សារៈសំខាន់ដ៏អស់កល្បជានិច្ចនៃ ក្រុមគ្រួសារ
ដោយអែលឌើរ អិម រ័សុល បាឡឺដ
ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់
ដកស្រង់ពីសុន្ទរកថាដែលបានថ្លែងនៅថ្ងៃទី ២៧ ខែ តុលា ឆ្នាំ ២០១៥ ។
នៅក្នុងសុន្ទរកថារបស់លោកដែលបានថ្លែង អំឡុងពេលការប្រជុំសមាជស្តីពីក្រុមគ្រួសារទូទាំងពិភពលោកលើកទីប្រាំបួននៅទីក្រុង សលត៍ លេក រដ្ឋយូថាហ៍ ស.រ.អា. អែលឌើរ អិម រ័សុល បាឡឺដ បានមានប្រសាសន៍ថា អស់អ្នកដែលជឿលើអាពាហ៍ពិពាហ៍រវាងបុរស និងស្ត្រីត្រូវប្រមូលផ្តុំការគាំទ្រទាំងអស់ដែលពួកគេអាចធ្វើបាន ដើម្បីពង្រឹង និងការពារសេចក្តីជំនឿ ក្រុមគ្រួសារ និងសេរីភាពរបស់ពួកគេ ។
ព្រះវិហារបរិសុទ្ធមានសារៈសំខាន់ណាស់ចំពោះពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ពីព្រោះនៅក្នុងនោះ គូស្វាមីភរិយារៀបការសម្រាប់ពេលនេះ និងពេលដ៏អស់កល្បជានិច្ច ពុំមែនបែកគ្នាត្រឹមពេលពួកគេស្លាប់នោះឡើយ ។ ដូចការប្រកាសរបស់សាសនាចក្រនៅក្នុង « ក្រុមគ្រួសារ ៖ ការប្រកាសដល់ពិភពលោក » កាលពី ២៣ ឆ្នាំកន្លងទៅថា « អាពាហ៍ពិពាហ៍រវាងបុរស និងស្ត្រី គឺត្រូវបានតែងតាំងឡើងដោយព្រះ … ហើយថា គ្រួសារជាផ្នែកដ៏សំខាន់មួយនៅក្នុងផែនការរបស់ព្រះដ៏បង្កបង្កើតសម្រាប់គោលដៅដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចនៃកូនចៅរបស់ទ្រង់ » ។១
គោលលទ្ធិនេះពន្យល់អំពីគោលជំហរដ៏រឹងមាំរបស់យើងស្តីពីក្រុមគ្រួសារ ។ យើងក៏ជឿផងដែរថា យើងត្រូវឈោងទៅជួយដល់មនុស្សទាំងអស់ដោយការយល់ចិត្ត ក្តីស្រឡាញ់ និងការអាណិតអាសូរ ។ ទីមួយ សុន្ទរកថារបស់ខ្ញុំនឹងផ្តោតទៅលើមូលហេតុនៃគោលលទ្ធិដែលក្រុមគ្រួសារមានតួនាទីដ៏សំខាន់បែបនេះ នៅក្នុងសាសនាចក្ររបស់យើង ។ ទីពីរ ខ្ញុំនឹងពន្យល់អំពីទំនាក់ទំនងរវាងបញ្ហាសាសនាជុំវិញក្រុមគ្រួសារ និងសេរីភាពសាសនា ។ ទីបញ្ចប់ ខ្ញុំនឹងផ្តល់យោបល់នូវគោលការណ៍ណែនាំមួយចំនួន ស្តីពីការឈោងទៅជួយដល់អស់អ្នកដែលនៅជុំវិញយើង ទោះបីជាមានការយល់ខុស ឬមានការវិវាទគ្នាក្តី ។
ជំនឿរបស់សាសនាចក្រស្តីពីក្រុមគ្រួសារ
ដើម្បីផ្តល់បរិបទអំពីជំនឿរបស់សាសនាចក្រស្តីពីក្រុមគ្រួសារ ខ្ញុំចង់ដកស្រង់ទំនុកបទចម្រៀងដែលកុមារច្រៀងជាញឹកញាប់ ដែលមានចំណងជើងថា « ខ្ញុំរស់នៅស្ថានសួគ៌ » ។ ចម្រៀងនេះបង្ហាញប្រាប់ពីទីកន្លែងដែលយើងបានចេញមក មូលហេតុដែលយើងនៅទីនេះ និងទីកន្លែងដែលយើងនឹងទៅ ។ វាជាអ្វីដែលពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយហៅថា ផែនការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ — ជាផែនការអស់កល្បជានិច្ចរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌យើង ។
ខ្ញុំរស់នៅឋានសួគ៌ជាយូរលង់ហើយ នេះជាការពិត
ខ្ញុំបាននៅ និងស្រឡាញ់ទីនោះ ។ ដូចជាអ្នកផងដែរ ។
ព្រះវរបិតាសួគ៌បានបង្ហាញផែនការដ៏អស្ចារ្យ
ការសង្គ្រោះលើផែនដី និងដ៏អស់កល្បដល់មនុស្ស ។
ទ្រង់បន្ទូលថា ត្រូវការអ្នកមានក្តីស្រឡាញ់គ្រប់គ្រាន់
លះបង់ជីវិតដើម្បីយើងអាចត្រឡប់ទៅស្ថានលើ
មានតួអង្គមួយទៀតចង់បានកិតិ្តយសរបស់ព្រះ ។
ព្រះគ្រីស្ទទូលថា « ចាត់ទូលបង្គំ សិរីល្អថ្វាយទ្រង់ » ។
ព្រះគ្រីស្ទត្រូវបានជ្រើសរើស ហើយព្រះអង្គជាព្រះម៊ែស៊ី
យកឈ្នះក្តីអាក្រក់ និងការស្លាប់ដោយនូវព្រះនាមទ្រង់
ផ្តល់ក្តីសង្ឃឹមនូវជីវិតដ៏អស្ចារ្យ និងកើតមាន —
ក្នុងផ្ទះនៅស្ថានសួគ៌ដែលបិតាកំពុងរង់ចាំខ្ញុំ ។២
ដោយមានចម្រៀងនេះក្នុងចិត្ត ខ្ញុំសូមពន្យល់អំពីធាតុសំខាន់មួយចំនួននៃផែនការនៃសេចក្តីសង្គ្រោះ ដែលនឹងគូសបញ្ជាក់អំពីលក្ខណៈអមតៈភាព និងអស់កល្បជានិច្ច ព្រមទាំងក្រុមគ្រួសាររបស់យើង ។
ពីមុនយើងកើតមក យើងបានរស់នៅជាមួយព្រះ ជាព្រះវរបិតារបស់យើង ។ ទ្រង់ពិតជាព្រះវរបិតាខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ហើយយើងជាកូនចៅខាងវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ ។ ហេតុដូច្នោះហើយ អស់អ្នកដែលកើតមកក្នុងជីវិតនេះគឺជាបងប្អូនប្រុសស្រីនឹងគ្នាខាងវិញ្ញាណ ។
« ព្រះរាជបំណងទាំងស្រុងរបស់ព្រះ — កិច្ចការ និង សិរីល្អរបស់ទ្រង់ — គឺអាចធ្វើឲ្យយើងម្នាក់ៗរីករាយជាមួយនឹងពរជ័យទាំងអស់របស់ទ្រង់ ។ ជម្រើសរបស់យើងក្នុងការគោរព ឬមិនគោរពតាមបទបញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់ កំណត់ពីជោគវាសនាដ៏អស់កល្បជានិច្ចរបស់យើង ។ « ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាអង្គដ៏សំខាន់នៃផែនការរបស់ព្រះ ។ តាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានបំពេញព្រះរាជបំណងរបស់ព្រះវរបិតាទ្រង់ ហើយធ្វើឲ្យពួកយើងម្នាក់ៗរីករាយនឹងអមតៈភាព និងជីវិតអស់កល្បជានិច្ច » ។៣ ចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍ និងក្រុមគ្រួសារត្រូវបានចងភ្ជាប់ដោយសិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាព ដើម្បីបន្តមានហួសពីសេចក្តីស្លាប់ប្រសិនបើយើងរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ « ចំពោះវេលាកាល និង ចំពោះអស់ទាំងភាពអស់កល្បជានិច្ច » នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ( គ. និង ស. ១៣២:៧ ) ។
ខ្ញុំសង្ឃឹមថា ការរំឭកសារឡើងវិញដ៏ខ្លីនេះនឹងជួយអ្នកឲ្យយល់ អំពីរបៀបដែលសាសនាវិទ្យារបស់យើងភ្ជាប់ទៅនឹងក្រុមគ្រួសារ ។ សង្គម ច្បាប់ និងគំនិតដ៏មានប្រជាប្រិយភាពអាចផ្លាស់ប្តូរ ប៉ុន្តែសង្គមក្រុមគ្រួសារពុំអាចផ្លាស់ប្តូរបានឡើយ ហើយពុំអាចដាក់ជំនួសព្រះរាជបំណង និងផែនការរបស់ព្រះសម្រាប់កូនចៅរបស់ទ្រង់ឡើយ ។
នៅក្នុងពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះ មានការកើនឡើងនូវការចាត់ទុកអាពាហ៍ពិពាហ៍ និងកូនៗមិនសូវសំខាន់ សាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ពុំមែនជាព្រះវិហារតែមួយគត់ដែលគាំទ្រដល់ក្រុមគ្រួសារថា ជាធាតុដ៏សំខាន់បំផុតមួយនៃគោលលទ្ធិឡើយ ។
សម្តេចសង្ឃ ប៉ប ហ្វ្រាន់ស៊ីស បានមានប្រសាសន៍ថា « [ ព្រះ ] ទ្រង់បង្កើតបុរស និងស្ត្រីសម្រាប់សុភមង្គល សម្រាប់រួមដំណើរពួកគេជាមួយអ្នកដែលបំពេញដល់ពួកគេ ដើម្បីរស់នៅឲ្យមានបទពិសោធន៍នៃសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យ និងដើម្បីឃើញថា សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ពួកគេមានកូនចៅជាផលផ្លែ » ។៤
ព្រះវិហារបាទីស្ទខាងត្បូងប្រកាសដូច្នេះថា ៖ « អាពាហ៍ពិពាហ៍គឺជាការរួបរួមសាមគ្គីគ្នានៃបុរសម្នាក់ និងស្ត្រីម្នាក់នៅក្នុងការតាំងចិត្តនៃសេចក្តីសញ្ញាសម្រាប់ជីវិតនេះ ។ … ស្វាមី និងភរិយាមានតម្លៃស្មើគ្នានៅចំពោះព្រះភក្ត្រព្រះ ដោយសារទាំងបុរស និងស្ត្រីត្រូវបានបង្កើតឡើងដូចរូបអង្គទ្រង់ » ។៥
គោលលទ្ធិនៃជំនឿរបស់យើងទៅលើគ្រួសារអស់កល្បជានិច្ច និងសេចក្តីថ្លែងការណ៍ដោយថ្នាក់ដឹកនាំគ្រិស្តសាសនាដ៏ល្បីល្បាញផ្សេងទៀត ធ្វើឲ្យមានភាពកាន់តែងាយស្រួលយល់អំពីមូលហេតុដែលយើងស៊ូលះបង់ក្នុងការចិញ្ចឹមបីបាច់ ការពារ និងជំរុញឲ្យមានក្រុមគ្រួសារ ។
ការគាំទ្រខាងលោកិយចំពោះទស្សនខាងសាសនា
មានអស់អ្នកដែលគិតថា គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីថ្លែងការណ៍បែបនោះគឺជាទស្សនខាងសាសនាដែលមិនសមហេតុសមផល ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ តុលាកំពូលរបស់សហរដ្ឋ បានព្យាយាមយ៉ាងខ្លាំងក្នុងខែ មិថុនា ឆ្នាំ ២០១៥ ដើម្បីទទួលស្គាល់ថា មនុស្សដែលមានចិត្តស្មោះស និងមានហេតុផលអាចប្រកាន់ខ្ជាប់នូវទស្សនមួយផ្សេង ទោះបីជាមានការទទួលស្គាល់អាពាហ៍ពិពាហ៍ភេទដូចគ្នាក្តី ៖
« អាពាហ៍ពិពាហ៍គឺពិសិដ្ឋចំពោះអស់អ្នកដែលរស់នៅតាមជំនឿសាសនារបស់ពួកគេ ។ …
… មានឯកសារយោងជាច្រើនស្តីពីភាពស្រស់បំព្រងនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍នៅក្នុងជំនឿសាសនា និងអត្ថបទនានារបស់ទស្សនវិទ្យា អស់ពេលជាច្រើនឆ្នាំ ក្នុងវប្បធម៌ និងជំនឿ ព្រមទាំងមាននៅក្នុងរូបគំនូរសិល្បៈ និងអក្សរសាស្ត្រគ្រប់ទម្រង់ទាំងអស់ ។ វាយុត្តិធម៌ និងចាំបាច់ក្នុងការនិយាយថា ឯកសារទាំងនេះផ្តោតទៅលើការយល់ដឹងថា អាពាហ៍ពិពាហ៍គឺជាការរួមរស់នឹងគ្នារវាងបុគ្គលពីរនាក់ដែលមានភេទផ្ទុយគ្នា ។…
…នៅក្នុងទស្សនរបស់ពួកគេ តាមលក្ខណៈធម្មជាតិអាពាហ៍ពិពាហ៍គឺជាការរួមរស់នឹងគ្នារវាងបុរសម្នាក់ និង ស្ត្រីម្នាក់ ។ ទស្សននេះបានមានតាំងពីយូរយារណាស់មកហើយ — ហើយបន្តមាន — នៅក្នុងសេចក្តីជំនឿដ៏ល្អ តាមរយៈមនុស្សដែលមានហេតុផល និងចិត្តស្មោះសនៅទីនេះ និងនៅទូទាំងពិភពលោក » ។៦
តុលាការកំពូលបានទទួលស្គាល់ដោយត្រឹមត្រូវថា មនុស្សស្មោះស និងមានហេតុផលជាច្រើននៅក្នុងពិភពលោកនេះបន្តទទួលស្គាល់អាពាហ៍ពិពាហ៍រវាងបុរស និងស្ត្រី ។
សេចក្តីជំនឿ ក្រុមគ្រួសារ និងសេរីភាព
ការយល់ដឹងថា មនុស្សស្មោះស និងមានហេតុផលអាចមានទស្សនថា អាពាហ៍ពិពាហ៍គឺមានតែរវាងបុគ្គលដែលមានភេទផ្ទុយគ្នាប៉ុណ្ណោះ ទស្សនបណ្តាជនត្រូវជួយ ហើយសេរីភាពខាងសាសនាត្រូវតែការពារទស្សនបែបនោះ ។ ប្រាកដណាស់ ដោយសារជំនឿសាសនាអាចជះឥទ្ធិពលដល់របៀបដែលអ្នកមានជំនឿយល់ពីគោលបំណងនៃជីវិតនេះ នោះទស្សនបែបនោះនឹងផ្តល់ជាព័ត៌មានដល់របៀបដែលពួកគេធ្វើអន្តកម្មជាមួយសង្គម ។
ខ្ញុំនឹកឃើញរឿងនៅក្នុងសារព័ត៌មានអំពីក្មេងតូចៗ ដែលគ្រូបង្រៀននៅសាលាអានរឿងឲ្យពួកគេស្តាប់អំពីស្តេចពីរអង្គធ្លាក់ក្នុងអន្លង់ស្នេហ៍គ្នា ។ គ្រូបង្រៀនបានបង្ហាញរឿងនោះដោយគ្មានការព្រមាន ឬការជូនដំណឹងអ្វីឡើយ ។ នៅពេលឪពុកម្តាយបានសូមឲ្យជូនដំណឹង ប្រសិនបើរឿងនេះត្រូវបានអានម្តងទៀតនៅពេលខាងមុខ សាលារៀននោះបានបដិសេដ ។៧
តើវាពិតជាគ្រោះថ្នាក់ដល់អ្នកគ្រប់គ្រងសាលា ដើម្បីអនុញ្ញាតឲ្យឪពុកម្តាយដកកូនៗរបស់ពួកគេចេញ នៅពេលអ្វីៗ ដែលបានបង្រៀនផ្ទុយទៅនឹងជំនឿរបស់ពួកគេឬ ? ការសម្រេចចិត្តរបស់សាលារៀននោះហាក់ដូចជារំលោភបំពានដោយផ្ទាល់ ទៅលើតួនាទីរបស់ឪពុកម្តាយក្នុងការចិញ្ចឹមបីបាច់កូនៗរបស់ខ្លួន ។
យើងរស់នៅក្នុងគ្រាមួយដែលជ្រុលហួសហេតុ ។ ជារឿយៗ ដំណោះស្រាយហាក់ដូចជាពិបាក និងនៅដាច់ឆ្ងាយ ។ យើងស្តាប់ឮរឿងមនុស្សដែលខិតខំព្យាយាមនៅពិតស្មោះត្រង់ចំពោះបទដ្ឋានពួកគេ ត្រូវបានទទួលរងការចោទប្រកាន់ថាមានគំនិតប្រកាន់ ឬមិនយោគយល់ ឬត្រូវបានទទួលទោសលើការថ្លឹងថ្លែងដែលហាក់ដូចជាមិនសមហេតុផល ។
ភាគច្រើនបំផុត ប្រជាជាតិជិត ២០០ ប្រទេសនៃពិភពលោក រួមមានសហរដ្ឋផង បានទទួលស្គាល់សិទ្ធិរបស់ឪពុកម្តាយក្នុងការបង្រៀនកូនៗរបស់ខ្លួន ពេលពួកគេចុះហត្ថលេខាលើសេចក្តីសញ្ញាអន្តរជាតិស្តីពីសិទ្ធិពលរដ្ឋ និងនយោបាយ ។ មាត្រាទី ១៨ នៃសិទ្ធិសញ្ញានេះចែងថា « … ភាគីទាំងពីរ … យល់ព្រមគោរពសេរីភាពរបស់ឪពុកម្តាយ … ដើម្បីប្រាកដថា ជំនឿសាសនា និងការអប់រំសីលធម៌ដល់កូនៗរបស់ពួកគេស្របទៅតាមជំនឿស៊ប់ផ្ទាល់របស់ខ្លួន » ។៨
ការការពារសិទ្ធិមនុស្សជាអន្តរជាតិនេះ ត្រូវគ្នានឹងគោលជំហររបស់សាសនាចក្រ ដែលបានចែងនៅក្នុងការប្រកាសអំពីក្រុមគ្រួសារ ៖ « ឪពុកម្តាយមានកាតព្វកិច្ចដ៏ពិសិដ្ឋ ដើម្បីចិញ្ចឹមបីបាច់កូនចៅរបស់ខ្លួន ដោយក្តីស្រឡាញ់ និងសេចក្តីសុចរិត … និង បង្រៀនពួកគេឱ្យចេះស្រឡាញ់ និងបម្រើគ្នាទៅវិញទៅមក [ និង ] ចេះគោរពព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយនៃព្រះ ។ … ស្វាមី និងភរិយា — ម្តាយ និងឪពុក — នឹងទទួលខុសត្រូវនៅចំពោះព្រះភក្ត្រព្រះតាមការប្រតិបត្តិនៃភារកិច្ចទាំងឡាយនេះ » ។៩
វាហាក់ដូចជាគំនិតនោះប្រឆាំងទាស់នឹងយើង ប៉ុន្តែយើងមានការជ្រោមជ្រែងជាច្រើន ឲ្យបន្តប្រកាន់ខ្ជាប់ទស្សនយើងស្តីពីអាពាហ៍ពិពាហ៍រវាងបុរស និងស្ត្រី ។ ខ្ញុំបានបង្ហាញប្រភពតែពីរបីប៉ុណ្ណោះ ។ មានប្រភពច្រើនថែមទៀត ។
យើងត្រូវរួបរួមនូវការគាំទ្រទាំងអស់ ដែលយើងអាចធ្វើបាន ដើម្បីពង្រឹង និងការពារសេចក្តីជំនឿ ក្រុមគ្រួសារ និងសេរីភាពរបស់យើង ។ បុគ្គលមួយចំនួនកំពុងព្យាយាមយ៉ាងសកម្ម ដើម្បីទាញយើងទម្លាក់ចេញពីសិទ្ធិទាំងនេះ ។ មានព័ត៌មានមួយបានរាយការណ៍ថា ទឹកប្រាក់រាប់លានដុល្លារត្រូវបានចំណាយក្នុងការព្យាយាមឈ្លោះយកឈ្នះលើការការពារសេរីភាពសាសនានៅសហរដ្ឋអាមេរិក ។១០
ទាក់ទងនឹងការគំរាមកំហែងបែបនេះ ខ្ញុំជឿថា សហការីរបស់ខ្ញុំគឺ អែលឌើរ ដាល្លិន អេក អូក ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានផ្តល់យោបល់ដ៏ល្អបំផុតនេះថា ៖ « ទោះបីជាយើងជាមនុស្សស្លូតបូត និងជៀសវាងពីការទាស់ទែងគ្នាក្តី យើងមិនត្រូវសម្រប ឬបន្ថយការតាំងចិត្តរបស់យើងចំពោះសេចក្តីពិតដែលយើងយល់ដឹងឡើយ ។ យើងមិនត្រូវបោះបង់គោលជំហរ ឬតម្លៃរបស់យើងឡើយ ។១១
ប្រសិនបើអ្នកដែលជំទាស់នឹងយើងពិតជាមានការតាំងចិត្តចំពោះតម្លៃនៃភាពខុសគ្នា និងការស្មើភាពគ្នា នោះយើងគប្បីអាចធ្វើការជាមួយគ្នាដើម្បីស្វែងរកការអាណិតអាសូរ និងភាពសុខសាន្ត ។ ការបង្ខិតបង្ខំអ្នកមានជំនឿមួយឲ្យជឿទៅលើជំនឿមួយផ្សេងទៀត ដូចដែលវាបានកើតឡើងដល់កូនក្មេងដែលគ្រូបានអានរឿងដែលផ្ទុយទៅនឹងបំណងប្រាថ្នារបស់ឪពុកម្តាយពួកគេនោះ បន្ថយភាពទីទៃពីគ្នា និងលំអៀងទៅលើជញ្ជីងនៃភាពស្មើគ្នា ។ តាមរយៈការចូលរួមក្នុងការសម្របសម្រួល និងផ្តល់សេចក្តីស្រឡាញ់ដល់កូនចៅ ទាំងអស់របស់ព្រះ ដែលត្រូវជាបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់យើង នោះយើងបង្កើតសង្គមមួយដែលប្រកបដោយភាពសុខសាន្ត ភាពចម្រុះគ្នានៃយោបល់ និងជំនឿ ។
គោលការណ៍ណែនាំស្តីពីការស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក
ឥឡូវនេះខ្ញុំបានពិពណ៌នាអំពីសារៈសំខាន់នៃអាពាហ៍ពិពាហ៍រវាងបុរស និងស្ត្រី ហើយថាយើងត្រូវការពារសិទ្ធិរបស់យើង ខ្ញុំសូមពន្យល់អំពីមូលហេតុដែលយើងគប្បីឈោងទៅរាប់អានដល់អស់អ្នកដែលមិនយល់ស្របនឹងយើង ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានត្រាស់បង្គាប់ថា ៖
« ត្រូវស្រឡាញ់ពួកខ្មាំងសត្រូវ ត្រូវឲ្យពរដល់អ្នកណាដែលប្រទេចផ្តាសា ត្រូវប្រព្រឹត្តល្អនឹងអ្នកណាដែលស្អប់អ្នករាល់គ្នា ហើយត្រូវអធិស្ឋាន ឲ្យអ្នកណាដែលធ្វើទុក្ខបៀតបៀនដល់អ្នករាល់គ្នាវិញ
ដើម្បីឲ្យបានធ្វើជាកូនរបស់ព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ » ។ ( ម៉ាថាយ ៥:៤៤–៤៥ ) ។
គឺដូចជាយើងពុំត្រូវ និងពុំគួរបដិសេធសមាជិកគ្រួសារដែលមិនយល់ស្របនឹងយើង នោះយើងពុំអាច និងពុំគួរបដិសេធដល់អស់អ្នកដែលយល់ ឬគិត ឬប្រព្រឹត្តផ្សេងពីអ្វីដែលយើងធ្វើឡើយ ។ យើងបង្ហាញភាពជាមនុស្សដ៏ល្អបំផុតរបស់យើង ពេលយើងបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ និងចិត្តសប្បុរសដល់កូនចៅទាំងអស់របស់ព្រះ ។ យើងបង្ហាញភាពជាសិស្សរបស់យើង ពេលយើងបដិសេធនឹងពាក្យសម្តីមិនពិរោះស្តាប់ ពេលយើងបដិសេធនឹងការរៀបរាប់សើចចំអក និងពេលយើងចូលទៅទីសាធារណៈ ស្វែងរកលទ្ធផលដែលយុត្តិធម៌តាមរយៈការយោគយល់ និងការគោរពគ្នាទៅវិញទៅមក ។
ថ្មីៗនេះ សាសនាចក្របានគាំទ្រដល់ច្បាប់ ដែលថ្លឹងថ្លែងឲ្យស្មើគ្នានូវកង្វល់របស់សហគមន៍ពួក LGBT ( ពួកខ្ទើយ ) និងកង្វល់របស់អស់អ្នកដែលគិតគូរអំពីជំនឿសាសនាលើអាពាហ៍ពិពាហ៍រវាងបុរស និងស្ត្រី ។ ច្បាប់នោះការពារពួក LGBT ( ពួកខ្ទើយ ) ពីការត្រូវបណ្តេញចេញពីការងារ ឬបដិសេធមិនឲ្យនៅផ្ទះ ដោយសារតែស្ថានភាពផ្លូវភេទ ឬអត្តសញ្ញារបស់ពួកគេ ។ នៅពេលជាមួយគ្នានោះ មនសិកាខាងជំនឿសាសនា និងសិទ្ធិអនុវត្តក្នុងការប្រកាន់ខ្ជាប់នូវជំនឿសាសនាយ៉ាងជ្រៅ ត្រូវបានការពារដោយច្បាប់ដ៏រឹងមាំនេះ ។១២
គ្មានភាគីណាមួយសម្រេចបាននូវអ្វីដែលពួកគេទាំងអស់គ្នាចង់បានឡើយ ប៉ុន្តែកិច្ចការរបស់យើងជាមួយសហគមន៍ LGBT ( ពួកខ្ទើយ ) និងច្បាប់នៅរដ្ឋយូថាហ៍ បានបន្ថូរបន្ថយការមិនចុះសម្រុងគ្នានៅក្នុងសហគមន៍របស់យើង ដោយគ្មានការធ្វើឲ្យខូចដល់គោលការណ៍គន្លឹះឡើយ ។១៣ យើងអាចស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ដោយពុំធ្វើឲ្យខូចដល់គោលការណ៍សាសនាផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ ។ ហើយយើងអាចនិយាយអំពីគោលការណ៍ទាំងនោះដោយមិនមើលទៅអ្នកដទៃ ដោយមិនបន្ទាបបន្ថោកពួកគេឡើយ ។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាគំរូដ៏ល្អបំផុតក្នុងការស្រឡាញ់អ្នកដទៃ ។ ប៉ុន្មានម៉ោងពីមុនទ្រង់បានចាប់ផ្តើមធ្វើការអធិស្ឋានដោយឈឺចាប់ សម្រាប់អំពើបាបរបស់ពួកយើងម្នាក់ៗ នោះទ្រង់បានជួបជាមួយសាវកទ្រង់ សោយអាហារនៃបុណ្យរំលង — អាហារយប់ថ្ងៃចុងក្រោយរបស់ទ្រង់ — ហើយប្រទានការណែនាំចុងក្រោយសម្រាប់ពួកគេ ដែលទ្រង់ប្រទានឲ្យនៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នេះ ។ ក្នុងចំណោមការបង្រៀនរបស់ទ្រង់ មានសេចក្តីប្រកាស ដែលបំផុសគំនិត និងអាចធ្វើឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរជីវិត « ខ្ញុំឲ្យសេចក្ដីបញ្ញត្តិថ្មីមួយដល់អ្នករាល់គ្នាគឺឲ្យអ្នករាល់គ្នាស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់គ្នាដូចជាខ្ញុំបានស្រឡាញ់អ្នករាល់គ្នាដែរ » ( យ៉ូហាន ១៣:៣៤ ) ។
យើងអាចមានភាពប្រាកដប្រជា និងងប់ងល់ទៅលើអត្ថប្រយោជន៍នៃអាពាហ៍ពិពាហ៍រវាងបុរស និងស្ត្រីដោយពុំគោរព ឬបំផ្លាញដល់អស់អ្នកដែលគិតផ្សេងពីយើងនោះឡើយ ។ ក្នុងនាមជាបងប្អូនប្រុសស្រីនឹងគ្នា យើងគួរព្យាយាមយល់ចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយពុំគិតពីជំនឿ ឬការអនុវត្តអ្វីឡើយ ។ សូមចងចាំថា នៅទីបំផុត យើងម្នាក់ៗទោះអ្នករៀបការ ឬអ្នកនៅលីវគឺជាផ្នែកពិសេសមួយនៃផែនការដ៏មហិមារបស់ព្រះ ។
សេចក្ដីបញ្ចប់
ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ និងបងប្រុសរបស់គាត់ ហៃរ៉ុម ត្រូវបានគេធ្វើឃាត ដោយមនុស្សកំណាចមួយក្រុមនៅថ្ងៃទី ២៧ ខែ មិថុនា ឆ្នាំ ១៨៤៤ អំឡុងពេលពួកគេត្រូវបានជាប់នៅក្នុងការឃុំឃាំងរបស់រដ្ឋ ។ បន្ទាប់ពីការធ្វើឃាតនោះមក ការបៀតបៀន និងមនុស្សកំណាចបានគំរាមកំហែងបំផ្លាញសមាជិកសាសនាចក្រ ខណៈដែលពួកគេកំពុងសាងសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធណៅវូ ។ ប៉ុន្តែពួកគេបានបន្តសាងសង់ទៀត ទោះបីជាពួកគេដឹងថា ពួកគេត្រូវបោះបង់វាចោលក្តី ។ ពីមុនត្រូវបានបណ្តេញចេញដោយពួកមនុស្សកំណាច នោះពួកគេបានចូលរួមព្រះវិហារបរិសុទ្ធទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ ដើម្បីធ្វើការសន្យាពិសិដ្ឋដែលនឹងរួបរួមពួកគេអស់កល្បជានិច្ចជាក្រុមគ្រួសារ ។១៤
ក្នុងការធ្វើដំណើរទៅជ្រលងភ្នំសលត៍ លេក ជីដូនជីតាទួតទាំងខាងម្តាយ និងឪពុកខ្ញុំ មានអនុស្សាវរីយ៍នៃការរងទុក្ខ និងការលំបាកយ៉ាងខ្លាំងបំផុត ។ ក្រុមគ្រួសារអ្នកត្រួសត្រាយត្រូវបានបែកបាក់គ្នាដោយការស្លាប់ ហើយទោះបីជាត្រូវកប់កូន ស្វាមី ឬភរិយា ឪពុកម្ដាយ ជីដូនជីតា ឬមិត្តភក្តិនៅតាមផ្លូវធ្វើដំណើរទៅភាគខាងលិចដ៏សោះកក្រោះរបស់ពួកគេក្តី ពួកគេនៅតែបន្តដំណើរទៅមុខ ។
ជំនឿរបស់ពួកគេទៅលើផែនការដ៏ទេវភាព ដែលបានរៀបចំឡើងដោយព្រះមាតាបិតាសួគ៌ ដែលស្រឡាញ់ពួកយើង ផ្តល់ភាពក្លាហានដល់យើងក្នុងការប្រឈមមុននឹងឧបសគ្គដ៏ធំមហិមា ។ ពួកគេស្វែងរកកន្លែងមួយដែលគ្មានការបៀតបៀន ពួកគេអាចចិញ្ចឹមគ្រួសារខ្លួនឲ្យស្រឡាញ់ព្រះ និងបម្រើទ្រង់ ។ ខ្ញុំថ្លែងអំណរគុណដល់ពួកគេចំពោះការដឹកនាំផ្លូវនេះ ។
គោលលទ្ធិ និងទ្រឹស្តីរបស់សាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ពិតជាចាប់ផ្តើម និងបញ្ចប់ជាមួយនឹងក្រុមគ្រួសារ ។ ខ្ញុំសូមនិយាយម្តងទៀតនូវអ្វីដែលខ្ញុំបាននិយាយពីមុនថា ៖ « យើងជឿថា យើងបានរស់នៅពីមុនជីវិតផែនដីនេះ ក្នុងនាមជាសមាជិកគ្រួសារព្រះខាងវិញ្ញាណ នៅជីវិតមុនផែនដីនេះ ហើយជាកូនចៅរបស់ព្រះមាតាបិតាសួគ៌ យើងត្រូវរៀបចំខ្លួនអំឡុងពេលរស់នៅលើផែនដីនេះ ដើម្បីត្រឡប់ទៅវិញទទួលពរជ័យដែលបានសន្យាដល់អស់អ្នកដែលគោរពបទបញ្ញត្តិរបស់ព្រះ ។
ចំណេះដឹងនេះនឹងរៀបចំយើងម្នាក់ៗសម្រាប់ថ្ងៃដែលយើងស្លាប់ ហើយបន្ទាប់មកដឹងយ៉ាងប្រាកដស្តីពីការត្រឡប់ទៅរកវត្តមានដ៏បរិសុទ្ធរបស់ព្រះវិញ្ ដែលជាព្រះរាជបំណងដ៏ពិតនៃផែនការរបស់ទ្រង់សម្រាប់ពួកយើង ។ ហើយដូចអ្វីដែលចែងនៅក្នុងការប្រកាសអំពី ក្រុមគ្រួសារ « យើងសូមអំពាវនាវដល់ប្រជាពលរដ្ឋ និងមន្ត្រីរាជការទាំងឡាយ នៅក្នុងរដ្ឋាភិបាល ដែលទទួលខុសត្រូវនៅគ្រប់ទីកន្លែង ទាំងអស់ សូមឲ្យគាំទ្រនូវអ្វីៗទាំងនេះ ដែលបានរៀបរាប់ឡើង ដើម្បីទ្រទ្រង់ និង ធ្វើឲ្យក្រុមគ្រួសារមាំមួន ដូចជា អង្គភាពមួយដ៏សំខាន់នៃសង្គម » ។១៥