យប់មុនថ្ងៃបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ជាមួយគ្រួសារគ័រដូបាស់
អ្នកនិពន្ធរស់នៅប្រទេសប៉េរូ ។
ម៉ារីសេឡូ និង ខ្ញុំមានតែអំណោយមួយគត់ ។ តើយើងអាចចែកគ្នាយ៉ាងដូចម្តេចទៅ ?
« ដែលអ្នករាល់គ្នាធ្វើការទាំងនោះ ដល់អ្នកតូចបំផុតក្នុងពួកបងប្អូនយើងនេះ នោះឈ្មោះថាបានធ្វើដល់យើងដែរ » ( ម៉ាថាយ ២៥:៤០ ) ។
នៅយប់មុនថ្ងៃបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់មានអំណោយតែពីរគត់នៅក្រោមដើមគ្រីស្ទម៉ាស់តូចរបស់យើង ។ មួយសម្រាប់ប្អូនស្រីអាយុពីរឆ្នាំរបស់ខ្ញុំ ម៉ារីសេឡូ ហើយមួយទៀតសម្រាប់ខ្ញុំ ។ ម្តាយខ្ញុំបាននិយាយថា គាត់មានលុយតិច ដូច្នេះមានអំណោយតែប៉ុណ្ណឹងដែលយើងមាន ។
នៅយប់នោះម្តាយយើងបានអានរឿងមួយក្នុង លីអាហូណា អំពីបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់មួយដោយគ្មានអំណោយអ្វីសោះ ។ នៅពេលគាត់បានអាន ខ្ញុំមានអារម្មណ៍រីករាយ និង មានភាពសុខសាន្តក្នុងចិត្ត ។ ប្រហែលជាការមានអំណោយតែមួយនោះវាមិនអន់នោះឡើយ ។ បន្ទាប់មកម្តាយបាននិយាយថា « ជំនួសឲ្យការលេងល្បែងកម្សាន្តដូចដែលយើងធ្លាប់ធ្វើសម្រាប់យប់មុនថ្ងៃបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ តើយើងអាចយកអំណោយមួយទៅឲ្យគ្រួសារមួយនៅក្នុងវួដរបស់យើងវិញយ៉ាងម៉េចដែរ ? »
« ប៉ុន្តែតើយើងអាចឲ្យអ្វីដល់ពួកគេ ? » ខ្ញុំបានសួរ ។
« យើងមានអំណោយដែលអាចលៃលកបាន » ។
ខ្ញុំបានក្រឡេកមើលទៅអំណោយទាំងពីររបស់យើង បន្ទាប់មកមើលរូបព្រះយេស៊ូវនៅលើជញ្ជាំង ។ « ខ្ញុំគិតថាព្រះយេស៊ូវនឹងចែកចាយអ្វីដែលទ្រង់មាន » ។
ពួកយើងបានអធិស្ឋានអំពីគ្រួសារដែលយើងគួរទៅសួរសុខទុក្ខ ។ គ្រួសារជាច្រើនដែលយើងស្គាល់ពុំសូវមានអ្វីច្រើនឡើយ ។ បន្ទាប់ពីអធិស្ឋានហើយ យើងមានអារម្មណ៍ថាយើងគួរទៅសួរសុខទុក្ខគ្រួសារគ័រដូបាស់ ។ ពួកគាត់មានកូនបីនាក់ ហើយឪពុករបស់ពួកគាត់គ្មានការងារធ្វើឡើយ ។
យើងបានទៅហាង ហើយទិញ ប៉ាណេតុន ( ជានំបុ័ងនៅរដូវបុណ្យនោះ ) មាន់ដុតមួយ ព្រមទាំងអំណោយតូចៗបី ។ យើងសប្បាយចិត្តដែលបានទិញវាមក ។ ម៉ាក់បានចំណាយប្រាក់ទាំងអស់ដែលគាត់មានប្រហែល ៣០ ពេរ៉ូ តែឯង ( ប្រហែល១០ ដុល្លារស. រ. អា. ) ។
ពេលយើងបានទិញវារួចហើយ យើងបានជិះឡានទៅផ្ទះគ្រួសារគ័រដូបាស់ ។ ខ្ញុំបានកាន់ដៃរបស់ម៉ារីសេឡូ នៅពេលយើងដើរទៅមាត់ទ្វារ ។
បងស្រី គ័រដូបាស់ បានឃើញពួកយើង ហើយបានចេញមកឱបយើង ។ « ឱជាការរំភើបអ្វីម្ល៉េះ ! សូមចូលមក ! គាត់បាននិយាយថា សូមអង្គុយមក » ។ នៅពេលយើងដើរចូលក្នុងផ្ទះ គាត់បានក្តាប់ដៃរបស់ម្តាយ ហើយបានអង្អែលស្មារបស់ខ្ញុំ ។ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា « រ៉ូឡែនដូ និង ពួកស្រីៗនឹងសប្បាយចិត្តពេលឃើញអ្នកទាំងអស់គ្នា » ។
ផ្ទះគ្មានកម្រាលឥដ្ឋឡើយគឺជាកម្រាលដី ។ គ្មានភ្លើងអគ្គិសនីឡើយ មានតែភ្លើងទានទេ ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍អាណិតគ្រួសារគ័រដូបាស់ ។ ខ្ញុំប្រាថ្នាថាយើងអាចធ្វើអ្វីជាច្រើនទៀតដើម្បីជួយពួកគេ ។ ប៉ុន្តែម្តាយខ្ញុំហាក់បីដូចជាពុំចាប់អារម្មណ៍នឹងដី ឬ ភ្លើងទានឡើយ ។ គាត់សប្បាយចិត្តណាស់ ដែលបាននៅទីនេះជាមួយបងស្រី គ័រដូបាស់ ។
« ពួកយើងមកជូនពរអ្នក ហ្វែលីស្ស ណាវីដាដ ( រីករាយថ្ងៃបុណ្យណូអែល ) ! » ម៉ាក់បាននិយាយ ។ « យើងរីករាយណាស់ដែលយើងគឺជាមិត្តភក្តិនឹងគ្នា » ។ គាត់បានជូនអាហារ និង អំណោយដល់បងស្រី គ័រដូបាស់ ដែលគាត់បានញញឹមយ៉ាងខ្លាំង ហើយបានថ្លែងអរគុណ ។
រ៉ូឡែនដូ ម៉ាដេលីន និង រ៉ាឃ្វី បានរត់ចេញពីបន្ទប់ផ្សេងចូលមកហើយនិយាយថាសួស្តី ។ ម៉ារីសេឡូ បានរេរាក្បែរជើងរបស់ខ្ញុំហើយញញឹម ។ នាងបានសើចនៅពេលរ៉ូឡែនដូបានធ្វើមុខកំប្លែងដាក់នាង ។ មិនយូរប៉ុន្មានគ្រប់គ្នាបានជជែកគ្នា និយាយរឿងកំប្លែង ហើយសើចសប្បាយ ។
ខ្ញុំបានគិតថា « នេះវាសប្បាយជាងការលេងល្បែងកម្សាន្តតែខ្លួនយើងទៅទៀត » ។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តដែលយើងបានមកទីនោះ ។ វាគ្មានបញ្ហាអ្វីឡើយទោះបីជាយើងពុំមានអ្វីច្រើនចែកចាយជាមួយពួកគេក្តី ។ ហើយវាគ្មានបញ្ហាអ្វីឡើយ ទោះបីជាវាជាកម្រាលដីក្តី ។ បុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់គឺពុំមែនពីអ្វីដែលយើងមាននោះឡើយ ។ វាគឺជាការជួបជុំគ្នាទាំងអស់គ្នា ។
នៅពេលយើងរៀបនឹងចេញមកវិញ បងស្រី គ័រដូបាស់ បានឱបយើងម្តងទៀត ។ គាត់ពោលថា « អរគុណខ្លាំងណាស់ » ។ សំឡេងរបស់គាត់ញ័រ ហើយខ្ញុំបានឃើញថាគាត់បានយំ ។ ខ្ញុំបានឈរចំអើតជើង ហើយថើបថ្ពាល់បងស្រី គ័រដូបាស់ ។
ខ្ញុំបាននិយាយថា « ហ្វែលីស្ស ណាវីដាដ ( រីករាយថ្ងៃបុណ្យណូអែល ) » ។