ការថ្វាយបង្គំនៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ៖ គន្លឹះដើម្បីស្គាល់ព្រះ

ដោយ អែលឌើរ ម៉ារីអុន ឌី ហាងស៍ ( ឆ្នាំ ១៩២១–២០១១ )

បានបម្រើជាសមាជិកនៃពួកចិតសិបនាក់ពីឆ្នាំ ១៩៥៣ ដល់ ១៩៩២

ដកស្រង់ចេញពីសុន្ទរកថាដែលបានចែកចាយនៅក្នុងខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ១៩៩៣ នៅសាកលវិទ្យាល័យ ព្រិកហាំ យ៉ង់ អត្ថបទទាំងមូលបានបោះពុម្ពនៅក្នុង Temples of the Ancient World បានបោះពុម្ព ដូណល ដបុលយូ ផារី ( ឆ្នាំ ១៩៩៤ ) ។

នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធយើងអាចរៀនរស់នៅដូចជាព្រះគ្រីស្ទបានរស់នៅលើផែនដីនេះ ហើយរៀបចំខ្លួនដើម្បីរស់នៅដូចទ្រង់ ព្រមទាំងព្រះវរបិតាកំពុងមានព្រះជន្មរស់នាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ។

ខ្ញុំចាំយ៉ាងច្បាស់ពីការសន្ទនាមួយមុនដំបូងគេដ៏អន្ទះសា និង ស្មោះអស់ពីចិត្តជាមួយអ្នកចូលរួមព្រះវិហារបរិសុទ្ធ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមការបម្រើរបស់ខ្ញុំជាប្រធានព្រះវិហារបរិសុទ្ធនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ សលត៍ លេក ។ យុវនារីដ៏ចេះគិតគូរម្នាក់បានអានចំខគម្ពីរដែលទាក់ទងទៅនឹងមុខងារនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ថាជាគេហដ្ឋាននៃការរៀនសូត្រ និង ការណែនាំ ។ នាងបានមានភាពឈ្លាសវៃល្មមគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីដឹងថា ដើម្បីស្គាល់ព្រះ និង ព្រះគ្រីស្ទ « ជាព្រះពិតតែមួយ និង ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលទ្រង់បានចាត់ឲ្យមកផង គឺជាជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច » ( យ៉ូហាន ១៧:៣ ) ។ នាងក៏បានដឹងផងដែរថា យើងរៀនស្គាល់ព្រះវរបិតារបស់យើង ហើយទីបំផុតត្រឡប់ទៅកាន់ទ្រង់វិញតាមរយៈព្រះគ្រីស្ទ ។

ទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំចំពោះនាងនោះគឺថា សម្រាប់ខ្ញុំអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធចង្អុលបង្ហាញជាចម្បងទៅលើព្រះគ្រីស្ទ និង ព្រះវរបិតារបស់យើង ។ ភាពសក្ដិសិទ្ធិនៃពិធីបរិសុទ្ធ និង សេចក្តីសញ្ញាគឺនៅក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់ និង សិទ្ធិអំណាចដែលបានផ្ទេរដ៏ធួនរបស់ទ្រង់ — គឺជាសិទ្ធិអំណាច « បព្វជិតភាពដ៏បរិសុទ្ធ តាមរបៀបនៃព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ » ( គ. និង ស. ១០៧:៣ ) ។ ប៉ុន្តែនាងពុំទាន់បានធ្វើការទាក់ទងច្បាស់លាស់នៅក្នុងគំនិត និង ចិត្តផ្ទាល់ខ្លួនរបស់នាងនៅឡើយទេ នូវរបៀបដែលការថ្វាយបង្គំនៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធអាចក្លាយជាគន្លឹះសំខាន់ ដើម្បីស្គាល់ព្រះអម្ចាស់ ។ …

ព្រះគ្រីស្ទ ព្រះគម្ពីរ ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ គេហដ្ឋាន

ព្រះវិហារបរិសុទ្ធគឺមានសារៈសំខាន់បំផុតនៅក្នុងការផ្តល់នូវគំរូសម្រាប់ការបន្សុទ្ធ ហើយការញែកខ្លួនយើងឲ្យទៅជាបរិសុទ្ធ ដែលនៅពេលយើងរៀនអំពីព្រះគ្រីស្ទ អាចនាំយើងទៅរកចំណេះដឹងផ្ទាល់ខ្លួនអំពីទ្រង់ ហើយឈរជាសាក្សីអំពីទ្រង់ដែលនាំទៅរកអំណោយទាននៃជីវិតដ៏មានតម្លៃបំផុត ។

ការសិក្សា និង ការថ្វាយបង្គំនៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធអាចក្លាយជាសាកលវិទ្យាល័យនៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ចតាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ នៅក្នុងការអធិស្ឋាននៃការឧទ្ធិសនៅឯទីក្រុង ខឺតឡង់ ការទូលអង្វរនេះត្រូវបានធ្វើឡើងដល់ព្រះអម្ចាស់ ៖ « ហើយព្រះវរបិតាដ៏បរិសុទ្ធអើយ សូមព្រះអង្គអនុញ្ញាតឲ្យអស់អ្នកណា ដែលនឹងថ្វាយបង្គំនៅក្នុងដំណាក់នេះ អាចបានទទួលការបង្រៀនពីពាក្យសម្ដីនៃប្រាជ្ញាវាងវៃ …

« ហើយសូមឲ្យពួកគេអាចបានធំឡើងក្នុងទ្រង់ ហើយទទួលនូវភាពពោរពេញនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ » ( គ. និង ស. ១០៩:១៤–១៥ ) ។

តើការណ៍នេះអាចសម្រេចទៅបានតាមរយៈពិធី និង ទម្លាប់ទាំងនេះឬ ? មែនហើយ វាអាចសម្រេចបាននូវផ្នែកខ្លះ ប្រសិនបើយើងយល់ពីគោលបំណង និមិត្តសញ្ញា គឺដូចជាអ័ដាម និង អេវ៉ាបាននាំឲ្យយល់វានៅក្នុងគ្រាដំបូងៗបង្អស់នៃជីវិតរមែងស្លាប់នេះ ។ ប៉ុន្តែជាទូទៅ យើងរៀនតាមរយៈខ្លឹមសារនៃសារលិខិត គោលការណ៍នានានៃសេចក្តីរីកចម្រើនដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច នៃជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ។ វានៅជុំវិញគោលការណ៍មួយចំនួនដែលយើងធ្វើសេចក្តីសញ្ញាជាមួយព្រះអម្ចាស់ ។ សូមចាំពីសេចក្តីថ្លែងការណ៍របស់ប៉ុលទៅកាន់ពួកសាសន៍រ៉ូមថាយើងត្រូវស្រុះស្រួលនឹងព្រះតាមរយៈការសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយបានសង្គ្រោះ « ដោយទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ » ( រ៉ូម ៥:១០ ) ។ ចំពោះខ្ញុំការនេះមានន័យថា គោលការណ៍នានានៃព្រះជន្មដ៏បរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់នាំយើងទៅកាន់សេចក្តីសង្គ្រោះដ៏ពេញលេញនោះដែលហៅថា ភាពតម្កើងឡើង — សេចក្តីស្រឡាញ់ ការរៀនសូត្រ ការបម្រើ ការរីកចម្រើន ដោយបង្កើតនូវជីវិតដែលមានកម្រិតមួយនៃភាពជាព្រះជាមួយមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ជាមួយព្រះវរបិតា និង ព្រះរាជបុត្រា ។ នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធយើងអាចរៀនរស់នៅដូចជាព្រះគ្រីស្ទបានរស់នៅលើផែនដីនេះ ព្រមទាំងដូចជាទ្រង់ និងព្រះវរបិតាកំពុងមានព្រះជន្មរស់ផងដែរ ។

គោលការណ៍សំខាន់ៗនៃព្រះជន្មរបស់ព្រះគ្រីស្ទ

តើគោលការណ៍ទាំងនោះមានអ្វីខ្លះ ដែលវាសំខាន់នៅក្នុងព្រះជន្មទ្រង់ ដែលបានបង្រៀននៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ហើយថាវាទាក់ទងនឹងសេចក្តីសញ្ញាដែលយើងបានធ្វើជាមួយព្រះអម្ចាស់យ៉ាងដូចម្តេច ? …

ទ្រង់បានមានក្តីស្រឡាញ់តាមរបៀបមួយដែលប្រហែលមានតែទ្រង់ និង ព្រះវរបិតាទេដែលពិតជាយល់ពីក្តីស្រឡាញ់នោះ ។ ប៉ុន្តែយើងនៅលើផែនដីនេះដើម្បីរៀនពីក្តីស្រឡាញ់នោះ ដើម្បីរៀនស្រឡាញ់ឲ្យល្មមគ្រប់គ្រាន់នឹងចែករំលែកវាបាន ។ នៅលើសមរភូមិ និង នៅក្នុងបន្ទប់មន្ទីរពេទ្យ ព្រមទាំងនៅក្នុងកាលៈទេសៈដ៏អង់អាចក្លាហាននៃការបូជាដោយមិនគិតពីខ្លួនឯងចំពោះឪពុកម្តាយ ឬ កូន វាបានបង្ហាញចំពោះខ្ញុំថា មានមនុស្សដែលពិតជាបានរៀនស្រឡាញ់ និង លះបង់តាមរបៀបរបស់ទ្រង់ ។

នៅពេលយើងជ្រើសរើស និង ធ្វើតាមផ្លូវនៃការផ្តល់ឲ្យ ការខ្វល់ខ្វាយ ក្តីមេត្តា និង សប្បុរស នោះយើងនឹងយល់ថានេះគឺពុំមែនជាជម្រើសនៃដំណឹងល្អឡើយ វាគឺជាចំណុចសំខាន់នៃដំណឹងល្អ ។ សុភាវធម៌ និង កិត្តិយស ភាពមិនអាត្មានិយម អត្តចរិតល្អ និង បទពិសោធន៍ល្អគឺត្រូវបានរំពឹងពីរូបយើង ។ អ្វីដែលសំខាន់បំផុត បន្ទាប់ពីអ្វីផ្សេងទៀតទាំងនោះគឺថាតើយើងជាមនុស្សបែបណា តើយើងមានឆន្ទៈផ្តល់ឲ្យគេប៉ុណ្ណា ។ … នេះជាអ្វីដែលយើងសម្រេចចិត្តរាល់ថ្ងៃ គ្រប់នាទី នៅពេលយើងរៀន ហើយទទួលយកការណែនាំពីព្រះអម្ចាស់ ។

បន្ទាប់ពីការឆ្កាង ការរស់ឡើងវិញ និង ការយាងឡើងលើវិញរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ នោះមានអ្វីមួយបានកើតឡើងចំពោះសាវកដែលនៅរស់ ដែលដឹកនាំដោយពេត្រុស ដែលបានបំបាក់ព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ នៅក្នុងគ្រានៃការតានតឹង ។ បុណ្យថ្ងៃទីហាសិបបានកើតឡើង — ការយាងមកនៃព្រះវិញ្ញាណ — ហើយអស់អ្នកដែលមានការស្ទាក់ស្ទើរបានមានទីបន្ទាល់ ហើយថ្លែងទីបន្ទាល់យ៉ាងរឹងមាំ ។ ជំពូកទី ១ រហូតដល់ជំពូក៥ នៃគម្ពីរកិច្ចការប្រាប់ពីដំណើររឿងនេះ ។ ខគម្ពីរប៉ុន្មានចុងក្រោយនៃជំពូក ៥ មានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំង ។ លោកកាម៉ាលាលបានចូលរួមជាមួយក្រុមរបស់លោក ដើម្បីផ្តល់ឱកាសម្តងទៀត គឺពេលបន្ថែមបន្តិចទៀតដល់ពួកសិស្ស ។ ដូច្នេះពួកគេត្រូវបានព្រមានជាថ្មីម្តងទៀតឲ្យឈប់បង្រៀន និង ផ្សាយអំពីព្រះគ្រីស្ទ ពួកគេត្រូវបានវាយដំជាថ្មីម្តងទៀត ហើយដោះលែងវិញ ។ កំណត់ត្រានោះបាននិយាយថា ពួកគេបានចាកចេញពីទីនោះដោយអរសប្បាយ ពីព្រោះពួកគេត្រូវបានឃើញថាគួរនឹងទ្រាំដោយព្រោះព្រះនាមព្រះគ្រីស្ទ ។ បន្ទាប់មក « អ្នកទាំងនោះចេះតែបង្រៀន ព្រមទាំងប្រាប់ដំណឹងល្អពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នៅក្នុងព្រះវិហារ ហើយនៅអស់ទាំងផ្ទះរាល់តែថ្ងៃជានិច្ច » ( កិច្ចការ ៥:៤២ ) ។

នៅក្នុងលក្ខណៈដូចគ្នានេះអ្វីមួយគួរកើតឡើងចំពោះយើង នៅពេលយើងចាកចេញពីព្រះវិហារបរិសុទ្ធនៅក្នុងស្មារតីនៃ នីហ្វៃទី ៣ ១៧:៣ ៖ « ហេតុដូច្នោះហើយ ចូរអ្នករាល់គ្នាត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញចុះ ហើយពិចារណាគិតអំពីរឿងទាំងឡាយ ដែលយើងបាននិយាយ ហើយចូរសូមដល់ព្រះវរបិតា ដោយនូវនាមយើង ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាអាចយល់ ហើយប្រុងប្រៀបចិត្តគំនិតរបស់អ្នក ចាំថ្ងៃស្អែកហើយយើងនឹងយាងមកជួបអ្នកទៀត » ។

អំណាចដ៏បរិសុទ្ធនៃការថ្វាយបង្គំនៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ

ដោយបានស្គាល់តាមរបៀបពិសេសមួយក្នុងពេលនេះនូវផ្លូវ និង ពន្លឺដែលបានធ្វើតាមព្រះអម្ចាស់ — និង ស្រឡាញ់ទ្រង់ — នោះស្មារតីនៃភាពបរិសុទ្ធអាចធ្វើឲ្យយើងជាមនុស្សថ្មី អនុវត្តក្តីស្រឡាញ់ និង ភាពជាបងប្អូន រួមគ្នាធ្វើតាមព្រះឆន្ទៈព្រះអម្ចាស់ បម្រើ ចែកចាយ ស្រឡាញ់ ស្មោះត្រង់ចំពោះបទដ្ឋានត្រឹមត្រូវ ស្វែងរកនគរព្រះជាមុនសិន ។

យើងត្រូវតែធ្វើឲ្យជីវិតគ្រួសាររបស់យើងមានភាពបរិសុទ្ធ ហើយធ្វើឲ្យគេហដ្ឋានរបស់យើងជាកន្លែងដែលយើង « បង្រៀន ហើយផ្សាយ » ពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទរាល់ថ្ងៃ ប៉ុន្តែធ្វើតាមទ្រង់ជានិច្ច ។ គេហដ្ឋាន គ្រួសារ ជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើងគប្បីផ្តោតសំខាន់លើការរៀនសូត្រ ផ្តោតសំខាន់លើភាពមិនអាត្មានិយម និង ការបម្រើ ។ នៅក្នុងសម្តីរបស់ រ៉ូហ្វាស ចូនស៍ ថា « ពួកបរិសុទ្ធពុំត្រូវបានមើលឃើញដូចជាទេវតារហូតនោះទេ ហើយក៏ពុំត្រូវបានបំផុសនូវគាវរភាពរហូតដែរ ។ ពួកគេត្រូវបានបង្កើតឡើងជាចំណុចផ្តោតចិត្តទុកដាក់នៃពន្លឺ និង អំណាច ។ ពួកបរិសុទ្ធពិតនោះគឺជាម្តាយ អ្នកជិតខាងល្អ ជាបុគ្គលដែលធ្វើឲ្យសង្គមបានប្រសើរឡើង ជាបុគ្គលដែលបង្កើតបរិយាកាសដ៏រីករាយ និង ជាពរជ័យ ។ ពួកបរិសុទ្ធពិតគឺជាពួកគ្រីស្ទានដែលស្វាហាប់ម្នាក់ ដែលបង្ហាញពីចំណុចច្បាស់លាស់នៃជីវិតដែលដឹងយ៉ាងពេញលេញនៅក្នុងឋានសួគ៌ » ។^១

ចំពោះខ្ញុំ អ្វីដែលចាត់ទុកថាជាគន្លឹះដ៏ច្បាស់ និង មានប្រសិទ្ធិភាពចំពោះអត្ថន័យនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ និង ការថ្វាយបង្គំនៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ ព្រះអម្ចាស់បានបើកសម្ដែងដល់ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ ក្នុងឆ្នាំ ១៨៣៦ នៅក្នុងការអធិស្ឋានដែលបានធ្វើឡើងនៅឯការឧទ្ធិសឆ្លងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ខឺតឡង់ ។ ការអធិស្ឋាននោះក្លាយជាកណ្ឌទី ១០៩ នៃគោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ។ មនុស្សដែលមានចិត្តចង់យល់ដោយស្មោះសរពីអត្ថន័យគ្រឹះនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ អាចអានវាយ៉ាងល្អម្តងហើយម្តងទៀត ជាពិសេសខគម្ពីរទាំងម្ភៃបួនដំបូងដ៏ជក់ចិត្ត និង មានអំណាចនោះ ។ ខទី ៥ គឺជាសេចក្តីថ្លែងដ៏ល្អដែលសមនឹងផ្តោតចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំង ៖ « ដ្បិតព្រះអង្គជ្រាបថាទូលបង្គំទាំងអស់គ្នាបានសម្រេចកិច្ចការនេះ តាមរយៈការវេទនាដ៏ខ្លាំង ហើយចេញពីភាពក្រខ្សត់របស់ទូលបង្គំទាំងអស់គ្នា នោះទូលបង្គំទាំងអស់គ្នាបានថ្វាយរបស់របរនៃទូលបង្គំទាំងអស់គ្នា ដើម្បីសង់ដំណាក់មួយដល់ព្រះនាមរបស់ទ្រង់ ប្រយោជន៍ឲ្យកូនមនុស្សអាចមានកន្លែងមួយ ដើម្បីសម្ដែងអង្គទ្រង់ដល់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់ » ( គ. និង ស. ១០៩:៥ការសង្កត់បញ្ជាក់ត្រូវបានបន្ថែម ) ។

តើទ្រង់សម្ដែងអង្គទ្រង់ដល់មនុស្សនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធយ៉ាងដូចម្ដេច ?

ជាពិសេសខ្ញុំជឿថា តាមរយៈសម្រស់ និង អានុភាពដ៏ខ្លាំងក្លានៃគោលការណ៍ ពិធីបរិសុទ្ធ និង សេចក្តីសញ្ញានៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ តាមរយៈការថ្វាយបង្គំនៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ — តាមរយៈវិញ្ញាណនៃវិវរណៈ និង ពរជ័យផ្សេងទៀតនៃព្រះវិញ្ញាណដែលមានសម្រាប់អស់អ្នកដែលមានគំនិត និង ដួងចិត្តដែលត្រូវគ្នា និង ដែលមានក្តីអំណត់ ហើយមានចិត្តអន្ទះសាចង់រៀន និង បន្តជីវិតរបស់ខ្លួនទៅរកឧត្តមគិតដូចជាព្រះគ្រីស្ទ ( សូមមើល នីហ្វៃទី ៣ ២៧:២១, ២៧ ) ។

ឧទាហរណ៍មួយអាចបង្ហាញឲ្យឃើញច្បាស់ពីកម្លាំងខាងវិញ្ញាណ ដែលកើតឡើងចំពោះអស់អ្នកដែលខិតខំនៅក្នុងការបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ នាព្រឹកមួយ ខ្ញុំបានទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធនៅម៉ោងប្រហែល ៤:៣០ ព្រឹក ដោយអំណរគុណខ្ញុំអាចធ្វើដំណើរយ៉ាងលំបាកឆ្លងកាត់ព្រិលយ៉ាងក្រាស់ពីផ្ទះរបស់យើងទៅកាន់ទីនោះ ។ នៅក្នុងបន្ទប់ស្ងាត់នោះ ខ្ញុំបានជួបមិត្តភក្តិម្នាក់ដែលអង្គុយសញ្ជឹងគិតនៅពេលគាត់បានទ្រោបទៅមុខដោយប្រើឈើច្រត់របស់ខ្លួន ដែលជាមិត្តចាស់យូរមកហើយ ដែលខ្ញុំកោតសរសើរជាខ្លាំង ។ ដូចជាខ្ញុំដែរ គាត់ស្លៀកពាក់សដែលជាសម្លៀកបំពាក់អ្នកធ្វើការនៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ ខ្ញុំបានស្វាគមន៍គាត់ដោយក្តីរីករាយ ហើយបានសួរថាគាត់កំពុងធ្វើអ្វីនៅទីនោះនាព្រឹកនោះ ។

គាត់បាននិយាយថា « ប្រធាន ហាងស៍ លោកដឹងហើយថាខ្ញុំកំពុងធ្វើអ្វីនៅទីនេះ ។ ខ្ញុំគឺជាអ្នកធ្វើពិធីបរិសុទ្ធនៅទីនេះដើម្បីបំពេញការចាត់តាំងរបស់ខ្ញុំ » ។

ខ្ញុំបាននិយាយថា « ខ្ញុំដឹងហើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំកំពុងឆ្ងល់ថាតើអ្នកបានមកដល់ទីនេះដោយធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ព្យុះព្រិលនោះយ៉ាងដូចម្តេចបាន ។ ខ្ញុំទើបតែបានឮតាមវិទ្យុថា ជ្រលងភ្នំ ផាលីត្រូវបានបិទផ្អាកគ្រប់ចរាចរណ៍ធ្វើដំណើរទាំងអស់ ដោយសារមានឧបសគ្គរារាំង ។

គាត់បាននិយាយថា « ខ្ញុំមានរថយន្តល្អដែលអាចធ្វើដំណើរឡើងដើមឈើក៏បានដែរ » ។

ខ្ញុំបាននិយាយថា « ខ្ញុំក៏អញ្ចឹងដែរ ឬ បើមិនអញ្ចឹងទេខ្ញុំពុំអាចមកដល់ទីនេះឡើយ ហើយខ្ញុំរស់នៅតែពីរបីគីឡូម៉ែត្រតែប៉ុណ្ណោះពីទីនេះ » ។

ក្រោយមកខ្ញុំបានសួរគាត់ ថាតើគាត់ធ្វើយ៉ាងដូចម្តេចទើបអាចឆ្លងកាត់របាំងនោះ ដែលព័ត៌មានទើបតែប្រកាសថាវានៅក្នុងជ្រលងភ្នំនោះ ។ ចម្លើយរបស់គាត់នោះគឺធម្មតាដូចជាកសិករ និង ប្រធានស្តេកដែលខ្ញុំបានជួបដំបូងដែលរឹងមាំ ជាបុរសដ៏ខ្លាំងម្នាក់ដែលជិះសេះ កាលខ្ញុំចំណាយពេលមួយរសៀលជាមួយលោកកាលពីមុនការប្រជុំសន្និសីទស្តេក ។ ជំងឺរលាកសន្លាក់ និង ភាពចាស់ជរាពិតជាធ្វើឲ្យលោកទ្រុឌទ្រោម ហើយនឹងឆក់យកជីវិតគាត់ក្នុងពេលឆាប់ៗនេះ ។ លោកមានការឈឺចាប់ក្នុងការធ្វើចលនា ។ ចម្លើយរបស់គាត់នៅព្រឹកនោះគឺថា « ឥឡូវនេះ ប្រធាន ហាងស៍ ខ្ញុំបានស្គាល់មន្ត្រីជាច្រើននៅផ្លូវនោះ តាំងតែពីពួកគេកើតមកម៉្លេះ ។ ពួកគេដឹងថាខ្ញុំត្រូវឆ្លងកាត់ផ្លូវនោះ ហើយថាប្រសិនបើចាំបាច់ខ្ញុំអាចព្យាយាមវាងផ្លូវទៅ ! ពួកគេក៏បានស្គាល់ពីឡាន និង បទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំ ហើយពួកគេគ្រាន់តែរំកិលរបាំងនោះប្រសិនបើពួកគេចាំបាច់ត្រូវតែធ្វើវា » ។

គាត់បាននៅទីនោះដោយស្មោះត្រង់ ហើយទៀងត្រង់នៅព្រឹកនោះ ហើយចាប់ផ្តើមកិច្ចការពិសិដ្ឋរបស់គាត់ ។ ព្រះវិហារបរិសុទ្ធជួយអភិវឌ្ឍបុគ្គលដែលមានសេចក្តីជំនឿ និង ការបូជាបែបនេះ ។