຄືເມື່ອຄົນທີ່ຊອບທຳຜູ້ທີ່ຮູ້ສຶກຮັບຜິດຊອບການກະທຳຂອງຕົນຕໍ່ພຣະເຈົ້າຖືກບັງຄັບໃຫ້ເຮັດສິ່ງທີ່ຜິດກັບຄວາມສຳນຶກຂອງເຂົາ—ຍົກຕົວຢ່າງຄືຄົນໃຫ້ການດູແລສຸຂະພາບ ທີ່ຖືກບັງຄັບໃຫ້ເລືອກວ່າຈະຊ່ອຍແທ້ງລູກ ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນຈະຖືກໄລ່ອອກການ.
ສາດສະໜາຈັກມີສຽງເລັກນ້ອຍ ເຖິງແມ່ນອາດຮ່ວມມືນຳຄົນທີ່ມີຄວາມຄິດຄ້າຍໆຄືກັນກັບພວກເຮົາ. ຄົງຈະຍາກທີ່ຈະປ່ຽນສັງຄົມທົ່ວໄປ ແຕ່ພວກເຮົາຕ້ອງພະຍາຍາມທີ່ຈະປັບປຸງວັດທະນະທຳທາງສິນທຳທີ່ອ້ອມຮອບພວກເຮົາຢູ່. ໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍຢູ່ທຸກປະເທດຄວນເປັນພົນລະເມືອງທີ່ດີ ມີສ່ວນຮ່ວມໃນເລື່ອງການເມືອງ, ສຶກສາປະເດັນລັດຖະບານຕ່າງໆ ແລະ ລົງຄະແນນການເລືອກຕັ້ງ.
ແຕ່ຈຸດໜັກຂອງພວກເຮົາທຸກເທື່ອຄວນເປັນການເສຍສະລະຕາມສົມຄວນ ເພື່ອປົກປ້ອງຮັກສາຄອບຄົວພວກເຮົາເອງ ແລະ ຄົນລຸ້ນໃໝ່ສະເໝີ.20 ພວກນີ້ສ່ວນຫລາຍແລ້ວ ຍັງບໍ່ທັນເປັນຂ້າທາດໃຕ້ການເສບຕິດທີ່ສາຫັດ ຫລື ອຸດົມການປອມ. ພວກເຮົາຕ້ອງຊ່ອຍປົກປ້ອງເຂົາເຈົ້າຈາກໂລກທີ່ຄືກັນກັບກຸງເຢຣູຊາເລັມໃນສະໄໝຂອງລີໄຮ ແລະ ເຢເລມີຢາ. ອີກຢ່າງໜຶ່ງພວກເຮົາຕ້ອງຕຽມເຂົາເຈົ້າທີ່ຈະເຮັດ ແລະ ຮັກສາພັນທະສັນຍາອັນສັກສິດ ແລະ ໃຫ້ເປັນຕົວແທນສຳຄັນທີ່ຈະຊ່ອຍພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າສະຖາປະນາສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະອົງ ແລະ ຊ່ອຍຮວບຮວມອິດສະຣາເອນ ທີ່ຖືກກະຈັດກະຈາຍໄປ ພ້ອມດ້ວຍຄົນທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ເລືອກໃນທຸກແຫ່ງຫົນ.21 ຕາມທີ່ອ່ານໃນ Doctrine and Covenants ຈະຮວບຮວມຄົນຊອບທຳຈາກບັນດາປະຊາຊາດທັງປວງ ແລະ ຈະມາສູ່ສີໂອນ ຮ້ອງເພງແຫ່ງປິຕິຍິນດີອັນເປັນນິດ.”22
ການທ້າທາຍຂອງພວກເຮົາແມ່ນທີ່ຈະຫລີກລ້ຽງການເປັນຂ້າທາດທຸກຢ່າງ ເພື່ອຊ່ອຍພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເຕົ້າໂຮມຄົນທີ່ພຣະອົງໄດ້ເລືອກ ແລະ ເສຍສະລະເພື່ອຄົນລຸ້ນໃໝ່. ພວກເຮົາຕ້ອງຈື່ຕະຫລອດວ່າ ພວກເຮົາລອດບໍ່ໄດ້ດ້ວຍຕົວເອງ. ພວກເຮົາຈະໄດ້ຮັບການປົດປ່ອຍໂດຍທາງຄວາມຮັກ, ພຣະຄຸນ ແລະ ການເສຍສະລະຊົດໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ. ເມື່ອຄອບຄົວຂອງລີໄຮໄດ້ໜີໄປ ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖືກນຳໄປໂດຍແສງສະຫວ່າງຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ຖ້າຫາກພວກເຮົາຈິງໃຈກັບແສງສະຫວ່າງຂອງພຣະອົງ, ຕິດຕາມພຣະບັນຍັດຂອງພຣະອົງ ແລະ ເພິ່ງພາອາໄສຄຸນຄວາມດີຂອງພຣະອົງ ແລ້ວພວກເຮົາຈະຫລີກເວັ້ນຈາກການເປັນຂ້າທາດທາງວິນຍານ, ທາງຮ່າງກາຍ, ແລະ ທາງສະຕິປັນຍາໄດ້ ພ້ອມດ້ວຍຈະຫລີກລ້ຽງຈາກການຄ້ຳຄວນທີ່ສັນຈອນໄປມາໃນຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານຂອງພວກເຮົາເອງ, ເພາະພຣະອົງມີອານຸພາບທີ່ຈະຊ່ອຍໃຫ້ລອດ.
ຂໍໃຫ້ພວກເຮົາຈົ່ງຫລີກລ້ຽງຄວາມໂສກເສົ້າເໝືອນຄົນທີ່ຕົກລົງໄປສູ່ຄວາມເປັນທາດ ແລະ ທົນບໍ່ໄດ້ອີກທີ່ຈະຮ້ອງເພງແຫ່ງສີໂອນ. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.