ការធ្វើដំណើររបស់ខ្ញុំ ក្នុងនាមជាអ្នកត្រួសត្រាយម្នាក់មកពីប្រទេសឥណ្ឌា

ដោយ មែនហ្គាល ដែន ឌីពធី ដូចដែលបានប្រាប់ ចន សានតូស្ស មូរ៉ាឡា

អ្នកនិពន្ធមកពីតេលែនហ្គាណា ប្រទេស ឥណ្ឌា ។

ខ្ញុំបានងាកក្រោយមើលពីដំណើរជីវិតរបស់ខ្ញុំកាលពី « ក្មេងរស់នៅក្នុងព្រៃស្បាត » នៅក្នុងតំបន់ដាច់ស្រយាលមួយនៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា មកក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដែលជារូបខ្ញុំនាបច្ចុប្បន្ននេះ នោះខ្ញុំដឹងថាជីវិត និង សេចក្តីជំនឿរបស់ខ្ញុំគឺពិតជាអព្ភូតហេតុ ។

ខ្ញុំបានកើតនៅក្នុងភូមិតូចមួយក្នុងព្រៃស្បាតប្រទេសឥណ្ឌាដែលមានជួរភ្នំ ហាត់ អេស្ទើននៅព័ទ្ធជុំវិញ ។ កាលខ្ញុំអាយុ ១៨ ខែ យើងបានប្តូរទីលំនៅទៅភូមិ ឌែងហ្គ្រាប៉ាលីនៅត្រើយម្ខាងនៃទន្លេកូលាប ។ ឪពុកម្ដាយខ្ញុំដាក់ខ្ញុំក្នុងកន្ត្រក អំឡុងពេលពួកគាត់ធ្វើដំណើរ ។ ក្នុងភូមិនោះមាន ២០ ទៅ ២៥គ្រួសារ ដែលរស់នៅក្នុងខ្ទមតូចៗដោយគ្មានភ្លើងអគ្គីសនីឡើយ ។ យើងគ្មានសាលារៀន មន្ទីរពេទ្យ ឬ ស្ថានីយ៍រថយន្តក្រុងឡើយ ។ យើងជីកដីនៅបាតទន្លេដើម្បីបានទឹកមកប្រើប្រាស់ ។ កាលនៅកុមារភាពខ្ញុំលេងនៅក្នុងព្រៃស្បាត និង ទីវាលទាំងនោះ ដោយដើរលើកំណល់ឈើដែលដាក់នៅក្នុងវាលភក់ និង ហែលទឹកទន្លេ ។

បុព្វការីជនរបស់ខ្ញុំគឺជាសង្ឃនៅព្រះវិហារ ហិនឌូ ក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់មហារាជ ( ស្តេច ) នៃវាំង បាស្តារ នៃទីក្រុង ចាហ្គដាលពរ ។ ប៉ុន្តែនៅពេលស្ថានភាពនយោបាយដែលគ្មានស្ថេរភាពបានប្រែកាន់តែគ្រោះថ្នាក់ នោះជីតារបស់ខ្ញុំ និង គ្រួសារលោកបានគេចខ្លួនទៅទីក្រុង ខុតផាត ។ ពួកគេបានទទួលទីជម្រកសម្រាប់ជនភៀសខ្លួននៅបេសកកម្ម អាល្លឺម៉ង់ លូធើរែន នៅទីនោះគាត់បានធ្វើជាគ្រូពេទ្យ និង បម្រើការនៅក្នុង អាយូវេដា ( ជាផ្នែកមើមថ្នាំបុរាណ ) ។ នៅទីនោះហើយដែលជីតារបស់ខ្ញុំបានជ្រើសរើសប្រែចិត្តជឿលើសាសនាគ្រិស្ត ។

ឪពុករបស់ខ្ញុំបានបន្តជំនឿលើសាសនាគ្រិស្ត ដោយជ្រើសរើសធ្វើជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អ និង ជាមេដឹកនាំសាសនា ( គ្រូបង្រៀន ) ។ ពេលខ្ញុំកើត ខ្ញុំត្រូវបានដាក់ឈ្មោះឲ្យថា មែនហ្គាល ដែន ឌីពធី ( មានន័យថា « ល្អ » « អំណោយ » និង « ពន្លឺ » ) ដោយទទួលមរតកនូវទំនៀមទម្លាប់នៃជំនឿសាសនាគ្រិស្ត ។

កាលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំបានចូលរួមព្រះវិហារ អាល្លឺម៉ង់ លូធើរែនជាទៀងទាត់ ។ យើងបានទៅលើភ្នំដើម្បីអធិស្ឋានជាមួយគ្នាជាញឹកញាប់ ។ នៅថ្ងៃមួយដែលមានភ្លៀងធ្លាក់ គ្រប់គ្នាដែលនៅក្នុងក្រុមអធិស្ឋាននោះបានទទឹកខ្លួនជោក ហើយមានម្នាក់ដែលជាគ្រូផ្សាយដំណឹងល្អបានផ្តល់ការអធិស្ឋានដ៏ស្មោះអស់ពីចិត្ត ទូលសុំព្រះអម្ចាស់បញ្ឈប់ភ្លៀង ។ វាគួរឲ្យអស្ចារ្យណាស់ ភ្លៀងបានឈប់មែន ។ នោះគឺជាការចាប់ផ្តើមនូវសេចក្តីជំនឿរបស់ខ្ញុំលើព្រះ និង ការអធិស្ឋាន ។

តើពួកមរមនគឺជាពួកគ្រិស្តសាសនិកឬទេ ?

បន្ទាប់ពីចប់ថ្នាក់ទីប្រាំបី ខ្ញុំពុំបានបន្តការសិក្សានៅសាលាទៀតឡើយ ដោយត្រូវចូលរៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលាខាងសាសនាវិទ្យារយៈពេលបីឆ្នាំនៅ ខុតផាត ហើយត្រូវបានតែងតាំងជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អ ដូចដែលឪពុករបស់ខ្ញុំធ្លាប់បានធ្វើ ។ បន្ទាប់ពីដឹកនាំការប្រជុំនៅក្នុង និង ជុំវិញទីក្រុង ខុតផាតអស់រយៈពេលពីរបីឆ្នាំមក ខ្ញុំបានប្តូរទៅរស់នៅភាគខាងជើងប្រទេសឥណ្ឌា នៅទីនោះខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមលក់សៀវភៅនានាមកពីអ្នកនិពន្ធអំពីសង្គមអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាគ្រិស្ត ។ ខ្ញុំបានឃើញសៀវភៅមួយក្បាលដែលមានចំណងជើងថា តើពួកមរមនគឺជាពួកគ្រិស្តសាសនិកឬទេ ? មានអ្វីមួយនៅក្នុងសៀវភៅនេះបានទាក់ទាញចិត្តខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តអានសៀវភៅនោះ ។

សៀវភៅនោះមានពាក្យរិះគន់ជាច្រើនទៅលើពួកមរមន និង ជំនឿរបស់ពួកគេ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ផ្នែកជាច្រើនទៀតនៅក្នុងសៀវភៅនោះបានទាក់អារម្មណ៍ខ្ញុំជាខ្លាំង ជាពិសេសសិក្ខាបទរបស់ពួកគេអំពីក្រុមព្រះ សមាសភាគនៃការថ្វាយបង្គំរបស់ពួកគេ ព្រមទាំងប្រវត្តិអំពីពហុពន្ធភាព ។ ប៉ុន្តែ អ្វីមួយដែលខ្ញុំចាប់ចិត្តខ្លាំងបំផុតនោះគឺថាសាសនាចក្ររបស់ពួកគេបានដាក់ឈ្មោះតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ខ្ញុំអន្ទះសាចង់ដឹងបន្ថែមទៀតជាខ្លាំង ។

ថ្ងៃមួយពេលខ្ញុំកំពុងអធិស្ឋាន ខ្ញុំមានអារម្មណ៍បំផុសគំនិតឲ្យទៅស៊ើបអង្កេតពីព្រះវិហារពួកមរមន ។ ខ្ញុំបានដឹងថាទីក្រុង សលត៍ លេក រដ្ឋ យូថាហ៍គឺជាទីស្នាក់ការកណ្តាលរបស់សាសនាចក្រ ។ ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តសរសេរសំបុត្រមួយ ហើយចារលើខ្នងសំបុត្រនោះផ្ញើជូនទៅកាន់ « អ្នកដែលគ្រប់គ្រងសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ទីក្រុង សលត៍ លេក រដ្ឋ យូថាហ៍ ស.រ.អា. » ។

ការរៀនសូត្រពីសាវក

នៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៥៩ បងប្រុស ឡាម៉ា វិល្លាម មកពីនាយកដ្ឋានអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនារបស់សាសនាចក្របានផ្ញើទីបន្ទាល់របស់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ មាត្រានៃសេចក្តីជំនឿ និង ព្រះគម្ពីរមរមនមកឲ្យខ្ញុំ ដែលជាការឆ្លើយតបចំពោះសំបុត្ររបស់ខ្ញុំនោះ ។ ខ្ញុំបានសិក្សាសម្ភារទាំងអស់នោះ ហើយខ្ញុំបានប្រែចិត្តជឿដោយសារតែសេចក្តីពិតពេញលេញដែលមាននៅក្នុងសម្ភារទាំងនោះ ។ ប៉ុន្តែ គ្មានអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ឬ សមាជិកបង្រៀនខ្ញុំនៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌាឡើយ ។

ក្រោយមកនៅក្នុងខែ មករា ឆ្នាំ ១៩៦១ អែលឌើរ ស្ពែនស៊ើរ ដបុលយូ ឃឹមបឹល ( ឆ្នាំ ១៨៩៥–១៩៨៥ ) ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានធ្វើទស្សនកិច្ចមកទីក្រុង ដេលី ។ ខ្ញុំបានចំណាយពេលបីថ្ងៃធ្វើដំណើរជាមួយលោកទៅវិហារ តាយ ម៉ាហាល នៅ អាក្រា និង ទៅ ដាម៉ាស្សាឡា ។ លោកបានបង្រៀនមេរៀនដំណឹងល្អជាច្រើន ហើយខ្ញុំស្តាប់គាត់ឆាប់យល់ដូចជាអេប៉ុងជក់ទឹកអញ្ចឹង ។ នៅថ្ងៃចុងក្រោយនៃទស្សនកិច្ចរបស់លោក ខ្ញុំបានត្រៀមខ្លួនរួចរាល់ដើម្បីជ្រមុជទឹក ។ នៅថ្ងៃទី ៧ ខែ មករា ឆ្នាំ ១៩៦១ អែលឌើរ ឃឹមបឹល បានជ្រមុជទឹកឲ្យខ្ញុំនៅទន្លេ យ៉ាមូណា ស៊ីស្ទើរ ឃឹមបឹល គឺជាសាក្សីផ្លូវការម្នាក់ ទោះបីជាមានអ្នកមើលដ៏សំខាន់ៗជាច្រើននាក់ទៀតក៏ដោយ ។ ខ្ញុំបានទទួលការបញ្ជាក់នាពេលល្ងាចនោះ ។

ពេលសាវករបស់ព្រះអម្ចាស់បានបង្រៀនខ្ញុំរយៈពេលបីថ្ងៃដោយគ្មានអ្វីមករំខាន នោះគឺជាពេលវេលាដ៏អស្ចារ្យបំផុតនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។ អ្វីមួយដែលសោកស្តាយនោះគឺថាលោកបានក្លាយជាមិត្តភក្តិមរមនដ៏ពិសេសរបស់ខ្ញុំ ។

ចំណង់ចង់ក្លាយជាពួកបរិសុទ្ធ

បន្ទាប់ពីអែលឌើរ ឃឹមបឹល បានចាកចេញទៅ ខ្ញុំបានចែកចាយបទពិសោធន៍នៃការប្រែចិត្តជឿរបស់ខ្ញុំជាមួយមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំ ហើយពួកគេបានសើចចំអកឲ្យខ្ញុំ ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបានដឹងថាដំណឹងល្អគឺជាការពិត ហើយខ្ញុំពុំអាចបដិសេធបានឡើយ ដូច្នោះខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តស្វែងរកវគ្គបណ្តុះបណ្តាលជំនាញវិជ្ជាជីវៈផ្សេងមួយទៀត ។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមអាជីវកម្មដេរខោអាវដូចឪពុករបស់ខ្ញុំបានធ្វើ ។ ដោយសន្សឹមៗ ខ្ញុំបានដឹងថាខ្ញុំពុំអាចរីកចម្រើនឡើយ លុះត្រាខ្ញុំមានការអប់រំបន្ថែមទៀត ។ ខ្ញុំមានអាយុជាង ២០ ឆ្នាំ ហើយគំនិតដែលថាត្រូវត្រឡប់ទៅរៀនវិញនោះគឺជាគំនិតរុញរាមួយ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានចំណាយពេលប្រាំបួនឆ្នាំក្រោយមក ដើម្បីទទួលយកការអប់រំ ។ ខ្ញុំបានធ្វើអាជីវកម្មរបស់ខ្ញុំពេលព្រឹក ហើយទៅរៀននៅពេលល្ងាច ។ ខ្ញុំបានចំណាយប្រាក់ដែលខ្ញុំរកបានទាំងអស់ទៅលើការសិក្សា ។ ខ្ញុំបានប្តេជ្ញាចិត្ត ហើយអធិស្ឋានសូមជំនួយពីព្រះ ។ ខ្ញុំបានបន្តរៀនរហូតទទួលបានសញ្ញាបត្របរិញ្ញាបត្រផ្នែក ចិត្តវិទ្យា សង្គមវិទ្យា និង សិល្បៈមកពីសាកលវិទ្យាល័យ អាក្រា ។ ទីបំផុត ខ្ញុំបានចូលរៀននៅសាកលវិទ្យា មីរ៉ុត ដើម្បីសិក្សាយកសញ្ញាបត្រផ្នែកច្បាប់ ។

អំឡុងពេលដំបូងៗនៃប្រាំបួនឆ្នាំនោះ មានគ្រួសារមួយនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយនៅទីក្រុង ដេលី គឺគ្រួសារ ស្សតលែហ្វ ដែលបានធ្វើការនៅក្នុងស្ថានទូត សហរដ្ឋ ។ ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរទៅទីក្រុង ដេលី ដើម្បីចូលរួមពិធីសាក្រាម៉ង់នៅក្នុងផ្ទះរបស់ពួកគេ ។ នៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៦២ អែលឌើរ រីឆាដ អិល អ៊ីវ៉ាន ( ឆ្នាំ ១៩០៦–៧១ ) ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានជួបជាមួយពួកយើង ហើយនៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៦៤ អែលឌើរ ហ្គរដុន ប៊ី ហ៊ិងគ្លី ( ឆ្នាំ ១៩១០–២០០៨ ) ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានមកផងដែរ ។ ខ្ញុំចាំពីការបំពាក់កម្រងផ្កាឲ្យអែលឌើរ ហ៊ិងគ្លី និង បានប្រគល់ឆ្នាំងមួយដែលមានដង្វាយមួយភាគក្នុងដប់ដែលខ្ញុំបានសន្សំទុក គឺបានសន្សំទុកអស់ពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ។

ជាអកុសល គ្រានៃការរាប់អានបែបនេះ — ដែលមានន័យបំផុត — កម្រកើតឡើងណាស់ ហើយផ្ទុយទៅវិញនៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា ខ្ញុំគ្មានការរាក់ទាក់ជាប់ជានិច្ចពីពួកបរិសុទ្ធដទៃទៀតឡើយ ។ ការណ៍នេះបានរុកគួនដួងចិត្តខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង ។ នៅឆ្នាំបន្តបន្ទាប់ទៀតមក ភាពឯកោតែឯងបានចាប់ផ្តើមជះឥទ្ធិពលអវិជ្ជមានដល់រូបខ្ញុំ ហើយខ្ញុំឃើញថាគ្មានអនាគតចំពោះខ្ញុំឡើយនៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា ។ ខ្ញុំចង់បានបព្វជិតភាព ហើយរស់នៅក្នុងចំណោមពួកបរិសុទ្ធខ្លាំងណាស់ ។

ក្លាយជាអ្នកត្រួសត្រាយ

នៅពេលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា វាដល់ពេលដែលខ្ញុំត្រូវខិតឲ្យកាន់តែជិតនឹងពួកបរិសុទ្ធ នោះខ្ញុំបានឈប់រៀននៅសាលាច្បាប់ ហើយធ្វើអន្តោប្រវេសន៍ទៅប្រទេសកាណាដា ។ នៅពេលយន្តហោះបានចុះចតនៅអែតម៉ុនថុន អាល់ប៊ើរតា ខ្ញុំបានទៅវួដមួយដែលនៅក្បែរនោះបំផុត ។ ខ្ញុំបានជួបជាមួយប៊ីស្សព ហារី ស្ម៊ីធ ហើយភ្លាមនោះខ្ញុំបានមានអារម្មណ៍ថាជាកម្មសិទ្ធ និង មានការរាប់អាននៅក្នុងវួដនោះ ។ ខ្ញុំបានទៅទស្សនាព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ខាតស្តុន អាល់ប៊ើរតា ទោះបីជាខ្ញុំពុំទាន់អាចទទួលអំណោយទានពិសិដ្ឋរបស់ខ្ញុំក្តី ។

ខ្ញុំចង់ទៅទស្សនាទីក្រុង សលត៍ លេក ហើយធ្វើឲ្យមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំ អែលឌើរ ឃឹមបឹល និង បងប្រុស ឡាម៉ា វិល្លាមមានការភ្ញាក់ផ្អើល ។ ទីបំផុតនៅក្នុងរដូវផ្ការីក ឆ្នាំ ១៩៦៩ ប្រាំបីឆ្នាំបន្ទាប់ពីខ្ញុំបានជ្រមុជទឹក ខ្ញុំបានទៅទស្សនាទីក្រុង សលត៍ លេក ហើយបានជួបអែលឌើរ ឃឹមបឹល ។ លោកមានក្តីរីករាយណាស់ ហើយបានចំណាយពេលពេញមួយថ្ងៃជាមួយខ្ញុំ ។

កាលនៅទីក្រុង សលត៍ លេក ខ្ញុំបានទៅហាងមួយដើម្បីកាត់សក់ ។ ខ្ញុំបានចែកចាយទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំជាមួយនឹងជាងកាត់សក់នោះ ដែលគាត់ក៏ជាអ្នកប្រែចិត្តជឿដោយខ្លួនឯងដែរ ។ មានសុភាពបុរសម្នាក់កំពុងរង់ចាំកាត់សក់ ដែលស្តាប់ឮខ្ញុំដោយចៃដន្យ ហើយបានប្រាប់ខ្ញុំពីការធ្វើដំណើររបស់គាត់ទៅប្រទេសឥណ្ឌា ។ គាត់បានចេញថ្លៃកាត់សក់ឲ្យខ្ញុំ អញ្ជើញខ្ញុំទៅបរិភោគអាហារពេលល្ងាច ហើយបានបើកឡាននាំខ្ញុំទៅសាកលវិទ្យាល័យ ព្រិកហាំ យ៉ង់ ។ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលដោយឃើញបរិវេណសាកលវិទ្យាល័យនោះ ។ ខ្ញុំបាននិយាយថា ខ្ញុំចង់បន្តការសិក្សារបស់ខ្ញុំនៅទីនេះ ប៉ុន្តែខ្ញុំគ្មានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់ដើម្បីរៀនទេ ។ បុរសម្នាក់នោះបានសុំបង់ប្រាក់ ១០០០ ដុល្លារសម្រាប់ថ្លៃសិក្សារបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំមានចិត្តរំភើប និង មានអំណរគុណយ៉ាងខ្លាំង ។

mangal-dan-dipty-and-paul-trithuvadass — ខាងលើ ៖ បងប្រុស ឌីពធី កាលជានិស្សិតនៅប្រទេសឥណ្ឌា ។ ខាងក្រោម ៖ បងប្រុស ឌីពធី ( ខាងឆ្វេង ) ជាមួយ ប៉ុល ទ្រីស្សូវ៉ាដាស ជាអ្នកត្រួសត្រាយម្នាក់ផ្សេងទៀតដែលជាសមាជិកសាសនាចក្រមកពីប្រទេសឥណ្ឌា នៅវិសាលដ្ឋាននៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធក្នុងទីក្រុងសលត៍ លេក ។ ខាងឆ្វេង ៖ ប្រធាន ស្ពែនស៊ើរ ដបុលយូ ឃឹមបឹល បានដើរតួយ៉ាងសំខាន់នៅក្នុងដំណើរត្រួសត្រាយរបស់បងប្រុសឌីពធី ។

ខ្ញុំបានចូលរួមកម្មវិធីកិច្ចការសង្គមនៅសាកលវិទ្យាល័យ ប៊ី. វ៉ាយ. យូ ។ នៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៧២ បន្ទាប់ពីបញ្ចប់ការសិក្សាសពីសាកលវិទ្យាល័យ ប៊ី.វ៉ាយ.យូ ខ្ញុំបានប្តូរទៅរស់នៅទីក្រុង សលត៍ លេក ដើម្បីបន្តរៀនយកសញ្ញាបត្រអនុបណ្ឌិតមកពីសាកលវិទ្យាយូថាហ៍ ។ ក្រោយមកខ្ញុំបានប្តូរទៅនៅរដ្ឋ កាលីហ្វូញ៉ា ស.រ.អា. នៅទីនោះខ្ញុំបានរៀនថ្នាក់បណ្ឌិតផ្នែកពិនិត្យ និង ព្យាបាលខាងចិត្តវិទ្យា បានបង្រៀនវគ្គសិក្សាស្តីពីរបៀបដើម្បីបញ្ឈប់អំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារ ហើយបាននិពន្ធសៀវភៅមួយក្បាល ។ ឥឡូវនេះខ្ញុំបានចូលនិវត្តន៍ ហើយរស់នៅជាមួយភរិយារបស់ខ្ញុំ វីនឌីនៅរដ្ឋ ណាវ៉ាដា ស.រ.អា. ។

មានគ្រាមួយដែលខ្ញុំបានឆ្លងកាត់នូវការលំបាក ឧបសគ្គ និង សេចក្តីទុក្ខលំបាកផ្ទាល់ខ្លួនជាច្រើន ។ ការផ្តោតចិត្តទុកដាក់របស់ខ្ញុំលើដំណឹងល្អ និង ពរជ័យនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ បានជួយខ្ញុំឲ្យយកឈ្នះលើឧបសគ្គជាច្រើននៃជីវិតនេះ ។

ផែនការរបស់ទ្រង់គឺអស្ចារ្យណាស់

ជារឿយៗ ខ្ញុំបានងាកក្រោយមើលពីដំណើរជីវិតរបស់ខ្ញុំកាលពី « ក្មេងរស់នៅក្នុងព្រៃស្បាត » នៅក្នុងតំបន់ដាច់ស្រយាលមួយនៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា មកក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដែលជារូបខ្ញុំនាបច្ចុប្បន្ននេះ នោះខ្ញុំដឹងថាជីវិត និង សេចក្តីជំនឿរបស់ខ្ញុំគឺពិតជាអព្ភូតហេតុ ។ ការរៀបចំរបស់ព្រះអម្ចាស់សម្រាប់ជីវិតរបស់ខ្ញុំគឺវាអស្ចារ្យជាងអ្វីដែលខ្ញុំរពឹងគិតទៅទៀត ។ វាជាការអស្ចារ្យអ្វីម៉្លេះ ដែលមានព្យាការី ស្ពែនស៊ើរ ដបុលយូ ឃឹមបឹល ជាអ្នកដែលព្រះអម្ចាស់តាំងឡើង បង្រៀនខ្ញុំ ហើយដើរជាមួយខ្ញុំនៅក្នុងគ្រាសំខាន់ៗនៅក្នុងដំណើរជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។

ជារឿយៗ ខ្ញុំគិតងាកទៅគ្រាដែលខ្ញុំមានជាមួយប្រធាន ឃឹមបឹល ។ លោកបានអញ្ជើញខ្ញុំឲ្យទៅដំណើរកម្សាន្តបោះជំរុំ ពិចនិច និង បុណ្យថ្លែងអំណរគុណ ព្រមទាំង បុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ជាមួយគ្រួសារលោក ។ រហូតមកដល់ឥឡូវនេះ ខ្ញុំបានដឹងថា លោកគឺពិតជាសាវក និង ជាព្យាការីរបស់ព្រះអម្ចាស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទមែន ។

ខ្ញុំបានជួបប្រធាន ឃឹមបឹល លើកចុងក្រោយអំឡុងពេលលោកឈឺជាទម្ងន់ ប៉ុន្តែលោកនៅតែញញឹម ហើយឱបខ្ញុំ ។ លោកគឺជាពួកអិល. ឌី. អេស. ដំបូងគេដែលខ្ញុំទាក់ទង ហើយខ្ញុំបានដឹងថាលោកនឹងមិនដែលបំភ្លេចខ្ញុំនោះឡើយ ។

ខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះព្រះសម្រាប់ព្យាការីរបស់យើង និង ដំណឹងល្អដែលបានស្ដារឡើងវិញ ។ សាសនាចក្ររបស់យើងគឺជាសាសនាចក្រគំរូរបស់ព្រះដែលពិភពលោកត្រូវការនាសម័យនេះ ។ ដោយសារសាសនាចក្រ ខ្ញុំអាចទទួលបានការអប់រំ ហើយរីកចម្រើនជាពលរដ្ឋម្នាក់ ។ ខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះថ្ងៃនោះ នៅពេលខ្ញុំបានដឹងថាការអធិស្ឋានគឺជាការពិត ហើយថាខ្ញុំមានឆន្ទៈស្តាប់នូវសំឡេងតូចរហៀង ហើយព្យាយាមស្វែងរកសាសនាចក្រ ។ ខ្ញុំមានអំណរគុណដែលខ្ញុំបានអនុញ្ញាតឲ្យព្រះអម្ចាស់រៀបចំខ្សែជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំដឹងថា ប្រសិនបើយើងស្វែងរកនគររបស់ទ្រង់ នោះអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងទៀតនឹងប្រទានមកយើងថែមទៀតផង ( សូមមើល ម៉ាថាយ ៦:៣៣) ។