អាម៉ាន់ដា ជូរី

ទីក្រុង ខេប អាហ្វ្រិកខាងត្បូង

នៅពេលជីវិតប្រែកាន់តែលំបាកក្នុងពេលអាម៉ាន់ដាកំពុងពេញវ័យ នោះនាងបានឈប់ចូលរួមព្រះវិហារស្វែងរកបទពិសោធន៏ថ្មី ។ ច្រើនឆ្នាំក្រោយមក អាម៉ាន់ដាបានមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួននាងគ្មានអ្វីសោះ ។ ការស្វែងរកសុភមង្គលបានចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងសំណួរសំខាន់មួយ ។

ខូឌី ប៊ែល ជាងថតរូប

គ្រួសារខ្ញុំបានជ្រមុជទឹកក្នុងឆ្នាំ ១៩៩៣ ។ បួនប្រាំឆ្នាំក្រោយមកឪពុកម្តាយខ្ញុំបានលះលែងគ្នា ហើយបន្តិចម្តងៗបងប្អូនបង្កើតបីនាក់របស់ខ្ញុំបានឈប់ទៅព្រះវិហារ ។ នៅឆ្នាំ ១៩៩៨ កាលខ្ញុំរៀនថ្នាក់ទី ១១ ខ្ញុំបានឈប់ទៅព្រះវិហារផងដែរ ។

ខ្ញុំបានសន្យានឹងខ្លួនខ្ញុំថា ខ្ញុំនឹងដកបទពិសោធន៍នូវអ្វីដែលថ្មីៗ ហើយស្រាវជ្រាវអំពីព្រះវិហារផ្សេងទៀត ។ ខ្ញុំបានទទួលការអញ្ជើញជាច្រើនដងពីមិត្តភក្តិឲ្យទៅព្រះវិហាររបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែខ្ញុំពុំបានទៅញឹកញាប់ឡើយ ។ វាពុំមែនដោយសារខ្ញុំនៅតែមានអារម្មណ៍ទាក់ទងនឹងព្រះវិហារឡើយ ។ វាគឺដោយសារតែហេតុផលផ្សេងៗមួយចំនួន រឿងនានាដែលរារាំងខ្ញុំមិនឲ្យទៅចូលរួម ។ ហើយខ្ញុំក៏ពុំបានភ្ញាក់ខ្លួន ឬមានផែនការអ្វីផ្សេងទៀត ឬខ្ញុំបានដោះសារអ្វីឡើយ ។

ខ្ញុំបានអសកម្មអស់រយៈពេលប្រហែលប្រាំបីឆ្នាំ ។ អំឡុងពេលនោះ ខ្ញុំបានទាក់ទងមិត្តភក្តិមិនល្អ ។ ម្តាយខ្ញុំបានធ្លាក់ខ្លួនឈឺយ៉ាងខ្លាំង ។ ខ្ញុំបាក់ទឹកចិត្តទាំងស្រុង ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនខ្ញុំគ្មានអ្វីសោះ ។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមឆ្ងល់ថា « តើពេលចុងក្រោយបំផុតដែលខ្ញុំពិតជារីករាយនោះគឺជាពេលណាទៅ ? »

ប្រសិនបើអ្នកមើលមកខ្ញុំពីសំបកក្រៅ នោះអ្នកគិតថា « នាងមានជីវិតមួយដ៏អស្ចារ្យបំផុត ! » ខ្ញុំរស់នៅក្នុងចំណោមមនុស្សដែលមានមុខមាត់ ហើយខ្ញុំហាក់ដូចជាមានជីវិតមួយដ៏ល្អ ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនៅតែមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនខ្ញុំគ្មានអ្វីសោះ ហើយមិនពេញលេញ ។

រួចខ្ញុំបានគិត កាលខ្ញុំនៅក្នុងថ្នាក់យុវនារី ។ ខ្ញុំបានដឹងថា នោះគឺជាគ្រាចុងក្រោយបង្អស់ដែលខ្ញុំពិតជាមានសុភមង្គលពិតប្រាកដ ។ ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តត្រឡប់ទៅព្រះវិហារវិញនៅអាទិត្យបន្ទាប់ ។ ខ្ញុំបានជួបប្រធានសាខា ហើយខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមដំណើរនៃការប្រែចិត្ត ។

មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមក ខ្ញុំត្រូវបានហៅបម្រើឲ្យធ្វើការជាមួយថ្នាក់យុវនារី ។ យើងបានសូត្របាវចនាថ្នាក់យុវនារី ខ្ញុំបានចងចាំវាភ្លាម ! សព្វថ្ងៃនេះ រាល់ពេលខ្ញុំសូត្របាវចនានោះ ខ្ញុំទទួលការបញ្ជាក់ថា សាសនាចក្រនេះជាចំណែកមួយក្នុងជីវិតខ្ញុំ ។