ការត្រឡប់មកផ្ទះវិញមុនកំណត់ ពីបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំ
អ្នកនិពន្ធរស់នៅរដ្ឋ យូថាហ៍ ស.រ.អា ។
ខ្ញុំពុំដឹងសូម្បីតែបន្តិចឡើយ នៅពេលខ្ញុំចូលទៅក្នុងមជ្ឈមណ្ឌលបំពាក់បំប៉នអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ថាបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំពិតជាខុសប្លែកយ៉ាងខ្លាំងពីអ្វីដែលខ្ញុំរំពឹងទុក ។
រចនាលម្អរូបថតដោយ Massonstock/iStock/Thinkstock
ការទទួលបានការហៅបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំគឺជាឱកាសដ៏អស្ចារ្យ និង រុងរឿងបំផុតនៅក្នុងជីវិតខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានគិតអំពីបេសកកម្មជាច្រើនដង ចាប់តាំងពីខ្ញុំបានទទួលទីបន្ទាល់ពីដំណឹងល្អ កាលខ្ញុំអាយុ ១៨ ឆ្នាំ ។ ខ្ញុំចាំថានៅពេលខ្ញុំបានទទួលការហៅបម្រើរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងបេសកកម្ម តៃវ៉ាន់ តៃឈុន នោះខ្ញុំបានដឹងថាវាត្រូវហើយ ហើយខ្ញុំពិតជារំភើបដើម្បីបម្រើ ។
ខ្ញុំបានអានព្រះគម្ពីររាល់ថ្ងៃ ចូលរៀនថ្នាក់ការរៀបចំអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា និង ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ហើយថែមទាំងបានព្យាយាមរៀនភាសាចិនដោយខ្លួនឯងទៀតផង ។ ដោយសារខ្ញុំជាកូនទោលក្នុងគ្រួសារ នោះខ្ញុំបានដឹងថាបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំ នឹងមិនត្រឹមតែនាំកិត្តិយសដល់ខ្លួនឯងប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងដល់ឪពុកម្តាយ និង ព្រះវរបិតាសួគ៌ផងដែរ ។ នៅថ្ងៃដែលខ្ញុំបានចូលទៅមជ្ឈមណ្ឌលបំពាក់បំប៉នអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ( អិម. ធី. ស៊ី. ) ខ្ញុំបានមានអារម្មណ៍ថានឹងគ្មានបញ្ហាអ្វីកើតឡើងឡើយអំឡុងពេល១៨ខែទៀត ។ ខ្ញុំរំភើបចំពោះរឿងគ្រប់យ៉ាងពេលគិតពីការឃើញពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក ពីការភ្លក់ម្ហូបតៃវ៉ាន់ដែលខ្ញុំធ្លាប់បានឮជាច្រើនដងមកហើយ ។ ខ្ញុំពុំដឹងសូម្បីតែបន្តិចឡើយ នៅពេលខ្ញុំចូលទៅ អិម. ធី. ស៊ី. ថាបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំពិតជាខុសប្លែកយ៉ាងខ្លាំងពី អ្វីដែលខ្ញុំរំពឹងទុក ។
ការធ្លាក់ខ្លួនឈឺ
ប្រហែលជាបួនខែនៅក្នុងបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមឈឺ — ពុំមែនគ្រាន់តែក្នុងពេលសកម្មភាពធម្មតាដូចជាជិះកង់ ឬ ហាត់ប្រាណនៅពេលព្រឹកឡើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំឈឺសូម្បីតែខ្ញុំសម្រាក ឬ សិក្សាផ្ទាល់ខ្លួន ។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមស្រកទម្ងន់យ៉ាងលឿន ។ សូម្បីតែខ្ញុំផឹកទឹកនោះក៏ធ្វើឲ្យខ្ញុំឈឺដែរ ។ ការធ្វើតេស្តរបស់វេជ្ជបណ្ឌិតពុំអាចដឹងថាខ្ញុំឈឺអ្វីឡើយ ។ ខ្ញុំគ្មានប៉ារ៉ាស៊ីត ឬ វីរុសអ្វីឡើយ ។ ប្រធានបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំ ដៃគូបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំ និង ខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់វង្វែងវង្វាន់ពីសុខភាពដែលកាន់តែទ្រុឌទ្រោមរបស់ខ្ញុំនេះ ។
អំឡុងមួយខែក្រោយមកនោះ ខ្ញុំបានរក្សាសេចក្តីជំនឿដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ។ ទោះបីជាខ្ញុំមានការលំបាកក្តី ខ្ញុំនៅតែមានជំនឿថា បើសិនខ្ញុំបន្តព្យាយាមធ្វើការ ធាក់កង់កាន់តែលឿន ហើយនិយាយភាសាចិនដែលខ្ញុំចេះរដិបរដុបនេះ ជាមួយមនុស្សគ្រប់គ្នាដែលខ្ញុំជួប នោះព្រះអាចធ្វើអព្ភូតហេតុដើម្បីព្យាបាលខ្ញុំ ។ ខ្ញុំជឿលើរឿងនៃការព្យាបាលអ្នកឈឺរបស់ព្រះគ្រីស្ទ និង ការប្រោសមនុស្សស្លាប់ ហើយខ្ញុំជឿដោយអស់ពីចិត្តថាទ្រង់នឹងធ្វើការណ៍នោះចំពោះខ្ញុំផងដែរ — ជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាដែលទន់ខ្សោយម្នាក់ ប៉ុន្តែពេញដោយក្តីរំភើប ។ នាថ្ងៃអាទិត្យមួយពេលដែលដៃគូរបស់ខ្ញុំ និង ខ្ញុំកំពុងជិះកង់ទៅសាលាប្រជុំសាសនាចក្រដើម្បីជួបសាសនាគន់ការី នោះការឈឺចាប់ និង ការប្រកាច់កន្ទ្រាក់ពេញរាងកាយធ្វើឲ្យខ្ញុំពុំអាចទ្រាំបាន ។ នៅពេលយើងទៅដល់សាលាប្រជុំ ខ្ញុំបានសុំឲ្យអែលឌើរផ្តល់ការប្រសិទ្ធិពរដល់ខ្ញុំដែលការប្រសិទ្ធិពរនោះបានជួយខ្ញុំមែន ។ ពេលវេលាចេះតែកន្លងទៅ ការប្រសិទ្ធពរបព្វជិតភាពបានធ្វើកាន់តែច្រើន ព្រមទាំងការអធិស្ឋានជាច្រើនដើម្បីសុំការជាសះស្បើយផងដែរ ។
វាគឺជាពេលដ៏លំបាកបំផុតនៃបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំ នាព្រឹកមួយនៅពេលខ្ញុំក្រោកឡើងនៅក្នុងអាកាសធាតុដ៏ក្តៅនៃប្រទេសតៃវ៉ាន់ ហើយខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំពុំអាចបម្រាស់ខ្លួនចេញពីគ្រែបានឡើយ ។ នៅគ្រានោះ ខ្ញុំបានដឹងថាខ្ញុំពុំអាចធ្វើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាយូរទៀតឡើយ ។ ប្រធានបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំបានមកសួរសុខទុក្ខ ហើយយើងបានប្រឹក្សាគ្នា ។ យើងបានជជែកពីអ្វីដែលអាចធ្វើបាន ហើយបន្ទាប់ពីការអធិស្ឋានជាច្រើន ព្រមទាំងបានយំផងនោះ ព្រះវិញ្ញាណបានបញ្ជាក់ថាខ្ញុំត្រូវតែត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ហើយផ្តោតលើសុខភាពខ្លួន ។
ការត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញមុនកំណត់
ជំនួសឲ្យការត្រឡប់មកផ្ទះដែលមានប៉េតប៉ោង និង ពាក្យថា « សូមស្វាគមន៍ការត្រឡប់មកផ្ទះវិញ » នោះខ្ញុំត្រូវនៅលើរទេះរុញចុះពីលើយន្តហោះ ទៅជួបឪពុកម្តាយដែលបារម្ភពីខ្ញុំ ដែលបាននាំខ្ញុំទៅកាន់បន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់នៅមន្ទីរពេទ្យភ្លាម ។ ជាច្រើនខែបន្ទាប់ពីការធ្វើតេស្ត វេជ្ជបណ្ឌិតពុំអាចរកឃើញថាខ្ញុំឈឺអ្វីឡើយ ។ ក្រៅពីនោះ មនុស្សដែលមានបំណងល្អនៅជុំវិញខ្លួនខ្ញុំបាននិយាយមកខ្ញុំថា « តើខ្ញុំនឹងត្រឡប់ទៅវិញនៅពេលណា ? » « តើអ្នកនឹងនៅផ្ទះឬ ? » « ប្រហែលជាអ្នកគួរតែរៀបការ » ។ « អ្នកមិនគួរទៅបេសកកម្មទាល់តែសោះ » ។
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្មាស់អៀន ហើយច្របូកច្របល់ ។ តើខ្ញុំសក្តិសមនឹងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះឬទេ ? ហេតុអ្វីបានការណ៍នេះកើតឡើង សូម្បីតែខ្ញុំព្យាយាមបម្រើយ៉ាងខ្លាំងយ៉ាងនេះ ? តើខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាល្អទេឬ ? តើព្រះបានស្តាប់ខ្ញុំដែរឬទេ ? តើមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំ នឹងទទួលយកការបម្រើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយដ៏ « ទន់ខ្សោយ » របស់ខ្ញុំដែរឬទេ ?
អស់ពេលជាងប្រាំមួយខែ ខ្ញុំមានការលំបាកយល់ពីទីបន្ទាល់របស់ខ្លួនឯង ដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ខុសឆ្គង ។ ខ្ញុំបានឆ្ងល់ថាតើខ្ញុំបានធ្លាក់ពីព្រះគុណឬ ហើយតើព្រះវរបិតាសួគ៌ពិតជាស្រឡាញ់ខ្ញុំមែនឬ ។ ទោះបីជាខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ស្រួលខ្លួនបន្តិចម្តងៗ ខ្ញុំពុំមានអារម្មណ៍ដូចកាលពីមុនបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំឡើយ ។ ហើយខ្ញុំនៅតែឃើញថាខ្លួនឯងព្យាយាមគេចវេសចេញពីដំណើរជីវិតប្រក្រតី ។
ល្ងាចមួយមិត្តភក្តិដ៏ល្អរបស់ខ្ញុំ និង ខ្ញុំបានជជែកគ្នា ។ គាត់ក៏មានបទពិសោធន៍នៃការឈឺចាប់ និង ទុក្ខសោកដែលត្រឡប់មកផ្ទះវិញមុនកាលកំណត់បេសកកម្មរបស់ខ្លួន ដោយសារជំងឺ ហើយបានត្រឡប់ទៅបម្រើបេសកកម្មវិញ ។ តាំងពីប្រាំមួយខែមកនេះ ខ្ញុំចាំថាយប់នោះគឺជាលើកទីមួយហើយដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍នៃភាពសុខសាន្តពិត ។ សំឡេងនៃព្រះវិញ្ញាណបានខ្សឹបប្រាប់ខ្ញុំថា « អ្នកត្រូវតែត្រឡប់ទៅវិញ » ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ធូរស្បើយដែលទីបំផុតបានដឹងថា ខ្ញុំត្រូវបានណែនាំឲ្យបន្តទៅមុខទៀត ។ ខ្ញុំបានជួបប៊ីស្សពរបស់ខ្ញុំនៅថ្ងៃបន្ទាប់ ។ ក្រោយមកខ្ញុំបានសរសេរលិខិតមួយទៅនាយកដ្ឋានអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ដោយសួរគេថា តើខ្ញុំអាចត្រឡប់ទៅបម្រើបេសកកម្មវិញបានឬទេ ? ខ្ញុំបានទទួលការស្នើសុំរបស់ខ្ញុំ ហើយមួយខែក្រោយមកខ្ញុំបានពាក់ស្លាកឈ្មោះខ្ញុំម្តងទៀត ។
ប្រាំមួយខែក្រោយមក ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមមានបញ្ហាសុខភាពដដែលនោះម្តងទៀត ។ ខ្ញុំចាំពីការដេកនៅលើគ្រែនៅឯមន្ទីរពេទ្យ ដោយរវើរវាយអស់ជាច្រើនម៉ោងដោយការធ្វើតេស្ត និង ចាក់ថ្នាំ ។ ខ្ញុំមិនចង់ជឿទេថាវាបានកើតឡើងម្តងទៀត ។ ខ្ញុំដឹងថាលើកនេះ បេសកកម្មរបស់ខ្ញុំចប់ហើយ ។ ដោយការយំទាំងខកចិត្ត ព្រមទាំងសោកស្តាយ នោះខ្ញុំបានស្តាប់ប្រធានបេសកកម្មដ៏វៃឆ្លាតរបស់ខ្ញុំនិយាយ « ស៊ីស្ទើរ រ៉ូម៉ាណែឡូ អ្នកបានស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់យ៉ាងខ្លាំងពីរដងមកហើយ ដោយសារអ្នកបានត្រឡប់មកវិញ » ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍កក់ក្តៅយ៉ាងខ្លាំងដោយសារពាក្យសម្ដីរបស់គាត់ ។ ម្តងនេះ ខ្ញុំបានជិះយន្តហោះទៅផ្ទះវិញ ខ្ញុំបានសន្យាជាមួយព្រះវរបិតាសួគ៌របស់ខ្ញុំថា ខ្ញុំនៅតែបន្តស្មោះត្រង់ ទោះបីជាខ្ញុំពុំបានទទួលចម្លើយរបស់ខ្ញុំក្តី ។
ស្វែងរកការជាសះស្បើយតាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ព្រះគ្រីស្ទ
ឥឡូវនេះវាអស់រយៈពេលជាងពីរឆ្នាំហើយតាំងពីខ្ញុំត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ។ ខ្ញុំនៅតែមានបញ្ហាដដែលនោះ ហើយកម្លាំង និង ថាមពលរបស់ខ្ញុំពុំមានដូចពីមុនការបម្រើបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំឡើយ ។ វេជ្ជបណ្ឌិតពុំបានរកឃើញថាខ្ញុំឈឺអ្វីឡើយ ។ វាពុំងាយស្រួលសម្រាប់ខ្ញុំដើម្បីធ្វើជាអ្នកត្រឡប់ពី បេសកកម្មដែលពុំបានបម្រើបេសកកម្មពេញនោះឡើយ ។ ទោះជាយ៉ាងណាខ្ញុំនៅតែស្រឡាញ់អ្នកប្រែចិត្តជឿដ៏ល្អៗរបស់ខ្ញុំគ្រប់គ្នា ។ វាចំណាយពេលយូរដើម្បីឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំបានបំពេញចប់សព្វគ្រប់ ហើយដឹងថាការបម្រើបេសកកម្មដ៏ខ្លីរបស់ខ្ញុំមានតម្លៃដូចជាបេសកកម្ម ១៨ ឬ ២៤ ខែរបស់អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាដទៃទៀតផងដែរ ។
ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានឱកាសជាច្រើនឲ្យខ្ញុំ និយាយជាមួយមនុស្សដទៃដែលធ្លាប់ជួបពិសោធន៍នៃការឈឺចាប់ដែលបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដោយពុំបានរំពឹងទុកជាមុន ។ ខ្ញុំដឹងថាព្រះវរបិតាសួគ៌បាននាំខ្ញុំឲ្យជួបពួកគេចែកចាយទីបន្ទាល់ ព្រមទាំងជួយពួកគេឲ្យដឹងថាការត្រឡប់មកផ្ទះមុនកំណត់ ដោយសារបញ្ហាសុខភាពពុំមែនជាភាពទន់ខ្សោយ ដើម្បីរក្សាវាទុកជារឿងសម្ងាត់នោះទេ ប៉ុន្តែវាជាបទពិសោធន៍មួយដែលត្រូវតែពិភាក្សាគ្នា ។
លើកទីមួយដែលខ្ញុំត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ខ្ញុំបានជួបបទពិសោធន៍នៃអារម្មណ៍ដែលព្រងើយកន្តើយនឹងសេចក្តីជំនឿខ្លួន ប៉ុន្តែនៅលើកទីពីរដែលខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅផ្ទះ នោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍យ៉ាងល្អដើម្បីបន្តនៅស្មោះត្រង់ ។ ខ្ញុំបន្តធ្វើកិច្ចការដែលជាមូលដ្ឋាន ៖ សិក្សាព្រះគម្ពីរ ចូលរួមថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន ចូលរួមសាសនាចក្រ ហើយបំពេញការហៅបម្រើរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានជាច្រើនដងដើម្បីដឹងពីមូលហេតុដែលរឿងរ៉ាវគ្រប់យ៉ាងបានកើតឡើង ។ ខ្ញុំឈប់បន្ទោសខ្លួនឯង ហើយខ្ញុំឈប់បន្ទោសព្រះវរបិតាសួគ៌ ។ នៅពេលខ្ញុំបានមើលទៅជីវិតរបស់ខ្ញុំ តាំងពីខ្ញុំត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ហើយបានទៅលេងបងប្អូនប្រុសស្រីជនជាតិចិនរបស់ខ្ញុំ ដែលរស់នៅក្នុងទីក្រុងរបស់ខ្ញុំ នោះខ្ញុំបន្តឈរយ៉ាងរឹងប៉ឹង ដែលវាជាគោលដៅដ៏អស់កល្បចំពោះអ្វីៗទាំងនោះ ។
ខ្ញុំចូលចិត្តពាក្យពេចន៍នៅក្នុង ម៉ូសាយ ៥:១៥: « ហេតុដូច្នោះហើយ យើងចង់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាតាំងចិត្ត ខ្ជាប់ខ្ជួន ហើយនឹងនរ គឺពោរពេញទៅដោយអំពើល្អជានិច្ច ដើម្បីឲ្យព្រះគ្រីស្ទ ដែលជាព្រះអម្ចាស់ ដ៏ជាព្រះដែលមានគ្រប់ព្រះចេស្តា ទ្រង់បានភ្ជាប់អ្នកទុកជារបស់ផងទ្រង់ ដើម្បីឲ្យអ្នកបាននាំទៅកាន់ឋានសួគ៌គឺដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានសេចក្តីសង្គ្រោះដ៏អស់កល្បជានិច្ច និង ជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចតាមរយៈប្រាជ្ញា និង ព្រះចេស្តា និង សេចក្តីយុត្តិធម៌ និង សេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ព្រះអង្គ ដែលបានបង្កើតវត្ថុសព្វសារពើនៅលើឋានសួគ៌ និង នៅលើផែនដីដែលជាព្រះលើអ្វីៗទាំងអស់ » ។
ខ្ញុំជឿថា បើសិនខ្ញុំបន្តរស់នៅដោយការលះបង់ចំពោះព្រះអម្ចាស់ នោះខ្ញុំនឹងទទួលបានពរជ័យជានិរន្តរ៍ ។ តាមរបៀបនេះខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំត្រូវបានជាសះស្បើយតាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ទោះបីជារូបកាយខ្ញុំទាំងមូលពុំបានជាមួយរយភាគរយក៏ដោយ ក៏ដួងចិត្តរបស់ខ្ញុំបានត្រៀមរួចជាស្រេចដើម្បីបម្រើបុព្វហេតុនៃលោកចៅហ្វាយដែរ ។