ការបង្ហាញអំពីសេចក្តីជំនឿ
រ៉ាឆែល ឡៃហល
កាលីហ្វ័រញ៉ា ស.រ.អា.
ដើរជុំវិញផេះ និងកម្ទេចកម្ទីនៅកន្លែងដែលរ៉ាឆែលធ្លាប់រស់នៅ ហើយពិតណាស់ អ្នកកត់សម្គាល់ឃើញពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលត្រូវបានបំផ្លិចបំផ្លាញ ។ ប៉ុន្តែ ទោះបីបន្ទាប់ពីមានភ្លើងបំផ្លិចបំផ្លាញទីក្រុងផារ៉ាដាយរដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ាក្ដី ក៏អ្នកនឹងកត់សម្គាល់ឃើញពីសេចក្ដីជំនឿរបស់រ៉ាឆែល កាលដែលនាងនិយាយពីរបៀបដែលនាងបានឃើញព្រះហស្ដព្រះនៅក្នុងជីវិតនាងដែរ ។
រីឆាត អិម. រ៉មនី ជាងថតរូប
យើងទម្លាប់នឹងការមានភ្លើងឆេះនៅក្នុងតំបន់នេះ ដូច្នេះពេលយើងបានឃើញមេឃពេញដោយផ្សែងនៅព្រឹកនោះ យើងពុំសូវជាបារម្ភខ្លាំងពេកទេ ។ ខ្ញុំហាក់ដូចជាអ្នកចំណូលថ្មីបន្តិចនៅក្នុងតំបន់នេះ ប៉ុន្តែពួកអ្នកដែលបានរស់នៅក្នុងទីក្រុងផារ៉ាដាយជាយូរមកហើយ—ជាពិសេសពួកអ្នកដែលរស់នៅជិតជ្រលងជ្រោះ—បានជម្លៀសចេញជាមុន ។
ទោះយ៉ាងណា នៅពេលនេះមានខ្យល់យ៉ាងខ្លាំងបក់បោកភ្លើងយ៉ាងលឿនដែលមន្ត្រីពិតជាប៉ាន់ស្មានមិនដល់ថាត្រូវការពេលប៉ុណ្ណាមុននឹងវាបក់បោកមកដល់យើង ។ ពួកយើងភាគច្រើនពុំបានដឹងថាមានអ្វីកើតឡើងឡើយ រហូតដល់ទីក្រុងត្រូវបានឆេះបំផ្លាញគ្រប់ទីកន្លែង ។ ស្ថានភាពរបស់យើងផ្លាស់ប្ដូរពី « ព្រួយបារម្ភបន្តិចបន្តួច » ទៅជា « បន្ទាន់ ! ឆាប់ចាកចេញ ! » ក្នុងមួយម៉ោង ។
ការជម្លៀសចេញមានភាពវឹកវរ—និងឆាប់រហ័ស ។ មនុស្សភាគច្រើនត្រូវតែបើកបរកាត់ភ្លើងដើម្បីចាកចេញពីក្រុងនោះ ។ ពេលខ្ញុំបើកឡានចេញជាមួយកូនៗខ្ញុំ នោះមានផ្សែងនៅគ្រប់ទីកន្លែង ។ រងើកភ្លើងហោះពាសពេញក្រុង ហើយភ្លើងបានចាប់ផ្ដើមឆេះគ្រប់ទិសទី ។ មនុស្សជាច្រើនបានចាកចេញទាំងផ្ទះរបស់ខ្លួនកំពុងតែឆេះ ឬផ្ទះអ្នកជិតខាងពួកគេកំពុងតែឆេះ ។ ខ្ញុំពុំដឹងថា តើផ្ទះខ្ញុំនឹងត្រូវបំផ្លិចបំផ្លាញឬក៏អត់ទេ ។
ខ្ញុំបានសន្ទនាជាមួយព្រះ ពេលយើងបានបើកបរចេញមក ។ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានទូលសូមឲ្យយើងចាកចេញដោយសុវត្ថិភាព ហើយថាផ្ទះរបស់យើងនឹងមិនត្រូវបំផ្លិចបំផ្លាញ ។ យើងទើបតែបានរស់នៅក្នុងផ្ទះយើងប្រហែលពីរឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ។ យើងបានជួយគ្នាជួសជុលកែលំអផ្ទះនោះបន្ថែមជាក្រុមគ្រួសារ ។ ស្វាមី និងកូនៗខ្ញុំបានជួយខ្ញុំដាក់ផ្ទៃបន្ទះខាងលើរានផ្ទះបាយ និងកម្រាលថ្មី ។ យើងហៅវាថាជា « ផ្ទះក្នុងព្រៃ » របស់យើង ។ ខ្ញុំស្រឡាញ់ផ្ទះរបស់ខ្ញុំ តែខ្ញុំបានព្យាយាមរឹងមាំគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីធ្វើតាមព្រះទ័យរបស់ព្រះ ។
ពីរបីថ្ងៃក្រោយមក យើងបានដឹងថាផ្ទះរបស់យើងត្រូវបំផ្លិចបំផ្លាញអស់ហើយ ។ យើងបានធ្វើឲ្យផ្ទះយើងស្រស់ស្អាត ហើយឥឡូវនេះវាឆេះអស់ហើយ ។ ប៉ុន្តែពេលមើលត្រឡប់ក្រោយវិញ ពេលវេលាដែលយើងបានចំណាយនៅក្នុងផ្ទះរបស់យើងគឺជាពេលដ៏ប្រពៃមួយ ។ ខ្ញុំមានអំណរគុណជាខ្លាំង ដែលព្រះបានប្រទានដល់ក្រុមគ្រួសារយើងនូវពេលវេលានៅក្នុងផ្ទះនោះ ។
អ្វីមួយដែលស្រស់ត្រកាលបំផុតដែលខ្ញុំបានឃើញ និងបានឮ ជាលទ្ធផលមកពីគ្រោះអគ្គិភ័យនេះគឺទីបន្ទាល់របស់ប្រជាជនដែលខ្ញុំហៅថាមាន « សេចក្ដីជំនឿដ៏ធំធេង » ។ មនុស្សទាំងនេះបានឃើញថាតើព្រះគង់នៅក្នុងភាពលម្អិតយ៉ាងណានៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ។ « សេចក្ដីជំនឿដ៏ធំធេង » បែបនេះ មិនមែនជាអ្វីដែលអ្នកអាចទទួលបានក្នុងពេលមួយយប់នោះទេ ។ វាត្រូវការពេលវេលាយូរដើម្បីស្ថាបនាវាឡើយ ។
វារំឭកខ្ញុំអំពីរឿងប្រៀបធៀបនៃស្ត្រីព្រហ្មចារីដប់នាក់ ។ ប្រសិនបើអ្នកពុំមានប្រេងពេញចង្កៀងរបស់អ្នកទេ នោះពេលវេលាដើម្បីបែរទៅរកព្រះគឺនៅពីមុនគ្រោះភ័យនោះឯង ។ ពេលគ្រោះហន្តរាយដូចជាអគ្គិភ័យនេះកើតឡើង នោះមិនមែនជាពេលដើម្បីចាប់ផ្ដើមចាក់ប្រេងបំពេញចង្កៀងរបស់អ្នកនោះទេ ។ វាដូចជាពេលអ្នកចូលទៅក្នុងឡាន ហើយប្រាប់កូនៗអ្នកឲ្យដាក់ខ្សែក្រវ៉ាត់សុវត្ថិភាពអញ្ចឹង ។ សូមស្រមៃថាពួកគេនិយាយថា « ខ្ញុំពុំត្រូវការដាក់ខ្សែក្រវ៉ាត់សុវត្ថិភាពទេ ។ ពេលខ្ញុំឮម៉ាក់ស្រែក ពេលនោះខ្ញុំនឹងដាក់ខ្សែក្រវ៉ាត់ ! » នៅក្នុងគ្រាមានគ្រោះភ័យ ពួកគេនឹងមិនមានពេលទៀតទេ ។
បន្ទាប់ពីអគ្គិភ័យ ខ្ញុំបានកត់សម្គាល់ឃើញថា ប្រជាជននៅទីនេះដែលមាន « ប្រេងដាក់ក្នុងដបទៅជាមួយផង » ពុំឈឺចាប់ខ្លាំងនោះទេ ។ ពួកគេនៅតែទួញយំ ពួកគេនៅតែមានឧបសគ្គ ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែជឿថាព្រះខ្វល់ខ្វាយពីពួកគេ ហើយទ្រង់គង់នៅក្នុងព្រឹត្តិការណ៍លម្អិតនៃជីវិតរបស់ពួកគេ ។ ពួកគេដឹងថា ព្រះមានព្រះចេស្ដាគ្រប់គ្រាន់ដែលទ្រង់អាចបន្សល់ទុកផ្ទះរបស់ពួកគេពីអគ្គិភ័យ ប៉ុន្តែពួកគេក៏មិនខឹងសម្បា ពេលអ្វីៗពុំយុត្តិធម៌ ។ ពួកគេទទួលយកព្រះរាជបំណងទ្រង់ ។ នោះជាអ្វីដែលខ្ញុំហៅថា « សេចក្ដីជំនឿដ៏ធំធេង » ។
គ្រប់គ្នាដែលជឿលើព្រះបានឃើញព្រះហស្ដរបស់ទ្រង់នៅក្នុងអគ្គិភ័យនេះ ។ អ្នកប្រហែលជាមិនអាចបង្ហាញទៅដល់នរណាម្នាក់ថាមានព្រះមួយអង្គដោយសារអព្ភូតហេតុធំមួយនោះទេ ប៉ុន្តែព្រះបាននាំមកនូវអព្ភូតហេតុជាច្រើននៅក្រុងផារ៉ាដាយនេះ ។ ប្រសិនបើអ្នកជឿលើព្រះ អ្នកអាចឃើញព្រះហស្ដរបស់ទ្រង់នៅគ្រប់ទីកន្លែង ។ ទោះជាវាមានការលំបាកក្ដី តែវាក៏ពោរពេញដោយអព្ភូតហេតុផងដែរ ។ ព្រះបានជួយយើងឲ្យរៀនពីអ្វីដែលយើងចាំបាច់ត្រូវរៀន ។
ការមាន « សេចក្ដីជំនឿដ៏ធំធេង » ពុំបានជួយនរណាម្នាក់ពីការទួញយំចំពោះការបាត់បង់របស់ពួកគេនោះទេ ។ ផ្នែកមួយដ៏លំបាកបំផុតអំពីបទពិសោធន៍ទាំងមូលនេះ គឺការមើលឃើញការទួញយំរបស់មនុស្សទាំងឡាយដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ ។ ខ្ញុំប្រហែលជាបានទួញយំជាមួយពួកគេច្រើនជាងខ្ញុំយំពីរឿងខ្លួនឯង ។ មែនហើយ វាមានការលំបាកសម្រាប់ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ យើងបាត់បង់ច្រើនណាស់ ។ ប៉ុន្តែ យើងក៏ទទួលបានច្រើនផងដែរ ។
សមាជិកនៃស្តេកឈីខូ កាលីហ្វ័រញ៉ាបានធ្វើការបម្រើជាច្រើនដល់ពួកអ្នកដែលរងគ្រោះដោយអគ្គិភ័យនោះ ។ មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលបានមកអគារមជ្ឈមណ្ឌលស្តេកនៅថ្ងៃជម្លៀសត្រូវបានសមាជិកស្តេកផ្សេងទៀតផ្ដល់ផ្ទះឲ្យស្នាក់ដែលមានចម្ងាយមិនច្រើនម៉ោងប៉ុន្មានពីទីនោះឡើយ ។ ពួកគេបាននាំពួកយើងចូលក្នុងផ្ទះគេ ហើយបានជួយយើងឲ្យបាននូវរបស់របរដែលយើងត្រូវការ ។ ខ្ញុំក៏មានការស្ងើចចំពោះការបរិច្ចាគគ្រប់ប្រភេទដែលយើងបានទទួលពីពួកបរិសុទ្ធនៅទូទាំងពិភពលោកដែរ ។ យើងបានទទួលពរ និងការគាំទ្រ ហើយយើងអាចទទួលអារម្មណ៍នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ពួកគេ ។ វាអស្ចារ្យណាស់ក្នុងនាមជាពួកបរិសុទ្ធម្នាក់ ។ ខ្ញុំនឹងប្រាប់ការណ៍នោះឲ្យអស់ចេញពីពោះខ្ញុំ !
ពេលអគ្គិភ័យបានកើតឡើង ខ្ញុំបានអធិស្ឋានជាច្រើន ព្រោះខ្ញុំត្រូវការលទ្ធភាពដើម្បីទួញយំ ហើយខ្ញុំត្រូវបង្រៀនកូនៗរបស់ខ្ញុំពីរបៀបដើម្បីទួញយំ ។ ព្រះមានកិច្ចការដ៏ស្រស់បំព្រងមួយចំនួនដើម្បីបង្រៀនខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានរៀនពីសារៈសំខាន់នៃ « ការទួញយំដ៏ស្អាតស្អំ » ។ ចំពោះខ្ញុំ វាមានន័យថា អ្នកមិនអនុញ្ញាតឲ្យខ្លួនអ្នកធ្លាក់ទៅក្នុងទីងងឹតដោយការទួញយំ ឬធ្លាក់ទៅស្ថានភាពមួយដែលមានការភ័យខ្លាចឡើយ ។ អ្នកមិនអនុញ្ញាតឲ្យគំនិតរបស់អ្នកទៅកាន់ស្ថានភាពនៃការខឹងសម្បា ឬអាម៉ាស់ឡើយ ។ អ្នកទួញយំតាមរបៀបដែលព្រះទួញយំ ។ តាមរបៀបនេះ ការទួញយំមានភាពស្រស់ត្រកាល និងបានជាសះស្បើយ ។ វាមានអារម្មណ៍ដូចជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ ។
ក្នុងស្ថានភាពនេះ ឧបសគ្គដ៏ធំបំផុតគឺការមិនដឹង ។ មានសំណួរច្រើនជាងចម្លើយសម្រាប់គ្រប់គ្នា ។ យើងមិនដឹងថាតើក្រុងផារ៉ាដាយអាចកសាងឡើងវិញបានលឿនប៉ុណ្ណា ឬប្រសិនបើអាចកសាងវាបានឡើងវិញឬអត់ ដោយសារតែការខូចខាត និងការបាត់បង់មានទំហំធំធេងក្រៃលែង ។
ព្រះបានធ្វើកិច្ចការជាមួយខ្ញុំអស់ជាច្រើនឆ្នាំដើម្បីរៀបចំខ្ញុំសម្រាប់ស្ថានភាពនេះ ។ ខ្ញុំបានឮពី « គ្រោះមហន្តរាយ » ផ្សេងៗទៀតនៅក្នុងជីវិតខ្ញុំ ដែលបានជួយខ្ញុំឲ្យដឹងថាព្រះកំពុងដឹកនាំជីវិតខ្ញុំយ៉ាងមានរបៀបរៀបរយ ។
ពុំមានការលំបាកណាដែលខ្ញុំឆ្លងកាត់ដែលពុំមានគោលបំណង និងអត្ថន័យដ៏ឥតខ្ចោះ និងស្រស់បំព្រងនោះឡើយ ។ ខ្ញុំបានកត់សម្គាល់ថា ពេលខ្ញុំអនុញ្ញាតឲ្យព្រះបង្រៀនខ្ញុំ នោះខ្ញុំបានរៀនពីឧបសគ្គទាំងឡាយរបស់ខ្ញុំ ។ ព្រះអនុញ្ញាតឲ្យយើងឆ្លងកាត់ឧបសគ្គទាំងនេះ ដើម្បីយើងអាចទុកចិត្តលើទ្រង់ ហើយស្រឡាញ់ទ្រង់ ។ ខ្ញុំដឹងថា ពេលមានការលំបាកកើតឡើង ទ្រង់តែងតែនៅទីនោះ ។
រ៉ាឆែលសម្លឹងមើលទៅសំណល់ដែលធ្លាប់ជាផ្ទះរបស់នាង ។ នាងនិយាយថា « ពេលវេលាដែលយើងបានចំណាយនៅក្នុងផ្ទះយើងជាពេលវេលាដ៏អស្ចារ្យមួយ ។ ខ្ញុំមានអំណរគុណជាខ្លាំង ដែលព្រះបានប្រទានដល់ក្រុមគ្រួសារយើងនូវពេលវេលានៅក្នុងផ្ទះនោះ » ។
អគារវួដផារ៉ាដាយទីមួយ ធ្លាប់ជាកន្លែងសម្រាប់ថ្វាយបង្គំ សិក្សាដំណឹងល្អ និងធ្វើសកម្មភាពនានា ឥឡូវនេះជាគំនរកម្ទេចកម្ទី ។ ទោះយ៉ាងណា សមាជិកបានទទួលអារម្មណ៍នៃការគាំទ្រពីពួកបរិសុទ្ធពីជុំវិញពិភពលោក ។ រ៉ាឆែលនិយាយថា « យើងអាចទទួលអារម្មណ៍នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ពួកគេ ។ វាអស្ចារ្យណាស់ក្នុងនាមជាពួកបរិសុទ្ធម្នាក់ ។ ខ្ញុំនឹងប្រាប់ការណ៍នោះឲ្យអស់ចេញពីពោះខ្ញុំ !
គ្រប់គ្នាដែលជឿលើព្រះបានឃើញព្រះហស្ដរបស់ទ្រង់នៅក្នុងគ្រោះអគ្គិភ័យនេះ ។ ទោះជាវាមានការលំបាកក្ដី តែវាក៏ពោរពេញដោយអព្ភូតហេតុផងដែរ ។ ព្រះបានជួយយើងឲ្យរៀនពីអ្វីដែលយើងចាំបាច់ត្រូវរៀន » ។
សមាជិកគ្រួសារឡៃហល ម្នាក់ៗកាន់វត្ថុមួយដែលពួកគេរកឃើញពីផេះនៃផ្ទះរបស់ពួកគេ ។ ទាំងនេះគឺជាការរំឭកមួយពីពរជ័យទាំងឡាយរបស់ព្រះ ។ និយាយពីអគ្គិភ័យ រ៉ាឆែលនិយាយថា « មែនហើយ វាមានការលំបាកសម្រាប់ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ យើងបាត់បង់ច្រើនណាស់ ។ ប៉ុន្តែ យើងក៏ទទួលបានច្រើនផងដែរ » ។