សម្ពាធពីមិត្តភក្តិ & ពីភីស្តូ
អ្នកនិពន្ធរស់នៅទីក្រុង សាលទីឡូ ប្រទេសម៉ិកស៊ិក ។
ទីបំផុតខ្ញុំបានទៅពិធីជប់លៀងមួយជាមួយមិត្តភក្តិទាំងអស់របស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែពួកគេទាំងអស់គ្នាផឹកគ្រឿងស្រវឹង ។
កាលខ្ញុំអាយុ ១២ ឆ្នាំ មានស្រីៗនៅក្នុងសាលាថ្មីរបស់ខ្ញុំបានអញ្ជើញខ្ញុំទៅពិធីជប់លៀងខួបកំណើត ។ វាគឺជាពិធីជប់លៀងដំបូងជាមួយមិត្តភក្តិនៅសាលាដែលពួកគេបានអញ្ជើញខ្ញុំ ។ ពេលខ្ញុំបានសុំឪពុកម្តាយខ្ញុំ ប្រសិនបើខ្ញុំអាចទៅពិធីជប់លៀងនោះ ពួកលោកបានឆ្លើយថា មិនឲ្យខ្ញុំទៅឡើយ ដោយសារពិធីជប់លៀងនោះចាប់ផ្តើមយប់ពេក ។
មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមក ខ្ញុំបានទទួលការអញ្ជើញមួយផ្សេងទៀត ។ ខ្ញុំបានសុំឪពុកម្តាយខ្ញុំម្តងទៀត ប៉ុន្តែពួកគេបានបដិសេធម្តងទៀត ហើយខ្ញុំខឹងនឹងពួកគាត់ ។ តើខ្ញុំពុំអាចមានភាពសប្បាយខ្លះទេឬ ?
បន្ទាប់មកមានមិត្តភក្តិស្និទ្ធស្នាលខ្ញុំម្នាក់បានរៀបចំពិធីជប់លៀងមួយ ។ ខ្ញុំគឺជាមនុស្សដំបូងគេដែលនាងបានអញ្ជើញ ។ ពិធីជប់លៀងនោះចាប់ផ្តើមមុនម៉ោងជាងពិធីជប់លៀងផ្សេងទៀត ។ វាជាពិធីជប់លៀងឯកជនមួយ ហើយធ្វើឡើងនៅក្បែរផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានសុំការអនុញ្ញាតពីឪពុកម្តាយខ្ញុំទៅចូលរួម ហើយពួកលោកបានយល់ព្រម ។ ខ្ញុំរំភើបខ្លាំងណាស់ !
ថ្ងៃនោះបានមកដល់ ។ នៅពេលឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំបានដឹកខ្ញុំទៅទីនោះ ពួកគាត់បាននិយាយថា ពួកគាត់នឹងមកទទួលខ្ញុំនៅម៉ោង ១០ យប់ នៅពេលខ្ញុំទៅពិធីជប់លៀងនោះ ខ្ញុំបានឃើញមិត្តស្រីៗរបស់ខ្ញុំ ។ ម្ភៃនាទីក្រោយមក ខ្ញុំនៅតែមិនទាន់ឃើញយុវនារីដែលជាម្ចាស់ខួបកំណើតនោះសោះ ។
មួយសន្ទះក្រោយមក យុវជនម្នាក់បានដើរមករកពួកយើង ហើយសួរថា « តើអ្នកនាងបានយកប្រាក់មកទិញ ភីស្តូទេ ? » គាត់ធ្វើសញ្ញាមួយដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំដឹងថា « ភីស្តូ » នោះគឺជាស្រាបៀរ ។ មិត្តស្រីៗរបស់ខ្ញុំនោះបានបង់ប្រាក់ឲ្យគាត់ ។ ខ្ញុំគ្មានប្រាក់ឡើយ ដូច្នោះខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តដើរទៅជាមួយយុវនារីផ្សេងទៀត ខណៈដែលពួកគេទាំងនេះកំពុងទិញស្រាបៀរផឹក ។
ទីបំផុត យុវនារីដែលជាម្ចាស់ខួបកំណើតនោះបានមកដល់—គឺមួយម៉ោងក្រោយមក ។ ខ្ញុំបានជូនពរដល់នាង ហើយខណៈដែលយើងកំពុងជជែកគ្នានោះ មានឡានធំមួយបានបើកមកដល់ ។ បុរសប្រាំនាក់បានចុះពីឡាន ហើយដាក់ស្រាបៀរពីរធុងចុះពីឡាន ។ មនុស្សគ្រប់គ្នាបានទៅរោមជុំទីនោះ ហើយចាប់ផ្តើមចែកស្រាបៀរគ្នាផឹក ។ មិត្តស្រីៗរបស់ខ្ញុំបានចេញទៅយកស្រាបៀរនោះ ហើយខ្ញុំនៅតែឯង មើលពួកយុវវ័យទាំងនោះប្រជ្រៀតគ្នាទៅយកស្រាបៀរផឹក ។
មិត្តស្រីៗរបស់ខ្ញុំបានដើរមករកខ្ញុំ ហើយឲ្យស្រាបៀរខ្ញុំផឹក ។ ខ្ញុំបានប្រាប់ពួកគេថា « អត់ទេ អរគុណហើយ » ។ ពួកគេបានទទូចឲ្យខ្ញុំផឹកម្តងទៀត ។ ខ្ញុំនិយាយថា អត់ទេ ជាថ្មីម្តងទៀត ។ បេះដូងខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមលោតខុសចង្វាក់ ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាចម្លែក គឺដូចជានៅក្នុងខ្សែភាពយន្តដ៏ថប់បារម្ភមួយ ដែលមានខ្ញុំគឺជាតួឯក ហើយខ្ញុំត្រូវបានជាប់អន្ទាក់នៅកន្លែងដ៏ចម្លែក ។ បន្ទាប់មកខ្ញុំបានស្ដាប់ឮសម្លេងឡានស៊ីផ្លេរ—គឺជាឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំ ! ខ្ញុំបានចេញទៅដោយលើកដៃលាពួកគេ ហើយបានរត់ទៅកាន់ឡាន ។
ខ្ញុំបានចូលក្នុងឡាន ហើយដកដង្ហើមទាំងថប់បារម្ភ ។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមគិតពីបរិយាកាសដ៏តឹងតែងមួយដែលខ្ញុំបានមាននៅទីនោះ ។ ម្តាយខ្ញុំបានសួរ ថាតើខ្ញុំមានកើតអ្វីទេ ។ ខ្ញុំបានតបថា « ចាស៎ ម៉ាក់ ប៉ុន្តែមានអ្វីមួយធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល » ។
ឪពុកខ្ញុំបានសួរថា « តើមានអ្វីដែលធ្វើឲ្យកូនភ្ញាក់ផ្អើលនោះ ? » ។
មិត្តភក្ដិរបស់ខ្ញុំទាំងអស់កំពុងផឹកគ្រឿងស្រវឹង ហើយខ្ញុំនៅទីនោះដោយក្តីបារម្ភ ដោយរង់ចាំថាមានអ្វីមួយដែលល្អនឹងកើតឡើង ។ ខ្ញុំបានបួងសួងយ៉ាងខ្លាំងឲ្យម៉ាក់ និង ប៉ាមកទីនេះឲ្យបានលឿន ហើយឥឡូវនេះខ្ញុំនៅទីនេះ » ។ ខ្ញុំបានមើលនាឡិកាឡានវាមិនទាន់ម៉ោង ១០ យប់នៅឡើយទេ ។
ម្តាយខ្ញុំមានប្រសាសន៍ថា « នោះហើយជារបៀបជប់លៀងនៅក្នុងលោកិយនេះ ។ នោះជាមូលហេតុដែលប៉ា និង ម៉ាក់មិនអនុញ្ញាតឲ្យកូនទៅពិធីជប់លៀងមុនៗ » ។
នាយប់នោះពេលខ្ញុំបានអធិស្ឋាន ខ្ញុំបានទូលថ្លែងអំណរគុណដល់ព្រះវរបិតាសួគ៌របស់ខ្ញុំ ដែលបានឲ្យឪពុកម្តាយខ្ញុំទៅដល់ទីនោះមុនម៉ោង ។
យើងជាសមាជិកសាសនាចក្រយើងរស់នៅក្នុងលោកិយ ប៉ុន្តែមិនមែនដូចជាលោកិយឡើយ ។ ខ្ញុំបានរៀនថា ប្រសិនបើខ្ញុំបន្តចូលរួមពិធីជប់លៀងបែបនោះទៀត ខ្ញុំអាចធ្លាក់ទៅក្នុងការរំលោភលើច្បាប់ពាក្យសម្តីនៃប្រាជ្ញាវាងវៃ និង ច្បាប់ព្រហ្មចារីភាពផងដែរ ។ មនុស្សដែលខ្ញុំស្គាល់ជាច្រើននាក់បានធ្លាក់ចូលក្នុងអន្លង់នេះ ភាគច្រើនពួកគេមិនមែនជាសមាជិកសាសនាចក្រទេ ប៉ុន្តែសមាជិកសាសនាចក្រក៏អាចឈានដល់ចំណុចនៃការធ្លាក់នេះ ប្រសិនបើពួកគេមិនបន្តរឹងមាំនោះ ។
ខ្ញុំមានភាពរីករាយចំពោះការសម្រេចចិត្តដែលខ្ញុំមិនបានផឹកគ្រឿងស្រវឹង ។ ខ្ញុំគិតថា គេនឹងសើចចំអកដាក់ខ្ញុំបន្ទាប់ពីនោះ ប៉ុន្តែមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំបានមានការគោរពកាន់តែច្រើនឡើងចំពោះខ្ញុំ ដោយសារពួកគេដឹងពីបទដ្ឋានរបស់ខ្ញុំ ។ បន្ទាប់ពីនោះមកខ្ញុំគ្មានក្តីបារម្ភ ដើម្បីនិយាយថាទេចំពោះអ្វីដែលខ្ញុំដឹងថា នឹងមានបញ្ហាដល់ខ្ញុំឡើយ ។