អែលឌើរ ហ្គែរី អ៊ី ស្ទីវ៉ែនសុន ៖ ដួងចិត្តដែលមានការយល់ដឹង
ដោយ អែលឌើរ រ៉ូបឺត ឌី ហែល
ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់
រូបថតរចនាលម្អដែលបានសិទ្ធិអនុញ្ញាតព័ត៌មាននៃ គ្រីស្ទីន ម៉ហ្វី Deseret News និង សារ៉ា ជេន វេវើ Church News
កាលអែលឌើរ ហ្គែរី ស្ទីវ៉ែនសុន អាយុប្រហែលជា ១១ ឆ្នាំ ឪពុករបស់លោកបាននាំលោកទៅឡើងភ្នំ ។ លោកចាំថា « ខ្ញុំបានលោតពីថ្មមួយទៅថ្មមួយទៀត នៅមុខឪពុកខ្ញុំ ។ ខ្ញុំចង់ឡើងទៅលើថ្មធំមួយ ហើយមើលចុះមកក្រោម ។ ពេលខ្ញុំកំពុងឡើងទៅកំពូលដុំថ្មនោះ គាត់បានចាប់ខ្សែក្រវ៉ាត់ខ្ញុំ ហើយទាញខ្ញុំចុះក្រោមវិញ ។
‹ តើមានរឿងអ្វី ? › ខ្ញុំបាននិយាយ ហើយគាត់បានឆ្លើយថា ‹ កុំឡើងទៅលើថ្មនោះអី ។ ចូរយើងដើរទៅមុខទៀត › ។ មួយសន្ទុះក្រោយមក នៅពេលយើងមើលចុះទៅក្រោមពីលើផ្លូវដ៏ខ្ពស់នោះ យើងបានឃើញសត្វពស់នៅលើកំពូលថ្មនោះ កំពុងដេកហាលថ្ងៃ ។
ឪពុកខ្ញុំបានពន្យល់ថា « ‹ នោះហើយជាមូលហេតុដែលប៉ាទាញកូនចុះមកវិញ › ។
ក្រោយមកនៅពេលយើងកំពុងធ្វើដំណើរទៅផ្ទះវិញ ខ្ញុំបានដឹងថា គាត់បានរង់ចាំខ្ញុំឲ្យសួរសំណួរ ៖ ‹ តើប៉ាបានដឹងថាសត្វពស់នៅទីនោះដោយរបៀបណា ? › គាត់បាននិយាយថា ‹ ចាំប៉ាបង្រៀនកូនអំពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ › ។ យើងបានមានមេរៀនមួយដោយពុំបានព្រៀងទុកអំពីតួនាទីរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធអាចមាននៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ៖ អ្នកការពារ ព្រះដ៏ជាជំនួយ និង ជាអង្គដែលថ្លែងទីបន្ទាល់ ។ ឪពុករបស់ខ្ញុំបានចែកចាយថា ‹ នៅក្នុងករណីនេះ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានការពារកូនតាមរយៈប៉ា ។ ទ្រង់បានព្រមានប៉ាឲ្យទាញកូនចុះមកវិញ › » ។
បទពិសោធន៍នេះ ទោះបីជាវាសាមញ្ញក្តី វាបានជួយអែលឌើរ ស្ទីវ៉ែនសុន យល់ថានៅពេលបានទទួលការបំផុសគំនិតពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នោះពួកគេគប្បីទទួលយក ហើយធ្វើតាម ។ វាជាមេរៀនមួយក្នុងចំណោមមេរៀនជាច្រើនដែលលោកបានរៀនពីឪពុករបស់ខ្លួន ។
ម្តាយដ៏ឆ្នើម អ្នកប្រៀនប្រដៅដ៏អស្ចារ្យ
រូបថតរចនាលម្អដែលបានសិទ្ធិអនុញ្ញាតនៃគ្រួសាររបស់ស្ទីវ៉ែនសុន លើកលែងតែបានកត់សម្គាល់ ខាងឆ្វេង ៖ ផ្កា © tukkata/iStock/Thinkstock ខាងស្តាំ ៖ រូបថតព្រះវិហារបរិសុទ្ធ លូហ្គែន យូថាហ៍ ដោយចារវី ឌីជីថល
យោងតាមអែលឌើរ ស្ទីវ៉ែនសុន ម្តាយរបស់លោកគឺជាគំរូនៃភាពល្អសុទ្ធសាធ ៖ « ក្តីរំពឹងចង់បានរបស់គាត់បានជំរុញទឹកចិត្តខ្ញុំ ។ ស្ទើរតែគ្រប់ទង្វើទាំងអស់ដែលខ្ញុំបានធ្វើ គឺផ្ទុយទៅនឹងគំនិតខ្ញុំថា ‹ ខ្ញុំពុំចង់ធ្វើឲ្យម្តាយខ្ញុំអាក់អន់ចិត្តឡើយ › » ។
ទាំងឪពុក និង ម្តាយរបស់លោកបានពង្រឹងគោលការណ៍ដំណឹងល្អ អំឡុងពេលរាត្រីជួបជុំគ្រួសារ និង សកម្មភាព ឬ ការជួបជុំផ្សេងៗទៀតរបស់គ្រួសារ ។ « ពួកលោកបានបោះយុថ្កានៃការបង្រៀនដំណឹងល្អនៅក្នុងគេហដ្ឋានរបស់យើង ។ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា វាគឺជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃជីវិតរបស់យើង ។
អ្នកទូន្មានដ៏សំខាន់ផ្សេងៗទៀតក៏បានដឹកនាំលោកផងដែរ ។ « ខ្ញុំចាំកាលពីការប្រជុំបំពាក់បំប៉នមុនៗរបស់ខ្ញុំក្នុងនាមជា អ្នកមានសិទ្ធិអំណាចទូទៅដែលមានប្រធាន ហិនរី ប៊ី អាវរិង ជាទីប្រឹក្សាទីមួយនៅក្នុងគណៈប្រធានទីមួយ បានផ្តល់យោបល់ឲ្យយើងធ្វើបញ្ជីនៃមនុស្ស ២០ នាក់ដែលជះឥទ្ធិពលវិជ្ជមានមកលើជីវិតរបស់យើង ។ ខ្ញុំគិតថាមនុស្សគ្រប់គ្នាអាចទទួលបានប្រយោជន៍ពីការធ្វើកិច្ចការនេះ ។ វាជាការបំផុសគំនិតដើម្បីគិតពីមនុស្សល្អៗទាំងអស់ ដែលបានត្រៀមខ្លួនជួយខ្ញុំជាពិសេសកាលខ្ញុំនៅវ័យជំទង់ » ។
បានរឹងមាំដោយសារគ្រួសារ និង មិត្តភក្តិ
ហ្គែរី អ៊ី ស្ទីវ៉ែនសុន បានកើតនៅថ្ងៃទី ៦ ខែ សីហា ឆ្នាំ ១៩៥៥ ហើយត្រូវបានចិញ្ចឹមបីបាច់នៅក្នុងទីក្រុង លូហ្គែន រដ្ឋ យូថាហ៍ ស. រ. អា. ។ ឪពុកម្ដាយរបស់លោក អ៊ីវ៉ាន និង ជេន ហល ស្ទីវ៉ែនសុន មានកូនបួននាក់ ។ ហ្គែរី ជាកូនទីពីរ និង ជាកូនប្រុសច្បង ។
« ខ្ញុំមានទំនាក់ទំនងយ៉ាងស្អិតរមួតជាមួយបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់ខ្ញុំ ។ បងស្រីរបស់ខ្ញុំ ដេប៊ី រំពឹងឲ្យខ្ញុំធ្វើរឿងត្រឹមត្រូវ ។ ប្អូនៗបង្កើតរបស់ខ្ញុំ មើរីលី និង ដួងរំពឹងថាខ្ញុំនឹងធ្វើជាគំរូដល់ពួកគេ ។ យើងទាំងអស់គ្នាមានអារម្មណ៍ថាមានការទទួលខុសត្រូវរស់នៅដោយសុចរិត ហើយចូលរួមនៅក្នុងសកម្មភាពនានារបស់សាសនាចក្រ » ។ សាច់ញាតិគ្រួសាររបស់លោកក៏រំពឹងចង់បានខ្ពស់ពីលោកផងដែរ ៖ « ឧទាហរណ៍ នៅពេលបងប្រុសជីដូនមួយច្បងរបស់ខ្ញុំបានចេញបម្រើបេសកកម្ម នោះគាត់បានចុះហត្ថលេខាលើក្រដាសប្រាក់ ២ ដុលា្លរ ហើយហុចវាឲ្យទៅប្អូនប្រុសជីដូនមួយបន្ទាប់ទៀត ឲ្យត្រៀមខ្លួនបម្រើ ។ ក្រដាសប្រាក់ ២ ដុលា្លរនោះបានហុចបន្តដល់បងប្អូនជីដូនមួយចំនួន ១៦ នាក់ ដែលបានបម្រើបេសកកម្មនៅទូទាំងពិភពលោក ដោយរំឭកគ្នាថាពួកគេរួមសាមគ្គីគ្នានៅក្នុងការបម្រើព្រះអម្ចាស់ » ។
មិត្តភក្ដិអ្នកកាន់បព្វជិតភាពក៏ជះឥទ្ធិពលល្អដល់គាត់ផងដែរ ។ លោកមានប្រសាសន៍ថា « ខ្ញុំបានរៀនកាលពីក្មេងនូវអត្ថន័យនៃការទាក់ទងជាមួយកូរ៉ុម ពុំមែនគ្រាន់តែទាក់ទងពួកគេនៅតែថ្ងៃអាទិត្យប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងទាក់ទងពួកគេក្នុងនាមជាអ្នកភូមិផងរបងជាមួយ និង នៅក្នុងសាលារៀនផងដែរ ។ ការណ៍នេះបានផ្តល់នូវការស្គាល់គ្នា ភាពជាការរាប់អានគ្នា ភាពជាបងប្អូននឹងគ្នា ព្រមទាំងការបម្រើ » ។ គាត់បានចាំយ៉ាងច្បាស់ពីការរួមធ្វើដំណើរជាមួយសមាជិកកូរ៉ុមម្នាក់ ទៅប្រមូលដង្វាយតមអាហារពីបងស្រីម្នាក់នៅក្នុងវួដ ដែលមានជំងឺសម្រាកនៅផ្ទះ គាត់ពិការភ្នែក ហើយពុំសូវមានប្រាក់ចំណូលច្រើនទេ ។ គាត់បានរំឭកថា « ទោះបីជាស្ថានភាពគ្រួសារគាត់បែបណាក៏ដោយ គាត់តែងតែមានប្រាក់កាក់ថ្វាយជាដង្វាយតមអាហារជានិច្ច » ។
អំណោយទានមួយដែលតម្រូវឲ្យធ្វើការ
បន្ទាប់ពីចប់វិទ្យាល័យ ហើយបានចូលរៀនមួយរយៈនៅសាកលវិទ្យាល័យយូថាហ៍ស្តេត អែលឌើរ ស្ទីវ៉ែនសុនត្រូវបានហៅឲ្យបម្រើនៅក្នុងបេសកកម្ម ហ្វូគូកា ប្រទេស ជប៉ុន ។ « ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ជ្រួលច្របល់អំពីការរៀនភាសាជប៉ុន ។ កង្វល់របស់ខ្ញុំបានបន្តកើនឡើងនៅក្នុងមជ្ឈមណ្ឌលបំពាក់បំប៉នអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ។ ប៉ុន្តែ ប្រហែលជាប្រាំមួយសប្តាហ៍ក្រោយមក ដោយការអធិស្ឋានស្មោះសរ និង ការព្យាយាមសិក្សាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍សុខសាន្តថា ព្រះអម្ចាស់នឹងប្រទានដល់ខ្ញុំ ឲ្យរៀនចេះភាសាជប៉ុន ប៉ុន្តែពុំមែនដោយការខ្ជិលច្រអូសឡើយ ។ ការណ៍នេះបានបង្រៀនខ្ញុំថាអំណោយទានខាងភាសាគឺដូចជាសេចក្តីជំនឿ និង ការងារ ព្រមទាំងគោលការណ៍ដទៃទៀតនៃដំណឹងល្អ ។ បន្ទាប់ពីអ្នកបានព្យាយាមអស់ពីសមត្ថភាពដែលអ្នកអាចធ្វើបាន នោះអ្នកនឹងទទួលបានពរជ័យ » ។
បន្ទាប់ពីបេសកកម្មរបស់លោកមក អែលឌើរ ស្ទីវ៉ែនសុន បានបង្កើនក្តីស្រឡាញ់ចំពោះប្រវត្តិសាសនាចក្រ ការសិក្សាព្រះគម្ពីរមរមន និង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ព្រមទាំងស្រាវជ្រាវរកទិនានុប្បវត្តិប្រវត្តិសាស្រ្ត និង ពង្សប្រវត្តិ ។ លោកបានចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងលើ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ និង គ្រួសាររបស់លោក គ្រួសារ វិតមើរ អូលីវើរ ខៅឌើរី និង ម៉ាទិន ហារីស ។ លោកបានស្រាវជ្រាវការបកប្រែ និង ការបោះពុម្ពព្រះគម្ពីរមរមនយ៉ាងច្រើន ។
ជាថ្មីម្តងទៀត លោកបានរៀនថាសេចក្តីជំនឿ និង ការខិតខំធ្វើការគឺដើរទន្ទឹមគ្នា ។ លោកបានទូន្មានថា « គ្រប់ចម្លើយទាំងអស់ចំពោះសំណួរនៃដំណឹងល្អពុំកើតឡើងភ្លាមៗឡើយ ។ ព្រះអម្ចាស់បានរពឹងចង់ឲ្យយើងអាន សិក្សា ពិចារណា ហើយអធិស្ឋាន ។ ហើយនៅពេលយើងធ្វើការណ៍នេះដោយសេចក្តីជំនឿ និង បំណងប្រាថ្នាសុចរិត នោះយូរៗទៅសាក្សីដ៏ផ្អែមល្អែមនឹងកើតមានឡើង » ។
ពេញមួយជីវិតរបស់ខ្លួន លោកធ្លាប់មានអារម្មណ៍ទទួលបានពរជ័យយ៉ាងពិសេស នៅពេលលោកត្រូវបានហៅឲ្យបង្រៀនសាលាថ្ងៃអាទិត្យដល់យុវវ័យ គោលលទ្ធិនៃដំណឹងល្អ និង ថ្នាក់យុវជន ។ ការហៅបម្រើទាំងនោះបានបណ្តាលឲ្យលោកថ្លែងទីបន្ទាល់ពីអារម្មណ៍ដ៏ជ្រាលជ្រៅរបស់ខ្លួនចំពោះសេចក្តីពិតនៃព្រះគម្ពីរ ជំនឿបានកើនឡើងតាមរយៈការសិក្សាអស់ពេលជាច្រើនឆ្នាំ ។
កាលនៅសាកលវិទ្យាល័យ យូថាហ៍ ស្តេត អែលឌើរ ស្ទីវ៉ែនសុនបានត្រឡប់ទៅរៀនការគ្រប់គ្រងអាជីវកម្ម និង ទីផ្សារ ។ លោកបានចំណាយពេលយ៉ាងច្រើននៅក្នុងបណ្ណាល័យ ។ « គ្រប់ពេលខ្ញុំបានចូលក្នុងបណ្ណាល័យ នោះមានសញ្ញាមួយដាក់សម្រាប់ស្វាគមន៍ … ដែលសរសេរថា ‹ នោះចូរខំឲ្យបានយោបល់ផង › [សុភាសិត ៤:៧] » ។ ខគម្ពីរនេះបានប្រែកាន់តែឆ្លាក់ជាប់ដួងចិត្តរបស់លោក ហើយជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ខគម្ពីរនោះបានក្លាយជាបាវចនានៃសុន្ទរកថានៃការប្រជុំធម្មនិដ្ឋានមួយដែលបាននិយាយនៅឯសាកលវិទ្យាល័យ ព្រិកហាំ យ៉ង់ ។
លោកបានពន្យល់នៅក្នុងសុន្ទរកថានោះថា « ការយល់ដឹងនេះកើតឡើងតាមរយៈការពឹងផ្អែកលើការសិក្សា និង ការអធិស្ឋានរួមគ្នា ។ នៅពេលយើងទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់ នោះទំហំនៃការយល់ដឹងកើតឡើងពីទ្រង់ទៅក្នុងដួងចិត្តរបស់យើង » ។១
ស្នេហាកើតចេញពីថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន
អំឡុងពេលរៀនថ្នាក់ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់នៅក្នុងថ្នាក់វិទ្យាស្ថានសាសនា លោកបានជួបជាមួយ ឡេសា ជិន ហ៊ីងលី ដែលប្តូរមកពីរដ្ឋ កាលីហ្វូញ៉ា មករស់នៅរដ្ឋ អៃដាហូ ហើយក៏ជាសិស្សនៅសាកលវិទ្យាល័យយូថាហ៍ ស្តេត ។ គាត់និយាយទាំងញញឹមថា « គ្រូបង្រៀនបានសុំឲ្យឡេសាដើរតួជានាងអេវ៉ា ហើយឲ្យខ្ញុំដើរតួជាសាតាំងទៅល្បួងនាង ។ ជាលទ្ធផល វាចំណាយពេលអស់យូរក្រែលដែលទំរាំខ្ញុំអាចបញ្ចុះបញ្ចូលនាងឲ្យដើរលេងជាមួយខ្ញុំ » ។ ពួកគេបានដើរលេងជាគូជាងមួយឆ្នាំ ហើយក្រោយមកបានរៀបការនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ អៃដាហូ ហ្វល អៃដាហូ ក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៩ ។
អែលឌើរ ស្ទីវ៉ែនសុនមានក្តីរំភើបយ៉ាងខ្លាំងពេលនិយាយពីឡេសា ។ លោកបាននិយាយអំពីនាងថាជា « ពន្លឺក្នុងជីវិត និង ជាជីវិតរបស់ខ្ញុំ » ។២ ស៊ិស្ទើរ ស្ទីវ៉ែនសុនបានបញ្ចប់ការសិក្សាដោយទទួលបានសញ្ញាបត្រអប់រំផ្នែកសេដ្ឋកិច្ចក្នុងស្រុក បានបង្រៀននៅសាលាកាលពួកគេទើបតែបានរៀបការរួច ហើយនៅតែបន្តចំណាយពេលវេលា និង ទេពកោសល្យរបស់ខ្លួនរួមចំណែកជួយសាលារៀន ក្រុមប្រឹក្សា អង្គការ និង សកម្មភាពនានារបស់រដ្ឋ និង សហគមន៍ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក្តី អែលឌើរ ស្ទីវ៉ែនសុនបានចាត់ទុកថាអំណោយទានរបស់នាងក្នុងនាមមេផ្ទះម្នាក់ គឺជាអំណោយទានដ៏អស្ចារ្យបំផុតរបស់នាងដែលព្រះបានប្រទានឲ្យ ៖ « នាងមានសមត្ថភាពបង្កើតផ្ទះមួយដែលផ្តោតលើដំណឹងល្អ បង្តើតបរិយាកាសនៃសុវត្ថិភាព និង ការស្វាគមន៍ដែលមានព្រះវិញ្ញាណគង់នៅ » ។ សមត្ថភាពនេះ រួមជាមួយនឹងការយល់ដឹងយ៉ាងច្បាស់ថា ក្តីអំណរពិតកើតមានឡើងតាមរយៈការបម្រើមនុស្សដទៃ បានប្រទានពរដល់ជីវិតនៃស្វាមី គ្រួសាររបស់នាង ព្រមទាំងអ្នកនៅជុំវិញនាង ។
អែលឌើរ និង ស៊ិស្ទើរ ស្ទីវ៉ែនសុន មានកូនប្រុសបួននាក់ ។ លោកមានប្រសាសន៍ថា « យើងលេងជាមួយគ្នាយ៉ាងរីករាយអស់ពេលជាច្រើនឆ្នាំមកនេះ ។ កូនៗលេងបាល់បោះ បាល់ឱប វាយកូនបាល់ និង ធេននីស ។ យើងទាំងអស់គ្នាចែករំលែកក្តីស្រឡាញ់រវាងគ្នានឹងគ្នាដោយលេងសកម្មភាពនៅក្រៅផ្ទះដូចជា ជិះម៉ូតូកង់បួន ជិះយានយន្តបើកលើទឹកកក លេងស្គី លេងក្តារលើទឹកកក និង កីឡាលេងលើទឹកជាច្រើនផ្សេងទៀត ។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ ឡេសាបានបង្រៀនវប្បធម៌មួយចំនួនដល់កូនប្រុសរបស់យើងផងដែរ ដោយបង្កើតឲ្យមានការចូលចិត្តតន្ត្រី និង សិល្បៈនៅក្នុងខ្លួនពួកគេ ។ ហើយពង្រីកអំណោយទាននៃការបម្រើដល់មនុស្សដទៃទៀតជាគ្រួសារ នោះវាជារឿងចាំបាច់ថា នាងត្រូវការ ‹ កម្លាំង › ចូលរួមចំណែកពីកូនៗ » ។
ការបង្កើតជំនួញ
មុខរបរជំនួញរបស់អែលឌើរ ស្ទីវ៉ែនសុនបានរីកចម្រើនឡើងដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់របស់លោកចំពោះប្រជាជនតំបន់អាស៊ី ។ កាលលោកបានត្រឡប់ពីបេសកកម្មរបស់ខ្លួន លោក និង មិត្តភក្ដិមួយចំនួនទៀតបានចាប់ផ្តើមនាំចូលវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍មកពីទ្វីបអាស៊ី ។ ការណ៍នេះបានបង្កើនដល់ការលក់ផលិតផលកីឡា ។ ជាងបីទសវត្សរ៍ក្រោយមក ជំនួញខ្នាតតូចរបស់ពួកគេបានរីកចម្រើក្លាយទៅជាក្រុមហ៊ុនមួយដ៏មានជោគជ័យដែលបានជួលបុគ្គលិកជាង ២៥០០ នាក់ឲ្យធ្វើការ ។
បុគ្គលិកម្នាក់បានចងចាំពីអ្វីដែលមាននៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អែលឌើរ ស្ទីវ៉ែនសុន ក្នុងនាមជាអ្នកជំនួញម្នាក់ ៖ « យើងកំពុងពិភាក្សាគ្នាពីការសម្រេចចិត្តផ្នែកជំនួញមួយដ៏ពិបាក ។ ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ថា យើងត្រូវប្រាកដថាយើងធ្វើត្រឹមត្រូវតាមច្បាប់ ។ លោកបានប្រាប់ខ្ញុំថា យើងមិនត្រឹមតែធ្វើកិច្ចការនោះឲ្យស្របតាមច្បាប់ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែយើងត្រូវធ្វើវាឲ្យបានត្រឹមត្រូវផងដែរ » ។
អែលឌើរ ស្ទីវ៉ែនសុន ថ្លែងថា « ចូរឲ្យអ្នកទទួលយក និង អនុវត្តគោលការណ៍ល្អនេះនៅក្នុងជំនួញគឺវាជាការណ៍ល្អសម្រាប់ជំនួញ ។ « ភាពថ្លៃថ្នូរ សម្ភីធ្វើការ ក្តីអាណិតអាសូរ ការប្រព្រឹត្តិនឹងមនុស្សដទៃដោយការគោរព—ហើយស្របពេលជាមួយគ្នានោះតម្រូវឲ្យមានការទទួលខុសត្រូវ—គឺពុំមែនជាគោលការណ៍ដែលអ្នកគ្រាន់តែនិយាយ និង អនុវត្តនៅតែថ្ងៃអាទិត្យឡើយ ។ គោលការណ៍ទាំងនោះត្រូវតែអនុវត្តជារៀងរាល់ថ្ងៃនៅក្នុងសប្តាហ៍ » ។
ពេលមុខជំនួញនោះបានរីកចម្រើន នោះវាក៏តម្រូវឲ្យលោកចំណាយពេលកាន់តែច្រើនផងដែរ ៖ « ខ្ញុំគឺជាប៊ីស្សពវ័យក្មេង ដែលមានកូនតូចៗ ព្រមទាំងត្រូវធ្វើដំណើរទៅទ្វីបអាស៊ីជាច្រើនដងក្នុងមួយឆ្នាំៗ ។ ឪពុករបស់ខ្ញុំបានមកជួបខ្ញុំ ហើយមានប្រសាសន៍ថា ‹ ប៉ាសង្កេតឃើញថា នៅពេលកូននៅជាមួយគ្រួសារកូន នោះកូនហាក់បីដូចជាពុំនៅ ជាមួយ ពួកគេឡើយ ។ ប៉ាបារម្ភថា វាអាចមានន័យថា ពេលកូននៅកន្លែងធ្វើការ កូនពុំបានផ្តោតយកចិត្តទុកដាក់លើកិច្ចការនៅទីនោះគ្រប់ជ្រុងជ្រោយឡើយ ហើយនៅពេលកូនបំពេញតួនាទីរបស់កូនក្នុងនាមជាប៊ីស្សព នោះកូនអាចបារម្ភអំពីការងារ ឬ គ្រួសាររបស់កូន ។ កូនត្រូវតែមានតុល្យភាពប្រសើរជាងនេះនៅក្នុងជីវិត » ។
ការទូន្មាននេះមានឥទ្ធិពលយ៉ាងធំធេង ។ អែលឌើរ ស្ទីវ៉ែនសុន មានប្រសាសន៍ថា « ខ្ញុំបានរៀនថា វាជាកិច្ចការសំខាន់ដើម្បីរក្សាលំនឹងមួយនៃគ្រួសារ វិជ្ជាជីវៈ និង មុខងារក្នុងសាសនាចក្រ ហើយចូរប្រាកដថាអ្នកក៏ថែទាំខ្លួនឯងផងដែរ » ។
ត្រូវបានហៅឲ្យបម្រើ—ម្តងហើយម្តងទៀត
អ្នកដឹកនាំជំនួញដ៏គួរឲ្យគោរពម្នាក់បានលើកទឹកចិត្តអែលឌើរ ស្ទីវ៉ែនសុនឲ្យ « រៀន រកប្រាក់ចំណូល និង បម្រើ » ។ នៅក្នុងឆ្នាំ ២០០៤ « ការបម្រើ » ដែលជាផ្នែកមួយនៃការទូន្មាននោះបានសាកល្បងដល់អែលឌើរ ស្ទីវ៉ែនសុន និង ដៃគូជំនួញដ៏យូរអង្វែងរបស់លោកគឺ ស្កត់ វ៉តធើរសុន ដែលពួកលោកទាំងពីរត្រូវបានហៅឲ្យបម្រើជាប្រធានបេសកកម្ម ។ ពួកលោកមានអារម្មណ៍ថា ពួកលោកចាំបាច់ត្រូវពន្យល់ដល់អ្នករួមភាគហ៊ុន និង អតិថិជនជាច្រើនពីមូលហេតុដែលពួកលោកត្រូវចាកចេញជាបណ្តោះអាសន្នពីក្រុមហ៊ុនរបស់ខ្លួន ។ ពួកលោកបានទៅសួរសុខទុក្ខពួកគេម្នាក់ម្តងៗ ។
លោកមានប្រសាសាន៍ថា « ពេលយើងរៀបរាប់ពីការហៅបម្រើរបស់យើង ថាយើងនឹងបម្រើរយៈពេលបីឆ្នាំដោយពុំបានប្រាក់កម្រៃអ្វីពីសាសនាចក្រ នោះពួកគេបានគោរពដល់សេចក្តីល្អនៃការហៅនោះ » ។ ពួកលោកបានទុកជំនួញនោះនៅក្នុងដៃរបស់ក្រុមប្រតិបត្តិដ៏ជាទីទុកចិត្ត ហើយវាបានចម្រើនឡើង ។
ក្នុងនាមជាប្រធានបេសកកម្ម ណាហ្គោយ៉ា ប្រទេសជប៉ុន អែលឌើរ ស្ទីវ៉ែនសុនបានឃើញថា សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់លោកចំពោះទ្វីបអាស៊ីបានកើនឡើង ។ លោកមានប្រសាសន៍ថា « ខ្ញុំចាត់ទុកវាថាជាផ្ទះទីពីររបស់ខ្ញុំ » ។ សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅរបស់លោកចំពោះភរិយាខ្លួនក៏បានកើនឡើង នៅពេលលោកបានឃើញថា នាងបានទទួលយកវប្បធម៌ក្នុងមូលដ្ឋាន ជួយមនុស្សដទៃ រួមទាំងអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា និង សមាជិក ហើយបន្តចិញ្ចឹមកូនប្រុសពីរនាក់របស់ពួកគេដែលបានទៅជាមួយពួកគេ ។ អ្នកប្រែចិត្តជឿមួយចំនួនបានជ្រមុជទឹក ដោយសារកិច្ចខិតខំរបស់នាងក្នុងការធ្វើជាមិត្តភក្តិជាមួយអស់អ្នកដែលនៅជុំវិញខ្លួននាង ។
បន្ទាប់ពីបានបម្រើបេសកកម្មរបស់ខ្លួន ពួកគេបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញបានតែប្រាំពីរខែប៉ុណ្ណោះ នោះអែលឌើរ ស្ទីវ៉ែនសុនត្រូវបានហៅឲ្យបម្រើនៅក្នុងកូរ៉ុមទីមួយនៃពួកចិតសិបនាក់នៅក្នុងឆ្នាំ ២០០៨ ។
« ខ្ញុំភ័យស្រឡាំងកាំង និង មានការបន្ទាបខ្លួន ។ ខ្ញុំបានគិតថា ‹ មានមនុស្សជាច្រើនដែលអាចបម្រើបានប្រសើរជាងខ្ញុំទៅទៀត › ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានគិតពីគ្រាមុនៗ—កាលជាប្រធានកូរ៉ុមអែលឌើរ ក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ ប៊ីស្សព និង ទីប្រឹក្សានៅក្នុងគណៈប្រធានស្តេក—នៅពេលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំគ្មានភាពចាស់ទុំគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីធ្វើកិច្ចការដែលខ្ញុំត្រូវបានសុំឲ្យធ្វើ ។ ខ្ញុំបានរៀនថា ពីមុនយើងត្រូវបានហៅបម្រើ នោះយើងអាចនឹង ពុំ សក្តិសមគ្រប់គ្រាន់នឹងការហៅនោះ ប៉ុន្តែពេលការហៅបម្រើ ចាប់ផ្តើម នោះព្រះធ្វើឲ្យយើងមានគុណសម្បត្តិនឹងការហៅបម្រើនោះហើយ ។
« ខគម្ពីរមួយដែលខ្ញុំចូលចិត្តបានប្រាប់យើងនូវចំណុចពីរយ៉ាងដែលយើងគប្បីធ្វើ នៅពេលយើងត្រូវបានហៅឲ្យបម្រើ ៖ ទីមួយ ‹ ចូរមានចិត្តស្មោះត្រង់ › ។ ទីពីរ ចូរឈរនៅក្នុងតំណែងដែលយើងបានតែងតាំង ( សូមមើល គ. និង ស. ៨១:៥ ) ។ ចំពោះខ្ញុំការណ៍នេះមានន័យថា ការបង្ហាញសេចក្តីជំនឿ រៀនអ្វីដែលចាំបាច់ ហើយបន្ទាប់មកធ្វើការឲ្យអស់ពីសមត្ថភាពដែលយើងអាចធ្វើបានដើម្បីតម្កើងការហៅបម្រើ ។ ប្រសិនបើយើងធ្វើបែបនេះ នោះព្រះអម្ចាស់នឹងតម្កើង ហើយធ្វើឲ្យយើងមានគុណសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីប្រទានពរដល់មនុស្សដទៃ » ។
ទៅទ្វីបអាស៊ីសារជាថ្មីម្តងទៀត
ក្នុងនាមជាពួកចិតសិប អែលឌើរ ស្ទីវ៉ែនសុនត្រូវបានចាត់តាំងជាទីប្រឹក្សាទីពីរនៅក្នុងគណៈប្រធានតំបន់ ហើយក្រោយមកធ្វើជាប្រធានតំបន់អាស៊ីភាគខាងជើង ។
នៅក្នុងខែ មិនា ឆ្នាំ ២០១១ មានគ្រោះរញ្ជួយដី និង ស៊ូណាមីបានបំផ្លាញប្រទេស ជប៉ុន ។ ការរំញ្ជួយដែលមានកម្លាំង ៩ រិចទ័រ បានបង្កើតឲ្យមានការរំញ្ជួយរលកសមុទ្រដែលបានបណ្តាលឲ្យមនុស្ស ២០០០០ នាក់បានស្លាប់ មនុស្សរាប់រយពាន់ប្តូរទីលំនៅ ហើយផ្ទះ ៥៥០០០០ ខ្នងត្រូវបានបំផ្លិចបំផ្លាញ ។
លោកបានទៅមើលតំបន់ដែលគ្រោះធម្មជាតិនោះបានកើតឡើងជាច្រើនដង ។ លោកបានរំឭកថា « នៅពេលយើងបានជួបមនុស្សទាំងនោះ យើងមានអារម្មណ៍ក្តុកក្តួលយ៉ាងខ្លាំងចំពោះពួកគេ ។ « យើងបានសង្កេតឃើញក្នុងគ្រាជាមួយគ្នានោះនូវសោកនាកម្ម និង ការបាត់បង់ លាយឡំជាមួយនឹងក្តីសង្ឃឹម និង ការស្តារឡើងវិញ ។ យូរៗទៅយើងមានការរំជួលចិត្ត នៅពេលយើងបានឃើញពីការព្យាបាលដោយសេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះអង្គសង្គ្រោះ » ។
ក្រៅពីនោះ លោកបានឃើញដោយផ្ទាល់នូវរបៀបដែលសាសនាចក្រជួយដល់អស់អ្នកដែលត្រូវការជំនួយ ៖ « ដើម្បីអាចឆ្លើយតបទៅនឹងភ័យអន្តរាយ ហើយជួយរៀបចំក្នុងការឆ្លើយតប—នោះគឺជាការសម្តែងឲ្យឃើញពីការបំពេញការទទួលខុសត្រូវមួយដ៏ទេវភាពរបស់សាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ចំពោះការខ្វល់ខ្វាយដល់ជនទ័លក្រ និង អ្នកខ្វះខាត » ។ លោកបានរៀបរាប់ថា វាគឺជាឯកសិទ្ធិដ៏ពិសិដ្ឋ ដើម្បីបម្រើដល់អស់អ្នកដែលខ្វះខាត ហើយឃើញមនុស្សដទៃទៀតបានធ្វើកិច្ចការដូចគ្នានេះ ៖ « យើងបានរៀនពីសេចក្តីល្អនៃមនុស្សធម៌ » ។
កេរដំណែលនៃប៊ីស្សព
ការយល់ដឹងរបស់លោកអំពីសេចក្តីអាណិតអាសូរបានកើតមានក្នុងដួងចិត្តរបស់លោកកាន់តែច្រើនឡើងនៅក្នុងឆ្នាំ ២០១២ កាលលោកត្រូវបានហៅឲ្យបម្រើជាប៊ីស្សពជាអធិបតី ។ នៅក្នុងមុខងារនោះ លោកបានរៀបចំក្រុមប្រឹក្សាបណ្តាញសាសនាចក្រដែលបានផ្តល់ជំនួយខាងសុខុមាលភាព និង ឆ្លើយតបភ្លាមៗដល់ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ព្រមទាំងមនុស្សដទៃទៀត និង ជំនួយមនុស្សធម៌ទៅកាន់កូនចៅរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌នៅក្នុង « ទីកន្លែងដ៏លំបាកបំផុត ទីកន្លែងដ៏ក្រីក្របំផុត ទីកន្លែងដ៏សង្កត់សង្កិនបំផុត នៅជុំវិញពិភពលោក » ។៣
តួនាទីជាប៊ីស្សពមានសារៈសំខាន់យ៉ាងពិសេសចំពោះអែលឌើរ ស្ទីវ៉ែនសុន ។ លោករំឭកថា « កាលខ្ញុំអាយុ ១២ ឆ្នាំ ឪពុករបស់ខ្ញុំត្រូវបានហៅជាប៊ីស្សព ។ វួដនោះមានស្ត្រីមេម៉ាយជាច្រើន ហើយឪពុករបស់ខ្ញុំយកខ្ញុំទៅជាមួយគាត់ជានិច្ចនៅពេលគាត់ទៅបម្រើពួកគេ ។ គាត់ឲ្យខ្ញុំរើសកំប៉ុង សម្អាតផ្ទះ ឬ ឲ្យខ្ញុំយកមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំទៅជាមួយដើម្បីបោសសំរាម ឬ ចូកព្រិល ។ នៅពេលយើងចាកចេញទៅវិញ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ល្អក្នុងចិត្តជានិច្ច ។ ការចុះសួរសុខទុក្ខស្ត្រីមេម៉ាយទាំងនោះបានជួយខ្ញុំឲ្យដឹងថា ផ្នែកមួយដែលប៊ីស្សពធ្វើនោះគឺបម្រើដល់មនុស្សម្នាក់ៗ ។ ប៊ីស្សពនៃសាសនាចក្រគឺជាវីរបុរសៈរបស់ខ្ញុំ » ។
ការសន្យាមកពីព្យាការី
នៅថ្ងៃអង្គារពីមុនសន្និសីទទូទៅ ខែ តុលា ឆ្នាំ ២០១៥ បន្ទាប់ពីប៊ីស្សព ស្ទីវ៉ែនសុន បានទទួលទូរសព្ទសុំឲ្យគាត់ជួបជាមួយប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន និង ទីប្រឹក្សារបស់លោក ។
« ប្រធាន ម៉នសុន [ បានផ្តល់ ] ការហៅបម្រើដល់ខ្ញុំក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ។ លោកបានសួរខ្ញុំប្រសិនបើខ្ញុំយល់ព្រមទទួលការហៅនោះឬអត់ ។ …ខ្ញុំបានឆ្លើយតបថាយល់ព្រម ។ ក្រោយមក … ប្រធានម៉នសុន បានថ្លែងមកខ្ញុំ ដោយរៀបរាប់ពីរបៀបដែល [ នៅពេល ] លោកត្រូវបានហៅកាលពីច្រើនឆ្នាំមុនឲ្យធ្វើជាសាវក …លោកក៏មានអារម្មណ៍ថាខ្លួនលោកខ្វះចន្លោះផងដែរ ។ លោកបានបង្គាប់ខ្ញុំដោយស្រទន់ថា‹ ប៊ីស្សព ស្ទីវ៉ែនសុន ព្រះអម្ចាស់នឹងធ្វើឲ្យអស់អ្នក ដែលទ្រង់បានហៅមានគុណសម្បត្តិសមនឹងកិច្ចការនោះ › ។ ពាក្យលួងលោមទាំងនេះរបស់ព្យាការីបានក្លាយជាប្រភពនៃភាពសុខសាន្ត [ ចាប់តាំងពីនោះមក ] » ។៤
អែលឌើរ ហ្គែរី អ៊ី ស្ទីវ៉ែនសុនគឺពិតជាបុរសម្នាក់ដែលឥតមានឧបាយកលឡើយ ។ ក្នុងនាមជាសាវក ក្នុងនាមលោកធ្វើជាគណៈប៊ីស្សពជាអធីបត ព្រមទាំងក្នុងនាមជាពួកចិតសិបនាក់ និង ក្នុងនាមជាអ្វីៗផ្សេងទៀតដែលបានធ្វើពេញមួយជីវិតរបស់លោក នោះលោកនឹងបន្តជួយដល់ជនទីទ័លក្រ និង ខ្វះខាត ។ លោកនឹងធ្វើតាមខគម្ពីរដែលបានបង្គាប់ថា « ចូរជួយអ្នកទន់ខ្សោយ ចូរលើកដៃដែលរោយ ហើយចូរចម្រើនកម្លាំងដល់ក្បាលជង្គង់ដែលញ័រផង » ( គ. និង ស. ៨១:៥ ) ។ វាជាហៅបម្រើមួយដ៏លំបាក ប៉ុន្តែជាការហៅមួយដែលសក្តិសមយ៉ាងខ្លាំងចំពោះលោកដោយសារដួងចិត្តដែលមានការយល់ដឹងរបស់លោក ។